Bardzo mi miło wziąć udział w tej magicznej zabawie! Czuję podekscytowanie i motylki w brzuchu, nie wiedząc kto kryje się po drugiej stronie "sowy", o ile można to tak nazwać. Mam nadzieję, że pomimo mroźnej zimy czujesz się dobrze i masz chęć się bliżej poznać. Kto wie - może gdzieś już się kiedyś widzieliśmy? Przesyłam pozdrowienia, mając nadzieję, że zechcesz kontynuować rozmowę.
Witam pomysłodawcę ciekawego pseudonimu. Zaciekawiły mnie Twoje motyle w brzuchu. Jak one wyglądają, są w paski, kratkę? Chciałbym się im bliżej przyjrzeć, może napiszę pracę badawczą! "Częstość występowania motyli w kratkę w brzuchu" czyż to nie jest interesujący temat? Drogi Puszku, jestem niemal pewien, że mnie widziałeś/aś bo jest mnie wszędzie pełno. Pozdrawiam i czekam na materiał badawczy...albo coś innego, może masz inny jakże ciekawy temat?
Nie mam pojęcia, kim jesteś i jeśli pozwolisz, chciałabym utrzymać ten stan najdłużej, jak tylko się da! Jestem po prostu ciekawa, czy uda nam się poznać się nawzajem z samej rozmowy, prostej wymiany listów. Może się okazać, że przyjaźnimy się od lat albo że nie znosimy się poza listowną korespondencją, a ta wizja sprawia, że odczuwam duże podekscytowanie całą tą zabawą. Co o tym myślisz? W ogóle brałeś/brałaś kiedyś udział w Tajnej Korespondencji?
Odpowiada mi taki układ. Listy od nieznajomych są dość fascynujące. To mój pierwszy raz, gdy biorę udział w podobnej wymianie korespondencji. Podobają mi się zabawy w których nasza tożsamość pozostaje ukryta. Te oczekiwania, delikatne zaskoczenie, czy ukłucie zawodu po demaskacji... Umówmy się - jeśli do samego końca nie uda nam się odgadnąć swoich tożsamości, pozostawimy ten stan jak jest. Pozwalając utworzonym dzięki temu wspomnieniom odejść w pewien rodzaj fantazji. Tajemnice nie zawsze muszą zostać rozwiązane. Co do mnie, postaram się odpowiadać tak szczerze jak tylko potrafię. Liczę na to samo również z twojej strony 'moje szczęście'. Czy w niedalekim czasie spotkało Cię coś przyjemnego? Zgaduję iż jesteś dość pogodną osóbką?
Muszę przyznać, że zaproponowany przez Ciebie układ mi odpowiada, aczkolwiek budzi w moim wnętrzu pewnego rodzaju niepewność. Oczywiście oferuję swoją stuprocentową szczerość, lecz przy tym wszystkim odczuwam delikatny strach. Ale chyba na tym polega cała ta zabawa, co nie? Mimo wszystko przeważa u mnie ekscytacja! Nawet nie wiesz, w jaki dobry nastrój wprawiłeś mnie tym jednym zdaniem. Bardzo się cieszę, że w tych kilku zdaniach dostrzegasz to, jaką osobą jestem. Zgadujesz dobrze, staram się być pogodna. Nie widzę sensu w skupianiu swojej uwagi na rzeczach negatywnych. Podzielasz podobne podejście? Czy może okaże się, że posiadasz inne spojrzenie na życie?
Nie przywiązuję większej uwagi do negatywnych rzeczy. Szczególnie tych, na które nie mam wpływu. Najlepiej gdyby nie przeciągały się zbyt mocno. Po co trwać w nieszczęściu długi czas, skoro można przesunąć się kawałek dalej... i znów mieć miskę pełną słodyczy? Chociaż zapewne osoba, która wcześniej siedziała w owym miejscu nie będzie podzielać mojego zdania. Strasznie trudno zmienia się swoje życie na etapie cukierków, aby nie sprawić komuś przykrości, a co dopiero na poziomie dorosłości. Tutaj braki zaczynają być nieco bardziej odczuwalne. Szczególnie w kontakcie pięść-zęby.
A jak z magią? Wolisz rozwiązywać swoje problemy szybko, za pomocą magicznej pałeczki? Czy jednak od czasu do czasu zwolnić tempo i poczekać na efekty ręcznej pracy?
W takim razie wydaje mi się, że w tej kwestii moglibyśmy się dogadać! Podzielam twoje zdanie, choć niepokoi mnie przywołanie do rozmowy pięści i zębów. Zdarzało Ci się rozwiązywać problemy na drodze przemocy fizycznej? Czy to wyłącznie metafora, do której nie powinno się przywiązywać wagi?
Bardzo doceniam fakt, że posiadam magiczne zdolności i mam możliwość uczyć się kontrolować je za pomocą różdżki i muszę przy tym przyznać, że posługuję się nią dość często, a to raczej dlatego, że nie znoszę czekać. Niektórych na przykład satysfakcjonuje sprzątanie. Widzą w tym pewnego rodzaju proces, zadowala ich progres, którego dokonują przez pracę - ja nie mam na to czasu, wolę machnąć różdżką, by pozbyć się bałaganu. Mam jednak wrażenie (lub tylko mi się wydaje, a to niewykluczone), że w swoim pytaniu poruszasz też kwestię nieco innych problemów, jako że w całym spektrum możliwych rozterek życiowych nieodkurzony dywan nie zajmuje wysokiego miejsca w rankingu tych najcięższych. Jeśli chcesz zapytać, czy wymierzyłabym z pomocą różdżki sprawiedliwość? Jeśli miałabym okazję, owszem. A Ty?
Przykro byłoby powiedzieć, że to nic nie znacząca metafora, skoro już przywiązałaś do tego tak dużą wagę. Czyżbyś chciała prawić mi jakieś pouczające morały? Niemniej, muszę Cię zawieść. Jak dotąd, żaden czyn nie wymagał ode mnie rozwiązania siłowego i nie zanosi się aby owy stan miał się w najbliższym czasie zmienić. Chociaż kto wie? Los potrafi być nieprzewidywalny.
Satysfakcjonujące sprzątanie? Naprawdę uważasz, że najlepszym wykorzystaniem magii jest sprzątanie? To doprawdy... aż tak przyziemne potrafią być twoje myśli? Chociaż wcale nie sugeruję, abyś miała to robić ręcznie. Jednak moja daleka myśl została sprowadzona w tym momencie tak boleśnie w dół, że prawie połamało mi się pióro w dłoni, przy upadku na ten "nieodkurzony dywan". Ale dobrze, przejdźmy do twojego pytania.
Metoda wymierzania sprawiedliwości powinna być dostosowana do zbrodni. Jeśli przestępstwo za pomocą magii doczeka się kary za pomocą magii, to w większości przypadków jego siła będzie definiowana poprzez stan psychiczny osoby wykonującej wyrok. Bez względu na to, czy jest to nieodkurzony dywan, czy morderstwo. Ta sama zasada działa również w przypadku kar fizycznych, z tą różnicą iż znaczenie w tym przypadku ma również postura wykonującego wyrok. Oczywiste wszak iż filigranowa dziewczynka, nie będzie potrafiła się adekwatnie odwdzięczyć gwałcicielowi za jego występek... i tak dalej... i tak dalej... Zabrzmiało poważnie? W takich sytuacjach pozostaje wierzyć w karmę. Ewentualnie we własną inteligencję. Kary na tle psychicznym potrafią być o wiele skuteczniejsze i satysfakcjonujące aniżeli magia czy pięść. Zatem jeśli to tylko możliwe, sugeruję unikać kłopotów, aniżeli napędzać kółeczko nienawiści. Jednakże jak już wspomniałaś jesteś bardzo niecierpliwa, ale na całe szczęście również pogodna. Zatem istnieje cień szansy, że kary wymierzone twoją ręką będą w miarę łagodne. O ile nie podyktowane impulsem negatywnych uczuć. Mylę się?
Jest coś co bardzo byś chciała kiedyś zobaczyć? Lub mieć?
Nie byłoby mi przykro, po prostu staram się Ciebie rozgryźć. Piszesz czasem tak zawile, że nie jestem pewna, czy powinnam odbierać Twoje słowa na poważnie, czy traktować je wyłącznie jako metafory. Niemożność dostrzeżenia Twojej twarzy, mimiki, usłyszenia tonu głosu wyłącznie przeszkadza w odbiorze. Nie zamierzałam prawić Ci morałów w pierwszej chwili, a widząc Twoją odpowiedź wiem, że nie muszę, bowiem na tym polu zgadzamy się.
Z kolei przykro mi, że w ten sposób reagujesz na moje niewinne porównanie. Zadane przez Ciebie pytanie jest tak ogólne, że aż nie sposób wymyślić mi punktu odniesienia, bym mogła odpowiedzieć na nie wnikliwie, szczegółowo... Może po prostu nie mam problemów, które dałoby się rozwiązać magią, stąd światło dzienne ujrzała przyziemna myśl?
Żałuję, że napisałam te słowa i chciałabym mocno cofnąć czas, by wymazać je z kartki, zanim było zbyt późno. Potrafisz obracać słowami w taki sposób, że siedząc na pergaminem od godziny i nieustannie czytając w kółko Twoje rozważania, nie potrafię wymyślić składnej odpowiedzi. I ponownie zadajesz pytanie, na które jest mi ciężko odpowiedzieć. Może ta zabawa jednak nie jest dla mnie? Może zbyt ciężko przychodzi mi pisanie o sobie samej nieznajomemu? Nie czuję się teraz komfortowo, szczególnie w związku z tym nieskładnym, brzydkim listem, który Ci teraz wysyłam.
Postaram się jednak skupić: Coś, co bardzo chciałabym posiadać? Zmieniacz czasu. Co chciałabym zobaczyć? Koncert Felix Felicis. A Ty?
Rzeczywiście wyszła z tego dość poważna debata. Jeśli to tylko możliwe, postaram się unikać takich wywodów. Czasem myśl bardziej jest rozbudowana od słowa. Przeto łatwiej przelać ją na papier aniżeli wypowiedzieć - i dzieje się TO. Poza tym są zwyczajnie nudne i kłopotliwe.
Wróćmy więc do tych przyjemniejszych tematów. Aby zabawa rzeczywiście byłą zabawą, a nie filozoficznym gderaniem na to co by było gdyby, ale nigdy się nie wydarzyło.
Zatem czego pragnę... wydaje mi się, że nieśmiertelności. Zawsze brakuje mi na wszystko czasu. Mimo użycia magii, nie czuję aby został on choć odrobinę zaoszczędzony. Ponadto są rzeczy, na które trzeba czekać latami aby móc je ujrzeć. Co jeśli je przegapię? Na przykład z powodu złej pogody? W tym przypadku to nawet zmieniacz czasu nie pomoże. Moje oczy natomiast w tym momencie najbardziej chciałyby zobaczyć reakcje osoby rozgryzającej - jedna po drugiej - całe pudełko Fasolek Wszystkich Smaków. W życiu nie uświadczysz na twarzy drugiej osoby tak szybko zmieniających się emocji! Chyba kiedyś zrobię komuś taki prezent...
Jeśli podczas pisania listu do mnie najdzie Cię kolejna z myśli tego typu i będziesz potrzebował spisać ją co do słowa na papierze - nie krępuj się. Nie gwarantuję jednak, że będę w stanie odpisać z sensem na każdą z nich.
Naprawdę chciałbyś nieśmiertelności? Nie obawiasz się, że w którymś momencie... Będziesz po prostu uwięziony w okowach swojego ciała i umysłu, niezdolny zakończyć swojego żywota? Wiem, że to trochę motyw do rozwlekłych rozważań, lecz akurat ten temat mnie zainteresował. Skoro zmieniacz nie pomoże w zaobserwowaniu rzeczy, na które czeka się latami, naprawdę uważasz, że czekanie kolejnych dekad byłoby warte zachodu? Nie boisz się, że byłbyś tym życiem po prostu zmęczony?
Aż mnie przeszły ciarki na myśl o tych fasolkach! Ostatnim razem wylosowałam taką o smaku kminku - będzie musiał minąć jeszcze długi czas, zanim zdecyduję się na kolejną degustację. A Ty miałeś jakieś nieprzyjemne doświadczenia z fasolkami?
Myślę, że w tedy moje życzenie po prostu się zmieni i śmiertelność będzie zwyczajnie kolejnym pragnieniem - byle tylko nie zostało zrozumiane na opak. Nie chcę uzyskać nieśmiertelności po śmierci. To jest najgorsza z opcji. Z drugiej strony, czy duchy się nudzą? Albo też czują się uwięzione? Chyba lepiej będzie zachować swoje ciało. Nie chcę być duchem. Niematerialna forma wydaje się strasznie ograniczająca. Poza tym, nie interesuje mnie poprawianie swojego życia. Tak najłatwiej jest stracić motywację do pracy oraz wartość danej chwili. Gdyby żyć ze świadomością iż za każdym razem miałoby się kolejną szansę, to po co w ogóle żyć? To już nie jest życie, a ułożony scenariusz. Niemniej, samego używania przedmiotu o którym mówisz nie potępiam. Wydaje się naprawdę ciekawy, aczkolwiek odrobinę obawiam się uzależnienia.
Nie. Żadnych doświadczeń niestety nie udało mi się zdobyć. Mimo ciekawości, mało kto kupuje owe słodycze - z wiadomych przyczyn - zatem nie było od kogo się poczęstować. Jednakże sama obserwacja degustatorów również jest dość zabawna. Obejdzie się bez osobistych testów.
Wydaje mi się, że duch to taki odcisk duszy, która nie była gotowa na pełne przejście na drugą stronę. Ślad po człowieku, który za życia bał się śmierci i tego, co ze sobą niesie. Myślę, że jest to forma więzienia - nie znam się aż tak, ale nie sądzę, by mogły w którymś momencie swojego "życia" zdecydować, że są gotowe i chcą iść dalej. Chyba zostają zamknięte w tej przezroczystej postaci i to tyle. A to z kolei jest bardzo depresyjne. Wyobrażasz sobie w ogóle bycie takim duchem? Nie możesz jeść, pić, odczuwać bliskości z drugim człowiekiem (może z duchem też? Czy duch w ogóle odczuwa coś? Może czuć innego ducha?), używać magii, ani umrzeć, ani żyć w ciele... Ale dramat, chyba zaraz dopadnie mnie poważny kryzys egzystencjalny. No i przepraszam, że rozwijam akurat ten temat przy milionie innych możliwości, wszak mieliśmy się skupiać na pozytywach.
Nie ukrywam, że zmieniacz czasu bardzo ułatwiłby mi życie. Szkoda tylko, że są nielegalne...
Masz zupełną słuszność, nie ma co ryzykować z takimi rzeczami. Ale skoro nie fasolki wszystkich smaków, może jakieś inne słodycze są twoją słabością? Ja uwielbiam kociołkowe pieguski i rymujące dropsy - te ostatnie pomagają, gdy chcę przelać na papier pomysł na jakiś tekst piosenki.
Myślę, że zwyczajnie należałoby dorwać jakiegoś ducha i z nim o tym pogadać. Chociaż patrząc na to co dzieje się na korytarzach zamku, zdaje się że duchy akurat świetnie się bawią w swojej postaci. Owszem czasem zawodzą, lamentują i złośliwie przenikają przez żywych. Ale nie sądzę by chcieli kiedykolwiek ruszyć dalej. Może zapomnieli? A może jest tak jak mówisz i są jedynie odciskiem duszy? Trochę jak postacie z obrazów. Rozmawiałaś kiedyś ze swoim własnym portretem? Osobiście nie znam żadnego malowidła, które przedstawiałoby moją osobę... zdjęcia też nie wydają odgłosów, ale ciekawi mnie co to za uczucie? Rozmawiać ze swoją własną podobizną.
Nielegalne? Naprawdę? Ale tak nielegalne, że policzone i nie da się ich dostać w żaden sposób? Czy tak nielegalne, że można je dostać i korzystać póki nikt Cię nie przyłapie? W takim wypadku, życzę Ci byś nigdy nie dała się złapać. Tym bardziej, że jak sama mówisz, przedmiot jest Ci niezbędny w życiu.
Rymujące pieguski? Śpiewasz czasem? Albo grasz na czymś? Myślę, że moimi ulubionymi są cukierki-niespodzianki i te cukierki wybuchające. Poza tym, raczej gustuje w mugolskich słodyczach. Takich bez większych efektów specjalnych i fajerwerków.
Zdarzyło mi się kiedyś paść ofiarą takiego skorego do żartów ducha. Nie dość, że był to bardzo chłodny dzień, to jeszcze wlazł taki we mnie - niefortunnie, bo przenikał akurat przez ścianę w miejscu, gdzie się opierałam. Okej, jak na to spojrzę z tej strony, to chyba nie był z niego aż taki żartowniś. Ale nie przeprosił mnie! Do końca dnia się trzęsłam po tym wydarzeniu, okropność.
Nie, nie rozmawiałam z moją własną podobizną. Mnie również nikt nigdy nie chciał namalować, ani tym bardziej tego portretu ożywić. Teraz wydaje mi się, że mam kolejny cel w moim życiu - porozmawiać sama ze sobą. I nie będę do tego potrzebowała zmieniacza czasu! Swoją drogą to podobno niebezpieczne, ludzie lądowali w Mungu z powodu spotkania siebie z przeszłości/przyszłości. Wiedziałeś/aś o tym?
Czasem śpiewam, raczej hobbystycznie. Podobnie z graniem. Jestem samoukiem, tylko okazyjnie pobierającym nauki. Instrumenty strunowe to mój konik, ale nie nazwę się jakimś wirtuozem. Ot, pogrywam dla przyjemności. A Ty co robisz dla przyjemności?
I chyba ostatnie pytanie - skąd wybór pseudonimu? Sugestia moim, pociągnięta aluzja na temat mówienia sobie prawdy w listach, czy może pasjonują Cię eliksiry?
:: 
