Prysznic był jedną z czynności, które lubił najbardziej. Uwielbiał śpiewać pod prysznicem, wykrzykiwał wtedy wniebogłosy teksty swoich ulubionych mugolskich i czarodziejskich kapel i po prostu czuł się wolnym człowiekiem, bez zmartwień i stresów. Lubił także bardzo pływać, jednak, jako że nie mógł sobie obecnie pozwolić na dom z wielkim basenem, musiał ograniczyć się do najzwyczajniejszych pryszniców. Za mugolskimi basenami raczej nie przepadał, toteż na żaden nie postanowił się zapisać. Woda zdawała się mu na nich brudna, a skóra w reakcji z chlorem zaczynała szczypać i piec, a młody Kean po paru minutach w wodzie, musiał przechodzić długą i dość bolesną rekonwalescencję, w ciągu której był zmuszony do smarowania się okropnie śmierdzącą maścią.
Zatem i teraz śpiewał donośnie, nie słysząc właściwie niczego, co się wokół niego dzieje, nieświadom tego, że do jego drzwi dobija się Flora.
Flora. W ciągu ostatnich dni bardzo się do siebie zbliżyli. Widywali się prawie codziennie i bardzo dużo rozmawiali. To znaczy, to on raczej mówił. Opowiadał jej o wszystkich rzeczach, jakie razem przeżyli, o tym, jak wspaniałe były ich wszystkie wspólne lata spędzone w Hogwarcie. A ona mówiła mu o tym, jak to było nagle obudzić się i niczego nie pamiętać. Dzięki czemu, Bartholomew przekonał się, że nie życzyłby takiego losu nawet najgorszemu wrogowi.
Zadowolony, w ręczniku obwiązany wokół bioder wyszedł ze swojej niewielkiej toalety. W tle można było usłyszeć głośną, rockową muzykę, która wydobywała się z jego magicznego gramofonu.
Nigdzie mu się nie śpieszyło, tego dnia nie miał żadnego treningu i nie musiał załatwiać żadnych ważnych spraw. Co prawda planował potem spotkanie z przyjaciółką, jednak teraz nie zaśmiecał sobie tym głowy. Teraz myślał tylko i wyłącznie o tym by się ubrać i może zamówić jakaś pizze.
Nie wiedział nawet co go podkusiło do tego, żeby zawędrować pod drzwi, jednak gdy już się przy nich znalazł, usłyszał donośne pukanie. Niezastanawiającą się nawet nad tym, jak jest ubrany albo raczej nieubrany otworzył drzwi.
- O Flo! - rzekł zaskoczony — Skąd wiedziałaś, gdzie mieszkam? - dodał automatycznie i uśmiechnął się do niej promiennie, zupełnie zapominając, że prawie całe jego ciało zostało wystawione na wygląd publiczny. - Proszę wejdź.

Barth stwierdził, że sytuacja w której się znaleźli, a szczególnie to jak dziewczyna reagowała było przeurocze. Rozbawiony, uniósł brew do góry i cicho powiedział.
- Ubrać może bym się mógł ale co jeśli wolę pozostać bez ubrania? - zaśmiał się głośno - Nie masz się czego wstydzić, moja droga! Wszyscy jesteśmy prawię tacy sami. - skwitował i ruszył w stronę szafki z jakimiś ubraniami.
- Mieszkam tutaj od roku. - z regału wyjął jakieś dresowe spodenki i podkoszulek - Planowałem zaproponować Ci wspólne mieszkanie, jednak zdarzył się wypadek i nie było wyjścia, musiałem zamieszkać sam. - wyprostował się i pomaszerował w stronę łazienki.
- Zaraz wracam, jeśli tak sobie życzysz to odzieję swe piękne ciało. - powiedział sarkastycznie i znikną za drzwiami do toalety.
Wyszedł po pięciu minutach już odziany, czysty i pachnący. Widząc, jak brunetka kręci się obok regału, na którym znajdują się jego ulubione książki, staną za nią i z półki znajdującej się poza zasięgiem jej wzroku wyciągną grube tomiszcze.
- Tą dostałem od Ciebie na 15 urodziny. - otworzył jedną z pierwszych stron, na której znajdowała się piękna dedykacja i pokazał ją Florze. - Nie wiem jakim cudem i gdzie udało Ci się znaleźć ten artefakt, ale książka ta jest jednym z pierwszych poradników, które opowiadały o Quidditchu. - z należną czcią, odłożył książkę na miejsce.
- Może masz na coś ochotę? Śmiało, bierz co chcesz, mój dom twoim domem czy jak to leciało. - spojrzał na nią i odgarnął parę kosmyków z twarzy dziewczyny - Jeśli chcesz to możemy coś zamówić. Aczkolwiek nie jestem pewien czy w całym Hogsmade działa jakieś jedzenie na wynos.

- Nie, że mieliśmy razem mieszkać - rzekł i skierował się do części kuchennej kawalerki - Ja chciałem Ci to zaproponować. I tak musiałabyś je kupić, tak samo ja, a wiadomo, kupujemy razem to i czynsz jest mniejszy. - zaśmiał się - Obudził się wtedy we mnie Janusz oszczędzania. Zresztą razem, to zawsze weselej. - Otworzył jedną z górnych szafek i wyjął z niej butelkę Piwa Kremowego i jakąś herbatkę.
- Kawy nie pijam i nie posiadam, wybacz. - uśmiechnął się przepraszająco i nastawił wodę. Sam z małej lodóweczki zdjął magnez i otworzył nim butelkę. - Uprzedzając pytania, wolę mugolskie sposoby, jeśli chodzi o takie drobne rzeczy jak podgrzewanie wody. - wrócił do niej i rozsiadł się wygodnie na kanapie. - No i kiedyś prawie spaliłem dom moich rodziców, bo mi się zachciało przyśpieszania tego procesu. - Przeczesał włosy palcami. Był to niejako tik, którego nabawił się lata temu, gdy jeszcze jego bujne loki sięgały do klatki piersiowej. Włosy ściął w trzeciej klasie, gdy dołączył do drużyny, bo zaczęły mu strasznie przeszkadzać.
- Gości nie planowałem, wychodzić dzisiaj też nie muszę. Miałem do Ciebie fiuknąć i zaproponować wspólne wyjście, ale jak widzisz, czytasz w mych myślach i magicznie się pojawiłaś.
W między czasie czajnik zaczął głośno piszczeć toteż chłopak wrócił się do części kuchennej. Zalał herbatę wodą i nawet nie kłopotał się na pytanie jej o cukier albowiem napój sam w sobie był już magicznie dostosowany. Złapał kubek w rękę i "wrócił" do niej.
- Kwiaty lubię, zresztą, znajdują się tutaj głównie okazy, które nie potrzebują większej atencji. Podlewam je raz na miesiąc, czasem przyjeżdża tu moja mama, której bardziej zależy, bym w mieszkaniu posiadał roślinność, no i je przesadza. - uśmiechnął się i wręczył jej herbatę - Nie to, że ją zmuszam, skoro lubi się babrać ziemi, to nie mam serca jej tej przyjemności odbierać.

- Widzisz, moja mama raczej nie jest kobietą, którą jest apodyktyczna. - Na samą myśl o Pani Kean zrobiło mu się ciepło na sercu. Osoba ta była w jego mniemaniu jedną z najodważniejszych kobiet, jakie stąpały po ziemi i chociaż, nie stanęła na czele żadnej rebelii, to jej czyn naprawdę zasługiwał na aprobatę. Miała odwagę i siłę, by wyrwać się z typowo czystokrwistego towarzystwa, po tym, jak jej własna matka postanowiła wydać ją za wysoko sytuowanego mężczyznę, starszego od niej o prawie dwadzieścia pięć lat! A ona nie chciała sobie na to pozwolić i uciekła. Zamieszkała w mugolskiej części Londynu i jakimś cudem jej się udało, bez środków do życia, bez znajomości mugolskiej kultury dała sobie radę. A potem poznała jego ojca i jakoś się to potoczyło. - Zresztą, miałyście okazję się kiedyś poznać. -
Nie spuszczał jej z oczy, gdy grzebała w jego ukochanej kolekcji płyt.

- Dużo Ain Eingarp, Alohomory, Czochrającego Puszka, Fiuu Bdziuu, Fatalnych Jędz czy nawet Jadowitych Tentakuli. - uśmiechnął się i dodał — Raczej się nie ograniczaliśmy. Ja przynosiłem mugolską muzykę, ty czarodziejską.
W pierwszej chwili blizny nie zauważył, nigdy nie był zbyt spostrzegawczy. Jednak, gdy już udało mu się ją odkryć, pod wpływem siły jakieś Istoty Wyższej albo i najzwyczajniejszej głupoty przejechał delikatnie palcem po jej szyi i jakby zafascynowany odkrytym zjawiskiem zaniemówił.

Spojrzenie, jakim go uraczyła, zmroziło go do szpiku kości. Widział nagłą chęć ucieczki i to jak bardzo się nagle spięła. Zaskoczony wręcz odskoczył od niej w obawie, że ona poczuje się jeszcze bardziej nieswojo. Przez cały bied zdarzeń milczał, jak zaklęty i chyba pierwszy raz w życiu nie wiedział co powiedzieć. Nagła reakcja poważnie go zaskoczyła. Gdy dziewczyna zadała mu pytanie, postanowił odpowiedzieć, jednak ona sama nie dała mu na to szans, prędko wstała z miejsca obok niego, szybko się ubrała i osłupiały prawie by jej nie zatrzymał. Na szczęście zdołał wybudzić się z tego dziwacznego letargu. Równie szybko podniósł się z podłogi, podbiegł do niej i najzwyczajniej w świecie się do niej przytulił. Serce waliło mu jak oszalałe, zresztą nie wolniej niż Florze. Nie poczuł żadnego uderzenia, a mówiąc szczerze, mógł się takiego spodziewać. Cicho rzekł w jej włosy.
- Uspokój się, wariatko, bo oboje padniemy na zawał. - żachnął się i dalej tuląc ją do siebie, powiedział. - Bo jesteś, byłaś i będziesz moją bratnią duszą. Nawet nie wiem, dlaczego się tak nad tym zastanawiasz. - przerwał na chwilę i delikatnie pogładził ją po plecach - Spędziliśmy ze sobą 1/3 życia. Jak mógłbym Ci nie pomagać, co? - delikatnie odsunął ja od siebie i skierował swój wzrok na jej oczy.

- Widzisz, pewna osoba poradziła mi wtedy, żeby zostawił Cię w spokoju, a ja głupi się posłuchałem. I nawet nie wiesz, jak bardzo teraz tego żałuje — skruszony, przeczesał włosy ręką i rzekł. - Nie masz za co przepraszać. Na prawdę.
- Też mam blizny. - zreflektował się szybko — I to nie tylko te, które sama mi zrobiłaś.
Odsunął się od niej i nieznacznie odsunął podkoszulek, tak by móc pokazać jej piegaty brzuch. - Tej tutaj, - wskazał palcem, na lekko różową szramę, znajdującą się przy pępku — nabawiłem się, gdy rozpędzony, wyrżnąłem w ziemie na miotle, a jedna z pozostałości po niej, wbiła mi się w brzuch. - Tym razem odwrócił się do niej plecami i podciągnął koszulkę po samą szyję — A tą na plecach zrobiłem sobie z własnej głupoty, jechałem mugolskim rowerem i nagle wpadłem na pomysł pojechania skrótem. No i skrót okazał się skrótem do szpitala. Głowy sobie nie skręciłem, ale było blisko. - zaśmiał się lekko. - Mam jeszcze parę innych w różnych, mniej i bardziej dziwacznych miejscach, ale tamte pokażę Ci kiedy indziej. - Dokładnie poprawił koszulkę i odwrócił się w jej stronę — Zresztą nawet je lubię, bez nich nie byłbym tym, kim jestem dzisiaj. Blizny dodają mi uroku. - Mrugną do niej powabnie.
- Ale koniec tych depresyjnych tematów, pomówmy o czymś przyjemniejszym, moja droga. - zaśmiał się, złapał ją za rękę i pociągnął w stronę kanapy, na której to wygodnie się rozsiadł, a właściwie położył, dzięki czemu mógł ulokować swoją głowę na jej kolanach.
- Mam nadzieje, że Ci to nie przeszkadza. Z tej perspektywy mam lepszy widok.

- A komu by się chciało stać - zaśmiał się cicho i dokładnie spojrzał się jej twarzy. Od zawsze lubił obserwować kobiece twarze, a same kobiety były dla niego niezwykle fascynujące, dzięki temu, że każda była całkowicie inna. Były jak kameleony, a ich humor zmieniał się co pięć minut, potrafiły być wredne i sarkastyczne, by za chwilę zamienić się w milutkie puszki-okruszki, które będą chciały uchylić Ci nieba. I z nią było podobnie, przed wypadkiem była podobna, ale po przykrym wypadku przypadłość ta pogłębiła się, a jemu, no cóż bardzo się to podobało. Jedni mówili, że jest masochistą, drudzy, że jest świrnięty, ale on tłumaczył się najczęściej tym, że lubi wyzwania. I takie wyzwanie stanowiła teraz Flora.
Tak było też teraz, nagłą konsternację zastąpił wielki uśmiech i nagły atak głupawki, kiedy to brunetka postanowiła zainicjować istną wojnę na łaskotki.
- O nie, nie myśl, że Ci odpuszczę. - rzekł wesoło i szybko wydostał się spod łaskotkowych sideł przyjaciółki. Długo nie trzeba było czekać na jego reakcję, bo zaraz wręcz rzucił się na nią łaskotając ją w okolicach żeber. W między czasie postanowił ją pod sobą uwięzić, toteż delikatnie złapał ja za nadgarstki i uniósł się tuż nad nią.
- I co ty na to, kochanie, jesteś w potrzasku - nachylił się i pocałował ją delikatnie w nos - Nie masz wyjścia!

Tego się po niej nie spodziewał. Zaskoczony nagłą śmiałością dziewczyny, w pierwszej chwili nawet nie zareagował na pocałunek, jednak otrzeźwienie zawitało, razem z pierwszymi ciarkami, które przebiegały po ciele Bartha. "Zareaguj kretynie" usłyszał gdzieś w głowie i mocniej wpił się w usta dziewczyny, w międzyczasie wplątując swoją dłoń we włosy Flo.
Na chwilę oderwał się od niej, czując, że znacznie przyśpiesza mu serce i by no cóż, złapać oddech.
- Zaskakujesz mnie, Flora. - uśmiechnął się do niej i wtulił się w szyję dziewczyny. - No i chyba wiem, kogo chciałaś zobaczyć po meczu. - mruknął cicho, po czym delikatnie musną szyję dziewczyny ustami, cofnął głowę tak, by znajdowała się naprzeciwko niej i dokładnie przyjrzał się jej twarzy. Był nią oczarowany i być może, zakochany? Trudno było mu się określić, ale był pewny jednej rzeczy, tego, że chce, by już zawsze była szczęśliwa.

Właściwie to nie wiedział co powiedzieć. Dość ciężko było mu się określić, szczególnie, że przez ostatnie dwa lata nie mieli ze sobą żadnego kontaktu. Kiedyś na pewno czuł do niej coś więcej, ale ostatnie wydarzenia, wywróciły jego świat do góry nogami i mógł jasno powiedzieć, że mały ułamek tych uczuć powrócił. Wiedział też, że powinni spędzić ze sobą większą ilość czasu, bo być może on wiedział o niej dużo, jednak ona prawie go nie pamiętała i bał się, że ten nagły przypływ uczuć jest chwilowy, a gdy on się do niej przyzwyczai ona stwierdzi, że to jednak nie jest to. I znów będzie musiał przeżywać wszystko od nowa. Jednak w tej chwili postanowił jej o tym nie mówić. Wiedział, że może się łatwo spłoszyć i tylko przytulił ją mocno i rzekł.
- Moja droga, może chciałabyś coś zjeść? Kucharz ze mnie średni, ale spaghetti ponoć robię całkiem niezłe. - uśmiechnął się i zgarnął jej z czoła parę kosmyków włosów. - [b]No chyba, że wolisz gdzieś iść, wtedy możemy, aczkolwiek mi się nie chce. - i znów delikatnie pocałował ją w szyję.

Niezbyt chętnie podniósł się znad dziewczyny i uśmiechną się w jej stronę promiennie.
- Jeśli chcesz to możesz, ale jako prawdziwy mężczyzna nie mogę pozwolić Ci na jakieś poważniejsze zadania. - rzekł i ruszył w stronę aneksu kuchennego. - No i nie potrzebuje pomocy w krojeniu. Więc chyba raczej nie musisz mi w niczym pomagać.
Z jednej z szafek wyciągną pomidory w puszcze oraz parę różnych przypraw, z niewielkiej lodóweczki mięso mielone i to wszystko postawił na blacie, po czym z jednej z górnych półek wyciągną patelnie, makaron i garnek, do którego po chwili nalał wody i postawił go na gazie. Krzątał się po kuchni, w międzyczasie machając, a to różdżką, a to nożem. Pomimo że raczej wolał wykonywać te najzwyczajniejsze czynności po mugolsku, to uważała, że całkowity brak ingerencji magicznej w kuchenne sprawy byłby bezsensowny, szczególnie gdy nie chciało mu się biegać ze śmieciami na sam dół kamienicy lub gdy wracał zmęczony po treningu i musiał zająć się sprzątaniem w jego małym mieszkanku, bo chociaż było niewielkie to i tak często uporządkowanie bałaganu, który sam wytworzył, sprawiało mu wielkie kłopoty. W czasie wykonywania tych wszystkich czynności prawie zapomniał o niej, a co dopiero o jej słowach o tym, że musi udać się do Hogwartu. A on bardzo nie chciałby ona wracała i liczył na to, że zostanie razem z nim.
- Jeśli chcesz to możesz zostać u mnie — uśmiechnął się do niej delikatnie i wrzucił makaron do wrzątku, po czym podszedł do niej wolno. - Jest zimno i pada śnieg, a tobie się raczej nie opłaca wracać. - Szybko zrugał się w myślach. Gdyby nie mógł wymyślić jakiegoś lepszego argumentu.

Bridget nie mogła wysiedzieć w zamku i ciągle żyła myślą, że jak w końcu dokończy przerabiać jeden dział z podręcznika do zielarstwa, będzie mogła pójść na spacer. Nie dotrzymała jednak tego postanowienia, bo już w połowie odłożyła książkę z hukiem na stolik w pokoju wspólnym, po czym zamaszystym ruchem zarzuciła na siebie płaszcz i wybiegła z sutereny, nie mówiąc ani słowa koleżankom, z którymi właśnie próbowała wspólnej nauki. Czuła się okropnie, bo uczenie się w grupie szło jej jeszcze gorzej niż samodzielnie, a przecież musiała to wszystko przerobić. Wisiała nad nią perspektywa zbliżających się owutemów i na samą myśl czuła, jak wnętrzności skręcają się jej w ciasny supeł, a serce podchodzi do gardła z nagłego stresu. Nie miała pojęcia, jakim cudem uda jej się w ogóle do nich dotrwać, a co dopiero je przetrwać, nie mówiąc już w ogóle o dobrym zdaniu.
Postanowiła się przewietrzyć i udała się na szybki spacer na błonia. W połowie drogi mignął jej jednak pomysł, by pójść w odwiedziny do Bartka. Ostatnio mieli ze sobą bardzo dobry kontakt. Bartek był w tym samym domu co Bridget i co jakiś czas wysyłali sobie liściki z informacjami, co się u kogo dzieje. A gdy Bridget rozstała się z Ezrą i bardzo kiepsko radziła sobie z tym wszystkim, Bartek wyciągnął pomocną rękę i wielokrotnie przyczynił się do tego, że dziewczyna zdecydowanie bardziej pozytywnie patrzyła na świat. Skręciła w drogę prowadzącą do bramy wyjściowej, a minąwszy ją, szła wzdłuż drogi prowadzącej do Hogsmeade. O ile będzie miała szczęście, zastanie Bartka w jego mieszkaniu. Jeśli nie, to następnym razem może zdoła się z nim jakoś umówić na spotkanie.
Stanęła pod drzwiami mieszkania 14 i zapukała głośno, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę.

Otworzył drzwi i uśmiechnął się w stronę Bri po czym przepuścił ją w drzwiach.
- Witaj Hudson! - powiedział zadowolony i zamknął drzwi za siedemnastolatką, gdy już weszła do jego mieszkanka.
Kiedy Flora znów go opuściła przeszedł poważne załamanie. Dziewczyna, chociaż bardzo delikatna i uczuciowa, zaigrała z nim. I gdy on już miał wyznać jej swoje uczucia opuściła go. Ona ostatecznie nie czuła do niego tego samego. Gdy się dowiedział wpadł w jakąś dziwną depresję. Właściwie nie wychodził z domu i nie spotykał się z znajomymi, a jedynym miejscem w którym można było go znaleźć było boisko. Drzwi nie otwierał nikomu, zajadał się swoja ukochaną pizza i oglądał mugolskie film.
A potem dowiedział się, że jednak z jego przyjaciółek również została zraniona. Postanowił więc całą energię, którą marnował na zamartwianiem się nad sobą, przeistoczyć w coś pozytywnego i w jakiś sposób pomóc dziewczynie, której również złamało to serce. Zabierał ją na imprezy, wychodzili do kawiarni, wspólnie oglądali filmy i śmiali się. W tym okresie również bardzo się do siebie zbliżyli, a ona z zwykłej kumpeli stała się jedna z jego najlepszych przyjaciółek.
- Ucieszysz się, od następnego roku szkolnego, oficjalnie zaczynam studia. I wychodzi na to, że będziemy na jednym roku. - Był zadowolony z obrotu spraw. Gdy zdawał ostatnie egzaminy, wiedział, że nie będzie chciał iść na studia, jednak widząc swoje braki czasem bywało mu wstyd przed ludźmi z którymi obcował, toteż postanowił wrócić do szkoły jeszcze przez parę lat pomęczyć swoim jestestwem profesorków.
Hudson była u niego już tyle razy, że postanowił darować sobie proszenie o to by się rozgościła, w końcu czuła się u niego jak u siebie i od razu przeszedł do małej kuchenki.
- Alkoholu Ci nie proponuje. Ale herbatę to Ci zrobię - rzekł i nastawił dla nich wodę bez pytania czy dziewczyna jest zainteresowana piciem z nim czegokolwiek.

Nie czekała długo, bo już w sumie kilka sekund później drzwi otworzyły się i stanął w nich chłopak o piegowatej buzi i kręconych, bujnych włosach. Bartholomew! Bridget od razu rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. On jakoś tak na nią działał, że automatycznie poprawiał jej humor i dziewczyna od samego początku czuła się przy nim bardzo swobodnie, toteż dość szybko przenieśli swoją relację na przyjacielski etap. Nie czuła przeszkód w dzieleniu się z nim każdą, nawet najmniejszą myślą i z przyjemnością słuchała jego opowieści, do tego Bartek nigdy nie narzekał, kiedy ona potrzebowała się wyżalić, a Bridget w zamian też oferowała parę sprawnych uszu do wysłuchiwania jego problemów. W zasadzie bardzo dobrze się uzupełniali, a jedyną przeszkodą w ich znajomości była dzieląca ich odległość. Pisanie listów było bardzo czasochłonne, a nie zawsze mogli się spotkać na dłużej, bo droga z Hogwartu do Hogsmeade wcale nie była taka krótka i to zawsze Bridget musiała ją pokonywać, ponieważ Bartek nie był już ani uczniem, ani studentem. Wybrał karierę w sporcie, więc miał też dużo treningów na głowie oraz meczy do rozegrania, a Bridget było bardzo przykro, że nie mogła mu kibicować i oglądać go w akcji. Dużym osiągnięciem było już samo odnowienie ich kontaktu, a to, co działo się między nimi teraz, było bardzo miłym wynagrodzeniem wszystkich tych przeszkód i nieprzyjemności.
- A jednak jesteś! Bałam się, że Cię nie zastanę - powiedziała z uśmiechem, przytulając go szybko w przejściu. - Przepraszam, że się nie odezwałam wcześniej, ale wpadłam na pomysł odwiedzenia Cię, gdy byłam już poza zamkiem i równie dobrze mogłam od razu iść do twojego mieszkania, zamiast wracać się do sowiarni i wysyłać Ci list - wytłumaczyła się jeszcze pokrótce. Nie zwykła przychodzić tak bez zapowiedzi, wobec tego czuła się trochę winna, że mogła mu przeszkodzić w czymś ważnym. - Nie przeszkadzam Ci, prawda? - zapytała jeszcze dla pewności.
Zdjęła buty, po czym usadowiła się na kanapie po turecku. Poprawiła dokładnie spódnicę, by nie świecić w koło bielizną, a także odgarnęła włosy z twarzy, które jeszcze żyły swoim własnym życiem po spacerze na wietrze. Słysząc słowa chłopaka, zakryła usta rękami i popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.
- Nie gadaj! - nieomal krzyknęła i prawie zerwała się na nogi. - Ależ to genialna wiadomość! Ale super! Serio się cieszę! - dodała jeszcze, wciąż zaskoczona jego wiadomościami. To byłoby naprawdę korzystne dla obojga i przede wszystkim mogliby mieć kontakt częściej niż raz w tygodniu czy od święta. Bridget już zacierała w głowie łapki, snując plany, jak mogliby spędzić czas w zamku. Z zamyślenia wyrwała ją propozycja zaparzenia herbaty, na którą przystała kiwnięciem głowy. - Więc co skłoniło Cię do powrotu do zamku? Zatęskniłeś? - zapytała, przyglądając się jego plecom, podczas gdy on robił herbatę.

- Nie przeszkadzasz mi moja droga, co prawda miałem wyjść do Hogsmade, ale raczej by powłóczyć się bez celu, niż w jakiejś konkretnej sprawie. - uśmiechnął się do niej radośnie. - A wracam, bo odczuwam potrzebę douczenia się. Wcześniej myślałem, że dam radę wyżyć na samym Quidditchu, jednak co będzie, jak będę stary. - westchnął ciężko. Sam trochę nie wiedział czego chce. Z jednej strony pragnął powrotu do szkoły i chciał nabyć nową wiedzę, jednak z drugiej strony wiedział, że będzie mu ciężko. Szczególnie, że ostatnio polubił spanie do późna i wciąganie wczorajszej pizzy na śniadanie. Ogólnie to bardzo się rozleniwił, ale tak już było, kiedy sezon się kończył, a Osy nie miały treningów.
- A co do powrotu do zamku to będę tam bywał, a;e nie mam zamiaru zrezygnować z mieszkania samemu i tego, że nie mogę chodzić spać już po 22. - wtrącił. Wkrótce zaczął piszczeć czajnik, totez zrobił im herbatę i razem z cukrem przyniósł i postawił przed dziewczyną na niskim stoliku do kawy.
- Jak tam zajęcia, nauczyciele dalej cisną? - zagaił i podał jej łyżeczkę. - Bo ja aż nie mogę się doczekać, na to, aż któryś z nich zacznie mnie maltretować i pytać o rzeczy, których nie mam bladego pojęcia.