- The night is dark and full of terrors, the stars will bleed and Winter freeze. Darkness falls upon the world…
Wycie czarownicy przy samogrającej harfie należało do szeregu tych wciąż potrafiących go zaskoczyć, niestandardowych atrakcji „Szatańskiej Pożogi” – jednego z najnieprzyjemniejszych miejsc Nokturnu, które Michel z jakiegoś powodu upodobał sobie na cotygodniowe trwonienie swojego i tak marnego majątku.
Brudna szklanica wypełniona fatalnej jakości koniakiem stała na blacie stolika upstrzonego wyrytym w drewnie numerem telefonu i paroma plamami po czymś lepkim.
Ale ten stolik, taki właśnie brzydki i obdrapany był jedynym miejscem, w którym Michel mógł sobie pobyć sam na sam z myślami.

Tymczasem jego samotność została zaburzona, a świątynia czystego umysłu runęła niczym domek z kard pod wpływem piskliwego głosu jakiejś przybłędy. Pojawiła się praktycznie znikąd, psując mu cały dobry nastrój.
- Michel.- Ciemnoskóre dziewczę uwaliło na niego cały swój ciężar ciała, irytująco akcentując jego imię, które nagle z Miszel stało się wkurwioną hybrydą Misiela i Misiula.
Zgrzytnął zębami na tą pseudo czułość ze strony laski, której imienia za Boga nie potrafił sobie przypomnieć. Kate czy jaka inna lalka?
Najwyraźniej nie była przesadnie interesującą kochanką, żeby miał jej poświęcić choćby mały składzik w pałacu pamięci.

- Tęskniłeś za mną?
- Szczerze mówiąc – niekoniecznie.- Uciął krótko, dość stanowczo odlepiając ją od siebie, jak natarczywego psa dopominającego się o kolejną porcję pieszczot. I o ile psu by je ofiarował, o tyle kobieta ewidentnie stała o wiele niżej w hierarchii, dodatkowo zbita z pantałyku ostrym i suchym tonem chłopaka.
- Michel…
Szczupłe palce zacisnęły się na przodzie kusej szaty czarownicy, gdy drugą, wolną dłonią pogłaskał ją po zarumienionym poliku.
- Powiem to tylko raz ptaszyno… Za parę sekund zacznę liczyć do trzech, a potem ty obudzisz się w burdelu, gdzie twoje miejsce. A ja znam pewnego gościa, który z przyjemnością nauczyłby cię szacunku. Więc jeśli to twoje marne, nudne życie jest ci wciąż jeszcze miłe… spieprzaj szybko.- Jak gdyby nigdy nic, wypuścił ją z żelaznego uścisku, odwracając się z powrotem do swojej szklanki. Wyczuł jeszcze oddech kobiety na plecach, więc jedynie mruknął pod nosem „jeden” i naraz zrobiło się o wiele ciszej i spokojniej. Aportowała się z cichym trzaskiem, porzucając przy okazji swój czarny, tiulowy szal na ziemi.