Christopher O'Connor napisał:To, że był dzisiaj w bibliotece, wiązało się nie tylko z chwilą wolnego, ale i z faktem, iż rano wyczytał w jednej z gazet, iż wydarzył się paskudny wypadek, który zakończył się niestety śmiertelnie dla niektórych jego uczestników. I pewnie nie zacząłby szukać potrzebnej wiedzy, gdyby nie to, iż dotarło do niego, że odpowiedzialnym za to zabójstwo była ni mniej, ni więcej roślina. Niewiele o niej wiedział, znał właściwie tylko jej nazwę, ale i ta niewiele mu mówiła, a jego ciekawość była na tyle spora, że po prostu znalazł czas dla siebie samego, a później skierował się do odpowiedniego działu biblioteki, by wydobyć interesujące go księgi i zaszyć się na jakiś czas w jednym z tych miejsc, gdzie nikt nie mógł mu przeszkadzać. Co prawda większość uczniów przebywała obecnie na feriach, ale mimo wszystko Christopher wolał dmuchać na zimne, tym bardziej że skupiał się w pełni dopiero wtedy, kiedy nic i nikt mu nie przeszkadzało, czasami nawet szelest kartek był w stanie wybić go ze stanu skupienia, w jaki popadał nad jakąś lekturą.
Usiadł wygodnie, rozłożył przed sobą wycięty artykuł z gazety, a następnie zaczął wertować księgi dotyczące zielarstwa, w poszukiwaniu odpowiedzi na to, czym dokładnie była tajemnicza, pustynna roślina, która doprowadziła do tak wielkiej tragedii. Gajowy nie skupiał się za mocno na nieszczęśnikach, którzy padli jej ofiarą, bo chociaż można było spokojnie zaliczyć go do grona istot wrażliwych, to mimo wszystko nie mógł przejmować się losem całej planety. Poza tym wychodził z założenia, że lepiej dla niego będzie dowiedzieć się po prostu, czego należy unikać, choćby nigdy miał się nie udać na pustynne tereny. Wolał zacisze Hogwartu i Zakazany Las, w którym kryło się wiele zagadek, wiele niewiadomych i wiele pułapek, jak choćby to paskudne błoto, które doprowadziło pośrednio do śmierci biednego niuchacza. Powiadomił już o tym dyrektora i miał nadzieję, że być może zdoła coś zdziałać z tą niewdzięczną masą, teraz jednak wolał skupić się na czymś innym.
Kierując się określeniem, iż poszukuje rośliny występującej na terenach pustynnych i mając wiedzę, iż ta wyssała w pewien sposób śmiałków, którzy postanowili się do niej zbliżyć, zaczął przeglądać książka po książce, analizując znajdujące się w nich zapisy, kręcąc czasem głową, a czasem przystając na moment, aż w końcu trafił na zapisy dotyczące czegoś, co nosiło dumną nazwę: shida. Nie miał bladego pojęcia, skąd mogło się to wziąć i jak to właściwie wyglądało, prędko jednak dostrzegł ostrzeżenie, iż jest to roślina bardzo niebezpieczna, a co za tym idzie, właściwie śmiertelna w swym działaniu, to zaś nakierowało jego myśli ponownie na artykuł, który stał się powodem jego dzisiejszej wycieczki do biblioteki.
Pierwszą informacją, jaką znalazł, był fakt, iż shida jest rośliną pochodzenia afrykańskiego, skoro zaś występowała na terenach pustynnych, dało się ją spotkać zapewne na Saharze, ale też, jak zaraz Christopher wyczytał, na Wielkim Ergu Zachodnim i Wschodnim, pustyni Libijskiej, Zachodniej, Wschodniej, Arabskiej, Kalahari, Nubijskiej i pozostałych, które występowały na tym kontynencie. Mówiąc inaczej, gajowy odnosił wrażenie, że ta niebezpieczna roślina może zostać znaleziona w niemalże każdym zakątku Afryki, to zaś nie napawało go zbyt wielkim optymizmem, a już na pewno wpływało na jego i tak dość niską chęć podróży na ten kontynent. Pomyślał mimowolnie o piramidach i zastanawiał się przez chwilę, czy shida podchodzi zatem tak blisko, czy można spotkać ją dopiero gdzieś w głębi lądu, czy może raczej, w głębi pustyni. Skoro zaś przypominała niewielki, wyschnięty krzak, istniała szansa, że ludzie dość często ją... Nie, nie mogli. Christopher poczuł aż, jak po jego plecach przebiega dreszcz, gdy dotarł do zapisu, iż roślina ta wyczuwa wilgoć w obrębie kilkunastu metrów i poszukuje jej w organizmach żywych, niezależnie od tego, czy ludzkich, czy zwierzęcych. Na pewno nie było to coś, co chciało się przeczytać, w końcu mimo wszystko Christopher miał dość niezłą wyobraźnię i umiał sobie wizualizować, po co roślinie soki życiowe innych istot. Co gorsza, zaczął domyślać się, jak je pozyskuje, ale postanowił mimo wszystko wrócić do lektury, ot, dla pewności.
...można zaobserwować poruszające się niezależnie od wiatru gałązki - te zaś, kiedy tylko wyczują w otoczeniu wilgoć, "ożywają" i chwytają ofiarę. Z pułapki bardzo silnych pnącz ciężko się wyrwać, zwłaszcza kiedy ich końcówki wbiją się w ciało i zaczną wysysać wilgoć. Aż wzdrygnął się ponownie, gdy zdał sobie sprawę z tego, że jego domysły były słuszne. Spojrzał ponownie na artykuł, który przeczytał rano i aż zrobiło mu się niedobrze, kiedy pomyślał o tym, jaki los spotkał tych biednych ludzi. To było nieco jak polowanie, zdawał sobie z tego sprawę, tak samo jak z tego, że roślina robiła to zapewne po to, by przeżyć, a nie z typowej dla siebie złośliwości, czy dla spełnienia jakiś własnych zachcianek. Wyglądało na to, że shida zalicza się do bardzo pierwotnych i w istocie śmiertelnie niebezpiecznych roślin, jakie należało koniecznie omijać szerokim łukiem. Skoro jednak była podobna do uschniętego krzewu, jak można było ją odróżnić od tej zwyczajnej w gruncie rzeczy rośliny? Odpowiedź była prosta - nie dało się. I to właśnie stanowiło piękną pułapkę, z której nie dało się uciec. Człowiek po prostu mijał ją, całkowicie naiwnie wierząc, że to zwyczajny krzak, a po chwili znajdował się już w jej sidłach. Gajowy zastanawiał się przez chwilę, czy podróż na dumbaderze cokolwiek zmieniłaby w tej kwestii, skoro shida nie przepadała za tym zwierzęciem, a właściwie - nie powinna go spożywać. Czy mogła zaatakować je przypadkowo? Co wtedy działo się z dumbaderem? To akurat były pytania, na jakie nie mógł znaleźć odpowiedzi w żadnej z książek, jakie przed sobą rozłożył i podejrzewał, że niestety nie znalazł się żaden badacz, który dogłębniej zbadałby ten temat. Starając się jednak wnioskować logicznie i nie popadać w paranoję, nie poddawać się również nieprzyjemnemu uczuciu, jakie kłuło go teraz w żołądku, doszedł do wniosku, że biedne zwierzę ginie, co również zapewne spotyka roślinę, w starciu tym zatem z pewnością nie ma wygranych i przegranych. Okrutne, ale niestety, tak właściwie wyglądał cały świat, o czym czasami zdawali się zapominać.
Kiedy doszedł do wniosku, że nie znajdzie żadnych nowych informacji, zamknął zebrane przez siebie książki i odniósł je na ich miejsce, nie chcąc robić niepotrzebnego bałaganu. Spojrzał jeszcze na wycięty wcześniej artykuł, pokręcił głową i wsunął go do kieszeni spodni, jednocześnie dochodząc do wniosku, że na pewno nie wybierze się na żadne wycieczki do Afryki. Nie miałby najmniejszej przyjemności w zgadywaniu, czy coś jest krzewem, czy zabójczą rośliną.

z.t.

Finan Gard napisał:Brakowało mu ćwiczeń, sparingów i treningów. Przez prawie dwa miesiące miał od ojca zakaz, a więc gdy tylko wrócił do Hogwartu to palce go świerzbiły do powrotu w stare nawyki. Miał dwie godziny okienka, a choć powinien przez ten czas wkuwać historię magii to uznał, że nie zaszkodzi, jeśli chociaż tę jedną godzinę poświęci na rozgrzanie mięśni i nasycenie się świadomością, że jednak nie wyszedł tak bardzo z wprawy. Przez osiem długich minut raz po raz ponawiał zaklęcie Lupus palus. Nie bez przyczyny wybrał się aż tutaj - nie chciał wzbudzać sensacji swoim indywidualnym treningiem oraz obecnością realistycznego hologramu wilka. Z początku wilk rozmywał się po dwóch minutach co Finna bardzo nie zadowalało. Z zaciśniętymi zębami ponawiał zaklęcie raz po raz aż po wielu próbach w końcu stanęła przed nim porządna wersja wilka, którego krańce wcale się nie rozmazywały jak dotychczas. Obszedł go jakieś dwa razy, aby upewnić się, że jest doskonale wyczarowany. Na początku testował jego zdolność do wykonywania poleceń. Odkrył, że nie może rzucać skomplikowanych komend, co w sumie zgadzało się wszak prawdziwe psy/wilki/istoty zdolne do wytresowania spełniały polecenia maksymalnie dwuczłonowe. Ledwie zapoznał się z tą informacją, a zaklęcie zgasło, co dało mu do zrozumienia, że choćby czar został perfekcyjnie rzucony to nie jest w stanie trwać tyle ile by sobie życzył. Ponowił Lupus palus i tym razem nie zamierzał spocząć jedynie na laurach. Chciał ćwiczyć dalej, a skoro nie miał osoby chętnej do przyjęcia na siebie ciosu szczęki realistycznego wilka to musiał sobie kombinować inne rozwiązania. - Broń się. - nakazał wilkowi, a ten najeżył swoją sierść i napiął nieistniejące mięśnie. Tym samym Finn rzucił w swój własny twór magiczny jedno ze swoich ulubionych, legalnych zaklęć - Rumpo.- ale okazało się, że nawet jeśli wilk posiada siłą fizyczną swojego zwierzęcego odpowiednika to nie miało kości. Sam Finn pacnął się otwartą dłonią w czoło i westchnął nad swoją głupotą. Czar prysł, a wyczarowanie trzeciego hologramu wilka wycisnęło z niego odrobinę więcej mocy niż do tej pory. Tym razem wilk musiał odskakiwać przed ciskanym w niego Everte statum. Hologram nie otrzymał rozkazu kontratakowania, a więc musiał po prostu unikać zaklęć, a było ich naprawdę wiele. Nie szeptał ich, a inkantował magią niewerbalną, a tempo ich rzucania mogło zaniepokoić postronnego obserwatora. Everte statum wylatywało z jego różdżki raz za razem, dawało mało czasu na odsapnięcie. Była w tym jakaś zażartość, zachłanność, żądza. Wlepiał wzrok w nieustannie odskakujący przed nim hologram i wyobrażał sobie, że to prawdziwa istota. Celował zaklęcie w okolice łap, przez co wilk bronił się długo i dzielnie, ale w ostatnim zamachnięciu wycedził everte statum i trafił hologram prosto w czoło. Czarodziejski twór został wyrzucony w powietrze i nim miało dotknąć tafli wody prysnęło i obróciło się w nicość. Po tej czynności cofnął się o jeden krok i sapnął ze zmęczenia. Zakrył palcami prawy nadgarstek i rozmasowywał sztywne jego mięśnie.