The member 'Cassian Therrathiél' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Ekscytacja wyprawą opadła, wszyscy wyglądali na zmęczonych i zrezygnowanych. Na pewno duży wpływ miał równikowy klimat i choć w Kolumbii jest całe spektrum pogodowe w zależności od regionu, tak las tropikalny, w którym przebywali od kilku dni męczył wilgotnością i wysoką temperaturą. Za każdym razem, gdy Dorien o tym myślał, niesamowicie doceniał pogodę Anglii - padało, ale konkretnie, nie było tak duszno.
Drzewa ustąpiły, odsłaniając niewielką polanę. Polana w lesie Ameryki Południowej to w zasadzie wysokie trawy, sięgające kolan. I nawet mogliby się tam zatrzymać na kilka minut, gdyby nie alarmujące ‘ała’, dobiegające z ust wszystkich towarzyszy. Szybko rozpoznali brzytwotrawę. Zastanawiającym było co musiało się wydarzyć w tym miejscu i jakie miejscowe klątwy mogły być tu rzucone. Nie było czasu na zastanawianie się.
– Weź Vivien – poinstruował Cassiana, a sam, zabierając najpierw plecak Beatrice i wciskając go w ręce Claude’a, podsadził starszą ze swoich sióstr i wyniósł ją z niebezpiecznego terenu.
Ponownie dziękowali Faulknerowi, kiedy opatrywał pokaleczone kostki, i chociaż zaklęcia nie działały za każdym razem tak jak powinny, to Dorien obiecał sobie, że pójdzie na jakiś podstawowy kurs leczniczy. Problemy z magią wskazywały, że muszą być już blisko. Drużyna odpoczęła chwilę, a najstarszy z Dearów uważnie przyjrzał się mapie, z której wynikało, że, o ile na samym początku obrali właściwą drogę, artefakt powinien być w zasięgu właściwie kilkuset metrów.
Zrzucił nagle plecak i wszedł pomiędzy obalone, porośnięte mchem i trawą konary. Gdyby tylko dosięgnął to, co błysnęło mu przez chwilkę, kiedy promienie słońca przebiły się przez ogromne liście…
– Cass, masz dłuższe łapy, chodź – zawołał przyjaciela, choć właściwie wszyscy mogliby się pofatygować. Jeśli właśnie znalazł to, czego tak usilnie szukali, to byłby koniec ich morderczej tułaczki.

Claude, choć bardzo niepozorny na pierwszy rzut oka, okazał się być niezwykle przydatny w sytuacji kryzysowej, szczególnie tej wymagającej pomocy w kwestiach zdrowotnych. Z jednej strony było to niepokojące, wszak nie minęło aż tak dużo czasu (a może minęło? Dni i noce w dżungli zaczynały mu się zlewać w jedno...), a oni wszyscy byli już po tylu przejściach - Vivien szczególnie. Rudzielec współczuł najmłodszej uczestniczce, która ewidentnie padała ofiarą największej ilości niebezpieczeństw po drodze.
Tego dnia przemierzali wiele wysokich traw, niestety po raz kolejny natrafiając na niezbyt przyjemne miejsce. Brzytwotrawa dotkliwie pocięła im wszystkim nogi i musieli zarządzić sprawną ewakuację. Młodsza blondynka wylądowała w ramionach Cassiana, a w ramionach Claude'a spoczął... plecak Beatrice. Zamrugał zaskoczony, a potem speszył się. No tak, co on sobie wyobrażał - że miał brać na ręce samą Beatrice? Przejął od Doriena jej bagaż i uśmiechnął się krzywo. Gdy wydostali się poza obszar tnących źdźbeł, spędził dość dużo czasu na oczyszczaniu i zasklepianiu ran swoich i towarzyszy.
- To twoje - bąknął, podając brunetce jej plecak, po czym pochylił się, by opatrzyć jej kostki. Zaklęcia nie udawały się zawsze, ale i tak był z siebie dumny. Dotychczas ćwiczył sporadycznie, bardzo rzadko mając okazję użyć ich w praktyce - ta dżungla sprawi, że niedługo będzie niezawodny!
Dorien przejął kontrolę nad mapą i nagle okazało się, że powinni być w dużej bliskości od przedmiotu. Co prawda zawołał najpierw Cassiana, lecz gdy tylko Faulkner zorientował się, o co chodzi, również wstał i ruszył w kierunku krzaków.
- Pomóc jakoś? Macie coś? - zapytał, wyciągając od razu różdżkę, by być w gotowości do rzucania zaklęć.

wydobywanie 5

Kolejne dni zlewają się, a ja odnoszę wrażenie, że każdy z nas jest coraz bardziej wykończony. Żeby jeszcze tego wszystkiego było mało, trafiamy na wielkie skupisko brzytwotrawy. Ból jest nie do zniesienia, ale mimo to ja i Dorien bierzemy na siebie wyniesienie z tego gówna panien Dear. Nie da się ukryć, że Vivien spotkało już tyle nieprzyjemności, że ograniczenie jej cierpienia wydaje mi się wręcz obowiązkiem.
Na szczęście nie cierpimy długo, bo Claude staje na wysokości zadania, a ja coraz bardziej zaczynam doceniać jego osobę. Trudno uwierzyć, że tak zdolny czarodziej kisił się przez długi czas za biurkiem.
Nie mam jednak czasu na myślowe rozkminy, bo nadchodzi moment kiedy Dorien woła mnie prosząc o pomoc. Wraz z Claudem dopadamy znaleziska Deara, by zabrać się do pracy. Trudno uwierzyć jak blisko jesteśmy.



Wydobycie: 6

Kolejny dzień nie przyniósł niczego dobrego dla ich drużyny (a jakżeby inaczej, co?). Spotkali się niestety z okropnymi brzytwotrawą, która skutecznie ich pokaleczyła. Dorien jednak zadbał o to, aby jej i Vivien nie stało się zbyt wiele złego. Pomógł starszej siostrze przeprawić się przez to paskudne pole tak, że ta nawet nie zauważyła kiedy jej plecak wylądował w rękach Faulknera. Zorientowała się w tym dopiero w momencie, gdy obrażony Claude podarował jej własność.
-Dzięki - burknęła tylko w odpowiedzi na jego słowa, ale poczuła się głupio, kiedy zaczął leczyć jej rany, a ona tak niekulturalnie się względem niego zachowała.
-Claude, ja... - chciała coś powiedzieć, ale wtedy to Dorien zawoła ich do pomocy, bo jak się okazało w końcu dotarli do miejsca, w którym to znajdował się ten dziwny artefakt. Sama Beatrice ruszyła aby im pomóc z różdżką w dłoni, nie kończąc myśli, którą chciała przekazać rudzielcowi.
W końcu udało się, znaleźli to coś. Beatrice nie mogła uwierzyć, że w końcu, po tylu dniach męczarni, spania na ziemi, po tylu ranach, wypowiedzianych do siebie niekoniecznie miłych słowach, mieli to już za sobą. Że w końcu mogli wrócić do domu i to wcale nie z pustymi rękami. Z tej radości, wspięła się na palce i ucałowała policzek Claude'a dopiero po chwili orientując się w tym, co tak właściwie robi. Tłumaczyła sobie to w głowie, że go ucałowała, bo stał najbliższej, próbując odgonić myśl, że po prostu tego chciała i nie koniecznie w to miejsce chciała trafić. Ale nie zamierzała okazywać mu nadmiernej czułości w takim towarzystwie. Była sobie w stanie wyobrazić, jakby na to zareagował Dorien. Jeszcze tylko za pomocą metamorfomagii zakryła rumienieć, który wpełz na jej policzki o czym była święcie przekonana. Ale mieli to już za sobą.

Wydobycie: 2 było

Pięć dni strasznej tułaczki, moje wypadki, brzytwotrawa na którą natrafiliśmy o poranku - to wszystko wydawało się okropne, lecz jakby straciło na znaczeniu, kiedy mój brat namierzył przedmiot. Byłam dumna, że akurat jemu się to udało, biorąc pod uwagę, że ja znalazłam mapę. Wszyscy dołączyliśmy do wydobycia, które wspólnymi siłami poszło zaskakująco szybko - nawet nie zauważyłam, gdy w dłoniach Doriena znalazł się przedmiot. Zapłakana, zmęczona i brudna wpakowałam się prosto w ramiona Cassiana - choć wyjazd jeszcze bardziej nas zbliżył, a ja udowodniłam mu, że nie jestem tylko elegancką dziunią, ale też odważną kobietą, to już nic się nie liczyło. Mogliśmy wracać do domu.



Kuferki: 13 (Cass ONMS) + 10 (Bea Ziel) + 2 (Claude ONMS) + 15 (Vivi Ziel) = 40 czyli 4 pkt bonusu
Kostka: 6
Wydobywanie: 1+5+6+2+6+4 (bonus) = 24!!!