Wbiegła do środka. Od razu ogarnęło ją przyjemne ciepło, zwłaszcza po długim siedzeniu na boisku. 
Ściągnęła płaszcz który jakimś cudem znalazła w kieszeni. Widocznie pomyślała o takich sytuacjach. I dobrze , bo by zamarzła na kostkę lodu, i Nadish musiałby ją odmrażać za pomocą jakiegoś zaklęcia. Rozejrzała się po domu. Pierwsze, co zauważyła to drzwi do łazienki, oraz wejście do kuchni, tym razem już bez drzwi. Po lewej były jedne drzwi. Była na nich naklejka z napisem "Pokój Nadisha"- aha....- mruknęła pod nosem i spojrzała na środek, dopiero teraz zauważyła że były tam drzwi. Był na nich napis " Nie Wchodzić! ". Ciekawość wzięła jednak górą, i zapukała w drzwi. Nie było tam nikogo, ewentualnie tego nie słyszał. Postanowiła zajrzeć. Zauważyła duże łóżko z baldachimem, półkę z książkami i kanapę oraz fotel i idealnie pasujący do tego stolik. -Ładnie tu- Powiedziała do siebie i wyszła. W korytarzu stał już Nadish, który jakimś cudem był od niej wolniejszy. -Co u ciebie?- zapytała, i czekała na odpowiedź.

domówienie które nie dotyczy mojej postaci:

Gdy usłyszał czyjś głos za plecami aż się wzdrygnął. Z początku po prostu nie rozpoznał kto do niego mówi,chociaż mógł się domyślić, bo poinformował o tym,że mogą się tu sprowadzać tylko jedną osobę.
Uśmiechnął się szeroko odwracając się w stronę Puchonki i nim cokolwiek powiedział podszedł do niej i pocałował na przywitanie.
- No hej. Robi wrażenie,że mamy tu mieszkać co?Zapytał wracając spojrzeniem w jej stronę. Mimo wszystko przywykł już do spędzania większości roku w szkolnym dormitorium albo w domu rodzinnym, a wizja mieszkania w zupełnie innym miejscu trochę go przerażała. W końcu był pierwszorzędnym leniem,więc pewnie umrze z głodu lada dzień albo utonie w brudnych ubraniach. Dorosłość jakoś już przestała mu się podobać.
- Napijesz się czegoś? - spytał z kuchni.
- Swoją drogą nie miałaś problemu żeby urwać się z domu i ze szkoły? Rodzina chyba nie był zbyt zadowolona żeby cię puścić z tego co pamiętam...
Rozmawiał już o tym ,że jej rodzina nie była jakoś nazbyt podekscytowana tym,
że ta ma zamiar się ulotnić z domu i zamieszkać w innym miejscu.
W zasadzie, trochę im się nie dziwił.
- niby to od niechcenia przyjrzał się dokładniej Katja podświadomie dochodząc do wniosku, że mogłaby być jego potencjalną kandydatką na partnerke.

Nie bój się, to tylko ja- spojrzała na swojego przyjaciela puchona. -Ja też jestem leniwa ale damy radę- Zaśmiała się pod nosem.- Ładne mieszkanko, a co do mieszkania w innym miejscu to mama nie była zła, rozumiała że człowiek dorasta, nawet czarodziej, ojcu tym bardziej nie przeszkadzała ta sprawa bo za mną nie przepadał- Powiedziała do niego i przeszła do kuchni.- Jakbym dostała herbatę była bym szczęśliwa. Damy radę- Powiedziała, i zaczęła się bawić różdżką. Nawet nie czarować, ale machała sobie ręką trzymając w niej różdżkę. -Widziałeś kiedyś jakiegoś mugola, albo mugolską rzecz której u nas nie ma? Bo muszę przyznać że są całkiem mądrzy. Ale magii jeszcze nie stworzyli.- Przy ostatnim zdaniu cicho się zaśmiała, i uśmiechnęła się.

Nawet jeśli by odmówiła Katja,to on i tak w wyrazie gościnności i zwyczajnej troski postanowił zaparzyć herbatę,najlepiej taką ze swoich stron,która akurat posiadał w jednej z szafek.
Krzątając się po pomieszczeniu miał okazję,żeby namyślić się nad odpowiedzią.
- Wiesz... nigdy nie zależy jakie?
- powiedział,w międzyczasie przygotowując napoje,które miały pomóc na przeziębienie.Nim jednak je skończył musiał poczekać aż woda łaskawie się zagotuje,dlatego też wykorzystał moment i wrócił wzrokiem do gościa.
- Wcale nie jest tak trudno go utrzymać,jakby się wydawało, ale póki co mam pieniądze,więc...
- wzruszył ramionami, rozglądając się po pomieszczeniu.
Wszystko było na swoim miejscu,co oznaczało,że nie miał do czynienia z nieproszonymi gośćmi.
- Sprzątanie to chyba żaden problem jakiś podział sie zrobi.
Kręcąc się jakby miał owsiki wrócił do kuchenki, ale w towarzystwie dwóch kubków z ponad których unosiła się para i przyjemny dla nosa aromat.
Postawił je na stoliku,opadając w końcu na krzesło.
-Kripaja- rzekł w swoim jezyku.
- A jak kiedyś przyjdzie mi mieć rodzinę w postaci żony i dziecka albo dziewczyny przyjaciółki i dziecka? W życiu nie wrócę do miasta,chociaż byłoby mi tak wygodniej... a jak mi odbije to mogę w każdej chwili go sprzedać,to też żaden problem.
- posłał Angielce uśmiech, przyglądając sie jej bacznie.- A Ty? Nie planujesz rodziny? Wieczie sama i te sprawy,hm?

-Dzięki- Powiedziała trzymając w ręku kubek ciepłej herbaty. Upiła łyka, i spojrzała na puchona - zawsze jest jakieś rozwiązanie. Nie bez powodu mówi się czasem "Każdy sposób jest dobry, byle skuteczny"- Uśmiechnęła się i wciągnęła w nozdrza przyjemny zapach herbaty. -A tak właściwie co oznacza Kripaja? -zapytała, i się uśmiechnęła. Lubiła go. Nie znała się na Indiach, ale ją trochę interesowały. Tak trochę, właściwie to on ją do tego zachęcił. -Cóż, jeszcze nie wiem ale planuję mieć rodzinę. Nie chce być kompletnie sama, chociaż kiedyś miałam okres kiedy byłam samotniczką. Heh.-
zaśmiała się pod nosem, i spojrzała na niego, jak na najserdeczniejszego przyjaciela.

Poszedł zdejmując uprzejmie lekko przemoknięte buty na wejściu i odwieszając kurtke na wieszak. Jako fan numer jeden ciepłych napoi,przytaknął na herbatę.No to oznacza:Proszę - kripaja -dodał.
Puchonowi udało się ogarnąć w swojej chorobie.Gardło dalej go lekko drapało,ale nie było tego po nim widać.
Głowa go nadal bolała,ale wolał dalej faszerować się witaminkami w razie czego.
Wrócił i usiadł kolo niej opierając plecy wygodnie na krzesle.Patrzył myślami na krzątającą się w kuchni Puchonke z lekkim rozbawieniem,bo dalej widział w nią tą małą kujonkę ze szkolnych lat. Niesamowite,że się tak przeistoczyła.
- Połowa uczniów na Ciebie leci,(w tym ja ale cii)Katji nie wiem czy to zauważyłaś.
Ale jakby kto pytał... ja nic nie mówiłem - oparł się ziewając przeciągle.
Chwycił między dłonie ciepły kubek,taksując spojrzeniem swojego rozmówcę.  
- Jestem z Amritsar w północno-zachodnich Indiach.Duże miasta to moja bajka,chociaż mój dom jest nie daleko portu lotniczego.
A Ty? Nie planujesz rodziny?Zamarł na moment przez to pytanie. Po prostu trafiła w sedno. Przez ostatnie tygodnie bardzo intensywnie rozmyślał nad tym,że dorósł do stabilizacji w związku. Nie chciał jej jednak przestraszyć swoimi postanowieniami,męska duma...
Koledze z dormitorium czy innemu przyjacielowi było łatwiej bezpośrednio mówić o tym,że szuka kandydatki na dziewczynę.
- Nie miałem szczęścia ale ciebie znalazłem - przyznał z delikatnym uśmiechem,upił ostrożnie łyk napoju,żeby się nie oparzyć.
- Kandydatka na dziewczynę czy żone? - zaśmiał się, ukazując rządek zadbanych zębów.
- wzruszył ramionami i zerknoł na bawiace się zwierzaki.