Poniżej prezentujemy spis najpopularniejszych i najistotniejszych rodów zamieszkujących Wielką Brytanię. Ci, którzy pochodzą z czarodziejskich rodzin, wcześniej czy później musieli się spotkać z poniższym nazwiskami. Przygotowaliśmy je, aby każdy gracz, chcący założyć dorosłą postać, mógł dołączyć do przedstawionych poniżej rodzin i cieszył się grą z istniejącymi na forum, krewnymi, a także po to, by familie tworzone przez graczy prężnie się rozrastały.
W każdej chwili można dodać do spisu swój własny ród. Pierw jednak taka rodzina musi mieć na forum stworzonych już przynajmniej trzech członków. Następnie powinna zostać opisana na wzór pozostałych rodów (wliczając w to strukturę) i wysłana do administracji. Jeśli wszystko będzie się zgadzać, zostanie ona dodana w tym temacie, jako kolejny, duży ród, a gracze będą mogli tworzyć do nich kolejnych członków.


Kod do rezerwacji miejsca w rodzinie (po 2 tygodniach od rezerwacji, bez pojawienia się karty postaci - ta przepada)

Kod:

<zg>Postać rezerwująca:</zg> xxx
<zg>Nazwisko rodziny:</zg> xxx
<zg>Pozycja w rodzie:</zg> xxx
<zg>Wiek postaci:</zg> xxx

Rodzina owiana mianem nie tylko, jednych z najlepszych różdżkarzy w Wielkiej Brytanii, ale i najbardziej skłóconego rodu w Dolinie Godryka.
Kiedy przed rokiem, w czasie podróży do Albanii, w starciu z niebezpieczną mantrykorą, zmarli założyciele tej rodziny - Benedict i Eilís, pozostawili po sobie bardzo dobrze prosperujący biznes, w którym od trzech pokoleń produkowano wyjątkowe różdżki. Każdy czarodziej w Wielkiej Brytanii wie, że Fairwynowie unikalność swych produktów zawdzięczają doborowi niezwykłych rdzeni. U jedynych wywołują one zachwyt, innym przysparzają wątpliwości na tle moralnym. Powszechnie wiadomo, że każda różdżka, która wyjdzie spod ich rąk, zawiera silny rdzeń, jednakże do jego stworzenia musiało polec dane zwierze magiczne. Choć dają przewagę nad innymi, wiadomym jest, że dzieje się to kosztem istot, które musiały zginąć. Mimo to, potęga skusiła już niejednokrotnie. Mają swoich fanów, ale i wrogów. Tymi drugimi bez wątpienia zwać można Shercliffów, którzy władają pobliskim rezerwatem zwierząt, a którzy to otwarcie krytykują liczne mordy zwierząt przez Fairwynów. Ci w odwecie oskarżają ich o brak kontroli nad swoimi podopiecznymi.
Czarodzieje mawiają, że ród, który bezkarnie wykorzystuje magiczne istoty, jest przeklęty. Dlatego nikogo nie dziwią pogłoski o licznych kłótniach wśród członków rodu. Powszechnie wiadomo, że Benedict i Eilís byli na tyle surowymi rodzicami, że ich dzieci, nigdy nie żyły z nimi w najlepszych kontaktach. Nie obce były im odgórnie planowane małżeństwa w celu przekazywania biznesu w możliwie, najlepsze ręce. Wierzyli oni, że tylko poprzez staranną selekcje, ich zakład pełen tradycji, będzie przejmowany przez doskonale ku temu, wychowanych dzieci. Dziś, większość licznego potomstwa, jakie po sobie pozostawili, kłóci się o prawo do dwóch sklepów z różdżkami. Bo czy dziedziczyć powinni je Ci najstarsi, czy Ci, którzy najlepiej znają się na różdżkach, a może na biznesie?
Kontrowersyjny interes dla części rodziny jest nieuniknioną tradycją, obowiązkiem do wykonania, dla reszty, elementem, od którego chcą za wszelką cenę uciec. I choć pojawiają się w rodzie sceptycy firmy, to nawet ich kusi przejęcie majątku, chociażby w celu jego zamknięcia.  
Idealiści kontra tradycjonaliści, a gdy do tego dodany zostanie fakt, że część mieszka pod rodzinnym dachem, który dopiero co odziedziczyli (i niemal każdy czuje do niego prawa), otrzymujemy mieszankę prawdziwie wybuchową. Na ulicy słychać krzyki i kłótnie? Najprawdopodobniej dobiegać będą one spod dachu dużego domu na wzgórzu, należącego do Fairwynów. Nie są oni nowymi w tej okolicy - już w latach pięćdziesiątych zakupili dużą posiadłość na wzgórzu, otwierając biznes w okolicy. Na parę lat byli zmuszeni osiedlić się w Londynie, ale gdy tylko okolica została oczyszczona z plagi dzikich stworzeń - powrócili na swoje włości.

Hektary ziemi, zamieszkiwane przez dzikie zwierzęta i wrodzony dryg, do dbania o nie, to największe dziedzictwo rodziny Shercliffów. Członkowie tego rodu zdają się wraz z mlekiem matki, wypijać wiedzę na temat zwierząt oraz tego, jak powinno się z nimi obchodzić. Nie straszne są im ani akromantule, hipogryfy czy pegazy. Można by nawet rzec, iż wychowują się wraz z nimi. Od wieków prowadzą oni na terenie Doliny Godryka magiczny rezerwat. Każdy w okolicy, przynajmniej raz udał się na tereny parku, by móc choć przez chwilę pobyć blisko natury. A tam, trudno nie poznać, któregoś z członków tego silnego rodu. Pracują oni bowiem całymi dniami wśród roślinności, opiekując się nie tylko stworzeniami, ale i dbając o roślinność. Potomkowie od najmłodszych lat wychowywani są w poszanowaniu do natury, oraz ze świadomością, że opieka nad tym biznesem, jest im przeznaczona. Shercliffowie znani są ze swej troski. Opiekują się także młodymi smokami, które w wyniku działań ludzi zostają wyklute na terenach Wielkiej Brytanii, a są za małe, by udać się za granicę, gdzie ich miejsce. Do tego czasu, członkowie tej rodziny, pieczołowicie dbają o dzikie maluchy. Twarda ręka? O tak, to zdecydowanie to, co można o nich rzec.
Pod powłoką troskliwych opiekunów, kryje się także ich skłonność do fascynacji trudnymi okazami. Choć prawo powszechnie zakazuje trzymać dorosłe okazy pewnych gatunków, to Shercliffowie zdają się tym nie przejmować. Za gęstymi koronami drzew kryją okazy, które są wyjątkowo niebezpieczne dla ludzi. Mało kto o tym wie, a plotki zdają się wszystko wyolbrzymiać, lecz to za ich sprawą, przed laty wybuchła tu epidemia akromantul. Ich przyrost naturalny wzrósł do rozmiarów, których nie dało się już opanować. Choć rodzina skutecznie odcięła się od oskarżeń, dziś ludzie nadal uważnie patrzą im na ręce.
Turyści wchodząc na ich tereny nigdy do końca nie wiedzą, czy obserwują właśnie dzikie stworzenie, czy tylko człowieka, który potrafi się w niego zamienić. To, co niewątpliwie można bowiem powiedzieć o tej rodzinie, to że posiadają talent nie tylko do dbania o zwierzęta, ale i do transmutacji. Niejeden Shercliffe zna tajniki animagii, a to ich nazwisko pojawia się najczęściej w rejestrze. Mawiają, że po zakończeniu Hogwartu, większość uczy się tej zdolności w domowym zaciszu, stanowi to wręcz ich tradycję. Może to animagia daje im większe zrozumienie dla dzikich stworzeń mieszkających na ich trenach? Tak przynajmniej mawiają ludzie.

Ród Dearów zawsze należał do bardzo szanowanych, a powiązany był ściśle z Ministerstwem Magii. Nie było pokolenia, w którym ktoś z nich nie pilnowałby porządku i prawa czarodziejskiego. Byli również znani z wytwarzania niesamowitych eliksirów, o niebywałej jakości. Główną siedzibą rodu była rezydencja w Brighton, posiadali oni również dom w Dolinie Godryka.
Rodzina rozbiła się na dwie części, gdy Thomas Dear postanowił zostawić swojego brata, Elijaha, oraz założyć własną rodzinę w Szkocji. Zawsze miał zapędy czarnomagiczne (co widać teraz u jego potomków) i nie zgadzał się z rodziną w temacie rządów Voldemorta, które popierał. Wywiązała się braterska kłótnia, którą ostatecznie rozwiązał wyjazd Thomasa na Wyspę Skye ze swoją żoną. Szybko zasłynął ze swojego szaleństwa i obsesji na punkcie czystości krwi. Zginął u boku Voldemorta w Dolinie Godryka podczas ataku na Potterów. Był niezwykle dumny ze swojej jedynej córki Heather, która również fascynowała się czarną magią. Syn kobiety został przez nią zmuszony by w wieku zaledwie siedemnastu lat, poszedł z nią walczyć w Bitwie o Hogwart po stronie Czarnego Pana, gdzie oboje zginęli. Odbiło się to mocnym ciosem na Gastonie i Juliusie - braciach Heather. Gaston urodził się już po śmierci ojca. Zdążył dołączyć do popleczników Czarnego Pana w bardzo młodym wieku, także nie miał szans popełnić żadnych przestępstw, co uratowało go przed zesłaniem do Azkabanu. Ożenił się z bogatą dziewczyną, z którą ma trójkę dzieci. Bardzo dobrze dogaduje się ze swoim starszym bratem - wysoko postawionym urzędnikiem Ministerstwa, który ożenił się z potomkinią Lanceley'ów. Ma z nią czwórkę dzieci.
Po odejściu Thomasa Elijah i jego żona wiedli spokojne życie w Brighton rozwijając rodzinny interes. Dorobili się oni dwóch synów, Jacoba oraz Christophera Chociaż nigdy nie popierali oni Voldemorta to kultywowali wśród swoich potomków wartość czystości krwi. Po śmierci Elijaha głową rodu został Jacob, który ożenił się z Victorią z rodu Fairwynów. Christopher również miał sposobność poślubienia Helen, dalekiej kuzynki z rodu Fairwyn. Rodzinnym interesem zajmuje się obecnie żona Jacoba, a mężczyzna jest wysoko postawionym pracownikiem Ministerstwa Magii. Mają szóstkę dzieci. Większość z nich mieszka w rodzinnej rezydencji w Brighton. Co do Christophera, stał się głównym importerem zagranicznych zasobów zielarskich oraz dostawcą składników odzwierzęcych w Anglii, m. in. do rodzinnego biznesu prowadzonego przez Victorię
Po śmierci Elijaha Jacob oraz Christopher odnowili kontakt z rodziną ze Szkocji – obecnie więzi kuzynów są dość zażyłe, a wartości, którymi się kierują dość zbliżone pomijając czarną magię, której Jacob nie jest zwolennikiem.
Obecnie większość członków rodu pełni dość istotne funkcje w społeczeństwie czarodziejów, jednakże chociaż seniorzy rodu starają się kultywować tradycje czystokrwistej rodziny to ze względu na opór sporej części potomków nie zawsze wychodzi to tak w ich mniemaniu powinno.

Ostry zapach oraz plamy farby na ubraniach, błyski migawki aparatu fotograficznego czy nieustanne dźwięki instrumentów uciekające przez okna rezydencji to tylko kilka ze znaków rozpoznawczych rodu Swansea, od pokoleń zamieszkującego Dolinę Godryka. Nie ma bardziej ekscentrycznych czarodziejów wśród tych, którzy zasiedlili tę ziemię i nie jest to opinia pojedynczych osób. Każdy Swansea jest inny. Zdarzają się wśród nich zarówno osoby o gorących temperamentach, niemające cierpliwości do niczego poza sztuką, jak i tacy, którzy potrafią godzinami wpatrywać się w schnącą na płótnie farbę. Łączy ich równie wiele jak dzieli, lecz nie jest to tylko miłość do tańca czy pięknego rzeźbienia. Rodzina ta nie jest znana z restrykcyjnego wychowania nakazującego wiecznie korzystać wyłącznie z dobrych manier. Nie aranżują małżeństw, nie zabraniają korzystania z używek, a wręcz sugerują, że wspomagają one kreatywność. Liczność rodu zapewniła niezwykła swoboda obyczajów, jaka panuje wśród jego członków. Swansea nie posiada żadnych zobowiązań względem swojej rodziny. Może wyjechać na drugi koniec świata, pojąć za żonę nauczycielkę, tancerkę estradową czy sprzątaczkę. Reprezentuje dokładnie takie poglądy, jakie tylko zapragnie, jeśli… właśnie. Każde dziecko, które rodzi się jako Swansea jest wychowywane według pewnego klucza. Szuka się u niego zdolności w jednej, konkretnej dziedzinie artystycznej (lub w kilku, jeżeli dziecko objawia zainteresowanie kilkoma z nich), a następnie poświęca się wszelkie dostępne środki, aby rozwinąć ten dryg do malarstwa, śpiewu czy pisania. Zapewnia mu się wszystko co potrzebne do rozwoju, czy też odszukania naturalnego talentu – bo takie w tej rodzinie zdarzają się niezwykle często, by nie powiedzieć – zawsze. Większość Swansea decyduje się nie wykraczać zbyt daleko poza sztukę podczas wyboru zawodu, lecz wciąż znajdują się tacy, którzy próbują swoich sił w innych dziedzinach. Nikt nie staje im na przeszkodzie w realizacji własnych marzeń, lecz od zawsze wiadomo, że to artysta jest tym, kogo zawsze będzie wspierał cały ród. Starsi członkowie rodziny, gdy przechodzą na artystyczną emeryturę przejmują pieczę nad rodzinną galerią sztuki, jaka znajduje się w Wielkiej Brytanii. To tam prezentuje się większość obrazów czy rzeźb autorstwa członków rodziny. Jest to miejsce znane na całym świecie, często angażujące się w zbiórki na rzecz pomocy potrzebującym.

Historia Brandonów sięga początków XII wieku, kiedy pewne sprawy załatwiało się w sposób co najmniej krwawy, a każdy kawałek ziemi musiał zostać wywalczony. Nie inaczej było w przypadku założyciela ich rodu, który według niektórych podań przybył na tereny dzisiejszej Anglii gdzieś ze Skandynawii, by prowadząc nie do końca czyste gry, zgarnąć dla siebie odpowiednie miejsce na tym świecie. Ród bogacił się szybko, zdobywał wpływy, nic zatem dziwnego, że już w trzynastym stuleciu Brandonowie mogli pochwalić się sporą i solidnie wybudowaną siedzibą usytuowaną we współczesnym hrabstwie Norfolk, nad Morzem Północnym, w okolicach zatoki The Wash, poza administracyjnym okręgiem King's Lynn. Siedziba była wielokrotnie przebudowywana i dostosowywana do obecnie panujących trendów budowniczych, ponieważ zaś Brandonowie zawsze należeli do jednych z najbogatszych rodów angielskich, nie było najmniejszych problemów z remontami. Ostatecznie siedziba zachowała wiktoriański styl, została jednak dostosowana do współczesności, gdyż jest to po prostu wygodniejsze, a obecna głowa rodu — Richard Brandon, ojciec Victorii — uważa, iż należy podążać z duchem czasu i odejść od całkowitego izolowania się od świata mugoli i czarodziejów o nieczystej krwi.

Jedną z ciekawostek rodu jest przypowiastka o tym, iż w jego skład wchodził również Charles Brandon, jeden z najbliższych przyjaciół króla Henryka VIII. Miał on jednak zostać wykluczony z czarodziejskiej wspólnoty za nadmierne spoufalanie się z mugolami, za co zapłacił zresztą najwyższą możliwą cenę. Jaka jest prawda — trudno powiedzieć, bo niewiele zachowało się rzeczywistych przekazów o tamtych czasach, a te, jakie przetrwały, to w większości plotki i żarciki, jakie krążą w rodzie już od pokoleń. Pewne jest natomiast to, że w rodzie nie pojawiali się czarodzieje nieczystej krwi. Dawniej było to niesamowicie mocno pilnowane, jednak od czasów dziadka Victorii, Christophera Brandona, wszystko zaczęło się zmieniać, a on nawet przymknął oko na to, że jego najmłodszy syn zaczął romansować ze światem mugoli.

Magiczny transport. To właśnie tym zajmowali się Brandonowie od samego właściwie początku. Ród skupiał się zawsze na doskonaleniu środków przemieszczania się po świecie i nie bał się rozsyłać swoich członków po innych krajach, by uczyli się od tamtejszych mistrzów. Współcześnie nic się nie zmieniło i do dziś Brandonowie zajmują się wytwarzaniem wszystkich możliwych środków transportu magicznego — to oni są zaangażowani w dostarczanie stosownie zmodyfikowanych samochodów do Ministerstwa Magii, również oni zaangażowani są w przygotowywanie środków transportu pozwalających na bezpieczne dotarcie na miejsca większych zgromadzeń czarodziejskich. Można by tak zresztą wyliczać w nieskończoność, warto jednak tylko nadmienić, że Richard i Jonathan Brandon rozważają wejście na rynek miotlarski, do czego przygotowują się już od kilku lat.

 Ślady pochodzenia Whitelightów sięgają średniowiecza, choć sami twierdzą, że ich korzenie dochodzą jeszcze dalej. Nie sposób jednak potwierdzić ile w tym racji, bowiem pożar rodowej posiadłości w XIX wieku pochłonął wiele zwojów pergaminów, które zawierały znaczące informacje na ten temat, choć na temat własnego rodu, Whitelightowie zdają się być nader poważni. Ku ich niezadowoleniu, powszechnie wiadomo, że zupełnie czystokrwiści nie są, choć gdyby tylko mogli, wydziedziczyliby z głównej linii rodu wszystkich tych, którzy popełnili niegdyś mezalianse. Nie przeszkadza to jednak, by czuli się szlachecko, a nawet arystokratycznie. Wywodzą się z Francji, na terenie której bytowali wiele lat, wracając do posiadłości w Anglii na początku XX wieku, o czym zdecydował Raphael Whitelight – ówczesny jedyny przedstawiciel męskiej linii rodu.
Od wielu pokoleń ród ten przedstawia konserwatywne poglądy, otwarcie głoszące o konieczności pozbycia się nieczystości, w które rzecz jasna wchodzili wszyscy, plamiący magiczną krew. Od zawsze tłumaczyli się rodzinnym mottem, głoszącym "mamy na myśli dobro", jednakże niektórzy członkowie rodu Whitelight, nieco zbyt poważnie potraktowali te słowa, choć żarty Whitelightów nie trzymają się wcale. Są wierni swoim ideałom i tradycjom, przekazywanym z pokolenia na pokolenie, niespecjalnie będąc zadowolonym z choćby najmniejszych zmian. Wielu z nich poparło Voldemorta podczas pierwszej i drugiej wojny czarodziejów, stając u jego boku, choć pojawili się też tacy, którzy nie opowiedzieli się po żadnej ze stron, co spotkało się z nieprzychylnymi słowami wśród innych rodów. Jedno jednak jest pewne – od zawsze lubowali się w luksusach i wpływach, co doskonale widać w ich majątku oraz piastowaniu wysokich pozycji w Ministerstwie Magii, mieszając się w politykę i zacieśniając więzy z bardziej wpływowymi ludźmi, którymi ostatecznie sami się stali.
Wychowanie dzieci Whitelight jest w istocie staroświeckie, niespecjalnie przepełnione moralnymi zasadami, którymi większość rodziców zazwyczaj się kieruje, ograniczają bowiem kontakty z potomstwem do minimum, poświęcając ten czas na naukę rzeczy, w ich mniemaniu, istotnych. Z tegoż właśnie względu każdy urodzony z tym nazwiskiem perfekcyjnie posługuje się językiem francuskim, zna wszelkie istniejące zasady savoir-vivre'u, a prywatni nauczyciele kręcący się po posiadłości przy nawet najmłodszych dzieciach nie są niczym zadziwiającym. Większość starszych pokoleń cechuje chłodny sposób bycia i niezachwiany tradycjonalizm. Naciskają na pracę w Ministerstwie Magii, jednocześnie zaprzeczając jakiemukolwiek nepotyzmowi, czy słusznie? W rodzie Whitelight nadaje się imiona pochodzące od aniołów i nie istnieje żadne odstępstwo od tej reguły, dba się również o geny, co sprawia, że nie znajdziesz wśród nich nikogo z innym odcieniem włosów niż blond i kolorem oczu niezwiązanym z kolorem niebieskim.

 Rodzina już kilka wieków temu osiadła na stałe w Anglii, gdzie skrupulatnie dbała o swoją reputację, czystość krwi i rodowy biznes, którym jest wielkie sportowe centrum mieszczące się na Pokątnej. Można tam kupić najróżniejsze akcesoria sportowe, miotły, zrobić renowację lub naprawę swojego sprzętu, a także zaopatrzyć się w bilety na wszelakie mecze.
Baxterowie są silnie połączeni ze sportem, a ich motto to “Nie posiadając skrzydeł, trwamy w powietrzu”. Dlatego każde dziecko wychowywane jest według prostego schematu, którego celem jest znalezienie odpowiedniej sportowej gałęzi, w której może się rozwijać. Począwszy od profesjonalnych graczy w ligach i reprezentacjach, trenerów, sędziów, komentatorów, nauczycieli gier miotlarskich, kończąc na urzędnikach w Departamencie Gier i Sportów, twórcach mioteł czy dziennikarzach sportowych.
Wszyscy członkowie są ze sobą blisko związani, ale nie zamykają się w swoim hermetycznym środowisku. Chętnie współpracują z innymi rodzinami, dopóki nikt nie stoi na przeszkodzie w rozwijaniu ich biznesu i branży, w której bezsprzecznie wiodą prym. Część rodziny wciąż jest konserwatywna i chce kontynuować tradycję związaną z czystością krwi. Większość jednak nie przywiązuje aż takiej wagi do dobrego pochodzenia jak ich starsi członkowie rodu, a za najważniejszą cechę uznają zamiłowanie do Quidditcha i chęć osiągnięcia sukcesu w sporcie.
Pomimo różnic, cała rodzina dba o kultywowanie sportu jako głównego wzorca i wspiera się nawzajem w rozwoju kariery. Nowe linie rodu skupiają się na prestiżu związanym z powodzenie w różnych sferach miotlarskich.

Rodzina znana ze swojej pasji do podróżowania, odkrywania świata i jego tajemnic, zgłębiania wiedzy na temat przeszłości i po prostu poszukiwania przygód. Ciekawość jest podobno pierwszym krokiem do piekła, cóż, jest to też pierwsza cecha z jaką rodzi się Seaver.
Dzięki dokładnym dziennikom, datuje się, że już od XV wieku używane było nazwisko Sǣfaru, oznaczające morskie wojaże. Zgadzałoby się to z historią rodu, która od początku związana była z największymi żeglugami renesansowymi. W przeciwieństwie jednak do ludzkich podbojów, Sǣfaru podążali za wiedzą, zaginionymi artefaktami i odległymi magicznymi praktykami. Ich krew rozniosła się po całym świecie. Członkowie tego rodu od najstarszych wieków znani byli z płynącej w ich żyłach potrzeby podróży, która nigdy się dla nich nie kończyła.
W XVIII wieku została zanotowana zmiana pisowni w nazwisku na aktualnie znane i wciąż używane Seaver.
To właśnie z tym rodem wiążą się jedne z największych geograficznych odkryć zarówno tych ludzkich jak i przede wszystkim magicznych.
Mówi się, że w żyłach Seaverów płyną morskie prądy, a w ich sercu bije kompas i nie jest to aż tak dalekie od prawdy. Ród ten, niezmiennie od setek lat, cechuje zamiłowaniem do podróży. Dalekie wojaże i sekrety czające się w odległych zakamarkach świata to coś, dla czego ci czarodzieje żyją. Wielu członków rodu zostaje podróżnikami, odkrywcami, czy też magicznymi archeologami. Ci, którzy nie poddali się pokusie wędrówki, często w inny sposób obcują z tajemniczymi historiami i sekretami świata.
To właśnie ten zew przygody, pragnienie posiadania wiedzy, rozwiązywania zagadek i zdobywania niezwykłych doświadczeń jest kolebką bycia Seaverem. Nie potrafią oni uprawiać płaskiego życia, już dawno o nim zapomnieli.
Każda legenda ma w sobie ziarno prawdy, każde podanie zostało spisane ustami człowieka, którego oczy dostrzegły coś więcej, każdy ślad obcej magii jest obietnicą, że gdzieś tam, w zakamarkach dwóch światów, czai się jej całe kompendium. A kiedy istnieje chociaż cień szansy, że można do tego dotrzeć, żaden Seaver nie poprzestanie, dopóki osobiście tego nie odkryje.
Seaverów łączy jeszcze jedna rzecz, oprócz zewu przygody grającego w ich umysłach, a mianowicie ich stadność.
Odłamów rodu jest wiele i ze względu na ich podróże, są rozsiani po całym świecie. Co za tym idzie, jest wiele gałęzi ze swoimi tradycjami, spostrzeżeniami i zastrzeżeniami co do innych członków rodziny. Wiele jest wewnętrznych kłótni i nieporozumień, gdy każdy z tych czarodziei rodzi się jako ciekawy świata indywidualista.
Niezależnie jednak, jak bardzo dwójka Seaverów by się nienawidziła, w obliczu zagrożenia nikt się nawet nie zastanowi, nim stanie w swojej obronie. Mogą walczyć ze sobą o pozycję, czy to w rodzie, czy w odkryciach, czy na świecie, jednak jeżeli cokolwiek dzieje się jednemu Seaverowi, reszta natychmiast rusza z odsieczą.
Każdy Seaver znajdzie u siebie nawzajem ciepły kąt do zanocowania. Jeżeli któryś z członków tego rodu jest w podróży, może zatrzymać się u dowolnej części rodziny, nie musząc wcześniej ani o to prosić, ani uprzedzać. Ród ma swój własny kod, którym oznajmiają, że potrzebują noclegu i żaden Seaver nie ma prawa go odmówić.
Niezmiennie od lat Seaverowie zajmują się odkrywaniem, archeologią, podróżowaniem i szukaniem oraz rozwiązywaniem tych znalezionych tajemnic. Zagadki z przeszłości i obietnica przyszłości wygrywają w nich zewem przygody kolejne morskie szanty.
Rodzina nie ma swojej głowy rodu, a radę. W jej skład wchodzi kilka najbardziej zasłużonych reprezentantów Seaverów z bardziej wpływowych krajów, którzy wspólnie debatują nad przyszłymi losami rodu.

Honeycott to nazwisko kojarzone głównie i szczególnie ze Sweet Honeycott Factory, fabryką łakoci znajdującą się we Wight i marką, produkującą unikatowe słodkie przekąski na wielką skalę. Honeycottowie to ludzie o wielkiej pasji do kulinariów, nazwisko to popularne jest pośród uznanych kucharzy, czokolatierów i piekarzy, tworzących widowiskowe, smakowite jedzenie w różnych zakątkach świata. Mimo to pośród nich można spotkać też podróżników, szukających nowych smaków w różnych zakamarkach świata, jak i wynalazców, próbujących stworzyć urządzenia mogące ułatwić pracę w magicznej kuchni, dania, a nawet alkohole, jakich jeszcze nikt nigdy nie próbował.
Jako względnie młody ród magiczny, choć pozostają wierni tradycjom czarodziejskim, to jedynie w ramach pielęgnowania magicznej kultury. Nie są nastawieni negatywnie do kwestii okołomugolskich, choć zasadniczo unikają wplątywania się w politykę. Kwestia pielęgnowania czystości krwii czarodziejskiej jest w ich mniemaniu przeżytkiem dawnych czasów, który dawno już powinien zostać wypleniony.
Honeycottowie są pro-rozwojowi, zainteresowani nowinkami magicznymi i technologicznymi, szczególnie w branży kulinariów, ale nie tylko!
Są otwarci, szczerzy, bardzo rodzinni i bliscy sobie, nawet z najdalszymi kuzynami trzymając jak najtrwalszy kontakt.
Aktualną głową rodu jest Rhys Arthur Honeycott - baron karmelkowego królestwa i CEO fabryki łakoci. Jego funkcja jako głowy jest jednak jedynie umowna, a jego zarządzanie rodem zazwyczaj ogranicza się do rozpieszczania wszystkich swoich wnuków i prawnuków. Obowiązkiem każdego Honeycotta jest być w domu na święta Bożego Narodzenia, kiedy to nawet z najdalszych zakątków świata cała rodzina zjeżdża się do Wight na wspólne biesiadowanie.