Z pewnością chwile na statku dłużyłby się niemiłosiernie, a przy oczekiwaniu na dotarcie do celu skręciłoby ją z ciekawości. Całe szczęście mogła cieszyć się obecnością Raphaela i skupić na nim wszystkie swoje myśli. Resztę podróży spędziła w dziwnym dla niej spokoju, starając się jak najwięcej przebywać z chłopakiem. Gdy tylko okazało się jaki jest cel ich podróży, omal nie krzyknęła z radości. Czyste spełnienie marzeń dla osoby pokroju Sereny. Wszędzie woda, magiczne stworzenia, tajemnice do odkrycia i brak paskudnie palącego słońca. Kto by się spodziewał, że przypadkowo w rozmowie udało im się odgadnąć ściśle strzeżony cel podróży? Może naprawdę znajdą sobie ładniutki wrak nieopodal Atlantydy? Przed zejściem ich statku pod wodę, z desperacją rzucała zaklęcia na swoje biedne przybory malarskie. Wolała mieć pewność, że nic jej nie zatonie i masa jej pracy przy rysunkach nie pójdzie na marne. Za to już w samej Atlantydzie chodziła jak łakome dziecko w sklepie ze słodyczami. Nie potrafiła napatrzeć się na piękno tego miejsca, a przy okazji zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Jeśli starczy czasu po odkrywaniu tajemnic podwodnego miasta, to spróbuje namalować najlepsze perełki z tego miejsca. Wybór nie będzie należał do najłatwiejszych, ale jego odłoży sobie na potem. Szybko przebrała się w swojej kajucie w niebiesko-biały kostium, a na ramiona narzuciła przewiewne kimono. Branie torby wydawało się bezsensowne... jeśli wychodziła z zamiarem pływania. Dobrym rozwiązaniem wydał się pokrowiec na różdżkę zapinany na udzie. Wyglądało troszeczkę dziwnie, ale o wiele ułatwiało sprawę schowania magicznego kijka. Po wyjściu popędziła do Raphaela, by wyciągnąć go na podbój morskiego świata. Nie wiedziała ile wędrowali uliczkami, zanim dotarli w to miejsce. Razem z końcem dostępu do powietrza wokół jej głowy pojawiła się powietrzna bańka. Serena miała tylko nadzieję, że nie wybrała takiego punktu zwiedzania, który nie przypadłby do gustu chłopakowi. Nie chciała go ciągać na siłę tam, gdzie nie czerpałby z tego żadnej przyjemności. Machając delikatnie rękoma, obróciła się ku niemu i uśmiechnęła szeroko.
- To którą bańkę wybieramy? - jak dobrze, że dzięki tym zabezpieczeniom mogli rozmawiać pod wodą. Co nie zmienia faktu, że w salonikach będzie wygodniej z powietrzem.

Gdy okazało się, że rzeczywiście celem ich podróży była Atlantyda, Raphael poczuł się zupełnie zdezorientowany. Czasami tak miał, choć teraz bardziej panował nad własną wyobraźnią - po prostu nie zawsze potrafił odróżnić to, co sobie wymyślił, od tego, co wymyślił Wielki Narrator. Dlatego przez dłuższą chwilę nie mógł dojść prawdy - czy to fakt, czy też jego rozbuchana wyobraźnia? Zbieg okoliczności wydawał się zbyt naiwną i prostą odpowiedzią, by usatysfakcjonować kogoś takiego jak Raphael.
Tak czy inaczej, nie mógł się nacieszyć towarzystwem Sereny i faktem, że mają szansę zwiedzić tak niezwykłe miejsce. Trzeba przyznać, że przy Atlantydzie nawet Nowy Jork i Paryż wydawały się rozpaczliwie banalnymi i oklepanymi miejscami. Co prawda nigdy nie był stworzeniem wodnym, ale potrafił jako tako pływać. Wychodziło mu to nawet dosyć zgrabnie, jako że woda uniemożliwia potknięcia i wszelkie gwałtowne ruchy, a przynajmniej spowalnia je i nadaje im pewną miękkość. Ale tak naprawdę to wszystko nie miało najmniejszego znaczenia, bo z Sereną był gotów iść na koniec świata. Zabezpieczywszy swoje papiery (jak dobrze że nie przyszło mu do głowy brać swojej maszyny do pisania - a przecież Raphael jest zdolny do wszystkiego!), przebrał się w niezbyt wyszukane czarne kąpielówki. Cóż, nie mógł się pochwalić jakąkolwiek muskulaturą, ale nigdy nie przejmował się takimi drobiazgami, poza tym Serenie też jakoś nigdy to nie przeszkadzało, więc czym się martwić?
Gdy dotarli do miejsca, gdzie kończył się dostęp powietrza, Raphael z trudem przełknął skrzeloziele, które było naprawdę obrzydliwe, nie tyle w smaku, co pod względem faktury i wyglądu. Z pewną obawą zanurzył się w wodzie i z radością odkrył, że jest w stanie oddychać bez najmniejszego problemu. Mocniej ścisnął dłoń Sereny i z zachwytem spojrzał na unoszące się w wodzie ogromne bańki, rozświetlone ciepłym blaskiem. Wolną ręką sprawdził jeszcze, czy jego różdżka dobrze trzyma się za gumką kąpielówek - nie był tak sprytny jak dama jego serca i nie miał specjalnego pokrowca, mocowanego na udzie.
- Najdalszą. Taką, z której będziemy widzieli rośliny i zwierzęta, a niekoniecznie innych obserwatorów. - Widząc przezroczyste ściany ruchomych salonów, unoszących się lekko w wodzie, de Nevers natychmiast zrozumiał, że o prawdziwej intymności mogą zapomnieć. Ale z drugiej strony cudowne widoki z pewnością były tego warte. Pociągnął dziewczynę w stronę upatrzonej bańki, znajdującej się najdalej od nich, a co za tym idzie - również od innych baniek.