Magiczne choroby w spisie dzielą się na pięć kategorii. Choroby mogą być podzielone według kilku kryteriów jednocześnie! Poziom zagrożenia może również zależeć od rykoszetu.

Oprócz chorób czarodziejów co dzień spotykają różne magiczne urazy, takie jak na przykład: wybuch kociołka, samoporażenie różdżką, czy ugryzienia magicznych stworzeń!



Temat do zgłaszania nowych, magicznych propozycji

CHOROBY MAGICZNE

Albica zwyczajna i zieleniejąca
Albica zwyczajna wygląda jak mugolski łupież i łatwo zwalczyć go odpowiednim preparatem, jednak nieleczona po kilku tygodniach przechodzi w ciężką do wyleczenia albicę zieleniejącą. W zaawansowanym stadium choroby (albica zieleniejąca) włosy zaczynają wypadać kępami, a w pozostawionych po nich prześwitach pojawiają się zielone narośla, które trzeba leczyć silniejszymi środkami. Zbyt późne podjęcia leczenia może skutkować nieodwracalną utratą części lub wszystkich włosów oraz bliznami na skórze głowy.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne – albica zwyczajna; Groźne – albica zieleniejąca

Aliter aevum
Zarażony dostaje silnej alergii na wszystko, co do tej pory było jego ulubionym produktem. Uporczywy katar, kichanie i łzawienie z oczu na widok porannej kawy czy ulubionego deseru to koszmar, który można leczyć jedynie objawowo.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne, Zakaźne

Amentis
Wywołuje ją zażycie nieprzetworzonych liści Raptuśnika. Objawami są silne halucynacje i stan przypominający skrajną histerię, a chorego niezwykle trudno jest jakkolwiek uspokoić, w związku z czym przeżywa każdą sytuację kilkakrotnie mocniej.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Anoplura
Choroba okolic intymnych wywoływana przez pasożyty bytujące na włosach łonowych. Powoduje przewlekły świąd obejmujący okolice intymne, a także brzuch czy uda (skóra pokrywa się zgniłozielonym nalotem, niemożliwym do usunięcia bez pomocy eliksirów). Do zarażenia dochodzi zazwyczaj podczas kontaktów seksualnych, lecz zdarzały się przypadki, w których pasożyty przeniosły się w okolice łonowe z odzieży, pościeli czy ręczników zarażonej osoby. Anoplura znana jest również z nawracających epizodów czkawkowych, jakie nie ustępują nawet po zażyciu odpowiednich eliksirów. Jedynym ratunkiem dla osoby dotkniętej tym przykrym skurczem przepony jest całkowite pozbycie się pasożytów.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Brzytwówka
Wywołują ją bakterie bytujące na liściach Brzytwotrawy, które podczas kontaktu z krwią dostają się do krwiobiegu. Objawami zarażenia się Brzytwówką są nagłe ataki migreny i ogólne osłabienie organizmu, uniemożliwiające podniesienie się z łóżka. Jest to choroba bardzo prosta do zdiagnozowania poprzez zaklęcie sondujące oraz odpowiednie badania krwi.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Comburet
Niegroźna choroba, która rozwija się w organizmie człowieka w wyniku kontaktu z jadem tentakuli. Powoduje bolesne, punktowe oparzenie, które równomiernie przechodzi na dalsze, zdrowe fragmenty skóry, stopniowo opanowując cały organizm. Po tygodniu chory jest pokryty przez jedną, całkowicie czerwoną ranę. Niegdyś była nieuleczalna, aczkolwiek obecne środki są w stanie uleczyć chorobę w stosunkowo krótkim czasie – w zależności od powierzchni poparzonej skóry.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Dzwoniąca gorączka
Choroba wirusowa, objawia się uciążliwym dzwonieniem w uszach, które staje się tym głośniejsze, im wyższa jest temperatura ciała. Nieleczona może prowadzić do nietrwałej utraty słuchu – pacjent będzie głuchy tak długo, aż całkiem nie pozbędzie się magicznego wirusa z organizmu.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne, Zakaźne

Fessum
Często żartobliwie używana w codziennych rozmowach, jest to choroba objawiająca się przewlekłym zmęczeniem, apatią i osłabieniem. W odróżnieniu jednak od zwykłego niewyspania Fessum zaczyna trawić organizm od wewnątrz, pozostałe objawy to: niezdrowa bladość, postępująca anemia, wydłużający się sen, który może prowadzić do śpiączki.
Jest to choroba wirusowa, którą można zarazić się już we wczesnym dzieciństwie, a która potrafi znajdować się w organizmie w stanie uśpienia aż do późnej starości. Objawy prowokuje silne przepracowanie oraz nadmierny stres. Początkowo zdaje się świetnie reagować na eliksir euforii, niestety jest to remedium tymczasowe.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne, Zakaźne

Glacialicistus  
Zarazić się nią można na skutek kontaktu z Salionixem, pasożytniczą rośliną występującą w zimą na całym świecie. Zdarza się bardzo rzadko, ze względu na to, że Salionix nieczęsto atakuje ludzi, jednakże jeśli już to zrobi, powoduje ogólne wychłodzenie organizmu, aż po skrajną hipotermię. Objawia się łagodnie przez: uczucie marznięcia, zimne ręce i stopy, drżenie mięśni, osłabienie ramion i nóg, zawroty głowy, dezorientacje i niepokój, a w dalszym stadium pojawiają się wzmocnione objawy takie jak powyżej, a także pojawia się: ból z zimna, brak wrażliwości na bodźce, skurcze mięśni, apatyczne zachowanie i zaburzenia świadomości.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Groszopryszczka
Poważna choroba wywoływana przez grzyba. Objawia się wściekle fioletowymi bąblami na całym ciele, które mają tendencję do ropienia i pękania, a w późniejszym stadium grzyb może zaatakować aparat mowy i chory traci głos, co najwyżej wydobywając z siebie nieprzyjemne skrzeczenie. Zaleca się odizolowanie chorego od osób zdrowych, gdyż jest to niebywale zakaźna choroba. Średniowieczni czarodzieje uważali, że można się z niej wyleczyć domowymi sposobami. Według nich należało wziąć wątrobę ropuchy, przywiązać ją sobie ciasno wokół gardła, a następnie stanąć nago o pełni księżyca w beczce pełnej oczu węgorzy.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Latające Wrzody
Wrzody na skórze, pojawiające się w wyniku zakażenia magibakterią lub wywołane zbyt częstym przyjmowaniem eliksiru wiggenowego. Małe wrzody zamiast goić się, zaczynają unosić się w powietrzu po wpływem najmniejszego ruchu. Mogą osiadać na skórze osoby zdrowej, powodując zakażenie, dlatego zaleca się odizolowanie osoby chorej. Choroba ta może być dość uciążliwa, zwłaszcza gdy ktoś ma ich wiele.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne, Zakaźne

Lebetius
Choroba popularna w okresie zimowym i często występująca epidemicznie, aczkolwiek zupełnie niegroźna i niezaraźliwa. Objawia się wyjątkowo uporczywym katarem oraz kichaniem. Różni się od mugolskiego przeziębienia tym, że przy każdym kichnięciu z uszu chorego bucha biała para, a on sam wydaje z siebie głośne gwizdy, podobne do czajnika. Często mylona z efektem po spożyciu niektórych z fasolek wszystkich smaków.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Mutamedullosis
Choroba wywoływana przez mutacje w obrębie komórek szpiku, które prowadzą do zaburzenia składu krwi. Spekuluje się, że mutacje mogą być następstwem nieprawidłowo rzucanych w przeszłości na chorego zaklęć transmutacyjnych i mimo braku na to jednoznacznych dowodów, osobom, które przeszły mutamedulozę zaleca się unikanie wszelkiej transmutacji ciała.
Główne objawy to powiększenie węzłów chłonnych, nagły spadek masy ciała, chroniczne zmęczenie, stany gorączkowe, oraz wybroczyny i siniaki na skórze.
Mutamedullosis stanowi stan zagrożenia życia i wymaga natychmiastowego leczenia na specjalistycznym oddziale. Do czasu całkowitego uzdrowienia układ odpornościowy pacjenta jest mocno osłabiony, w związku z czym musi żyć on w jak najbardziej sterylnych warunkach. Wczesne wykrycie pozwala na całkowite uzdrowienie, choć proces ten jest długi i niezwykle obciążający dla pacjenta.

Metody leczenia:

Typ: Groźne, Przewlekłe

Neurogna
Choroba psychiczna silnie związana z nadmiernym spadkiem lub pobudzeniem nerwowym. Chory na neurogne często nie zdaje sobie sprawy z własnej choroby. Jego reakcje emocjonalne nierzadko bywają przesadzone i silnie wiążą się ze zdolnością do rzucania zaklęć. Nadmierna wściekłość powoduje eksplozje przedmiotów w otoczeniu, nieoczekiwany smutek całkowicie blokuje możliwość rzucania zaklęć. Rzadkim, lecz zdarzającym się objawem są pogłębiające się problemy z pamięcią oraz zanikające wspomnienia. Szacuje się, że na tę chorobę zapada średnio co dziesiąty czarodziej. Jest niezwykle trudna do wykrycia, zwłaszcza w fazie początkowej i bardzo często mylona z tymczasowym, przejściowym stanem wynikającym z nadmiaru stresu lub traumatycznymi przeżyciami.

Metody leczenia:

Typ: Przewlekłe

Nitinia
Magiczna choroba weneryczna, z początku jest bezobjawowa, pierwsze symptomy pojawiają się po dwóch tygodniach od zarażenia – można więc zarażać, nie będąc tego świadomym. W miejscu intymnym chorego pojawia się bolesna narośl, ta po trzech dniach zaczyna wydzielać wściekle pomarańczową ropę, która jednocześnie paskudnie cuchnie i nie da się jej ukryć – plami bieliznę i pozostawia nieprzyjemny zapach.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Odmagiczne Zaburzenie Koncentracji Uwagi (Magic Attention Deficit Disorder - MADD)
Przypadłość należąca do grupy zaburzeń koncentracji uwagi (ADD), będąca ich najostrzejszą formą. Wyraźnie widoczna nadpobudliwość ruchowa i psychiczna oraz zaburzenie koncentracji uwagi pojawiają się w kontakcie z magią. Obecność magicznej istoty, przedmiotu lub użycie w pobliżu chorego zaklęcia powoduje u niego dezintegrację aktywności mózgu. MADD dotyka pół procenta populacji czarodziejskiej.

Metody leczenia:

Typ: Przewlekłe, Niegroźne

Obscero
Choroba ściśle warunkująca zachowanie. Nie jest stricte chorobą psychiczną, jednak wywiera ogromny wpływ na psychikę chorego, wywołując szereg objawów psychotycznych. Nieleczone obscero trwale uszkadza mózg i nie daje żadnych szans na całkowity powrót do zdrowia. Przenosi się wyłącznie poprzez pasożyty bytujące na magicznych stworzeniach lub roślinach. Nie istnieje możliwość, aby pasożyt porzucił jednego ludzkiego nosiciela i przeniósł się na kolejnego. Pełny rozkwit choroby możemy obserwować po dwóch dobach od zakażenia, pasożyt zaczyna żywić się krwią chorego, kryjąc się głównie w miejscach ciepłych i zakrytych ubraniem takim jak pachy, pachwiny czy zgięcia kolan. Niejednokrotnie znaleziono go również ukrytego we włosach pacjenta. Po ulokowaniu na ciele, pasożyt przypomina plamę na skórze, wielkości paznokcia u małego palca. Posiada zdolność migrowania na inne części ciała. Schorzenie zdecydowanie częściej dotyka czarodziejów o wyższej czystości krwi (od 75% w górę). Wymiana wydzielin pomiędzy chorym, a pasożytem nierzadko wywołuje halucynacje. Chory czuje się nieustannie przytłoczony błędami, które popełnił w przeszłości i bierze na siebie winę za wszystkie możliwe przewinienia. Nieustannie przeprasza lub błaga o wybaczenie, bądź też leży w jednym miejscu, apatycznie poddając się retrospekcjom oraz przytłoczony nostalgią. Nieleczona choroba działa wyniszczająco na psychikę czarodzieja i bardzo często popycha go ku targnięciu się na własne zdrowie i życie.

Metody leczenia:

Typ: Groźne

Piętno Serketa
Jest bardzo nietypową chorobą, która bez konkretnej wiedzy uzyskanej od pacjenta może pozostawić widoczne piętno na jego ciele. Spowodowana jest użądleniem przez Serketa, zagranicznego skorpiona wielkości człowieka. Objawy nie pojawiają się od razu po przedostaniu się jadu do organizmu, pierwsze symptomy pojawiają się mniej więcej po ośmiu godzinach – są to czyraki w okolicy szyi i karku, które z upływem kolejnych kilku godzin prowadzą do martwicy tkanek, a w efekcie bezpośredniego zagrożenia życia.

Metody leczenia:

Typ: Groźne

Plagrio
Choroba spowodowania dotknięciem przez stworzenie magiczne zwane Śmiercioplagą. Objawia się ono z początku bladą zmianą na skórze, której wielu czarodziejów nie zauważa. Kilka dni później pojawiają się kolejne zmiany w postaci gnicia tkanek poszczególnej części ciała – skóry, mięśni, a w skrajnych przypadkach kości. Eliksir Wiggenowy nie wykazuje żadnego skutecznego działania, natomiast w powstałych ranach rozwijają się bolesne infekcje powodujące przede wszystkim gorączkę. W skrajnym przypadku może doprowadzić nawet do śmierci.

Metody leczenia:

Typ: Groźne

Pufkoza
Choroba pochodzi od zakażonych nią pufków. Przenosi się przez nadmierny kontakt ze zwierzęciem. U chorego pojawia się senność i zmęczenie, zmniejszenie zdolności do pracy i nauki, odczuwa też silny głód i pragnienie, mogą występować wahania wagi. Choremu wydłuża się język na widok wszelkich słodyczy i niemożliwa do pohamowania żądza ich spożycia.

Metody leczenia:

Typ: Przewlekłe,  Niegroźne

Purpura
Choroba przenoszona drogą płciową, ale i nie tylko. Zdarzają się przypadki, w których infekcja ma podłoże pozapłciowe, ryzyko zarażenia występuje też przy skorzystaniu z zakażonej, wilgotnej gąbki bądź ręcznika (bakterie utrzymują się na nich od 3 do 24 godzin).
U mężczyzn choroba objawia się ropnym wyciekiem z cewki moczowej, pieczeniem oraz bólem przy oddawaniu moczu. Niejednokrotnie zdarza się również widowiskowe napuchnięcie okolic intymnych. Trochę rzadziej występuje czerwone zabarwienie włosów łonowych.
U kobiet najczęściej przebiega bezobjawowo. Zdarzają się ropne upławy, pieczenie okolic intymnych, a także różnorodne zaburzenia cyklu miesiączkowego.
Pod wpływem bakterii krew chorego staje się fioletowa. Paradoksalnie purpura niezwykle zwiększa popęd płciowy.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Skrofungulus
Choroba zakaźna, która nie jest bliżej znana współczesnym magomedykom. Zaleca się odizolować całkowicie chorego od zdrowych osób oraz stosować leczenie objawowe, gdyż chorzy cierpią na nagłe ataki duszności, a ich dłonie pokrywają swędzące granatowe plamy. Prace nad bliższym rozpoznaniem wciąż trwają.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Smocza ospa
Bardzo zakaźna choroba, która została przeniesiona na ludzi ze żmijozębów peruwiańskich. Objawia się wysypem bolesnych dziobów na całą twarz chorego, która jednocześnie staje się zielona. W lżejszych przypadkach występuje tylko zielono-fioletowa wysypka między palcami, a choremu, podczas kichania, wydostają się iskry z nosa. Gunhilda z Gorsemoor, wynalazła lek na smoczą ospę na przełomie wieku XIV i XV, aczkolwiek do dziś zdarzają się przypadki śmiertelnego zachorowania.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Spiritu pestilenti
Niebezpieczna choroba wywoływana przez trujące zarodniki Chorbotków. W ciągu kilkunastu godzin potrafi poczynić ogromne spustoszenie w organizmie, jednak podanie tlenu i zbijanie gorączki zazwyczaj wystarczają do jej przezwyciężenia. Zarodniki nie rozwijają się dalej w ludzkim ciele jeśli saturacja jest wystarczająco wysoka i opuszczają organizm podczas wydechów chorego, dlatego bardzo ważne jest aby izolować pacjenta. W najcięższym stadium choroby wydychane powietrze ma brunatny odcień, jaśniejący wraz ze zdrowieniem.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne, Groźne

Sylis
Choroba przenoszona drogą płciową. Jeśli bakterie obecne są w gardle osoby zarażonej (na przykład w wyniku kontaktu oralnego), możliwe jest także zarażenie przez pocałunek. U połowy zarażonych sylis nie daje żadnych objawów, choć wciąż zaraża. W pozostałych przypadkach objawia się niezwykle bolesną, ropną wysypką o niebieskim zabarwieniu w miejscach intymnych, na dłoniach oraz powierzchniach stóp, które nieleczone zaczynają się rozrastać i zajmują całe ciało. Samo sylis, jeżeli już zostanie wykryte, nie jest trudne do wyleczenia.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Szeleszczący kaszel
Chory wydaje z siebie dźwięki podobne do szelestu, kiedy tylko próbuje mówić lub kaszleć. To może sprawić, że komunikacja staje się utrudniona. Towarzyszy temu uczucie suchości w gardle i bóle mięśni.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Titik
Choroba objawiająca się w początkowym stadium rumieniem zazwyczaj zajmującym obszar podbrzusza. Następnie promieniuje on w postaci powstających bąbli, które po zetknięciu ze zbyt gwałtownym dotykiem pękają, wydzielając oleistą ciecz w odcieniu dojrzałego banana, która po zetknięciu ze skóra osoby zdrowej parzy ją i zaraża. Oprócz tego chory cierpi na omamy w postaci widzenia wszystkiego w podwójnych rozmiarach.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne, Groźne

Uirusia
Zatrucie kwiatami bądź sokiem niedojrzałej tykwobulwy. Powoduje uporczywe wymioty, którym towarzyszy wyjątkowo swędząca wysypka na uszach oraz szyi, utrudnia funkcjonowanie, a wraz z uciążliwymi wymiotami może powodować również zawroty głowy i problemy z orientacją.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Vomila
Cięższa wersja zatrucia pokarmowego, jednak uzdrowiciele nie potrafią wciąż określić, jaki składnik codziennej diety ją wywołuje. Zachorowanie na Vomilę skutkuje wychłodzeniem i często nawet skrajnym wycieńczeniem organizmu spowodowanym przez uporczywe wymioty. Z czasem następują zawroty głowy oraz problemy z koncentracją.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne

Zapalenie Ockney'a
Choroba bakteryjna przenoszona drogą płciową, częściej występująca u kobiet. Objawia się parciem na pęcherz, bólem i pieczeniem podczas oddawaniu moczu. Wysoce zakaźna podczas kontaktu seksualnego z osobą chorą. Zarazić można się już początkowym, względnie bezobjawowym stadium (do 2 tygodni od zakażenia). Po upływie trzech tygodni od zakażenia, ciało chorego ulega pierwszym, a zarazem błyskawicznym zmianom. Białka oczu stają się przekrwione, a uszy pokrywają się bolesnymi guzkami, które nieprzerwanie się rozrastają i powodują problemy ze słuchem. Niejednokrotnie zmiany pojawiają się także na głowie chorego i mogą rozrosnąć się do konstrukcji przypominających rogi. Nieleczona prowadzi do problemów z płodnością.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne

Znikanie epidemiczne
Jest to wirusowa choroba objawiająca się powolnym zanikaniem części ciała, aż w końcu chory staje się całkowicie niewidzialny dla otoczenia. Poza tym specyficznym objawem nic innego nie występuje, w związku z czym postawienie diagnozy jest proste i nie sprawia większych problemów nawet dla osób, które nie zajmują się uzdrawianiem.

Metody leczenia:

Typ: Zakaźne, Niegroźne

Caecitas affectuum
Magiczne zaburzenie rozpoznawania kolorów – magiczny daltonizm. Chory czarodziej pod wpływem emocji nie odróżnia poprawnie kolorów w swoim otoczeniu – choć pod wpływem drobnych odczuć zmienić mogą się tylko poszczególne przedmioty (np. znienawidzona książka staje się czarna, choć dla innych dalej wygląda na błękitną – i pozostanie czarna tak długo, jak będzie tliła się nienawiść do niej), tak mocniejsze emocje rozciągają zaburzenie na całe otoczenie (np. pod wpływem miłości widzenie świata jak przez różowe okulary). Kolory powiązane są z konkretnymi emocjami, choć mogą różnić się pomiędzy chorymi osobnikami. To choroba dziedziczna, sprzężona z chromosomem X (częściej chorują mężczyźni), a przy tym często nie jest diagnozowana od razu. Objawia się tym silniej, im silniejsze są emocje chorego.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne, Niegroźne

Color capillus
Magiczne przebarwienie włosów, dotyka dzieci pochodzenia krwi mieszanej (od 75% w dół), które przeżyły bardzo dużą magiczną traumę do szóstego roku życia, zaburzającą prawidłowe formowanie magicznego ja. Talent magiczny u dzieci dotkniętych tym zaburzeniem jest niestabilny, najczęściej bardzo nikły aż do wieku młodzieńczego (zazwyczaj około piętnastego roku życia). Najbardziej charakterystyczną cechą widoczną gołym okiem jest zmiana barwy włosów lub ich części na biały, kolor można magicznie farbować jednak efekt zawsze jest krótkotrwały. Osoby dotknięte chorobą, nigdy nie będą posługiwały się magią z taką łatwością jak osoby zdrowe.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Groźny niedobór odporności magicznej (GNOM)
Choroba wywoływana przez wirusa magicznego, przenoszona drogą płciową lub też przez kontakt z krwią zakażonego, jednak by się zarazić krew chorego musi się dostać do krwiobiegu osoby zdrowej.
Rozwija się powoli, a jej objawy mogą pojawić się w czasie od kilku miesięcy do nawet lat od momentu zakażenia, w związku z czym osoba zakażona może ją przenosić, nie wiedząc o tym. Objawia się znaczącym spadkiem odporności na magię, a także uciążliwym osłabieniem, które utrudnia rzucanie najprostszych zaklęć. Skutkuje to uszkodzeniem rdzenia magicznego, prowadzącego do trwałej utraty przez chorego odporności magicznej – każde zaklęcie staje się dziesięciokrotnie bardziej dotkliwe, a trawienie jakiegokolwiek eliksiru staje się utrudnione. Jak dotąd magomedycy nie zdołali wynaleźć skutecznej terapii.
Choroba dawniej nazywana herpevius.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne, Przewlekłe, Zakaźne, Groźne

Kagonotria
Choroba wywoływana przez magicznego wirusa, który atakuje narządy, sprawiając, że zainfekowane komórki zaczynają się niekontrolowanie dzielić i tworzą guzy. Guzy te mają zdolność do naciekania na kolejne tkanki, zarażając więcej organów. Zainfekowane komórki mogą poruszać się także razem z krwią – zarażając kolejne, przypadkowe narządy. W nielicznych przypadkach wirus powoduje mutacje, które mogą być dziedziczone przez potomstwo, dzieci w takim wypadku są chore już od momentu narodzin. Najczęściej jednak choroba wywoływana jest zakażeniem wirusem kagonotrii.
Leczenie jest trudne i rzadko kiedy skuteczne. Walka z kagonotrią jest trudna ze względu na to, że można jedynie przypuszczać, gdzie i kiedy nastąpi kolejny przerzut – znane są przypadki ataku kilku organów jednocześnie.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne,  Przewlekłe, Groźne

Likantropia
Zwana również wilkołactwem, jest to nieuleczalna choroba, którą można, do pewnego stopnia, leczyć objawowo. Służy do tego wywar tojadowy, który powoduje, że człowiek zarażony wilkołactwem, podczas pełni zachowuje ludzką świadomość. Taka osoba nie jest wówczas groźna dla otoczenia i panuje nad sobą, jednakże jedynie wykwalifikowany czarodziej jest w stanie go uwarzyć. Wilkołakiem można się stać jedynie poprzez ugryzienie chorego osobnika. Osoba cierpiąca na likantropię nie różni się niczym od zdrowego człowieka poza faktem, że raz w miesiącu, podczas pełni księżyca, zamienia się w krwiożerczą bestię – wilkopodobne stworzenie, które może stać na dwóch nogach. Osoby zarażone nie cieszą się zbyt wielkim szacunkiem w czarodziejskim świecie.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Magicum Visius
Nieuleczalna choroba wrodzona, która dotyka w takim samym stopniu zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Przez mniej więcej pierwsze dziesięć lat życia jest całkowicie utajona – dopiero objawienie się magii w życiu dziecka powoduje powolnie postępującą ślepotę. Wraz jednak z utratą wzroku, chory czarodziej nabywa umiejętność odczytu śladów magii w otoczeniu – zazwyczaj w postaci niebieskiej poświaty, która pojawia się we wszystkim, co ma w sobie magię. Poświata jest tym intensywniejsza, im więcej magii znajduje się w danej osobie, przedmiocie itd.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Magiczna Dystrofia (MD)
Choroba wrodzona, sprzężona z chromosomem X (częściej chorują mężczyźni). Objawia się postępującą miotonią i miopatią mięśni oraz silnymi bólami mięśniowo-stawowymi spowodowanymi niekontrolowanym uwalnianiem się mocy magicznej wewnątrz organizmu, które z czasem mogą doprowadzić do całkowitego niedowładu, a nawet śmierci – objawy stają się tym silniejsze, im silniejsze zaklęcia rzuca czarodziej.
Pierwsze symptomy występują zwykle w drugiej lub trzeciej dekadzie życia; w niektórych przypadkach MD może pozostać uśpiona i bezobjawowa aż do ostatnich dni życia czarodzieja. Tempo rozwoju choroby również różni się u każdego z pacjentów, uzdrowiciele jednak sądzą, że częste rzucanie silnych zaklęć znacznie przyspiesza rozwój choroby. Za pierwszy objaw z pewnością należy uznać nawracające drżenie rąk i przedłużające się skurcze mięśni, które najczęściej świadczą o przebudzeniu choroby. Obecnie MD klasyfikuje się jako chorobę nieuleczalną, aczkolwiek od 2010 roku istnieje odpowiedni eliksir opóźniający postępowanie choroby – nie hamuje jej jednak całkowicie.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Oblivitra
Objawia się systematycznymi ubytkami w pamięci oraz epizodami nieświadomego funkcjonowania. Chory często wygląda jak poddany hipnozie; zachowuje się normalnie, poprawnie wykonuje codzienne czynności, może nawet prowadzić rozmowę, jednakże po wyjściu z tego stanu zupełnie nie pamięta co robił oraz gdzie się znajdował. Wraz z postępem choroby, chory zaczyna tracić pamięć, a wraz z nią spada jego zdolność do kontrolowania magii. W zaawansowanym stadium zdarzają się epizody nagłych wybuchów magii i wzrasta prawdopodobieństwo wywołania eksplozji podobnej do uwolnienia obskurusa. Wówczas magomedycy nierzadko decydują się na podanie choremu wysokiej dawki wywaru żywej śmierci. Decyzja ta zawsze jest argumentowana nieuleczalnością oblivitry i jej wyniszczającym wpływem na organizm pacjenta, a także zagrożeniem dla innych, jakie może spowodować odwlekanie tej decyzji w czasie. Prawdopodobieństwo zachorowania wzrasta z wiekiem i częściej dotyka kobiety.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne,  Przewlekłe, Groźne

Pressura
Choroba o nieustalonym pochodzeniu, dająca objawy wyłącznie w stresujących sytuacjach. Podczas zwiększenia ciśnienia, magia czarodzieja staje się kapryśna i trudna do opanowania. Zaklęcia stają się zbyt silne i często rykoszetują w rzucającego, a ciało nie będąc w stanie znieść takiego obciążenia często buntuje się i słabnie. Dość często zdarzają się przypadki, w których nierozważni czarodzieje dosłownie duszą się od nadmiaru mocy.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne, Przewlekłe, Groźne

Qua-quaero
Przez niektórych nazywana klątwą Merlina, pierwsze przypadki zachorowania sięgają trzynastego wieku, kiedy, jak opisują manuskrypty, młody książę anglosaski nabawił się strasznego przypadku jąkalstwa gdy próbował ukryć przed swą żoną szereg kochanek. Była to klątwa Merlina za karę za jego rozwiązłość. Qua-quaero jest magiczną chorobą mogącą dosięgnąć wszystkich nagminnych kłamców, jest uwarunkowana genetycznie i wciąż nie znaleziono na nią lekarstwa. Objawia się napadami jąkalstwa w momentach, w których chory próbuje skłamać.

Metody leczenia:

Typ: Niegroźne, Nieuleczalne

Sinedolorem
Choroba dziedziczona genetycznie, sprzężona z chromosomem X, z tego względu najczęściej chorują mężczyźni, choć kobiety również, jednak jest to zdecydowanie mniej prawdopodobne – znacznie częściej są nosicielkami choroby bez wykazywania jej objawów. Objawia się już we wczesnym dzieciństwie, czasem zdarza się, że uaktywnia się pod wpływem ciężkiego uszkodzenia ciała przy pomocy magii. Polega na tym, że czarodziej nie odczuwa bólu przy uszkodzeniach powstałych w sposób fizyczny bądź mechaniczny, lecz jeśli zostanie nań rzucone zaklęcie mające na celu wyrządzenie krzywdy, jego skutki będą znacznie bardziej odczuwalne, wielokrotnie przewyższające efekt działania zaklęcia na osobie pozbawionej choroby.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Somnea
Choroba wrodzona objawiająca się zaburzeniami snu. Chory śpi niespokojnie, często budzi się w nocy, niekiedy chrapie i nie jest w stanie właściwie odpocząć. Powtarzające się epizody przerywanego snu lub skrajnie – bezsenności, powodują wycieńczenie organizmu. Bardzo często somnea przebiega gwałtownie i powoduje tak zwany bezdech senny. Czarodziej lub czarownica nie jest w stanie osiągnąć pełnej głębokiej fazy snu, co prowadzi do chronicznego zmęczenia, utraty koncentracji i obniżenia ogólnej sprawności magicznych umiejętności. Może również prowadzić do pogorszenia zdolności do skupienia podczas rzucania zaklęć, co sprawia, że osoba ta staje się bardziej podatna na błędy i utratę kontroli nad magią.
Według badań wykonanych przez szpital św. Munga, częściej występuje u czarodziejów nie krzyżujących się z mugolami i dzięki temu przez magomedyków jest nierzadko nazywana „chorobą czystej krwi”. Spora część chorych decyduje się także na regularne, poranne korzystanie z eliksiru pobudzającego, co tylko pogarsza nocne epizody niespokojnego snu.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne, Przewlekłe

Somnium Mortiferum
Choroba objawia się w sytuacjach, gdy bicie serca przyspiesza znacząco, a ciśnienie u człowieka podnosi diametralnie (najczęściej sytuacje stresowe, ale czasem także przy wysiłku fizycznym lub ogromnej ekscytacji). Przekroczenie pewnego punktu powoduje, że chory zapada w coś na kształt śpiączki. Temperatura ciała spada do ok. 25◦C, spowalniając wszystkie funkcje życiowe. Ciało pokrywa cienka, ale bardzo wytrzymała osłonka, która chroni człowieka przed poważniejszymi uszkodzeniami mechanicznymi. Równocześnie spowalnia ona rozwój i wzrost. Wielu mugolskich lekarzy, których pacjenci zapadli na magiczną chorobę, uznało ją za śmierć – a gdy pacjent się wybudzał, przypisywali to cudom. Nie można tej choroby leczyć i jest genetycznie uwarunkowana, kobiety i mężczyźni chorują w równym stopniu. Jak na razie trudno jest wyróżnić jakie kryteria powodują jej pojawienie się. Ewolucyjnie mutacja miała pewnie zapewne chronić chorego w sytuacjach zagrażających życiu, zdarza się jednak, że funkcje życiowe spadają do zera, powodując śmierć.
Choroba ta ujawnia się w późnym wieku. Pierwsze śpiączki zazwyczaj występują między 30. a 50. rokiem życia. Nie opisano do tej pory żadnego przypadku dziecka cierpiącego na Somnium.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne

Syndrom Kipiani-Toreli
Zwana chorobą milenijną lub smoczym szaleństwem, odkryta w roku 2000 przez dwóch uzdrowicieli z Gruzji –  Abrama Kipianiego i Vasila Toreliego. Niewiele o niej wiadomo, poza tym, że postępuje wskutek nieleczonej smoczej ospy. Cierpiącemu na tę przypadłość mijają objawy smoczej ospy, a na skórze ramion, łokci, nadgarstków i kolan, zaczynają wyrastać twarde, zielone łuski, które można próbować usunąć, jednak zawsze odrastają. Ciało chorego ze stałocieplnego przeistacza się w zmiennocieplne i wymaga ciągłego ogrzewania, gdyż wyziębiony popada w letarg. Objawem choroby jest specyficzna forma szaleństwa, pożądanie złota, którego żaden z pacjentów nie mógł wytłumaczyć w racjonalny sposób, a które z czasem zaczyna być paranoidalne prowadząc nawet do agresji i popełniania przestępstw (silna kleptomania). Chorzy często zapominają kim są i co w życiu robią, będąc powoli wyniszczani przez tę chorobę.

Metody leczenia:

Typ: Nieuleczalne