Profesorze Craine,

Wybrałam postać Samuela DeLion'a, który wraz z Tommy'm Nyerem opracowali animagię. Moim zdaniem było to osiągnięcie wybitne, mające wpływ na całe postrzeganie transmutacji.

Z pochodzenia amerykanie, wychowani w niewielkim mieście na południu stanów, znani z wielu ksiąg i podręczników, gdzie szczegółowo opisali proces i przebieg przemiany. Byli bardzo ambitni, ukończyli Ilvermorny, ukazując niezwykły talent do transmutacji i bystrość umysłów. Nie byli nigdy w zarejestrowanych związkach, podejrzewa się więc, że wiedli życie kawalerów. Nie nazwali swojej transmutacji animagią, zostało to stworzone później z połączenia słów "animal" jako zwierzę i "mag" jako czarodziej. Niestety, nie wszyscy przestrzegali ich zasad i zaczęli eksperymenty samodzielne, często tragiczne w skutkach. Sam DeLion uprzedzał, żeby nie próbować przyśpieszać transformacji, bo zmiany mogą być nieodwracalne lub nawet śmiertelne. Nayer w końcu stwierdził, że przemiana w owady nie jest wystarczającym odkryciem i zaczął dokładniej badać tą dziedzinę w transmutacji, badając proces przemiany w małe gryzonie takie jak myszy czy chomiki. Warto wspomnieć, że niegdyś przyjaciele, teraz pracowali osobno, każdy w pełni poświęcony swojej pracy. W końcu Tommy osiągnął sukces, podjudzając Samulea, wzbudzając w nim zazdrość i chęć przewyższenia. Rozpoczął on próby przemian w zwierzęta duże, drapieżne. Walka między nimi trwała wiele lat, jeden chciał przewyższyć drugiego i udowodnić, że to właśnie jemu należy się tytuł mistrza transmutacji. W końcu doprowadziło to do ich śmierci, której przecież mogli uniknąć. Wycieńczone organizmy i zbyt duże, gwałtowne i chaotyczne używane magii na samym sobie sprawiło, że jedna z prób nie wyszła. Nie wiadomo, w jakim wieku byli, plotki mówią jednak o mężczyznach po czterdziestce. Nigdy nie byli oni zarejestrowani w Ministerstwie Magii. Właśnie ilość zgonów osób chętnych do przemian sprawiła, że wydano dekret nakazujący zapisanie się w rejestrach ministerstwa, opisując formę, którą się przybiera. Ostatecznie z biegiem lat, sztuka animagii doprowadziła do tego, że gdy cały mozolny i opracowany przez magów proces się uda, a inkantacja przebiegnie poprawnie, przybieramy formę zwierzęcia najbardziej odpowiadającemu naszemu "ja". Z pewnością obydwaj byliby dumni z sukcesów, które odnoszono w tej dziedzinie we współczesności. Spoczywają oni na cmentarzu w jednej z magicznych miejscowości w Stanach, niedaleko tamtejszej szkoły magii.

Nessa M. Lanceley, VIII Slytherin.

myślę, że pierwszym nazwiskiem przychodzącym uczniom do głowy podczas pytania odnośnie czarodziejów znanych z umiejętności transmutacyjnych, jest Emerik Switch - a przynajmniej ja mam takie odczucie. Nie ma wielu informacji odnośnie tego pisarza; nie jest znany jego status krwi, a ja nie znalazłam informacji odnośnie tego, ile i jakich dzieł napisał. Wiem jedynie, że jest autorem podręcznika "Wprowadzenie do transmutacji", który obowiązuje uczniów Hogwartu. Wydaje mi się, że oznacza to, że Switch osiągnął wielki sukces. W końcu stworzył dzieło, w którym opisał podstawy tak złożonej dziedziny magii, w sposób przystępny dla młodych czarodziejów. Z tego, co udało mi się wyczytać, to profesor Switch już nie żyje, ale uczczony został portretem zawieszonym w Hogwarcie.

Szanowny Panie Profesorze,

W ramach pracy domowej z transmutacji postanowiłam opisać postać Erli Zwingle, która moim skromnym zdaniem odmieniła oblicze znanej dotąd transmutacji.

Erla Zwingle jako pierwsza dokonała transmutacji żywego człowieka w przedmiot, uniezależniając ten proces od parametrów fizycznych zarówno osoby transmutowanej, jak i przedmiotu wyjściowego. Dokonanie to otworzyło całej dziedzinie nauki nowe horyzonty, jednak badania pani Zwingle okupione były niejednym czarodziejskim życiem. Pierwszą osobą, która ucierpiała na jej praktykach, był jej mąż, gdy pani Zwingle przemieniła go w dzbanek do herbaty, lecz nie umiała odwrócić swojego zaklęcia. Kolejnymi ofiarami stały się jej przyjaciółka, dwójka dzieci oraz ojciec.
Pani Erla Zwingle po dłuższym czasie prowadzenia badań popadła w obsesję i obłęd do tego stopnia, że otrafiła wybiec na ulice i transmutować przypadkowych przechodniów, niestety nie umiejąc przywrócić im ich pierwotnej formy. Gdy została schwytana przez organy ścigania, stwierdzono u niej chorobę psychiczną, dzięki czemu uniknęła Azkabanu. Zamiast tego trafiła do szpitala św. Munga, gdzie po sześciu latach zmarła.

Cecily Rosewood, klasa VII, Slytherin

Szanowny Profesorze

Uważam, że istotną postacią w historii transmutacji jest Mirabella Plunkett, czarownica urodzona w 1839 roku. Niewiele jest wiadomo o wczesnych latach jej życia, nie z nich jednak zasłynęła. Stała się sławna przez swą miłość do trytona.
Rodzice nie aprobowali takiego związku. Kto normalny by aprobował? Kategorycznie zabronili zatem córce poślubienia trytona. W tamtych czasach już dostatecznie ciężko było wydać córkę za mąż, nie trzeba utrudniać tego dodając panu młodemu ogon, zrozumiałe zatem, że nie chcieli tracić okazji do czystokrwistego kandydata z dobrego domu, który potencjalnie by podniósł status rodziny. Niestety, zadurzona w swym wybranku Mirabella nie potrafiła zrozumieć socjoekonomicznych praw rządzących tamtym światem i jak ta Julia, która pochodnie sięgnęła po sztylet, ona złapała za swą różdżkę, aby zmienić się w rybę. Dokładniej w plamiaka. Pokryta srebrzystą łuską, wskoczyła w morskie odmęty i ślad po niej zaginął. Co więksi romantycy lubią fantazjować, że wróciła pod postacią ryby do swojego ogoniastego kochanka. A jemu chyba Mirabella w tej formie nie zrobiłaby różnicy, skoro w połowie jest rybą. Ja sam nie mam zdania w tej sprawie. Uważam jednak jej wyczyn za spory krok naprzód w samo-transmutacji i zaklęciach transgatunkowych. Nie tylko zmieniła samą siebie, zmieniła też się w zupełnie inny rodzaj zwierzęcia spoza gromady ssaków, a to niebagatelna sztuka.

Jack Moment, VII rok, Hufflepuff

Szanowny Profesorze Craine,

Przesyłam treść zadanej przez Pana pracy domowej odnośnie postaci, która zapisała się na kartach historii transmutacji swoimi zasługami bądź wybitnością we wspomnianej przeze mnie dziedzinie magii.

Zamiast cofać się o kilkaset lat wstecz, uznałem, że warto będzie przytoczyć figurę, która poruszała się po murach naszej szkoły stosunkowo niedawno. Profesor Minerwa McGonagall niestety nie plasuje się w pierwszej dziesiątce osób, które diametralnie zmieniły bieg historii transmutacji, niemniej z perspektywy ucznia Hogwartu, czuję się zobligowany do przyznania, że niegdysiejsza pani dyrektor przysłużyła się w tym zakresie i to - patrząc od strony szkoły -  w ogromnej skali, a jej umiejętności w przedmiocie, którego Pan naucza, zdecydowanie umieszczają ją w kategorii osób, które „coś osiągnęły”.

Minerwa McGonagall urodziła się 4 października 1935 roku, jako czarownica półkrwi, gdzie to strona matki typowała się jako ta magiczna. Była najstarszym dzieckiem w swojej rodzinie, a przy tym od niemowlęcia wykazywała wyjątkowe uzdolnienia magiczne, wykraczające ponad normę. W biografii Pani McGonagall wyczytałem, że potrafiła wymusić posłuszeństwo na swoim kocie i sprawić, by robił to co chciała. Dowiedziałem się również nieco szczegółów odnośnie jej edukacji w samym Hogwarcie. Czytając o wielu osiągnięciach McGonagall, w tym najwyższych notach z tego przedmiotu oraz wygranym konkursie transmutacyjnym, utwierdziłem się w przekonaniu, że była dyrektorka naszej szkoły cechowała się wybitnym uzdolnieniem.

Przekazywała swoją wiedzę uczniom Hogwartu od 1956 roku, by w późniejszych latach objąć stanowisko Opiekuna Domu Lwa, a także wicedyrektora, aż w końcu dyrektora Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Minerwa została również wpisana w rejestr animagów, cechując się umiejętnością przemiany w burą kotkę. Ponoć była nauczycielką bardzo surową i wymagającą, jednak bez wątpienia kochała swoją pracę, jak i cały Hogwart.

Poza ponad przeciętnymi umiejętnościami w zakresie transmutacji, zdecydowałem się napisać swoją pracę o McGonagall ze względu na jej udział w Bitwie o Hogwart, która miała miejsce w 1998 roku. Oddanie naszej szkole, a także wyjątkowe wykorzystanie swoich zdolności było czymś, co zdecydowanie zasługuje na uznanie. Podczas Drugiej Bitwy o Hogwart, Minerwa realnie przyczyniła się do obrony murów szkoły, między innymi wykorzystując zaklęcie „Piertotum Locomotor”, które ożywiło posągi na dziedzińcu i pomogło odeprzeć atak zwolenników Voldemorta.

Dzięki niezwykłemu uzdolnieniu Minerwy McGonagall, Hogwart miał szansę przetrwać ciężki okres walk, które miały miejsce kilkanaście lat temu. Poza tym jej skuteczne metody nauczania transmutacji oraz oddanie szkole zdecydowanie wpisuje się dla mnie jako wspaniałe osiągnięcie, o którym – jako uczeń tej placówki – nie chcę nigdy zapominać.

Liam A. Rivai
Hufflepuff, rocznik VII.

Szanowny Panie Profesorze

Jedną z osób, które znacząco przyczyniły się do zmiany dzisiejszych metod transmutacyjnych oraz do rozwoju tejże nauki, był profesor z Egiptu, Jaron Svoray. Był on stwórcą znacznie prostszych sposobów na transmutację większych przedmiotów oraz żywych istot. Udowodnił wskutek wieloletnich badań, iż najprościej transmutuje się przetmioty wykonane z tego samego materiału, przykładowo metalowa łyżeczka w czajniczek, niż takie, których tworzywa znacznie się różnią, jak np. materiałowa poduszka i drewniany kufer. Sprawę tę badał przez kilka lat, dowodząc trudności mieszania tworzyw w transmutacji. Tak samo sprawa miała się w przypadku istot żywych - transmutacja żaby drzewnej w ropuchę błotną okazywało się być prostsze niż przemiana węża w ptaka. Z jego mądrości korzystamy po dziś dzień.

Z poważaniem,
Carson Gilliams, VII, Ravenclaw

jako że mam wybrać postać, która zna się szczególnie na transmutacji, a jednocześnie osiągnęła coś wybitnego, decyduję się na profesora Daniela Bergmanna, ponieważ niespecjalnie się – niestety – orientuję w tym, jacy są inni wybitni transmuta…torzy(?). Pan profesor jest całkiem spoko wyglądającym facetem w okolicach czterdziestki (piszę to, bo miałem dodać ciekawostki i w ogóle wszystko, co wiem, a niewiele tego jest, to leję wodę wychodzi to w taki właśnie sposób), ale niezbyt cierpliwym, co dało się zauważyć na jednej z ostatnich lekcji, na których u niego byłem, o czym Pan Profesor na pewno wie. Nie śledzę jego poczynań w transmutacji, ale skoro uczył wcześniej też w Trausnitz, a profesor Fairwyn chyba twierdzi, że ta szkoła jest lepsza niż nasza, to pewnie tam robił coś super. Teraz za to użera się z nami, a jego ostatnim odkryciem było to, że potrzeba pary buców Gryfonów do tego, żeby zepsuć bardzo proste zajęcia ze zmianą ubrań. Swoją drogą musiał też zauważyć, że kiedy się nie chce paradować w bieliźnie, to odsetek uczniów cierpiących przez zakłócenia wzrasta. Moim zdaniem powinien o tym napisać jakąś pracę, bo byłaby naprawdę ciekawa, zważywszy na to, że sytuacja z magią przejdzie z pewnością do historii. Mimo wszystko uważam, że profesor Bergmann to dobry nauczyciel i serio nas czegoś uczy, mimo że ja nie zawsze łapię. Dziękuję, że przeczytał Pan te wypociny o ile pan przeczytał.

Szanowny Panie Profesorze,

poniżej zamieszczam karną pracę domową z Transmutacji.

Zaklęcia transmutacyjne należą do tych, które do zastosowania wymagają nie tylko skupienia na obiekcie oraz jego docelowej dla czarodzieja formie, ale i wyobraźni, by przede wszystkim w pierwszej kolejności zwizualizować sobie dokładnie to, co chcemy osiągnąć wystarczająco szczegółowo, aby oprócz wyglądu zewnętrznego, przedmiot, w który kierujemy zaklęcie, przybrał właściwości odpowiednich do tego, w co zostanie transmutowany.
W ten właśnie sposób działa między innymi Alveo, zaklęcie odpowiedzialne za dowolne modyfikowanie posiadanych naczyń. Dowolne - wyłącznie dla osób, które rzeczywiście potrafią z ogromną dozą fantazji, wiedzą, na temat materiałów, a także prawdziwym kunsztem uczynić jeden przedmiot innym. Dzięki Alveo jesteśmy w stanie zmienić strukturę naczynia i tworzywo, z którego jest wykonany, ale przede wszystkim jego przeznaczenie, co zwykle jest najważniejszym zastosowaniem magii transmutacyjnej, która w założeniu pozwala nam czynić kolejne elementy świata takimi, jakich oczekujemy, bądź potrzebujemy.
Zupełną odwrotnością tego, o czym pisałam odnośnie Alveo są zaklęcia przywracające przedmiotom pierwotną formę. Są to Disclore oraz Enutitatum, służące do odczyniania magicznych efektów utrzymujących się na transmutowanych wcześniej obiektach. Ich działanie oraz przeznaczenie często sprowadza się do tego, by ukazać nam prawdę w sytuacjach, gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje. Uważam, że każdy czarodziej powinien znać przynajmniej jedno z powyższych zaklęć, aby zarówno zdawać sobie sprawę z tego, że nasze zmysły mogą zostać oszukane przez magiczne zagrywki, jak i mieć możliwość radzenia sobie z tym dzięki sprytowi, przytomności umysłu oraz własnym umiejętnościom.
Pierwsze z zaklęć, Disclore, jest czarem nieco łatwiejszym w zastosowaniu. Działa ono punktowo, a zatem wyłącznie w obrębie przedmiotu, w który celujemy różdżką. Po zetknięciu z magicznym działaniem obiekt zostaje przywrócony do swojej pierwotnej formy, a my otrzymujemy podpowiedź na temat tego, z jakim rodzajem magii mieliśmy do czynienia.
W przypadku rozleglejszych uroków, ciążących nie tylko na przedmiotach, ale i częściach wystroju, czy większej powierzchni otoczenia, lepiej sprawdziłoby się Enutitatum. Jego zasięg działania zależny jest od mocy czarodzieja, co bywa o tyle zawodne, że w przypadku nieumiejętnego zastosowania, jego efekt mógłby być słabszy od tego, jaki oferuje nam Disclore. Docelowo jednak obejmuje ono znacznie szerszy promień wokół powierzchni, w którą celujemy różdżką. Niezwykle mnie ciekawi, jakie ograniczenia posiada Enutitatum w kwestii zasięgu oraz obejmowanej powierzchni. Nigdzie nie byłam jednak w stanie odnaleźć zapisków odnośnie rekordowych skutków zaklęcia. A może po prostu jeszcze nikt nie miał okazji odzyskać za jego pomocą na tyle rozległego fragmentu rzeczywistości, by rzeczywiście byłoby to warte zanotowania pośród wybitnych magicznych osiągnięć?
Wśród zaklęć odtwarzających pierwotną formę obiektów mamy zatem zaklęcie punktowe - Disclore, oraz obejmujące docelowo znacznie większą powierzchnię - Enutitatum. Ich dobór w większości przypadków wydaje się oczywistą kwestią, o ile najzwyczajniej nie jesteśmy na tyle pewni swoich umiejętności, by każdorazowo stosować to drugie z zaklęć, oczekując być może tych samych, ale przy tym rozciągających się na większą skalę, rezultatów.

Z poważaniem,

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

Szanowny Profesorze,

Zaklęciem, zastosowanym przeze mnie na Pańskiej lekcji w części z tłuczkiem, było papiliofors, które zamienia przedmioty w motyle. Choć zdaję sobie sprawę z Pańskiego podejścia do quidditcha, który w Pańskim odczuciu nie jest zawodem czy też przedmiotem zbyt ambitnym oraz wnoszącym cokolwiek do życia człowieka, to jednak w kontekście właśnie quidditcha można skorzystać z zaklęcia papiliofors. Jak Pan Profesor zapewne wie, jedną z boiskowych pozycji jest pozycja szukającego, którego zadaniem jest złapanie znicza – malutkiej i zwinnej latającej piłeczki. Aby schwytać znicz, niezbędny jest refleks, zwrotność oraz świetny wzrok. Podczas treningu, kiedy akurat nie posiadamy pod ręką takowej piłeczki, można skorzystać właśnie z omawianego zaklęcia. Wystarczy zamienić dowolny przedmiot będący na podorędziu w stado motyli, dać im chwilę czasu na ucieczkę, a następnie rozpocząć pogoń. Jest to oczywiście zaklęcie, które najlepiej sprawdzi się podczas ćwiczeń z najmłodszymi adeptami gier miotlarskich. Ci bardziej zaawansowani mogą skorzystać z zaklęcia avis, które, choć nie jest zaklęciem z dziedziny transmutacji, to również doskonale spełni swoją funkcję.

Julia Brooks

Szanowny Profesorze Craine

W ramach pracy domowej, poniżej zamieszczam opis użytego przeze mnie na ostatniej lekcji transmutacji zaklęcia.

Occidere - nazwa zaklęcia oznacza nic innego, jak "zabijać", "mordować" jednak jego działanie polega nie na odbieraniu życia, a na transmutacji ciała stałego w ciecz, której kolor jest taki sam jak przemienianego obiektu, a w smaku przypomina zwykłą wodę. Z pozoru zwyczajne zaklęcie transmutujące, może być wykorzystane w wielu sytuacjach, nie tylko tych, które zagrażają naszemu życiu bądź zdrowiu. Jak pokazałem na lekcji, Occidere może szybko wybawić nas, gdy zostaniemy celem ataku niebezpiecznego przedmiotu (np. lecącego w naszą stronę tłuczka) jednak potencjał tego zaklęcia jest dużo bardziej rozbudowany. Zaklęcia tego można użyć na przykład w celach dekoracyjnych, jak stworzenie oczka wodnego z kolorową substancją zamiast zwykłej wody (oczywiście ilość cieczy zależy od wielkości transmutowanego przedmiotu więc w tym wypadku trzeba by się trochę namęczyć) lub w ogrodnictwie do podlania zasuszonej gleby/roślin. Bardziej praktycznym użyciem Occidere jednak byłaby sytuacja skrajna, w której pilnie potrzeba by było nawodnić organizm. Ciecz powstała w wyniku transmutacji nie jest trująca, a więc bez przeszkód można by było się nią napoić bez obaw o poważne konsekwencje zdrowotne.
Myślę, że to niepozorne zaklęcie jest na tyle uniwersalne, że każdy czarodziej powinien się z nim zapoznać by w razie potrzeby móc ułatwić bądź uratować sobie życie.

Maximilian Felix Solberg, Slytherin VII rok

Szanowny Panie Profesorze,

Przesyłam poprawioną pracę domową z lekcji Transmutacji.

Pozdrawiam,
Ignacy Mościcki

[Transmutacja] Praca Domowa – Zaklęcie Avifors

Niektórzy ludzie mawiają, że granice wyobraźni człowieka stanowią także granice jego świata. Trudno jest nie zgodzić się z tym stwierdzeniem w kontekście sztuk magicznych, a już, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę dziedzinę magii, jaką jest transmutacja. Bądź co bądź, poprawne zastosowanie pewnego zasobu zaklęć wymaga pewnych pokładów wyobraźni, które mogą się okazać nieodzowne przy rzucaniu czarów.

Zgodnie z zaleceniami dotyczącymi tej pracy pisemnej zdecydowałem się wziąć dziś na warsztat zaklęcie Avifors. Pozwala ono na przemienienie małych obiektów w ptaki, jednak warto zwrócić uwagę na to, że poza wyglądem zwierzęcia obiekt ulegający przemianie nie nabywa zbyt wielu ich cech, ponieważ jest to jedynie swojego rodzaju magiczna iluzja.

Po uzupełnieniu swojej wiedzy o informacje zawarte w paru woluminach z biblioteki doszedłem do wniosku, że istnieje kilka ciekawych zastosowań tego zaklęcia, pomijając jego aspekt estetyczny. Avifors może zostać wykorzystanie w walce (o ile w pobliżu znajdują się możliwe do przemienienia przedmioty) w celu rozproszenia przeciwnika, który raczej nie będzie się spodziewał ataku stada zaczarowanych ptaszków, zamiast zaklęcia oszołamiającego czy też rozbrajającego posłanego w jego kierunku.

Co więcej, czar ten może mieć całkiem ciekawe zastosowanie w teatrze podczas różnego rodzaju sztuk. Zamiast korzystania z żywych okazów egzotycznych lub nieco bardziej pospolitych ptaków, można wykorzystać to zaklęcie, aby na czas przedstawienia pełniły one funkcję właśnie tych drobnych zwierząt. Zaklęcie Avifors nie należy do grona zaklęć szczególnie trudnych czy ciężkich do przyswojenia, więc nawet zwykli aktorzy, na co dzień niezbyt zainteresowani transmutacją, byliby w stanie poprawnie je zastosować. Dzięki temu organizatorzy wielu spektakli mogliby uniknąć kosztów związanych z utrzymaniem ptaków oraz nie musieliby ryzykować ich zdrowiem.

Liczę, że w tej pracy udało mi się zamieścić wszystkie najpotrzebniejsze informacje, jak i ukazać nieco bardziej niestandardowe wykorzystanie zaklęcia Avifors.

Z wyrazami szacunku,
Ignacy Mościcki, Hufflepuff rok IX

El Capitano,

Domyślam się, że ostatnie miesiące nie są dla Ciebie zbyt łaskawe. Mam nadzieję, że ta pluszowa lunaballa nieco poprawi ci humor i sprawi, że będziesz zasypiał bez problemów <3

JB

Szanowny Panie Profesorze,

Niniejszy list jest odpowiedzią na zadaną pracę domową.

Podczas ostatnich zajęć z Transmutacji skorzystałem z zaklęcia Papiliofors, które zmienia przedmiot w motyla bądź kilka.
Co istotne - nie są to prawdziwe zwierzęta, a sam urok trwa około godziny, w zależności o zaawansowania czarodzieja i od przedmiotu, który poddany był transmutacji. Małe i stosunkowo lekkie elementy pozostaną 'motylem' nieco dłużej. Nie można więc pokusić się o wykorzystanie tego zaklęcia do trwałego stworzenia owadów. Zatem, jeśli ktoś chciałby stworzyć własną hodowlę motyli, musi pomyśleć nad innym sposobem.
Uważam jednak, że może być to przydatny czar w przypadku pojedynków magicznych. Szczególnie wtedy, gdy przeciwnik ciska w nas jakimiś przedmiotami, które mogą wyrządzić krzywdę. Zaklęcie Papiliofors jest na tyle łatwe, że szybko można rzucić jej nawet w patowej sytuacji, a czasami sprawdzi się lepiej niż Protego, które często zawodzi, gdy chronimy się przed niemagicznymi obrażeniami. Innym wykorzystaniem wspomnianego zaklęcia może być zwykła chęć ozdobienia pomieszczenia (oczywiście chwilowa) lub stworzenie nastroju, czy też zaimponowanie drugiej osobie. Latające motyle są na pewno bardzo efektowne, nie tylko efektywne w walce. A co lepsze - nie można ich skrzywdzić.

Z wyrazami szacunku,

Bruno O. Tarly, Gryffindor

Poniżej zamieszczam wypracowanie, zgodnie z poleceniem, na temat zastosowanego przeze mnie na lekcji transmutacji zaklęcia.

O ile jestem świadom tego, iż zaklęcie w ogóle mi nie wyszło na Pańskich zajęciach, o tyle jednak nie mam pohamowań wobec tego, by postarać się je opisać i podać ciekawe zastosowanie.

Wybranym przeze mnie zaklęciem, również tym z zajęć, jest ćwiczone wcześniej Invento, jako jedno ze złożonych, ale za to najbardziej efektywnych. W przeciwieństwie do innych zaklęć, nie posiada ono żadnych ograniczeń, pomijając tylko i wyłącznie rozmiar transmutowanego obiektu, niemniej wymaga sporego skupienia oraz umiejętności z zakresu transmutacji. Wychodzi ponad restrykcje w łatwiejszych zaklęciach, nie określając konkretnie materiału transmutowanego obiektu, jego maksymalnej wielkości oraz tego, w co postanowimy zamienić. Oczywiście wiadomo, iż mniejszy przedmiot w większy jest znacznie trudniejszą dziedziną, niemniej jednak nie niemożliwą.

Jakie pomysłowe wykorzystanie tego zaklęcia jestem w stanie przedstawić? Otóż tutaj tak naprawdę ogranicza nas tylko własna wyobraźnia. Na pewno może nam uratować życie, pozwalając na zamianę jakiegoś ciężkiego przedmiotu w znacznie lżejszy. Podczas magicznego pojedynku, w połączeniu z innymi czarami, w skutkach może stać się niezwykle niebezpieczne - wszystko zależy od pomysłowości, lokacji oraz posiadanego doświadczenia. Nie ujmuje to jednak faktowi, że może być bardziej wyrafinowanym zagrożeniem od prostych zaklęć ofensywnych. Do tego, przy odrobinie wysiłku, może przyczynić się do prostej tarczy z przedmiotu znajdującego się pod ręką. Pomijając te proste przykłady, Invento ma tak naprawdę zastosowanie wszędzie - nie tylko podczas pojedynku, lecz także w życiu codziennym.

Pozdrawiam,

w związku z zadaną przez Pana na ostatnich zajęciach pracą domową chciałbym opisać działanie zaklęcia Glacium, które wykorzystałem do transmutacji tłuczka, podczas wspomnianej lekcji. Jest to czar, który transmutuje wybrany przedmiot w lód, jednocześnie zachowując jego uprzednią formę i kształt. To zaklęcie nie znajduje zastosowania w przypadku istot żywych.
Jeśli chodzi o ciekawe i przydatne zastosowanie tego czaru, myślę najbardziej praktycznym byłoby przemienienie każdego przedmiotu, który byłby pod ręką w bryłę lodu, w razie kontuzji, urazu ciała np. w sporcie (stosując materiał, aby oddzielał skórę od lodu, by uniknąć odmrożenia). Transmutacja wybranej rzeczy w lód mogłaby także być bardzo pomocna kiedy jest nam gorąco, w upalne dni i chcemy się ochłodzić. Tak samo można by było postąpić kiedy chcielibyśmy aby nasz przedmiot byłby cięższy niż w rzeczywistości np. aby utrudnić sobie ćwiczenia siłowe (oczywiście przy odpowiedniej warstwie, chroniącej dłonie przed odmrożeniem). Jest to na tyle uniwersalne zaklęcie, ze można znaleźć dla niego naprawdę wiele zastosowań. Podałem te, które mi osobiście przydają się w życiu codziennym.

Z wyrazami szacunku,

nauczyciela transmutacji

Zgodnie z poleceniem, odsyłam pracę domową dotyczącą dwóch zaklęć transmutacyjnych z możliwością ich użycia podczas pojedynku z innym czarodziejem.

Wbrew pozorom zaklęcia transmutacyjne mogą uratować życie na polu walki. Zmniejszając niebezpieczeństwo urazu, istnieje chociażby możliwość zamiany ciężkiego, walącego się przedmiotu w coś znacznie lżejszego. Zastosowanie poszczególnych uroków z tego zakresu bywa jednak niedoceniane podczas pojedynku; sama transmutacja pozostaje bardziej zaawansowaną dziedziną magii, która wymaga odpowiedniego skupienia oraz wiedzy. Zwróciwszy uwagę jednak na poszczególnych zaklęciach, postanowiłem wybrać Duro w formie defensywnej oraz Glacium w formie zaklęcia ofensywnego.

Duro jest niezwykle przydatnym zaklęciem w przypadku wyczarowania przez przeciwnika teoretycznie żywych obiektów, jak chociażby ptaki (przy użyciu Glacius Opis). Zamiast używać zaklęcia Protego, można wykorzystać ten czar transmutacyjny zamiast Protego, by odebrać kontrolę nieprzyjacielowi nad użytym urokiem ofensywnym.   Oczywiście wymaga odpowiedniej celności, gdyż zazwyczaj zwierzęta wyczarowane w ramach poszczególnych inkantacji są dość szybkie oraz małe. Należy brać mimo wszystko i wbrew wszystkiemu pod uwagę to, w jakiej odległości te istoty się znajdują, gdyż szkoda byłoby samemu zesłać na siebie kamień prosto na głowę. Jeżeli te znajdują się zbyt blisko, najlepiej jest skupić się jednak na innych zaklęciach defensywnych.

Glacium stanie się natomiast udręką dla przeciwnika, jeżeli zostanie odpowiednio użyte. Na dość dynamicznym polu walki może zapewnić przewagę, gdyż prawidłowo pozostawiona na ziemi warstwa lodu przyczyni się do utraty równowagi przez nieprzyjaciela w ramach niezdarności i braku uwagi, o ile wystarczająco szybko nie użyje zaklęcia Disclore lub Enutitatum. A jak wiadomo, używanie poszczególnych inkantacji na polu walki wymaga odpowiednich ruchów nadgarstkiem, które to już mogą wpłynąć na zachowanie jednej, stałej pozycji ciała. Też, czarodziej ten może mieć problemy z zaklęciami transmutacyjnymi, dlatego ważna jest znajomość wielu dziedzin, by wydobyć z nich pełen potencjał podczas mniej lub bardziej spodziewanego pojedynku.

Pozdrawiam,

jeśli miałabym wybrać zaklęcia transmutacyjne, których użyłabym w czasie pojedynku to z pewnością jednym z nich byłoby Vincula. Głównie ze względu na to, że jest to zaklęcie, które ze względu na swoje właściwości odebrałoby w pewnym stopniu mobilność i możliwość rzucania zaklęć mojemu przeciwnikowi, zamykając go w swego rodzaju kaftanie bezpieczeństwa.
Kolejnym zaklęciem, które moim zdaniem mogłoby się okazać przydatne jest Evanesco, którego mogłabym użyć chociażby na wyczarowanych przez przeciwnika obiektach lub stworzeniach, aby zniwelować efekt jego czarów. Chociażby jako przeciwzaklęcie do Serpensortii lub innego zaklęcia o podobnym działaniu.