Walentynki zbliżały się nieubłaganie, spędzając sen z powiek zakochanym. Niektórzy sądzili, że jest to najlepszy dzień na wyznanie swojego uczucia, skrywanego skrzętnie ze strachu przed odrzuceniem, które czternastego lutego miało być mniej prawdopodobne. Inni, zapewne romantycy, liczyli na znalezienie miłości swojego życia wśród innych, spodziewających się tego samego. Jeszcze inni kombinowali – jak zaskoczyć drugą połówkę? Niezliczone pomysły na spędzenie dnia zakochanych kwitły w głowach hogwartczyków. Plany musiały jednak ulec zmianie – mroźna i niebezpieczna Syberia, a już tym bardziej rejon, w obrębie którego musieli się zatrzymać, nie była zbyt dobrym miejscem na urządzanie romantycznych kolacji na własną rękę. Być może niektórzy pisali się na taką opcję, jednak nauczyciele, świadomi tego, jak wszystko może się skończyć, postanowili zapewnić uczniom oraz studentom odpowiednie miejsce do świętowania.
Postawili przed sobą nie lada wyzwanie. Kapryśna magia była ciężka do okiełznania, więc zmobilizowanie się do wspólnej pracy było konieczne, jeśli chcieli osiągnąć sukces i zapobiec rozprzestrzenienia się wychowanków po całych najbliższych terenach. Opiekunów było zbyt mało, aby mogli kontrolować każdego, dlatego trzeba było zgromadzić jak najwięcej osób w jednym miejscu.
Pomysł był w zasadzie całkiem prosty – mieli utworzyć duże ognisko, wyczarowane specjalnie na potrzeby walentynek. Kadra zabrała się do pracy już o poranku, aby zdążyć ze wszystkim na wieczór. Szybko jednak okazało się, że zrobienie ogromnego ogniska przy jak najmniejszym udziale magii będzie trudnym zadaniem, a do tego sama Estella Vicario zauważyła, że grupowe spędzanie walentynek kompletnie mija się z celem. Każdy chciał mieć swoją prywatną przestrzeń. Zgodnie uznali więc, że zajmą się przygotowaniem wielu ognisk, a każde z nich miało być swoistą altanką dla par.
Właśnie dlatego na polanie zaczęto tworzyć niewielkie, kamienne kręgi, w których umieszczano drewno z pobliskiego lasu. Niestety nie udało się wpłynąć na jego materię, więc obok każdego ogniska umieszczono stosik drew, gotowych na dorzucenie do ognia. Aby zapobiec niechcianemu napływowi wychłodzonych organizmów do pielęgniarki, podjęto kilka kroków. Przy każdym kręgu stworzono ławkę, otoczoną roślinami wydzielającymi przyjemny zapach (każdy odczuwał go inaczej) i służącymi za miękkie poduszki, dopasowujące się do ciała. Roślinne ławki zawieszono na drzewach – można było bujać się na nich lekko w przód i w tył, ich oparcia były wysokie – zapewniały więc nie tylko ciepło, ale także prywatność. Przy kilku ogniskach umieszczono więcej huśtawek – w razie wystąpienia samotnej grupy osób, zawsze można było się przysiąść, zresztą niektórych cieszył fakt tworzenia przyjacielskich randek. Vicario nadzorowała wszystko, pilnując tej logicznej i romantycznej strony, zaś reszta nauczycieli, biegła lub jako-tako obeznana w zaklęciach, pod przewodnictwem Blythe i Ramireza, męczyła się z wyczarowaniem swoistej magicznej bańki, mającej utrzymywać ciepło w obrębie walentynkowej polany. Zajęło im to pół dnia z hakiem, ale reszta w tym czasie nie próżnowała. Delegacja wysłana do gospody miała za zadanie załatwić ciepłe napoje i posiłek, aby uczniowie mogli zająć się sobą i nie przejmować zupełnie niczym innym.
Nauczyciele eliksirów i zielarstwa postanowili zająć się samym ogniem, aby wyróżniał się nieco. Na pomysł wpadli właściwie przypadkowo, kiedy przechodzący obok uczeń, pochodzący z mugolskiej rodziny, bawił się zapalniczką. Płomień, zabarwiony u dołu na niebiesko, podrzucił dorosłym rozwiązanie. Specjalna mieszanka ziół i kilku wywarów wpływała głównie na kolor ognia – stawał się on czerwony i w jaśniejszych miejscach migotał przyjaznym, romantycznym różem, niekiedy przechodząc w fiolet. W tych barwach, choć przez tajemniczą, syberyjską magię ogień potrafił przebłyskiwać każdym kolorem tęczy, bardziej przypominał zorzę polarną – nawet coś w tym było, bo wydawał się lekko rozmyty i w pewnych momentach bardziej przypominał mgłę niż ogień. Dym nie był również tak drażniący – nawet zdawał się pachnieć ładnie, nie przeszkadzając w spędzaniu wspólnych chwil.
Nauczyciele przedmiotów związanych z wróżbiarstwem zajęli się walentynkowymi przepowiedniami. Na wysokich stolikach, przeznaczonych na napoje oraz jedzenie, rozstawiono niewielkie naczynka z połyskującym proszkiem. Po wrzuceniu go do ognia, przez chwilę można było obserwować, jak migocze, przypominając gwiazdy. Było to jednak chwilowe – szybko zaczynały rozsypywać się i unosić wraz z delikatnym i wonnym dymem, tworząc przeróżne kształty, z których układały się wróżby. Niektórzy mogli liczyć na interwencję Betty Hampson, która zaglądała zaciekawiona zza ramion zakochanych, tłumacząc im znaczenie wróżb, nieraz w rytm przyjemnej muzyki, która roznosiła się cicho po okolicy.
Polana zmieniła się więc w miejsce przystosowane do godnego spędzania walentynek, nieśmiałych wyznań miłosnych i przyjemnego przetrwania święta zakochanych, a nauczyciele oraz inni dorośli opiekunowie na bieżąco sprawdzali, czy wszystko jest w porządku, choć również mogli odpocząć po ciężkiej pracy przy największym ognisku, które stworzyli specjalnie dla siebie.