Chris pokiwał głową na jego uwagi, ale nie wdawał się w rozmowy na ten temat, wiedząc, że nie po to się tutaj zjawił, a poza tym nie był ekspertem w dziedzinie zaklęć, wręcz przeciwnie. Dlatego też nie mógł, czy raczej nie powinien się w tym wymądrzać i zdecydowanie pozostawało mu skoncentrować się w pełni na tym, co mieli zrobić. Bo to również nie było proste zadanie i wymagało wiele czasu, teraz zaś mogli przedyskutować pomysły i zacząć dopiero pracę, która pewnie pociągnie się kilkanaście ładnych godzin. Nawet z wykorzystaniem magii nic nie było takie proste, jak się wydawało, a wielu czarodziejów o tym zapominało, zakładając, że mogą zrobić dosłownie wszystko. Było to bardzo niebezpieczne spojrzenie na całą sprawę, ale zielarz nie zamierzał tego komentować.
- Cóż, mugolskie wyobrażenia nie różnią się aż tak bardzo od naszych, choć oczywiście, gdzieś się rozmijają. Poza tym, jeśli mówisz o irlandzkich wróżkach, wierzyliśmy też w to, że porywały dzieci i dziewice, sprowadzały kalectwo, atakowały zwierzęta albo dręczyły pijaków. Brzmi trochę, jak wściekli wikingowie albo banshee? – dodał, uśmiechając się lekko, zastanawiając się, czy powinien pozostać wierny tym rodzimym wyobrażeniom, dochodząc do wniosku, że odpowiadały temu, co opowiadali ludzie o widziadłach, jakie na nich spłynęły. Skoro tak, to nie musiał uciekać od wyobrażeń wąwozów, grzybów i wysokiej trawy, w której mogły kryć się duchy minionych czasów. Takiego właśnie potrzebował tła i gdy przywołał do siebie płótno, dokładnie to zaczął na nim ostrożnie szkicować, wiedząc, że będzie to dzieło mroczne, ale właśnie tego się w nim dopatrywał.
- Dopóki nie zacznę robić innych rzeczy, wszystko wydaje się w porządku, ale nie wiem, co wydarzy się następnym razem – zauważył jedynie, a później uniósł lekko brwi i zapytał go, co myślał o książkach. Dodał, że właśnie szukał inspiracji do ilustracji dla kolejnego tomu, o którym rozmawiał z Austerem, jednocześnie starając się zignorować lekki rumieniec, który pojawił się na jego policzkach na podziękowania Larkina. Nie było to nic wielkiego, ale jednak nadal zdarzało mu się zareagować zawstydzeniem, kiedy znajdował się w takiej, a nie innej sytuacji.

Nie mógł nie uśmiechnąć się lekko, przyznając ostatecznie starszemu mężczyźnie rację. To, w co wierzyli Irlandczycy były zbliżone do innych określeń, jakie odnalazł. Wszystko to jednak sprawiało, że trudno było wybrać jedną formę wróżki. Larkin nabierał przekonania, że te zmieniały się w zależności od swojego humoru i nastawienia czarodzieja, którego spotkały na swej drodze. Jednocześnie nie był pewien, czy te które pomagały ludziom, nie szkodziły im mimowolnie. Zupełnie jak w legendzie, gdzie wróżki pomogły stworzyć posiłek, który sprawił, że dwoje walczących zaprzestało dalszego pojedynku, ale jednocześnie od zawsze powtarzane jest, aby nie spożywać niczego, co pochodzi od wróżek. Nie należy wchodzić w ich piękne kręgi, a już na pewno nie powinno się podążać za nimi, gdy obiecują coś wskazać, w czymś pomóc. Zupełnie, jakby wróżki były po prostu psotnymi istotami, które nie można było jednoznacznie określić jako dobre albo złe.
- Może mógłbym spróbować zrobić jej podobiznę podzieloną na pół… Aby z jednej strony przypominała te miłe, gotowe pomóc czarodziejom, a z drugiej odpowiadała wyobrażeniom chociażby banshee - zastanawiał się na głos, patrząc na kawałek drewna, który samorzeźbiące dłuta powoli pozbawiały nadmiaru materiału, nadajac bardzo surowy kształt przyszłej rzeźbie. W końcu powstrzymał dłuta przed pracą, chwytając w dłonie ołówek, aby nanieść na drewno szkic, próbując wyobrazić sobie wróżkę zgodnie z licznymi podaniami.
- Książki… Zacząłem czytać pierwszy tom i nie powiedziałbym, że są złe, ale jeszcze mnie nie porwały. Jednak dopiero zacząłem, więc wszystko może się zmienić. Zdecydowanie za to ilustracje działają na korzyść tej historii - wyraził swoją opinię, spoglądając na starszego mężczyznę. Nie wiedział, czy Chris lubił książki, które ilustrował, czy w ogóle miał okazję je czytać, czy po prostu było to dodatkowe zajęcie, gdzie skupiał się jedynie na pokazaniu pewnego obrazu czytelnikom.

- To ciekawy pomysł i z pewnością pokaże dwoistość natury wróżek, o których się mówi. Słyszałeś, że niektóre z nich dla zabawy nakłaniają ludzi do robienia czegoś, czego nie chcą? – zapytał, chociaż brzmiało to bardziej jak stwierdzenie i przez krótką chwilę dyskutował z Larkinem na temat tego, jak najlepiej byłoby uchwycić coś podobnego, wyrażając swoją opinię, że szkoda byłoby rzeźbę dzielić tak po prostu na pół. W końcu mogła przepływać, zmieniać się w zależności od tego, z jakiej strony się na nią patrzyło. Sam zamierzał zrobić coś podobnego w przypadku obrazu, który powoli kreślił, próbując nadać wszystkiemu piękno natury, jednocześnie jednak kryjąc w niej groźbę, jaka istniała również w postaci, jaką naszkicował w centralnym miejscu swojego przyszłego dzieła. Odnosił bowiem wrażenie, że wróżki były czymś, co kusiło, co zachęcało, co mówiło, żeby spróbować coś zrobić, pójść gdzieś, a jednocześnie kryło w sobie element zła, przerażenia, czegoś, za czym nie można było choćby spojrzeć. I to właśnie próbował oddać w swoich zamiarach, wierząc w to, że ludzie, którzy będą patrzeć na jego obraz, zrozumieją, co miał na myśli. Nie było to jednak aż tak łatwe, jak podejrzewał.
- Nie są to na pewno wybitne dzieła, ale nie są złe, chociaż odnoszę czasem wrażenie, że sam pisarz nie do końca wie, dokąd w nich zmierza. Ale całkiem przyjemnie się go słucha i maluje dość barwnie to, co potem oddaję w rysunku – stwierdził, marszcząc lekko brwi i dodając do obrazu nieco więcej krzewów, jakby chciał pokazać, że otoczenie wróżek, nawet pomimo pięknej pogody i ogólnej jasności, potrafiło być całkowicie ciemne. Przez chwilę rozważał również, czy nie powinien dodać tutaj również innych postaci, ale doszedł do wniosku, że te zaburzyłyby jedynie jego kompozycję, w której chciał wprowadzić jedną, konkretną postać, która dominowałaby nad wszystkim, przyciągałaby spojrzenie i dałoby się od niej w ogóle uciec. To była jego zdaniem istota tego stworzenia, tego dzieła, pokazanie, że wróżki mogły na swój sposób pochłonąć człowieka, chociaż brzmiało to naprawdę nieprawdopodobnie i zapewne nie było wcale tak powszechną myślą. Ale taka wizja ujawniała się w legendach, jakie znał.

Z uwagą wysłuchał podpowiedzi Chrisa, aby przysiąść z większą uwagą do nanoszenia na przyszłą figurkę szkicu. Zaczął od poprowadzenia linii, która miała oddzielać wizerunek miłej i uczynnej od tej groźniejszej. Prowadził linię zgodnie z naturalnymi liniami drewna, chcąc jak najwięcej grać samym drewnem, mając mniej do barwienia farbami. Nie przepadał za podobnymi zabiegami, ale jeśli nie chciał używać farb, musiałby zastosować ogień, opalanie drewna, albo barwiące lakiery i sam nie był pewien, która z tych opcji była lepsza. Zajął się więc prowadzeniem kolejnych fagemntów szkicu po drewnie, jednocześnie rozmawiajac dalej z Chrisem, czerpiąc z tego spotkania znów więcej, niż mógłby się kiedykowliek spodziewać.
Również rozmowa o Austerze była ciekawa. Larkin nie pytał, jak mężczyzna został jego ilustratorem, ponieważ nie to było ważne. Cieszył się, że ta kariera Walsha rozkręcała się i nie ukrywał już swojego talentu. Ciekaw był, czy pomaganie w podobny sposób, jak robili teraz, pomogło mężczyźnie podjąć decyzję wcześniej w sprawie ilustrowania pod swoim nazwiskiem, czy może odwrotnie. Zaraz też dopytał o to, spoglądając na moment w stronę Christophera.
- Ja powoli zaczynam mówić wprost o tym miejscu… Zwykle, kiedy sprzedaję, korzystam z innego wyglądu, bo nie chciałbym, aby wszyscy spoglądali na moje dzieła przez pryzmat mojego nazwiska. Jednak wydaje mi się to nieuchronne. Nawet rozmawiając z Austerem miałem wrażenie, że patrzy na mnie jak na członka rodu Swansea, a nie samodzielnego artystę - dodał, na moment przerywając swoją pracę, aby po chwili dokończyć nanoszenie szkicu. Sięgnął po dłuta i tym razem samodzielnie, korzystając z rylca, zaczął wydobywać z drewienka właściwe kształty.

- Trudno powiedzieć. Po prostu pewnego dnia wszystko stało się oczywiste, ale to zapewne chodziło o łańcuch, który przestał mnie tak naprawdę krępować - powiedział całkiem szczerze, nie mówiąc jednocześnie, co dokładnie się za tym kryło. Zatrzymał się jednak na chwilę w swojej pracy, spoglądając na otoczenie wróżki, które stało się jakby mroczniejsze, niż to, co pierwotnie planował, a później westchnął i pokiwał do siebie głową. To prawda, że mógł w ten sposób wydobyć z obrazu to, co chciał, uczynić ją zwiewną i delikatną, ale ukrytą pośród niebezpieczeństw. Dlatego też poprawił nieco własny szkic, zmienił kolorystykę, jaką się posługiwał i doszedł do wniosku, że znalazł dokładnie to, czego potrzebował. Teraz wróżka zdawała się wybijać na tle tego, co znajdowało się za nią, ale wprawny obserwator dostrzegłby, że chociaż stanowiła główny punkt obrazu, nie była tutaj wszystkim. W tej opowieści kryło się bowiem coś jeszcze i nie dało się od tego w żaden sposób uciec, co niezmiernie mu się podobało i zdecydowanie go w tej chwili cieszyło.
- Trudno mi powiedzieć, czy tak cię postrzegają, bo nie mam pojęcia, jak to jest mieć znane nazwisko. Ale nawet jeśli, to od niektórych spraw nigdy nie uciekniesz. Zresztą, czy to naprawdę takie złe, że będą wiedzieć, z kim dokładnie mają do czynienia? Wstydzisz się tego? - zapytał spokojnie, jednocześnie dając Larkinowi przestrzeń do tego, żeby na spokojnie zastanowił się nad tym stwierdzeniem. Bo być może istniało coś, co mu nie odpowiadało, ale nie umiał, albo nie chciał, przyznać tego na głos. Chris był tutaj również, żeby go wysłuchać, a to słuchanie pozwalało mu skoncentrować się na pracy, powodując, że stawała się coraz bardziej efektywna, a on przykładał się do kreowania świata pełnego mrocznej aury, jaka ujawniała się w ciemnych kolorach otoczenia, w ciemnych drzewach i cieniach, przebijanych przez słoneczne promienie. Dawało to poczucie czegoś przyjemnego, ale również, czego nie dało się ukryć, niebezpiecznego

Pokiwał głową na znak, że rozumiał, co mężczyzna miał na myśli. W jakimś stopniu każdego artystę krępowały łańcuchy, które musiał zrzucić, aby móc rozwinąć skrzydła. Mogły nim być powiązania rodzinne, brak wiary w samego siebie, czy jeszcze inne mniejsze i większe trudności, o czym Larkin był całkowicie przekonany. Skoro jednak Walsh zdołał je zrzucić, nie było już powodu, aby o tym łańcuchu mówić, aby w jakiś sposób do tego wracać. Larkin nie sądził również, aby to było coś, o czym mężczyzna chciałby z nim rozmawiać.
Skupiał się na nanoszeniu szkicu na drewno, słuchając jednocześnie Chrisa i nie wiedział, jak miał na to odpowiedzieć. Biorąc rylec do ręki, analizował własne podejście do rodziny, do tego, jak się czuł z wieloma aspektami bycia członkiem rodu Swansea. Powoli nadawał kształt głowie wróżki, zostawiając jej czapkę, która była tak często wspominana w przekazach, jednocześnie szukając właściwych słów, aby odpowiedzieć mężczyźnie.
- Nie wstydzę się, ale nie byłoby dla mnie problemem zmienić nazwisko - powiedział po chwiil, mając wrażenie, że to najlepiej oddawało to, co czuł. - Jeszcze w szkole spotykałem się ze zdaniem, że ponieważ jestem jednym ze Swansea, to nie mam problemów ze sztuką. Jakby rzeźbienie wysysało się z mlekiem matki, a nie zawdzięczało treningom i ciągłej pracy… Rodowa galeria jest pokaźna, a dzieła są drogie. Nie mogę powiedzieć, aby wszystko, co ja tworzę, było tanie, ale jestem zdania, że każdy, bez względu na wielkość sakiewki, może otaczać się pięknem i ta myśl jest przewodnia w tej pracowni… Ale kiedy Swansea mówi, że sztuka nie musi być droga, patrzą na niego jak na hipokrytę. Kiedy z kolei zwykły Jonathan mówi coś takiego, inaczej spoglądają na dzieła… - dodał i mówiąc swoje drugie imię, pozwolił sobie na moment zmienić wygląd na ten, którego zwykle używał w pracy. Zaraz jednak wrócił do swojego naturalnego wyglądu oraz to wydobywania z drewna kolejnych zakrzywień, tworzących głowę wróżki. Co jakąś chwilę potrzebował sięgnąć po nóż, aby odciąć większe niepotrzebne kawałki drewna, aby nadać właściwy kształt włosom i znów brał do ręki rylec, dodając szczegóły, pozwalając, by część włosów wydawała się miękka, eteryczna, innym kosmykom dodając ostrego wyglądu, jakby były przycinane tępym nożem. Tworzenie grymasów twarzy pozostawiał sobie na koniec, póki co prowadząc ostrze noża zgodnie ze szkicem.

- Myślę, że wiele z tego tak naprawdę znajduje się tylko i wyłącznie w twoich wyobrażeniach. Nie obraź się, ale tak naprawdę osoby, które nie należą do wielkich rodów, nie zwracają na nie zbyt wielkiej uwagi i nie uważają na to, co mówią w waszym towarzystwie. Być może mimo wszystko przenosisz na innych ludzi swoje niepewności i obawy, a może spotkałeś się z jakąś garstką niezadowolonych jednostek i teraz odnosisz wrażenie, że inni właśnie tacy są. Jeśli będziesz używał twarzy kogoś, kim mimo wszystko nie jesteś, nigdy nie dojdziesz do porozumienia z samym sobą - stwierdził spokojnie, po tym, jak na chwilę odsunął się od tego, co tworzył, osuszając zaklęciami farby, by móc nanieść kolejną warstwę tworzonego dzieła. Spodziewał się, że będzie musiał zabrać je do domu i jeszcze mu się przyjrzeć, bo już teraz dostrzegał niewielkie miejsca, które mu nie odpowiadały, w których widział braki, które nie były do końca tym, co uważał za właściwe. Miał świadomość, że obraz wymagał dopracowania, że nie mógł tak po prostu uznać go po tym czasie, jaki spędził w pracowni, za gotowy, aczkolwiek widział, jak daleko w nim zabrnął, w pokazaniu dokładnie tego, co chciał pokazać. Zamierzał jednak dodać w nim nieco więcej światła, to jednak wymagało dokończenia portretowania wróżki, co nagle okazało się dla niego trudne i dość pracochłonne. Skoncentrował się na tym w pełni, pozwalając po prostu na to, żeby jego wcześniejsze słowa wibrowały w powietrzu, starając się na nich przesadnie nie skupiać. Nie zamierzał ich też ukrywać, bo uważał, że Larkin powinien to od kogoś usłyszeć.
Chris cofnął się o parę kroków od obrazu, który przygotowywał i przyjrzał mu się uważnie, mając poczucie, że czegoś w nim brakowało, chociaż nie był w stanie powiedzieć, czego dokładnie. To zaś powodowało, że coraz wyraźniej widział, iż będzie musiał zrobić przerwę, bo korciło go, by tu dodać kwiaty, tam coś jeszcze, jednak miał pewność, że to zwyczajnie zaburzy to, co chciał przedstawić, że stanie się coś odwrotnego od tego, co zamierzał. Dlatego też pokręcił ostatecznie głową, odkładając pędzle, dochodząc do wniosku, że to jest właściwy moment na to, by ogłosić przerwę. Na jak długo, miało się zaś dopiero okazać.

Słuchał słów Chrisa i nie mógł powiedzieć, że na pewno nie miał racji. Mogło być wiele racji w tym, że przez to co słyszał od niektórych osób, podobnie spoglądał teraz na wszystkich i podświadomie spodziewał się takiej samej krytyki. Czy był w stanie zmienić swoje podejście? Nie był pewien. Nie zamierzał jednak rezygnować z wizerunku do pracy, który traktował już jak strój służbowy. Ubierał się, zmieniał wygląd i zaczynał pracę, będąc dostępnym dla wszystkich. W większości jako Jonathan pojawiał się po mugolskiej stronie, z czasem zachowując swój naturalny wygląd w magicznej części sklepu. Coraz śmielej zapraszał do siebie innych, jak ostatnio Austera, który był jego potwierdzeniem teorii, że jednak większość spoglądała przez nazwisko. Choć mógł się mylić. Tamtego dnia mogło chodzić po prostu o dziedzinę sztuki, którą się parał, ale też trudno było o to dopytywać.
- Nie wykluczam, że zakładam, że wszyscy patrzą na to, co robię tak, jak wiele osób z wcześniejszych lat… Ale raczej zostanę przy korzystaniu z innego wyglądu. Stał się dla mnie nie tylko ucieczką, ale czymś na kształt stroju służbowego - powiedział w końcu, gdy uporządkował wszystko w głowie, gdy odpowiednie wspomnienia odłożył na bok. W tym czasie spod jego palców wyszła połowa wróżki. Brakowało wciąż szczegółów twarzy, stroju, ale detale zawsze pozostawiał sobie na koniec. Rzeźbił nogi oraz podłoże, na których miała stać figurka, planując zaznaczenie na podstawce grzybów i kwiatów. W końcu, gdy dostrzegł, że Christopher postanowił przerwać swoje prace, sam zrobił to samo. Miał gotowy kształt figurki, ogół wróżki, której dwie osobowości miały przeplatać się ze sobą, zamiast być równo przedzielone na pół. Pozostawało dodać szczegóły, począwszy od mimiki twarzy po detale stroju. Do tego potrzebował jednak wypoczętych dłoni, więc i dla niego konieczna była przerwa. Miał więc czas nie tylko dopracować szczegóły pracy, nim odda ją jako podpowiedź, jak mogą wyglądać te istoty, ale również przemyśleć parę prywatnych spraw.

z.t. x2