Pracownica kiwnęła głową z pewnym wyrazem ulgi na twarzy. Stanowczo bardziej wolała zając się ziołami i pyłkiem, niż musieć rozmawiać z tym duetem, który tkwił na środku szklarni.
Czarownica, która pokazała się oczom Francuzki była po pięćdziesiątce, ale to ten rodzaj starszych dam, że poza tym, że więcej niż pięćdziesiąt trudno było oszacować ich wiek. Zadbana, umalowana, pachnąca jednym z tych nieśmiertelnych zapachów, popularnych całymi wiekami. Jej tradycyjny strój wskazywał na to, że nie była czarownicą interesującą się wynalazkami czy mugolskim światem. Zapewne czystokrwistą, a patrząc po powozie przed szklarnią, z pewnością zamożną.
Trzymała ręce złączone przed sobą, wyprostowana jak strzała, obserwując rzędy roślin, a towarzyszący jej domowy skrzat rozglądał się na boki. Kiedy podeszłą bliżej mogła dostrzec, że nie miał on jednego oka.
W odpowiedzi na jej słowa, kobieta wpatrzyła się w nią, choć bez słowa. Odezwał się za to skrzat, skrzecząc coś tym dziwnym, walijskim narzeczem, najpewniej tłumacząc damie to, co Irvette powiedziała. Nie zdążył jednak dokończyć, po czarownica uniosła lekko same palce, a ten gest wystarczył, by stworzenie zamilkło.
- Bon après-midi, Mademoiselle De Guise. - jej francuski nie był tak delikatny i płynny, jak osoby, która używała go na codzień, miała wyraźny północny akcent, jednak mówiła płynnie i doskonale wiedziała, z kim rozmawia - Nareszcie ktoś, kto się zna na roślinach. Jechałam tu aż z Walii, podróż była okropna. - poinformowała z westchnięciem, kontynuując rozmowę po francusku- Nie znoszę angielskiego, barbarzyński język. Rozmawiam tylko w swoim rodzimym języku, bądź języku kultury mojego męża, który domyślam się, Mademoiselle zna.

| Loki

Widziadła: NIE
Scenariusz: n/d

Irv powstrzymywała pewną radość, która zrodziła się w jej sercu. Rzadko miała do czynienia z kimś mniej pospolitym, a w tym wypadku poczuła się znów jak w domu. Bez względu na to, jak ten dzień miał się potoczyć, już został poprawiony, a możliwość handlu z kimś takim, jak stojąca przed nią dama, zdawała się o wiele lepszą rozrywką niż przeczesywanie prawnych niuansów w opasłych tomach, choć i to sprawiało rudowłosej przyjemność.
Zauważyła brak oka u skrzata, ale nie poświęciła temu większej uwagi niż krótkie spojrzenie. Powodów mogło być wiele tak samo jak uczuć, jakie zamożna klientka z tym wiązała. Bezpieczniej było więc nie poruszać tego tematu. Zamiast tego, Irvette powróciła do swojego dawnego stylu bycia. Stała wyprostowana jak struna, z wysoko uniesioną głową i perfekcjonizmem bijącym z każdego zakamarku jej ciała. Krótki błysk pojawił się w jej oczach, gdy usłyszała swoją ojczystą mowę. Gdyby nie jej charakter, zapewne ucałowałaby kobietę ze szczęścia.
-Mogę Panią zapewnić, że w mojej szklarni dostanie Pani towar najwyższej jakości. Może filiżanka herbaty, ukoi nieco Panią po podróży? - Zaproponowała, przechodząc na płynny francuski. Nie spieszyło jej się nigdzie. Wiedziała, że czasem z takimi ludźmi trzeba było przejść do Londynu przez Moskwę, by dobić odpowiedniego targu, a nic nie podbudowywało ich ego bardziej niż odpowiednia gościna. -Sama tworzę napary z hodowanych przeze mnie roślin, będzie mogła Pani ocenić ich jakość. - Dodała jeszcze, argumentując swoją prośbę, po czym gestem zaprosiła kobietę na swoje włościa.

Walijka kiwnęła głową, w geście uprzejmości, przywitania, czy też po prostu akceptacji tego, co powiedziała Irvette. W tych wyższych sferach zdawało się, że takie minimalne gesty mogły oznaczać całą paletę rzeczy, jakie niegdyś można było wyczytać z odpowiednio układanego wachlarza.
- Jestem tego bardziej niż pewna. Szklarnie De Guise są skarbem tego kontynentu. - powiedziała, a choć był to ogromny komplement, mówiła to tonem twierdzącym, nie próbując rudowłosej schlebiać. Brzmiało to tak, jakby ją informowała o oczywistości. Wskazywało też na to, że przyjechała tu nie przypadkiem.
Podążyła za dziewczyną, pozwalając sobie na westchnięcie ulgi i lekki uśmiech. Filiżanka aromatycznej herbaty z mlekiem była dokładnie tym, czego teraz potrzebowała. Mogła oczywiście wysłać na zakupy któregoś ze swoich głupich synów, ale było to zbyt ważne zadanie, by mogli to spartolić.
- Wspaniale zorganizowana szklarnia. - powiedziała w ramach uprzejmości, choć w rzeczywistości nie spodziewała się niczego mniej - W związku z nieudolnością lokalnego Ministerstwa, pył ogromnie zanieczyścił nasze ziemie. - powiedziała, kiedy usiadły -Moja posiadłość znajduje się na terenach podmokłych, kwasowych. Wspaniałe okolice do hodowli różnych szczepów szakłaku, mamy ogromne grzybnie złocistych gąsek, pyłowic, muchostworków. Teraz? Wszystko... - rozłożyła ręce, w poszukiwaniu odpowiedniego słowa, którego nie udało jej się znaleźć we francuskim, więc skrzyknęła po walijsku, a skrzat, jak automatyczne translatorki natychmiast przetłumaczył na angielskie "szlag trafił!".

| Loki

Skinienie głową wystarczyło, by dać Irv nadzieję na porozumienie się z kobietą. Może nie było to ogólnie postrzegane jako normalne, ale uwielbiała salonowe gierki i cieszyła się, że znalazło się na nie miejsce w tym obcym jej kraju.
-Robimy wszystko, by nasi klienci byli zadowoleni z naszych usług. - Przyjęła komplement, ograniczając jednak peany na cześć swojej rodziny i przyjmując raczej postawę wielkodusznej szefowej, dla której pieniądze są na drugim planie, a klient ma zawsze rację. Prawda mogła leżeć gdzie indziej, ale nie wypadało przesadnie przechwalać się swoją wielkością w takim momencie.
-Pierwszy oddział w Wielkiej Brytanii. Zapewnia większą świeżość i skrócenie terminów dostaw. Transport z Francji potrafi być dość nieprzychylny momentami. - Tym razem już lekko się pochwaliła, choć nie mówiła o tym, że tak oficjalnie nie dostała jeszcze stempla od siostry i choć sygnowała szklarnię swoim nazwiskiem, niekoniecznie należały one w pełni o sieci rodzinnej. Choć liczyła, że ulegnie to w końcu zmianie. -Teraz wszystko jest do wyrzucenia, albo przedwcześnie kwitnie, co jest równie, jeśli nie bardziej szkodliwe. - Dokończyła za kobietę, pytając o napar, jaki preferuje, by zaraz wrzucić liście do czajnika i zagotować wodę w odpowiedniej temperaturze.  -Szuka Pani nowych sadzonek, czy metod ochrony roślinności, którą już Pani posiada? - Dopytała, starając się brzmieć bardziej neutralnie niż nachalnie. Musiała jednak wiedzieć, w którą stronę ta rozmowa zmierza i jakie rozwiązania może kobiecie zaproponować.

Skrzat wyrwał się, by zająć się przygotowanym przez Irwetę imbrykiem, kobieta jednak podniosła minimalnie trzy palce, po czym opuściła dwa, a potem opuściła jeden ostatni.
- Dokładnie tak. Proszę wybaczyć, odkąd małżonek został spopielony przy ataku smoków w zeszłym roku, nie mam często okazji używać języka. - uznała za stosowne wyjaśnić. Sięgnęła po filiżankę i powąchała zawartość, czasami herbata była bardziej subtelna i wykwintna od najszlachetniejszych win. Szczególnie dla kogoś, kto pochodził z terenów nieprzychylnej Walii, gdzie nie było dobrych ziem na wspaniałe winnice, więc tradycja picia wina była względnie młoda, a kobieta wyglądała na taką, która preferowała tradycje stare.
- Na razie czekam na informacje jak oczyścić grunty. - wyjaśniła - Manufaktura jednak potrzebuje dostaw roślin, by móc kontynuować produkcje. Zajmujemy się wytwórstwem najwyższej klasy impregnatów, zabezpieczających przedmioty czarodziejskie przed korozją spowodowaną magicznym oddziaływaniem. Łańcuch dostaw nie może być przerwany. - była pewna, że dziewczyna rozumie tę zasadę - Kiedy Ministerstwo opanuje sytuację, z pewnością będą nam potrzebne nowe sadzonki. Najlepiej też jakieś systemy irygacyjne, by na przyszłość usprawnić naturalne oczyszczanie się gruntu... - zamyśliła się na chwilę.
Uniosła drugą dłoń, poruszyła lekko palcami i zamknęła pięść, na co skrzat zniknął na chwilę, by zaraz pojawić się z elegancko zwiniętym pergaminem i piękną, haftowaną sakiewką w takim samym kolorze, co odziewająca go szmatka.

| Loki

Zanotowała gesty, jakie kobieta stosowała wobec skrzata. Nigdy nie widziała podobnej formy komunikacji, ale zakładała, że może to być rezultatem wielu rzeczy. Widać było jednak, że słucha się pani bezgranicznie, a to było najważniejsze w takich relacjach.
-Ogromnie mi przykro ze względu na Pani małżonka. Choć muszę przyznać, że Pani francuski jest bardzo dobry. - Współczucie i komplementy, kolejna taktyka, której nauczyła się na wielu oficjalnych spotkaniach. Nie znała jeszcze dobrze tej kobiety, ale jak do tej pory wpisywała się we wszystkie szablony, które Irv znała, więc dziewczyna liczyła, że i ta metoda trafi dokładnie tam, gdzie powinna.
-Oczywiście, oczyszczenie gruntów to podstawa. Obawiam się niestety, że nie jest takie proste. Gdy pyłek dobrze wgryzie się w ziemię, potrzeba bardzo starannie go wypłukać. Słyszałam też o przypadkach, gdy trzeba była pozbyć się całkiem starej gleby i dostarczyć nową. - Podzieliła się wiedzą w temacie, samej nalewając sobie filiżankę naparu, gdy jej gościni wybrała już odpowiedni trunek, jakim miały się podczas tego spotkania raczyć. -Czyli sadzonki i technologia. Myślę, że bez problemu znajdzie Pani u mnie wszystko, czego Pani szuka. - Podsumowała jej wypowiedź w tym krótkim zdaniu, patrząc krótko, aczkolwiek nie nachalnie na sakiewkę, przyniesioną przez skrzata. Zdawała się być odpowiednio ciężka, na pokrycie wszelkich kosztów, które ją czekały.
-Mogę zerknąć? - Kulturalnie nie wspomniała o sakiewce, a raczej spojrzała na pergamin, na którym zakładała, że znajduje się odpowiednie zamówienie.

Zdawało się, że kobieta po prostu nie odzywała się do swojego skrzata. Skoro angielski był barbarzyńskim językiem, może skrzat był pod-istotą i do bydła też nie planowała się odzywać. A może chodziło o coś całkowicie innego? W końcu skrzat dość sprawnie i ochoczo wykonywał tajemnicze polecenia i płynnie tłumaczył, co trzeba było przetłumaczyć.
- Dziękuję. - kolejne kiwnięcie głowy. Zawsze doceniała dobrze wychowane towarzystwo, a nie wątpiła w to, że De Guise do takiego towarzystwa należą.
- Będziemy się nad tym zastanawiać, jak już będzie wiadomo, że kryzys zażegnany. - ucięła dywagacje na temat oczyszczania i wymiany gleby krótko. Nie było sensu w to inwestować, skoro te patałachy z Ministerstwa nie były w stanie opanować pyłku. Wywalanie galeonów w wymianę gleb na bagnie po to tylko, by za dwa miesiące musieć to robić znowu, było nader głupie.
- Proszę. - powiedziała, choć nawet nie drgnęła. Skrzat za to pokłonił się nisko, wyciągając ręce nad głowę, by podać jej pergamin, niczym jakiś cenny miecz rycerski. Następnie ułożył sakiewkę schludnie na blacie i znów ukrył się za krzesłem swojej pani.
Pergamin zawierał elegancko spisane towary, daty dostaw, ilości i nawet różne, potencjalne trasy dostawy do Walii, w zależności od aktualnej pogody. Przy dniach wietrznych należało lecieć przez północne granie, w deszczową pogodę na trasie były gospody, w których można było się zatrzymać.

| Loki

Nie zdziwiłaby się wcale, gdyby kobieta uważała skrzata za kogoś niegodnego jej spojrzenia, a co dopiero bezpośrednich słów. Były też inne możliwe opcje, ale ta wydawała się nader prawdopodobna. Irvette jednak wciąż taktownie ignorowała temat w obawie, że może przez to stracić klientkę. Szalenie bogatą klientkę, która doceniała jej nazwisko. Nie, nie mogła sobie na coś takiego pozwolić.
-Oczywiście. - Skwitowała tylko, ciesząc się, że nie tylko ona widzi, jak parszywie niekompetentne jest Ministerstwo Magii w jakimkolwiek kryzysie. Mieszkała w tym kraju już ponad pięć lat i jeszcze nie widziała, by cokolwiek sprawnie rozwiązali. Może poza jej pozwoleniem na szklarnię, ale to osiągnęła sama przygotowaniem dokumentacji, do której Maguire nie miał jak się doczepić nawet, gdy jeszcze wtedy mógł tego chcieć bardziej niż czegokolwiek innego.
Rozwinęła pergamin i zaczęła szybko analizować jego treść. Większość roślin miała na pokładzie, a resztę była w stanie szybko sprowadzić. Co do technologii, znała ludzi, których mogła zatrudnić, choć pośrednik na pewno oznaczał większą cenę. Wiedziała już, że przy odpowiedniej konsultacji z Victorią uda jej się dogadać najlepszy transport. -Myślę, że jestem w stanie skrócić czas dostawy i zaproponować Pani stosowny rabat. - Podała jej na osobnym pergaminie niewielkie poprawki dotyczące wspomnianych rzeczy. Było to pierwsze tak duże zamówienie, które miała samodzielnie zrealizować w życiu i niesamowicie się ekscytowała nie tylko z samej szansy, ale i dlatego, że w końcu mogła poddać testowi to, co do tej pory udało jej się zbudować.

Podniosła filiżankę do ust, pozwalając sobie na kolejnych kilka łyków naparu, kiedy właścicielka szklarni zapoznawała się z jej pieczołowicie skonstruowanym planem. Pyszna herbatka była idealnym podsumowaniem dobrze ubitego interesu. Byłaby stratna w dziesiątkach tysięcy, gdyby nie mogła znaleźć odpowiedniej jakości produktów do swojej manufaktury, a inwestycja w szklarnie De Guise, czuła, że wiąże się nie tylko z dobrym partnerstwem biznesowym, ale też poszerzeniem uprzejmych znajomości w wyższej socjecie.
Kiedy Irvette wyciągnęła rękę z pergaminem, tym razem skrzat nie wyskoczył, by go odebrać. Kobieta sama zapoznała się z poprawkami i pokiwała głową.
- Wszystko wygląda w porządku. - zaakceptowała uwagi, naniesione na pergamin, po czym zduplikowała go, by pozostawić jeden pannie De Guise, a drugi podała swojemu wiernemu pomagierowi - Przewidziałam to jako zadatek, proszę o kosztorys i fakturę przy pierwszej dostawie. - uśmiechnęła się uprzejmie, dopiwszy swoją herbatę - Będę również wdzięczna, za pudełeczko tej mieszanki. Jest doskonała. - skinęła głową i podniosła się, zbierając do wyjścia.

| Loki

Irv czuła już, że zdobyła sobie klientkę na przyszłość. Wystarczyło teraz sprostać wymaganiom czarownicy, co do czego była pewna, że się spełni, bo przecież nie trafiła na amatorkę, a na Irvette. Rudowłosa spokojnie obserwowała, jak kobieta bierze od niej pergamin i ostatecznie zgadza się na zaproponowane warunki. W głowie miała już obmyśloną całą strategię tego przedsięwzięcia i zamierzała posłać pierwszą sowę, jak tylko pożegna się z klientką. Oczywiście do Victorii, bo transport grał tutaj ogromną rolę.
-Wszystko zostanie Pani dostarczone. Mieszankę proszę uznać za prezent w ramach nawiązania owocnej współpracy. - Przyjęła pieniądze i pożegnała kulturalnie kobietę, życząc jej bezpiecznej i szybkiej podróży, po czym wróciła do biura, by natychmiast zabrać się za dopełnianie formalności związanych z umową, którą właśnie podpisała.

//zt

+ pracowy