wstążka: śliwkowa
kostka na mleczny napój: 5

Kiedy tylko postawiła nogę na terenie lasu, jej usta rozciągnęły się w uśmiechu, a wstążka w odcieniu głębokiego fioletu owinęła się wokół nadgarstków. Uniosła ręce, żeby przyjrzeć się jej z dziecięcą wręcz frajdą. Pomimo tego, jak wielkim chaosem było ostatnio jej życie, nie potrafiła nie cieszyć się z nadejścia Celtyckiej Nocy. Może jej się wydawało, że cały świat nagle zaczynał śpiewać bardziej harmonijnie, niż na codzień, ale nawet jeśli to było tylko w jej głowie – to, że mogło się tam pojawić, na te kilka godzin przynosiło chociaż odrobinę wytchnienia. Ciepłe światło ognia rozgrzewającego zmarzniętą wieczornym powietrzem skórę, niosące się echem rozmowy i śmiechy, wróżki migoczące dookoła swoimi światłami i...
– Dragos! – przywitała go tym okrzykiem, zauważając znajomą twarz przy jednym ze stoisk. Starała się nie myśleć o liście, który mu ostatnio wysłała (na myśl o którym ciągle miała ochotę krzyczeć). – Dobrze widzieć cię nieprzezroczystego... o. – w tym momencie zobaczyła jego nowy dodatek – baranie poroże, na widok którego uśmiechnęła się jeszcze szerzej. I to wcale nie prześmiewczo. – Do twarzy ci w nich – skomentowała. Miała to na myśli jako komplement, ale nie wykluczała, że Fawley zrozumie to jak zwykle na swój sposób. Zaraz potem spojrzała na stoisko, przy którym zatrzymał się mężczyzna, wzrokiem przesuwając po asortymencie, dopóki. – Mleko jaka? Ja stawiam – zaproponowała. Zanim zdążył odpowiedzieć, już przywołała ręką druida i poprosiła o dwie porcje. Jeden z kubków podała Dragosowi i stuknęła o niego ten swój, zanim wypiła jego zawartość. Nawet nie zauważyła pojawienia się żółtych pasemek we włosach, skupiona na adwokatowym aromacie. – Myślę, że to świetnie, że tu przyszedłeś, przyda się trochę rozrywki, co? Nam wszystkim – stwierdziła tonem znawcy. Nie miała pojęcia, skąd się wzięła ta uwaga. Zmarszczyła na chwilę brwi, ale popijała dalej swoje mleko małymi łykami, przyglądając się Fawleyowi.

@Dragos Fawley

Rogi: C
Mleko jaka: 3

Jego przedłużony pobyt w szpitalu skutkował tym, że był maksymalnie spragniony towarzystwa innych ludzi, rozrywki i możliwości zrelaksowania się. Celtycka Noc miała dziwny vibe, nie do końca odpowiadający jego wewnętrznej energii i upodobaniom, ale to była jedyna okazja, żeby coś w najbliższym czasie zrobić. Tak więc teleportował się na okoliczne tereny Doliny Godryka i ruszył w kierunku alei ogników.
W chwili wejścia na polanę poczuł dziwne smyranie głowy i gdy chciał się po niej podrapać to zorientował się, że ma rogi. Co? Upewnił się trzy razy, ale nie miał żadnych wątpliwości, że właśnie upodobnił się do swojego animal spirit czyt. barana. Machnął na to wszystko ręką, bo podejrzewał, że magia tego miejsca jest zdecydowanie silniejsza od jego skromnych czarodziejskich umiejętności.
Z ulgą zarejestrował, że nie tylko on ma takie majestatyczne poroże, toteż rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu rozrywki. Dziarskim krokiem podszedł do drewnianego straganu, który kusił różnymi ciekawymi itemami. Przeglądanie asortymentu przerwał mu okrzyk znajomego głosu. Obrócił się w kierunku Valerii i uśmiechnął delikatnie na jej widok. – No tak, mogłem się ciebie tutaj spodziewać – przewrócił teatralnie oczami. Zaraz potem skrzywił się, słysząc jej uwagę, ale nie zamierzał dać się sprowokować. Przyszedł tu się świetnie bawić, a skoro Albescu zaproponowała swoje towarzystwo to musiał wykazać się dużą cierpliwością i przede wszystkim – musiał trzymać język za zębami w 90% konwersacji.
Gdy zaproponowała mleko, nie zdążył nawet pisnąć słówka, a narwana Valeria już przesypywała odpowiednią ilość galeonów w dłoń druida. – Dzięki - wziął kubek z rąk kobiet. – No to zdrowie – wzniósł podniosły toast i wypił napój. Otarł buzię z białych wąsów i zmrużył oczy. Niech go dunder świśnie, ale czy on dopiero teraz zauważył, że Val zrobiła coś z włosami? – Czy ty byłaś u fryzjera? Ugh, niedobrze mi – zmarszczył brwi, gdy uświadomił sobie, że te dwa zdania wypowiedziane tuż po sobie mogły zabrzmieć co najmniej mało dżentelmeńsko. – To znaczy po tym mleku, nie na twój widok – dodał szybko. Coś mu nie pasowało, ale nie potrafił dokładnie określić co. – Ty widzę jesteś jak zawsze świetnie zorientowana czego mi akurat potrzeba – uśmiechnął się, trochę z niej kpiąc, a trochę przyznając jej rację. – A w ogóle słyszałaś? Krąży legenda, że w tym okresie w pobliskim lesie można spotkać lunaballę – sprzedał jej wielkiego newsa, aczkolwiek nie spodziewał się, aby to magiczne stworzenie zrobiło na Valerii jakiekolwiek wrażenie.

@Valeria Albescu

Na jego słowa rozłożyła tylko bezradnie miejsce – kto jak kto, ale ona nie mogła w końcu opuścić tego rodzaju obchodów. To była od zawsze jedna z nielicznych okazji, które zawsze wywabiała ją znad książek, nawet w latach, w których najintensywniej oddawała im swój czas. Uniosła brwi, widząc jego minę (najwyraźniej nie potrzebowała nawet fatygować swojego daru, żeby móc przewidzieć jego reakcję), ale doceniła fakt, że powstrzymał się przed komentarzem.
– Na zdrowie – zawtórowała mu. – Co? – zapytała zdezorientowana, patrząc w dół na włosy rozrzucone na ramionach. – Och. Nie było tu tego wcześniej – powiedziała z myślą o pasemkach. – Co ci jest? – zapytała z nutą zmartwienia. Dobrze, że dodał, że to nie ona go tak obrzydziła, bo jeszcze sekunda i wylałaby na niego resztę swojego mleka, które na szczęście mogła spokojnie dopić. – Jestem generalnie we wszystkim bardzo dobrze zorientowana – uznała znów tonem znawcy, znów wyraźnie zaskoczona swoimi własnymi słowami. – Nie wiem, czemu to powiedziałam, wcale tak nie uważam – wytłumaczyła się. – To chyba to mleko – stwierdziła. Na wspomnienie lunaballi oczy zabłysły jej wyzwaniem. – Chcesz jej poszukać? – zaproponowała. I znów zdecydowała, zanim usłyszała odpowiedź – ruszyła z miejsca. Poszłaby i bez niego, ale obróciła się, żeby spojrzeć przez ramię, czy Fawley za nią podąża.

podwójne zt do niewielkiego lasu

rogi J - jestem łosiem

Potrzebował czegoś, żeby się rozerwać i przestać zastanawiać nad tym, co powinien zrobić. Wszystko przez durną chęć zabawy, która najwyraźniej za bardzo mu się spodobała. No i przez rycerzykowanie pewnego Kogoś i późniejszą kłótnię. Siedzenie w gabinecie w zamku nie było idealnym sposobem na obchodzenie Celtyckiej Nocy, więc szukał pretekstu, aby gdzieś wyjść. No i kompana potrzebował. No i tu wchodzi na scenę nie kto inny, jak Voralberg. Kiedy tylko Josh usłyszał o zabawie w lesie w Dolinie, nie mógł odpuścić i zwyczajnie musiał tam być. Do tego męczył tak długo profesora zaklęć, aż w końcu uległ, idąc razem z nim na obchody Celtyckiej Nocy.
Kiedy dotarli na miejsce, wyglądali pewnie zabawnie. Joshua - uśmiechnięty, rozluźniony, rozglądający się żywo po otoczeniu oraz Alex - z miną męczennika, który marzy jedynie o ucieczce. Ba, a tę imprezę Josh postanowił nawet ubrać się nieco bardziej elegancko niż zazwyczaj. Do ciemnych spodni dobrał białą koszulę, na którą ubrał ziemnozielny sweterek, wyciągając kołnierz na górę. Ponieważ wieczory bywały chłodne, miał na sobie także kurtkę imitująca płaszcz, sięgającą ud.
- Alex, nie możesz się uśmiechnąć? Zobaczysz, że będzie fajnie. Kto wie, może to dziś się ze mną napijesz? - rzucił, kiedy docierali na miejsce, nie potrafiąc nie uśmiechać się szeroko. Ledwie przekroczyli jakąś niewidzialną granicę, a poczuł, że coś jest nie tak, coś się zmieniło. Czy głowa mogła nagle stać się cięższa, niż dotychczas? Podniósł dłoń, aby sprawdzić, co się dzieje, przyłożyć do czoła, ale zahaczył o coś palcami. W momencie zatrzymał się z wyraźnym zaskoczeniem na twarzy, które z każdą kolejną sekundą przemieniało się w prawdziwe rozbawienie, a on sam nie potrafił powstrzymać się od śmiechu. Palcami obu dłoni wymacał na swojej głowie olbrzymie poroże, którego nie powstydziłby się dorodny łoś. Dwie ogromne, ułożone pionowo łopaty. Ciekawostka dla niewtajemniczonych - łoś zrzuca poroże po okresie godowym. Czyżby jakaś wróżba?
- Stary... Jestem łosiem! - rzucił ze śmiechem w głosie, spoglądając na Alexa, po czym zaśmiał się na całego. Ciepło, bez drwiny, przyjacielsko wręcz. - Co powiedz na przetestowanie naszych cudnych rogów i tyrpnięcie się nimi? - spytał, przechylając głowę w bok, aby spróbować trącić znajomego swoim porożem. Nie potrafił powstrzymać się przed śmiechem i teraz miał potwierdzenie, że przyjście tu było dobrym pomysłem. Mógł się zupełnie odstresować i przestać myśleć o porażkach na polu rozmów towarzyskich.
Rozejrzał się po otoczeniu, dostrzegając wiele ciekawych miejsc. Stragan z czymś, czego zapach nieznacznie do nich dolatywał. Kamienny krąg, gdzie najwyraźniej można było coś napisać... Ognisko. Na to ostatnie Josh poczuł mrowienie, kuszące, żeby spróbował czegoś naprawdę głupiego. Miał rogi... Może nie kozie, ale przecież mógłby spróbować skakania, prawda? Przeskoczyć ognisko...
- Dobra, od czego zaczynamy? Skoro już tu przyszliśmy, to wybierz pierwszy. Idziemy się napić, albo coś zjeść... Czy może sprawdzimy krąg? - spytał, skazując kolejno miejsca, o które mu chodziło. Sam nie potrafił wybrać. Napiłby się czegoś, licząc, że będzie z alkoholem i uda mu się namówić na to Voralberga. Miał też nadzieję, że nie dostrzeże gajowego, bo zwyczajnie nie wiedziałby, co ma ze sobą zrobić, a mając taki nastrój... Zrobiłby coś głupiego. Z całą pewnością. Spojrzał wyczekująco na swojego towarzysza, czekając, aż w końcu coś wybierze i będą mogli bawić się na całego. Z rogami!

@Alexander D. Voralberg

Wstążka: Malachitowy

Celtycka noc to było to święto, na które czekała równie mocno co na gwiazdkę. Istniała między nimi dość istotna różnica, bo te zimowe święta spędzała zazwyczaj w rodzinnym gronie i w spokojnej atmosferze, celtycka noc za to kojarzyła się głównie z imprezą i bieganiem po lesie. Nancy uwielbiała ten klimat, uwielbiała to jak blisko natury można było się tej szczególnej nocy znaleźć. Nie wyobrażała sobie by spędzić ten wieczór w samotności, dlatego zaprosiła Violę. Ostatnio naprawdę dobrze się bawiła w towarzystwie krukonki, jej obecność zdecydowanie gwarantowała dodatkowe atrakcje, szczególnie, że miała w planach bieganie po lesie w poszukiwaniu lunaballi.
Zazwyczaj nie poświęcała zbyt wiele czasu na przygotowania przed imprezą, ale tym razem zdecydowanie wcześniej przysiadła przed lustrem, by zapleść włosy i powpinać w nie kwiatki, tak by przypominały wianek, który jednocześnie nie miał prawa spaść z głowy nawet przy najdzikszych harcach w okół ogniska. Założyła na siebie zieloną, zwiewną sukienkę do kolan, a na nogi wciągnęła trampki, które wydawały się najodpowiedniejszym obuwiem. Pociągnęła rzęsy tuszem, a usta jakąś neutralną pomadką i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Efekt całkiem ją zadowalał i miała nadzieję, że wpasowuje się w określenie "ubierz się ładnie". Uśmiechnęła się z zadowoleniem, zarzuciła jeszcze na ramię torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami i teleportowała się do Doliny Godryka, by spotkać się z Violą już na miejscu.
Pojawiła się niedaleko głównego ogniska, wokół którego już wesoło tańczyli młodzi, nieco podpici ludzie. Promieniała uśmiechem widząc te wszystkie niesamowite atrakcje. Klimat tego miejsca, w tą wyjątkową noc był niesamowity. Nogi same rwały się do tańca, a ciekawość ciągnęła do interesujących straganów. Czekała jednak w miejscu na swoją towarzyszkę, przestępując jedynie z nogi na nogę z niecierpliwością, by to z nią odkryć wszystkie przygotowane przez druidów atrakcje. Zauważyła, że na jej ręce pojawiła się zielona wstążka, idealnie pasujące do sukienki, którą miała na sobie. Ciekawe co mogła oznaczać?

@Violetta Strauss

Wstążka: błękit królewski

W przeciwieństwie do Wielkanocy Strauss naprawdę lubiła Celtycką Noc i nawet ją obchodziła. W końcu było to czarodziejskie święto, a te trzeba było czcić w odpowiedni sposób. Tym bardziej jeśli miała okazję, by robić to w naprawdę doborowym towarzystwie. Voralberg był zaskakująco łaskawy w swojej karze. Przez pewien czas obawiała się, że będzie trzymał ją o wiele krócej niż łagodna Whitehorn, która praktycznie na wszystko jej pozwalała. Prawdopodobnie nie tyle zależało mu na tym, by przetrzymywać ją w jednym miejscu, a raczej posiadać wiedzę odnośnie tego gdzie i z kim się znajduje oraz w jakim celu odbywa się to wyjście. I choć oczywiście mogłaby kantować to chwilowo raczej nie widziała powodów, dla których miała to robić.
Tym razem naprawdę Nancy nie miała powodów do tego, by wypytywać ją o to czy się wymknęła z zamku skoro rozchodziło się o święto. Skoro już o niej mowa to Krukonka naprawdę cieszyła się z tego, że dziewczyna zaprosiła ją na obchody Celtyckiej Nocy choć zapewne nie dawała zbytnio tego po sobie poznać. I choć napisała Williams, że ma się ładnie ubrać to miała wrażenie, że sama raczej niezbyt się do tego stosowała. Chociaż fakt, że wybrała na tę okazję jedną z lepszych skórzanych kurtek, które posiadała, ale poza tym chyba wyglądała całkiem zwyczajnie. Sportowe buty, jeansy, t-shirt... Nic szczególnego można, by rzec.  Najwięcej czasu poświęciła chyba na wykonanie makijażu, który może i nie był jakimś powalającym dziełem sztuki, ale był. W końcu jakoś nie bardzo preferowała ciężki make-up, który mogłaby nosić jedynie jeśli byłaby wokalistką zespołu heavy metalowego Hortensja. To raczej nie był jej codzienny ani nawet odświętny styl.
Dopiero wtedy wyszła z zamku. Nie brała ze sobą wielu rzeczy. Jedynie różdżkę, garść galeonów i oczywiście wianek, który udało jej się przygotować specjalnie na tę okazję. Założyła go jednak dopiero po tym jak przybyła na miejsce. Wiedziała, że większość dziewczyn wykonywała je tak, aby wyglądały jak najładniej. Jej zależało przede wszystkim jednak na zachowaniu estetyki koloru dlatego w jej wianku występowały niemal wyłącznie kwiaty o barwie ze spektrum niebieskości i fioletu. Można było tam zauważyć chabry, niezapominajki, niebieskie zawilce czy w końcu fiołki i rozdrobnione kwiatostany hortensji. To właśnie z tymi dwoma kwiatami wydawała się być najbardziej związana.
Po przeteleportowaniu się do Doliny Godryka i przejściu w odpowiednie miejsce dostrzegła w końcu swoją towarzyszkę. Musiała przyznać, że w pierwszym momencie na chwilę zaparło jej dech w piersiach jakby po raz kolejny dostała tłuczkiem w żebra od Dearówny. Nancy z pewnością wzięła do siebie słowa o tym, że ma się ubrać ładnie. Prezentowała się naprawdę cudownie w sukience, którego koloru Violetta z pewnością nie potrafiła określić poza tym, że należał z pewnością do zieleni. Czy to był szmaragdowy? Całkiem możliwe.
W każdym razie podeszła do Puchonki, która zapewne już nieco na nią czekała i posłała jej krótki uśmiech. Z bliska robiła jeszcze większe wrażenie. To musiała przyznać.
- Hej - rzuciła dosyć cicho jak na swoje standardy po czym zbliżyła się jeszcze bardziej do dziewczyny, by przytulić ją w ramach powitania. W końcu... chyba mogła, tak? - Wyglądasz przepięknie - szepnęła jeszcze nim w końcu oderwała się od Puchonki tylko po to, by chwycić ją za rękę i spleść ze sobą palce ich dłoni, na które rzuciła szybkie spojrzenie, dopiero zauważając, że jej nadgarstek oplotła cienka wstążka w niebieskim kolorze. Zapewne gdyby ktoś wytknął jej to, że chodzi z Puchonką za rękę to stwierdziłaby, że po prostu nie chce zostać rozdzieloną z Williams w tłumie. Nawet jeśli chwilowo takowego nawet nie było w pobliżu.
- To dokąd idziemy najpierw? - spytała, chcąc poznać jakie ewentualne plany ma w głowie Nancy.

Wstążka: akwamaryna
Szukanie pisanek nr 9: D

Nie chciała iść na tę imprezę z jedną, określoną osobą. Nic zatem dziwnego, że zaproponowała @Alise L. Argent i @Loulou Moreau, by wybrały się tam razem z nią, żeby po prostu dobrze się bawiły, a co dalej z tego wyjdzie, zobaczą. Miała swój wianek, miała wstążkę, którą starannie wybierała, miała na sobie również sukienkę w piękne kwiaty, która miała przy tej okazji białą spódnicę, by wszystko, co tylko możliwe, zgadzało się w pełni. Z jakiegoś powodu niesamowicie się denerwowała, ale nie chciała tego pokazywać, więc po prostu rozglądała się dookoła, czując, że serce mocno jej bije i jednocześnie zastanawiając się, co dokładnie może przynieść ta noc i jak wszystko będzie wyglądało, kiedy następnego dnia życie wróci do absolutnej, nudnej normy. Na razie jednak starała się zorientować w sytuacji, zerkała nieco niepewnie na przedstawicieli płci przeciwnej z pewną dozą zaciekawienia, skoro nagle porastali rogami, ale nie komentowała tego w żaden sposób, przynajmniej na razie.
Kiedy dostrzegła @Violetta Strauss pomachała do niej radośnie, ale nie chciała jej przeszkadzać, chyba że dziewczyna sama zdecyduje się dołączyć. Nie chciała w końcu nikomu wpychać się na siłę, miała również nadzieję, że nie narzuca się innym, że nie zachowuje się jak jakaś wariatka. Poprawiła wianek, który nieco osunął się jej na oczy i teraz trzymał się mocniej z tyłu, bliżej czubka jej głowy, co w niczym jej nie przeszkadzało. Spojrzała w stronę straganu, ale na razie chyba nie chciała jeszcze tam iść, po prostu zbyt zaaferowana tym, co miało się dziać, by móc zdecydować, w którą ostatecznie stronę powinna zrobić krok. Opatuliła się zatem szczelniej miękkim, kaszmirowym szalem i chyba czekała na to, aż ktoś weźmie ją pod łokieć i powie, że ma robić to, czy tamto, bo w chwili obecnej była w stanie jedynie pożerać okolicę wzrokiem.

Rogi: ŁOSIOWE J

Wstążka: Malachitowy
Mleko jaka: 4

Nie czekała długo na pojawienie się swojej towarzyszki. Kiedy tylko dostrzegła Violettę, pomachała jej na powitanie, by ta szybciej mogła ją zlokalizować. Uśmiechnęła się promiennie na sam jej widok, a kiedy podeszła bliżej bardzo chętnie dała się przytulić. Tym razem nie było w okolicy nafaszerowanych miłością słodkości Skylera, co spowodowało, że jeszcze bardziej ucieszyło ją to ciepłe przywitanie. Nancy praktycznie z każdą bliższą osobą witała się przytulaniem, ale tylko przy brunetce wpadała przy tym w zakłopotanie.
- Cześć! - Mruknęła wtulając się w krukońskie ramię, by ukryć, choć na chwilę, wykwitające na policzkach rumieńce. - Dziękuję, ty również! - Odpowiedziała na komplement, odsuwając się nieco i odruchowo poprawiając kosmyki włosów, które przecież i tak był dzisiaj upięte w misternej fryzurze. Sama nie wiedziała, czemu ta jedna dziewczyna potrafi wprawić ją kilkoma słowami w takie zakłopotanie. Przeniosła na Violę spojrzenie brązowych tęczówek i uśmiechnęła się delikatnie. Kwiaty które wybrała do swojego wianka wkomponowywały się perfekcyjnie w jej ciemne włosy. Wyglądała tajemniczo, a jednocześnie wyjątkowo uroczo jak na Strauss.
- Gorąco tutaj... Od tego ognia... - Kiwnęła głową w stronę ogniska, starając się usprawiedliwić swoje zaróżowione policzki, które ostatnio nie potrafiły utrzymać swojego naturalnego koloru w obecności krukonki.
Kiedy poczuła palce zaciskające się wokół swojej dłoni spojrzała w ich kierunki z lekkim zaskoczeniem. Uśmiechnęła się delikatnie, chwytając pewnie dłoń, której nie zamierzała wcale w najbliższym czasie puszczać i rozejrzała się dookoła, by odpowiedzieć na zadane pytanie. Zdecydowanie chciała spróbować wszystkiego co oferowali druidzi, ale od czego zacząć? Najchętniej rozpoczęłaby noc od dzbaneczka pitnego miodu, ale tego trunku niestety nigdzie nie dostrzegała. Zauważyła za to, że sprzedają mleko jaka, które pewnie nie zawierało procentów, ale kusiło ciekawą nazwą i na pewno pasowało idealnie do celtyckiego klimatu.
- Każda dobra impreza zaczyna się od wydania paru galeonów! Ja stawiam! - Uśmiechnęła się do swojej towarzyszki, po czym pociągnęła ją za rękę w kierunku straganu. Z niechęcią puściła dłoń Violi, by odliczyć odpowiednią ilość galeonów za dwie porcje mleka i chwycić kubeczki. Jeden podała krukonce, a drugi uniosła w górę w toaście.
- Za niezapomnianą noc. - Powiedziała wpatrując się w ciemne oczy i napiła się mleka. Było lepsze niż mogła się spodziewać. W ustach rozszedł się boski smak czekolady, a wraz z nim wstąpił w Nancy jakiś nagły zastrzyk energii. Czuła, że mogłaby do rana biegać wokół ogniska, szukać paproci czy innej lunaballi, a nawet skakać przez ogień. Swoją droga wydawało jej się nieco niesprawiedliwe, że tylko mężczyźni mogli korzystać z tej świetnej atrakcji. Też by chętnie spróbowała swoich sił.
- Szkoda, że nie możemy wziąć udziału w tych zawodach. - Stwierdziła wskazując kubeczkiem na skaczących przez ognisko rogaczy. - Jestem pewna, że poszłoby nam świetnie. - Powiedziała z jakąś dziwną pewnością siebie. Normalnie by się nie posunęła do takich wniosków, ale wraz z popijanym mlekiem rosła w niej pewność, że tej nocy mogłaby zrobić wszystko. Dlatego po wypiciu swojego napoju odstawiła kubeczek na ladę i złapała Strauss za rękę, tym razem już bez krępacji i spojrzała na nią wyczekująco, pozwalając, by to ona wybrała kolejną atrakcję.

Rogi: G

No i dobra, skoro mogli brać w tym udział, to czemu właściwie miałby siedzieć na dupie i nie skorzystać z okazji? Póki nie był studentem, nie mógł tak po prostu wyrwać się z zamku, więc kiedy tylko było to możliwe, korzystał, ile się dało, bo inaczej pewnie by ocipiał, siedząc cały czas w murach Hogwartu i zastanawiając się, kiedy to wszystko się, kurwa, skończy. O to, że szedł tak sam, w ogóle się nie martwił, w końcu dla niego nie było ważne, czy ktoś go zaprosi, czy coś podobnego, potrafił bawić się całkiem nieźle sam, a tutaj najpewniej będzie w chuj dużo różnych atrakcji, więc w ogóle nie zawracał sobie głowy takimi problemami jak to, z kim tutaj przyjdzie. Ktoś będzie chciał do niego zagadać, to niech, kurwa, zagada, sam również nie będzie miał problemów z tym, by podbić do tego, czy tamtego znajomka, sprawa była wręcz bajecznie prosta, nie było więc sensu jej komplikować, nie wiadomo, z jakiego właściwie powodu.
O co chodziło z tymi rogami, to za chuja pana nie wiedział, ale uznał to za dość zabawne, choć doszedł do wniosku, że na jego łbie to spokojnie można by było grać w rzuty podkową, czy jakieś inne gówna tego typu, ale nie miał powodów do tego, żeby się tym przejmować. Tak samo jak tym, że właśnie zapierdalał po okolicy w białej koszulce, na którą miał narzuconą hawajską koszulę. W końcu święto kwiatów, czy coś tam, bla bla bla, mało ważne, chuj go to w sumie obchodziło, ale miał nadzieję, że będzie szło się tutaj jakoś pobawić, a nie tylko siedzieć w kącie i modlić się, żeby ta gówniana farsa się skończyła.

//Wszyscy do zaczepiania mile widziani

Rogi: D

Może nie powinien przychodzić, może nie powinien brać w tym udziału, może po prostu powinien zostać w domu i nie pchać się tam, gdzie nie powinien. Wiedział, że ludzi będzie pewnie sporo, a on nie będzie do końca wiedział, jak ma sobie z tym poradzić, wspomniał więc jedynie mimochodem, że miło byłoby się z kimś tam wybrać, ale ostatecznie - był tutaj sam. Może to nawet lepiej, bo dzięki temu było się łatwiej schować, usiąść gdzieś z boku i po prostu przyglądać się temu, co się dzieje. Bał się, że przypadkiem, całkowicie niepotrzebnie, doprowadzi do jakiejś scysji, więc wybrał obrzeża całego tego zgromadzenia, szukając dla siebie miejsca, z którego mógłby przyglądać się świetlikom i nie wchodzić nikomu w drogę. Nie musiał zaraz sprawdzać, co znajduje się na straganie, nie musiał również pchać się do ogniska. Wiedział również, że nie może spędzić tego wieczoru przy kwiatach, te bowiem nie były przeznaczone dla niego, choć był pewien, że to właśnie rozmawiając z nimi czułby się najlepiej i nic by go już nie blokowało, nie powodowało, że chciałby się zapaść pod ziemię. Od czasu wydarzeń w Lesie, czy może raczej od tego, co stało się w szpitalu, starannie unikał spotkań w Wielkiej Sali, wędrował gdzieś po błoniach, trzymając się z dala od całej kadry nauczycielskiej i zajmując się jedynie swoimi sprawami. Nie chciał nikogo niepokoić, ale nie chciał również nikomu zawadzać, tak więc po prostu, można powiedzieć, rozmył się w powietrzu.
Kiedy tylko dostrzegł Walsha, skręcił w przeciwną stronę, by nie wchodzić mu w oczy. Nie chciał z nim rozmawiać, nie czuł najmniejszej potrzeby, żeby znowu wchodzić do tej samej rzeki, żeby przekonać się, że prąd jest zbyt mocny i znosi go nie wiadomo gdzie i dokąd. Tak więc usiadł z boku, tak daleko od pozostałych zgromadzonych, jak się dało. Nieco rozbawiony przesunął palcami po rogach, jakimi został obdarzony, a później przekręcił wianek, jaki ze sobą miał. Dla własnej przyjemności nie po to, by brać w czymkolwiek udział, bo to nie było dla niego. Odłożył kwiecisty wieniec na bok, a później po prostu wpatrywał się przed siebie, w to co się działo, nie przejmując się chłodem ciągnącym od ziemi - chociaż może to nie było najlepsze dla jego nogi - nie przejmując się również świetlikami, które krążyły gdzieś tutaj, na obrzeżach. Po prostu mógł to wszystko obserwować.

Rogi: C jak baran?

Świstoklik przetransportował ich niedaleko kręgu. Max nie mógł uwierzyć, że zwykłym uczniom pozwolono również brać udział w obchodach Celtyckiej Nocy. Zazwyczaj przecież nie mieli oni wstępu do Doliny Godryka podczas roku szkolnego. Nie mógł więc odpuścić takiej okazji. Założył na siebie swoją ulubioną skórzaną kurtkę i ciemne dżinsy. Przede wszystkim musiało być mu wygodnie.
-To co, ruszamy? - Zwrócił się do @Sophie Sinclair, swojej dzisiejszej towarzyszki i razem udali się na miejsce obchodów. Gdy tylko się tam znaleźli, na głowie Maxa wyrosły baranie rogi.
-Hmm takich efektów się nie spodziewałem. - Zaśmiał się dotykając swojej nowej ozdoby. Domyślał się, że będzie tak wyglądał do końca imprezy. W myślach zapisał sobie, żeby uważać, aby nikogo nie zahaczyć tym okazałym porożem. Nie chciał przecież zrobić komuś krzywdy. Ze zdziwieniem stwierdził, że rogi są lżejsze niż się spodziewał.
-Chyba teraz nie da się zaprzeczyć, że jestem baranem. - Rozejrzał się dookoła i zauważył kilka znajomych twarzy, zarówno uczniowskich jak i tych należących do grona pedagogicznego.
-No Soph, to gdzie ruszamy najpierw? - Jego wzrok przyciągały kamienne kręgi roztaczające wokół siebie magiczną aurę. Był także kolorowe stragany i miejsce do plecenia wianków. Obiecał sobie, że nim wieczór się skończy, musi obowiązkowo spróbować skoków przez ognisko.

Wstążka: szafirowy

Dolinę Godryka znała jedynie z opowieści i zajęć, co zbytnio jej nie satysfakcjonowało. Gdy nadarzyła się okazja podróży do tego magicznego miejsca, bez zastanowienia postanowiła z niej skorzystać. Co prawda miało być ciemno i na ograniczonej przestrzeni, ale zbytnio jej to nie przeszkadzało. Jeszcze rok i nauczy się teleportacji, wtedy nie będzie musiała czekać na łaskę losu i podstawionego świstoklika.
Na miejscu zjawiła się ubrana w czerwoną sukienkę. Temperatura nie była jeszcze bardzo wysoka, więc zabrała ze sobą płaszcz. Płaskie buty, by nie zabiła się na jakiejś wystające gałęzi i szafirowa wstążka, która pojawiła się na jej ręce. Długo się nie zastanawiała, dlaczego tak się stało, bo jej uwagę przyciągnął stragan z wiankami. Zafascynowa podeszła bliżej, usiadła obok jakiejś starszej czarownicy i zabrała się do roboty. Chwilę później trzymała w rękach wianek, do którego doczepiła część szafirowej wstążki. Konkursu nie wygrała, ale jej twór był na tyle ładny, że postanowiła założyć go na głowę. Ruszyła zwiedzać dalej, lekko tanecznym krokiem z miną zadowolonego dziecka. W taki oto sposób wpadła na @Darren Shaw, i to dosłownie. Potknięcie, któremu daleko było do taktycznego podrywu i oto znalazła się w jego ramionach. Uśmiechnęła się przepraszająco, łapiąc go za barki.

Wianek: Literka D, 40%

Wstążka: błękit królewski
Mleko jaka: Karmel

Nie miała w zwyczaju witać się tak z nawet bliskimi znajomymi. Ci po prostu wiedzieli, że Strauss nie należała do tulaśnych. Właściwie w podobny sposób witała się jedynie z Whitehorn, ale to zawsze była inicjatywa kobiety, która chyba nie znała innego sposobu na powitanie poza oficjalnymi wydarzeniami. To była dopiero przytulaśna bestia! Jeśli zaś chodziło o Williams... Nie potrafiła tego dokładnie wyjaśnić, ale czuła, że chyba z nią może sobie na to pozwolić. Niemal odruchowo uśmiechnęła się szerzej, gdy tylko poczuła jak dziewczyna się w nią wtula. Przycisnęła ją do siebie jeszcze mocniej na ułamek sekundy, by móc się nacieszyć jej bliskością jeszcze przez krótką chwilę nim się od siebie odsunęły.
- To dobrze, przez chwilę bałam się, że zmarzniesz tylko w tej sukience - przyznała, przyglądając się oświetlonym bijącą od ognia poświatą zaróżowionym policzkom Nancy.
Co prawda może i była już końcówka kwietnia, ale noce wciąż potrafiły być dosyć chłodne. Niewykluczone jednak, że w czasie święta odejdą tam, gdzie nie będzie rozpalonych ognisk. Wtedy już będzie musiała zadbać o to, żeby w razie potrzeby rozgrzać swoją towarzyszkę.
Pitny miód byłby faktycznie chyba najlepszym napitkiem, ale wyglądało na to, że chyba musiałyby oddalić się od miejsca imprezy, by go zdobyć. Strauss posłusznie ruszyła za swoją towarzyszką, która pociągnęła ją w stronę stoiska z mlekiem z cyca świętego jaka. Chociaż to może cyc był święty, a nie jak? To już był temat do roztrząsania na nieco późniejszą porę. Zanim jednak przystanęły przed stanowiskiem Krukonka pomachała jeszcze krótko w ramach przywitania do @Victoria Brandon, która najwyraźniej postanowiła przybyć na obchody święta ze niewieścią świtą. Cóż... Violetta spodziewała się raczej zobaczyć ją u boku jakiegoś młodzieńca, ale na to może przyjdzie później pora.
Przyjęła podany jej przez Williams kubeczek pełen ciepłego mleka po czym również uniosła go w przygotowanym na szybko toaście. Miała nadzieję na to, że faktycznie obchody tegorocznej Celtyckiej Nocy faktycznie będą niezapomniane i czeka je naprawdę wiele różnych atrakcji.
- Za niezapomnianą noc - powtórzyła, a następnie upiła łyk swojego napoju.
Nie spodziewała się tego, że będzie on miał cudowny karmelowy smak. No, ale przecież tutaj nic nie mogło być tak po prostu zwyczajne. Podobnie jak Puchonka, spojrzała w kierunku ognisk, nad którymi przeskakiwali mężczyźni i westchnęła. Faktycznie to trochę niesprawiedliwe. Z jednej strony rozumiała, że to tradycja, ale z drugiej z chęcią wzięłaby udział w podobnej atrakcji. Aż żałowała, że nie ma przy sobie eliksiru wielosokowego lub nie była metamorfomagiem.
- Z pewnością - przytaknęła, gdy tylko usłyszała uwagę Nancy po czym uśmiechnęła się do niej z typowym dla siebie wyrazem twarzy pod tytułem mam naprawdę głupi pomysł, który najlepiej byłoby zatrzymać i nachyliła się do niej, by dodać już konspiracyjnym szeptem. - Jestem pewna, że Voralberg mnie za to zabije, ale jak chcesz zawsze możemy sobie zorganizować indywidualne skoki przez ognisko...
To był bardzo zły pomysł, ale za to jak zgodny z duchem święta Celtyckiej Nocy! Chociaż faktycznie Alexander pewnie by ją za to zatłukł. Albo w końcu kupił jej jakąś obróżkę, która podawałaby mu dokładną lokalizację panny Strauss i powiadamiała o każdej głupocie, która przyszła jej do głowy.
- Szkoda też, że tylko chłopcom przysługuje poroże. Wyglądasz całkiem uroczo w różkach - stwierdziła, odnosząc się do niedawnej imprezy urodzinowej, gdzie miała okazję podziwiać Williams w baranich rogach. Może nieco osobliwy, ale z pewnością ładny widok.
Uśmiech praktycznie nie opuszczał jej twarzy od momentu, gdy tylko skosztowała mleka ze świętego cyca. W zasadzie jedynie uległ powiększeniu, gdy na nowo poczuła dotyk dłoni Puchonki. Ponownie chwyciła ją dosyć pewnie, bo akurat w części przy straganach było o wiele tłoczniej i zaczęła się z nią kierować nieco dalej, chcąc zobaczyć jakie jeszcze atrakcje kryją się w dolinie. Dopiero po chwili odwróciła się w kierunku swojej towarzyszki.
- To dokąd teraz, słoneczko? Idziemy do magicznego krążka czy do lasku? - dopiero teraz zauważyła, że zaczęła o wiele częściej używać zdrobnień. To mleko jaka chyba było jakieś przeklęte, bo to jedyna rzecz, której dotychczas tykała. No, ale cóż... Zawsze mogło być gorzej i jakoś to przeżyje.

Wstążka: brzoskwiniowa
kostka na wianek: F

W tym dniu każdego roku czuła się wręcz wypełniona od stóp po czubek głowy magią. I to nie taką, jak na co dzień. Odczuwała to zupełnie inaczej, choć przecież nic się nie zmieniało. A jednak wewnątrz siebie miała wrażenie, jakby wstępowała w nią jakaś inna, nowa cząstka. Głupie? Pewnie tak. Nigdy nie dzieliła się tymi przemyśleniami z nikim innym, bo sama nie potrafiła tego dokładnie opisać i wytłumaczyć. Poza tym wydawało jej się to czymś osobistym, i jeśli wypowiedziałaby to na głos - minęłoby bezpowrotnie. Zwyczajnie w świecie tego nie chciała.
Mimo że było ciemno, to droga do ognisk była widoczna jak za dnia za sprawą ogników, które odbijały się w oczach Puchonki. Ubrała białą sukienkę z kwiatowym wzorem sięgajacą przed kolano, bo Celtycka Noc była raz w roku i chciała to w jakiś sposób zaznaczyć. Na nogach miała wygodne trampki tego samego koloru, co prawdopodobnie było błędem i zdawała sobie z tego sprawę już przy wyborze obuwia. Nadzieja, że pod koniec imprezy będą równie czyste jak na początku wydawała się zbyt abstrakcyjna i bezsensowna, dlatego nawet na to nie liczyła. No i to tylko buty - zawsze może rzucić na nie odpowiednie zaklęcie i pozbyć się brudu "zdobiącego" materiał.
Pierwsze kroki po przyjściu na polanę skierowała do stoiska z koszami wypełnionymi przeróżnymi roślinami, z których miała upleść wianek. Co więcej, miała konkurować z innymi dziewczętami i kobietami. Nie podeszła do tego jednak jako do konkursu, a wzięła to za zabawę, wkładając w czynność całe serce. Może nie miała wielkich zdolności artystycznych, ale starała się wyczarować naprawdę coś pięknego i trwałego, co nie rozleci się przy pierwszym podskoku. W młodszych latach zdarzało jej się już tworzyć takie kwieciste korony, ale teraz zależało jej na tym, żeby ta była najlepsza z nich wszystkich. Dopiero teraz zauważyła oplatającą jej nadgarstek brzoskwiniową wstążkę i po chwili zastanowienai za pomocą odpowiedniego zaklęcia odcięła jej fragment i wpletła w wianek. Dobierała jasne kwiaty, żeby pasowały do sukienki i tasiemki i przeplatała je drobnymi listkami. Była zadowolona ze swego dzieła, mimo że nie wygrała, ale też przecież nie o to jej chodziło. Za to bardzo spodobał się jednej z czarownic obok niej, również biorących udział w zabawie. Kobieta delikatnie wzięła wianek ze słowami, że wybrane przez rudą kwiaty przypominają jej młodość i rzuciła na niego jakieś zaklęcie, którego Puchonka nie dosłyszała. Pozwoliła założyć sobie ozdobę na głowę i skomplementowała tę staruszki, bo naprawdę była bardzo ładna i czuła, że chociaż tyle była jej winna. Z uśmiechem odeszła od stoiska i rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś znajomej twarzy, żeby spędzić z nią część nocy. Pomachała kilku osobom, wolnym krokiem wędrując przez polanę. Wszyscy byli w dobrych humorach i wcale jej to nie dziwiło. Atmosfera była cudowna, jedyna w swoim rodzaju. Wypatrzyła samotnie stojącego @Maximilian Brewer i postanowila, że to właśnie do niego podejdzie, a co.
- Oho, ale żeś groźny w tych rogach. Jakim cudem nikt jeszcze nie uciekł w popłochu? - zapytała, robiąc przy tym poważną minę, ale nie wytrzymała długo. Kąciki jej ust uniosły się, odsłaniając zęby, no bo błagam, kto by zachował powagę w takiej sytuacji? Dokoła roiło się od mężczyzn, których głowy zdobiły poroża różnych zwierząt i widok był naprawdę nietypowy. Niektórzy faktycznie wyglądali dość groźnie. - Szkoda, że te są tylko na tę noc. Chętnie zobaczyłabym bójkę dwóch facetów, którzy próbują nabić na nie siebie nawzajem. - zaśmiała się. Niewątpliwie byłoby to ciekawe widowisko, chociaż z drugiej strony kto wie, jaki byłby jego koniec. Nie była żądna krwi, chciała po prostu trochę rozrywki.

Rogi: G

Celtycka Noc. Uwielbiał takie klimaty więc jak najbardziej postanowił się tutaj pojawić. A może będzie dobrze się bawił? Może spotka się ze swoją siostrą, albo może zapozna się z kimś nowym? Nie chciał iść sam, ale skoro nie mógł akurat na dzień dzisiejszy znaleźć kogokolwiek to pewnie spotka kogoś na miejscu.
Ubrany w ciemne jeansy i białą koszulę na którą założył sweter. Postanowił się trochę wygalantować, a niech dobrze wygląda. On bardzo dbał o swój wygląd i chyba wszyscy o tym wiedzieli Ci co go znali. Teleportował się. Teleportacja coraz bardziej mu wychodziła z czego był bardzo zadowolony, bo na egzaminie rewelacji nie było, ale na szczęście udało mu się za pierwszym razem i nie musiał udawać się po raz kolejny na egzamin. Pojawił się w oddali i ruszył do ludzi. Od razu w oczy rzuciła mu się panienka @Sophie Sinclair, ale jedynie kiwnął jej głową. Była w innym towarzystwie więc nie chciał jej przeszkadzać. Oni już dobrze wiedzieli jak to wszystko wygląda i siedzą cicho jak dwie myszy pod miotłą. Po chwili gdy zrobił jeszcze kilka kroków wyrosły mu bodajże kozie rogi.
Miejsce było przeurocze. Uwielbiał takie klimaty dlatego bardzo się cieszył z tego, że się tutaj znalazł. Dobrze, że przez ramię miał przewieszoną skórzaną kurtkę, którą od razu założył na siebie. No jeszcze do ciepłych nocy daleka droga, a naprawdę mu tego brakowało.
Szczerze powiedziawszy to nie szukał niczego, ani nikogo konkretnego postanowił się rozejrzeć po okolicy.

Szukanie jajek: H (6 próba, 5 udana)
Rogi: E to chyba jakiś kozioł?? nie znam się
Krąg: 1 i nieparzysta uwaga śmierdzę XD

Nie miał co prawda zaplanowanej żadnej randki na ten wieczór, ale towarzystwo najlepszego na świecie, nieodłącznego kompana Felicjana zdecydowanie go satysfakcjonowało, no bo w końcu z kim lepiej skakałoby się przez ogień i wyruszało na poszukiwanie tajemniczych stworzeń w lesie, jak nie z nim? Oczywiście, obecność pań również brali pod uwagę, dlatego wyszykowali się uprzednio, by elegancko się prezentować (Boyd po raz 493853 przegrał batalię pt. „Ale Dlaczego Nie Mogę Iść W Dresie”) w razie gdyby któraś zechciała im podarować swój wianek, czy cośtam, i okazało się, że całkiem słusznie, bo po drodze jak i na miejscu kręciło się mnóstwo koleżanek z kwiatami we włosach i wszystkie wyglądały bardzo ładnie. W przeciwieństwie do panów, który paradowali po polanie z co różniejszymi porożami na głowie; już miał to wytykać i śmiać się, że wyglądają jak debile, gdy wtem poczuł, że i jemu coś wyrasta, a potem lekko ciąży na głowie, tak samo zresztą jak Fillinowi. Parsknął więc śmiechem i z nich samych.
- No, stary, optycznie ci to dodaje wzrostu – skomentował z aprobatą nowe rogi kolegi, dotykając jednocześnie swoje by wymacać, jaki kształt mu się trafił, i z żalem stwierdził, że nie jest to jego spirit animal, czyli głupi baran, tylko coś innego, ale sam nie wiedział co dokładnie. Potem rozejrzał się dookoła, obserwując dostępne atrakcje i jego uwagę przykuł kamienny krąg z wysokimi kolumnami, które podobno reprezentowały sobą różne moce i żywioły – oczywiście postanowił przekonać się, czy to prawda, dlatego ruszył w ich kierunku, ciągnąc Fillina za sobą.
- Chodź, obadamy to najpierw, bo jestem ciekawy, czy serio coś daje – powiedział, a gdy znaleźli się bliżej, podszedł do pierwszej lepszej kolumny, jak się zaraz okazało – reprezentującej wodę. Przypomniało mu się, jak Alina kiedyś coś plotła o tym, że gdyby był żywiołem, to właśnie tym, i choć większych głupot w życiu nie słyszał, to teraz uznał, że może to jakiś znak, położył więc dłoń na kamieniu, niespecjalnie wierząc w to, że faktycznie otrzyma jakieś błogosławieństwo i… no, wykrakał sobie nieszczęście, bo zaraz poczuł jak przechodzą go dreszcze i oblewa go zimny pot, który w dodatku nie chce przestać się lać.
- Ja pierdolę, tutaj to jakaś czarna magia! – zawołał zatrwożony, odskakując od kolumny, i poczuł jak koszula klei mu się do ciała, bo w ciągu tych pięciu sekund zapocił się gorzej niż po wszystkich meczach razem wziętych. – Mordo, ratuj!!! Rzuć na mnie jakiegoś chłoszczyścia może, nie wiem – zawołał w panice do Felicjana, rozglądając się jednocześnie za czymś do picia, bo strasznie, strasznie zaschło mu w gardle.
Dzięki, wodo.

Rogi: G

Rozglądał się właśnie po okolicy, kiedy nieoczekiwanie wyrosła obok niego Krawczyk. Kojarzył ją oczywiście, znał jej imię i wiedział, że jest Puchonką, ale nie posiadał raczej żadnych szczegółowych informacji o dziewczynie, nie był w końcu żadnym jebanym stalkerem, a z zajęć aż tak wiele nie dało się wynieść, chociaż oczywiście byli też tacy, którzy pierdoliliby coś innego. Jedyne, czego był pewien, to tego, że Ola była całkiem atrakcyjna, więc trudno było ją tak po prostu pominąć. Inna sprawa, że z uwagi na nazwisko... Chuj z tym, nie było sensu w tym grzebać.
- Bo nie widzieli Walsha z jego rogami łosia - powiedział na to Max i skinął w stronę profesora, który wyglądał nie tyle majestatycznie, co po prostu w chuj debilnie i trudno było go nie dostrzec z daleka. Brewer nie miał właściwie pojęcia, co sam ma na łbie, ale jego rogi były zdecydowanie o wiele cieńsze i dłuższe, podejrzewał więc, że spokojnie mógłby potraktować je jak jakieś pierdolone szpikulce i ponadziewać innych na ruszt, co byłoby co najmniej intrygujące, jakby się nad tym dłużej zastanowić.
- Dla ciebie wszystko, dziecino. Mam iść poszukać jakiegoś konkurenta? - spytał na to i uniósł lekko brwi, zaś jego ciemne oczy błysnęły. Widać było, że doskonale się bawi i zamierza bawić się dalej, w końcu noc była jeszcze młoda i dopiero co się tutaj znaleźli, więc tak naprawdę wszystko było przed nimi. Spokojnie mógł wybrać się na skakanie przez ogień, mógł ją również, kurwa, porwać na szukanie skarbów, mógł po prostu siedzieć i nic nie robić, to zawsze była jakaś opcja. Na razie, tak właściwie, usiłował wpaść na to, czyje dokładnie rogi ma na łbie, ale to wcale proste nie było, wydawało mu się jednak, że to jakieś diabelnie ostre szpikulce, więc pojedynek z jakimś innym, jebanym rogaczem byłby na pewno co najmniej fascynujący. Nie miał jednak pojęcia, czy znalazłby się tutaj jakiś debil, który chciałby się z nim bawić w podobne rzeczy, w końcu większość tych facetów potrafiła jedynie trząść dupami, ale kto wie, może miło się zaskoczy.
- Ale chyba już jakiś jest - dodał, wskazując na wstążkę, którą dostrzegł i uśmiechnął się do dziewczyny zadziornie. Co prawda niewiele o niej wiedział, nie miał pojęcia, czy może ją tak zaczepiać, ale skoro sama do niego podeszła i raczej nie miała oporów z taką rozmową, to on również nie zamierzał się w żaden sposób ograniczać. Poza tym mieli się tego wieczoru naprawdę dobrze bawić, więc powinni zaryzykować, a nie tylko trzepać dupami i zastanawiać się, co kurwa, dalej. Nie miałby nic przeciwko jakimś kolejnym szaleństwom, podobnym do tych, jakie odpierdalały się na urodzinach Nancy, chociaż musiał przyznać, że to dopiero było w chuj pojebane!

@Aleksandra Krawczyk

Machinalnie cofnęła głowę, gdy się do niej nachylił. Otworzyła szerzej oczy i zagryzła wargę. Spojrzała na okazałe rogi łosia i przekrzywiła głowę. Podniosła rękę, by dotknąć to zjawisko, jednak zamiast tego została pociągnięta w jakimś kierunku. Chwileczkę, co się właściwie stało? Mrugała dziko posłusznie idąc za Darrenem, sama nie wiedząc, dlaczego się mu nie postawiła. Rozdziawiła usta i ruszała nimi jak ryba, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Stanowisko, przy którym się zatrzymali, wydało jej się jakieś dziwne. Domyślała się, że nie jest to zwykłe mleko, co wzbudziło w niej pewną dozę niepewności. Wolała nie dostać czegoś z amortencją lub środkiem o podobnym działaniu. Jej partner zachowywał się dość dziwnie i czuła się, jakby została porwana. Wyswobodziła rękę i otuliła się na wysokości piersi, jakby nagle się jej zrobiło zimno.
-Za dużo sobie pozwalasz, wiesz? Nie jestem Twoim słoneczkiem.
Zdołała wreszcie z siebie wydukać, cała czerwona na twarzy. Wzięła kilka głębokich oddechów i spojrzała na szklankę z mlekiem, która była przewidziana dla niej. Westchnęła i wyszła z obronnej pozycji, wzięła naczynie i przystawiła je do nosa. Powąchała, szukając znajomych jej zapachów, hymknęła i upiła kilka łyków. Oblizała wargi i odłożyła szklankę na pobliski stolik. Odwróciła się w kierunku Darrena i otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale jej uwagę przyciągnęło dziwne uczucie na głowie. Sięgnęła ręką do góry i pisnęła, wyczuwając...uszy? Przejechała obydwoma rękami po króliczych uszach z lekko drżącymi wargami. Jeszcze jej kolor włosów się zmienił, co również zbytnio się jej nie spodobało.
-Masz mi teraz znaleźć marchewkę.
Niemalże warknęła do Darrena. Poprawiła wianek, powoli przyzwyczajając się do nowego dodatku. Podkicała do chłopaka i trzepnęła go ręką w klatkę piersiową.
-I ani się waż mówić do mnie króliczku.

Mleko: 2

wstążka bahama yellow
J na wianek czyli 100%! dostaję nastrojony wianek i +1 do DA

Naprawdę nie zapowiada się, żebym za godzinę miała być już gotowa do wyjścia. W końcu taka impreza w Dolinie Godryka nie zdarza się codziennie, więc muszę odpowiednio wyglądać. Po wczorajszej nocy nawet jeszcze się nie wykąpałam, bo spałam do południa a ponieważ znowu zapowiadają się nocne harce, to dobrze jest być świeżą i pachnącą. Pewnie mniej więcej udaje nam się zdążyć na jeszcze kolejny świstoklik niż zaproponował Max. Dzisiaj zakładam białą sukienkę, która zwęża się w pasie i w kilku warstwach materiału opada prawie do kolan. Nie jest zbyt długa ale równocześnie nie można uznać jej za całkiem letnią - jest akurat na taką okazję. Szczególnie, że na siebie zakładam jeszcze szary sweterek, który mam zamiar zdjąć, gdyby zrobiło się gorąco. Włosy zaplecione mam w warkoczową koronę i jak na razie prawie żaden kosmyk się z niej nie wydostaje. Do tego jeszcze mocniejszy makijaż oczu, jak to często mam w zwyczaju i jestem gotowa! Zgarniam @Maximilian Felix Solberg  z pokoju wspólnego, pewnie tam na mnie czeka tak jak się umówiliśmy i biedny miał nadzieję, że jednak wyrobię się na ten wcześniejszy świstoklik.
Po krótkim wirowaniu znajdujemy się w Dolinie Godryka i widząc te wszystkie atrakcje i mnóstwo ludzi, oczy mi się świecą z podekscytowania. Aż nie wiem gdzie iść, nogi jakby ciągną mnie wszędzie na raz. Rozglądając się na wszystkie strony, widzę też gdzieś tam @Phillip Peregrine ale tylko się do niego uśmiecham, zresztą to, że tam jest zaraz całkiem wyparowuje mi z głowu. Ostatecznie patrzę na Maxa i jego głowę a widząc jakie ma rogi, zaczynam się śmiać. Nie mogę się powstrzymać, żeby ich nie dotknąć, więc stoję tak przed nim i łapię za jedne róg, po czym ciągnę w swoją stronę za jeden, sprawdzając czy są przyrośnięte.
- Ale super! Ciekawe co to znaczy? Myślisz, że serio obrazuje twój charakter? - Żartuję sobie co chyba można poznać po tym jak szeroko się uśmiecham kiedy to mówię. - Też chcę mieć coś na głowie! - oznajmiam na pytanie co robimy, łapię Maxa za rękę i ciągnę go do wianków, gdzie jest zmuszony zaczekać aż uporam się ze swoim. Ten wczorajszy gdzieś zagubiłam ale nie wychodzi mi to na złe, bo okazuje się, że nabrałam chyba dzięki temu wprawy, bo mój wianek jest tak zajebisty, że chyba lepszy już być nie może. Tym razem wplatam w niego dużo żółtych kwiatków, chociaż nie mogę też oprzeć się różowym. Wychodzi naprawdę ładnie, jestem z niego bardzo zadowolona a kiedy zakładam go na głowę nawet nie zauważam, że moje włosy zmieniają się na kolor różowy - w końcu są związane i nie widzę żadnego kosmyka.
- I jak? - Uśmiecham się uroczo do Maxa i pokazuję swoje dzieło już na głowie, okręcając się dookoła. - Jejku, naprawdę nie wiem gdzie moglibyśmy najpierw pójść, może wszędzie po kolei?

Rogi: baranie!

Aby dostać się do Doliny Godaryka, na obchody celtyckiej nocy skorzystał ze świstoklika, specjalnie podstawionego w tym celu. No bo dlaczego by nie. Chyba była to najprostsza forma przetransportowania się z okolic zamku do magicznej wioski.
Już kilka dni przed rozpoczęciem tych obchodów po szkole krążyły pogłoski o tym jakie atrakcje będą się tam odbywały. Czego to ludzie nie wymyślali, żeby tylko zaciekawić rozmówców. Połowa z tego co mówiło się na szkolnych korytarzach nie była prawdą. To co czekało na osoby, które wezmą udział w uroczystościach, można było zobaczyć dopiero kiedy przybyło się w wyznaczone miejsce.
Polana pełna ogników robiła klimat. Jak tylko wszedł na teren, gdzie zbierał się już niewielki tłum ludzi, na jego głowie pojawiły się potężne, zakrzywione rogi. Niezła mi atrakcja... Każdy facet tutaj jest rogaczem. Niejeden pewnie był ale nawet o tym nie wiedział; teraz może bez skrępowania chwalić się swoim porożem. Wooow...
Rozglądając się, w poszukiwaniu znajomych twarzy, chwilę pokrążył po polanie. Miał na sobie zwykłą szarą bluze, na to narzuconą granatową cienką kurtkę, podziurawione dżinsy i białe trampki. Pomimo wszystko zdawało się być chłodno kiedy wychodził z zamku, jednak tutaj miał ochotę pozbyć się jej kurtki. Przystanął na moment, po czym podszedł i klepnął w ramie stojącego tyłem nieopodal chłopaka (@Phillip Peregrine).
- Phill. Nie mówiłeś, że wybierasz się do Doliny. Przyszlibyśmy razem. - zaczepił go, stając przed ślizgonem i witając się z nim. - Jest tu w ogóle coś... - zaczął, jednak wtedy zauważył w oddali znajomą jasną czuprynę pofalowanych włosów. Jego siostra (@Sophie Sinclair) stała przy stoisku z wiankami i właśnie prezentowała swój nikomu innemu jak Solbergowi! (@Maximilian Felix Solberg) - Hej, chodźmy do nich. Tam jest Sophie i Max. - sprostował, zwracając się do Peregrine'a i wskazując mu budkę z kwiatami, przy której można było zrobić swój wianek.
Kiedy już znaleźli się przy dwójce zafascynowanych kwiatami ślizgonów, pierwsze co Lucas (oczywiście) zmierzwił Soph włosy. Uwielbiał to robić, chociaż wiedział, jak bardzo tego nie znosi, zwłaszcza przy ludziach.
- Siema, Max. A co to za randka z moją siostrą? Pozwolenie masz? - oznajmił na dzień dobry, zgrywając się jak zawsze i szturchając Solberga w ramie. - Nie wiem czy się znacie, ale... to jest Max Felix, a to Phillip. - przedstawił sobie chłopaków, mając wrażenie, że jeszcze nie mieli okazji się poznać. - A tego ancymona nikomu nie trzeba przedstawiać, na szczęście. Ciebie, Zośka chyba wszyscy znają, co mnie martwi... - zwrócił się do siostry, przyglądając się jednocześnie jej wiankowi. Nawet nieźle jej wyszedł.

Był mocno zapatrzony w pannę Sinclair i o mało nie dostał zawału kiedy poczuł klepnięcie. Ale w głębi serca cieszył się, że dziewczyna w ogóle go zauważyła. Uśmiechnął się na widok przyjaciela. Ale zaraz, zaraz czyżby Phill był zazdrosny o Sophie? Nie, niemożliwe. To tylko urojenie przecież nie mógł tak po prostu do niej podejść i temu łebkowi dać w mordę, nie. Tak nie należało, po prostu się przyjaźnili i tyle. Ale na całe szczęście pojawiło się jego wybawienie bo inaczej by chyba się zastał w jednym miejscu.
- Ooo Lucas, a bo ja wiedziałem, że Ty masz ochotę tu przyjść.. - mruknął do niego, ale widział jego wzrok na swojej siostrze, zaśmiał się. Naprawdę Sophie miała przerąbane mając takiego brata, a zwłaszcza Phill, który musiał udawać, że lubił dziewczynę mając w swoich objęciach. Kolejny raz spojrzał na chłopaka i kiwnął głową podchodząc do dziewczyny i chłopaka.
- Cześć Sophie. - powiedział od razu przytulając ją do siebie.
Nie widzieli się kilka dni, przecież się przyjaźnili więc mógł się za nią stęsknić, tak? Spojrzał później na ślizgona nieco wrednym wzrokiem. Dlaczego takim? Jeżeli go ktoś znał to dobrze wiedział, że on miał zwyczajnie taki wyraz twarzy. Podał mu dłoń, bo wypadało. Kojarzył go w końcu był ze Slytherinu, ale jego młodsi koledzy go jakoś specjalnie nie interesowali. Słysząc słowa przyjaciela trochę się w nim zagotowało. Wiadomo nie czuł nic do dziewczyny, ale jednak mieli relacje jaką mieli i nie mógł być też tak zwyczajnie obojętny. Podobnie jak i jej brata ruszało go z kim dziewczyna się zadaje i z kim obściskuje na szkolnych korytarzach. Miała dwóch ochroniarzy? Można tak powiedzieć, bo podobnie jak Sinclair nie dałby ruszyć dziewczyny.
- Mnie też... - mruknął na słowa przyjaciela.
Spojrzał na dziewczynę, chociaż dobrze wiedział, że prędzej czy później dostanie od niej reprymendę co on odpierdala. Ale był ze swoim przyjacielem i przecież mógł stać po jego stronie. Może głowy by za nią nie poświęcił, ale którąś z kończyn? On traktował poważnie swoich przyjaciół więc przyjaźń do czegoś zobowiązuje, prawda?
- Witaj. - podał dłoń młodemu ślizgonowi i ścisnął ją dość mocno. Lubił być władczy i lubił kiedy ktoś widział w nim kogoś kogo może się obawiać.
Dopiero po chwili zorientował się, że dość dziwnie się zachowuje, że Sinclair może sobie coś pomyśleć, ale znają się przecież tyle lat, że znają się jak łyse konie. Pewnie on tak samo by się zachował w stosunku do jego siostry, którą kochał nad życie i dla niej mógłby poświęcić samego siebie.[/b]

Rolka na krąg: 5 i 3 (ECH)