Kostka na wejście: 3

Musiała przyznać sama przed sobą, że wiele czasu upłynęło od momentu, kiedy tak stresowała się przed jakimkolwiek spotkaniem, w którym miała uczestniczyć. Nie wiedziała, skąd się to brało, nie umiała w żaden racjonalny sposób tego wyjaśnić. Przecież z Odettą znały się od zawsze. Wiedziały o sobie naprawdę wiele. Dawniej miały wspaniałe relacje i Lara była nawet skłonna sądzić, że wiele je łączyło. Aż tu nagle dziewczyna zniknęła nawet bez jednego słowa wyjaśnienia. Pozostawiła po sobie pustkę i niedopowiedzenia, którym Gryfonka nie potrafiła sprostać. Sądziła, że należy jej się choć jedno słowo, które wyjaśniłoby całą sytuację. Nigdy się go nie doczekała.
Teraz nagle okazywało się że Odetta wróciła do żywych. Nic jej nie jest, znów jest realna, nie tylko tworem skołatanej wyobraźni. Pierwotna ekscytacja, która zrodziła się w trzewiach blondynki, szybko zmieniała się w inne rodzaje uczuć. Konsternacja, strach, wściekłość, niezrozumienie. Nie potrafiła poukładać sobie tego wszystkiego w racjonalny sposób. Nie rozumiała postępowania dziewczyny, choć znała ją na tyle, by wiedzieć, że skoro postąpiła w taki sposób, uznała to rozwiązanie, za jedyne możliwe. Teraz należało spotkać się i spróbować porozumieć. Dowiedzieć się o sobie nawzajem nowych rzeczy.
Nie bywała w Dolinie Godryka bo i nie miała po co tego robić. Nie miała tu zbyt wielu znajomych, a jej życie toczyło się w Londynie Hogwarcie i Irlandii, gdzie mieszkała jej matka. Nie wiedziała, że ta wioska zawiera w sobie tak wiele uroku. Powoli zaczynała żałować, że częściej nie zapuszczała się w te rejony, lecz teraz nie miało to większego znaczenia. Znalazła się na jakimś polu, którego definitywnie nigdy wcześniej widziała. Jednak to tutaj miała ponownie spotkać się z Odettą. Nerwowo wyciągnęła z kieszeni paczkę papierosów i odpaliła jednego z nich, tradycyjną, mugolską zapalniczką. Zaciągnęła się mocno, próbując uspokoić skołatane nerwy. Tłumaczyła sobie, że przecież to nic takiego, że miała już sposobność widywać się z dziewczyną. Jednak dopiero każda kolejna dawka dymu z zawartością nikotyny, pozwalała jej się uspokoić. Miała nadzieję, że dziewczyna lada moment pojawi się tutaj, bo czuła się w tym miejscu bardzo nieswojo.

@Odetta Lancaster

Nie była pewna, czy powinna odzywać się do kogokolwiek. Wyrzuty targały nią ponad miarę, dlatego z taką skrupulatnością poszukiwała odpowiedzi na niezadane pytanie - czyniła dobrze?, a może całkiem źle? Znów dewastowała życie każdego, choć tym razem zachowywała przy tym więcej rozsądku niż kiedykolwiek wcześniej.
Wypuściła powietrze, tuż po tym, gdy ostatni list kierowany do Lary zabrała sowa, zaś ona mogła bez trudu obserwować rozpościerające się skrzydła na niebie. Zadrżała pod naporem niespodziewanego poczucia bezsensu, aż wreszcie uniosła wymownie brwi, gdy przypomniała sobie, że w ten sposób postąpiła wobec Thaddeusa, a wcześniej Rileya. Krzywdziła ich ponad miarę i im dłużej pojmowała przeszłość, tym bardziej chciała złamać dane słowo Fabienowi. Ryzykował on swym życiem i jedynie to powstrzymywało ją przed kolejną ucieczką, która dla wszystkich zakończyłaby się lepiej. Jeszcze ten przeklęty chłopak, który stanąl na drodze Lancaster podczas Celtyckiej Nocy.
Dlaczego?
Z jakiego powodu przyciągała do siebie ludzi, którzy chwilę później zmagali się z bólem po nagłej stracie?
(Egoistka. Pieprzona egoistka.)
Czarny golf podkreślał nader chudą sylwetkę, zaś obcisłe spodnie podkreślały długie nogi; jedynie szeroka koszula w czerwoną kratę nadawała jasnowłosej obszerności. Starała się ukrywać swą postać za fasadą ubrań, byle tylko nikt nie podejrzewał, że popadła w chorobę; jadła mniej, lecz nie na tyle, by należało się martwić.
Błękit tęczówek dostrzegł Larę, która wybrała niebywale dziwne miejsce na schadzkę, przez co krukonka obawiała się wkroczyć na Niemagiczne Pole, które dla niej przypominało mugolski żart. Cholerny i niezbyt śmieszny. Pokręciła z dezaprobatą dla papierosów, choć tym razem - nawet ona potrzebowała nieznacznej dawki nikotynu, stąd bezpardonowo wyciągnęła dłoń po swoją część, kiedy już stanęła obok.
- Mogę? - poprosiła cicho; bez żadnego cześć ani wątpliwego dotyku. Była wszakże dziewczyną, która pogubiła się we własnym życiu i nie potrafiła doprecyzować żadnej z możliwych myśli, według których należało postepować.
- Proszę, tylko mnie nie oskarżaj o nic, ani nie dopytuj, gdzie w rzeczywistości byłam - wydukała, walcząc z nagłym piskiem, który przeszył jej drobne ciało.

Kostka: 3

Gdyby tylko wiedziała, jakie rozterki zagościły w głowie Odetty, zapewne kazała by jej uderzyć się w czoło, aby spróbować wybić te myśli z jej głowy. Sądziła dotychczas, że dziewczyna zdaje sobie sprawę z jednego, prostego faktu: Lara zawsze by jej pomogła. Niewielu miała w swoim życiu przyjaciół. Może i był to zamierzony efekt, a może nie do końca. Nie każdy tolerował jej sposób bycia, wygląd, to, jak paskudnie potrafiła się odzywać. A kiedy już ktoś taki się znalazł, gryfonka dbała o tę nikłą z początku nić, która się między nimi tworzyła. Z czasem zyskiwała ona na sile, stawała się grubsza, ciężka do zniszczenia. W pewnym momencie nierozerwalnie łączyła losy dwóch osób. I to był ten moment, kiedy Burke była w stanie dla tej osoby zrobić wszystko, choć nie mówiła o tym otwarcie.
Czuła się w jakiś sposób skrzywdzona. W pierwszym odruchu pragnęła tylko napisać Odette, aby wracała tam, skąd pisała. Nie chciała jej widzieć, bo jej głupia duma tak mówiła. Lecz chwilę później zdała sobie sprawę z tego, że to jednak ona. Nie ktoś, kogo nie mogłaby poznać. Zapewne odmieniona, w jakiś sposób skrzywdzona spojrzeniem ludzi czy całego świata. Ale wciąż mogłaby tlić się w niej prawdziwa Odetta, której nigdy nie mogłaby opuścić. Bo raz nawiązana nic porozumienia, w jej przypadku nigdy nie niszczała.
Jej wzrok instynktownie uciekł w kierunku, gdzie usłyszała jakiś obcy dźwięk. Nie przesłyszała się i po chwili ujrzała tak znajomą sylwetkę. Blond włosy wciąż były dokładnie takie same, figura też nie uległa zmianie. Miło było widzieć znów tę samą osobę, choć nie wiedzieć czemu, wnętrzności Lary zaczęły się nieprzyjemnie zaciskać. Westchnęła głęboko, po czym ponownie zaciągnęła się papierosem, co pozwoliło nieznacznie ukoić nerwy. Nerwowe drganie dłoni uspokoiło się na tyle, że było niemal całkowicie niewidocznym, kiedy dziewczyna stanęła obok niej.
-Jasne. - stwierdziła, podając jej wciąż tlącego się papierosa. Nie zamierzała tego komentować. Nie uznała za stosowne wygłaszać teraz kazań na temat szkodliwości nikotyny. O ironio! Jak słodko by to brzmiało! Ta, która poświęciła swe życie nałogowi, nauczałaby innych, jak unikać ścieżek, którą sama bezwiednie kroczyła ku zagładzie. Zamiast tego milczała. Dawała jej czas na zebranie myśli, ułożenie ich w spójną całość. Nie zamierzała przerywać, co nie pasowało do jej charakteru. Nerwowa i narwana część jej umysłu nakazywała wstrząsnąć kamieniem, który odgradzał ją od prawdziwej Odetty. Zamiast tego milczała zawzięcie.
Dopiero po wypowiedzeniu przez nią tych prostych słów, zdecydowała się na wyrażenie swojego zdania. Dotychczas duszone w jej umyśle, niemal eksplodowało na języku.
- Nie zamierzam. I tak nic nie powiesz, jak nie będziesz chciała tego zrobić. - stwierdziła, oddychając głęboko. Dopiero wtedy zauważyła, że jej oddech zamienił się w parę. Zmarszczyła zaskoczona brwi. To zupełnie nie pasowało do miejsca i temperatury. Skonsternowana spojrzała na swoje dłonie, jakby miała wyczytać pośród linii papilarnych odpowiedź. Czubki palców nie wyglądały tak, jak powinny.
-Odetta, dobrze się czujesz? - zapytała, wciąż przyglądając się swoim dłoniom. Chciała usłyszeć, że to tylko jej przypadłość, że nic złego się nie działo. Potrzebowała zapewnienia, bo zmiana tonu jej głosu sugerowała, że dzieje się coś złego.

Czekoladowa Żaba: Karty Słynnych Czarownic - Sacharissa Tugwood (9)

Sam nie wiedział, jakim cudem wytrzasnął czas na to, by przemieszczać się po Dolinie Godryka z Hinto. Z dnia na dzień coraz to bardziej się przemęczał i wyglądał trochę gorzej, ale nie na tyle, by to miało go jakkolwiek alarmować. Psina potrzebowała ruchu, a ciągłe przebywanie w domu, gdzie dostawała odpowiedniej jakości karmę, nie mogło zakończyć się zbyt dobrze. Poza tym, to był jego pies, w związku z czym nie bez powodu czuł się za niego odpowiedzialny. I o ile zazwyczaj chodził po stolicy Szkocji, szukając jakichś ciekawych miejscówek, tak podejrzewał, że leprehau może chcieć mieć z powrotem do czynienia z elementami magicznymi.
Owszem, mugolskie otoczenie dostarczało mu tego, czego potrzebował, aczkolwiek też, nagła zmiana mogła wcale nie tak dobrze na niego wpłynąć. Nawet jeżeli wydawać by się mogło, że wszystko zostało przyjęte względnie dobrze, bo najwidoczniej stworzenie nie przejmowało się niczym w swoim kierunku, a prędzej każdym z osobna, kto mieszkał w domu. W tym najbardziej Lowellem; zwierzę czuło, że coś jest nie tak i starało się zmniejszyć dzierżone na umyśle nieprzyjemne napięcie. Jakby ktoś starał się naderwać strunę, a raczej nie ktoś, tylko on sam. Swoim podejściem do pracy, remontu, pomocy wszystkim dookoła - aż sam zaczynał to znacząco odczuwać, kiedy ponownie skorzystał z eliksiru czuwania, co wcale nie było tak dobrym wyborem.
Tereny magicznej wioski owiane były naprawdę wieloma miejscami, które mogły zesłać na kogoś zarówno błogosławieństwo, jak i go przekląć na wieki. Sam nie widział jakichś szczególnych powodów, by tutaj zamieszkać; matka pozostawała niemagiczna, w związku z czym nie mogła dzierżyć w sobie sygnatury, która była konieczna do korzystania z tejże mocy. Nie chciał jej zostawiać, w związku z czym powoli i zgrabnie sobie remontował dom, kiedy poza pracą sobie jeszcze dorabiał. Cały czas żył rutyną, ciągłą koniecznością zarobkową, a to też odbijało się koniec końców na nim - jakby nie potrafił przystopować. Bo nie potrafił, a też nie chciał od razu wydawać całej kwoty, którą dzierżył, by chociaż trochę wspomóc rodzinne wydatki rodziny Kolbergów. Jeszcze za bardzo angażował się w życie szkoły, co powodowało wzrost przejmowania się wszystkimi i wszystkim dookoła.
- Co ty tak pędzisz do przodu? - zapytał się psiaka, który nagle zerwał się do przodu, uważnie pędząc w jednym, określonym kierunku. Lowell nie wiedział, co jest tego przyczyną, ale jednego był pewien - że zwierzęta posiadają wyostrzone zmysły i nawet taki pluszowy leprehau musiał coś zauważyć, co ewidentnie wzbudziło jego zaintrygowanie. Im szedł bardziej do przodu, tym do jego uszu docierał dziwny głos, jakoby przypominające ujadanie - przeszywające wszechobecną ciszę, gdy lekkie kropelki deszczu przedostawały się do otoczenia. Czekoladowe tęczówki bardziej rozejrzały się po okolicznej roślinności, jakby ta miała przynieść mu same problemy, a z czasem dźwięk stawał się bardziej wyostrzony.
To wszystko prowadziło do pola antymagii - powoli, bardzo ostrożnie i bez pośpiechu (mimo tego, jak pies zareagował) przemieszczał się po tym, jak wyszedł z jednej z wydeptanych ścieżek wprost na działający obszar magii, który tłumił posiadane przez czarodzieja cechy. Jeszcze o tym nie wiedział, wszak nie miał okazji tutaj się znajdować, a jego ciało przeszył bardzo chłodny dreszcz, na który jedynie mocniej przycisnął do siebie kurtkę. Jeszcze nie zauważył Samanthy, ale pupil wyraźnie kierował w kierunku źródła dźwięku, które stało się bardziej donośne.

Dementor, 1 lokacja, brak wodnych, brak łez

Ponieważ ja zazwyczaj byłem bardzo zorganizowany i niezbyt skłonny do nierozważnych zachowań, nie potrafiłem zrozumieć jak ktoś może tak igrać ze swoim życiem. Do tego z pewnością wyciąganie brudów przez dementorów nie nazwałbym zabawne...
Patrzę czujnie na nieznajomego, który nawet uśmiecha się blado na widok mojego śmiesznego patronusa. Jest też tak blady, że aż przytrzymuję go ręką, bo zastanawiam się czy zaraz nie upadnie. Wydaje się być starszy niż ja, szczególnie w tym eleganckim stroju, a jednak to ja czuję się zobligowany go ratować. Odstraszam zakapturzonego przeciwnika, staram się podtrzymywać wesołą myśl, a także dać szansę na ucieczkę tej łatwe ofierze dementorów.
Na jego odpowiedź, zanim zdążę wybełkotać, że sam sobie poradzę, może sobie iść, a ja prędko teleportuję się sam do mieszkania... Jednak nie udaje mi się tego wytłumaczyć, a już mknęliśmy razem w przestrzeni. Ląduję jakoś nieprzyjemnie, na ziemi, nieprzyzwyczajony do łącznej teleportacji. Chwilę ogarniam zawroty głowy i wstaję z miejsca... by natychmiast wyczuć dziwną aurę tego miejsca. Wyjmuję różdżkę i chcę wyczarować patronusa, tak na zaś, ale orientuję się, że nie mogę tego zrobić. Różdżka dziwnie pali moje dłonie, a ja marszczę szerokie brwi, które natychmiast mi ciemnieją jeszcze bardziej.
- Gdzie ty nas zabrałeś? - krzyczę do Longweia, bo odczuwam też dziwną blokadę i mrowienie, kiedy próbuję się teleportować. Może ten poczciwie (i uroczo!) wyglądający chłopak jest tak naprawdę seryjnym mordercą? A ja dałem się łatwo podpuścić na jego nieznajomość patronusa? Już wyciągam (niedziałającą) różdżkę w kierunku Huanga, ale zanim zdążę wbić mu ją w oko czy co tam mogłem zrobić, w oddali już czuję charakterystyczny chłód. Nie ma więc czasu na przeklinanie czy ogłuszania chłopaka. Nawet jeśli to jakiś zboczeniec czy morderca, ja nie zostawię go na pastwę losu. Natychmiast łapię go za rękę i ciągnę gdzieś w kierunku jakiegoś wysokiego budynku przed nami. Moja ręką powiększa się tak, by szczelniej i mobilniej objąć dłoń obcego. Zazwyczaj powstrzymuję się od bliskości w jakikolwiek sposób, ale najwyraźniej przy próbach ratowania czyjejś skóry, wcale mi to nie przeszkadza. Moje nogi wydłużają się odrobinę nienaturalnie, by łatwiej było mi biec. Z większym niepokojem zerkam na mężczyznę obok, bo już wcześniej był osłabiony, więc nie jestem pewny czy da radę biec dalej.
- Skup się. Musisz nasz teleportować jak tylko poczujesz, że się da - próbuję go odrobinę pobudzić, sam zaś biegnę jak na swoich zwykłych treningach, staram się utrzymać w głowie przyjemne wspomnienia i czekam aż będę mógł rzucić mojego konika do boju.

@Longwei Huang

pole kostki 1 - nie działa mi różdżka, muszę kupić nową albo naprawić tę
dementor i łzy dementor jest, a łez brak
kelpie/langustnik brak

Longwei jęknął, gdy tylko potknął się i upadł na ziemię, podtrzymując się ramieniem. Czuł się źle, choć nigdy nie miał takich problemów po teleportacji. Coś było nie w porządku, choć jeszcze nie potrafił powiedzieć co. W jednej chwili miał wrażenie, że zacznie wymiotować, ale szczęśliwie skończyło się tylko na nieprzyjemnym szarpnięciu żołądkiem. Miał problem złapać oddech, gdy chwiejnie podnosił się na nogi, rozglądając się, gdzie ostatecznie ich zabrał, choć miał wrażenie, że nie musi tego robić. Kiedyś, tuż po powrocie ze studiów w Taktshang, trafił w to miejsce i był równie oszołomiony, co w tej chwili. Sięgnął po różdżkę, ale czując, że ta nie reaguje w żaden sposób na niego, jedynie skrzywił się i schował ją.
- Pole antymagii… Myślałem, że tu nas nie dopadną - odpowiedział, spoglądając na swojego towarzysza, którego z tego wszystkiego nawet o imię nie zapytał. Próbował jeszcze wyjaśnić, skąd właściwie wiedział o tym miejscu, ale znów poczuł się słabo, przez co nie zauważył oznak zbliżających się dementorów. Nic więc dziwnego, że ze zdziwieniem spojrzał na drugiego mężczyznę, gdy ten złapał go za rękę, ciągnąc za sobą biegiem. Przez chwilę próbował, pomimo osłabienia, przyjrzeć mu się uważniej, orientując się, że jego dłoń stała się jakby większa, ale nie potrafił w pełni skoncentrować się na tych obserwacjach.
Zakrztusił się, mając wrażenie, że od prób teleportowania ich, kiedy magia wokół nie chciała działać, zaczyna go mdlić. Mimo to próbował biec dalej, sięgając również po swoją różdżkę, aby wykryć moment, gdy ta zechce z nim współpracować.
- Jeszcze kawałek… - poinformował nieznajomego, chcąc, żeby wiedział, że naprawdę próbował ich teleportować. Nigdy nie przypuszczałby, że w miejscu, gdzie nie działa magia, mogą pojawić się dementorzy. Nie chciał ich bardziej narażać, niż byli przy strumieniu, ale w tej chwili nie było sensu przepraszać. Musiał się skupić, jeśli chcieli uciec. Trudno jednak było to zrobić, gdy dosłownie czuło się oddech dementorów na swoich plecach, które wyczuwając łatwą zdobycz, płynęły w powietrzu ku nim, jakby bawiąc się chwilą, choć Longwei nie chciał wiedziec, co się stanie, jeśli tylko się potknie, albo zatrzymają się z nieznajomym.

-> przenosiny wieża wróżek

Kostka: 3

Życie studenta było błogosławieństwem. Wolność tylko to cisnęło się na usta, a niedługo i Remy będzie mogła razem z nim świrować. Pragnął tych Seaverskich podróży co weekend, ale trochę się bał, Harmony pakowała się zawsze w jakiś kłopoty, albo to kłopoty po prostu wyczuwały ją. Może i byli rodzeństwem bardzo dobrze się dogadującym niczym bliźniaki znali siebie na wylot. Dwa lata różnicy to niewiele! A jednak on już jakiś czas mógł kosztować wolności, ona jeszcze nie.
Dzisiaj zawędrował do Doliny Godryka, od razu ciągnąc za sobą ulubionego kuzyna, z którym w przeszłości spędzał wiele czasu, a teraz jego pamięć była podziurawiona niczym umysł przebity przez strzałki afanca. Bardzo go to bolało. Widział przed sobą Nicholasa, ale ten Nicholas był inny, w jego oczach czaiło się coś mrocznego niczym czarna otchłań wciągająca wszystko i wszystkich, a zwłaszcza jego samego. Martwił się o niego, ale też chciał, aby jakaś część przeszłości wróciła; ten radosny odłamek. Dlatego zaciągnął go w to miejsce, prawie zakrzykując ku przygodzie!
- Kurcze wiesz, co stary to tu kiedyś istniał zamek, mieszkał tu jakiś mega potężny czarodziej! I trach! - Opowiadał z przejęciem i z efektami specjalnymi tę znaną historię głównie przez rdzennych mieszkańców Doliny Godryka. - Rozjebali zamek i tyle z tego było. Podobno wytworzyła się tu jakaś anomalia... - Nie mógł dokończyć, nagle zatrzymał się, oparł dłonie o kolana. Zrobił kilka głębszych oddechów.
- Muszę usiąść. - Wydusił z siebie, bo robiło mu się słabo, przysiadł na jednym ze schodków, a zawroty głowy odeszły, jak ręką odjął! Jego twarz ponownie nabierała kolorów. - To pewnie przez to pole antymagiczne. - Dodał, uśmiechając się do Seavera, nie mając pojęcia, co to dla niego może oznaczać...

Kostka: 1

Nicholas nie zdążył się jeszcze zżyć z Winniem tak mocno jak z Timem, Veronicą, ani tym bardziej Rems. Miał wrażenie, że kuzyn pojawił się w jego życiu tak naprawdę dopiero w momencie gdy przeprowadził się na Aleję Amortencji. Niby spotkali się w rezydencji, niby usiłowali odnowić kontakt, ale w Nicholasie wciąż była ta odruchowa rezerwa, jak przy wszystkich Seaverach na początku, z wyjątkiem Cleo. Na niej jednej od samego początku mu zależało, choć panicznie bał się spotkania.
Po miesiącu jednak wreszcie zaczął się rozluźniać. Widział to zmartwienie, widział tęsknotę za starym Nicholasem i strasznie go to drażniło. Miał ochotę wykrzyczeć Winniemu, że ma przestać szukać kogoś, kto umarł trzy lata temu, ale nie chciał powtórki z Rems. To byłoby tragiczne, gdyby tak bolesne słowa usłyszało akurat rodzeństwo. Dlatego też postanowił dać tej relacji szansę, mając po cichu nadzieję, że rozkwitnie ona tak, jak z jego siostrą.
Do Doliny Godryka dał się zaciągnąć nie bez pewnych obaw. Jak by na to nie patrzeć, nie miał zbyt wielu radosnych wspomnień z tego miejsca. To tu pogryzł go lanternshark. To tu doprowadził do katastrofy na spotkaniu z Fire. To tu targnął się na swoje życie i wreszcie to tutaj wznosiła się rodowa posiadłość, którą przeklinał z całych sił przez całe dwa lata na wyspie. Owszem, były też dobre. Te o skrzypcach, te o wspólnym gotowaniu, te o rozmowie na dachu. Te były dobre i się z nich cieszył. I to one sprawiły, że szedł za Winniem, gotów zbudować kolejne piękne wspomnienie, przyćmiewające choć trochę armię tych złych.
Niestety gdy tylko stanęli pośród tych tajemniczych ruin, Nicholas poczuł się naprawdę źle. Czuł ciężkość w żołądku, niepokój, robiło mu się słabo. Zupełnie tak, jakby ktoś odebrał mu wszystkie siły do życia. Chodził za kuzynem, rozglądając się wokół i słuchał, co ten miał do powiedzenia, mając coraz gorsze przeczucia.
- Zamek? Rzeczywiście, ruiny są, ale... Niezbyt mi się tu podoba. - przełknął ślinę, żeby pozbyć się uczucia guli w gardle. - Anomalia? Jaka ano... Winnie! Co ci?!
Mimo silnego dyskomfortu i ogólnego osłabienia podbiegł do kuzyna, próbując pomóc mu usiąść. Na szczęście chłopak odzyskał kolory, więc Nico się uspokoił. Częściowo. I równie szybko pobladł, gdy usłyszał następne słowa.
- Winnie... Wiennie, jak to antymagii? - wyrzucił z siebie na bezdechu, mając nadzieję, że się przesłyszał, albo źle zrozumiał. - Jakiej antymagii, o czym ty mówisz?

Tak bardzo chciał, żeby przeszłość wróciła. Zwłaszcza ta dobra. On ją miał w pamięci, ale Nicholas już nie. Dlatego ona nie mogła wrócić. Mógł patrzeć na kuzyna jak na kogoś za szklaną szybą. Żył, był tu z nim, ale wydawał się niedostępny. Zmienił się, stał się z pewnością kimś innym. Zdystansowany, bardziej zdenerwowany, jakby byli dla siebie obcymi ludźmi. Nie podobało mu się to, chciał to naprawić ze wszystkich sił. Wierzył, że jego rozmowy, wspólne wyprawy i szalone przygody jak za dawnych czasów sprawią, że coś kliknie pod tą czupryną ciemnych włosów. Ukrywał się trochę ze swoją naiwnością, nie chciał nikomu zdradzić, że wierzy w coś, co być może jest tylko jego urojeniem. Nie mógł się z tym pogodzić. W końcu Nicholas żył! Musiała więc istnieć szansa, że jego wspomnienia wrócą. Być może pragnął czegoś nierealnego. Co rusz spoglądał na kuzyna w ten swój nostalgiczny sposób, chociaż wiedział, że to niewłaściwe, że w końcu on zauważy; ale mężczyzna nic nie mówił.
Sam się pilnował, z początku nawet nie wiedział, jak ma się zachować w obecności Nico. Bywało, że się zapominał. Traktował go jak wcześniej i tak jak teraz nie zastanawiał się, tylko wybrał pierwsze lepsze miejsce, porywając kuzyna na wyprawę. Tym była przygoda — rzuceniem się w otchłań ryzyka, a także spontaniczności.
To miejsce było specyficzne, intrygujące i osłabiające. Nie od razu zorientował się, że Niki jest jakiś podenerwowany, mu też nie za bardzo podobało się to miejsce. Nie rozumiał, dlaczego zrobiło mu się słabo, ale od razu zorientował się, że to wina tego miejsca, zwłaszcza kiedy spróbował wstać i na nowo zakręciło mu się w głowie. Teoria potwierdzona!
- Chyba będę musiał iść na czworaka. - Zażartował, wydając z siebie szczekanie i trochę wilczego wycia. Chciał go rozbawić, ale Nicholas nie wyglądał na takiego, co zaraz miałby się roześmiać wręcz przeciwnie.
- Nico pękasz? - Przez moment myślał, że mężczyzna udaje, spojrzał na kuzyna — jego blada twarz mówiła sama za siebie.
Stary Nicholas niczego się nie bał. Jako starszy brał zawsze winę na siebie, za psoty swoich młodszych, to on inicjował wszystkie szalone rzeczy, a teraz... Teraz nie wyglądało to najlepiej.
- No wiesz, w tym miejscu nie działa żaden czar ani magiczny przedmiot.- Powiedział spokojnie, przyglądając się nieco uważniej byłemu gryffonowi, jakby tłumaczył pierwszoklasiście, czym jest pole antymagiczne.

Nicholas sam z siebie był dość blady, ale teraz nawet jego usta stały się jakby bielsze. Co on mówił? Co to miało znaczyć? Jak mogło nie być magii? To nie śnieg, że raz sobie jest, a potem rozpływa się w nicość. Seaver wyciągnął różdżkę i spróbował rzucić zaklęcie. Nie podziałało. Ale to jeszcze nic, może tu faktycznie słabiej się czarowało, może magia niewerbalna nie działała należycie? Może różdżka była tu głucha, ospała, może trzeba było z nią rozmawiać jak z kimś chorym? Może czuła się tak źle jak on?
- Zabierajmy się stąd, Winnie - rzucił zachrypniętym ze zdenerwowania głosem i pochylił się do kuzyna. Nie zamierzał patrzeć bezczynnie jak chłopak się czołga po ziemi. Mimo że sam czuł się osłabiony, odepchnął całą niemoc i przerzucił sobie przez kark jego prawą rękę, a swoją lewą objął go w pasie, trzymając mocno. - Wstajemy. Raz, dwa...
Na trzy sapnął i podniósł krewniaka, utrzymując go w pozycji pionowej. Nicholasowi przyświecał teraz jeden, nadrzędny cel. Uciec stąd, wydostać się, wrócić do miejsca, gdzie w powietrzu znów czuć było magię. I nie obeszły go słowa Winniego, że pęka. Nie tym razem, nie gdy wiedział czym grozi bycie tak bezbronnym, tak pozbawionym sprawczości, słabym. Zaznał w swoim życiu aż za dobrze jak to jest być nikim. I był chory na samą myśl, że teraz znów znalazł się w tej samej matni, co wtedy na wyspie.
- Idziemy - powiedział jeszcze raz i ruszył drogą, którą tu przyszli. Nie interesowało go już jak się czuł Winnie. Chciał tylko wyciągnąć ich obu z tego złowrogiego miejsca, w które nigdy by nie przyszedł gdyby wiedział, z czym się wiązało. I choć adrenalina przysłaniała mu inne emocje, skupiając się na tym, by uciec, by przetrwać, to tak naprawdę był zmrożony strachem do szpiku kości.

+

Nie czuł się za dobrze, ale też nie miał problemu z tym, że magia tu nie działa. Oczywiście, że winnifredowej krwi krążyły czary od razu, kiedy tylko się urodził i spijał mleko matki z czarodziejskiej piersi, było wiadomo, że pójdzie do Hogwartu; ale nawet jeśli ich rodzina była magiczna, to jednak rodzice podchodzili do wychowania Winniego i Harmony w taki sposób, że ich dzieciaki znali te wszystkie sztuczki i nie sztuczki mugoli. Dlatego nie przerażało go to, Nicholasa też nie powinno. Tak więc gryffona zastanawiało dziwne zachowanie starszego kuzyna. Nie wiedział jednak, jak bardzo jest źle, jakie demony przeszłości właśnie drapały ostrymi pazurami o ściany zmaltretowanego umysłu Nico.
Przyjął jego pomoc, właściwe nie miał nic przeciwko, żeby stąd poszli. Nie chciał chodzić na czworaka, zwłaszcza że to nie lato, a chłodny listopad. Działanie pola antymagicznego sprawiało, że czuł się naprawdę chujowo, a kiedy wstawał — jeszcze bardziej chujowo.
- Trzy. - Powiedział z wysiłkiem, stanął do pionu z pomocą kuzyna i ruszyli, chociaż wszystko mu wirowało przed oczami. - Powoli, bo będziesz musiał mnie wciągać po tych schodach.- Chciał ukucnąć, ale miał wrażenie, że Nicolas przyspieszył, jakby mu się gdzieś spieszyło. Rozumiał, że też źle się czuje, to strasznie beznadziejne miejsce było na przygodę. Musieli się wydostać poza działanie pola, a wtedy wszystko wróci do normy, teraz jednak przez zawroty głowy nie widział, jak bardzo Nico jest spanikowany. Opuszczą te ruiny, odetchną i będą mogli przejść się w jakieś spokojniejsze miejsce lub napić się kremowego piwa to zawsze wstawiało na nogi, chociaż przy takiej pogodzie i wrażeniach to lepsze byłoby skosztowanie czegoś mocniejszego.