Jin raczej nie potrzebował pomocy, może jedynie wsparcia mentalnego przed meczem, aczkolwiek branie wsparcia od swojego przeciwnika nie było zbyt... Dobrym pomysłem. Ani dobrym ani mądrym żeby w ogóle jakkolwiek o to prosić.
Mimo to normalna rozmowa była w porządku, prawda? Brunet niby nie lubił rozmawiać z ludźmi, zresztą nawet nie przepadał za nimi ale w tym przypadku nie odezwanie się nawet zwyczajnym "cześć" było dla niego niemiłe, no a dalsza rozmowa poszła u niego jakoś tak... Sama z siebie.

Nie wiedział zbytnio jak odpowiedzieć na pytanie o zainteresowanie rozgrywkami, niby norma jakby powiedział, że tak ale... Miał cichą ochotę przyznać się, że gra w drużynie.
- W sumie racja, raz jedni mają szczęście a raz drudzy - przytaknął lekko głową zgadzając się z nią jednocześnie. - Interesują, owszem. Nawet bardzo, zwłaszcza jak się gra. - odważył się o tym powiedzieć, ale pod koniec nerwowo zaśmiał się obawiając się jeszcze nieco jej reakcji.

Głównie stresował się dlatego, że był przed nim mecz quidditch'a i to przeciwko Victorii, która grała w przeciwnej drużynie. Teraz już i tak nie było tak źle jak wcześniej, w końcu ta nie poznała go od razu jako pałkarza, a jako zwykłego ucznia więc jej reakcja na spowiedź nie mogła być taka zła... Przynajmniej tak brunet sobie wmawiał.

Victoria nie była potworem, nie była również tak przerażająca, jak mogło się wydawać. Owszem, była dość chłodna, dość wyniosła, daleko jej było z całą pewnością do roześmianych i otwartych ludzi, którzy nie bali się zawierać przyjaźni, jednak daleko było jej do kogoś, kto nienawidziłby innych jedynie z powodu ich istnienia. Poza tym była tym człowiekiem, który kochał dzielić się swoją pasją, który lubił o niej mówić, a jeśli znajdował kogoś, kto to rozumiał, cieszył się z tego faktu dodatkowo. Dlatego też uśmiechnęła się do niego lekko, ledwie widocznie, jak to ona, a następnie skinęła głową na znak, że się z nim zgadzała.
- Wtedy rozmowa wchodzi na zupełnie inny poziom. Nie wydaje mi się, żebyś grał w którejś z drużyn krajowych, ale mogę się mylić, nie interesuję się aż tak sportem. Raczej samymi miotłami i ich osiągami - odpowiedziała prosto, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego wydawało jej się, że chłopak się aż tak bardzo denerwował. Nie miała pojęcia, co takiego zrobiła źle, bo w końcu nie patrzyła na niego krzywo, nie próbowała na niego naskakiwać ani atakować. Victoria miała oczywiście świadomość, że nie należała do najłagodniejszych, najspokojniejszych na świecie ludzi, ale mimo wszystko nie odnosiła wrażenia, żeby była aż takim potworem. Rzecz jasna, jako prefekt budziła niepewność, lęk, budziła u innych niechęć, kiedy uczyła ich przestrzegania zasad, ale to nadal nie oznaczało, że należało widzieć w niej zło wcielone. Liczyła więc na to, że chłopak jakoś się uspokoi, a co za tym idzie, przestanie trząść się jak liść na wietrze.

Aneczka uwielbiała spędzać czas na świeżym powietrzu, dlatego kiedy przypadł jej dyżur na błoniach, była zachwycona z wielu powodów. Po pierwsze była to okazja, żeby się odprężyć i uspokoić, a tego właśnie było trzeba chorej na Pressurę prefektce, a po drugie na błoniach znacząco wzrastało prawdopodobieństwo natknięcia się na Atlasa, który jako Ten Jedyny wciąż dominował w serduszku i myślach Aneczki. Puchonka musiała obejść się jednak bez tej rozkoszy dla oczu, bo obowiązki szybko ściągnęły jej wzlatującą w porywach namiętności duszę.
Gdzieś niedaleko rozgrywała się istna kłótnia między młodziakami, którzy najwyraźniej nie potrafili dojść do porozumienia w jakiejś kwestii.
Aneczka czujnie rozejrzała się wokoło i dostrzegła sprawców całego zamieszania. Oni ją również, a ponieważ z odznaką prefektka wcale się nie kryła, dzieciaczki szybko do niej podbiegły, by zasięgnąć rady.
Aneczka była wniebowzięta. Wreszcie mogła z pełnym przyzwoleniem stron zainteresowanych wyrazić swoją opinię, udzielić wskazówek młodszym i wnieść w ich życie trochę światła mądrości. Tłumaczyła im wartość pieniądza w zestawieniu z wartością przyjaźni. Roztaczała przed nimi barwne opowieści o tym, co się w życiu liczy najbardziej i to, że nie można być małostkowym. Tłumaczyła długo, cierpliwie i rzetelnie, pragnąc otworzyć im oczy na to, że pieniądze nie były aż tak ważne, i że porozumienie z druhem było o wiele cenniejsze niż ten jeden smutny galeon, o którego tak zawzięcie kruszyli kopie. Niestety im więcej Aneczka tłumaczyła, tym bardziej miny dzieciaków stężały, wyraźnie świadcząc o gwałtownie słabnącym zainteresowaniu rozwiązaniem sporu, z którym do niej przyszli. Musiała zatem szybko coś wymyślić, żeby przywrócić znów ich wiarę w mądrość prefektów.
Przyszło jej do głowy kilka rozwiązań, którymi też zaczęła się dzielić z dzieciakami. Mogli kupić za znalezione galeony słodycze za nieparzystą kwotę i zjeść je wspólnie. Mogli przekazać ten galeon na cele charytatywne bądź klubowe. Mogli z jego udziałem zrobić wiele rzeczy, ale żadna nie znalazła pełnej aprobaty dla pełnoletniej już puchonki. Wreszcie Aneczka poczuła, że daje za wygraną. Chciała jak najszybciej po prostu rozwiązać ten problem w sposób szybki i klarowny, bez zbędnych opowieści naokoło. Panienka Anna Luna Brandon zaczerpnęła oddech, a potem przejęła monetę i podrzuciła ją w górę.
- Jak wypadnie smok, ty bierzesz nieparzystą monetę. - zadecydowała, wybierając jednego z chłopaków. - A jeśli czarodziej, to ty.
Powiedziała to tak stanowczo, że nie było sposobu, aby się z nią kłócić. Po prostu zadecydowała i tyle, doprowadzona do ostateczności. Chłopcy chyba nie byli do końca zadowoleni z tego rozwiązania, ale to nic nie szkodziło. Już jak odchodzili, Aneczka dosłyszała od nich rozmowę, że jednak mogłoby kupić te słodycze i wspólnie zadecydowali, że zgoda.
Panienka Brandon odetchnęła z ulgą, kiedy już zniknęli. Nagadała się za wszystkie czasy, ale grunt, że odniosła zamierzony skutek. Ostatecznie chłopcy się dogadali, a o to przecież chodziło!