Uśmiechnął się lekko, kiedy przyznała sobie punkty. Nie sądził, że po opuszczeniu murów będzie słyszał coś podobnego, a już szczególnie w podobnej sytuacji. Prawdę mówiąc, nigdy nie był dobry w podobnych spotkaniach, w small-talk i tym podobnych. Teraz czuł mimowolnie nacisk, że powinien w jakiś sposób pociągnąć rozmowę i dopytanie o to, co działo się w tym czasie z Brooks wydawało się odpowiednie. Choć z drugiej strony pojawiały się myśli, czy znali się wcześniej na tyle, aby teraz mógł pytać o tak proste rzeczy… Szczęśliwie Julia odpowiedziała i nie wyglądała na niezadowoloną z faktu, że właśnie przeszkadzał jej w odpoczynku, czy może przygotowywaniu się do kolejnego meczu.
Hobbystycznie? Nie pasowało to do obrazu dziewczyny ze szkolnych czasów, ale nie komentował jej odpowiedzi. Ostatecznie miotlarstwo nie było jego konikiem i nawet jeśli było inaczej, nie wiedziałby, jak miałby prowadzić dalej rozmowę. Kto wie, może w jakimś sensie powinien zainteresować się bardziej rozgrywkami, aby mieć również materiał do rozmowy ze współpracownikami? Być może, ale to musiało poczekać na czas, gdy Nakir będzie mieć dość wolnego czasu, aby móc poświęcić go na zebranie właściwych materiałów.
- Ministerstwo, choć nie do końca urzędnik - odpowiedział z krzywym uśmiechem na twarzy, mimowolnie czując cień goryczy na słowa o byciu czarną owcą. Cóż, był nią dostatecznie długo, aby choć częściowo wyłamać się z tego schematu. - Ale nie narzekam. Można powiedzieć, że znalazłem tam coś, co mi się podoba i daje mi spokój od narzekań rodziny - dodał jeszcze, starając się brzmieć nonszalancko, co z pewnością nie wyszło tak, jak planował. Dodatkowo wciąż czuł ten zapach od placków leżących przy obelisku. Sięgnął po jeden z nich, niepewny, czy to jednak nie są halucynacje i po chwili dostał odpowiedź na niezadane pytanie, kiedy Brooks skomentowała jego zachowanie. Rumieniec gwałtownie pokrył jego policzki, co próbował ignorować, uśmiechając się z ulgą.
- Widać, halucynacje odpyłkowe i mnie dopadły… Dobrze, że nie zacząłem jeść - odpowiedział, siląc się na żart. Odrzucił kamień w bok i sięgnął po różdżkę, aby oczyścić do końca jeden z obelisków, przy którym stał, wpatrując się w pokrywające go runy. Potrzebował czasu, aby zrozumieć ich sens, choć miał wrażenie, że jeden albo dwa znaki rozpoznaje. Pokręcił głową i spojrzał znów na Julię. - Z tymi widziadłami robi się za wiele problemów, ale z drugiej strony czasem można ich uniknąć. Miałaś już z nimi trudności, czy póki co należysz do szczęśliwców, których nie dopadły widziadła? - zapytał z zaciekawieniem, próbując po prostu ciągnąć temat, jaki przypadkiem wypłynął.

- Czyli Ministerstwo. No, nieźle! Całkiem przyzwoite miejsce pracy, chociaż zależy, do którego departamentu cię wrzucili. Mój brat pracuje w Departamencie Tajemnic i nigdy nie narzeka. Ale to dlatego, że w ogóle nie mówi o pracy – zauważyła, próbując wydobyć z niego więcej szczegółów, ale nie naciskała, gdy odpowiedź pozostała tajemnicza. – Grunt, że znalazłeś swoje miejsce. I mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy.

Julka uśmiechnęła się figlarnie, widząc, jak Nakir stara się ukryć swoje zawstydzenie. Pomyślała, że mimo upływu lat od szkolnych czasów i wspólnych lekcji, jego twarz wciąż potrafi zdradzić emocje tak wyraźnie, jak u ucznia przyłapanego na próbie przekroczenia szkolnego regulaminu. Westchnęła, zastanawiając się, jak ten nieco starszy chłopak z hogwarckich korytarzy, zmienił się w ciągu ostatnich lat. Choć jej słowa o wróżkowym pyłku miały lekki ton, z tyłu głowy wciąż tkwiły wspomnienia dziwnych wizji, które ją prześladowały przez ostatnie miesiące.

– No cóż, powiedzmy, że moooże raz czy dwa zdarzyło mi się wyłapać trochę pyłku. Oberwałam nawet tłuczkiem i zleciaam z miotły, jak tak hobbystycznie latałam. – zaczęła z nutą przekory, próbując ukryć powagę swoich doświadczeń. – Choć to w sumie zabawne, bo te wizje czasem wydają się bardziej realistyczne, niż szanse Gryfonów na wygranie szkolnego pucharu quidditcha. – Dodała z lekkim, tylko trochę złośliwym uśmiechem.

Obserwując, jak Nakir bada runy na obelisku, Julia podeszła bliżej, wsuwając dłonie do kieszeni, by złagodzić nagły chłód, który ją przeszedł. Przez chwilę wpatrywała się w te same symbole, starając się odczytać ich znaczenie, ale wyglądały one jak chaotyczne bazgroły. Wyciągnęła różdżkę i lekko nią zakręciła, usuwając resztki mchu, który zasłaniał niektóre glify.

– Myślisz, że uda nam się rozszyfrować, co oznaczają te symbole? Mówiąc "nam", mam oczywiście na myśli ciebie. - powiedziała, podając mu kanapkę z pastą jajeczną, świeżą i pachnącą tak smakowicie, jak tylko się da. – Proszę, żebyś nie próbował jeść tych kamieni. To ponoć niezdrowe.

Gdy Nakir w skupieniu wpatrywał się w runy, Julia patrzyła na niego, dostrzegając w jego twarzy mieszankę determinacji i ciekawości, co i w niej wzbudziło  dawno ekscytację, choć akurat nie do obserwowania run. Pomyślała, że może to spotkanie przerodzi się w coś więcej niż tylko przypadkowe rozmowy przy obeliskach. Może razem odkryją coś nowego, ukrytego w Dolinie Godryka.

– Może powinniśmy razem zbadać te okolice? Kto wie, co tu się jeszcze kryje. Może znajdziemy jakieś kolejne tajemnicze ruiny albo ukryty skarb. Chyba byśmy nie chcieli, żeby coś takiego przegapili pracownicy Ministerstwa, prawda? – dodała z figlarnym uśmiechem i puszczeniem oczka, zachęcając do wspólnej eksploracji.

Jej myśli zaczęły wirować wokół potencjalnych odkryć i możliwych przygód. Wyobrażała sobie, jak biegną przez ukryte ścieżki i przecinają rzeki, by znaleźć pradawne artefakty lub tajemnicze zagadki. Nie była pewna, czy Nakir zgodzi się na ten plan, ale czuła, że warto spróbować. W końcu Dolina Godryka skrywała więcej tajemnic, niż można było się spodziewać, a ona była gotowa odkryć je wszystkie – z pomocą nowego-starego znajomego, który mógłby wnieść do tej przygody zupełnie nową perspektywę.

Spojrzał na Julię i uśmiechnął się krótko, kiedy mówiła o Ministerstwie, jak o przyzwoitym miejscu. Nie żeby mógł powiedzieć coś innego na ten temat, ale przywykł, że wszyscy zwykle narzekali na nie, zarzucali brak kompetencji, czy też brak reakcji na aktualne problemy kraju. Owszem, sam też miał wiele do zarzucenia całemu Ministerstwu, ale wiedział też, jak to jest pracować w nim i codziennie mierzyć się z mniejszymi, czy większymi problemami. Niemniej ciekawie było usłyszeć, jak ktoś nazywa Ministerstwi przyzwoitym miejscem pracy.
- Ci z Departamentu Tajemnic to chyba w ogóle niewiele mówią – zauważył lekko, zaraz wzruszając ramionami. – Jeśli kiedyś wpadniesz w poważniejsze kłopoty, to z pewnością będziemy mogli zobaczyć się służbowo – podpowiedział w temacie swojej pracy, choć nie zamierzał zdradzać więcej szczegółów. Był ciekaw, czy Julia sama połączy kropki odgadując, że był aurorem, czy jej skojarzenia z kłopotami skierują ją do magicznych katastrof, albo naruszania zasad tajności, czy czegoś innego. Zaraz też dodał, że był zadowolony ze swojej pracy i nie kłamał. Oczywiście, zdarzały się lepsze i gorsze dni, ale naprawdę był zadowolony z pracy aurora, mając możliwość czerpać odrobinę przyjemności z adrenaliny, jaką niektóre akcje dostarczały.
Przyglądał się uważnie Julii, kiedy mówiła o swoich doświadczeniach z pyłem i był już pewien, że zaciągnęła się do jakiejś drużyny zawodowo. To zdecydowanie była pora, żeby zorientować się w temacie składów drużyn chociażby po to, żeby mieć świadomość, czy ktoś znajomy latał w konkretnych barwach, czy niekoniecznie. Zaraz jednak pokręcił głową na nieznaczny przytyk dotyczących szkolnych czasów.
- Wydaje mi się, że jednak udało nam się choć raz go zdobyć? Nie? Może jednak nie miałem siedzieć na rezerwie, a uprzeć się, że będę grać na obronie w trakcie rozgrywek – odpowiedział, wzruszając lekko ramionami. Prawda była taka, że cieszył się, że nie musiał wychodzić na boisko. Nie przepadał za zainteresowaniem innych osób i bycie rezerwowym członkiem drużyny, całkowicie mu odpowiadało. Miał dzięki temu odrobinę wolności, której w tamtym czasie pragnął.
Ponownie skupił się na symbolach wyrytych na obeliskach i miał wrażenie, że zaczyna dostrzegać schemat, kilka znajomych run. Potrzebował czasu, ale był pewien, że zdoła się czegokolwiek dowiedzieć, więc kiedy tylko Julia o to zapytała, skinął lekko głową. Nie odrywał spojrzenia od run, które rozpoznał, odszukując kilka kolejnych i żałował w tej chwili, że nie miał przy sobie żadnego notesu, żeby móc zapisać… Jego myśli przerwał apetyczny zapach i nie byłby sobą, gdyby odmówił kanapki, choć zarumienił się przy tym naprawdę mocno. Podziękował i po chwili zajadał się naprawdę dobrą kanapką, przyglądając się dalej obeliskowi, mając wrażenie, że runy na nim umieszczone pokrywały się z legendą, jaka krążyła na temat tego miejsca. Po chwili przeniósł wzrok na Julię, jakby zastanawiał się nad jej propozycją, choć tak naprawdę próbował opanować rosnący entuzjazm. Czy właśnie ktoś zaproponował mu eksplorację Doliny Godryka i okolic, celem szukania różnego rodzaju skarbów? I on miałby się na to nie zgodzić?
- Jestem jak najbardziej za – powiedział krótko, gdy przełknął kanapkę i szerszy uśmiech pojawił się na jego twarzy. – Nie wiem co Ministerstwo na potencjalne ukryte skarby, ale ja nie przepuszczę okazji – dodał, zaraz wskazując na runy, żeby pokrótce powiedzieć Brooks, co wydawało mu się, że było nimi zapisane. Pozostawał jeszcze drugi obelisk, choć myśli Nakira już zaczynały kręcić się wokół miejsc, w które mogli się wybrać, aby sprawdzić, co też tam się kryło. Zaraz też dął upust swojej ciekawości. – Dolinę kiedyś eksplorowałaś w ten sposób, czy dopiero teraz masz na to więcej czasu, niż w trakcie studiów?