Nie uniknął zaklęcia. Różdżka wypadła mu z dłoni. Nie mógł już nic zrobić. Naprawdę, nic. Ale chciał tylko wiedzieć, dlaczego ten człowiek chce go zniszczyć. Jego marzenia, życie, teraźniejszość, przyszłość, przeszłość. W s z y s t k o.
- Dlaczego? - wyszeptał więc znowu. Ruchy warg były spowolnione, a całe słowo wydłużone do absurdalnego brzmienia. Jakby wykonywał ostatni oddech. - Nie chcę umierać.
Nie chciał. W tej chwili naprawdę zrozumiał, dlaczego ludzie boją się bólu. Ból był najgorszy, a on wciąż trząsł się po Cruciatusie. Może nie był potężnym czarodziejem. Ale zawsze wydawało się, że jest dobrym człowiekiem, który i tak sporo w życiu przecierpiał ze względu na idiotyczne okoliczności, jego imię i nazwisko chociażby. Ale nie chciał przecież umierać, nie. Nie chciał. Wiedział, że szedł tu z zamiarem samobójstwa. Ale nie mógł umrzeć tak. Zostać zabity. Przez kogoś, kogo motywów nie zna. Swoje znał.
W tej chwili naprawdę, rozpaczliwie pragnął żyć. Patrzył tępo na swoją różdżkę, leżącą metr od niego. Poturlała się, nie dając mu już możliwości dosięgnięcia jej ręką. Był bezbronny. A i tak długo utrzymał się przy życiu.

Patrzył na to leżące ścierwo i kiedy Bobby zadał pytanie wybuchnął szaleńczym śmiechem, w którym nie było ani krzty wesołości. Wycelował różdżkę prosto w leżącego Smalldicka. Teraz był podniecony. Wiedział, co zamierza zrobić i co za chwilę się stanie.
cieszył się widząc przerażenie w oczach tej małej niedorajdy. Różdżka już nabrzmiewała zaklęciem, które za chwile miało z niej wystrzelić i ugodzić śmiertelnie Bobby'ego Smalldicka. Wytężył większość swojej mocy. Musiał zostawić sobie choć trochę na teleportację. sekundy zdawały się ciągnąć jak minuty. Minuty jak godziny. Patrzył na leżącego na ziemi grubasa całego zlanego potem i skrajnie przerażonego. Tak takie sytuacja lubił najbardziej. Może teraz społeczność czarodziejów zacznie w końcu odczuwać lęk przed nim. Może teraz kiedy doprowadzi do końca swój plan będzie mógł przejść dalej i w końcu na dobre przejąć kontrolę nad światem czarodziejów. Ręka z różdżką nie zadrżała kiedy wypowiedział. - Avada Kedavra!
Zielony promień światła pomknął ku Bobbiemu. To było najsilniejsze zaklęcie uśmiercające, jakie kiedykolwiek rzucił.

Nie odpowiedział mu. Nie wyjaśnił dlaczego. Zielony promień ugodził go w kark. Nie umiał nawet w tej milisekundzie określić, jakie to uczucie. Czy zimne, czy gorące, piekące, a może niosące ulgę? Odebrał mu ból. To wszystko, czego w tej chwili mógłby chcieć od własnego chciała. Psychika wrzeszczała o resztkę życia. O jeszcze jeden dzień. Obrazy przewijające się przed oczami stanęły, jakby rolka filmu wypadła z projektora i potoczyła się po podłodze w najciemniejszy kąt pokoju.
Bobby Smalldick umarł. Pod zastygłym nagle, wraz z ucieczką technika obsługującego mechanizm, London Eye. Nad Tamizą, która wcale nie zatrzymała biegu, wciąż płynęła leniwym, brudnym nurtem. Umarł. Koniec bajki. Koniec koszmaru. Koniec wszystkiego. Wydusił z siebie ostatni oddech. W martwych, szklistych oczach odbijało się zaróżowione od zachodu słońca niebo. Nie żył, zamordowany przez Michaela Griefa.

Nareszcie głupi grubas leżał martwy. Chciało mu się śmiać. Schował różdżkę i rozejrzał się. Widział pojedynczych ludzi obserwujących całą sytuację. Po chwili namysłu postanowił sobie stąd pójść bo po co czekać im szybciej załatwi to co ma załatwić tym szybciej będzie mógł zabrać się za planowanie dalszych kroków. Spojrzał jeszcze raz na grubego trupa i nie mógł powstrzymać uśmiechu. Po chwili deportował się stąd pozostawiając ciało na widoku, nad którym to ciałem zaczęli gromadzić się ludzie.

z/t

London Eye było wielką atrakcją dla mugolskich turystów. Tiffany zaciekawiona, czym się ci mugole tak zachwycają poszła się sama przekonać. Mieszka co prawda na przedmieściach Londynu, ale tak na prawdę nigdy nie miała okazji, by zwiedzić to miasto. Większość mugolskich atrakcji była dla niej nie znana, bo albo była w Hogwarcie, albo za granicą, albo po prostu jakoś nie bardzo miała ochoty na zwiedzanie miejsc, można powiedzieć, że ważnych dla mugoli.
Uśmiechnęła się widząc London Eye i usiadła niedaleko na ławeczce. Trochę to dziwne, bo mugole mieli wielką frajdę wsiadając do tego. Gdyby poznali latające miotły pewnie by nie budowali takich rzeczy, jak to. Siedziała tak na tej ławce i obserwowała to słynne Diabelskie Koło. Zastanawiała się, czy wsiąść, czy nie... W końcu co to za zabawa, kiedy ona może sobie polatać na miotle.


jest ktoś chętny?

Adelaide nie mogła doczekać się powrotu do Hogwartu. Nowa Zelandia była ciekawa, ale mimo wszystko trochę się tam nudziła. Choć na brak rozrywek narzekać nie mogła, bo przecież były tam drzewa, na które można się wspinać oraz jezioro, w którym można pływać, ja też inne takie tego typu. Tak więc zawsze znajdywała sobie zajęcie, a tym razem jakoś jej się nie chciało. I wszystkich znajomych wywiało. Dlatego też poprosiła swoją starszą znajomą, aby teleportowała się z nią do Londynu. Dziewczyna miała po nią wrócić wieczorem, więc Adela miała trochę czasu i postanowiła rozejrzeć się po mieście. Bywała tu tylko przy okazji zakupów do szkoły (które przydałoby się zrobić). Nie zawsze trafiała się okazja do poznania okolicy. Mając nadzieję, że się nie zgubi, przemierzała ulice miasta, jedząc pysznego gofra z bitą śmietaną i owocami. Aż dotarła pod słynne London Eye. Miala zamiar wsiąść do tego koła, ale najpierw odpocząć na ławce. Oczywiście jak na złość nie było żadnej wolnej. Rozejrzała się niezadowolona i dostrzegła dziewczynę, siedzącą samotnie na jednej.
- Hej, mogę się przysiąść? - zapytała. Właściwie to nie wiedziała, że dziewczyna jest czarownicą, choć wydawało jej się, że skądś ją kojarzy. Pewnie kiedyś się minęły.

Z zamyślenia wyrwał ją damski głos i automatycznie przeniosła wzrok, na osobę, która do niej zagadała.
-Jasne, że możesz. -powiedziała przesuwając się lekko, robiąc jej miejsce na ławeczce. Uśmiechnęła się lekko. Czy już jej gdzieś nie spotkała? Tiff miała wrażenie, jakby się już spotkały -w Hogwarcie. Warto zapytać.
-Chodzisz do Hogwartu? -zapytała jak gdyby nigdy nic. Jeśli nie będzie wiedzieć, co to jest i popatrzy na Martinez jak na idiotkę, to będzie jasne, że czarownicą to ona nie jest. Jednak Tiff miała nadzieję, że jednak będzie inaczej.
Przyglądnęła się dziewczynie. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że jednak się już gdzieś spotkały. A jeśli się spotkały to jedyną możliwością jest HOgwart.

Dobrze, że dziewczyna zapytała, bo sama Adele chyba bałaby się zaryzykować. Kiedy jednak usłyszała już pytanie, pomyślała, że przecież mugol i tak nie wiedziałby o co chodzi. Wmówiłby sobie, że się przesłyszał i poprosił o powtórzenie, albo też uznałby, że to jakaś szkoła, o której nigdy nie słyszał. Odwzajemniła więc uśmiech i odezwała się:
- Pewnie, wiedziałam, że musiałam cię gdzieś widzieć - wyszczerzyła się i podała nowej znajomej dłoń. - Adelaide Flynn, imię możesz skracać jak ci się podoba - przedstawiła się.
Puchonka była strasznie ciekawa jak wygląda Londyn z wysoka. A co za tym idzie - planowała wybrać się do jednej z kapsuł, aby pooglądać go sobie właśnie z niej. Tam też mogły się zapoznać, prawda?
- Idziemy tam? - zapytała, wskazując delikatnym skinięciem głowy na London Eye. Nie mogła się nadziwić, że mugole budowali takie rzeczy bez magii! Ciekawe, czy z góry wszystko wyglądało tak wspaniale, jak o tym mówili.

Można powiedzieć, że Tiff poczuła lekką ulgę, gdy dziewczyna się uśmiechnęła słusząc wzmiankę o Hogwarcie. Nie wyszła na kretynkę opowiadającą o dziwnych rzeczach, o których mugole nigdy w życiu nie słyszeli.
-Tiffany Martinez. -także się przedstawiła i uścisnęła jej dłoń. Śmieszne jest to, że uczniów szkoły czarodziejów można spotkać w najmniej spodziewanych miejscach. No bo kto by pomyślał, że dwie dziewczyny z tej szkoły spotkają się niespodziewanie pod London Eye, któe jest przecież mugolską atrakcją, a nie czarodziejską.
Popatrzyła w zamyśleniu na diabelski młyn, a potem na nowo poznaną koleżankę.
-Chodźmy. Nie zaszkodzi spróbować czegoś nowego. -powiedziała wesołym tonem. Zadziwiające jest to, że mugole wymyślają takie rzeczy i to bez pomocy magii. Mają ogromną wyobraźnię, to na pewno.
Posłała Adel uśmiech i skierowała się w stronę wejścia.

Prawda była taka, że wcale nietrudno było spotkać ucznia Hogwartu na ulicach Londynu, nawet tych mugolskich. Sporo z nich na pewno mieszkało w tym mieście, a wielu udawało się na spacer przy okazji zakupów na Pokątnej. Jak widać nie wszyscy siedzieli ciągle w Nowej Zelandii. Adele wstała energicznie, zrobiła malowniczy obrót i skierowała się razem z Tiff z stronę koła.
- Właściwie to z jakiego jesteś domu? - zapytała. Wiedziała, że na pewno nie jest Puchonką, bo bez wątpienia kojarzyłyby się z pokoju wspólnego. Póki co zdążyła zauważyć, że dziewczyna jest od niej starsza. Zresztą, Adelaide nawet w swoim roczniku nie wyglądała na swój wiek. Uroda niestety sprawiała, że wyglądała na co najmniej rok niżej. Pomijając fakt, że powinna być teraz w klasie szóstej.
Adele nie mogła się doczekać tych widoków. Przewracała sobie w dłoniach papierek po cukierku, którego zjadła zanim doszła w to miejsce.

-Gryffindor... -odpowiedziała krótko, tonem, który wskazywał, że chciała się dowiedzieć, jakiego domu była Adel. Bo Gryfonką to ona na pewno nie była, inaczej przecież by się znały, albo chociaż kojarzyły jakoś bardziej.
-Nie pojechałaś do Nowej Zelandii? -zapytała ciekawym tonem, gdy czekały, by wsiąść do oszklonej kuli. -Przecież praktycznie cała szkoła pojechała -dodała sekundę później. Taka prawda -większość ludzi ze szkoły pojechała na ten wyjazd. Może Adel też była, ale wróciła wcześniej? Albo w ogóle już się skończył ten wyjazd, bo przecież rok szkolny sie zbliża. Tiff nie pojechała, bo była w swojej ojczyźnie i nie narzeka, bo jest zadowolona ze swoich wakacji.
-Wsiadajmy!-powiedziała wesoło, gdy jakiś mugol otworzył im tą kule, by mogły się wpakować do środka.

Ooo, Gryffindor. Adela miała w zwyczaju podziwiać Gryfonów. W pewnym sensie oczywiście. Byli odważni, w ogóle dosyć ciekawi, choć czasem mieli zbyt dużą dumę. Takie tam spostrzeżenia. Byli przynajmniej mili, nie to, co Ślizgoni, choć i tam zdarzały się naprawdę znośne wyjątki.
- A ja jestem w tej "reszcie", Hufflepuff - powiedziała, odczytując dobrze jej ton. Niekoniecznie pasowało jej określanie Puchonów 'resztą'. Mieli mnóstwo zalet i posiadali ogromne pokłady pozytywnej energii, a w tym... byli po prostu mili. Atmosfera tego domu jak najbardziej jej odpowiadała, nigdy nie żałowała, że tiara przydzieliła ją tu.
- Pojechałam - odpowiedziała, obserwując szklane kule. - Teleportowałam się z koleżanką do Londynu, bo zabrakło mi tam zajęć. I przy okazji chciałam zwiedzić miasto, nie mieszkam w Anglii - dodała.
- Tak jest! - odpowiedziała ochoczo na 'wsiadajmy!' dziewczyny. Od razu podeszła do szyby, o którą oparła się dłońmi. Póki co nie było jeszcze tak super ekstra, ale zapewne była to kwestia czasu. Musiały wznieść się wyżej, aby widok był świetny.

Po krótkiej chwili Znaleźli się tuż pod London Eye. No Mary spojrzała w górę i aż jęknęła. Takiej wysokości się nie spodziewała spojrzała na Kame i uśmiechnęła się.
- No to próbujemy tak??- Uśmiechnęła się szeroko patrząc na niego- Trzeba przezwyciężyć lęki... Szczególnie ten lęk przed wysokością.
Szepnęła cicho patrząc Kame w oczy Słodkie sam na sam na 135 metrach?? Cóż za przeżycie... Wow... Na to Mary nie byłoby stać gdyby kogoś nie kochała. Jednak z Kame czuła że mogła konie kraść no i na to też może wejść zatem.

- Wiesz to w porządku jest się bać czegoś. Ja od małego bałem się pająków. Po prostu ich nie trawię. I jakoś nie staram się żyć w ich towarzystwie - Powiedział i zaczął się nad czymś zastanawiać. Po chwili dopiero się odezwał ponownie.
- Chociaż chwilami mam dziwne wrażenie, że żyje w ich otoczeniu. Chociaż te pająki wyglądają inaczej. Mają dwie nogi, dwoje oczu i nie są tak owłosione - Powiedział i aż poczuł jak ciarki przechodzą mu po plecach na samo wspomnienie tych obrzydliwych stworzeń.
- Zapytam się ostatni raz. Jesteś pewna, że chcesz to zrobić ? - Zapytał się. No tak cały on wolał się kilka razy upewnić, że ktoś jest pewny swojej decyzji.

Mary spojrzała na niego sceptycznie lecz usmiechnęła się. Chciał się upewnić więc spojrzała mu prosto w oczy.
- Jestem w stu procentach pewna kochanie że chcę w końcu przezwyciężyć strach przed wysokością... I zrobię to z Tobą czy bez Ciebie to zależy od tego czy chcesz iść tam ze mną i pomóc mi go przezwyciężyć czy mam zrobić to sama- Mówiąc to była dość pewna. Jej mina mówiła sama za siebie. Była nawet zbyt pewna. Można było przerazić się tą jej pewnością. Jakby miała jakieś ukryte dno w słowach które wypowiadała.

Kame zrezygnowany pacnął się lekko dłonią w czoło. Spojrzał na Nico i powiedział.
- Chyba mam na ciebie zły wpływ, ale skoro jesteś pewna to dobra - Powiedział spokojnie. On by najchętniej siedział w domu i nie wychodził z niego nawet na krok. Tam po prostu czuł się najbezpieczniej. Ale cóż trzeba porzucić swoje przyzwyczajenia. O których będzie lepiej nie wspominać Nico.
- Dobra mała idziemy - Powiedział i położył jej rękę na biodrach i wsiedli do środka. Po chwili ruszyli i wznosili się wyżej i wyżej prawie, że do nieba.
- Nie patrz w dół - Mruknął cicho zerkając na małe plamki które poruszały się w różne strony. Fajnie to wyglądało. Miał wrażenie, że patrzył na wielkie mrowisko.

Tego tylko brakowało... Nie patrz w dół?? Do osoby która jak wiadomo zrobi co innego no i tak też się stało,. Mary spojrzała w dół ale ani nie pisnęła ani nie zemdlała po prostu patrzyła jak zahipnotyzowana. No u niej to dość normalna reakcja. Uśmiechała się lekko patrząc na niego.
- Nie jest wcale tak źle jak mnie się wydawało- Szepnęła wciąż patrząc w dół. Przysunęła się blisko do niego i oparła głowę o jego ramię. Taka chwila zupełnie sami w jakiejś śmiesznej Kapsułce to coś naprawdę miłego. Uśmiechała się słodko.

Kame przytulił ją delikatnie. Ona może i lekko się uspokoiła, za to w głowie gryfona zaczęły latać różne myśli. Wszystkie były związane z ich przyszłością.
- Ni...Nico - Powiedział cicho. Widać było, że to co chce powiedzieć na pewno jest bardzo istotne, jednak jego ton głosu od razu zdradzał, że to nie będzie nic miłego.
- Są osoby które zrobią wszystko aby nas rozdzielić. Nie mówię tutaj tylko o twoim ojcu, albo o moich rodzica, albo o bracie, ale o kilku innych osobach. Co kolwiek i kiedy kolwiek usłyszysz o mnie nie ważne co to będzie. Po prostu nie chcę abyś zaczęła mną gardzić - Mruknął cicho. No tak jeszcze kilka rewelacji z jego życia. Chociaż nie był do końca pewny czy chce jej w tej akurat chwili wyjawić to wszystko co działo się przed tym za nim ją poznał.
- Widzisz to wszystko co wiesz o mnie teraz to tylko początek góry lodowej - Powiedział i odwrócił wzrok.

No cóż Mary się przestraszyła teraz dopiero bała się że on też zrobi wszystko by Mary go znienawidziła jednak nadal przyglądałą mu się uważnie.
- Nie mogę zacząć gardzić kimś kogo kocham. Nie potrafię zmienić Twojej przeszłości tak samo jak nie zmienię swojej. Chociaż często mam ochotę cofnąć się w czasie i wszystko pozmieniać.- Szepnęła patrząc mu w oczy- Przyrzekam na moje jedyne acz kochające serce że nigdy nie zacznę Tobą gardzić. Nie ma takiej opcji a jeśli zacznę niech pęknie mi serce.
Spojrzała w dół i Zachłysnęła się powietrzem.

Kame uśmiechnął się lekko. Nie chciał aby ona go znienawidziła, ale po prostu nie umiał mieć przed nią tajemnic. Jednak pewne z nich wolał by schować gdzieś głęboko w swojej podświadomości. To co robił kiedyś stało się i już się nie odstanie, ale miał jakieś dziwne wrażenie, że będzie musiał wyjawić wszystko to co było jeszcze dalej, jednak nie teraz. W tej chwili nie czas na to.
- No, ale nie przejmujmy się tym co było kiedyś. Zacznijmy się martwić tym co będzie się działo - Powiedział i uśmiechnął się lekko, jednak sam siebie jakoś nie uspokoił. Uspokoi się dopiero po pewnym czasie kiedy wszystko sobie spokojnie przeanalizuje. To nie był odpowiedni czas ani miejsca na wyjawianie wszystkich może nie zbyt miłych nowości na jego temat, ale z drugiej strony nie chce aby Nico dowiedziała się tego od kompletnie obcej osoby. Chociaż od kilku dni Kame miał wrażenie, że Nico dowie się o tym może dla niej od obcej osoby, ale na pewno znanej dla Kame. Wziął głęboki wdech i zdmuchnął sobie na bok kosmyk włosów które weszły mu na oczy.
- No...mała co ty na to aby wyrwać się z nudnego i monotonnego świata mugolskiego. I zrobić sobie mały wypad do Hogsmeade ? - Zaproponował.

Mary spojrzała na Kame i uśmiechnęła się promiennie.
- Hogsmeade?? No dobrze ale najpierw zjedźmy z tym kołem na sam dół... przyda mi się jednak poczuć grunt pod nogami kochanie. W końcu trzeba się przyzwyczaić z powrotem do świata magicznego.
Popatrzyła na niego i gdy już wyszli z London Eye zakręciło jej się w głowie. Uśmiechnęła się patrząc wciąż na niego. Przyjrzała się też ulicy i ludziom którzy przechodzili. Wszystko było ok do momentu gdy znów zobaczyła Jo.
- Ups... Problemy- Mruknęła wskazując na niego.

- Nie no - Jęknął nie zadowolony. Znowu wizyta w szpitalu. Czy to nie będzie przypadkiem już trzeci raz. No ale znajdowali się w otoczeniu mugoli. Może ten mięśniak nie będzie na tyle głupi aby wdawać się w jakieś bójki. W parku było nie wiele osób, ale tutaj na pewno jakaś policja też się znajdzie.
- Spokojnie. Idziemy tak jak gdyby nic - Powiedział. Bardzo dobrze maskował chęć obicia mu mordy tak aby już się nie podniósł. W takiej chwili jak ta żałował, że nie miał peleryny niewidki.
- Jak się zacznie rzucać to po prostu oklepie mu pysk - Mruknął cicho i uśmiechnął się lekko. Teraz wiedział czego ten Jo się boi, a Kame nie wahał się aby użyć tej umiejętności.

Mary zaśmiała się. Przeszli obok Jo jakby nie zauważeni jednak po chwili ten odwrócił się i zaczął szydzić.
- Z takim wieśniakiem chodzisz?? Nie chcesz żyć w luksusach co?? Wolisz być biedna z kimś kto nic Ci nie da??- I parę epitetów których niestety ale nie wypiszę. Mary wkurzona wyzywaniem odwróciła się i spojrzała na niego tak że Jo nagle się zamknął.
- Jeśli chcesz wiedzieć to Kame wcale nie jest gorszy od Ciebie... A wręcz przeciwnie... Współczuję kobiecie która zostanie Twoją żoną... Zrobi najgorszy błąd w swoim życiu... -Odwróciła się na pięcie złapała Kame za rękę i poszli. Jednak Jo podszedł do nich i strzelił lekko Kame w ucho. Od tak dla zaczepki.

Zdecydowanie ten debil chciał sprowokować Kame do tego aby się zdenerwował. Zacisnął mocno rękę dziewczyny. Staną jak wryty w ziemię i mruknął cicho nie odwracając się do swojego napastnika.
- Daj sobie spokój. Jak chcesz w ten sposób pokazać, że jesteś lepszy niż ja to raczej marnie ci to wychodzi. Bo w tej chwili udowadniasz to, że jesteś strasznie dziecinny i jednocześnie bardzo żałosny - Powiedział i pociągnął za sobą Nico. Ona na pewno wiedziała, że w chłopaku aż się gotowało. No i na pewno miał wielka ochotę aby mu przywalić, jednak w przeciwieństwie do Jo Kame wiedział, że to nie czas i nie miejsce na rozpoczynanie bójki.

Mary skręciła w jakąś uliczkę jednak Jo szedł za nimi. Spojrzała na Kame.
- Kochanie zróbmy tak. Ty pójdziesz przez Park a ja miastem ok?? Spotkamy się hmmm Przy wejściu na pokątną ok?? Jo pójdzie za mną więc na pewno będziesz tam pierwszy. Mi on nic nie zrobi.- Szepnęła patrząc na niego= Zgódź się... Obiecuję wrócić cała.
Popatrzyła na niego z lekkim uśmiechem. Który mówił ze ma jej zaufać.
- W między czasie wpadnę do klubu kumpla ok?? I załatwię Ci występy dobrze??- szepnęła cichutko patrząc mu w oczy.

Kame wbijał w nią wzrok. Bił się w tej chwili z myślami. Wsadził sobie ręce do kieszeni i westchnął ciężko.
- Ech...no dobra - Powiedział jednak za nim ta zdążyła coś zrobić ciągnął dalej.
- Jednak jak zobaczę, że na twoim ciele jest chociaż jeden siniak to tego ufoluda po prostu zamorduje gołymi rękami - Powiedział zdecydowanie zdenerwowany. Ufał jej, jednak jakoś nie za bardzo widziało się mu zostanie jej samej. Tak czy inaczej pocałował ją delikatnie i zaczął iść w przeciwnym kierunku. Wsadził sobie ręce do kieszeni i po chili już go nie było.
z/t