Stresowała się - to przecież oczywiste. Nie zwracała też uwagi na nikogo, jak gdyby nie mogła przewidzieć sinusoidalnej bariery emocji, które ograniczały ją teraz jak nigdy wcześniej. Perspektywa odniesienia porażki jawiła się niczym klątwa, wszak nie chciała doświadczać tego tutaj, gdzie oczy widzów skierowane na nią (i nie tylko) po raz pierwszy na deskach teatru przyprawiały o niemały zawrót głowy.
Po co się w to wpakowała?
Błąd.
Kolejny.
Oddech rudowłosej spłycił się znacząco, a następnie przeszedł w coraz to szybszy, nierównomierny i pozbawiony choć cienia naturalnej swobody. Serce łomotało w jej piersi, zaś tęczówki nie mogły skupić się na jednym punkcie. Nerwowość wtargnęła w jej drobne ciało, po czym bez zastanowienia pognała na bardziej odludny teren, by przećwiczyć po raz ostatni swoje kwestie. Kroki kierowały ją do kantorka, który znała z wcześniejszych prób w tym miejscu, ale dzisiejszego popołudnia wszystko wyglądało inaczej. Pierwsze dźwięki wydobywające się z gardła Francuzki nie brzmiały czysto, dopiero po upływie chwili weszła w odpowiednią intonację, choć nieprzyjemne drapanie w krtani utrudniało kolejne ćwiczenia. Raz po raz skupiała się na absurdalnym mówieniem jednej kwestii, gdy do reszty utraciła zdolność wydawania z siebie dźwięki.
K u r w a.
Strach wymalował się na jej buzi, nie mogąc uformować innych emocji, wszak obawa związana z nagłą przypadłość świadczyła o niedyspozycji. Co powinna zrobić? Pospiesznie wypadła z czterech ścian i pędem udała się do Donny, gdy do niej dotarł - wcześniejszy stan rzeczy minął, zaś Marceline mogła cieszyć się z zażegnanego kryzysu. Udało jej się też przestrzec przed tym miejscu kilku aktorów, by czasem nie kierowali się w tamtą stronę, po czym sama przysiadła w kąciku i bez lęku powtórzyła ponownie swoje wypowiedzi.

Kostka: 2

Przyszedł czas, by w końcu zmierzyć się z wyzwaniem, jakie stawiało przed nimi profesjonalnie wystawiane przedstawienie! Carson nie mogła być bardziej podekscytowana niż tego dnia, kiedy miała okazję wystąpić przed całą publicznością, nie tylko przed kolegami i koleżankami z roku, ale też innymi ludźmi, chcącymi zobaczyć pracę włożoną w sztukę. Ćwiczyła sporo i całkiem nieźle wychodziło jej opanowanie kompozycji. Doszła do perfekcji w kilku utworach, w innych wciąż musiała posiłkować się nutami, lecz ostatecznie wszystko dopięła na ostatni guzik. Miała nadzieję, że instrumenty nie będą sprawiały jej problemów w teatrze oraz że akustyka będzie sprzyjała jej występowi. W końcu muzyczne tło dodawało akcji dynamiki i wielu emocji!
Do Londynu dostała się oczywiście zorganizowanym przez szkołę świstoklikiem, jako że nie podchodziła jeszcze do zdawania egzaminu na teleportację. Musiała być wcześniej, chciała jeszcze coś poćwiczyć, rozgrzać palce, dostroić instrumenty - a to ostatnie okazało się być problematyczne. Męczyła się i prawie poddała się, gdy ostatecznie ze strun zaczęły odrywać się odpowiednie dźwięki. Carson nie posiadała się z radości, że udało jej się dojść do tego samej, a panna Jenkins dodatkowo ją pochwaliła.

6

Szefowa Biura Dezinformacji od czasu do czasu, a nawet i częściej ma okazję do przeglądania Proroka Codziennego. To z niego właśnie się dowiedziała o zbliżającym się przedstawieniu w New Magic Theatre, może by nie zainteresowała się tym, aż tak bardzo gdyby nie to, że stoi za tym @Donna Jenkins. Dlaczego jej o tym nie powiedziała? Wtedy przypomniało jej się co się wydarzyło na weselu Doriena i co potem mógł przekazać jej Anthony gdy się rozeszli w swoje strony na przyjęciu. No cóż, nie zdziwiłaby się gdyby ich relacja na tym ucierpiała. Nie wiedziała czy jakoś reagować po tamtym dniu, coś napisać i próbować się tłumaczyć jak uczeń w szkole, że to wcale nie jego wina. To byłoby właśnie na takim poziomie.  Chociaż teraz właśnie się nadarzyła okazja by w jakiś sposób odezwać się do rudowłosej bibliotekarki, która pewnie stanie się sławna, jeśli spektakl będzie sukcesem.
Nie chciała nikomu zawracać głowy teatrem, a i tak było dość późno kiedy sama zdecydowała się iść. Zamiłowanie Horanów do sztuki zawsze będzie widoczne, a Yvonne przywykła do przedstawień bo nie raz i nie dwa uczestniczyła w spektaklach swojej siostry jako widz w pierwszym rzędzie. Nie była wielką fanką, ale też nie miała nic przeciw, od czasu do czasu trzeba zakosztować trochę wyższej kultury.
Teleportowała się chwilę przed czasem i chyba nawet trochę za późno. Niestety nie mogła się zdecydować na ubiór (proszę nie patrzeć na tego pana obok). Na szczęście w jej szafie zawsze coś znajdzie na takie okazje, a niby nie chodzi tak często na zakupy.
Przywitana przez mężczyznę przy drzwiach udała się zająć swoje miejsce. Robiło się dość tłoczno i musiała uważać na sukienkę, nawet w szpilkach ciągnęła się lekko po ziemi. Znalazła swoje miejsce i dostrzegła już mały upominek. Kiedy usiadła poczuła, że w coś lekko kopnęła, no to już mnie jelegancko zajrzała pod siedzenie i znalazła maskę komiczną oraz eliksir. Gdy otworzyła małą fiolkę, poczuła jego zapach oraz kolor rozpoznała eliksir postarzający. Jakby już nie była wystarczająco stara... No cóż, schowała fiolkę do torebki, natomiast maskę trzymała na kolanach gdyż byłą za duża ta malutkiej torebeczki, a dodatkowo miała wystarczająco dobry humor i nie musiała z niej korzystać.

5

Byłoby co najmniej głupio gdybym nie pojawił się na spektaklu, w którym główną rolę gra moja narzeczona. Mimo iż nasze narzeczeństwo jest bardzo niezręcznym aranżem, czuję się bardzo podekscytowany jej występem. Jeśli gra tak dobrze jak śpiewa to mogę być przygotowany na niesamowite widowisko.
Przed teatrem spotykam się z @Dorien E. A. Dear. Okazuje się, że przyszedł bez Aurory, bo ta bardzo źle się czuła. Oczywiście jest mi jej żal, ale cieszę się na wspólne spędzenie czasu z kumplem, którego tak mocno pochłonęło życie rodzinne. Wchodzimy do budynku, a następnie do wskazanej przez dyżurnego sali. Zaraz przy wejściu zaczepia nas mężczyzna i od razu wskazuje zarezerwowane dla nas miejsca. Początkowo jestem odrobinę zaskoczony i wydaje mi się, że mężczyzna z kimś nas pomylił, ale po chwili stwierdzam, że najpewniej Vivien zorganizowała dla nas miejsca. Jakież jest moje zdziwienie, gdy okazuje się, że zasiadamy z Dorienem w trójosobowej loży (przypuszczam, że trzecie miejsce było przeznaczone dla jego małżonki) z doskonałym widokiem na scenę. Żeby tego jeszcze było mało pod ręką jest mini bar.
- Żyć, nie umierać - mówię do Doriena z uśmiechem nalewając sobie i przyjacielowi wina - Jeśli Vivien już na starcie tak o nas dba, to co będzie gdy wejdzie na scenę!

6

Jego rola, sama w sobie nie jest najznamienitsza - można powiedzieć - wręcz nielubiana; w końcu jest niepotrzebny, wzrasta jak niewygodna szkoda w atmosferze miłości, ogarniającej mimo wyrw kłótni sączących wspólnie jad rodów. Nic dziwnego, skoro więc Jerry Davies wypełnia rolę posługi - od pani bibliotekarki słyszy polecenie dotyczące pomocy osobom dekorującym. Nie jest specjalnie zadowolony z owego faktu - niemniej jednak milczy. Jest teraz - nienaturalnie posłuszny.
Trzeba coś namalować? Tak - na ostatnią chwilę? Cóż, całe szczęście w pobliżu znajduje farby (czyżby panna Jenkins dostrzegała w nim inne, artystyczne zdolności? Niespotykane, większość osób dostrzega w nim raczej zdolność ściągania kłopotów).
Wszystko układa się świetnie, choć później
na drodze wyrasta @Mefistofeles E. A. Nox. W głowie Jerry’ego Daviesa bębni obecnie jedna, powtarzająca się samogłoska: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, na granicy wściekłości, paniki i Merlin wie czego jeszcze.
- JAK LE… - ...ziesz; urywa odruchowe stwierdzenie; nawet on posiada w owej kwestii hamulce. Jest problem, jest spory problem, jest zabrudzona farbą część przepięknego, specjalnie szykowanego stroju. Trzeba coś zrobić. Szybko. Zanim ktoś zauważy.
- Na M e r l i n a - dodaje więc i próbuje wtem oprzytomnieć; wyciąga różdżkę - nie ruszaj się, błagam. - Celuje, modląc się w duchu o brak jakichkolwiek zakłóceń. Z zaklęć, sam z siebie najlepszy nie jest - choć coś powinien potrafić.
- Chłoszczyć - wypowiada i całe szczęście zaplamienie z farb znika. Powietrze, jak kamień z serca, z wyraźnym odetchnieniem z ulgą uchodzi z kurczących się płuc Gryfona. Mało brakowało. Naprawdę.

Historia kostek: 4 -> 1, zaklęcie 4 klik

W końcu nadszedł ten nieszczęsny dzień. Daisy chciała, żeby on nastapił jak najpóźniej, ale czas złośliwie gnał jak opętany. Jednak z drugiej strony może lepiej mieć to za sobą. Gryfonka próbowała mieć dośc obojętny stosunek do przedstawienia, ale nie można zaprzeczyć, że zaczęła się nieco stresować. Nie lubiła za bardzo udawać aktora, ale też nie chciała zrobić z siebie idiotki przed częścią Londynu i znajomymi!
Pojawiła się w teatrze i serce zabiło jej mocniej, kiedy zobaczyła jego gmach, potem kulisy i salę teatralną. Wszystko to wyglądało bardzo poważnie, a nie jak podrzędne szkolne przedstawienia. To był spektakl z prawdziwego zdarzenia, o którym było głośno w całym Londynie. Pieknie ją Donna wpakowała.
Za kulisami był już tłumek aktorów, dekoratorów i muzyków. Przywitała się ze wszystkimi i rozejrzała dookoła. Godzina zero zbliżała się wielkimi krokami i Daisy, która planowała podejść do tego na luzie, wyjęła z torby scenariusz i poczęła powtarzać tekst. Była pewna, że go umiała, ale coraz bardziej zaczęła się denerwować, więc przycupnęła gdzieś na krześle i mruczała pod nosem słowa tekstu. Uspokoiła się, kiedy się okazało, że rzeczywiście pamięta wszystko doskonale. Schowała tekst do torby i w tym momencie podeszła do niej Donna z prośbą, aby Daisy pomogła dekoratorom, jeśli skończyła powtarzać kwestię. Daisy rzuciła jej mordercze spojrzenie i odeszła. Jeszcze jej wypomni to przedstawienie, w które ją wpakowała! Z drugiej strony chyba lepiej, że zajmie czymś myśli i ręce, bo do rozpoczęcia spektaklu zostało jeszcze trochę czasu.
Podeszła do dekoratorów i zapytała czy może w czymś pomóc. Trwało to dosłownie kilka minut, bo okazało się, że wszystko jest już dopięte na ostatni guzik. W końcu nie miała już co robić i z nudów pokręciła się chwilę po zapleczu, oglądając dekoratorskie przedmioty. Gdzieś w kącie pod szafką coś błysnęło i Daisy schyliła się po to. W dłoni trzymała teraz syreni grzebień. Zapytała obecnych czy to ich, ale nikt się nie zgłosił, więc Daisy wzruszyła ramionami, chowając grzebyk do kieszeni. Wróciła za kulisy, czekając na rozpoczęcie.

Kostki na aktorów: 4
Kostki na dekoratorów: 6

Nie spodziewał się absolutnie organizacji występu przez Donnę Jenkins
ogółem - słynnego pośród mugoli występu, wystawianego na deskach londyńskiego teatru przez szkołę Hogwart.
Było to - niemniej - jedno z tych miłych zaskoczeń, przyciągających z zaciekawieniem osobę Daniela Bergmanna - jak mógłby się nie pojawić, jak mógłby je zignorować? Usłyszenie o @Marceline Holmes dodatkowo wcielającej się w jedną z ról scenariusza odbiegającej od typowości interpretacji, syciło, potęgowało entuzjazm oraz ciekawość zdarzeń; samej Krukonce nie nadmieniał swojego przyjścia choć słowem - trwał w nieprzerwanym milczeniu, pragnąc się zjawić - poniekąd - niespodziewanie. Przyszedł tym razem sam - co nieszczególnie wadziło w odczuwanym komforcie mężczyźnie, wręcz preferującemu taki tryb życia - powstałego przypadkiem spotkania niemniej nie wykluczał, podobnie jak przypadkowo nawiązywanej rozmowy. Z lekkim uśmiechem, spojrzeniem pełnym wyczekiwania zajmował dla siebie miejsce. Co ciekawe, pod spodem zostały umieszczone cudaczne prezenty - sam znalazł eliksir bujnego owłosienia, sprowadzający zmarszczkę oznajmiającą - lekkie zdziwienie - prędzej zrozumiałby jako prezent Felix Felicis. Tak czy inaczej, dyskretnie schował już fiolkę - najwyżej, będzie zbierała kurz, umieszczona na jednej z półek (ewentualnie posłuży, pozwoli ujść złośliwości).
Zagłębił plecy w wygodnym oparciu, dyskretnie śledząc spojrzeniem w pobliżu zasiadających ludzi. Czekał.

Kostka: 5, eliksir bujnego owłosienia

| jak komuś się nudzi, to może do Danielo zagadać!

Gdyby ktoś powiedział mi miesiąc temu, że skończę w teatrze na spektaklu o miłości, pewnie bym go wyśmiał. Różnie jednak bywa, więc oto jestem, choć bardziej by posłuchać tego, jak Nessa gra na pianinie, niż żeby oglądać, jak Clarke idzie w ślinę z Dearówną. Nadal jednak się poświęcam, skoro będę musiał ich wszystkich znosić na scenie, chociaż Marcelinę lubię i mam nadzieję, że poradzi sobie dobrze. Tak jak i Fire.
Zjawiam się w teatrze ubrany w koszulę, którą oczywiście pożyczam od Terreya, bo sam nie posiadam na tyle eleganckiej, by pokazać się w niej w takim miejscu. Mama wciska mi jeszcze starą muszkę ojca, przez co czuję się trochę jak kretyn, ale jakoś to przetrwam. Teatr tego wymaga, a że jestem tu po raz pierwszy, nie do końca wiem, jak się zachować i dlatego wspomagam się nieco Euforią, by nie zniechęcać się na wejściu.
Kelnerzy roznoszą jakieś trunki w kieliszkach, więc sięgam po jeden z nich i ruszam w kierunku miejsca, które mam na bilecie. Chwilę później okazuje się, że tuż obok mnie ma siedzieć Heaven Dear w towarzystwie dziewczyny z Hufflepuffu, którą kojarzę jedynie z twarzy, ale nigdy nie zamieniłem z nią żadnego słowa.
- Nie chciałem ci odbierać roli błazna, ale widzę, że i tak jej nie dostałaś – stwierdzam na słowa Ślizgonki, ledwo powstrzymując się od śmiechu, gdy siada na łajnobombie, choć nie mam zielonego pojęcia, skąd to paskudztwo wzięło się akurat pod jej tyłkiem. Widać karma bardzo lubi walczyć o swoje, a Dear się o tym przekonuje na własnej skórze. Może nawet bym ją pomógł, ale niespecjalnie skupiałem się na zaklęciach, więc nie ryzykuję, żeby się nie ośmieszyć.
- Holden Thatcher – przedstawiam się Puchonce, ściskając jej drobną dłoń. – Nie trzeba, możesz zostać na swoim miejscu – dodaję jeszcze, gdy proponuje mi, żeby Heaven usiadła obok mnie. Lepiej nie ryzykować, bo jeszcze byśmy się zabili, a poza tym dzięki Cherry czuję trochę mniej odór łajna od Ślizgonki.
Wypijam swojego drinka, nie do końca identyfikując ten smak, bo nie jestem specjalistą od alkoholu, ale zaczynam czuć sympatię do Puchonki po mojej prawicy. Jest sympatyczna, więc pewnie i tak bym się z nią polubił, ale to uczucie sprawia, że mam wrażenie, iż znam ją całe moje życie. Na dodatek udziela mi się jej dobry humor, potęgowany eliksirem euforii, który wypiłem przed spektaklem.
- Lubisz tańczyć? – pytam dziewczynę, gdy zaczyna ją nieco nosić na siedzeniu. – Może masz ochotę…
Wyciągam w jej stronę rękę, bo jeśli urodzona z niej tancerka, to mam ochotę to trochę wykorzystać i zrobić z siebie pajaca. Kierowałbym się słowami Heaven, którą przy okazji nieco bym wkurzył, kradnąc jej na chwilę towarzyszkę. Aż dziw bierze, że ktoś tak miły jak Cherry Eastwood przyszedł tutaj z siostrą Fire.

widownia: 3 albo 4 (nie pamiętam ._.) i eliksir Gregory’ego

@Cherry A. R. Eastwood @Heaven O. O. Dear, przepraszam, że tak długo, ale obrona i przeprowadzka.

Ostatni sukces dodawał mu skrzydeł - premiera Hogwarts Musical odbiła się fenomenalnym echem wśród artystycznych kręgów, a pochlebne opinie, które wypłynęły spod pióra znanej dziennikarki, wiele dla niego znaczyły Naprawdę wiele. Jednocześnie wiedział, że tam był jedynie jednym z wielu, był tancerzem, a tu? Każda rola oczywiście była ważna, lecz zagranie "Romea i Julii" bez Romea byłoby wyzwaniem. Nic więc dziwnego, że Ezra stresował się nawet bardziej niż przed musicalem znajomego reżysera. No i nie chciał się zastanawiać, ilu znajomych będzie go... ich wszystkich oglądało.
Nie obchodziło go, co robiła Vivien - nie znaczyła dla niego zupełnie nic do momentu wejścia na scenę. Nie szukał jej również, aby życzyć jej powodzenia; to że nie będzie kopał pod nią dołków, nie oznaczało, że nagle przestała być jego konkurentką. Chętnie za to zagadywał i rzucał chociaż kilka miłych słów do każdego, kto wyglądał, jakby zastanawiał się nad połknięciem języka. Potem jednak musiał grzecznie usiąść i dać pracować @Naeris Sourwolf, która robiła ostatnie poprawki przy kostiumie.
- Cześć, pani dekorator - powitał ją entuzjastycznie. Starał się siedzieć grzecznie, bo wiercenie się raczej nie sprzyjałoby jej pracy. A jej zadania były nie mniej ważne niż jego - również od Naeris zależało w jaki sposób Ezra będzie wyglądał na scenie. Oddawał się cały w jej ręce. - No pewnie, że jest trema. Choćbym nie wiem ile razy to robił i tak będę czuł, jakby to był pierwszy raz. Bo zawsze to jest inne. I tak samo ekscytujące. Poniekąd chciałbym już tam wyjść, dać z siebie wszystko... Czekanie jest najgorsze, nie sądzisz? Dla ciebie pewnie też, czy nic się nie rozleci, czy w razie wypadku będzie można coś naprawić... Ale mam dobre przeczucie i jak dla...ała - paplaninę przerwał mu krótki okrzyk bólu zmieszanego z zaskoczeniem, kiedy Naeris wbiła mu igłę w pierś. A potem kolejny, kiedy dziewczyna wyciągnęła narzędzi zbrodni. Jego oczy zaszły mimowolnymi łzami, które zaraz opanował. - Och, wedle scenariusza, Romeo umiera trochę inaczej. Ale cenię improwizację - zażartował, lekko się krzywiąc i przykładając rękę do bolącego miejsca. Nie sądził jednak, aby miał się wykrwawić. - Nie, wszystko dobrze, nic mi nie będzie - uspokoił ją, poruszając się, żeby sprawdzić, czy nic go dotkliwie nie będzie kłuło. Ale rzeczywiście dyskomfort ustępował. - Robimy coś jeszcze? Bo chcę jeszcze złapać Bridget przed wejściem. Pewnie umiera ze stresu.
Znalezienie Puchonki nie należało do najłatwiejszych, biorąc pod uwagę, że dziewczyna ukryła się głęboko w kulisach. Na szczęście jacyś uprzejmi ludzie mu pomogli. Bridget była akurat w trakcie powtarzania kwestii, kiedy pozwolił sobie jej przeszkodzić. Jego zdaniem przed wejściem na scenę warto było zadbać o chwilę rozluźnienia... więc zbliżył się do Bri, uznając, że szafa jest dostatecznie stabilnym meblem. Cóż... pomylił się.
Na ich głowy spadł - na szczęście lekki - worek, który cały wypełniony był puchem. Zaraz przykucnął, pomagając posprzątać Bridget ten bałagan i parskając cichym śmiechem. No ładnie się to zaczynało. Przeżył już dwie katastrofy. Miał przynajmniej nadzieję, że to oznaczało sukces na scenie. Dziwne swędzenie nie nastawiało go jednak najlepiej.
- Już czekam na ten taniec z Vivien z pierwszego aktu. Może na szybko powinniśmy przerobić to na coś nowoczesnego? - parsknął, choć nie było mu tak bardzo do śmiechu. Kto miał jednak robić dobrą minę do złej gry, jeśli nie on? Wyciągnął z włosów Bridget kilka zabłąkanych piórek i posłał pełen otuchy uśmiech. Co by nie było, musieli dać z siebie wszystko.

5 i 6

Staż małżeński – 4 tygodnie. Pierwszy wolny wieczór. Co więcej – wolny całkiem przypadkiem, bo szanowna małżonka także miała się w teatrze pojawić. Dostali od Vivien zaproszenie na to niesamowite wydarzenie, w którym jego młodsza siostra odgrywała (dosłownie) główną rolę. Wręcz nie mógł się doczekać, taki szczęśliwy, jednocześnie ze względu na niedawny ożenek – a gratulacje wciąż spływały, jak i perspektywy tego kulturalnego wydarzenia. Aurora, nieco pokrzywdzona, zapewniała, że da sobie radę sama przez kilka godzin, a migrenowy ból głowy, którego ze względu na błogosławiony stan nie chciała poskramiać eliksirem, nie był aż tak bardzo dotkliwy. No dobrze. Dorien zatem przed budynkiem teatru pojawił się sam, ubrany dosyć elegancko, w dodatku zaopatrzony w bukiet tulipanów, który chciał sprezentować siostrze po zakończeniu występu. Szybko odnalazł wśród zgromadzonego tłumu Cassiana i, po uściśnięciu dłoni, weszli razem do teatru.
Przyjaciel miał rację. Vivien ewidentnie się postarała, załatwiając im tak wspaniałe miejsca. Widok na scenę był fantastyczny, akustyka wyśmienita, a na zaopatrzenie w postaci przygotowanych drinków niesamowicie celne.
– Chyba zasłużyliśmy, że tak nas nagradza. Będę musiał jej podziękować.



Cassianowe 6

Nie mógł ominąć takiego wydarzenia. Kojarzył "Romeo i Julię", ale nie ze względu na samą treść przedstawienia postanowił zjawić się w teatrze. Leonardo nie był takim koneserem sztuki, żeby pchać się na tego typu występy... Zdecydowanie łatwiej można było go spotkać walczącego o bilety na jakieś zawody czy pokazy sportowe. Teraz jednak znacznie ważniejszym czynnikiem była sama w sobie obsada. Ważne było dla Leo zobaczenie znajomych na scenie - i chociaż wiernie przyszedł dla @Blaithin ''Fire'' A. Dear, to wiadomo było, że przecież nie zignoruje głównej roli męskiej, granej przez @Ezra T. Clarke. Spodziewał się po chłopaku zajebistego popisu umiejętności aktorskich i chyba nawet wcale go to nie bolało; chyba nawet cieszył się, że będzie mógł zobaczyć debiut na tej scenie. Poprzedni występ Krukona, cóż, ominął, z przyczyn dość oczywistych.
Ubrał się względnie elegancko, stawiając na prostą bordową koszulę i ciemne spodnie. Przed wejściem do teatru zdjął okulary przeciwsłoneczne, które tak uparcie wciskano mu po ostatniej sesji zdjęciowej; niby miał być twarzą marki, z drugiej strony aż bawiła go ta nagonka na promowanie i jego, i samego produktu. Już na wstępie poczęstowany został jakimś wąskim kieliszkiem z ładnie pachnącym alkoholem - a Leo nie odmawiał, odrobinę zestresowany. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie idealnie, że Fire poradzi sobie wyśmienicie, że będzie zadowolona (bo przecież na tym zależało mu najmocniej). Poza tym był sam, a sam nigdy nie czuł się zbyt dobrze. Wychylił kieliszek, nie zastanawiając się nad jego zawartością. Być może ktoś z obsługi dostrzegł poddenerwowanie ćwierćolbrzyma i to dlatego doprawił napój odrobiną eliksiru spokoju; tak czy inaczej, na poszukiwania miejsca Gryfon ruszył z niemalże błogim uśmiechem przyklejonym do ust. Ktoś wskazał mu wolne miejsce i chłopak tam też podążył...
- Och, dobry wieczór - przywitał się kulturalnie, lądując obok @Daniel Bergmann. Uśmiech jedynie się poszerzył, gdy Meksykanin rozpoznał jednego ze swoich ulubionych nauczycieli. I tak jak normalnie speszyłby się obecnością profesora i spędzaniem choćby chwili w jego towarzystwie poza zajęciami... Tak teraz już nie był jego uczniem. - Interesuje się profesor teatrem, czy tylko wspiera artystyczną stronę Hogwartu?

4 i eliksir spokoju

Nie denerwował się - jeszcze nie. Mefisto zupełnie spokojnie przyszedł na próbę, z podobnym nastawieniem zabrał się za przygotowania do spektaklu... Zdawało się, że nijak nie wzrusza go nadchodząca godzina rozpoczęcia występu. Zupełnie nie przejmował się tą presją, pod którą inni bledli z wytrzeszczonymi oczami. On po prostu wiedział, że w brzuchu ściśnie go dopiero w momencie, w którym będzie musiał wyjść na scenę; wtedy serce zatrzepocze rozpaczliwie w klatce piersiowej, a krok stanie się słaby i powolny, jak gdyby część mięśni zamieniło się w watę. I chociaż był całkiem przekonany, że mimo wszystko da sobie radę, jakieś obawy z tyłu głowy dalej mu siedziały.
Powtarzał swoje kwestie w spokoju, dość szybko przerabiając wszystko i dochodząc do wniosku, że wiele więcej zrobić już nie może. Był chyba gotowy; nie planował zbłaźnienia się przed pełną publicznością, a przedstawienie zostało nieźle nagłośnione i prawdę mówiąc, spodziewał się tłumów. Miał świadomość, że będzie tam mnóstwo ludzi z Hogwartu i nie tylko - z pewnością przyjdzie Liam, Neirin, pewnie jacyś nauczyciele, zerknie na tę szopkę ktoś z Ministerstwa... I to nie miało żadnego znaczenia, bo dla Noxa liczyła się tylko jedna osoba, której twarz pragnął dostrzec przez oślepiający blask porozwieszanych nad sceną świateł. Mimo wszystko to jego własny ojciec był najważniejszy - chciał, żeby Asmoday Nox zobaczył go w jak najlepszym wydaniu. Benvolio był zatem gotowy.
Drgnął z zaskoczeniem, zerkając na pannę Jenkins - zażyczyła sobie, żeby pomógł dekoratorom. To dlatego, że w zgłoszeniu sugerował, że może się tym zająć? Albo po prostu widziała, że nie traci głowy i chciała dać mu jakieś zajęcie? Szybko okazało się, że chodzi o drzewa; rzeczywiście do większych dekoracji przydawał się ktoś trochę - no, większy. Ślizgon już brał się za robotę, kiedy wpadł na niego jakiś rozkojarzony Gryfonik, wylewając nań farbę. Czerwoną, taką przejmująco krwistą.
- Parys, idioto - fuknął, rozpoznając aktora, ale nie pamiętając jak nazywa się poza przedstawieniem. Nie zdołał nawet poinformować go, że da sobie radę; chłopak już machał różdżką, odczyniając wszelkie szkody. Mefisto nie miał nastroju na jakieś większe dramaty, zresztą chłopak dzielił z nim tajemnicę narkotyków znalezionych podczas jednej z prób... Skinął jedynie głową i zabrał się za swoje dekoracje. Chciał działać dyskretnie, ale oczywiście wystarczył jeden niedokładny ruch, by połowa drzew runęła - jedno wylądowało na ramieniu chłopaka, tam się zatrzymując. Przenikliwy ból na chwilę zamroził Mefistofelesa, ale poradził sobie szybko, ustawił wszystko, by potem znaleźć spokojny kącik i pomasować lekko obolałe miejsce. Tragedii nie było...


3 i 3

Stresował się? Może na początku czuł się odrobinę dziwnie i nieswojo. W teatrze miało być wiele osób w tym jego znajomi ze szkoły. Cokolwiek stanie się na scenie, na pewno będą mu to wypominać do końca życia... albo i nie? Ojciec chłopaka nie miał o niczym pojęcia, a tylko jego obecność mogłaby do reszty zepsuć mu dzień. Prawdopodobnie przekonany był iż syn znowu wymknął się kolejny raz z domu, aby włóczyć się po salonach gier. Kto by się mu dziwił? Nikt nie chciałby spędzać czasu z takim pomyleńcem. Zawsze znalazł sposób aby doprowadzić go do nerwów, a w tedy obojętność Jacka jedynie wzbierała czyniąc go kompletnie nieobecnym. Wycofanie to najlepszy sposób na przeżycie tego porządkowego maniactwa.
Pora uciekać! Wymknięcie się z domu nieco nadszarpnęło jego zapas czasowy. Ojciec był zbyt czujny, zmuszając Momenta do dłuższych podchodów. Upewniwszy się, że nie ma nikogo n ogonie. Już w połowie drogi zdecydował się zażyć eliksir wzrostu. Cieszył się, że przez większość czasu nosił na sobie luźne ubrania, zaś strój Ojca Laurentego czekał na niego w teatrze. Inaczej to wyjście mogłoby się zakończyć tragicznie. Jeszcze ojciec gotów byłby zepsuć całe przedstawienie, próbując ściągnąć syna ze sceny. Lepiej kiedy o niczym nie wiedział. A jeśli nawet, na pewno nie rozpozna Jacka w tej postaci. Cokolwiek zrobi, za dziesięć lat na pewno nikt nie będzie o tym pamiętać i kojarzyć go ze złymi sytuacjami.
Sprawnie wyminął kłębiących się przed głównym wejściem gości i skierował za kulisy. To nawet zabawne... oni wszyscy mają na sobie takie drogie i dostojne ubrania. Świecą się jak miliony monet, kiedy Moment.. to po prostu ten sam Moment co zawsze. Tylko odrobinę wyższy i zarośnięty. A przynajmniej sam o sobie miał takie zdanie. Czy to była aż tak ważna impreza? Jakoś do tej pory nie miał wielu okazji na oglądanie przedstawień w teatrze. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że w takich miejscach obowiązywał jakiś ścisły dress code. Niemniej, szybko przywdział swój własny kostium, zanim ktokolwiek uznał go za totalne nieporozumienie i postanowił wyprosić.
Nie było wcale tak źle. Przebranie po poprawkach również leżało niczego sobie. Zupełnie inaczej niż na próbach. Zerknął w stronę innych aktorów. Wyglądali na zajętych. Też powinien coś jeszcze zrobić? Aby nie stać jak bezrobotny nad rowem melioracyjnym, oddalił się na zaplecze aby samemu nieco przećwiczyć swoją kwestię. Dużo do gadania nie miał. Jednak ten nowy wygląd sprawiał, że przez chwilę naprawdę mógł poczuć się kimś innym. Lepszym. Trema opuściła go do tego stopnia, że zachciało mu się śpiewać. Z początku nawet całkiem dobrze mu to szło. Nie spodziewał się, że poza tańcem i serwowaniem drinków w barze odkryje u siebie jeszcze jakieś talenty. Było cudownie. I pewnie ta sielanka podbita euforią i zachwytem nad samym sobą trwała by nadal, gdyby nie fakt iż jakiś dowcipniś rozsypał wokół nieco duszącego proszku, zamieniając głos Momenta w głos kastrata. Te piski to moje? ...
To na pewno nie wróżyło za dobrze jego karierze teatralnej. Powrócił również stres i trema. Jakkolwiek by się nie starał tego naprawić, czy to wodą, czy kaszlem, jego głos nie brzmiał za dobrze. Czy jest szansa aby uczynić z Ojca Laurentego niemowę? Miał nadzieję, że nikt go nie usłyszał.
- Niech że... Oh? Minęło.
Cóż za ulga. Właśnie miał się oswajać z myślą, iż z Szekspirowskiej tragedii uczyni komedię. Ale najwyraźniej szczęście postanowiło pozostać z nim jeszcze trochę dłużej. Co za ulga.

Kostka: 2

Lily ćwiczyła przed spektaklem, oczywiście. Tylko że po swojemu, bardziej skupiając się na emocjach towarzyszących graniu, niż na faktycznym zakuwaniu roli. Na szczęście, jako księżniczka nie miała za dużo tekstu i jakoś udało jej się przysiedzieć nad scenariuszem, żeby mimo wszystko go opanować, ale mimo wszystko zdarzały jej się drobne, drobniutkie, drobniusieńkie pomyłki.
Wcześniej się tym wcale nie przejmowała. Myślała o sukcesie, o popularności i w ogóle o tym ile dobrych rzeczy przyniesie jej ten spektakl. Ale teraz… Cóż. Teraz pojawiła się trema. Lily NIGDY wcześniej nie występowała przed publicznością. A co, jeśli się pomyli? Jeśli popsuje wszystko? Jeśli zepsuje całe przedstawienie i wszyscy ją znienawidzą?
Nieeee, niemożliwe! Przecież zna tekst. Wystarczy, że go sobie teraz powtórzy i…
Pobladła.
Przetrząsnęła torbę, kieszenie, wszystko, ale z każdą sekundą zaczęła do niej docierać ta straszna prawda. Scenariusza nie było. A zatem nie była w stanie powtórzyć roli, zapomni jej na przedstawieniu i spełnią się jej najstraszliwsze obawy. Nie, nie nie, tylko nie tooo…
- Daisy! – pisnęła spanikowana, biegnąc do swojej ukochanej starszej siostry, którą zyskała w szkolnych murach jeszcze za czasów pierwszej klasy. – Daisy, nie mam scenariusza! Wszystko zapomnę, zepsuję przedstawienie, wszystko mi się myli!
Na szczęście dramat nie trwał długo. Pojawił się scenariusz, zaistniała możliwość powtórki. I wszystko było dobrze. No bo kto inny mógłby znów zostać bohaterką Lily, jak nie najdroższa jej sercu Gryfonka?

Kosteczka jedyneczka.

Wielkie wydarzenie. Wielka presja. Wielkie tłumy. Wielka scena.
Wielki bucior, w którym się potykała.
Fire była w jakimś dziwnym humorze. Z jednej strony strasznie ją ta napompowana atmosfera drażniła. Nie lubiła mieć świadomości, że tylu czarodziejów będzie ją sobie oglądać. Nie lubiła tego, że pił ją gorset, przez który wyglądała skrajnie idiotycznie. Jak jej młodsza, dwunastoletnia wersja, gdy jeszcze dawała się zmuszać do uczestniczenia w balach arystokracji. I w ogóle nie lubiła tej ekipy z którą pracowała.
Jednak nie czuła się źle i teatr nawet jej się podobał z tej drugiej strony. Po raz pierwszy nie była widzem i... wiedziała, że sobie poradzi. To nie było stresujące, a tylko odrobinę uciążliwe, gdy wyczuwała wysoko postawioną poprzeczkę. I tak nie zamierzała skakać wyżej niż potrafiła. Zagra tak jak umie Tybalte i tyle. Może coś dostanie w nagrodzie, może nie, w każdym razie raczej wyniesie ciekawe wspomnienie.
Za kulisami kręciła się tu i ówdzie, śmiejąc się z tego, jak jakaś dziewczyna wbiła szpilę w pierś Clarke'a czy komentując złośliwie wyjątkowo mocny makijaż na twarzy Vivien. Nikt tego dnia nie miał uciec przed jej krytycznym spojrzeniem, więc niebawem także innych aktorów niemiło zaczepiła. Wczuwała się w role, a trzeba przyznać, że lubiła Tybalte. To była gburowata postać, która gardziła niemalże wszystkimi pozostałymi, więc idealnie mogła się w niej odnaleźć. Na scenę przyszła dość spokojna, w ręce trzymając plik karteczek ze scenariuszem. Usiadła sobie na boku, żeby w spokoju w ogóle przejrzeć to, co tam było, choć znała go mniej więcej na pamięć. Te nudniejsze sceny w których nie brała udziału dość pobieżnie. Okazało się, że nie potrzebowała nawet wielu ćwiczeń, żeby bardzo dobrze wprawić się w swój tekst, a Jenkins szybko to zauważyła. Dostała chyba nawet swego rodzaju pochwałę, w każdym razie mogła przejść się przy innych aktorach i wsłuchać w krótkie próby. Nadchodził wielki moment i Blaithin wykradła się nieco na bok, żeby móc zajrzeć na zapełnioną po brzegi widownię. Widziała profesora Bergmanna, swoją przeklętą siostrę, jej nieodłączną puchońską psiapsiółkę, Leo, Puchonów... Sporo osób z Hogwartu się zjawiło. Może Heaven planowała rzucić w nią pomidorem, jak już wyjdzie na scenę.
Poprawiła nieco swój dość obcisły strój, sprawdziła czy jest gotowa i czy niczego nie zapomniała, po czym wzięła głębszy oddech.

Dla niej to nie był stresujący dzień. W zasadzie dlaczego miałby być? Nie wychodziła na scenę, nie poddawała się niczyjej ocenie. Była tu dla formalności - dokończyć ostatnie poprawki, zadbać o kostiumy aktorów, przypilnować, żeby dekorację się nie posypały. Chyba nie zrobili nic źle, wszystko było w porządku, prawda? Ubrała się po prostu wygodnie. W zasadzie i tak mieli spędzić ten czas za kulisami, nie było więc sensu wybierać eleganckiej kreacji. Miało być praktycznie i właśnie na to Emily postawiła. Usta oczywiście obowiązkowo były czerwone, ale to element, który pewnie pojawiłby się u niej nawet na boisku, gdyby na jakiekolwiek wchodziła. Kiedykolwiek. Widziała, że niektórych aktorów zjada lekka trema. Zerknęła na @Ezra T. Clarke, który pewnie denerwował się najmniej z nich wszystkich, w końcu miał doświadczenie. Był zajęty, ale posłała mu uśmiech, który miał sugerować, że cały czas ślizgonka trzyma kciuki. Nagle zerknęła i zobaczyła, że @Mefistofeles E. A. Nox pomaga przy dekoracjach. Ej, przecież sobie radzili. Z rozbawieniem zaobserwowała wypadek z farbą, a później z drzewami na scenie. Z trudem opanowała śmiech przechodząc obok chłopaka.
- Ty może teraz powtarzaj ten tekst - odchrząknęła, ale po chwili zerknęła na niego z uśmiechem. - Powodzenia.
Naprawdę zależało jej, żeby wszystkim poszło dobrze. Zagadała jeszcze do @Nessa M. Lanceley informując ją, że za nią też mocno trzyma kciuki i.. zawahała się widząc @" Blaithin ''Fire'' A. Dear". Przegryzła wargę zastanawiając się, czy zrobić krok w kierunku dziewczyny. Jakby się nad tym zastanowić, to nic złego nie mogło się stać. Co najwyżej Fire potraktuje ją jak powietrze, a Emily będzie niewyobrażalnie trochę przykro. Nie spodziewała się żadnej innej reakcji, ale uznała, że warto się odezwać. Zrobiła krok na przód, a za chwilę jeden w tył. Merlinie, co to za idiotyczne czajenie się. W końcu wzięła się w garść i zbliżyła na tyle blisko, żeby nie naruszyć przestrzeni osobistej gryfonki, jednak na tyle, żeby nie dało się jej całkowicie zignorować.
- Będę trzymać kciuki, żeby dobrze poszło - powiedziała powoli i wyjątkowo ostrożnie. Starała się, żeby w jej głosie nie było wahania i stresu, ale ostatnio miała wrażenie, że próba skomunikowania się z Fire to jak chodzenie po polu minowym. Z zasadzie najlepiej w ogóle się do niego nie zbliżać, tylko tak można mieć pewność, że uniknie się wybuchu. A jednak, Rowle nie potrafiła sobie odpuścić.

Zapewne gdyby w sztuce nie grał na Jack, Neirin nie fatygowałby się w ogóle. Trzeba jednak przyznać, że teraz okazja była wyjątkowa. Zobaczyć przyjaciela na deskach teatru? To dopiero coś. Co prawda nie w głównej roli, ale jednej z poważniejszych. Może odkryje w sobie talent aktorski? Moment zmienia koncepcje na swoją przyszłość co jakiś czas. Neirin nie byłby zaskoczony, gdyby nagle młodszy Puchon uznał, iż rzuca karierę Aurora na rzecz biegania w rajtuzach po scenie. Ba, jeszcze by go w tym postanowieniu wspierał, pomagając wybrać najlepsze rajtuzy.
W przeciwieństwie jednak do Liama, nie emocjonował się spektaklem. W teatrze nigdy nie był, w filharmonii tym bardziej. I chociaż są to także mugolskie rozrywki, zwyczajnie nigdy nie był aż tak... Wyrafinowany, aby chodzić w podobne miejsca. Znacznie bardziej pasuje mu zagroda z owcami aniżeli piękna sala teatralna. Wobec tego Liam musiał go we wszystkim instruować. Od stroju po zachowanie.
Na jakiś czas stał się niemalże manekinem, przymierzając różne szaty. Pozwalając, aby Liam spełniał wewnętrzna potrzebę wystrojenia ich obu. Jak to on powiedział kiedyś? Nie po to spędził tyle w szafie, aby teraz nie umieć się ubrać? Jak dla Neia to szatyn nigdy nie siedział w żadnym meblu. Metaforycznie lub dosłownie. Walijczyk nie odczuł, aby się młodszy Puchon krył z własną orientacją. Powiedzenie jednak nadal zabawne. Chyba.
Humor pod koniec Liamowi opadł, acz Neirin nie wiedział, jak go poprawić. Próbował prowadzić rozmowę na ulubione tematy Rivai'a (w zasadzie każdy taki był), ale szatyn zrobił się małomówny. Fakt faktem, Neirinowi nie robiło to różnicy samo w sobie. Z każdą inną osobą nie zauważyłby różnicy. Przeszkadzało jednak dlatego, iż było nienaturalne dla Rivai'a.
Liam nie milczał tak o. Nie zakańczał tematu po dwóch zdaniach ani nie wymuszał uśmiechu. Owy stan zaburzał porządek świata i nawet Nei czuł się niekomfortowo. Co prawda szybko minęło... Obojętność wyparła zakłopotanie, a chłopak uznał, że przedstawienie poprawi humor szatynowi. Przestanie myśleć o ocenach i rodzicach, a skupi się na sztuce. Poszli zatem raźno, acz sama droga nie należała do najprzyjemniejszych w ich wykonaniu.
- Też nie. Ale nie sądziłbym też, że zechce zostać aurorem. Szybko zmienia plany. Czy domeną Hufflepuffu nie było niezdecydowanie? - Jeśli tak, to Jack wpasowuje się idealnie.
Przyglądał się innym uczniom. Rzeczywiście ubrani byli wyjątkowo odświętnie. Liam miał rację z tym strojem. Dzięki niemu teraz nie wyróżniali się z tłumu, a wręcz stanowili jednych z lepiej odzianych.
Zerknął, co też Rivai wyczynia w stronę Cherry, biorąc kieliszek od kelnera. Miałby może i zawahanie, czy powinien częstować się alkoholem, gdyby nie fakt, iż poza kacem, nie czuł żadnego moralniaka po ostatnim razie. Wobec tego nie zraził się do trunków. Za to już w milczeniu postąpił za Liamem, jedynie witając się gestem z Cherry.
Usiadł obok chłopaka i chcąc coś poprawić, schylił się, z zaskoczeniem dostrzegając pod siedziskiem pakunek. Wyciągnął go i obejrzał, koniec końców uznając, że nie będzie przeszkadzał ludziom szeleszczącym papierem. Położył sobie paczkę na kolanach i spojrzał po sali.
Niezbyt ostre, ciepłe światło wydobywało wiele z jego rudych włosów, nadając im przyjemnej, miedzianej barwy. Miękko zarysowywało nos i szczękę, nawet szarym oczom dodając weselszych tonów. Ten widok mógł ująć siedzącego obok Liama, Neirin jednak nie pomyślał o żadnym zauroczeniu. Słowa szatyna odebrał jako potwierdzenie swoich poprzednich nadziei. Towarzystwo, teatr, spektakl (chociaż jeszcze się nie zaczął), zdołały poprawić Puchonowi humor. Rudzielec spojrzał nań i wyciągnął dłoń, aby położyć ją na śródręczu Anglika. Nie umiał powiedzieć nic stosownego, zatem spróbował okazać własne myśli gestami. Ścisnął lekko jego rękę, zanim rozluźnił palce i tylko trzymał ciepłą dłoń na dłoni Liama.

Kostka: 5
Eliksir: Spokoju

Jakże mógłbym opuścić to wspaniałe wydarzenie, w którym występowała moja rodzona siostrzyczka?
Nabijam się, tak w sumie w dupie miałem całe to przedstawienie, które klecili gdzieś w Hogwarcie i cieszyłem się niezmiernie, że nikt mnie w nie nie wplątał, chociażby taki Zakrzewski, bo wysłanie podrobionego zgłoszenia brzmiało jak coś, na co by wpadł. Zamiast tego postanowiłem się zjawić na widowni, chociażby dla samej przyjemności pośmiania się w duszy z ewentualnych wpadek aktorów amatorów. Niestety wtedy jeszcze nie wiedziałem, że będę musiał oglądać Vivien obściskującą się na scenie z Clarke, bo gdybym był świadomy, prawdopodobnie nie zjawiałbym się tam, by nie krzywdzić swojej psychiki. Poprawianie relacji w rodzinie to jedno, ale mimo wszystko chciałem zadbać o tych kilka szarych komórek, które jeszcze cudem trzymały się przy życiu.
Wiedziałem, że Dorien i Cassian będą w teatrze i okazało się, że byli w nim jeszcze zanim sam się pojawiłem. Wszedłszy do środka, zorientowałem się, że część miejsc była już zajęta - ale na szczęście jedno świeciło pustkami, akurat w pobliżu brata i jego kumpla, do których chciałem dołączyć. Siedzieli w jakiejś cholernej loży, więc w sumie nie wiedziałem, czy będę mógł tam wejść, ale chociaż chciałem spróbować. Niestety przeciskając się między ludźmi, potknąłem się o czyjąś nogę i wylądowałem wprost na wyciągniętej ręce kelnera, dzierżącej kieliszek z winem. Czerwonym. Poczułem, jak płyn rozlewa się po mojej klatce piersiowej, znacząc purpurą jasny materiał koszuli. Przeprosiłem kelnera, on mnie, nadal byliśmy ziomkami, a szkodę w pierwszym momencie zbyłem machnięciem ręką - jeszcze jedno machnięcie, tym razem różdżką, i po plamie nie będzie śladu! Niestety okazało się, że coś nie działa, moja różdżka się zbuntowała, a zabrudzenie jak na złość nie znikało. To już mnie zezłościło, ale skupiłem się na swoim celu. Podszedłem nieopodal loży, by zawołać:
- Pst, Dorien! - Pomachałem mu ręką. - Mogę się tam wbić do was, czy to miejsce jest zajęte? - zapytałem jeszcze, po czym wyszczerzyłem się prosząco. No niech nie będzie taki i mnie przygarnie! Miałbym stamtąd dobry widok na całą tę farsę!

kostka na widownię: 1

Nie miała pojęcia, co tu robiła. Nie była wielką fanką sztuki. Być może miała jakiś ukryty talent, ale chyba go jeszcze nie odkryła. Zastanawiała się, jak ta sztuka będzie wyglądać. Kto będzie grać? Niestety nie miała za bardzo pojęcia o aktorach. Nie odrobiła lekcji. Wiedziała jedno, sztuka wzbudziła wielkie zainteresowania. Podobno napisana przez mugola. Interesujące. Mugole byli na swój sposób bardzo ciekawymi istotami, pełnymi pomysłów. Nie, żeby Wedny myślała o nich dobrze. Nie ważyła się w tej chwili. Mógłby jeszcze ją ktoś usłyszeć. Istna paranoja. Czy Wendy A. Royal była normalna? Zdecydowanie nie, ale kto był w tym świecie normalny. Nic tu nie wyglądało na takie, jakie było naprawdę. Wszyscy kłamali. Oszukiwali. Grali.
Prosta, czarna sukienka. Subtelny makijaż i idealna biżuteria. Burza rudych włosów, tym razem zapewne spiętych. @Nessa M. Lanceley znała tą ślizgonkę. Zresztą kto by nie znał dziewczyny z takim talentem i nazwiskiem - Lanceley. Nuty wydobywające się z jej skrzypiec grały jeszcze długo po tym, jak dziewczyna skończyła grać. Wendy jakimś cudem mogła wyłapać te dźwięki, nawet jeśli wkomponowały się w inne rozbrzmiewające instrumenty.
Przedstawienie powoli brnęło do przodu. Aktorzy grali lepiej, gorzej - ale nie było tragedii. Wendy wychwyciła kilka znajomych twarzy, a uwagę bardziej skupiała na ślicznych dziewczynach. Jedną z nich była główna bohaterka spektaklu @Vivien O. I. Dear.
Niestety Wendy nadal nie opuszczał ten paskudny odór łajnobomby, więc szybko chciała wyprać sukienkę, w której przyszła i przede wszystkim się wykąpać. Jeśliby tu dłużej siedziała, zapewne wystraszyłaby swoimi perfumami innych niedaleko jej towarzyszących nieznajomych.

z/t

Romeo i Julia
część druga

Powoli wszystko ucichło, światła nieco przygasły, tworząc niepowtarzalną, wyjątkową atmosferę. Cała ekipa teatralna miała zadbać o zadowolenie widowni i zapewnienie jej jak największych doznań w czasie tego spektaklu. Fala napięcia i oczekiwania opadła, gdy zaczęto odgrywać pierwsze sceny. Zarówno dekoracje, kostiumy, muzyka, jak i gra aktorska miały teraz stworzyć współgrającą całość. Wszystko jednak zależało od tego, jak każda pojedyncza osoba sobie poradzi... Powoli zarówno Akt I jak i II został przedstawiony na scenie - przed III miała nastąpić drobna, pięciominutowa przerwa.

Kostki dla aktorów:

Klik:

Kostki dla muzyków:

klik:

Kostki dla dekoratorów:

kllik:

Aktorzy, muzycy, dekoratorzy mogą za każde 10 punktów z DA w kuferku przerzucić swoją kostkę. Muszą jednak wybrać ostatni wynik oczek.

Kostki dla widowni

Klik:

Czas na odpowiedź jest do 18 lipca!

Teatr z pewnością nie był tym, czego Marceline Holmes mogła pożądać najbardziej w świecie. Przypominało to enigmatyczną odskocznię od szarej codzienności, będącą jedynie ucieczką przed egzaminami w szkole, obowiązkami i problemami, które zaczynały coraz bardziej gromadzić się w umyśle dziewczęcia. Pragnęła przemóc się w dystansie względem ludzi, a to tylko przez wzgląd na nieśmiałość , która paraliżowała w każdej swej postaci i nie pozwalała na przełamanie bariery wyobcowania. Ostatnie tygodnie opiewały jednakże w aurę wychodzenia ku rówieśnikom, zaś zakończenie roku w taki sposób winno być jedynie potwierdzeniem, że jest gotowa na zawieranie nowych relacji.
Pech, cholerny pech.
Krępowała się przez kilka pierwszych chwil, a trema wybrzmiewała pod membraną delikatnej skóry. Dopiero błysk świateł i ciemność, którą widziała przed sobą pozwoliły na rozluźnienie napiętych mięśni, kiedy to w raz z krukonem (@Ezra T. Clarke) odgrywającym rolę Romea miała do wygłoszenia kilka wspólnych kwestii. Miała już przejść do kontynuacji, kiedy to serce zaczęło gwałtownie uderzać, jakby chciało wyrwać się z wątłej sylwetki i pognać szalonym pędem w nieznanym kierunku. Policzki zalały się delikatnym rumieńce, a oczy zaszkliły, czyniąc z niej niemowę, którą stała się z własnej naiwności, wszak - kto sądził, że na widowni (wśród aktorów) nie pojawi się jakiś żartowniś? Smukłe palce dotknęły łabędziej szyi, zaś wzrok powędrował w stronę @Donna Jenkins, by jakkolwiek wybawiła dziewczę z opresji, która ewidentnie nie umiała zaradzić swojemu chwilowemu problemowi. Na całe szczęście – kobieta ruszyła na pomoc rudowłosej i dzięki doświadczeniu udało się wrócić do prawidłowego tempa przedstawienia. Zadziwiające? Otóż nie. Holmes z trudem pokonała wstyd i zażenowanie, ale gdy już mogła dotrzeć na szczyt swej roli i zakończyć nieudany występ, odetchnęła z ulgą i z nutą swobody przebrnęła przez ostatnie kwestie, by wreszcie zatopić się za kurtyną w morzu złości i irytacji wynikające z idiotycznego postępowanie osoby, której tożsamość pozostawała owianą (nadal) oniryczną tajemnicą.

Kostka: 1 -,-

Gorzej być już nie może.
Całe szczęście, przeskakuje dość zwinnie, omija - rzucane kłody pod nogi. Pan Nox może ponownie cieszyć się czystym, niezabrudzonym przez plamę strojem; to jednak nie koniec stawianych przed nimi wyzwań - i Jerry Davies jest tego doskonale świadomy. Aż nazbyt dobrze; to jego pierwsze z wystąpień oraz zmuszonym jest zmagać się z silną, kłującą między żebrami tremą; walczy z nią dzielnie, nie poddaje się władzy, w myślach powtarza kwestie. Wszystko przebiega bez większych od jego strony zarzutów - blask świateł pozostaje skupiony na Daviesowej sylwetce, jednym z wielu na przestrzeni lat wcieleń Parysa. Przez chwilę - to właśnie na nim lądują z zaciekawieniem spojrzenia oglądających, którzy wygodnie rozsiedli się na podbitych czerwienią krzesłach. Jerry Davies nie przykłada niemniej wielkiej wagi do zgromadzonej widowni - nie chce zawodzić siebie, nie chce zawodzić współgraczy, nie chce ośmieszać się przed oczami bibliotekarki. Spisuje się dobrze. Zaszyty za kulisami - oddycha z ulgą, chociaż to jeszcze nie koniec -
- wtem zauważa problemy jednego z aktorów - stracił głos, jakimś cudem; początkowo nie wiedząc, co robić - prędko udaje się Daviesowi zachować zimną krew oraz resztki rozsądku. Informuje on Donnę Jenkins oraz wypowiada zaklęcie - głos wraca, nie ma już większych problemów. Czyżby stawał się choć odrobinę lepszy w zaklęciach? Nigdy nie był z nich wybujałym geniuszem.

Kostka: 5 klik

Nie czekając na reakcje Doriena daję znać @Calum O. L. Dear, żeby przysiadł się do nas. Vivien to też jego siostra, więc powątpiewam, żeby się gniewała, skoro nie pojawiła się Aurora. Gdy młodszy Dear dosiada się od razu proponuję mu trunek udając, że nie widzę jaki jest usyfiony. Spożywamy w trójkę wyborne trunki, jednak nie wdajemy się w głębszą dyskusję, bo po chwili rozpoczyna się spektakl.
Już na samym początku zauważam, że Vivien wygląda niesamowicie, niemal tak dobrze jak na weselu. Może to zasługa makijażu, a może jednak tego, że w towarzystwie sztuki moja narzeczona rozkwita - nie mam pojęcia, ale nie zmienia to mojego zachwytu. Patrzę na nią jak na obrazek.
Choć wiem, że to tylko scena to gdzieś w głębi serca czuję zazdrość o jej partnera, szczególnie podczas sceny pocałunku. Nie mówię jednak o tym na głos, bo nie chcę, żeby Dorien się dowiedział. Wciąż walczę z moim pożądaniem skierowanym w jej kierunku, bo wydaje mi się ono cholernie irracjonalnie.
Mimo doskonałych miejsc podczas spektaklu przeszkadza mi niewygoda. Po kilkunastu próbach znalezienia wygodnej pozycji transmutuję oparcie w miękką poduszkę. Zdecydowanie lepiej.
Dopiero gdy nadchodzi przerwa mogę odezwać się do moich towarzyszy. Uśmiecham się do @Dorien E. A. Dear i mówię starajac się ukryć mój zachwyt:
- Zawsze wiedziałem, że Vivien pięknie śpiewa, ale nie przypuszczałem, że tak dobrze radzi sobie jako aktorka.

5

Pierwszy dzwonek oznaczał wejście widzów na salę. Za kulisami jednak chaos wciąż zbierał potężne żniwo w postaci małych lub większych wpadek. Zaraz trzeba było jednak o wszystkim zapomnieć; o szczypaniu skóry po wbiciu igły, o dostrzeganych kątem oka problemach pozostałych aktorów, o Bridget i swędzącym proszku - co akurat było najtrudniejsze ze wszystkich - bo podwójny dzwonek nawoływał do zajęcia swoich miejsc nie tylko widzów. Trzeci zaś rozpoczynał przedstawienie.
Do dzieła.
Chwila odsłonięcia kurtyny była chwilą, kiedy serce Ezry zadudniło dwa razy mocniej i szybciej z podekscytowania. Ze swojego miejsca nie mógł stwierdzić, jak wypełniona była widownia, ile miejsc pozostawało pustych, ale i tak miał wrażenie, że publika naprawdę dopisała. Szczególnie że przedstawienie było - mimo że nagłośnione - bardzo amatorskie. Uśmiechnął się, a bicie jego serca wróciło do normy. Obserwował jak Fire i Marcelina przyjmują na siebie ciężar dobrego rozpoczęcia spektaklu, a każda kolejna wchodząca osoba dodaje wszystkiemu charakteru.
Jego debiut, jako Romea, odbywał się w towarzystwie Mefisto. Nawet jeśli Ezra uważał za trochę ironiczny fakt, że Mefisto odgrywał jego najlepszego przyjaciela, na scenie zgrywali się bardzo dobrze, przynajmniej jego zdaniem. Sam Clarke czuł się idealnie na miejscu. Każdy krok i każdy wyćwiczony gest wychodził naturalnie, lecz sam Ezra nie miał czasu na to, by cokolwiek analizować. Widownia była dla niego jedynie rozmazaną masą - światło padało wprost na aktorów i choć zapewne każdy mógł dostrzec zmiany w mimice Ezry, on nie potrafiłby rozpoznać twarzy, nawet patrząc centralnie w tłum. Może to i dobrze? O wiele łatwiej było wyśpiewywać piosenkę o nieszczęśliwej miłości, nie szukając jednocześnie gdzieś tam twarzy Leonardo.
Najwyraźniej szczęście czuwało nad Ezrą, bo dalej również obyło się bez większych wpadek, przynajmniej z jego strony - współczuł za to Marcelinie, którą ewidentnie ktoś bezczelnie sabotował. Na tym polu mugolska publiczność była lepsza... Dodatkowo w pewnym momencie za jedną z dekoracji wpadł mu w ręce magiczny mikrofon i choć teraz nie miał czasu się nad nim pochylić, nie wątpił, że jeszcze kiedyś urządzenie mu się przyda.

kostka: 6

Nie wiedziałem, czy loża była Doriena, czy Cassiana, ale ucieszyłem się, gdy wpuścili mnie do niej. Miejsce tam było zdecydowanie bardziej atrakcyjne niż gdzieś niżej, wśród całej reszty ludzi i niekompetentnych kelnerów. Przyjąłem kieliszek od Cassa, uśmiechając się przy tym z wdzięcznością i odrobiną wstydu, bowiem przy nich wyglądałem teraz tragicznie, z plamami od wina...
- Hej, czy któryś z was mógłby...? - zapytałem, skinąwszy brodą w kierunku zabrudzonej koszuli. Chciałem usadowić się na krześle, lecz coś mi nie pasowało. Parokrotnie podnosiłem się i kręciłem, wierciłem, jak pies na kanapie, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. - Coś... coś mi tu gra - rzuciłem do chłopaków, zorientowawszy się, że oni podobnego problemu chyba nie mieli. Podniosłem się, na tyle dyskretnie, na ile mogłem, ponieważ niedługo zaczynało się przedstawienie i sięgnąłem ręką w kierunku dolnej części oparcia. Coś tam utkwiło! Okazało się, że w siedzeniu znajdowała się świeca... - Czy to miejsce miało należeć do kobiety? - zapytałem w żartach, pokazując bratu i jego przyjacielowi długą świeczkę. - Ktoś ewidentnie chciał kogoś nadziać - dodałem, po czym opadłem na krzesło, w końcu odnajdując wygodną pozycję.
A przedstawienie na razie było... Ok.

6

Pierwsze gongi i start.
Myślałam, że trema mnie zeżre, ale mimo to starałam się skupić na tym co dzieje się na scenie. Dzięki mojej uwadze udało mi się wyłapać, że jedna z dziewczyn straciła głos na scenie i szybko rzuciłam odpowiednie zaklęcie ratując ją tym samym przed sceniczną klęską. Donna gorąco mnie pochwaliła.
W końcu nadszedł mój moment - nie ukrywam, że było to dla mnie cholernie trudne, że musiałam zaczynać od sceny, w której całuję się z tym oblechem, ale nie mogłam narzekać. Oboje daliśmy sobie radę doskonale - sam taniec nie sprawił mi zbyt wiele problemu, a podczas pocałunku wyobraziłam sobie, że mam pocałować Raya - początkowa tęsknota za ukochanym dodała zbliżu naturalizmu i namiętności, jednak w pewnym momencie mój mózg wypchnął Raya by zastąpić jego obraz Cassianem. Poczułam się strasznie głupio, ale dograłam scenę do końca bez problemu.
Później nastąpił jeden z moich ulubionych momentów czyli scena balkonowa. Śpiewanie było moją mocną stroną i Ezra musiał przyznać, że w tej kwestii nad nim góruję. Chociaż jemu również poszło nieźle, dzięki czemu scena wypadła naprawdę brawurowo.
Scena nocy poślubnej mimo wszystko poszła zaskakująco łatwo, zaś scena kłótni z matką o Parysa również nie sprawiła mi zbyt wiele kłopotu. Z każdą kolejną minutą stres opadał, a ja grałam coraz lepiej. Wciąż cieszyłam się jednak, że silne oświetlenie nie pozwalało mi zobaczyć twarzy widowni.

5