Praca z materiałem: 73 - 10 = 63
Frywolność magii: 36 (1)
Wypadki przy pracy: 3
Modyfikatory: -

Nie wydawał się mieć dobrego humoru i jeśli miałaby być szczera - wyglądał okropnie. Jedno spojrzenie w jego przekrwione oczy skutecznie zamknęło jej buzię, toteż usiadła przy swojej glinie, kładąc ręce na stoliku, walcząc z przemożną chęcią zatopienia w materiale palców. Obejrzała swoje paznokcie, cmoknęła raz po nosem, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Atmosfera w pomieszczeniu była w jej odczuciu cięższa od samej gliny. Spojrzała raz jeszcze w bok, lecz szybko odwróciła wzrok, nie widząc tam żadnego punktu zaczepienia. Dodatkowo rozmowa między tą dwójką urwała się i Kate nie miała nawet czego podsłuchiwać. Pokiwała głową na boki, zupełnie jakby nuciła w głowie jakąś piosenkę, skupiając się na nowych wchodzących do sali. Odmachała @Morgan A. Davies, która wyglądała, jakby bardzo mocno walczyła o pozostanie we względnym pionie. Czy w nocy działo się coś, o czym nie wiedziała, a co przytrzymało ich wszystkich z dala od łóżek?
Gdy jeszcze para młodszych uczniów usiadła, profesor Scrivenshaft rozpoczął zajęcia, tłumacząc im dalsze kroki, które powinni podjąć. Mieli skupiać energię i myśli na tym, co ich najbardziej inspirowało w szkole. Cholera... Jak miała przełożyć wszystkie rzeczy, które kochała w zamku - wspólnotę, koleżeństwo, wiedzę, przygodę - na kawałek gliny? Lubiła co jakiś czas wyżyć się artystycznie, lecz czy była kreatywną osobą? No właśnie średnio. Musiała się mocno wysilić, by wpaść na jakiś koncept, a jednocześnie większość jej pomysłów i tak było oklepanych. Nie umiała być innowatorką, wiedziała o tym. Przyjemność ze sztuki czerpała, a owszem, i czasem lubiła te emocje przełożyć na jakieś medium. Teraz jednak patrzyła w tę grudę gliny i nie wiedziała, co ma zrobić. Rozsiadła się nieco odchylona, krzyżując ręce na piersi i wbijając w nią spojrzenie, którym zdawała się rzucać wyzwanie.
No, stań się czymś!
Prześledziła w głowie wszystkie rzeczy, które tak naprawdę lubiła. Zastanowiła się, co takiego sprawiało, że faktycznie czuła, że żyje. Do głowy przychodziło jej dużo rzeczy, Quidditch chociażby, lecz rzeźbienie pętli lub okrągłej piłki wydawało jej się pójściem na ogromną łatwiznę. Jej myśli powędrowały następnie ku jej ulubionemu przedmiotowi, czyli opiece nad magicznymi stworzeniami. Profesora Rosy raczej nie byłaby w stanie wyrzeźbić, no umówmy się, wyszedłby jej prędzej troll niż coś, co mogłoby oddać piękno i perfekcję pół-wila. Spróbowała więc przekierować swoje myśli na jakiejś magiczne stworzenie - i bingo! W jej wyobraźni pojawiła się sylwetka centaura, wspaniałej istoty, zarówno majestatycznej, silnej, jak i wrażliwej, obdarzonej wnikliwością, której przeciętnemu czarodziejowi brakowało. Mieszkali w zakazanym lesie, w swojej społeczności, która posiadała dogłębną wiedzę na temat otaczającego ich świata. Czytali z nieba jak z elementarza, co największym astronomom nawet się nie śniło. Centaur był dla Kate uosobieniem tajemnicy, którą zamek Hogwartu zdawał się ociekać. Wciąż tyle było do odkrycia, sama magia wydawała się bezbrzeżnym oceanem, z którego każdy czerpał siłę. Uskrzydlona swoją ideą, zabrała się za rzeźbienie.
Rzucała pod nosem defodio, mamrocząc je cichutko, nie chcąc ryzykować z zaklęciami niewerbalnymi, w których to była beznadziejna. Nie wiedziała za bardzo, jak zabrać się za glinę, więc zaczęła od przedzielenia jej, by nieco zmniejszyć formę, z którą przyszło jej pracować. Następnie zaczęła wycinać jej nadmiar, by stworzyć cztery kanciaste bloczki, które miały posłużyć za podstawę do rzeźbienia końskich kończyn. Nie była co prawda pewna obranych proporcji. Niby jaki był koń, każdy widział, ale nie da się ukryć, że architektonika ich ciała była jedną z doskonalszych w świecie i jedno potknięcie potrafiło zmienić rzeźbę czy rysunek w karykaturę samej siebie. Odwróciła glinę do góry nogami, dosłownie, skupiając się teraz na wyodrębnieniu zaklęciami i narzędziami kopyt.
- Ciekawa jestem, co Ciebie inspiruje - rzuciła półgębkiem, pochylając się nieco w kierunku @Lockie I. Swansea, skupionego na swojej pracy, w dalszej kolejności dopiero przenosząc wzrok na to, co faktycznie tworzył. Zanim jednak zdążyła rozwinąć temat jego rzeźby, jej własna, cóż, dostała nóżek w sensie bardzo dosłownym, bowiem ZESKOCZYŁA Z JEJ STOLIKA. - Co do ch... wracajtunatychmiast! - wyrzuciła z siebie na wydechu teatralnym szeptem, zrywając się z miejsca, by czym prędzej złapać swój kawałek gliny, a nie było to łatwe, bowiem sama przyprawiła go o dwie pary kopyt.

Praca z materiałem: 43
Frywolność magii: 51 za kuferek
Wypadki przy pracy: -
Modyfikatory: kufer zabił frywolność magii

Może była to kwestia jej senności, ale jej gliniana twórczość zdecydowanie nie miała okazać się najwybitniejszym wcieleniem artystyczności. Choć wyobraźni Davies nie brakowało, zdolności manualnych w tej dziedzinie sztuki już zdecydowanie tak, zatem wybrała dziś prostsze od smoków rozwiązanie - afrykańskiego lwa. Zerknęła niepewnie na świerkową różdżkę ze spiralnymi wyżłobieniami i uśmiechnęła się złowieszczo, wyraźnie knując intensywne jak na siebie korzystanie z jej pomocy. Finalnie w ciągu kilkunastu minut tylko raz, czy dwa razy zastosowała zaproponowane przez nauczyciela Aceuro - podczas prób dbania o detale rzeźby. Całą resztę w dużej mierze starała się wykonywać manualnie, tu odrywając, tu ugniatając glinę w palcach dla osiągnięcia wyobrażonych elementów i kształtów. Magiczna glina niby była bardzo wygodna, wręcz pomocna dla niespiesznie pracujących twórców i artystów, nie wymagała nagrzewania, zwilżania, czy przesadnej uważności przez swoją zaskakującą trwałość. Ale nie trafiła na najwybitniejszą artystycznie jednostkę, zatem lew, jaki jest, każdy widzi. Uszko mu się odlepiło, więc uratowała je dość panicznie rzucanym zaklęciem Zlep, a całość wdzięcznie przyzdobiła jeszcze Exemplarem, usiłując choć trochę podratować wizerunek otrzymanego lwa. Pewnie z Priopriari rezultaty byłyby o niebo lepsze i szybciej miałaby tę część zajęć za sobą, ale od tego była Działalność Artystyczna, by poczuć, że nie samą magią czarownica żyje. Tak oto gliniany lew z wyczarowanym wzorem łańcuchów choinkowych w grzywie był już gotowy.

Punkty z DA w kuferku: 38
Ulubiony przedmiot lekcyjny: Eliksiry
Czy masz jakiekolwiek doświadczenie w rzeźbie? NIE (chyba że na jakiejś lekcji, ale nie pamiętam)

Praca z materiałem: 36
Frywolność magii: 29 (+kuferek) = 67
Wypadki przy pracy: 1 - n/d
Modyfikatory: kuferek

Przyjście na działalność artystyczną nigdy nie było jego priorytetem, więc nic dziwnego, że wbił do klasy w czasie, gdy profesor już tłumaczył, co dzisiaj mają robić. Przeprosił go kulturalnie, bo skończonym chamem nie był, po czym usiadł na miejscu i wtedy też dotarło do niego, co dzisiaj robią. Glina... Przeklęta kurwa... Pamiętał wciąż, co wydarzyło się na kółku twórczych pojebów i jakoś nie do końca miał ochotę na powtórkę z rozrywki. Nie miał chyba jednak za bardzo wyjścia, więc wziął głęboki oddech i powoli zaczął pracować. Nie celował w nic ambitnego, ot prosty tulipan, tak sobie wymyślił, ale mimo to, jakoś glina nie chciała z nim współpracować. Może jak konie, wyczuwała nastrój chłopaka i wiedziała, że on też nie ma ochoty babrać się w niej przez następną godzinę lekcyjną.

Obserwował poczynania uczniów, którzy zabierali się do formowania swoich bloczków gliny, kiedy spóźnialski @Maximilian Felix Solberg wbiegł do klasy. Mikel pokiwał głową, kierując go ręką w stronę wolnego stanowiska i dostrzegł uniesioną w górę rękę młodej uczennicy @Jenna Hastings. Uśmiechnął się zadowolony, widząc jak świetnie poradziła sobie z puchnącą gliną i podszedł by wyrazić swoje uznanie:
- bardzo dobre panowanie nad sytuacją, plus pięć punktów dla Ravenclaw! - pochwalił, i wysłuchał jej pytania - Och, ależ oczywiście, proszę, zrób tak jak ja...
Pokazał jej dokładny ruch nadgarstka przy rzucaniu inkantacji i podkreślił na którą sylabę położyć nacisk.
- Śmiało, spróbuj jeszcze raz. - zachęcił, by dała popis i obserwował z uwagą jej poczynania, dając jej na bieżąco poprawki.
Kolejną próbę rzucenia zaklęcia rozpatruj jako pozytywną!
Odwrócił się do ślizgonki, niemal emanującej złością @Aoife Dear-Aasveig.
- Panno... Dear? - strzelił, bo nie był pewien jej nazwiska, nie uczył jej od pierwszej klasy - Na tworzenie gotowej formy trzeba ćwiczyć transmutację. - zaproponował - Rzeźbimy tak, jak mugole. Jak trytony, centaury i gnomy. - powiedział łagodnie - Używając takich materiałów i umiejętności, jakie mamy. To nie sprawdzian, tylko lekcja, proszę się nie frustrować. - zaśmiał się serdecznie, po czym uniósł nogę pozwalając glinianej podobiźnie konia przebiec pod nią, z niemałym zaskoczeniem wymalowanym na twarzy.
- radzę go szybko łapać! - zawołał za @Kate Milburn która, cóż, właśnie usiłowała to zrobić, po czym popatrzył na dzieło @Morgan A. Davies i dodał:
- Iście gryfońskie dzieło!

- Lockie Swansea

Nauka Defodio: 1 udana próba za pomoc nauczyciela oraz nieudana samodzielna xD

Jenna zarumieniła się z radości, kiedy nauczyciel przydzielił jej punkty. Naprawdę ją docenił! To było takie miłe i takie niespodziewane, że musiała się uśmiechnąć. A to jej się rzadko zdarzało, głównie przez brak dostatecznych powodów. Kolejnym powodem do radości było wsparcie nauczyciela w temacie nauki zaklęcia. Kiedy jej pokazał, powtórzyła wszystko jak należy i zaklęcie przyniosło zamierzony efekt.
- Dziękuję, panie profesorze! - ucieszyła się, a zaraz potem podjęła kolejną samodzielną próbę. I nic. To trochę ostudziło jej zapał. - Och...
Zmartwiła się. No ale to jeszcze nie koniec lekcji. Na pewno jej się zaraz znowu uda! Musiała tylko cierpliwie ćwiczyć, skoro rzeźba już jej się udała jak należy, przynajmniej tak w miarę. Bo książka wyglądała już jak książka, no ale nie była szczególnie skomplikowanym kształtem.

Praca z materiałem: 6
Frywolność magii: 39 + 39 = 78
Wypadki przy pracy: -
Modyfikatory: kuferek


Nie mogła tak po prostu na niego patrzeć i przyjmować informację o jego samopoczuciu, jakby było to, coś tak zwyczajnego, jak prognoza pogody lub poziom przypieczenia tostów na śniadaniowej uczcie. Osłoniła dłonią usta, pochylając się jeszcze bliżej, ku uchu ślizgona:
— Pozwól mi sobie pomóc, nie wiem jak, ale... — budził w niej prawdziwą krukonkę, taką z krwi i kości, która gotowa była rzucić wszystko, by szukać rozwiązania, nie przyjmując myśli, że takowe nie istnieje - niezależnie od tego, co by powiedział, czy uznałby ją za naiwną idiotkę czy wścibską trzpiotkę to dopuścił ją do siebie i nie mógł teraz oczekiwać, że po prostu o tym zapomni, albo co gorsza, zignoruje - ale wrócimy do tego, jasne?
Odsunęła się, odejmując rękę od ust, akurat na czas, by przywitać się z Kate skinieniem głowy. Kątem oka zauważyła, jak gryfonka kładzie swoje rzeczy po drugiej stronie Lockiego, co na dobre poskutkowało tym, że ukróciła swoje szepty i skupiła się na glinie. Scrivenshaft rozpoczął swój monolog, z którego wyłapywała co drugie słowo, ugniatając materiał w dłoniach - a ten był dziwnie lepki, przyklejał się jej do palców i ciągnął, gdy próbowała oderwać go od skóry, niczym źle wyrobione ciasto. Im bardziej go ugniatała, tym gorszy efekt to przynosiło, niemal całe dłonie pokryte miała wilgotną gliną i z każdą sekundą wzrastał jej poziom irytacji.
— Mógłbyś? — sapnęła, dmuchając w natrętny kosmyk, który co chwila opadał jej na twarz, bezradnie zerkając na Lockiego. Chciała go wsunąć za spinkę, ale próba zrobienia tego samodzielnie sprawiła jedynie, że na czole umazana była zasychającą gliną. Nosz kurwa, co jak co, ale żeby pokonała ją glina? Nie próbowała nawet odpowiedzieć sobie na pytanie, co ją inspirowało, bo gliniana kupka o nieokreślonym kształcie mówiła sama za siebie: chaos.

Praca z materiałem: 19 (+ 10 za kostkę) | po rozegraniu scenariusza 1: 29+6 Saskii (bo od Kate rzeźba uciekła)/2 = 17.5
Frywolność magii: 24 (2)
Wypadki przy pracy: 1 dorzut nieparzysty, znowu 1 dorzut tym razem parzysty
Modyfikatory: -


Uciekający wzrok Milburn mówił mu więcej o jego stanie wizualnym, niżby chciał wiedzieć. Spuścił spojrzenie na glinę, bo choć słyszał Saskie, to wiedział, że przecież nie miała możliwości mu pomóc. Poza tym, to tylko oczy, nie były mu aż tak potrzebne. Znaczy oczywiście smutno żyć bez wizualnych aspektów ale w końcu przyjdzie koniec wszystkich zmysłów, zaczynanie od oczy nie było najgorsze.
Wyciągnął rękę i położył ją na jej przedramieniu, kiedy Scrivenshaft zaczął tłumaczyć cel zajęć. Nie miał pojęcia jak jej powiedzieć, że to bezcelowy wysiłek, więc jak na kulturalnego i pełnego empatii człowieka powiedział:
- Nie trzeba. - w głowie uznając to za szczyt kulturalnej odmowy.
Położył obie dłonie na glinie, którą bez większego entuzjazmu klepał i ugniatał w coś, cokolwiek, nic właściwie. Blob przypominał może puchar, może kołyskę, ale jakby przechylić głowę, to trochę salamandrę o jednej nodze. Gdyby ktoś go zapytał co miał na myśli - nieznałby odpowiedzi.
- Dziewczyny w kusych spódniczkach.. - odpowiedział przemądrzałym, acz swobodnym tonem na pytanie zadane mu przez @Kate Milburn, jednak słowa te rzucane kiedy oczy zachodziły mu łzami nie brzmiały aż tak cwaniacko, jak można się tego było po nim spodziewać.
Nie mógł powstrzymać parsknięcia, patrząc na to, jak gryfonka zrywa się do pogoni za swoim czworonożnym czymś, co zasuwało po podłodze szybkim truchtem i coś by dodał przesympatycznego o tym, że Milburn musi poważnie przemyśleć za czym się ugania, kiedy usłyszał głos @Saskia Larson.
- Hm? A. Jasne. - wytarł dłoń w ścierkę wziętą ze stolika i zebrał jej powoli włosy, by spiąć spinką która je trzymała.
Ta chwila wystarczyła, by jego rzeźba przechyliła się niebezpiecznie. Szybko wyciągnął rękę, by zatrzymać upadek kolosa, jednak czymkolwiek kielicho-kołysko-salamandra była, ugięła się wpół i zlała z poczwarą krukonki.
- Oj. - bąknął, bo nie wiedział co zrobić ze swoim dziełem, a co dopiero z dziełem syjamskim.

Scrivenshaft wydawał się niewzruszony tym, co się działo w sali. Składał to zapewne na karb twórczej wolności, którą pozostawiał uczniom zawsze dowolną. Podchodził do osób potrzebujących szczególnej pomocy, by podpowiedzieć nieco jak się do pewnych elementów zabrać, jednak większość z obecnych, w jego ocenie, radziła sobie bardzo dobrze.
- A teraz, kiedy już wiemy co rzeźbimy, chciałbym, byście spróbowali tchnąćw rzeźbę prawdziwą kwintesencję tego, co was pasjonuje! - podjął, kiedy już mniej więcej wszyscy zdawali się wiedzieć co robią ze swoim klockiem gliny.


W zależności od tego, jaki jest Twój ulubiony szkolny przedmiot, nauczyciel zachęca Cię, a wręcz rzuca wyzwanie do zmodyfikowania swojej magicznej rzeźby.
Musisz rzucić kolejne k100 na to, jak Ci to wychodzi - im wyższy wynik tym lepiej.

Wyzwanie:
zaklęcia - Nadaj swojej rzeźbie głos.
opieka nad magicznymi stworzeniami - Spraw by twoja rzeźba zachowywała się w sposób charakterystyczny dla jakiegoś zwierzęcia.
zielarstwo - Użyj zaklęć, aby Twoja rzeźba wyrosła z roślin lub była z nich utworzona.
eliksiry - Twoja rzeźba powinna zmieniać kolor lub formę w reakcji na dodanie magicznego eliksiru. Skorzystaj z eliksirów, które podsuwa ci Scrivenshaft!
działalność artystyczna - Zainspiruj się stylem słynnego czarodzieja-artysty i odtwórz jego technikę w swojej rzeźbie. Koniecznie wspomnij jakiego!
magiczne gotowanie - Twórz rzeźbę, która wygląda jak lub pachnie jak Twoje ulubione czarodziejskie danie.
latanie na miotle - Stwórz rzeźbę, która oddaje dynamikę i emocje związane z lotem na miotle. A może zrobisz latającego znicza?
historia magii/runy/astronomia/wróżbiarstwo -  Twoja rzeźba powinna przedstawiać scenę lub symbol związany z wybraną dziedziną.
transmutacja - Spraw by rzeźba zmieniała formę z jednej w drugą.
uzdrawianie - Stwórz rzeźbę, która symbolicznie przedstawia proces leczenia lub uzdrawiania.

Modyfikatory:
Osoby, którym rzeźby się skleiły również dodają swoje wyniki k100 na to jak im idzie i dzielą przez dwa.
Za opisanie na min 250 znaków dokładnie tego, czego dotyczy Twoje wyzwanie dodaj 20 pkt do wyniku k100 na to, jak Ci wychodzi. Podkreśl je w swoim poście, by było je wyraźnie widać!
Jeśli masz doświadczenie w rzeźbie, do wyniku k100 dodaj swoje punkty z DA.
Jeśli przyniosł*ś ze sobą jakieś magiczne narzędzia, możesz przerzucić swoją k100 i wybrać lepszy wynik.

Podsumowanie
Wyniki końcowe to ostateczcny wynik pracy z materiałem z etapu 1 + k100 na wyzwanie. Na podstawie sumy nauczyciel wystawi wam ocenę i przyzna punkty za pracę na lekcji.

Kod:

<zg>wyzwanie:</zg> [url=link]wynik k100[/url] - jakie wyzwanie?
<zg>Podsumowanie:</zg> wynik pracy z materiałem + wynik wyzwania

Lekcja kończy się 18:01 o 20:00 - praca domowa jest już wrzucona w temat.

Lista obecności:

wyzwanie: wynik 54 - onms (spraw by twoja rzeźba zachowywała się w sposób charakterystyczny dla jakiegoś zwierzęcia.)
Podsumowanie: 117

Nawet nie była w stanie zareagować na głupi tekst @Lockie I. Swansea, bo akurat wtedy jej glina z wyciętymi bloczkami, które zamierzała przygotować pod kończyny rzeźby, wystrzeliła ze stolika i postanowiła zwiedzić całą salę. Kate poderwała się z krzesła i ruszyła za nią, starając się ani na nikogo nie wpaść, ani nie potrącić ich rozrabianych glin. Jej własny blob był zaskakująco zwinny jak na taką ciężką grudę.
- Próbuję! - poinformowała nauczyciela z lekką nutką irytacji w głosie - no bo po co innego czołgałaby się na kolanach i łowiła glinę spomiędzy nóg uczniów? Ostatecznie udało jej się zatopić w niej palce, dzięki czemu mogła doprowadzić ją do swojego miejsca i wznowić pracę nad tworzeniem podobizny centaura.
Niestety widok, który zastała po powrocie, nie napawał jej optymizmem. Wystarczyło spuścić tę dwójkę na chwilę z oczu, by ich gliny weszły ze sobą w jakiś stosunek. Aż jej powieka zadrgała z nerwów. Usiadła z powrotem, starając się zakryć buchającą z jej oczu zazdrość szerokim, słodkim uśmiechem, po czym nieco zbyt agresywnie wymierzyła swojej grudzie klapsa.
- Ta dziewczynka w spódniczce to się chyba za bardzo pochyla - rzuciła lekko, wciąż z uśmiechem gniotąc swoją glinę. Jedynie drgające mięśnie policzków pozwalały domyślić się, co sądziła o tej dwójce maczającej dłonie w jednej brei. Wspaniale. Cudownie. Potrząsnęła głową, udając, że włosy wpadały jej w oczy, choć kosmyki będące przy twarzy twardo tkwiły zatknięte za uszy. W rzeczywistości musiała otrząsnąć się z tego paskudnego uczucia, które paliło ją dogłębnie.
Zabrała się więc za rzeźbienie, starając się nadać materiałowi kształt, na którym jej zależało. Wcześniej przygotowane bloczki okazały się dobrą bazą do stworzenia końskich nóg. Z torsem walczyła najdłużej, bo o dziwo trudniej było jej oddać męską, pokaźną muskulaturę niż ciało kopytnego. Ostatecznie jej centaur prezentował się, cóż, w sumie to bardzo dobrze jak na jej mocno średnie umiejętności rzeźbiarskie!
- Mhm, teraz to nie chcesz już biegać? - zapytała glinę retorycznie. - Umiesz zrobić tak, żeby chodził? - zapytała Ślizgona, prawdopodobnie odrywając go od pracy. Cóż, miała w tym też swoje cele...

wyzwanie: 95 -ONMS
Podsumowanie: 93 + 95 + 9 (doświadczenie w rzeźbie) + 20 (za opis) = 217

Aneczce doskonale pracowało się na dzisiejszych zajęciach. Nie odzywała się zbytnio, całkowicie pochłonięta procesem tworzenia. Jej pegaz był cudownym reprezentantem swojego gatunku, pełnym drobnych detali i szczegółów chwytających za serce każdego miłośnika skrzydlatych wierzchowców. Puchonka pracowicie dokończyła rzeźbę i tchnęła w nią magię, za której sprawą pegaz zamrugał, otrzepał się i rozprostował skrzydła, jakby sprawdzając, czy są dostatecznie duże, by go unieść. I były! Rumak bryknął wesoło i pogalopował po ławce, po kilku susach odbijając się glinianymi kopytkami od blatu, by wzbić się w powietrze. Zamachał skrzydłami i wzleciał gdzieś pod sufit, szybując jakiś czas wesoło, aż wreszcie obniżył lot i wylądował znów na ławce, trącając małymi chrapkami dłoń swojej twórczyni.

Nauka Defodio: samogłoska i spółgłoska (drugi sukces, więc nauczone!)
wyzwanie: 62 - uzdrawianie
Podsumowanie: 86 + 62 + 20 = 168

Jenna nie poddawała się z nauką zaklęcia. Uparcie próbowała dalej, czując potrzebę udowodnienia sobie, że jest dostatecznie dobra w rzucaniu czarów, by zdobyć nowe umiejętności. Z początku wcale się nie udawało, ale potem nareszcie osiągnęła upragniony sukces. Ach, gdyby tu był Christian z pewnością by się mu pochwaliła! Ale nic z tego. Jej sukces musiał pozostać cichy i prywatny, chyba że jakimś cudem ktokolwiek w tej sali zwróciłby na nią uwagę. Nie bardzo się jednak na to zapowiadało, chyba że nauczyciel znów by docenił jej wysiłki. Ale o ileż cenniejsza byłaby atencja któregoś z tych gromadzących się tutaj studentów!
Krukonka westchnęła cichutko i zabrała się za dalsze rzeźbienie. Nie było źle. W gruncie rzeczy było całkiem dobrze. Może jej rzeźba nie prezentowała się jak światowej klasy dzieło sztuki, ale wyraźnie przedstawiała dwie sylwetki. Jedną, która leżała w łóżku i drugą, która zmieniała okłady na czole tej pierwszej. Była to bardzo prosta rzeźba, z ludzikami o symbolicznie tylko zarysowanych kształtach, ale całość tchnęła troską i opiekuńczością, jaką winna się według Jenny charakteryzować osoba uzdrowiciela i cały proces leczenia. Czymś, czego małej Jennie tak bardzo brakowało w domu rodzinnym.

wyzwanie: 52 - eliksiry
Podsumowanie: 36+52=88

Cóż, nie wyjebali go to wziął się do roboty i szło mu to chujowo. Nie był artystą, a już tym bardziej rzeźbiarzem i do tego z wielkim dystansem podchodził do tej pracy, więc jego tulipan wyglądał raczej jak chujipan. Nic na to nie mógł poradzić, choć ucieszył się, gdy usłyszał o jakimś wyzwaniu. Podnoszenie sobie poprzeczki to było ulubione hobby Maxa, które często wysyłało go do szpitalnego łóżka. Liczył, że tym razem obędzie się bez, bo w końcu tylko babrał się w glinie. Gdy dowiedział się, że ma pokombinować z eliksirami, to humor od razu mu wyjebał poza skalę. No i to to rozumiał.
Spojrzał na fiolki, które dał mu nauczyciel. Ogarniał zawarte w nich mikstury, przez co lepiej rozumiał swoje zadanie. Ostrożnie wybrał dwie, które powinny dać różne efekty kolorystyczne i umamrał rzeźbę w eliksirach, mamrocząc jeszcze odpowiednie zaklęcia. Wyszło mu tak średnio dobrze, ale to przez fakt, że cały jego chujipan wyglądał marnie. Cóż miał poradzić, dał z siebie wszystko i tyle musiało mu dzisiaj wystarczyć.

kody:

Podjęła próbę przyjścia na Działalność Artystyczną tylko dlatego, że prowadził ją Forester. Każdy kto znał trochę tego nauczyciela wiedział, że dało się z nim dogadać praktycznie zawsze, a na zajęciach nigdy nie stosował rygorystycznych zasad. I dlatego właśnie istniała szansa, że nie wyjebie Eastwood na zbity pysk za wejście do sali w połowie zajęć. Bo nie wątpiła, że Craine by to zrobił i to jeszcze z odjęciem Gryffindorowi punktów. No cóż, zebrała się w sobie i popędziła do klasy, pozwalając swoim brązowym kudłom na jeszcze większe splątanie po drodze.
- Dzień dobry i przepraszam, totalnie schrzaniłam- powiedziała do profesora z głupim uśmiechem, jakim tuszowała niepewne pytanie czy może wziąć udział w tej części lekcji. Potrafiła szybko wdrożyć się w temat, wyłapała, że rzeźbią w glinie to, co im się najbardziej podoba. U Hex były to oczywiście zwierzęta, a jako że w lodzie ostatnio stworzyła wielką akromantulę to teraz zamierzała odwzorować swoje drugie ulubione stworzenie, czyli wilka. Pracowała na złamanie karku, przez co wzięła kawał gliny i tylko go na chybił trafił wyobracała w rękach. Dwa ugniecenia, jedno rozciągnięcie i bum! Gotowe, da się z tym pracować i jak się przymknie oczy to przypomina wilka. Szybko, szybciutko złapała za różdżkę, aby nadążyć za grupą. A więc nieco ożywić tę "rzeźbę"... No na tym już się znała bardziej, więc odchrząknęła i zaczęła inkantować. Najpierw sprawiła, że figura zaczęła się poruszać. Powoli i niespiesznie łapy stawiały kroki, do przodu, do tyłu, potem na boki. Ale Hex chciała więcej, więc po chwili zmusiła już to karkołomne dzieło do biegania po ławce, próbując jak najlepiej naśladować faktyczne ruchy drapieżnego ssaka. Wzięła kartkę papieru, zgniotła ją i rzuciła przed wilka, a potem magicznie wykombinowała, jak sprawić, aby z rozpędu skoczył z wyciągniętymi łapami na tę niby ofiarę i ją złapał w pysk. Ostatecznie ta część, już bez pośpiechu, wyszła Helen zaskakująco dobrze.
Chciała jeszcze poćwiczyć zaklęcie, jakiego nie znała, a widziała, że jedna z dziewczyn z młodszego rocznika się go uczyła. Podjęła dwie próby, ale tylko jedna z nich była skuteczna i odłupała kawałek gliny.
- Profesooorze, powtórzy pan ruch nadgarstkiem? - zagadała Forestera w kwestii Defodio. Uznawała ten czar za naprawdę przydatny i to nie tylko w kwestii rzeźbienia.
Może gdyby się nie spóźniła to jej rzeźba byłaby jedną z najlepszych? Nie poradziła sobie najgorzej.

Zależało mi na przyjściu!  

wyzwanie: 94 - eliksiry
Podsumowanie: 12 + 94 + 20 =126

- Dear-Aasveig, będąc precyzyjnym. - Aoife ledwo się powstrzymała od wywrócenia oczami na słowa nauczyciela. Może nie powinna tak podkreślać drugiego nazwiska, skoro w kadrze nauczycielskiej była również jej kuzynka, ale miała to w nosie. "Używając takich materiałów i umiejętności, jakie mamy" powiedział nauczyciel, a Aoife ledwo powstrzymała się przed dodaniem "albo jakich nie mamy". Ona miała znikome umiejętności. I może według nauczyciela nie był to sprawdzian, ale ona czuła się tak, jakby walczyła z samą sobą i własnymi ograniczeniami.
Wymyślenie rzeźby korespondującej z eliksirem zajęło jej trochę czasu, bo po prostu nie miała koncepcji. Mimo najszczerszych chęci nie była prawdziwą artystką, a przynajmniej jeszcze nią nie była. Najprostszą figurą pasującą do tego była zwykła misa, która zmieniała kolor pod wpływem dodania do niej eliksiru neonu. Nie było to szczególnie odkrywcze, więc zaczęła kombinować bardziej i wreszcie wymyśliła dorobienie postaci, która przysiadła na krawędzi misy i nabierała eliksiru małą filiżanką. I nawet jakoś jej to wyszło, nie wyglądało najgorzej, choć było dalekie od tego, co Ifka chciałaby osiągnąć.

wyzwanie: 24 - transmutacja
Podsumowanie: 17.5 + 24 (sasa nie odpisala )

Nie był szczególnie pocieszony tym obrotem spraw, ale by być zupełnie szczerym to właściwie nie widział w tym problemu. W przenośni i dosłownie, bo jego oczy zachodziły co chwilę łzami i zaczynały powoli puchnąć jak alergikowi na wiosnę.
- Nie wiem nie wiem... - mruknął bez przekonania, wracając do ich beznadziejnie zlepionych, glinianych kloców. Klepał i klepał, formował co mógł, próbując odnaleźć w sobie jakąkolwiek inspirację na tę lekcje, na tę rzeźbę, na cokolwiek ze sobą, nadając jej kształt który zaczął rzeczywiście przypominać dziewczęce uda i podwiniętą spódniczkę. Jak się zmrużyło oczy. I myślało o pochylających się dziewczynach w kusych spódniczkach.
By nadać rzeźbie jakichś transmutacyjnych aspektów zastanowił się nad tym, by zmieniała się jej faktura z wygładzonej wilgotną gąbką na bogato zdobioną gęstym filigranem. Pomimo starań wydawało się, że rzeźba nie jest do uratowania. To z pewnością nie był jego dzień. Jego sezon. Prawdopodobnie nawet nie jego rok.
Odwrócił wzrok na pracę @Kate Milburn i zmarszczył brwi:
- Spróbuj animate? - strzelił, bo właściwie nie miał pomysłu. Miał za to ból głowy.

wyzwanie: wynik 54 - onms (spraw by twoja rzeźba zachowywała się w sposób charakterystyczny dla jakiegoś zwierzęcia.)
Podsumowanie: 117

Gdy tylko omiotła go wzrokiem, wiedziała, że nie powinna była mu zawracać głowy. Już na wejściu stwierdziła rezolutnie, że dzisiejszy dzień nie należał do najlepszych dla @Lockie I. Swansea. Od startu wyglądał, jakby nie przespał całej nocy albo jakby targały nim rozliczne koszmary. Dodatkowo im więcej czasu siedział w sali, tym gorzej zdawał się wyglądać, a już przy startowej facjacie było to trudne do osiągnięcia. Nie miała pojęcia, co go gryzło i jaki był powód tego stanu - a jedno spojrzenie wystarczyło, by odechciało jej się pytać. Skinęła głową, próbując wrócić myślami do swojej pracy i sprawić, by centaur zaczął zachowywać się jak centaur, lecz nie wytrzymała od skręcającego ją zmartwienia.
- Twoje oczy... - szepnęła, szturchając go nieco. - Chyba puchną Ci oczy. Może masz alergię... na glinę? - rzuciła jeszcze, już mniej mądrze, ale właściwą sobie manierą starała się dla wszystkiego znaleźć jakieś wyjaśnienie lub usprawiedliwienie. - Powinieneś iść do skrzydła. Mogę Cię odprowadzić - zaoferowała się, ale wiedziała, że nie zgodzi się na tę propozycję. Lockie był zosią-samosią. Może nawet uda, że jej nie słyszał i to też było możliwe.
Podziubała coś w swojej glinie i ostatecznie figurka ruszała rękami i okazjonalnie stawała dęba, ale Kate nie była w stanie zmusić jej do galopu.

Widząc szalenie spóźnioną @Helen 'Hex' O. Eastwood pomachał na nią szybko, zaganiając ją do jednej z wolnych ławek, po czym przyzwał jej dodatkowy bloczek gliny:
- Ale żeby mi to było ostatni raz! - powiedział niby groźnym, ale całkiem sympatycznym tonem, pozostawiając ją na chwilę, by przejść się pomiędzy ławkami i poprzyglądać jak szło innym z ich pracą.
- Jak na kogoś z taką niechęcią do sztuki rzeźbiarskiej poszło Ci bardzo ładnie! - pochwalił z rozbawieniem @Aoife Dear-Aasveig, kiedy mijał jej stolik i jej postać z filiżanką. Tego samego nie mógł powiedzieć o Swansea, który nie dość, że stworzył coś obscenicznego, to jeszcze wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć.
- Panie Swansea, prosze udać się po zajęciach do skrzydła szpitalnego...  poinstruował, jednak zaraz uśmiechnął się na widok centaura @Kate Milburn chwaląc za jej wytrwałość. Nie dość, że złapała uciekającą poczwarę, to jeszcze doprowadziła ją do stanu gotowości! Niemal jak tulipan @Maximilian Felix Solberg chociaż w nieco innym znaczeniu tego zwrotu:
- Ciekawy efekt. - pochwalił jednak wykorzystanie eliksirów do zmiany koloru dzieła.
Kiedy pegaz @Anna Brandon wzbił się pod sufit, profesor aż zaklaskał, podziwiając to dzieło:
- Co za detale, co za precyzja! - zachwycił się, kiwając głową - Plus dziesięć punktów dla Hufflepuffu! - był absolutnie zachwycony pracą Brandonówny.
Pomógł uczniom utrwalić ich prace nim nie zwolnił ich z lekcji, pozwalając opuścić salę, po czym zwrócił się do Helen:
- W związku ze spóźnieniem nie mieliśmy czasu, ale proszę zostać chwilę, dopracujemy to zaklęcie raz dwa! - zapewnił - Proszę dokładnie obserwować ruch różdżki i słuchać na jaką sylabę kładę akcent. - poinstruował, po czym zaprezentował jej kilkukrotnie defodio na klocku gliny, który stosował do prezentacji.

Wyniki:

To groźne spojrzenie Scrivenshafta tylko Helenę rozbawiło, bo popatrzyła na niego z zawadiackim błyskiem w oku. Po pięciu latach w Hogwarcie zdążyła każdemu członkowi rady pedagogicznej dać się we znaki, chociaż zazwyczaj większymi przewinieniami niż długie spóźnienie. Ale nic nie odpowiedziała, zdolna przewidzieć, że pyskowanie niekoniecznie jest tu rozsądnym wyjściem. Hex wyłowiła uchem Aoife podkreślającej swoje dwuczłonowe nazwisko oraz zapuściła żurawia, aby podejrzeć, co wyrzeźbiła. Horrendalne dzieło Eastwood tymczasem rzucało się na pióra i pergaminy z żądzą mordu. Sama by sobie za to PO nie dała. Za to nagle spojrzała z mocną zazdrością na Brandonównę. Jedna z intrusive thoughts nakazała dziewczynie podejść i rozgnieść tego glinianego pegaza pod buciorem, ale została na miejscu.
- Okej - odezwała się do profesora, gdy zostali sami. Sam na sam z Srivenshaftem po zajęciach...! jakby to chociaż był Rosa. Powstrzymała głupi, infantylny uśmieszek i po odchrząknięciu ruszyła różdżką. Tym razem dokładnie zauważyła, jak to robi nauczyciel, więc bez problemów rzuciła zaklęcie z poprawną wymową, a duży kawałek gliny się odłupał.  Jak już oboje zyskali pewność, że Helen się nauczyła, powrócili do swoich spraw.

/dwie próby udane i zt, dziękuję

Rześki staruszek przekracza próg klasy. Machnięcie różdżki i robi tu porządek, ustawia ławki, tworzy miejsca pracy! Jego laska wspiera go na każdym kroku, a on stuka nią o podłogę w rytm melodii jednego z największych hitów Roznegliżowanych Boginów. Prawdziwy z niego fan dlatego nawet wiek nie może mu przeszkodzić w zapomnieniu tych kultowych teksów. Siada sobie przy biurku, przygotowując puste arkusze, wyglądające jak zwykłe białe kartki, ale to nie do końca prawda. Są to specjalne śliskie kartki takie z dodatkiem kleju. Uśmiecha się na samą myśl, co tu dzisiaj będzie się działo! Zrobią sobie tatuaże, co prawda tymczasowe, ale Howard Forester jest tym zachwycony niczym staruszek po wypiciu eliksiru euforii. Wpadł na ten pomysł niedawno, kiedy jeszcze kilka dni temu wybrał się na wieczorek jazzowy do pubu. Towarzyszyła mu blond włosa piękność, a on w tamtej chwili odważył się wspomnieniami wrócić do lat swojej młodości, kiedy kochał się z półwilą, w gondoli przy zachodzie słońca, a ona miała taki interesujący tatuaż między piątym a szóstym żebrem, kiedy ręką sięgał do jej... Oczarował go ten wzór, ale najbardziej ona. Nie mógł jednak na lekcjach stworzyć sobie tymczasowego tatuaż pół nagiej, seksownej kobiety, w końcu był kulturalnym dżentelmenem, wyznaczającym nowe drogi zagubionym dzieciakom i poszerzającym horyzonty; ale mógł sobie pomarzyć, a także przy okazji zorganizować lekcje dla artystycznych dusz i przyszłych tatuażystów! Na każdej z ławek jeszcze kładzie stos kartek, kredek czy potrzebnych akcesoriów to szkicu, no i jakby ktoś chciał kolorowania, a kiedy wszytko jest gotowe, mimochodem zerka na zegarek. Zaraz będą! Podchodzi do drzwi, witając każdego z wielkim entuzjazmem, a przy kobietach pamięta, aby zdjąć beret z głowy w myśl zasady kultura i szarmancja to podstawa!
- Witam was wszystkich serdecznie. - Uśmiecha się ciepło, a jego oczy wydają się śmiać. - Tematem dzisiejszej lekcji, jak zapowiedziałem na tablicy ogłoszeń, jest tymczasowy tatuaż! Wszystko dokładnie wyjaśnię wam w dalszym etapie naszych zajęć.- Macha ręką, jakby niejasności na początku lekcji nie miały żadnego znaczenia. Nie zamyka drzwi do sali, może ktoś jeszcze, przechodząc obok, odkryje swoje powołanie i odważy się wejść!
- Najpierw ołówki, kredki w dłonie i niech poniesie was na Merlina fantazja! - Zakrzykuje entuzjastycznie, sam na chwile przysiadając przy biurku, aby zaraz to wstać i stukać laseczką między ławkami, nucąc pod nosem kolejny hit Roznegliżowanych Boginów; robi to z takim wyczuciem, że nikomu nie może to przeszkadzać, a może jednak?



Etap I - Szkicowanie, kolorowanie tatuażu

W sali są normalnie ławki, żeby sobie usiąść i w miarę porządek!
Najpierw szkicujecie tatuaż, kolorujecie (jeśli chcecie) rzucacie kostką k100, tak im wyższy wynik tym lepiej wam idzie. Instrukcja jest podana w kodzie, a także możliwe modyfikatory, jednak w pierwszym etapie tak dla jasności rzucacie k100 na to jak wam idzie naszkicowanie waszego dzieła, wybieracie co chcecie, opisujecie jak wam idzie; miejcie na uwadze, że nieodpowiednie rzeczy (no wiecie jakie :] ) będą karane minusowymi punktami. No i rzucacie k6 na to czy nucenie i laseczka Forestera wam przeszkadza. Chyba, że macie cechę nieogarnięty chochlik lub silna psycha (opanowanie), patrz poniżej!

Kod:

<zgss>Projekt tatuażu:</zgss> tu możecie wkleić obrazek z internetu;
<zgss>Kostka na tatuaż:</zgss> [k100], jak wam idzie;
<zgss>Punkty z działalności artystycznej:</zgss> ile macie w kuferku;
<zgss>Modyfikatory:</zgss> napiszcie co wykorzystujecie:
- punkty kuferkowe z DA do k100, możecie dodać wszystkie;
- za uzdolnienie w rysowaniu, malowaniu i wspomniane jest to w karcie; + 20
- za brak uzdolnień artystycznych; - 20
- za cechę gibki jak lunaballa (zręczność); + 10
- silna psycha (opanowanie); + 5 ta cecha również pozwala, aby Forester swoim nuceniem i stukaniem laseczką, nie wyprowadził nas z równowagi czyli można nie rzucać k6 i uznać sobie jako kostkę nieparzystą;
- za połamany gumochłon (zręczność) - 10
- za cechę nieogarnięty chochlik - 5 ta cecha również sprawia, że Forester wpływa swoim nuceniem i stukaniem laseczką na waszą koncentracje przez to nie rzucacie k6 i uznajecie kostkę jako parzystą;
<zgss>Przeszkadzanie Forestera:</zgss> k6 czy stukanie laseczką i nucenie Howarda wam przeszkadza w skupieniu się, parzysta tak (- 5 do k100), nieparzysta nie, a nawet wam pomaga! (+ 5 do k100), patrz powyżej czy nie masz przypadkiem cechy silna psycha (opanowanie) i nieogarnięty chochlik;
<zgss>Wynik:</zgss> k100 +/- modyfikatory

Termin pisania do 1 lutego z możliwością przedłużenia, potem wpadnie etap II i musimy skończyć przed rozpoczęciem ferii (tak mi się wydaje), dlatego bez przegięć, jeśli chodzi o przedłużanie, proszę;

Wszystkie pytania, zażalenia, pieniądze, ogłoszenia matrymonialne, proszę kierować na mojego discorda my_beetle lub pw Marcelli, jeśli coś byłoby nie tak z lekcją to dobrze, jakby mi też ktoś to powiedział. Pozdrawiam.


Lekcje prowadzi @Marcella Hudson!

Projekt tatuażu: zdjęcie
Kostka na tatuaż: 28
Punkty z działalności artystycznej: 41
Modyfikatory:
   - punkty kuferkowe z DA (41)
   - silna psycha (opanowanie); + 5
Przeszkadzanie Forestera: mam cechę silna psycha: opanowanie, więc nie rzucam
   Wynik: 28+41+5 = 74

Na lekcje DA przychodził z mniejszym bólem dupy niż na którąkolwiek inną lekcje. Po części dlatego, że w sztuce czuł się swobodniej, a po części dlatego, że zwyczajnie lubił Forestera. Kiedy okazało się, że tematem zajęć miały być tatuaże, to mu się zrobiło jednocześnie i miło i słabo, bo to temat jakby nie patrzeć w jego przypadku dość wrażliwy. Odruchowo dotknął golfa, jakby się obawiał, że ten mu nagle zniknie z grzbietu i odsłoni karykaturalne arcydzieła pokrywające jego skórę, po czym usiadł sobie, wyciągając przybory i szturchnął kolanem @Kate Milburn:
- Rysujesz siurasa..? - zapytał konspiracyjnym szeptem, jak na mentalnego jedenastolatka przystało, patrząc na falliczny kształt jakii kreśliła na swojej kartce. Sam posttawił na, cóż, lisa, w stylu neotradycyjnym. Właściwie rozważał karierę tatuażysty, ale doszedł do wniosku, że przy skręcaniu zegarków jest lepsza kasa.
Głowa ćmiła go nieprzerwanie ood rana i to wcale nie była kwestia głodu, bo na obiad nawpierdalał się jak świnia. Podparł więc skroń o dłoń i wrócił do pracy nad obrazkiem, tak skupiony na znoszeniu swojego bólu głowy, że nawet nie zauważył nucenia Forestera ani jego laseczki.

Projekt tatuażu: najwyraźniej jest nią karny kutas
Kostka na tatuaż: 25
Punkty z działalności artystycznej: ile macie w kuferku;
Modyfikatory: punkty kuferkowe z DA (10), za cechę nieogarnięty chochlik - 5
Przeszkadzanie Forestera: przeszkadza mi (cecha)
Wynik: zawrotne 30

Spojrzała na niego z lekkim niezrozumieniem, gdy szturchnął ją kolanem w jej własne. Był dziś nieco milczący, a ona sama miała średni humor, do tego chodzący w kółko, nucący i stukający laseczką Forester strasznie ją rozpraszał. Poza tym całkiem niedawno zjadła dość pokaźny obiad w Wielkiej Sali i łapała ją senność. Zawiesiła na nim spojrzenie swoich zielonych oczu, w pierwszej chwili nie rejestrując faktycznego znaczenia jego pytania.
- Co? - zapytała nieprzytomnie, po czym spojrzała na swoją pracę. Wymyśliła sobie motywy kwiatowe, chcąc umieścić fantazyjne kwiatostany w wazie, którą wstępnie zarysowała. Zamrugała, spojrzała jeszcze raz i zrozumiała, co miał na myśli. O Merlinie... Prychnęła srogo, opryskując swój szkic drobnymi kropelkami śliny. - Lockie, przez Ciebie go oplułam - jęknęła cicho, wciąż walcząc ze śmiechem, który roznosił ją od środka i ścierając rękawem kartkę. Och, to zdecydowanie nie był jej dzień... Pomyśleć, że chciała stworzyć kobiecy wzór... - To miał być wazon... - dodała, trzęsąc się od powstrzymywanego śmiechu.

@Lockie I. Swansea

Projekt tatuażu: birdy
Kostka na tatuaż: 95
Punkty z działalności artystycznej: 15
Modyfikatory:
- punkty kuferkowe z DA; + 15
- za uzdolnienie w rysowaniu, malowaniu i wspomniane jest to w karcie; + 20
- za cechę gibki jak lunaballa (zręczność); + 10
Przeszkadzanie Forestera: 2; - 5
Wynik: 90 - 5 + 10 + 15 + 20 = 135

Naplułby sobie w brodę, gdyby ją miał, że ostatnio nie wziął udziału w meczu quidditcha przeciwko ślizgonom, ale słyszał, że Darby robiła popisy, myśląc o tej ptaszynie, czuł, jak przyjemne ciepło rozlewa mu się po gardle, a potem wpada do żołądka. Tak to właśnie jest miłość! Upija jeszcze łyczek z kubeczka rozgrzewającego napoju, który sam sobie wymyślił, właśnie przed chwilą buszując za pozwoleniem przyjaznego skrzata po kuchni. Tym razem nie da się pokonać choróbsku, które ostatnio rozłożyło go na łopatki i nic, jak Merlin mu świadkiem, nie chciało go postawić na nogi! Biedna pielęgniarka rozkładała ręce, Winnifred sam szykował się do sporządzenia testamentu w towarzystwie Darby i Remy; na szczęście minęło.
Kremowy golfik jednak nadal otula jego szyję, a on od kilkunastu tygodni jako abstynent raczy się miksturami na rozgrzewanie organizmu w chłodne styczniowe dni — bezalkoholowe! Czuje się świetnie, dlatego zadowolony z entuzjastycznym bananem na twarzy, zakłada torbę na ramię i biegnie na swoją ulubioną lekcję, zaraz po treningach miotlarskich jest to właśnie działalność artystyczna. Ciekawość każe mu się nie zatrzymywać, bo Howard Forester ogłosił wszem wobec, że wszyscy strzelą sobie po tatuażu! Co z tego, że tymczasowym, pewnie taki z mugolskich lizaczków na ślinę!
Kłania się nauczycielowi i już wie, że to będzie dobry dzień. Ołówki, kredki w dłonie to mógłby słyszeć codziennie! Zajmuje sobie miejsce, rozgląda się po sali, wypatrując Darby. No i jest ptaszyna o włosach pokręconych niczym sierść baranka skubiącego sobie trawkę po deszczu. Niewinna twarzyczka, delikatne wargi i spojrzenie, w których widzi odbicia bilionów gwiazd. Jest dla niego wszechświatem, na który może patrzeć, jednocześnie nie pojmując tak wielu rzeczy.
- Darby. - Wypowiada jej imię staranie, w rytm swojego melodyjnego głosu. - Niesamowita. - Przez chwile wydaje się, jakby to właśnie ta chwila miała być wyznaniem przez jego miłości do niej, ale nie to nie dzisiaj.
- Niesamowita lekcja myślisz, że Forester da nam po tym mugolskim lizaczku, co mi kiedyś pokazywałaś? A w środku był tatuaż? Co prawda utrzymał się tylko przez pięć minut, ale było warto, sobie go naślinić. - Obdarowuje ją przyjacielskim uśmiechem, jak robi to zazwyczaj, kiedy ona patrzy.
- Szkoda, że nie mogłem zobaczyć cię wtedy na miotle, ale mnie rozłożyło... - Robi minę smutnego szczeniaczka, po czym sięga po ołówek i kredki, zabierając się za tworzenie. Spontaniczność, a także uczucia każą mu błądzić po kształtach małego ptaszka...

Projekt tatuażu: 1, 2, 3 - zależy co mi Teddy wybierze!!!
Kostka na tatuaż: 1
Punkty z działalności artystycznej: 4
Modyfikatory:
- punkty kuferkowe z DA do k100; +4
- za uzdolnienie w rysowaniu wspomniane w karcie; +20
- za cechę gibki jak lunaballa (zręczność); +10
Przeszkadzanie Forestera: nieparzysta; +5
Wynik: 1 + 4 + 20 + 10 + 5 = 40

Miała wrażenie, że świat stanął na głowie i jeszcze zrobił fikołka. Ale naprawdę otrzymała w liście od dyrektorki gratulacje, a sowa przyniosła też lśniącą odznakę prefekta Gryffindoru. Helen śmiała się dobre dziesięć minut i gdyby tylko miała jakichś przyjaciół to niewątpliwie od razu wypaliłaby do nich na wizzengerze, że "OCIPIECIE, JAK POWIEM, CO SIĘ ODJEBAŁO XD". Jej piętnastoletni umysł nie był w stanie pojąć ciągu przyczynowo-skutkowego tego zdarzenia.
Nie przypinała sobie jeszcze tego niesamowitego odznaczenia do szaty, trzymała je w kieszeni. Przez całą drogę korytarzem dotykała metal palcami, jakby sądziła, że lada moment rozpłynie się w powietrzu, ktoś wyskoczy z ukrytą kamerą i krzyknie "It's a prank, bro!". Ale wyglądało na to, że to się dzieje na poważnie, na serio.
- Teddy! - zagaiła, widząc znajome rude włosy przed wejściem do sali. - Pa na to.
I dosyć dyskretnie zbliżyła się do chłopaka, upewniając się, że akurat nikogo obok nie ma. Ręką dała mu znak, aby się pochylił, a wtedy wysunęła z kieszeni odznakę prefekta.
- I to wcale nie tak, że ją ukradłam - dodała od razu, bo to byłoby pierwsze, co sama by o sobie pomyślała. A jako że często kradła to takie coś mogłoby jej przyjść do głowy. Hex nie dała Ślizgonowi wiele czasu do przetrawienia sytuacji i wyciągnięcia szokujących wniosków, już przeciągnęła go do wnętrza sali, gdzie Forester sobie podśpiewywał. Zajęli miejsce. Cieszyła się na te zajęcia, bo wiedziała, czego dotyczyły i na szczęście nie był to taniec lub gra na instrumentach. W tych kwestiach wykazałaby się kompletnym brakiem talentu.
Hex nagle poluzowała krawat i ściągnęła go z siebie razem z wierzchnią szatą, jakby zrobiło jej się za ciepło. Przerzuciła te rzeczy na oparcie krzesła, prezentując się w całej okazałości - nosiła prostą, brązową koszulkę z krótkimi rękawami pod spodem. Widać było, że spod zakończenia materiału rękawa wystaje czarny pająk, a kiedy dziewczyna naciągnęła ubranie do tyłu to okazało się, że pająk zbudował sobie całą pajęczynę na jej ramieniu.
- Zrobiłam go pół roku temu - wyjawiła z prawdziwą ekscytacją w głosie, sprzedając mu już drugiego niesamowitego newsa. Dokładnie pamiętała ile miesięcy na niego odkładała, a i tak musiała szukać najtańszego, mugolskiego tatuażystę w Londynie. Takiego, który przymknąłby oko na jej wiek. Matka nie była zadowolona, jak to odkryła. Gryfonka puściła rękaw.
Jak już usiedli wygodnie, Hex wyciągnęła pokaźnej grubości szkicownik z "HEX" namazanym markerem na okładce. Zaczęła przeglądać różne strony, a na każdej mieścił się jeden lub kilka projektów tatuaży. Wszystkie łączyły dwa fakty; brak kolorów oraz tematyka zwierząt. Dokładność anatomiczna rysunków sugerowała, że Eastwood prawdopodobnie widziała różne z tych stworzeń na żywo i wtedy je sobie szkicowała. Może szukała inspiracji, gdy przeglądała swoje dzieła, a może patrzyła, czego jeszcze nie zrobiła. Kilka minut później już gmerała ołówkiem na wolnej kartce, ale ostatecznie zaczepiła Teddy'ego stuknięciem w ramię.
- Mam trzy pomysły, który najlepszy? - wskazała mu trzy napoczęte szkice. W jednym pokusiła się od odejście od swojego kanonu i wybrała strzałę. Była ciekawa, jak zareaguje na postrzelonego wilka. Obserwowała zielono-niebieskie oczy Ślizgona.

@Teddy Rex

Projekt tatuażu: o taki
Kostka na tatuaż: 93
Punkty z działalności artystycznej: 21
Modyfikatory: + punkty kuferkowe z DA
Przeszkadzanie Forestera: 3 -> + 5 do k100
Wynik: 119


Dźwięk jej imienia przebija się przez gęsty obłok jej myśli na temat kolorowych falban i tego, jak można byłoby układać stopy w rytm jej nowej ulubionej piosenki, by te wydawały tupnięcia o drewniane sceniczne deski w odpowiednich momentach - innymi słowy, niemal jak każda dziewczyna, układała w głowie układ taneczny, wbijając nieobecne spojrzenie w idealnie nieatrakcyjną do tego pogodę za oknem.
— Winni! — Zawołała, bo nie widzieli się już jakąś godzinę. Poklepała dłonią wolne krzesło obok siebie, chociaż wiadomym było, że to i tak na niego czekało — Myślałam, że już nigdy nie skończysz jeść obiadu, zdążyłam nawet pójść do biblioteki oddać książki i... och, musiałbyś tam być, bo śnieg tak pięknie padał w okno i zostawiał takie wilgotne smugi na szybie, od razu pomyślałam... pamiętasz tą balladę o łzach Kirke? — rzuciła na wydechu jednym ciągiem, mówiąc bez większego ładu i składu urwanymi myślami, których tor mógł zrozumieć tylko on, po czym machnęła ręką, ucinając — Tak mi się tylko skojarzyło.
Nie zwracając na to uwagi, bawiła się luźną nitką swojego swetra, ciągnąc ją i snując, powiększając asymetrię pomiędzy lewym i prawym rękawem. Jednak nie było to nowością, większość jej ubrań było znoszonych - a ci, którzy nie wiedzieli, że zwyczajnie nie było jej stać na nic lepszego, zwykle zakładali, że jest hipiską, bojowniczką o ekologię i to jej świadomy wybór by nie chodzić na zakupy i dokładać swojej ręki do czegoś, co nosiło tajemniczą nazwę śladu węglowego. Obserwowała Winniego z cieniem uśmiechu na ustach, przysuwając krzesło odrobinę bliżej niego.
— Och, nie wydaje mi się — zachichotała pod nosem, wskazując ruchem głowy przybory do rysowania, których z resztą część zgarnęła po drodze, wybierając pastelowe odcienie różu, intensywne fiolety i zieleń, która przywodziła jej na myśl wiosnę i miękkie promienie słońca zalewające korony drzew. Kiedy tak na nią patrzy, ma wrażenie, że to samo słońce schowało mu się za tęczówkami. Nagła zmiana tematu na mecz Quidditcha sprawia, że jej uśmiech się pogłębia, bo oboje cierpią chyba na jakieś niepisane zaburzenie, które bezproblemowo pozwala im jednocześnie prowadzić kilka niezwiązanych ze sobą konwersacji.
— Przepraszałeś mnie już... — zatrzymała się na chwilę, marszcząc brwi w zamyśleniu — to będzie już chyba osiemnaście razy. Dziewiętnaście, jeśli liczyć ten jeden raz, kiedy tylko wzdychałeś tak okropnie i mamrotałeś coś pod nosem! — To, że się rozchorował nie było jego winą, intensywne mrozy przedzierały się do przyczepy, tak, że nawet zaklęcia rozgrzewające szybko traciły na mocy. Niemal każdego ranka Darby budziła się z chrypką i dwoma kocami na sobie - swoim i tym należącym do Winniego. — To nie Twoja wina.

Projekt tatuażu: klik
Kostka na tatuaż: 80
Punkty z działalności artystycznej: 41
Modyfikatory:
- punkty kuferkowe z DA do k100, możecie dodać wszystkie;
- za uzdolnienie w rysowaniu, malowaniu i wspomniane jest to w karcie; + 20
Przeszkadzanie Forestera: 1 —> + 5 punktów
Wynik: 146


Była w biegu. Właściwie za niecałe trzy godziny powinna znajdować się w Londynie - najlepiej wykąpana i przebrana w coś oficjalnego, nonszalancko zabawiając pierwszych gości na otwarciu najnowszej wystawy sztuk współczesnych, rzeźb, o których ciężko było powiedzieć coś innego niż "ciekawe, takie nieokreślone, w dziwny sposób przypomina mi moją matkę, to chyba przez te ostre ranty". Nie powinno jej tutaj być. Czemu więc napinała swój harmonogram? Ostatnio zaświtała jej w głowie pewna myśl. Plan. Coś większego niż ewentualność, ale niedostatecznie przemyślanego, by nazwać to decyzją. Coś, czego nie chciała wokalizować nawet w myślach, by nie kusić losu, ale wszelka aprobata ze strony Forestera tylko działaby na jej korzyść.
Weszła do sali za grupą gryfonów, w głowie analizując minuty i sekundy, które będzie musiała poświęcić na konkretne czynności, by niczego nie zawalić - i przez to prawie nie zwróciła uwagi na rozbawioną @Kate Milburn. W krótkim momencie roztargnienia przesunęła spojrzeniem na jej rumiane policzka, a jej mózg nie przesiał myśli, że wygląda w ten sposób całkiem uroczo, trąbiąc tym komunikatem w umyśle krukonki. Jej usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu, który nie dotarł do jej oczu, kiedy skinęła na powitanie jej i siedzącemu obok ślizgonowi - ze skrywanym rozczarowaniem uświadamiając sobie, że ten układ przestawał ją dziwić, ale zaczynał coraz mocniej kąsać. Chcąc nie chcąc, wyobraziła sobie kilka sposobów, w których policzka Kate przybierały czerwoną barwę i żaden z nich nie łączył się z przyjemnością.
Zajęła pierwszą wolną ławkę z przodu, sięgając po kawałek czystego pergaminu. Przymuszając się nieco, całą swoją uwagę skupiła na szkicowaniu. Nie miała konkretnego planu. Właściwie było jej wszystko jedno, co dzisiaj stworzy, byleby być obecną. Kreśliła bez celu, aż z nagromadzonych kresek zaczęły wyłaniać się zwierzęce kształty. Li... - nie, wilk. Początkowo narysowała dwa wilcze pyski, po czym złapała się na tym, że trzeci powstawał pomimo jej woli. Trzy niekomfortowo czujące się w swoim towarzystwie wilki - i każdy równie zajadły, nie potrafiąc odpuścić.

Każda rozłąka z tą ptaszyną przyprawia go o bolesną arytmię serca. Dlatego tak dobrze ją widzieć, usiąść obok zaciągając się bajeczną wonią olejku arganowego i słuchać jej melodyjnego głosu; mógłby zamilknąć na wieki i oddać swój śpiew bogom, gdyby miała utracić swój głos; tak nie dopuściłby do tego!
Uśmiecha się, słuchając jej z lekką przyjemnością, kiedy mówi, on ma wrażenie, że mięciutki kocyk otula go, jak ciepłe powietrze w czerwcowe miłe popołudnie.
- O córo Heliosa, zanurzona w ciemności. Zaklęciem pierś chmurze rozcięłaś — śnieżynki sypnęły się w taniec... - Wybrzmiewa z jego ust ton podniosły, skrywający w sobie poetyckie emocje, chociaż dusza w nim artysty to Darby jest tą częścią jego istoty najpiękniejszą, wrażliwszą i czułą na zewnętrzne uroki świata. - Ach to chyba nie to. - Przerywa skromną gestykulację, aby to zaraz skupić się tylko na niej.
To ona potrafi zatrzymać w nim dziki ogień, który pcha się do przodu, spojrzeć na rzeczy szerzej, mocniej, dostrzec piękno w jednej gwieździe, wśród milionów patrzących z góry na nich świecących punkcików. Poczekaj Winni, no spójrz o tam! Wyciąga dłoń w stronę granatowego nieba, a on patrzy i widzi, to czego by nigdy nie dostrzegł bez niej; bez niej nie byłby cały, byłby tylko ślepą połówką.
Ołówek i kredki pracują w jego dłoniach niczym u prawdziwego Swansea. Kreśli z wyczuciem swojego ptaszka, sięgając po niebieski kolor.
- I będę. Dopóki znowu cię nie zobaczę.- Szturcha ją delikatnie barkiem, zadziornie dając jej do zrozumienia, że ma głęboką nadzieję, na jej powrót na miotłę. Tym razem i on chciałby szybować pod nieboskłonem razem z nią!
Niebieski odcień wypełnia po części jego dzieło, a Winni zerka na Darby z delikatnym uśmiechem na ustach.