Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami wprowadził podstawową klasyfikację wszystkich magicznych istot, tak by można było poznać jakie stwarzają zagrożenie.
Bardzo niebezpieczne – znany morderca czarodziejów, nie nadaje się do udomowienia ani tresury. Niebezpieczne – zwierzę groźne, wymaga specjalistycznej wiedzy, czarodziej - specjalista może sobie poradzić. Groźne – odpowiedni czarodziej powinien dać sobie radę. Niegroźne – niegroźne, może być udomowione. Neutralne – nudne.
Stworzenia antropoidalne, czyli takie, które posiadają cechy ludzkie, zostały podzielone na następujące kategorie:
Inteligentne – o poziomie inteligencji bardzo zbliżonym do ludzi, najczęściej dotyczy istot magicznych, czyli wg. Ministerstwa Magii, stworzeń obdarzonych inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustaleniu tych praw. Rozumne – przejawiające ślady inteligencji, jednak nie dorównują ani trochę ludziom. Nierozumne – prymitywne, kierujące się wyłącznie zwierzęcym instynktem. Komunikatywne – można się porozumieć w mniej lub bardziej skomplikowany sposób, zazwyczaj stworzenia te władają chociaż częściowo mową ludzką. Średnio komunikatywne – z odpowiednim podejściem można częściowo się porozumieć, często niezbędna jest znajomość języka, którego używa stworzenie lub umiejętność interpretowania jego zachowań / gestów / dźwięków. Niekomunikatywne – nie ma możliwości nawiązania nici porozumienia, ponieważ stworzenie albo jest zbyt prymitywne, albo przejawia większe zainteresowanie chęcią mordu niż kulturalną konwersacją.
UWAGA!
Poniższy spis jest spisem stworzeń magicznych, które można spotkać na terenie Wielkiej Brytanii, Irlandii, Walii oraz Szkocji, zaś poniżej wszystkie inne kontynenty. Zwróć uwagę, że niektóre z nich posiadają informację o swoim oryginalnym pochodzeniu - należy wtedy rozumieć, że dany gatunek nie pochodzi z tych terenów, jednak w wyniku migracji osiedlił się na tych terenach na tyle, że nie jest niczym nieprawdopodobnym, by spotkać go tutaj na wolności. Zwierzęta domowe nie powinny być spotykane na wolności, chyba że jest to związane z ich ucieczką z danego miejsca hodowli/zamieszkania.
• By zgłosić nowe magiczne propozycje zajrzyj TUTAJ.
Bazyliszek Ogromny wąż, dorastający do pięćdziesięciu stóp długości i mogący przeżyć wiele setek lat. Bazyliszek rodzi się z kurzego jaja podłożonego ropusze. Są śmiertelnie niebezpieczne, ponieważ jad bazyliszka jest jedną z najsilniej niszczących substancji w świecie czarodziejów a jedynym antidotum na niego są łzy feniksa. Oprócz jadowitych kłów, bazyliszek może również zabijać spojrzeniem – jednak wymagany jest do tego bezpośredni kontakt wzrokowy. Niebezpośrednie spojrzenie, takie jak np. odbite przez wodę lub w lustrze albo oglądane przez jakiś filtr, np. kliszę aparatu, nie jest śmiertelne i wywołuje petryfikację. Spetryfikowanych można ożywić przy pomocy wywaru z mandragory. Bazyliszek lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zabójcze. Bazyliszek jest posłuszny tylko wężoustym i nie da się go kontrolować w inny sposób. Kategoria: Bardzo niebezpieczne
Beithir Beznogie, podobne do węża stworzenie mierzące ok. 6 metrów długości. Posiada głowę podobną do byczej i nie może zostać zabite, dopóki nie zostanie ona odcięta, zmiażdżona i umieszczona z dala od reszty ciała. Jest pokryte łuską odbijającą większość zaklęć, dlatego dawniej zdobycie jego skóry było marzeniem większości czarodziejów, zwłaszcza czarnoksiężników, co doprowadziło do wytępienia beithirów. Zamieszkuje jaskinie i progi skalne, prawdopodobnie zostało już tylko kilka osobników. Tajemnicze stworzenie, do tej pory niewiele wiadomo na jego temat. Kategoria: Niebezpieczne, Nierozumne, Niekomunikatywne Miejsce pochodzenia: Szkocja
Bogin Widmo, często mieszkające w małych, ciemnych i zamkniętych przestrzeniach, np. w starych szufladach, pod łóżkiem czy w komodach. Tak naprawdę nie wiadomo jak wygląda bogin, który jest ukryty, jednak kiedy opuści swoją kryjówkę staje się tym co najbardziej przestraszy osobę na zewnątrz, dlatego najlepiej bogina atakować w kilka osób – wtedy nie wie jaki kształt przybrać i staje się zdezorientowany. Zaklęcie obronne to Riddikulus, bowiem bogina zniszczyć może jedynie śmiech - zdezorientowany bogin eksploduje z hukiem zamieniając się w dym. Najbardziej podatne na działanie boginów są osoby, które łatwo wystraszyć. Mugole również czują obecność boginów, mogą je nawet dostrzec, choć przeważnie tłumaczą sobie, iż był to tylko wytwór ich wyobraźni. Jak poltergeist, bogin nie jest i nigdy nie był żywy. Jest to jedna z tych istot zamieszkujących magiczny świat, dla których nie ma odpowiednika w mugolskiej sferze. Boginy mogą znikać, jednak powstaje ich potem coraz więcej na jego miejsce. Jak poltergeisty i bardziej złowrogie dementory, boginy wydają się być podtrzymywane przez ludzkie emocje. Kategoria: Groźne
Bystroduch Jest to skrzyżowanie ptaka z gadem. Kiedyś wierzono, że to rodzaj smoka, obecnie przeważa opinia, że to daleki krewny żmijoptaka. Nie zionie ogniem, za to ma paszcze pełną stalowych zębów, którymi rozrywa swoje ofiary. Bystroduchy są z natury ciekawskie, mają kuloodporną skórę. Włókna z serca bystroducha mogą być użyte jako rdzenie różdżek. Kategoria: Niebezpieczne
Centaur Patrz: Stworzenia Zagraniczne: Europa Kategoria: Niebezpieczne, Inteligentne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Grecja
Chapalu Pół kot, pół ryba – drapieżne stworzenie żyjące u wybrzeży Walii i żywiące się głównie rybami, małymi zwierzętami oraz młodymi wilami. Mimo części składowych pochodzących od dość niewielkich stworzeń, chapalu ma rozmiary młodego lwa - i równie groźne jak u króla zwierząt kły osadzone w kocim łbie. Kategoria: Groźne
Chochliki Małe (zwykle do 8–10 cali), człekokształtne stworzenia znane ze swoich nieprzyjemnych charakterów. Uwielbiają płatać figle i zawsze są pełne energii. • Chochliki Kornwalijskie – Mają do ośmiu cali wzrostu, elektrycznie niebieską barwę i bardzo złośliwe charaktery. Bardzo lubią płatać różnego rodzaju figle i psikusy. Mogą latać pomimo braku skrzydeł. Ich częstą zabawą jest chwytanie za uszy ludzi i zanoszenie ich na szczyty drzew i budynków. Chochliki są żyworodne. Wydają wysokie,jednak zrozumiałe dla nich dźwięki. Kategoria: Groźne • Chochliki Wiktoriańskie – Ta odmiana chochlików najczęściej zamieszkuje biblioteki lub ich okoliczne tereny. Jako życiowy cel obrały sobie przestawianie liter w tekście ksiąg, chociaż najwięcej przyjemności czerpią z denerwowania uczniów piszących zadanie domowe. Oddajesz pracę profesorowi, a co drugie słowo nie ma kompletnie sensu? Teraz już wiesz kogo możesz o to winić. Jeżeli chodzi o wygląd czy sposób życia, to od swoich pobratymców różnią się jedynie kolorem - są wściekle różowe. Kategoria: Groźne, Rozumne
Coblynau Inteligentniejsi kuzyni gnomów, zasiedlający opuszczone kopalnie w Brytanii oraz Ameryce Północnej. Są bardzo pracowite, jednak z jakiegoś powodu nigdy nie udaje im się dokończyć tego, co sobie zaplanują. Kategoria: Neutralne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Walia
Czerwony Kapturek Małe podobne do goblinów stworzenie, które żyje wszędzie tam gdzie została kiedykolwiek rozlana krew, dlatego też często kopią jamy, w których zamieszkują, w miejscach dawnych bitw. Łatwo go odpędzić prostymi czarami, jednak bywa niebezpieczny, szczególnie dla mugoli – jest gotowy zatłuc ludzi grubą pałką. Kategoria: Groźne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Dementor Nieposiadające duszy stworzenie, które jest uważane za jedne z najplugawszych na ziemi. Byli wykorzystywani przez Ministerstwo Magii jako strażnicy czarodziejskiego więzienia, Azkabanu. Kształtem przypominają ludzi, mierzą około 3 metrów, ukryte są pod długimi czarnymi płaszczami, z których wystają tylko szare pokryte liszajami dłonie. Kaptur zakrywa coś, co jest odpowiednikiem twarzy u dementora – nie mają oczu i ust, posiadają za to otwór w jej miejscu, który służy do wykonywania "Pocałunku Dementora", czyli aktu wyssania duszy z ciała ofiary. W przeciwieństwie do innych magicznych stworzeń, dementorzy unoszą się nad ziemią, nie mają bowiem nóg. Rozmnażają się niczym grzyby, w ciemnych, wilgotnych miejscach, tworząc zimną gęstą mgłę. Charakterystyczny jest chrapliwy, świszczący oddech oraz narastające uczucie smutku , przygnębienia i wrażenie, że już nigdy więcej nie będzie się szczęśliwym. Dementorzy są ślepi, swoje ofiary odszukują, wykrywając ślady pozytywnych uczuć, którymi się żywią. Wysysają wszelkie pozytywne wspomnienia z człowieka, pozostawiając tylko te najgorsze. Stałe przebywanie w ich obecności może doprowadzić do trwałej zmiany osobowości oraz psychiki - od łagodnych postaci depresji nawet do skrajnych postaci szaleństwa. Jako pojedyncze osobniki nie są widzialni dla mugoli. Jedną z najskuteczniejszych metod walki z dementorami jest użycie Zaklęcia Patronusa. Kategoria: Groźne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Dwurożec Magiczne stworzenie, posiadające dwa rogi. Żywi się ludzkim mięsem. Róg tego stworzenia jest używany jako składnik niektórych eliksirów. Tylko doświadczeni czarodzieje są w stanie go poskromić. Kategoria: Bardzo niebezpieczne
Elf Małe, magiczne istoty o bardzo niskiej inteligencji, wyglądem przypominają małego człowieczka. Mogą osiągnąć do pięciu cali (12,7 cm) wzrostu, potrafią latać, co umożliwiają im skrzydła (przezroczyste lub tęczowe). Występują głównie w lasach i na polanach, posiadają też słabą moc magiczną, której używają do obrony przed takimi drapieżnikami, jak lelek wróżebnik. Mają kłótliwy charakter, ale są bardzo próżne, więc łatwo dają się namówić do odgrywania roli dekoracji. Elfy nie potrafią mówić, ale mogą komunikować się ze sobą za pomocą brzęczenia. Kategoria: Neutralne, Nierozumne, Średnio komunikatywne
Garboróg Duże, szaro - fioletowe zwierzę z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Występuje w górzystych regionach Europy. Garborogi są bardzo agresywne. Czasami można spotkać górskiego trolla jadącego wierzchem na garborogu, ale jeszcze częściej widuje się trolle pokryte ranami i bliznami po ataku tego zwierzęcia. Sproszkowany róg garboroga jest składnikiem wielu eliksirów, ale jest on bardzo drogi z powodu trudności, na jakie napotyka się przy próbie jego zdobycia. Jedną z przyczyn tej sytuacji jest fakt, że skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej, co daje mu znakomitą odporność na zaklęcia i uroki. Kategoria: Niebezpieczne
Genius Potocznie nazywany "geniuszem", genius to tajemnicze stworzenie, które naturalnie występuje w formie niewidocznej obecności zdolnej do przesyłania impulsów możliwych do wychwycenia jedynie za pomocą intuicji i wrażeń pozazmysłowych. Niektórzy badacze porównują geniusy do magicznych grzybów. Występują geniusy bardziej i mniej rozwinięte, a te pierwsze bywają niesamowicie inteligentne. Geniusy nie postrzegają czasu i przestrzeni w taki sam sposób, co ludzie, dlatego znają bieg losów przedmiotów, miejsc lub osób, z którymi się stykają. Są stworzeniami ciekawskimi i z uwagą badają ludzi i rozgrywające się dla nich wydarzenia, a przy okazji nabierają również pewnych ich cech charakteru czy temperamentu. Zaklęcie Facti Genius może stworzyć z przedmiotu naczynie dla geniusa i jeśli ten jest wystarczająco rozwinięty, pozwala mu to przemówić ludzkim głosem (na przykład Tiara Przydziału). Genius może podzielić się z człowiekiem swoją wiedzą tylko w takiej formie, w jakiej świadomość i zdobyte już informacje pozwolą mu ją zrozumieć, a więc wyrażają się przy pomocy symbolicznego szyfru trudnego do interpretacji nawet dla doświadczonych wróżbitów (stąd na przykład wierszowane pieśni Tiary przed każdą Ceremonią Przydziału, które opisują wydarzenia na następny rok szkolny). Jedna z technik przewidywania przyszłości wykorzystywana przez centaury jest oparta na kontaktowaniu się z geniusami natury. Ze względu na ulotną postać geniusów, udało się zbadać tylko takie ich grupy, które same z siebie wchodzą w interakcję z człowiekiem. Wśród nich można wyróżnić kilka gatunków geniusów: • Genius miejsca (genius loci) – genius, który przywiązuje się do budynków i nabiera cech ich mieszkańców. Geniusy miejsc, w których wydarzyły się wyjątkowo traumatyczne rzeczy, może stać się niebezpieczny. Działa to też w drugą stronę – genius zamieszkujący w sanktuarium, będzie roztaczał opiekę nad wszystkimi znajdującymi się w zamieszkiwanej przez niego przestrzeni. • Genius natury (genis naturae) – specyficzny rodzaj geniusa miejsca, który zamieszkuje lasy, góry, zbiorniki wodne, pustynie, czy nawet gwiazdy, planety i księżyce. Są to najbardziej rozwinięte geniusy, z którymi najtrudniej nawiązać kontakt. Należy podchodzić do takiego wyzwania ostrożnie! Geniusy natury bywają nieprzewidywalne i groźne. • Genius rodziny (genius familiae) – genius miejsca, który przywiązał się na stałe do rodziny to miejsce zamieszkującej i podąża za jej członkami. Najczęściej dzieje się tak w przypadku rodzin z umocnioną tradycją lub takich, których wiele pokoleń zamieszkiwało w jednym miejscu. Genius rodziny znika wraz ze śmiercią ostatniego jej potomka. • Genius przedmiotu (genius rei) – genius przywiązany do przedmiotu, ale nie wprowadzony do niego zaklęciem. Geniusy przywiązują się do przedmiotów otoczonych kultem, przekazywanych z pokolenia na pokolenie – generalnie ujmując takich, którym poświęcane jest wiele uwagi. Te geniusy są najmniej rozwinięte ze wszystkich. Kategoria: Niebezpieczne
Ghul Wyjątkowo szpetne stworzenie, cechujące się dużym wzrostem i wystającymi zębami. Jego głównym pokarmem są pająki i krety. Zamieszkują zazwyczaj strychy lub stodoły czarodziejów. Często zawodzą lub pojękują, nie są jednak niebezpieczne i najwyżej mogą nawarczeć na człowieka lub czymś w niego rzucić. Nie można spodziewać się żadnych niebezpiecznych dla zdrowia i życia zachowań z jego strony. Urząd Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami utworzył Brygadę Specjalną, która zajmuje się usuwaniem Ghuli z domów, które mają przejść w posiadanie mugoli. Ghule są brzydkie i głupie, jednak jako nieszkodliwe, służą czasem jako domowe zwierzątko. Kategoria: Niegroźne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Ględatek Niepospolity Szkodnik żyjący na błoniach Hogwartu, jego ulubionym przysmakiem jest dynia i sałata. Ględatek wychodzi ze swojej nory w ziemi jedynie nocą. Jest bardzo płochliwy i potrafi szybko uciekać, dlatego prawie nikt nigdy go nie widział i mało kto wierzy w jego istnienie, zwłaszcza że nie zostało ono oficjalnie potwierdzone przez Ministerstwo Magii. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Szkocja
Gnom Pospolity ogrodowy szkodnik, mieszkający w norach, mający około stopę wzrostu, duże głowy przypominające kartofle i ostre zęby. Aby pozbyć się gnoma należy złapać go za nogi, pokręcić nim trochę w powietrzu i wyrzucić poza ogród, tak by skołowany nie mógł odnaleźć drogi z powrotem. Brutalniejszą, rzadziej stosowaną metodą, jest użycie wozaka. Gnomy są mało inteligentne i gdy tylko rozpoczyna się odgnomianie, zamiast chować się wychodzą ze swoich dziur by popatrzeć. Ich ulubionymi zajęciami jest zjadanie warzyw z pobliskich ogródków, są jednak także pożyteczne, gdyż ich dziwne zachowanie odstrasza inne ogrodowe szkodniki. Część czarodziejów wierzy, że ugryzienie gnoma to prawdziwe błogosławieństwo, gdyż ślina gnomów ma wiele niezwykłych i korzystnych właściwości, takich jak możliwość nagłego wzrostu kreatywności, a w praktyce, może nawet sprawić, że ktoś będzie wyśpiewywał arie operowe lub deklamował poematy w języku wodników. Kategoria: Niegroźne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Goblin Niewysokie, człekokształtne stworzenia o długich palcach i stopach, o pomarszczonej, ciemnej cerze oraz niebywałej inteligencji. Posiadają smykałkę do interesów, dlatego też prowadzą Bank Gringotta, w którym czarodzieje przechowują swoje pieniądze oraz inne cenne przedmioty. Uchodzą za kąśliwe, niesympatyczne stworzenia. Często dochodziło między nimi, a czarodziejami do sporów przeradzających się w rebelie goblinów. W przeszłości chciały wziąć udział w Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, ale nie zostały dopuszczone. Gobliny znają się na metalurgii jak nikt inny. Z wytwarzanego przez siebie metalu potrafią zrobić niezniszczalne elementy uzbrojenia. Zajmują się też biciem monet, używanych przez czarodziejów. Każdy knut, sykl czy galeon posiada numer seryjny, oznaczający goblina, który go stworzył. Stworzenia te potrafią też bezbłędnie odróżnić podrobiony przedmiot od oryginalnego. Gobliny mają inne niż ludzie pojęcie własności. Zdaniem goblinów, właścicielem przedmiotu zawsze jest wytwórca, a nie kupujący. Po śmierci czarodzieja rodzina powinna zwrócić daną rzecz prawowitemu właścicielowi, w przeciwnym wypadku będzie to kradzież. Jeśli wytwórca przedmiotu umarł przed kupującym, to ich zdaniem cała społeczność goblinów może być uznana za właściciela. Kategoria: Groźne, Inteligentne, Komunikatywne
Hipogryf Stworzenie niezwykłego połączenia gryfa (pół orła, pół lwa) i konia. Ich wielkie zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące, pomarańczowe. Pazury przednich nóg mają długość pół stopy. Występują w różnych ubarwieniach m.in. hipogryfy ciemnoszare, brązowe, różowawe, kasztanowe i kruczoczarne. Hipogryfy są bardzo honorowe. Zbliżając się do hipogryfa należy najpierw się ukłonić. Trzeba patrzeć mu w oczy, starając się nie mrugać, gdyż hipogryfy tego nie lubią. Jeśli hipogryf odwzajemni ukłon, znaczy to że nas zaakceptował i można do niego podejść i go dotknąć. W przeciwnym wypadku należy się jak najszybciej wycofać. Na hipogryfie można latać, jednak jest to dosyć trudne. Kategoria: Groźne
Inferius Zwłoki ożywione przez czarnoksiężnika za pomocą czarnej magii i zachowujące się jak marionetka w jego rękach. Stworzenia te nie mają wolnej woli i nie są zdolne do samodzielnego myślenia; ich jednym celem jest spełnianie rozkazów czarnoksiężnika, który powołał je do życia. Oprócz bezwzględności cechuje je ogromna siła. Podobno potrafią wydawać artykułowane dźwięki, jednak ta wiadomość nigdy nie została oficjalnie potwierdzona. Jako stworzenia ciemności, inferiusy boją się światła i ciepła. Skutecznymi zaklęciami w walce z nimi są więc takie czary jak Incendio, Lacarnum Inflammare lub klątwa Szatańskiej Pożogi. Inne zaklęcia mogą pozwolić na wygraną z niewielką ilością inferiusów, ale nie sprawdzają się przy walce z całą armią. Istotnym jest fakt, że inferiusy są odporne na wiele zaklęć; nie odczuwają bólu, więc zaklęcia powodujące cierpienie nie wpływają na nie w żaden sposób. Wiadomo także, że klątwa Sectumsempra nie pokona inferiusa, ponieważ w żyłach tych stworzeń nie ma krwi. Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Jednorożec Pewnego rodzaju koń obdarzony jednym pięknym rogiem. Młody jednorożec ma złotą maść, która wraz z dorastaniem stworzenia przybiera śnieżnobiałą barwę. Jednorożce mają silne właściwość magiczne, np. krew jednorożca pomagała utrzymywać się przy życiu samemu Lordowi Voldemortowi, który starał się o zdobycie Kamienia Filozoficznego. Jednorożec jest stworzeniem, które chętniej odda się opiece czarodziejom płci żeńskiej. Zabicie jednorożca to straszna zbrodnia. Gdy się go zabije, wiedzie się pół-życie. Kategoria: Niebezpieczne
Klejnotnik Cała istota wydaje się czymś w rodzaju kreta, zależnym od miejsca, w którym występuje – i nic bardziej mylnego! W zależności od głównego pokarmu, fragmenty skóry przybierają najróżniejsze barwy – a warto wspomnieć, że żywią się kamieniami szlachetnymi. Ich żołądki nadal stanowią zagadkę dla magizoologów, albowiem rzadko kiedy zdarza się, by jakiekolwiek stworzenie było zdolne do przetrawienia tychże związków mineralnych. Okazuje się, że wydzielają one kwas, który jest znacznie silniejszy od tych znanych mugolskiej społeczności. Proces trawienia kamieni i tak trwa kilka dni - ze względu na zachowanie bezpieczeństwa. Powszechnie uznawane są za szkodniki, aczkolwiek niektórzy mają odwagę hodować je w swoich domach. Kategoria: Groźne
Krasnolud Jest to niska i krępa humanoidalna istota, wyglądająca jak mały mężczyzna z dużą głową, pomarszczoną twarzą oraz nosząca długą, siwą brodę. Większość czarodziejów nie rozróżnia ich płci i nigdy oficjalnie nie określono sposobu, w jaki sami ją rozróżniają (zwłaszcza, że istnieją udokumentowane przypadki krasnoludzkich kobiet noszących brodę). Powszechnie twierdzi się, że krasnoludy są daleko spokrewnione z goblinami, czym czarodzieje tłumaczą ich zamiłowanie do złota oraz stali, z której często produkują broń lub cenne świecidełka. W Hogwarcie pełniły rolę walentynkowych posłańców. Kategoria: Neutralne, Inteligentne, Komunikatywne
Krokodinar Dwunożna istota posiadająca ludzki tułów oraz nogi, jednak jej głowa przypomina pysk krokodyla. Jego barwa może być zielona lub brązowa-szara. Ma bardzo ostre kły i pazury, które przebiją się przez każdą skórę. Od tułowia odchodzi długi ogon zakończony kolcem. Łuski krokodinara są bardzo wytrzymałe i ostre. Często stosowane są do różdżek jako rdzeń. Stworzenie jest trochę wyższe od człowieka i także porusza się na dwóch kończynach. Gad posiada niski iloraz inteligencji i nie można się z nim porozumieć. Zazwyczaj zamieszkuje podmokłe i bagienne tereny. Kategoria: Groźne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Kudłoń Stworzenia będące strażnikami koni. Kudłate, o porośniętych długimi zmierzwionymi czuprynami głowami oraz dużymi nosami. Są parzystokopytne i poruszają się na dwóch nogach. Mają krótkie ramiona zakończone dłońmi o czterech grubych palcach. Dorosły osobnik osiąga dwie stopy wzrostu. Są nieśmiałe, zajmują się tylko i wyłącznie pilnowaniem koni. Można go często znaleźć w stajni zawiniętego w słomie, albo ukrywające się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom, w związku z czym zawsze się przed nimi chowa. Są roślinożerne. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Anglia, południe Irlandii
Kun Annun Ogar o białej sierści i czerwonych uszach. Jest kuzynem ponuraka oraz tak jak on zwiastunem śmierci – nie jest jednak psem, który wróży koniec nagły i niechciany, ale spokojne i spełnione odejście z tego świata. Kategoria: Groźne
Kwintoped Bardzo niebezpieczne stworzenie mięsożerne. Wyjątkowo rozsmakował się w ludziach. Jego wyjątkowo nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończona jest zdeformowaną stopą, porośnięte są grubą, czerwonobrązową sierścią. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Północny punkt Szkocji, wyspa Posępna, która jest terenem nienanoszalnym
Lelek wróżebnik Chude, ponure, przypominające małe i niedożywione sępy ptaki o zielonokawo - czarnym upierzeniu. Są wyjątkowo nieśmiałe. Gnieżdżą się w jeżynach i innych ciernistych krzewach. Żywią się dużymi owadami i elfami. Latają wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostają w swoich gniazdach o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłyszenia tego rozdzierającego serce krzyku. Ostatnie badania dowiodły, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Wielka Brytania, Irlandia, rejony północnej Europy
Leprokonus Krasnolud, przedstawiany zwykle bardzo elegancko, w krótkich płaszczach z siedmioma rzędami guzików, ubrany na zielono lub bordowo, bardzo bogato. Ich atrybutem są małe latarenki. Leprokonusy znane są ze swych żartów, uchodzą za wiecznych psotników. Podobno posiadają różne drogocenne rzeczy i strzegą skarbów. Nie łatwo ich wykołować, są bardzo sprytne. Leprokonusy są maskotkami irlandzkiej drużyny Quidditcha, zawsze noszą przy sobie garnki ze złotem, którymi obdarowują kibiców. Niestety złoto leprokonusów jest bezużyteczne, gdyż znika po jakimś czasie. Kategoria: Groźne, Inteligentne, Komunikatywne
Lunaballa Niezwykle nieśmiałe stworzenie, opuszcza swe nory tylko podczas pełni księżyca. Ma gładkie, bladoszare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowane tańce. Podejrzewa się, że to jest to rodzaj zalotów. Obserwowanie ich tańca w pełni jest bardzo fascynującym przeżyciem, oraz bardzo opłacalnym. Gdyż jeśli zbierze się ich srebrzyste odchody i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny rosną o wiele szybciej i mają piękne kwiaty i owoce. Kategoria: Niegroźne
Łupduk Trzygłowa kura o zielonkawym zabarwieniu piór i wściekle czerwonych, zezowatych oczach. Najbardziej charakterystyczną cechą Łupduka jest to że każda z jego głów pieje w inny sposób. Pierwsza brzmi jak klakson samochodu, druga jak przejeżdżający obok pociąg, trzecia jak alarm przeciwlotniczy. Jest naturalnym wrogiem Chorbotków i Korniczaków, którymi się odżywia. Łupduki posiadają magiczną zdolność drążenia tuneli w ziemi i skałach, którą wykorzystują polując na wyżej wspomniane stworzenia. Ze względu na to jak duże zamieszanie w miejscu mugolskim może wywołać pojedynczy osobnik, Ministerstwo stara się trzymać dzikie kolonie tych ptaków z dala od mugolskich posiadłości i miast. Posiadacz Łupduka jest zobowiązany codziennie rzucać na niego zaklęcia uciszające jeśli przechowuje go w obszarze w którym mogą przebywać mugole. Mięso Łupduka jest delikatniejsze niż zwykłego kurczaka, ale niepoprawne jego przyrządzenie sprawi że po jego spożyciu skóra jedzącego stanie się zielona w czarne kropki. Jaja za to mają działanie halucynogenne. Kategoria: Niegroźne
Niuchacz Czarne, puchate stworzenie z długim ryjkiem przypominające krzyżówkę kreta z dziobakiem. W przeszłości były wykorzystywane przez gobliny do odnajdywania skarbów, bo cechuje je silne zamiłowanie do wszystkiego, co się świeci. Z tego powodu często nie mogą się powstrzymać przed zabraniem komuś biżuterii lub galeonów, które następnie chowają do bardzo pojemnej torby na brzuchu. Młode niuchacze w przeciwieństwie do dorosłych osobników posiadają różnorodne umaszczenie. Kategoria: Groźne
Ognik Latająca kulka wielkości ludzkiej pięści stworzona z energii magicznej. Emanuje na zewnątrz światło koloru niebieskiego, które zależnie od stanu zwięrzęcia jest różnej mocy. Normalnie jest ono delikatne i kojące, ognik w dotyku jest przyjemnie ciepły. W przypadku zagrożenia światło potrafi oślepić na krótką chwilę a dotknięcie poparzyć w stopniu 2. Zwierze bardzo lubi pomagać, oświetla drogę dla zagubionych i ochronia przed bestiami. Ognik jest zdolny do wydawania dźwięków o różnej intonacji oraz wykonywania prostych znaków. Kategoria: Niegroźne
Olbrzym Ogromne humanoidalne stworzenie mierzące od dwudziestu do dwudziestu czterech stóp (siedem, osiem metrów) wzrostu. Mają grubą skórę przypominającą skórę nosorożca. Pierwotnie żyły w małych szczepach, których było około setki, prowadząc ze sobą ustawiczne wojny. Częściowo przetrzebione przez czarodziejów, częściowo we własnych wojnach ukryły się w wysokich górach. Obecnie pozostało ich około osiemdziesięciu, jednak olbrzymy nie są przywykłe do życia w tak licznych grupach – co pewien czas walczą ze sobą. Nie lubią gdy czarodzieje używają czarów przeciwko nim, jednak lubią magiczne przedmioty, które mogą okazać im się pomocne. Nie są zbyt inteligentne, kiedy postawi się przed nimi za dużo problemów do przemyślenia, po prostu zaczną zabijać by ułatwić sobie sprawę. Mają swój język, a część z nich potrafi nawet rozmawiać po angielsku. Olbrzymy mogą krzyżować się z ludźmi, nie są jednak zbyt dobrymi rodzicami. Kategoria: Niebezpieczne, Nierozumne, Niekomunikatywne
Paqui Bestia ta swoim wyglądem przypomina pawia. Podobnie jak on ma długi ogon z tą tylko różnicą, że zdobne pióra posiadają tako samce jak i samice. Pełnią one bowiem inną funkcję niż u zwykłych ptaków. Zamiast wabić partnerki, paqui używa ich do obrony. Zaatakowany, przerażony lub zdenerwowany ptak rozkłada ogon, którego pióra mienią się wszystkimi kolorami tęczy, a jedna barwa płynnie przechodzi w drugą. Hipnotyczne, zmieniające się wzory w połączeniu z delikatnym, rytmicznym poruszaniem piórami wprawiają agresora w trans. Najczęściej mdleje po tym lub usypia, wystawiając się na łaskę paqui i innych zagrożeń. Częste są przypadki, że w zesłanym śnie ptaki te wydziobywały oczy swoim ofiarom lub zjadały ich języki. Nieszczęśnik budzi się zwykle parę godzin później okaleczony bądź cudem w stanie nienaruszonym, jeśli stworzenie nie poczuło się aż tak oburzone atakiem. Są bowiem niesamowicie dumne, mściwe i pamiętliwe. Podobno jeśli dostatecznie długo patrzy się na ogon paqui oraz zdoła się siłą woli utrzymać świadomość, można nawiązać z ptakiem kontakt telepatyczny. Jednak zeznania na ten temat są pojedyncze i dość chaotyczne, aczkolwiek każde posiada element wspólny - wszystkie twierdzą, iż bestie te dysponują wiedzą, o jakiej się ludziom nie śniło. Skąd by miały ją mieć? Jaka to wiedza? Tego już podania nie ujmują. Większość też czarodziejów uznaje podobne eksperymenty za steki bzdur, a rzekome głosy za efekt transu i halucynacje. Uważają, że niemożliwym jest zachować świadomość, patrząc na ogon tegoż ptaka. Niektóre rodziny trzymają paqui luzem w swoich ogrodach jako formę ukazania statusu i upiększenia okolicy. Póki postępuje się z nimi bardzo łagodnie, nie stanowią zagrożenia, dla pewności jednak zakłada się specjalne klipsy na nasady ich ogonów, aby nie mogły ich rozłożyć. Welon wielobarwnych piór ciągnący się za ptakiem jest równie piękny a przy tym niegroźny. Kategoria: Groźne
Pegaz Znane są cztery rasy pegazów, wywodzących się z różnych części świata, obecnie spotykanych niemalże wszędzie: • Abraksan – skrzydlaty koń o złoto-brązowej sierści, pochodzący z Francji. Abraksany są wymagające w hodowli, ponieważ piją tylko niemieszaną whisky. • Aetonan – skrzydlaty koń o sierści w barwie brunatnej, pochodzący z Wielkiej Brytanii i Irlandii. • Granian – skrzydlaty koń o szarej sierści, pochodzący z Norwegii. Graniany są bardzo szybkie, ponieważ mają osiem nóg. • Testral – skrzydlaty koń o karej maści. Kraj pochodzenia nie ustalony. Testrale są spotykane rzadziej niż pozostałe rasy pegazów, ponieważ mogą stać się niewidzialne. Kategoria: zależnie od gatunku Niegroźne, Groźne lub Niebezpieczne
Pikujące licho Duże, skrzydlate stworzenie o zielono−niebieskim upierzeniu. Wygląda jak krzyżówka gada i wyjątkowo dużego motyla, podczas lotu. Podczas spoczynku pikujące licho kurczy się i zwija w zielony, kolczasty kokon. Zwierzę to żywi się mózgami - także ludzkimi ludzi - które wysysa z czaszki. Jest trudne do schwytania, ponieważ potrafi odbijać niektóre zaklęcia. Wydziela również jad, który odpowiednio rozcieńczony, mógł być użyty, aby usunąć złe wspomnienia. Kategoria: Niebezpieczne
Poltergeist Podobne do ducha, złośliwe stworzenie, które nawiedza domy i zamki. Może przenosić przedmioty co pomaga mu w dokuczaniu innym, co zresztą każdy poltergeist uwielbia, jednak największą radość sprawia im wywoływanie szeroko pojętego chaosu. Żaden poltergeist nigdy nie był żywym człowiekiem, ale może przybierać różne postacie, np. duch, mutant. Kategoria: Groźne, Inteligentne, Komunikatywne
Ponurak Duży, czarny widmowy pies o czerwonych oczach, uważany za zwiastun śmierci. Podobno sprowadza zgon na każdego, kto go ujrzy. Na pewno jest omenem najbardziej znanym - złą sławę ponurak zdobywał w czarodziejskim świecie przez wieki i teraz jest jednym z gorszych, jeśli nie najgorszym, omenem. Świat czarodziejów bywa sceptyczny wobec zwiastowania śmierci przez ponuraka. Wiele osób sądzi, że jeżeli nawet sam ponurak jest rzeczywistym stworzeniem, to nie zwiastuje on zgonu, a co najwyżej jest jego przyczyną. Przerażony czarodziej, któremu przez całe życie wmawiano, że po zobaczeniu ponuraka zejdzie śmiertelnie, ujrzawszy go naprawdę, umiera ze strachu. Kategoria: Neutralne
Popiełek Rodzą się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia, występują na całym świecie. Mają postać cienkich, bladoszarych węży o roziskrzonych czerwonych oczach. Popiełek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem – mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości – dobrym lekarstwem na malarię. Kategoria: Groźne
Psotnik Stworzonko z zewnątrz przypomina białą kulę bilardową, jest to jego skorupa będąca pancerzem i środkiem lokomocji. Wewnątrz Psotnik wygląda jak mniejszy kuzyn chochlika: jest cały niebieski, a jego ręce są krótkie i krucze. Nogi są nieadekwatnie do wielkości duże i umięśnione. Psotnik jest w stanie przybrać dwie formy: podróżną i funkcjonalną. Podróżna wygląda jak samoczynnie tocząca się kulka, natomiast do funkcjonalna skorupa od przodu się rozchodzi i pozwala zwierzęciu na chód i chwytanie przedmiotów. Celem życiowym Psotnika jest wyrządzenie jak największych szkód w pomieszczeniu i ucieczka nie będąc zauważonym. Kategoria: Niegroźne
Pustnik Niebezpieczne stworzenie magiczne, które stało się uwielbiane wśród czarnoksiężników ze względu na jego niezwykłe możliwości; choć bardzo często trudne do opanowania. Pod względem wyglądu przypomina wilka o czarnym ubarwieniu futra wraz z tkanką kostną wokół całego pyska; zaś charakterystyczne, krwiste wręcz oczy zdają się lustrować bez problemu całe otoczenie; i nie ma w tym nic mylnego. Te wyjątkowo sprytne i inteligentne stworzenia są w stanie wpłynąć na umysły mniej odpornych psychicznie ludzi, wywołując najróżniejsze iluzje - począwszy od zmiany wyglądu otoczenia, skończywszy na pozostałych zmysłach - dotyku, smaku i temperatury. Wszystko zależy od nastawienia człowieka możliwego dla niego do odczytania; omamy mogą być przeprowadzane tylko na jednym czarodzieju jednocześnie, który spojrzy w jego czerwone oczy i nawiąże z nim w pewnym stopniu kontakt wzrokowy. Ich oswojenie należy do wyjątkowo trudnych czynności; wszak nigdy nie wiadomo, czy nie jest się przypadkiem ofiarą ich umiejętności wpływania na umysł. Możliwe, że jest spokrewniony z Ponurakiem. Kategoria: Niebezpieczne , Średnio komunikatywne
Różecznik Z wyglądu przypomina wielkiego żółwia, który zamiast skorupy ma piękny, rozkwitnięty kwiat, przypominający różę. Kwiat ma szeroką gamę kolorów. Zwierze można hodować w domu. Wielu naukowców twierdzi, że te zwierzęta potrafią wchodzić do umysły słabszych od siebie istot (np. małych gryzoni czy owadów) i kontrolować ich zachowanie. Umierają gdy ostatni płatek odpadnie od ich ciała. Z natury są bardzo leniwe i powolne. Żywią się owocami i mniejszymi owadami. Kategoria: Neutralne
Salamandra Małe, ogniolubne płazy, które wyglądają jak jaszczurki i żywią się płomieniami. Przeważnie są kryształowo białe, lecz zmieniają kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień, z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające. Kategoria: Groźne
Sidhe Rodzaj elfów występujący wyłącznie w Szkocji i Irlandii, różniący się od zwyczajnych elfów wyjątkową mocą magiczną, wysokim ilorazem inteligencji, zdolnością mowy we wszystkich językach ludzi oraz rzadkim darem opętania umysłów. Dar ten pozwala im wywierać wpływ na inne istoty, przekazując im swoje zachowania, cechy charakteru oraz myśli, poprzez wejście w ciało opętanego. Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Inteligentne, Komunikatywne
Skrzat domowy Magiczna istota żyjąca w służbie czarodziejów. Skrzaty zazwyczaj posiadają tylko bogatsze i znaczniejsze rodziny czarodziejskie, często służą też w różnych instytucjach. Skrzaty są bardzo oddane swoim rodzinom, muszą być bezwzględnie posłuszne swym panom, nie mogą się sprzeciwiać, ani ujawniać żadnych rodzinnych sekretów, a za nieposłuszeństwo same muszą wymierzyć sobie karę. Sam pomysł dostawania wynagrodzenia za swoją pracę uważają za zły i obraźliwy. Skrzaty zazwyczaj ubrane są w stare, zniszczone i brudne ścierki lub chusty. Związane są czarem, przez który nie mogą porzucić pracy. Jedynie pan, dając im ubranie, fragment ubrania lub nawet jego skrawek, może zwolnić skrzata ze służby, co większość skrzatów wyraźnie zadowolona ze swojego zniewolenia, uznaje za straszliwą hańbę. Skrzaty domowe, które nie mają panów, najczęściej pracują w różnych szkołach magii, gdzie za swą pracę mogą otrzymać zapłatę w postaci pieniędzy, a także dni urlopu, chociaż w rzeczywistości nie korzystają z tego, traktując swoją pracę jako cel życiowy oraz ich największą radość. Skrzaty domowe dysponują dużą mocą magiczną, ale są ograniczane przez swych panów. Potrafią się aportować i deportować nawet w Hogwarcie, ich magia się zupełnie różni od magii czarodziejów. Skrzaty mogą też podczas teleportacji przenosić ludzi. Kategoria: Neutralne, Inteligentne, Komunikatywne
Strzygieł Demon wyglądem przypominający wyglądem hybrydę ludzkich zwłok i ptaka drapieżnego. Posiada skrzydła, szpony, dwa rzędy ostrych kłów oraz przystosowane do widzenia nocą oczy. Wielkości nie przerasta puszczyka. Żywi się przede wszystkim krwią ludzką, wysysaną podczas snu, chociaż głodna strzyga może zaatakować również przytomnego człowieka. Pojedynczy atak strzygi na dorosłego człowieka powoduje u niego najwyżej osłabienie, może być jednak śmiertelny dla dziecka, znane są również przypadki porwań noworodków przez strzygi. W przypadku braku ludzkiego pokarmu, strzyga poluje na zwierzęta, jest jednak wtedy bardziej żarłoczna. Często atakuje pozostawione nocą na pastwiskach zwierzęta gospodarskie, powodując liczne upadki w stadach. Kategoria: Niebezpieczne
Szczuroszczet Stworzenie podobne do szczurów, występujące w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie ma narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Szczuroszczety żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy przez nieuwagę na nie nadepną. Kategoria: Groźne
Szpiczak Magiczne stworzenia bardzo podobne do zwykłego jeża. Różnią się usposobieniem. Szpiczaki są wyjątkowo podejrzliwe co do wszystkiego, co je otacza. Ich igły mają wiele magicznych właściwości. Aby odróżnić szpiczaka od jeża, należy podać stworzeniu miseczkę mleka. Jeż wypije wszystko z chęcią, natomiast szpiczak zacznie zachowywać się agresywnie – będzie myślał, że próbujemy go otruć. Na ogół jednak szpiczaki są niegroźne. Do tej pory nie zostały udomowione. Kategoria: Groźne
Szyszymora Obecna w irlandzkim folklorze od VIII wieku. Szyszymory nie są groźnymi stworzeniami, lecz ich potępieńcze głośne jęki czynią je z pewnością przerażającymi. Najbardziej wyrazistą cechą ich wyglądu są oczy, ogniście czerwone od trwającego wieki łkania nad tymi, których kochały i za którymi tęsknią. Najczęściej przedstawia się szyszymorę jako wysoką, wymizerowaną kobietę o lejących się białych bądź po prostu jasnych włosach, odzianą w zieloną suknię nakrytą szarą opończą z kapturem. Bywa jednak, że szyszymora przybiera postać staruszki albo pięknej złotowłosej dziewczyny w czerwonej sukience. Irlandzkie banshee mogły także być ubrane całe na biało. Każdej Irlandzkiej rodzinie przypisana była jedna szyszymora, by służyć jej przez wieki, lecz pojawić się mogła wyłącznie wówczas, gdy któryś z członków rodziny miał umrzeć. Tylko najstarsze rody, które mogą się poszczycić pochodzeniem od legendarnych bohaterów z wczesnego średniowiecza, mają swoje szyszymory. Najsławniejszą z nich z przeszłości była Aibhill, która nawiedzała królewską rodzinę O'Brien. Według legendy stary król Brian Boru poszedł na bitwę pod Clontraf w 1014 r. wiedząc, że nigdy z niej nie wróci, ponieważ poprzedniej nocy pojawiła mu się Aibhill, która prała żołnierskie ubrania, aż woda stała się czerwona od krwi. W późniejszych czasach mówiło się, że szyszymory zwiastują śmierć zawodzeniem i lamentowaniem (jest to tak zwany „lament banshee” prorokujący szybki zgon) pod oknem umierającego, co czasem wymagało umiejętności unoszenia się na wysokość kilku pięter. Szyszymory mogą również trzymać się z dala, samotnie błąkając się po wzgórzach wokół domostwa lub przysiadając na murze. Czasem szyszymora w ogóle się nie pokazuje, dając poznać swą obecność jedynie przeszywającym jękiem. Zdarza się także – choć niezwykle rzadko, że kilka szyszymor może ukazać się razem, co zwiastuje śmierć kogoś znamienitego albo szanowanego. Kategoria: Niegroźne , Rozumne, Niekomunikatywne Występowanie: naturalnie Irlandia, Szkocja
Śmiercioplaga Zwierzę, które po bliższym przyjrzeniu składa się z wielu małych, kulistych części tworzących jedną całość, mogącą przybrać formę dowolnej istoty. Nie przejmuje jednak jej siły ani pełnej aparycji; bardziej przypomina chodzący cień. Próby jego zbadania są wyjątkowo uciążliwe dla magizoologów ze względu na możliwość bardzo szybkiej ucieczki stworzenia i ukrycia się w ciemne, pozbawione światła miejsca. Jego dotyk powoduje zarażenie się Plagrio - chorobą, której objawami jest gnicie naruszonego wcześniej fragmentu ciała, promieniujące wraz z czasem. Rzadko kiedy jednak odnotowano przypadki zarażenia się tą chorobą - jeżeli nie mają ku temu sposobności. Kategoria: Niebezpieczne
Tarand Stworzenie to przywodzi na myśl jelenia. Wysokie, smukłe, obdarzone porożem. Z bliska jednak dostrzec można wiele znaczących różnic. Sierść jest półdługa, szorstka i w niektórych miejscach (szczególnie na karku) nastroszona. Nogi posiadają cztery palce - dwa środkowe stanowią kopyta, dwa boczne mają zakrzywione pazury, których długość potrafi dochodzić do 15 cm. Szpony w czasie chodu nie dotykają podłoża, odchylone w tył dzięki specjalnym ścięgnom. Zwierzę potrafi jednak odgiąć je, unosząc do ataku. Jest bowiem mięsożerne, o czym świadczy szczęka pełna kłów. Najbardziej charakterystyczny jest łeb stworzenia. Porasta go bowiem coś na kształt miękkiej, białej tkanki, tworząc iluzję nagiej czaszki. Podobne narośle są też rozrzucone po reszcie ciała, razem z czerwonymi plamami, jakie imitują kości otoczone mięsem. Stwór ten ma możliwość wydzielania niesamowitego smrodu. Kiedy zechce, otacza go silna, słodko-mdląca woń rozkładu. Jest to część jego taktyki polowania, gdy leżąc nieruchomo wabi smrodem padliny swoje ofiary. Wygląda wtedy jak na wpół zjedzone truchło. A gdy głodny drapieżnik podejdzie bliżej, tarand rzuca się na niego. W bezpośrednim starciu, na dodatek z zaskoczenia, jest bardzo groźny. Począwszy od poroża, jakim może przebić ofiarę, na kłach i pazurach kończąc. Jak nie rozszarpie, tak zagryzie. Unika jednak otwartej walki i kiedy nie może uciec się do podstępu, wycofuje się. Łatwo go przegonić, udając po prostu pewność siebie oraz robiąc dużo hałasu. Kategoria: Groźne
Testral Bardzo brzydkie, wynaturzone, magiczne stworzenie. Czarodzieje wierzą, że przynosi nieszczęście, ponieważ widzą je jedynie osoby, które widziały czyjąś śmierć. Żywi się padliną, lubi mrok, żyje w ciemnych puszczach. Roztacza wokół siebie ponurą atmosferę.Wygląda mniej więcej jak pegaz, jednak da się zauważyć swoiste różnice. Jest niezwykle mądry i pożyteczny. Może stać się niewidzialny. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Nieokreślone
Topek Stworzenia zabawne. Są troszkę większe od gnomów. Często mylone z chochlikami, lecz w przeciwieństwie do chochlika – topek nie potrafi latać i ma jaskrawe ubarwienie. Lubi tereny bagniste i wilgotne, często można go spotkać nad brzegami rzek i jezior, gdzie podstawia nogę i popycha przechodzącym ludziom. Żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z taką różnicą, że nie przędzie kokonów. Młode wykluwają się z jaj w pełni uformowane mające nie więcej niż cal. Topki uwielbiają zabawy z czarodziejskimi petardami. Kategoria: Niegroźne
Traszka Płaz ogoniasty o wodno - lądowym trybie życia. Jest on stosowany jako składnik eliksirów, głównie gdy chodzi o wykorzystanie oka i śledziony tego stworzenia. Traszki dwuogonowe to gatunek traszek z dwiema głowami, które mogą być trzymane jako zwierzę domowe. Kategoria: Niegroźne
Troll Duże stworzenia o wzroście dochodzącym do 12 stóp, czyli około 4 metrów i wadze do pół tony. Trolle są prymitywne i bardzo silne, co czyni je niebezpiecznymi i nieobliczalnymi. Mają raczej humanoidalny kształt, wielki korpus przypominający głaz, krótkie, grube nogi i długie ręce. Na nieproporcjonalnie małej głowie znajdują się odstające uszy. Trolle porozumiewają się ze sobą pomrukami, które można uznać za rodzaj prymitywnego języka. Zdarzały się jednak przypadki że trolle potrafiły zrozumieć ludzką mowę, a te inteligentniejsze wypowiedzieć kilka słów. Wyróżniamy trzy gatunki trolli: • górskie – największe i najbardziej niebezpieczne, łyse o szarej skórze • leśne – brązowe, czasem porośnięte rzadkimi brązowymi lub zielonymi włoskami • rzeczne – sine, często pokryte kudłatym futrem. Ten gatunek trolla posiada również małe różki na głowie. Kategoria: Niebezpieczne, Nierozumne, w zależności od osobnika Średnio komunikatywne lub Niekomunikatywne
Wampir Patrz: Stworzenia Zagraniczne: Europa Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Rozumne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Rumunia
Wila Patrz: Stworzenia Zagraniczne: Europa Kategoria: Niegroźne, Inteligentne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Skandynawia
Wilkołak Istota magiczna występująca na całym świecie. Można się w niego zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich. Wilkołaki mają wysoko rozwinięte kończyny, którymi powalają przeciwnika, krótką sierść i długi pysk wyposażony w ostre jak brzytwa zęby, którymi gryzą swoje ofiary. Rzadko zdarza się, żeby wilkołaki zabijały. Przez miesiąc wilkołak jest w ludzkiej postaci, nie różni się niczym od innych ludzi, lecz przy pełni zmienia się w podobne do wilka stworzenie stojące na dwóch tylnych kończynach nie przypominające niczym człowieka. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły jej najgorsze objawy - wywar tojadowy pomaga, żeby po przemianie mieć "czysty umysł”, pohamować zwierzęce instynkty i nikogo nie zaatakować. Przemiana w wilkołaka następuje przy pełni księżyca. Najczęściej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz, wilkołaki nie polują na żadne zwierzęta. Gdy już natrafi na człowieka, jedyną rzeczą, która jest w stanie go potrzymać przed zaatakowaniem, jest wycie innego wilkołaka, wtedy momentalne porzuca niedoszłą ofiarę i biegnie odnaleźć towarzysza. U ludzi ugryzionych przez wilkołaki w fazie księżyca innej niż pełnia, obserwuje się wyostrzenie zmysłów i większe zamiłowanie do krwistych mięs. Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami prowadzi Rejestr Wilkołaków – osobnik, który się nie zarejestrował, a został odkryty, staje przed Wizengamotem i może zostać odesłany do Azkabanu. Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Inteligentne, Komunikatywne
Wiwern Olbrzymi gad spokrewniony ze smokami, zamieszkujący okolice rzeki Wye. Jego ogień palił nawet najtrwalsze zbroje i miecze. Średniowieczni rycerze, chcąc dowieźć swego męstwa i zdobyć rękę ukochanej księżniczki często wyruszali w podróż by zgładzić wiwerna i przynieść lubej jego głowę. W związku z tym populacja bestii zaczęła gwałtownie maleć. Te, które przetrwały schroniły się przed ludzkim wzrokiem, dlatego też rzadko kiedy można je jeszcze ujrzeć. Wiwerny są dużo mniejsze od smoków, nie mają przednich łap, ich ogony są długie, zakończone żądłem, w którym zawarta jest trucizna. Dość długie zęby i potężne szpony na tylnych nogach były sporym zagrożeniem dla życia każdego potencjalnego napastnika Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Niemalże wymarłe
Wozak Przypominają przerośnięte fretki, ale w przeciwieństwie do nich potrafią mówić. Wozaki spotyka się w całej Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Nie da się przeprowadzić prawdziwej rozmowy z wozakami, ponieważ ograniczają do krótkich i zazwyczaj obraźliwych zdań, które wypowiadają prawie bez przerwy. Wozaki mieszkają zazwyczaj pod ziemią. Żywią się gnomami, kretami, szczurami i myszami polnymi. Kategoria: Groźne
Wsiąkiewka Srebrno-zielone jaszczurki, o wielkości ciała osiągającej do 10 cali. Spotykane w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Ich szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zostały zauważone przez mugoli. Skóra jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z niej magiczne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki. Kategoria: Groźne
Znikacz Bardzo rzadkie ptaki chronione, złotego koloru. Okrąglutkie o bardzo długich i wąskich dziobach, oraz błyszczących jak kamienie szlachetne oczach. Ptaszki te potrafią bardzo szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek, zmieniają tor lotu niemal niezauważalnie. Pióra i oczy znikaczy są wysoko cenione, onegdaj groziło mu wyginięcie z powodu nadmiernych polowań na niego. Na szczęście zauważono w porę ten nagły załam w populacji ptaszków i teraz najważniejszym problemem było zastąpienie znikacza piłką (złotym zniczem), czego dokonał Bowman Wright. Kolonie złotych znikaczy żyją na całym świecie. Kategoria: Niebezpieczne
Zwodnik Jednonogi demon bagienny. Są niewielkich rozmiarów. Pokrycie ich ciał nasuwa skojarzenie z dymem, jest zwinne i wiotkie. Posiadają zwisające z rąk małe lampki. Blado niebieskie światło, jakie się z niej wydobywa, sprowadza wędrowców na leśne trzęsawiska, gdzie giną z rąk zwodników. Kategoria: Groźne
Żabert Stworzenie nadrzewne, z wyglądu przypomina krzyżówkę małpy z żabą. Wywodzi się z południa Stanów Zjednoczonych, ale teraz można je spotkać na całym świecie. Żabetry nie posiadają włosów, a ich gładką zieloną skórę pokrywają cętki. Palce u rąk i nóg spięte są błoną pławną, a ręce i nogi bardzo długie i giętkie aby mógł się swobodnie poruszać wśród gałęzi ze zwinnością co najmniej orangutana. Na głowie ma krótkie rogi. Jego szerokie usta sprawiają wrażenie jakby cały czas się uśmiechał. Przy tym "uśmiechu" Żabert ukazuje swe ostre jak brzytwy zęby. Żywi się on głównie małymi jaszczurkami i ptakami. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest bąbel rosnący pośrodku czoła. Gdy Żabert wyczuje niebezpieczeństwo bąbel przybiera szkarłatną barwę. Kiedyś amerykańscy czarodzieje trzymali Żaberty w ogródkach aby te ostrzegały ich przed nadchodzącymi mugolami. Kategoria: Niegroźne
Afanc Podobne do małego krokodyla stworzenie, zamieszkujące brytyjskie jeziora. Potrafi stać się niewidzialne, atakuje wtedy swoje ofiary – oraz nieostrożnych wędrowców – zatrutymi strzałkami wystrzeliwanymi z kolczastego ogona. Trucizna w nich zawarta jest w stanie uśpić nawet dorosłego czarodzieja. Kategoria: Niebezpieczne
Akwariusy Magiczne stworzenia hodowane przez Ministerstwo Magii w Departamencie Tajemnic. Są to ryby, które zamiast rybich głów mają ludzkie mózgi. Ich istnienie nie zostało oficjalnie potwierdzone, jednakże domniemane przypadki konfrontacji z akwariusami sugerują, że mogą być niebezpieczne i lepiej nie wchodzić z nimi w bezpośredni kontakt. Kategoria: Niebezpieczne
Błotoryj Przypomina psa. Zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę drewna, ale po uważnym przyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego ulubionym smakołykiem jest jednak mandragora. Kategoria: Groźne Występowanie: Moczary Europy i obu Ameryk
Czarnołuski Lanternshark Ryba żyjąca głównie w zbiornikach słonowodnych, żeruje głównie przy nabrzeżnych terenach. Najczęściej można go spotkać na północnej półkuli przy wybrzeżach Europy i Ameryki Północnej. Rzadziej występuje w południowych wodach na Ziemi. W okresie godowym, który wypada od później jesieni do początku wiosny, migruje w górę rzek, by tam złożyć ikrę. Samica z tego gatunku mierzy do 60 centymetrów, ma czarne łuski, pokrywające całe ciało oraz jaskrawo niebieskie oczy, które pozwalają jej widzieć w ciemności. Samiec wyróżnia się znacząco od samicy, głównie swoimi rozmiarami, mierzy do 30 centymetrów, a jego łuski mają kolor czarno-fioletowy. Ryba ta uzbrojona jest w szereg perłowo-białych, bardzo ostrych zębów, które zawierają w sobie substancję, która uniemożliwia zagojenie się ran powstałych po ugryzieniu, któremu towarzyszy bardzo duży ból, stan zapalny oraz odrętwienie mięśni i ścięgien znajdujących się w pobliżu (zagraża życiu jeżeli człowiek zostanie ugryziony w okolicę organów niezbędnych do potrzymania życia). Obecnie znajduje się na liście zwierząt objętych ochroną. Kategoria: Niebezpieczne
Druzgotek Demon wodny. Druzgotki mają bladozieloną skórę i rogi. Są złośliwe i agresywne w stosunku do ludzi. Są czasem udomawiane przez trytony. Żyją w jeziorach. Druzgotek atakuje chwytając swymi długimi palcami, które łatwo się łamią. Skuteczne wobec druzgotków jest zaklęcie Relashio. Kategoria: Niebezpieczne
Hipokampus Stworzenie będące skrzyżowaniami koni i olbrzymich ryb. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki. Kategoria: Groźne Występowanie: Grecja, Morze Śródziemne, wybrzeża Szkocji
Kelpie Demony wodne, które mogą zmieniać kształt, najczęściej jednak ukazują się w postaci koni z wiechą sitowia zamiast grzywy. Gdy tylko ktoś go dosiądzie, nurkuje z nim na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada. Największa kelpie na świecie zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. Okaz ten najczęściej przybiera kształt węża morskiego. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Irlandia, Wielka Brytania
Langustnik Ladaco Są bardzo podobne do homarów, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się ich zjadać. Spożycie ich mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha. Kategoria: Groźne Występowanie: skaliste wybrzeża Europy
Ostrogon Mesolimus Potocznie nazywany morskim kopytkiem. Magiczny morski stawonóg charakteryzujący się dwuczęściowym pancerzem. W odróżnieniu od niemagicznych kuzynów, Ostrogony są jadowite i mięsożerne, przywierają do zaatakowanej ofiary i wygryzają w jej ciele charakterystyczne dziury w kształcie podkowy. Przyczepionego ostrogona nie da się oderwać dopóki nie skończy się żywić, jego pancerz jest odporny na zaklęcia i ataki mechaniczne. Bardzo trudny do spotkania w naturalnym środowisku, hodowany ze względu na właściwości jego jadu w hodowlach ściśle kontrolowanych przez ministerstwo. Kategoria: Niebezpieczne
Plumpka Okrągłe, cętkowane ryby nieco przypominające cytryny, które można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszkają w głębokich jeziorach, gdzie ryją dna w poszukiwaniu pożywienia. Ich ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie są zbyt groźne, ale mogą skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają je za szkodniki, i chętnie się ich pozbywają. Zawiązują ich odnóża w supeł, wtedy plumki odpływają razem z prądem, i wracają dopiero jak się rozplączą. Kategoria: Niegroźne
Skorpena Drapieżna ryba morska. Jest to duże zwierzę: osiąga od 30 centymetrów do nawet metra długości przy około 3 kilogramach masy ciała. Skorpenę charakteryzuje także długowieczność, żyją nawet sto lat. Kategoria: Niegroźne
Szczuroszczet Stworzenie podobne do szczurów, występujące w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie ma narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Szczuroszczety żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy przez nieuwagę na nie nadepną. Kategoria: Groźne
Tryton / Syrena Zwane również syrenami, nereidami lub wodnikami, podobnie jak centaury odmówiły statusu istot, woląc pozostać zwierzętami. Ich zwyczaje są równie mało znane co zwyczaje centaurów. Posługują się dziwnym językiem, który w wodzie brzmi jak ludzka mowa, natomiast na powierzchni jest to nieprzyjemny skrzekot. Czarodzieje którzy poznali język trytonów, mówią o dobrze zorganizowanych społecznościach różnej wielkości oraz o zaawansowanych konstrukcyjnie siedzibach, w których mieszkają. Trytony mają żółtą łuskowatą skórę, a zamiast nóg płetwę. I chociaż ich wygląd ich jest podobnie różnicowany jak u ludzi, to najczęściej miewają ciemnozielone włosy oraz potężne, srebrne ogony. Jedna z grup trytonów zamieszkuje dno jeziora w Hogwarcie. Kategoria: Niebezpieczne
Wąż morski Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę. Kategoria: Groźne Występowanie: Atlantyk, Pacyfik i Morze Śródziemne
Weetimorousbeastie Legendarny potwór, który rzekomo ma żyć nad brzegiem rzeki Clyde w Szkocji. W książce Grasowanie z potworami, Gilderoy Lockhart napisał, że niegdyś wyruszył na poszukiwanie owego stworzenia, jednak zamiast tego napatoczył się na kolonię impów, którą musiał pokonać. Istnienie potwora jest wątpliwe. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Szkocja
Antypodzki Opalooki Masa od dwóch do trzech ton. Jest to najpiękniejsza rasa smoka. Posiada opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, bez - źrenicowe oczy. Zieje jaskrawo zielonym ogniem, lecz jak na smoka rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owoce, ale znane są przypadki polowania na coś większego. Jaja tego smoka są bladoszarego koloru. Kraj pochodzenia: Nowa Zelandia
Avaloński wróżkoskrzydły gatunek jasnozielonego, niewielkiego smoka o skrzydłach przypominających te ważki. Latają niesamowicie szybko, jednak nie zioną ogniem, a zamiast tego bronią się kolorowymi, magicznymi iskrami. Są niezwykle łagodne i nawet sprowokowane będą wolały uciec niż atakować. Kategoria: Niegroźne Kraj pochodzenia: Avalon
Chilijski Zębacz Pomarańczowy smok o szerokiej szczęce zakończonej zębami tak ostrymi, że bez problemu przegryzą najtwardszą stal. Uzębienie jest jego najgroźniejszą bronią. Ogniem zieje naprawdę rzadko, a i tak wyłącznie na niewielką odległość. Uwielbia polować na ptaki, zwłaszcza drapieżne, ponieważ z nimi jest najwięcej zabawy. Kraj pochodzenia: Chile
Chiński Ogniomiot Pokryty jest gładką i czerwoną łuską. Jego pysk otaczają złote rogi. Jest duży i lubi wilgoć. Składa purpurowe jaja w złote cętki, będące cennym składnikiem w chińskiej magii. Kiedy się denerwuje, z nozdrzy buch mu ogień w kształcie grzyba, stąd jego nazwa. Ten gatunek smoka jest agresywny, a zarazem tolerancyjny, choć tylko dla smoków, z którymi zdarza mu się dzielić terytorium; żywi się większością ssaków, jego przysmakiem są świnie i ludzie. Kraj pochodzenia: Chiny
Hebrydzki Czarny Jest bardziej agresywny od swojego walijskiego podopiecznego. Wymaga ogromnego terytorium (przynajmniej sto mil kwadratowych na jednego osobnika). Osiąga do trzydziestu stóp długości, ma szorstkie łuski, błyszczące fioletowe oczy, a wzdłuż grzbietu rząd małych ostrych jak brzytwa wyrostków kostnych. Ogon smoka hebrydzkiego zakończony jest szpikulcem, w kształcie grotu strzały, a skrzydła przypominają skrzydła ogromnego, wręcz gigantycznego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną ale zdarza się mu porywać spore psy, a nawet bydło. Kraj pochodzenia: Hebrydy (Szkocja)
Iberyjski Szalejący Rodzina wielkich, latających smoków, które większość życia spędzają spokojnie między górskimi szczytami. Dopiero pod koniec ich życia te bestie o czerwonych łuskach dopada szaleństwo, które sprawia że zamieniają się w niszczące wszystko co popadnie maszyny do destrukcji. Są odpowiedzialne za wyginięcie olbrzymów w Pirenejach; w średniowieczu często ich ofiarami padały wiatraki. Kraj pochodzenia: Hiszpania
Irlandzki Pasibrzuch Źródło dziesiątek legend o smokach chcących pożreć księżniczkę, wyjątkowo paskudny gatunek zielonego smoka gustującego w ludzkim mięsie. Atakujący pazurami równie często co ogniem, obecnie na wolności pozostało zaledwie paru jego przedstawicieli. Kraj pochodzenia: Irlandia
Kataloński Ogniomiot Jedna z dwóch znanych czarodziejom smoczych krzyżówek, a przy tym zdecydowanie bardziej agresywna z dwójki. Katalońskie smoki odziedziczyły temperament po chińskich przodkach, do tego głodne potrafią stać się wyjątkowo drapieżnymi i zdeterminowanymi łowcami. Można je rozpoznać po bladopomarańczowych łuskach i złotych oczach, choć wcześniej zwykle łatwiej rozpoznać je węchem - ich kunszt i zamiłowanie do posługiwania się płomieniami sprawia, że ich żerowaniu zwykle towarzyszy swąd pożogi. Kraj pochodzenia: Hiszpania
Koryncki Stuoki Ten grecki smok większość roku przeżywa w hibernacji, budząc się jedynie w lipcu i sierpniu by pożywić się małymi zwierzętami oraz owocami. Przydomek swój uzyskał przez kształty ozdabiające ich łuski, które przypominają wiecznie otwarte oczy. Kraj pochodzenia: Grecja
Małopolski Jaskiniowy Zielonkawy, względnie nieduży smok uwielbiający płytkie jaskinie. Przed wprowadzeniem magicznych kontroli przedstawiciele tego gatunku często osiedlali się w samych centrach mugolskich osad. Wszystkie posiadają dość nieprzyjemną alergię na siarkę, która powoduje wydzielanie szybko i wybuchowo parującego potu po zetknięciu z tym minerałem. Kraj pochodzenia: Polska
Nilowy Krwawy Wyjątkowo agresywny gatunek o złotej łusce, mieszkający na terenach Egiptu i Etiopii. Raz na dziesięć lat smoki te zlatują się do źródeł Nilu, gdzie w krwawych starciach walczą o dominację i samice. W czasach starożytnych walki te osiągały takie rozmiary, że podobno pewnego roku cała rzeka, od źródeł do samej delty, przybrała kolor krwi. Kraj pochodzenia: Egipt, Etiopia
Norweski Kolczasty Jest podobny do Rogogona Węgierskiego, lecz zamiast kolców na ogonie może się pochwalić wyjątkowo wydatnymi kolcami wzdłuż grzbietu. Jest bardzo agresywny w stosunku do osobników własnego gatunku. Poluje na większość ssaków lądowych, lecz w odróżnieniu od innych ras smoków żywi się również stworzeniami wodnymi. Jaja smoka Norweskiego są czarne, a małe opanowują zdolność ziania ogniem wcześniej niż inne rasy. Kraj pochodzenia: Norwegia
Nowoszkocki Morski Żyjący większość doby pod wodą smok o oślizgłej, brunatnozielonej łusce. Zakłada gniazda w podmorskich i nadbrzeżnych grotach. Pozbawiony możliwości zionięcia ogniem, uzbrojony jest za to w zatrute pazury. Kraj pochodzenia: Kanada, Stany Zjednoczone
Oillipheist według nowoczarodziejskiej nomenklatury „bagnisty bury” - gatunek smoka mieszkającego na mokradłach oraz bagnach. Zamiast ognia woli posługiwać się wielkimi pazurami i zębiskami. Ma wyjątkowo grube łuski, przez które niewiele zaklęć jest w stanie się przebić. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Kraj pochodzenia: Avalon
Patagoński Skrzekacz Zamieszkujący południowy kraniec Ameryki Południowej gatunek ten ogłusza swoje ofiary za pomocą wysokich, magicznych pisków, które są w stanie czasem nawet rozłupać skały. Błona ich skrzydeł jest połączona z kolanami tylnych kończyn i ma proporcjonalnie dużą powierzchnię do reszty ciała, pozwalając na lot ślizgowy. Kraj pochodzenia: Argentyna, Chile
Peruwiański Żmijozęb Jest najmniejszym ze smoków. Lata najszybciej ze wszystkich smoczych ras. Ma tylko piętnaście stóp długości, gładką łuskę koloru miedzi z czarnym pasem na grzbiecie. Swój rozmiar z nawiązką nadrabia wyjątkowo jadowitymi kłami. Żywi się również kozami i krowami, lecz pod koniec XIX wieku tak się rozsmakował w ludziach, że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko mnożącą się populację żmijozębów. Kraj pochodzenia: Peru
Pierzasty Wężowaty Pochodzący z Meksyku smok charakteryzujący się tym, że nigdy nie ląduje - młode wychowywane są na grzbietach rodziców i bardzo wcześnie uczą się latać samodzielnie. Pożywia się ptakami czy mniejszymi smokami. Z wyglądu przypomina ogromnego węża o białym upierzeniu. Kraj pochodzenia: Meksyk
Południowy Gniewny Ostatni nielot z rodziny smoków czterech stron świata. Gatunek z ciemnobrązową łuską, jest w stanie za pomocą magii latać bez skrzydeł. Często walczy z rokami, z którymi rywalizuje o tereny na Oceanie Indyjskim. Kraj pochodzenia: Indie
Portugalski Długopysk Rasa występująca właściwie wyłącznie na terenie rezerwatu smoków przy portugalskim Parku Narodowym Peneda-Gerês. Posiada jasnozielone łuski i czarne oczy, znany jest również z charakterystycznych, wydatnych nodrzy. Jako jedna z dwóch smoczych hybryd obok Katalońskiego Ogniomiota rasa ta powstała przez łączenie smoków różnych gatunków. Wierzy się, że ugodowość i łagodność Długopyska wynika z genów smoków walijskich. Kraj pochodzenia: Portugalia
Północny Przydługi Jasnoniebieski, bezskrzydły smok, kuzyn chińskiego ogniomiota, powszechny jednak na terenach koła podbiegunowego. Potrafi osiągnąć niebotyczne rozmiary, rosnąc całe życie wzdłuż. Największy zarejestrowany osobnik według mugolskich obserwatorów byłby w stanie „opasać całą Ziemię”, co oczywiście było grubą przesadą. Kraj pochodzenia: Skandynawia, Rosja, Kanada
Rumuński Długoróg Ma ciemnozielone łuski i błyszczące złote rogi, na które nabija swą ofiarę aby ją upiec swym ognistym oddechem. Ojczyzna długorogów jest obecnie największym rezerwatem na świecie. Kraj pochodzenia: Rumunia
Syberyjski Wij Jeden z najmniej agresywnych smoków na świecie. W porównaniu z innymi przedstawicielami swojego gatunku jest raczej średnich rozmiarów, o śnieżnobiałych łuskach, które w słońcu przybierają srebrzystą barwę. Mówi się o próbach oswojenia go, ale niestety nikomu jeszcze się to nie udało. Charakteryzuje się dużą rozpiętością skrzydeł, które pozwalają mu na poruszanie się po terenach z zawrotną szybkością. Ogniem zieje naprawdę rzadko, ma ograniczone możliwości ze względu na niską temperaturę środowiska naturalnego. Jego jaja przypominają wyglądem przepiórcze, choć są od nich dużo większe. Kraj pochodzenia: Rosja
Szwedzki Krótkopyski Zamieszkuje dzikie i niezamieszkane górskie tereny. Ma skórę koloru srebrnoniebieskiego i długie ostro zakończone rogi. Jego skóra jest wykorzystywana do produkcji ochronnych rękawic. Wydobywający się z jego nozdrzy ogień ma barwę niebieską. Kraj pochodzenia: Szwecja
Ukraiński Spiżobrzuch Jest to największa rasa smoków. Spiżobrzuchy osiągają wagę nawet sześciu ton. Jest pękaty. Spiżobrzuch Ukraiński jest wyjątkowo niebezpieczny, zdolny nawet do zdruzgotania budynku, na którym wyląduje, w drobny mak. Ma metaliczne szare łuski, oczy koloru ostrej czerwieni oraz wyjątkowo długie, ostre szpony. Kraj pochodzenia: Ukraina
Ulurski Śpiący Smoki te śpią przez całe życie w australijskich kanionach. Charakteryzują się jednak tym, że lunatykując potrafią zaspokoić wszystkie swoje potrzeby. Podobno, jeśli jest się wyjątkowo ostrożnym, w feerii barw na smoczej łusce dostrzec można to, o czym akurat śni wielki gad. Kraj pochodzenia: Australia
Walijski Zielony Jest cały pokryty zieloną łuską. Składa ziemistobrązowe jaja w zielone cętki. Ryk tego smoka jest bardzo melodyjny. Jego pożywienie to głównie owce. Żyje w wysokich górach, gdzie założono smoczy rezerwat. Jest to stosunkowo łagodna rasa smoków. Kraj pochodzenia: Walia
Węgierski Rogogon Przypomina wielką jaszczurkę pokrytą czarnymi łuskami. Ma żółte oczy, rogi barwy wypolerowanego brązu i tak samo ubarwione kolce sterczące z długiego ogona. Rogogon zieje ogniem na wyjątkowo długą odległość (do 50 stóp). Jego jaja mają kolor cementu i bardzo grube skorupki. Młode rozbijają je za pomocą kolców na ogonie. Rogogony żywią się kozami, owcami i, jeśli tylko im się uda, także ludźmi. Kraj pochodzenia: Węgry
Wschodni Wiśniowy Bezskrzydły smok o różowej łusce, gatunek zamieszkujący jedynie Japonię. Osiedla się często w gajach wiśniowych i opuszczonych świątyniach, często stając się przez to źródłem mitów i legend. Smoczyce zawsze składają u źródeł największych rzek siedem jaj jednocześnie. Kraj pochodzenia: Japonia
Zachodni Słonowaty „Zachodni” dla chińskich badaczy, którzy nazwali to stworzenie, w rzeczywistości zamieszkuje on tereny Morza Kaspijskiego. Chroniony błękitną łuską jest pozbawionym skrzydeł nielotem i spędza całe życie w wodzie. Jego jaja – smocza ikra – są częstym celem kłusowników, gdyż są wielkim smakołykiem. Kraj pochodzenia: Turkmenistan, Kazachstan
Rasheed Sharker
Wiek : 28
Czystość Krwi : 100%
Wzrost : 191cm
C. szczególne : Wysoki wzrost, blizny: trzy linie oplatające jego prawą dłoń
Akromantula Gigantyczny ośmiooki pająk, porośnięty grubymi czarnymi włosami, o rozstawie nóg sięgającym do 15 stóp. Akromantula posiada szczypce, które wydają charakterystyczny klekot podczas mówienia lub gdy jest zdenerwowany, oraz bardzo silny jad, trudny do zdobycia, w szczególności od żywych osobników, warty do 100 galeonów za pół litra. Śmiertelnym wrogiem akromantuli, jak i wszystkich innych pająków, są bazyliszki. Akromantule posiadają zdolność mowy, jednak są bardzo niebezpieczne i nie da się ich oswoić. Są mięsożerne i gotowe atakować ludzi. Kategoria: Bardzo niebezpieczne
Aksamitnik Ica Rasa wielkich pająków pierwszy raz odkrytych w Ameryce Południowej na terenach Brazylii i Peru. Są jednak znacznie mniejsze od akromantul i w odróżnieniu od nich dużo bardziej płochliwe, stawiając na pierwszym miejscu ucieczkę, atakując w ostateczności. Ich tłów ma kolor ciemnej zieleni, przez co bardzo dobrze maskują się w dżungli, charakteryzują się wydatnymi kądziołkami przędnymi. Istnieje kilka hodowli na świecie, gdyż ich przędza, a także odpowiednio zebrane pajęczyny, mają doskonałe właściwości utrzymywania temperatur. Tworzy się z nich luksusową pościel ale i termiczne koce wykorzystywane w pracy ratowników medycznych. Kategoria: Niebezpieczne
Baorysa hieroglyfika W świecie mugolskim znana pod nazwą Ćma Picasso, motyl o charakterystycznym ubarwieniu skrzydeł. Pyłek, który pozostawia po sobie na liściach tojadu - będącego jej głównym ośrodkiem bytowania - jest od niedawna stosowany w magiczcnej kosmetologii ze względu na to, jak wygładzająco i promieniście prezentuje się na skórze. Aktywna nocą, w ciągu dnia śpi ukryta pod liśćmi. Kategoria: Neutralne
Bzyczek Stworzenia pełniące funkcję pszczół w czarodziejskim świecie. Te urocze istoty, w przeciwieństwie do swoich niemagicznych odpowiedników, nie posiadają żądeł - w związku z czym obcowanie z nimi jest pozbawione ryzyka użądlenia. Mają od jednego do dwóch centymetrów długości oraz są niemożliwe do zauważenia z dalekiej odległości. Barwa ich drobnego, miłego w dotyku futerka zależna jest od przestrzeni, w której żyją - zazwyczaj ma na celu kamuflaż przed wrogo nastawionymi ptakami. Charakteryzują się małymi, wystającymi z boków skrzydełkami w kształcie listków o przezroczystej strukturze oraz ssącym aparatem gębowym, który jest niezwykle czuły na ruch powietrza. Są niezwykle szybkie oraz zazwyczaj trudno jest je złapać; kiedy zaś odczuwają strach, wydają z siebie bardzo nieprzyjemny zapach, który może przyprawić o mdłości. Bardzo często miejscem lęgowym tych stworzeń jest cała struktura drzewa - począwszy od listków, a skończywszy na gałązkach, zaś są do niego przywiązane przez cały czas od powstania roju. Nie stają się jednak w żaden sposób pasożytami, wręcz przeciwnie - chronią roślinę przed zarazkami oraz innymi owadami, które mogą jej zaszkodzić. W koronie drzew można zaś zauważyć tworzone przez nie plastry miodu - specjalnego, magicznego miodu, oczywiście. Znany jest już od starożytności ze swoich właściwości uzdrawiających, o wiele lepszych od produktu tworzonego przez pszczoły. Zawsze produkują jego nadwyżkę - same zaś potrzebują go niezbyt wiele, w związku z czym nie są specjalnie agresywnie nastawione do osób chcących je posiąść; niemniej jednak potrafią wyczuć zamiary i mogą skutecznie zaatakować całą hordą chciwego czarodzieja. W związku ze zmieniającą się strukturą lasów, mniejszą ilością drzew oraz zanieczyszczeniem powietrza, ich przetrwanie pozostaje pod znakiem zapytania. Obecnie uznawany za gatunek narażony na wyginięcie. Kategoria: Niegroźne
Chropianek Mały pasożyt, który długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypomina kraby z dużymi kłami. Przywabia go magia, może zagnieździć się w futrze i piórach takich stworzeń, jak psidwaki czy lelki wróżebniki. Wdzierają się też do domostw czarodziejów, atakując takie magiczne przedmioty jak różdżki, z których sukcesywnie wygryzają magiczny rdzeń, albo brudne kociołki, z których zlizują zaschnięte resztki eliksirów. Chociaż chropianków łatwo się pozbyć za pomocą jednego z licznych środków dostępnych na rynku, poważne inwazje mogą wymagać wizyty funkcjonariuszy Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, gdyż napęczniałe od magicznych substancji chropianki są bardzo trudne do zwalczenia. Kategoria: Niegroźne
Gumochłon Najprawdopodobniej najnudniejsze magiczne stworzenia jakie istnieją. Przypominają grube brązowe glizdy długości 10 cali, z dwóch stron zakończone otworem, z którego wydobywa się śluz (używany czasem do zagęszczania eliksirów). Gumochłony praktycznie się nie poruszają, ich ulubionym pokarmem jest sałata, choć mogą żywić się praktycznie wszystkimi roślinami. Kategoria: Neutralne
Hipnotynka mesmeri Barwne motyle, których okres godowy przypada na przełom maja i czerwca - można wtedy zaobserwować taniec stad hipnotynek, który, jak sama nazwa sugeruje, jest dość hipnotyzujący. Wydają w locie charakterystyczne podzwanianie, które w dużym natężeniu może doprowadzać do zawrotów głowy. W niektórych klubach podobno trzyma się hipnotynki w zaklętych szafach grających, by wywołać w gościach stan oszołomienia podobny do wpływu narkotyków. Hipnotynki pozostając w jednym miejscu nieruchomo pozostawiają po sobie charakterystyczne przebarwienia w kształcie spirali. Podobny wirujący kształt można dostrzec w źrenicy osoby, która znajduje się aktualnie pod wpływem ich hipnozy. Kategoria: Neutralne
Korniczak Występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących. Kategoria: Groźne
Lukusta sinoskrzydła Przypomina sporych rozmiarów pasikonika o charakterystycznych, fioletowych skrzydełkach. Nazwana imieniem rzymskiej, zawodowej trucicielki ze względu na jadowitą zieleń pancerzyka oraz wyjątkowo silne podbijanie działania trucizn. Gryzie, a w miejscu ugryzienia wyskakują niewielkie, zielone i fioletowe wypustki, podobne do tych, które ma na pancerzyku. Kategoria: Neutralne
Maratus Badacze twierdzą, że te pajęczaki są ściśle spokrewnione z akromantulami, z uwagi na ich zdolność mówienia. Maratusy można nauczyć mówić pojedyncze słowa, jak papugi i powtarzają je chętnie, często we właściwych momentach. Maksymalnie osiągają wielkość dłoni niemowlęcia, są skoczne, posiadają kolorowy odwłok, przez który bywają nazywanie pawimi skoczkami. Posiadają również halucynogenny jad, który w dużym stężeniu sprawia, że wszystko nabiera przesyconych barw i faluje. Jednak żeby wywołać taki efekt, konieczne jest więcej niż jedno ukąszenie, a maratusy znane są z łagodnego usposobienia, dzięki czemu też nie są szczególnie trudne w hodowli. Kategoria: Niegroźne
Mormolis skrzypaczek Żuk wydający charakterystyczne dźwięki przypominające brzmieniem małe skrzypeczki. Pasożytuje na tentakulach, jednak żywiąc się bulwami wydziela kwas mormolisowy, będący składnikiem niektórych antidotów na słabe trucizny. Cukierki mormolisowe działają dobrze na przewlekłe przypadki rozwolnienia. Kategoria: Neutralne
Mucha siatkoskrzydła Owad z rodziny Chrysopidae, ma dwa długie wąsy i dwie pary zielonkawych, pożyłkowanych skrzydeł, wydaje przykry zapach; składnik eliksiru wielosokowego. Kategoria: Neutralne
Nargle Stworzenia, które są powszechnie uważane za nieistniejące, chociaż doczekały się kilku artykułów w Żonglerze. Nargle są małymi, okrągłymi stworzeniami, przypominającymi małe muszki. Posiadają złotawe skrzydła, a ich ciało porastają jasne włoski. Nie posiadają pancerzyków. Najchętniej przesiadują w jemiołach, a gdy latają (często w gąszczach roślin), można usłyszeć ciche bzyczenie. Kategoria: Niegroźne
Nieśmiałek Mieszkają w drzewach, także w tych z Zakazanego Lasu. Nieśmiałek jest pokojowo nastawiony, wręcz nieśmiały i bez powodu nie atakuje. Jest jednak "strażnikiem" drzew i zaatakowany może się bronić. Jada różnego rodzaju insekty. Nieśmiałki żyją głównie na drzewach, z których wytwarza się różdżki. Kategoria: Groźne
Przędziorek śnieżny Owad niewidoczny gołym okiem. Jego ciało ma kształt owalny, z nieznacznie wydłużonym odwłokiem, kolorystycznie dostosowuje się do rośliny, która staje się jego żywicielem. Niektórym przypomina wyglądem pajęczaka. Osiąga maksymalną wielkość centymetra, aczkolwiek zdarzają się również osobniki nieco większe. Przędziorek śnieżny jest szkodnikiem, który atakuje wszystkie rośliny magiczne, występujące naturalnie w chłodnych biomach - atakuje ich liście oraz łodygi ograniczając im tym samym możliwość zdobywania pożywienia. Zaatakowana roślina zaczyna początkowo zmieniać barwę - staje się wyblakła, w miejscach, gdzie przebywa najwięcej szkodników, można mówić nawet o białych plamach. W dalszym etapie szkodniki prowadzą do usychania poszczególnych części rośliny. W tym momencie można również zaobserwować na roślinie charakterystyczną, białą sieć, która utkana jest wewnątrz liści i łodyg, miejscami zgrubioną. Z uwagi na fakt, iż przędziorek występuje w biomach o niskiej temperaturze, staje się wyjątkowo groźny na zimę. Kategoria: Neutralne
Rogate ślimaki Gatunek pochodzący z Europy Południowej, zawleczony na Północ, gdzie doskonale przystosował się do życia. W Wielkiej Brytanii nie posiada naturalnych wrogów, co sprawia, że jego populacja stale się powiększa. Uważany za szkodnika przez hodowców roślin oraz za gatunek inwazyjny przez ekologów, jednak cenny gospodarczo z uwagi na możliwość wykorzystywania go jako składnika niektórych eliksirów. Używany jest między innymi do produkcji lekarstwa na czyraki. Kategoria: Neutralne
Ślimak wulkaniczny Ślimak często spotykany w okolicach siedlisk popiełków, preferuje ciepłe otoczenie. Jego przysmakiem są liście szaleju, którego soki nadają mu ten charakterystyczny, czerwony kolor. Śluz ślimaka wulkanicznego jest świetnym składnikiem maści, w zbyt dużym stężeniu może poważnie poparzyć! Kategoria: Neutralne
Toksyczek Olbrzymie ślimaki, ciągle zmieniające swą barwę. Pełznąc, pozostawiają za sobą ścieżki silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność, po której przeszły. Naturalnym środowiskiem tych ślimaków jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują je czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają je jako zwierzęcia domowe, jeśli bawi niektórych ich nieustanne zmienianie barwy, a jad ich jest jednym z nielicznych środków zabijającym chorbotki. Kategoria: Groźne
Trutniowiec Krwiopijca Uzębiona zmutowana osa, gigantyczny owad, występujący w dwóch odmianach: Fioletowy Trutniowiec Krwiopijca oraz Czerwony Trutniowiec Krwiopijca. Zazwyczaj czerwone są bardziej agresywne od fioletowych. Preferują wilgotne tereny, często spotykane w pobliżu rur, kanałów oraz szklarni. Bardzo przyciąga je zapach niektórych kwiatów. Kategoria: Niegroźne
Trzminorek Szare, włochate owady latające, które wytwarzają syrop wywołujący melancholię. Używane jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdżą się w ciemnych i zacisznych miejscach. Żywią się głównie pokrzywami. Kategoria: Groźne
Żukoskoczek Niewielki żuk o intensywnie niebieskiej barwie. Wydaje charakterystyczne kliknięcia przed skokami, a skacze nawet do dwóch metrów wzwyż. Jest przysmakiem wielu magicznych stworzeń, w tym niuchaczy, feniksów czy łupduków. Pasta z żukoskoczków służyła niegdyś za składnik magicznego kleju, przestano jej używać ze względów etycznych. Szkodnik. Kategoria: Neutralne
Ezra T. Clarke
Wiek : 27
Czystość Krwi : 0%
Wzrost : 182 cm
C. szczególne : Szczupła, nawet lekko umięśniona sylwetka, zawadiacki uśmiech, zapach Merlinowych Strzał i mięty, znamię w kształcie kruka na łopatce
Większość czarodziejów posiada jakiegoś pupila - wszystkie zaś, od wielkich hipogryfów po małe puszki pigmejskie potrzebują jednak czasu, uwagi oraz wystarczającej ilości przestrzeni do życia i zabawy. Co oznacza to w praktyce? Każdy właściciel zwierząt będzie musiał posiadać odpowiednio duże umiejętności powiązane z opieką nad magicznymi stworzeniami, by móc skutecznie zapanować i w odpowiedni sposób opiekować się swoim zwierzyńcem.
Zasady
• Do opieki nad niektórymi zwierzętami konieczne jest posiadanie specjalnej licencji - I stopnia (stworzenia neutrane i niegroźne) lub II stopnia (stworzenia groźne i niebezpieczne). Więcej o licencji znajduje się w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. • Limit posiadania zwierząt jest bardzo prosty. 1- 10 punktów z ONMS - możesz posiadać 3 zwierzęta 11- 20 punktów z ONMS - możesz posiadać do 6 zwierząt 21- 30 punktów z ONMS - możesz posiadać do 9 zwierząt Każde 10 pkt więcej, to wzrost ilości zwierząt o kolejne 3. • W przypadku farm czy sytuacji wyjątkowych, będziemy to rozpatrywać oddzielnie. • Pamiętajcie, że wszystko musicie robić z umiarem. Jeśli zobaczymy, że 9 różnych gatunków siedzi w małym mieszkanku na Amortencji, zwierzęta będą czuć się niekomfortowo, co może zakończyć się ich ucieczką lub wizytą urzędników Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. Więc interwencja MG będzie konieczna. • Jeśli zdobywacie zwierzę w lokacji/na evencie/przez Mistrza Gry itp, możecie przygarnąć to zwierzę nawet jeśli nie macie odpowiedniej ilości punktów lub jeśli przekraczacie limit. Należy jednak uzbierać odpowiednią ilość punktów ONMS w okresie około dwóch miesięcy.
domowe
Nie wymagające licencji
Czilala Do Wielkiej Brytanii przywędrowały prawdopodobnie z Meksyku. Niepozorne gabarytowo, ale wyjątkowo odważne i uparte, przez co zdarza im się przeceniać własne możliwości. Czilala mają zdolność do czasowego zwiększenia swojej wagi (do dziesięciokrotności, czyli około 30kg), jeżeli próbuje się je do czegoś zmusić. Nie wymagają licencji, jednak początkującym właścicielom, zwiedzionym drobną posturą mogą dostarczyć sporo frustracji. Rasa w typie chihuahua, russian toy lub szpiców miniaturówych. Kategoria: Niegroźne
Fogs Rasa rozwijała się równolegle w kilku miejscach w północnej Europie. W potocznej mowie nazywane są po prostu Duchami ze względu na specyficzne białe umaszczenie, dzięki któremu - szczególnie w mgliste lub śnieżne dni - stają się niemal zupełnie niewidzialne. Zdradzić je wtedy mogą tylko oczy. Bardzo cenione w sportach. Specyficzną cechą tej rasy są odgłosy, które wydają; ich warczenie najlepiej słyszalne jest z dalszej odległości, cichnie zaś wraz ze zmniejszaniem dystansu. Nie wymagają licencji. Rasa o białym umaszczeniu, w typie białych owczarków szwajcarskich, samojedów lub Hokkaido Dog. Kategoria: Niegroźne
Leprehau Pochodzą z południowo-zachodniej Walii. Wyjątkowo radosne, nie ma w nich cienia agresji ani lęku; z wszystkimi chcą się zaprzyjaźnić i wszystko je ciekawi, przez co łatwo ulegają wypadkom. Bardzo dobrze wyczuwają emocje swoich właścicieli, dlatego często wykorzystywane są podczas terapii. Mówi się, że głaskanie Leprehau działa lepiej niż wypicie eliksiru spokoju. Nie wymagają licencji. Rasa w typie welsh corgi pembroke/cardigan lub szwedzki vallhund. Kategoria: Niegroźne
Pufek Pufki są spotykane na całym świecie. Są to krągłe, porośnięte miękkim kremowo-szarym futerkiem, łagodne stworzonka. Można je bez skrupułów przytulać, a nawet nimi rzucać. Nie wymagają specjalnej opieki, a kiedy pufek jest zadowolony – mruczy. Czasami wysuwa cienki, bardzo długi język, który pełza po domu w poszukiwaniu jedzenia. Pufek to typowy śmietnikowiec, i zje wszystko: odpadki, pająki a nawet smarki z nosów śpiących czarodziejów (jego ulubiona czynność). Bardzo lubiane i popularne zwierzątko domowe. Kategoria: Niegroźne
Puszek Pigmejski Miniaturowe pufki. Istoty te wielkością przypominają zaciśniętą pięść. Kolor ich futra jest w odcieniach różu i fioletu. Szybko się mnożą. Puszki można nabyć w każdym czarodziejskim sklepie zoologicznym. Kategoria: Niegroźne
Shepherdess Rasa pozyskana na skutek selekcji hodowlanej na wydajność w zaganianiu i posłuszeństwo. Uważa się, że ich przodkami były zwykłe mieszańce, stąd bardzo zróżnicowane umaszczenia. Shepherdess pierwotnie wykorzystywane były do zaganiania lunaballi, współcześnie równie dobrze sprawdzają się do wprowadzania porządku w domach pełnych dzieci. Niezwykle przywiązane do swoich właścicieli. Nikt nie potrafi zrozumieć magicznej więzi, która sprawia, że nie tylko zawsze potrafią odnaleźć swojego opiekuna lub jego własność, ale również nie są w stanie znieść dłuższej rozłąki i umierają w ciągu trzech dni po stracie właściciela. Nie wymagają licencji. Rasa w typie border collie i owczarków (niemieckich, belgijskich, australijskich, staroangielskich) Kategoria: Niegroźne
Tlachia'xolo niezwykła rasa, której korzenie pochodzą z głębokiego Meksyku, najstarsze podania mówią o tych psich opiekunach jako towarzyszach kapłanów Azteckich. Są niezwykle statecznymi, szlachetnymi i spokojnymi psami, jednak Tlachie zazwyczaj są wybierane nie ze względu na ich charakter, a mistyczne zdolności. Od zarania dziejów psy te były towarzyszami medium, jasnowidzów i wróżbitów ze względu na charakterystyczną, magiczną aurę, która je otacza, a która oczyszcza otoczenie właściciela, chroni go przed wpływem zjaw i koszmarów, jednocześnie klarując wszelkie podejmowane próby wróżenia, rozumienia wizji czy komunikacji z zaświatami. Umaszczenie ich jest zawsze czarne. Nie wymają posiadania licencji. Rasa w typie podenco, psów faraona, nagich psów meksykańskich. Kategoria: Niegroźne
Wymagające licencji
Anubilis Prawdopodobnie pochodzą ze stepów południowo-zachodniej Azji i północnej Afryki. Swoją nazwę zawdzięczają egipskiemu bogu zmarłych ze względu na bardzo rozwinięty instynkt łowiecki. Jeżeli nie zostaną odpowiednio wychowane, puszczone luzem, będą swoim właścicielom wiernie przynosić upolowane ofiary. Ich aerodynamiczna budowa sprawia, że na krótkich dystansach są tak szybkie, że podczas biegu nie zdążają dotykać ziemi. W zależności od osobnika mogą wykazywać agresję do osób z niższą lub wyższą czystością krwi. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Rasa w typie chartów. Kategoria: Groźne
Bast Niezwykle gadatliwe koty, prawdopodobnie pochodzące z terenów Egiptu. Bywają bardzo terytorialne i zazdrosne, więc zaleca się ostrożność przy wprowadzaniu ich do otoczenia, w którym znajdują się inne zwierzęta. Choć zazwyczaj niegroźnie miauczą dla samego zdobycia atencji, jeśli nie dostają jej wystarczająco mogą wejść na delikatnie hipnotyzujące tony, natychmiast ściągając na siebie pozytywną uwagę wybranej przez siebie ofiary (zwierzęcia, człowieka), która jest w stanie porzucić wszystko, byle tylko przymilać się do kota. Efekt zanika w momencie, w którym bast milknie. Najmniej problemów sprawiają oklumentom, którzy z łatwością łamią koci urok. Rasa w typie kotów tajskich, syjamskich, ragdolli, balijskich, birmańskich, tonkijskich. Kategoria: Niegroźne
Cha-Cha Pochodzą z terenów wschodniej Azji. Pomimo gabarytów bardzo delikatne i ostrożne, nie lubią, gdy ktoś narzuca się im z pieszczotami. Na ogół ciche, wiele potrzeba, by je sprowokować. Ich warknięcie potrafi wywołać tak wielki lęk, że osoba przez kilka sekund zostaje całkowicie sparaliżowana, dlatego część hodowców rekomenduje zaklęcia wyciszające bądź podcinanie strun głosowych. Szczególnie cenione są osobniki mające podpalane znaczenia nad oczami – wierzy się, że są dodatkową parą oczu, strzegącą przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Rasa w typie mastifów tybetańskich lub owczarków kaukaskich. W wersjach miniaturowych (bardzo rzadkie) Chow-Chow. Kategoria: Groźne
Charjuk Nikt nie zna rodowodu tych psów, lecz wedle legend Charjuki od zawsze żyły przy czarodziejach, z ukrycia odpędzając wszelkie niebezpieczeństwa czyhające w ciemności. Udomowione, stały się rasą powszechnie pożądaną ze względu na niemal ślepą miłość do człowieka oraz wyjątkowo wyczulone zmysły, których nie mogą zmylić nawet zaklęcia kamuflujące. Z tego powodu wykorzystywane są w służbach Ministerstwa Magii. Niektórzy bardziej przesądni wierzą, że Charjuki mają moc odpędzania złych omenów, w tym Ponuraków. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Rasa o potężnej budowie ciała i czarnym umaszczeniu, w typie canis panther, rottweiler. Kategoria: Groźne
Custos Rasa doceniana szczególnie przez zielarzy i osoby, które chcą cieszyć się pięknym ogrodem. Custosy bardzo skutecznie bronią roślin przed wszelkimi szkodnikami. Nie lubią ograniczeń i zamkniętych pomieszczeń, o wiele chętniej wybierają przebywanie na świeżym powietrzu, nigdy nie oddalają się jednak zbyt daleko od domu. Zamknięte w domu, mogą stać się agresywne. Rasa w typie devon rex, abisyński, europejski. Kategoria: Niegroźne
Hahałek elżbietański Zwany także pieskiem-śmieszkiem, ponieważ jego szczekanie brzmi jak śmiech. Z wyglądu przypomina nieco niewyrośniętą hienę, jest to jednak bardzo oddany pies stróżujący (straszący nieproszonych gości upiornym śmiechem). Hahałki są niezwykle trudne w tresurze z powodu krnąbrnego charakteru, nie poleca się więc ich osobom niecierpliwym. Słyną z tego, że przywiązują się do jednej osoby na całe życie, a niektóre ze źródeł wspominają nawet o przypadkach śmiertelnych wywołanych tęsknotą za utraconym właścicielem. Na ich posiadanie wymagana jest licencja. Kategoria: Groźne
Kuguchar Potężny gabarytowo kot wywodzący się z Wielkiej Brytanii, ale obecnie spotykany są na całym świecie. Ma olbrzymie uszy i ogon zakończony pędzelkiem, podobnie jak u lwa. Futro najczęściej jest nakrapiane, cętkowane, bądź też łaciate. Kuguchary są niezwykle inteligentne. Zazwyczaj są niezależne, ale gdy przywiążą się do jakiegoś czarodzieja, mogą okazać się bardzo pożyteczne. Kuguchary mają zdolność wykrywania podejrzanych osobników, potrafią np. rozpoznać animaga pod postacią zwierzęcia. Mogą też spełniać rolę przewodnika – gdy właściciel zabłądzi, kuguchar może odnaleźć drogę powrotną do domu. Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Kuguchary mogą krzyżować się ze zwykłymi kotami. Koty w typie maine coon lub norweski leśny, a rzadziej - pixie-bob. Kategoria: Groźne
Matagot Wyglądem przypomina dużego, czarnego kota. Stosunkowo łatwo oswajalne. Stworzenia te pochodzą z Francji, gdzie wykorzystywane są w tamtejszym Ministerstwie Magii do roznoszenia korespondencji i strzeżenia niektórych działów. Zwykle są nieszkodliwe, ale gdy się je prowokuje, stają się bardzo okrutnymi stworzeniami. Na ich posiadanie wymagana jest licencja. Koty czarnego umaszczenia, np. rasy bombajskie lub hawańskie. Kategoria: Groźne
Noctis Bezwłose koty o wyjątkowo dobrym wzroku, które najlepiej czują się w domowych warunkach. Nie wymagają dużej powierzchni, ale za to ich w większości łysa skóra wymaga częstej i dokładnej pielęgnacji. Bardzo ciepłe, chętnie przesiadują na kolanach właściciela, skutecznie poprawiając humor wyjątkowo głośnym mruczeniem. Dość lękliwe, kiedy się przestraszą i zasyczą, są w stanie wywołać nieprzeniknioną, krótkotrwałą ciemność, która w warunkach naturalnych dałaby im czas na ucieczkę. Rasa w typie sfinksów, peterbaldów, elfów. Kategoria: Niegroźne
Onza Niezależne, sporej wielkości koty o bardzo zgrabnym ciele. Wydają się dość niezależne - potrzebują czasu dla siebie, uwielbiają samotne łowy i zdecydowanie nie nadają się do mieszkania na małej powierzchni. Jeśli ktoś zaskarbi sobie ich sympatię, zyska niesamowicie wiernego i inteligentnego przyjaciela. Onzy zawsze poruszają się bezszelestnie i nie są w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku, niezależnie od okoliczności. Potrafią za to zmieniać kolor swojego futra, dopasowując się do otoczenia tak, by niemal całkowicie zniknąć, zwłaszcza jeśli są akurat nieruchome. Na ich posiadanie wymagana jest licencja. Rasa w typie savannah, egipski mau, ocicat, toyger, bengalski. Kategoria: Groźne
Psidwak Pochodzą z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobne do terierów odmiany jack russell, lecz mają rozwidlone ogony. Najprawdopodobniej wyhodowane przez czarodziejów, ponieważ są wobec nich niezwykle lojalne, za to źle nastawione do mugoli. Pochłaniają wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym, gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni, wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli. Rasa w typie Jack Russell Terrier Kategoria: Groźne
Orion P. O. Shercliffe
Wiek : 28
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 180
C. szczególne : Liczne tatuaże, kolczyki, rozległa blizna na lewym boku w kształcie przypominającym słońce
Azhi Perska nazwa smoka - te lokalne są wyjątkowo upiorne i wrogie, przez tysiąclecia doczekując się miana symboli wszelkiego zła. Mają ciemnoczerwone łuski, a temperatura ich płomieni dorównuje jedynie ich agresji. Jeśli traficie jednak na jakiegoś związanego łańcuchami i zamkniętego gdzieś pod górą, uważajcie - nieostrożnym uwolnieniem tej istoty możecie przypadkowo spowodować koniec świata. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Bliski wschód
Capra hircus Odmiana kóz, której futro nigdy nie rośnie na tyle, żeby można było pozyskać z niego wełnę, stworzenie to posiada za to skrzydła o grubych i szczelnych piórach, którymi otula się w mroźne dni; pióra tych kóz przypominają w dotyku kaszmir i wypadają przy każdej zmianie pory roku. Wykorzystywane są przez tutejszych mieszkańców do tworzenia niezwykle ciepłej pościeli czy grubych koców, które utrzymują ciepło nawet w ekstremalnie niskich temperaturach. Kozy te żywią się głównie panchakonem i jabłkami seb. Ponieważ wielkością i wytrzymałością zbliżone są do hucułów, mieszkańcy wykorzystują je jako środek transportu. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Himalaje
Dao Kuzyni ifrytów i dżinów, te patronują jednak elementom ziemi oraz błota. Wiodą powolne, spokojne życie głęboko w trzewiach jaskiń, strzegąc często ogromnych skarbów i naturalnych żył drogich metali. Jeśli ktoś jednak przybędzie do ich domeny w pokojowych zamiarach, nie musi się niczego bać - po zabawieniu gospodarza odrobiną filozoficznej dysputy, być może opuści nawet jego progi obsypany złotem i klejnotami. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, jaskinie
Demimoz Przypomina pozbawioną ogona małpę, o wielkich, czarnych oczach. Całe ciała demimozów pokryte są delikatnymi, srebrzystymi włoskami. Występują na Dalekim Wschodzie. Bardzo ciężko jest spotkać demimozy, gdyż w obliczu zagrożenia, potrafią stać się niewidzialne. Demimozy są roślinożerne. Z włosów demimozów przędzie się peleryny-niewidki. Jednak z powodu jego nietypowego mechanizmu obronnego, potrafią go wytropić tylko specjalnie przeszkoleni czarodzieje. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Daleki Wschód
Feniks Piękny, szkarłatny ptak o wielkości łabędzia. Feniksy mają złote ogony, szpony i dzioby. Feniksy są nieśmiertelne, gdyż kiedy się zestarzeją, giną w wytworzonych przez siebie płomieniach, a potem się z nich odradzają jako pisklęta. Są łagodnymi, roślinożernymi stworzeniami. Żywią się wyłącznie ziołami, posiadają też zdolność teleportacji. Magiczna pieśń feniksa, wzmacnia odwagę tych o czystym sercu, i sprawia, że do serc osób złych wkrada się strach. Łzy feniksa mają bardzo silne właściwości lecznicze. Feniksy są bardzo silne, mogą przenosić wielkie ciężary. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Szczyty gór, Egipt, Indie, Chiny Wymaga podania.
Graculus Ptak z rodziny krukowatych, większy od swoich krewniaków, o intensywnie żółtym dziobie oraz nogach i całkowicie czarnych piórach. Wykazuje się inteligencją i zdolnością zapamiętywania wypowiadanych przez czarodzieja słów, w czym przypomina gwarki. Wykorzystywany w Khardung La do przenoszenia korespondencji. Kategoria: Niegroźne, Rozumne Występowanie: Himalaje
Hafis Wygląda jak lew z orlimi skrzydłami, choć jest znacznie większy od przeciętnego kotowatego. Mieszka w pustynnych jaskiniach i prowadzi życie samotnika, jedynie łącząc się w pary w okresie godowym, który przypada raz w życiu Hafisa. Ich populacja nie jest z tego względu liczna i mówi się, że jest to gatunek chroniony, jednakże nikt o zdrowych zmysłach nie odebrałby życia temu zwierzęciu. Krąży legenda, że każdy kto kiedykolwiek to uczynił postradał zmysły. Szalenie inteligentne zwierzę, choć równie szalenie niebezpieczne. Kategoria: Niebezpieczne, Inteligentne Występowanie: Bliski wschód, pustynne jaskinie
Huma Olbrzymi ptak o szarym upierzeniu, przewyższający rozmiarami nawet roka. Według legendy nigdy on nie ląduje, a znalezienie się w cieniu jego skrzydeł przynosi niesamowite szczęście. W dzisiejszych czasach jednak jedynie pierwszej części tej opowieści został udowodniony fałsz - odnaleziono bowiem gniazd Hum na najwyższych, niedostępnych szczytach górskich. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Bliski wschód, najwyższe szczyty
Ifryty Duchy ognia i gorąca, zamieszkujące spalone żarem pustynie i kaniony. Te dzikie osobniki są złośliwe i często zdarza im się atakować niczego niespodziewających się podróżnych, jednak zdarzają się też takie mieszkające pośród ludzi, gdzie zachowują one charakterystyczną dla dżinów dumę oraz nutkę wredoty. Kategoria: Niebezpieczne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, tereny pustynne
Iglica Wąż przypominający wyglądem kobrę królewską, jednakże jego największą bronią nie jest jad a kolce, które wysuwają się w momencie ataku i są w stanie porazić ofiarę ładunkiem elektrycznym. Iglica występuje w azjatyckich górach i na pustyniach, ponieważ jej największym wrogiem jest woda. Wystarczy jej niewielka ilość, by prąd uaktywnił się i poraził właściciela kolców. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Azjatyckie góry, pustynie
Jak Krętorogi Magiczny kuzyn jaka, o gęstym, długim futrze, zmieniającym barwę w zależności od potrzeby. Jego rogi zawijają się kilkukrotnie, tworząc wysokie, strzeliste spirale. Mają one magiczne właściwości, wykorzystywane są w licznych eliksirach, powszechnie wiadome jest, że odpowiadają one za wytrzymałość. Jaki Krętorogie są mniejsze od swoich niemagicznych kuzynów, jednak zdają się od nich silniejsze. Dzięki możliwości zmiany koloru futra są zdolne do wtapiania się w otoczenie. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Himalaje
Kobra tygrysia Niebezpieczny, jadowity wąż zamieszkujący pustynie, pustkowia i ruiny. Żywi się drobnymi ssakami, głównie gryzoniami. Charakteryzuje się rdzawo-rudym umaszczeniem w czarne pasy, skąd jej nazwa. Dorosłe osobniki mogą osiągać długość do 3 metrów. Jest jadowita, ale nie jad jest u niej najniebezpieczniejszy, a oczy. Samym spojrzeniem potrafi zahipnotyzować swoją ofiarę i sprawić, że ta będzie stać nieruchomo jak sparaliżowana czy wręcz spetryfikowana. W tym czasie kobra jest w stanie dotkliwie ukąsić i to w wielu miejscach, bowiem ma lekkiego zeza. Kategoria: Groźne Występowanie: Bliski wschód, tereny pustynne
Ognik himalajski Błękitna kulka magicznej energii, z wyglądu podobny do zwykłego ognika, ale o niebezpiecznej naturze. Żyje w wysokogórskich zbiornikach wodnych, a czasem również w czapach lodowych. Do życia potrzebuje himalajskich mrozów, jednak do rozmnażania niezbędna jest mu energia cieplna i magiczna, którą musi pozyskać od innych żywych istot. W tym celu wykonuje piękne, migotliwe tańce, by zwabić ofiarę na cienki lód. Gdy lód pęka, a ofiara wpada do wody, ognik pochłania jej energię, aż zabierze ją całą. Ten proces trwa do dziesięciu minut, dlatego istnieje szansa uratowania takiej istoty, jeśli zadziała się odpowiednio szybko. Z ataku ognika wychodzi się z silnym wychłodzeniem, często również z odmrożeniami, a w każdym przypadku niezbędna jest pomoc uzdrowiciela. Kategoria: Groźne Występowanie: Himalaje
Olśniak Mieniący Ptak z rodziny bażantowatych o opalizujących piórach, przechodzących barwą od zieleni do głębokiego fioletu, całkowicie niemy i niezdolny do lotu. Mniejszy od swoich niemagicznych kuzynów, potwornie niebezpieczny, gdyż potrafi wprowadzić czarodzieja w trans. Człowiek, który ulegnie magii olśniaka, nie jest w stanie się poruszać i zapada się coraz bardziej w samym sobie, zatracając zdolność logicznego myślenia, poddając się stopniowo instynktom. Tubylcy uważają, że ten, kto przezwycięży ten szalony trans i wyrwie się z niebo bez pomocy innych, będzie w stanie osiągnąć jedność z samym sobą. Jeśli nikt nie ocali nieszczęśnika, czarodziej traci rozum i zaczyna zachowywać się jak zwierzę. Ptak ten jest padlinożercą. Jego pióra wykorzystywane są we wróżbiarstwie i są niezwykle drogie. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Himalaje
Pantera Mglista Wyglądem przypomina śnieżną panterę, ale jej futro jest śnieżnobiałe z nieco ciemniejszymi centrami. Jako młode kocięta przypominają zwykłe koty, jednak kiedy kończą pół roku nabierają cech typowych dla gatunku - zdolność teleportowania, która przypomina rozmywanie się w mgłę i materializowania kawałek dalej. Przez to niezwykle trudno jest trafić zwierzę przy pomocy zaklęć, jak i obronić się przed nim. Słyszano o przypadkach udomowienia panter mglistych. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Himalaje
Pappary Papugopodobne stworzenia. W przeciwieństwie do mugolskich papug, te potrafią doskonale gadać, mają różne charaktery, hobby i upodobania. Każdy ma zazwyczaj jedną dominującą cechę oraz jedno główne zainteresowanie, nie są też raczej mądrzejsze od ludzi, szczególnie w dziedzinach, które nie są ich najważniejszymi. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, dżungle
Peri Kuzyni chochlików. Mniej skorzy do destrukcji niż ich kornwalijskie odpowiedniki, mieszkają też często w miastach i w pobliżu ludzi. Ich ulubioną formą spędzania czasu jest robienie psikusów - w większości niegroźnych - czarodziejom. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Bliski wschód
Piżmowiec Prędkonogi Jeleniowaty pozbawiony poroża, o imponujących rozmiarach, przywodzących na myśl konia. Mają długie ogony zakończone gęstym włosiem, białym u samic i czarnym u samców, a całe ich ciała pokryte są gęstym, kędzierzawym futrem o brunatnej barwie, niezwykle przyjemnym w dotyku. Futro to wykorzystuje się do tworzenia ciepłych ubrań, zaś same piżmowce są zwierzętami wierzchowymi. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Himalaje
Reem Bardzo rzadkie, olbrzymie woły o złotej sierści. Ich krew ma niesamowite właściwości, a jej wypicie daje niezwykłą siłę, lecz trudności wiążące się z jej zdobyciem, sprawiają, że rzadko można znaleźć ją na wolnym rynku. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: dzikie tereny Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu
Rezus Bielisty Kuzyn makaka o jednolicie białym futrze i złocistych ślepiach, dorastający do półtora metra wysokości, o długim, pokrytym gęstym futrem ogonie. Potrafi pływać, doskonale się wspina i większość życia spędza w wysokogórskich rejonach, w pobliżu czarodziejskich siedzib. Żywią się głównie korzeniami i owocami, choć nie gardzą również owadami. Uznawane są za święte zwierzęta Khardung La. Kategoria: Groźne Występowanie: Himalaje
Rolei Wysokopienna Niewielkie gryzonie, o gęstym, grubym, całkowicie białym futrze, osiągające do piętnastu centymetrów długości ciała i nieposiadające ogona. Stanowią niezwykle ważną część okolicznego ekosystemu, pomagając w uprawie roli w niedostępnych partiach Himalajów. Ich magiczne właściwości wspomagają rozwój roślin, spulchniają i nawożą ziemie, dlatego można spotkać je przy ludzkich siedzibach. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Himalaje
Shahbaz Większe od orła ptaki o czerwono-złotym upierzeniu. Z powodu ich szlachetnego, acz dumnego zachowania są one traktowane jako symbol władzy królewskiej. Gniazda wiją najczęściej w górach, jednak wśród bogatych mieszkańców Miasta w Chmurach istnieje moda na utrzymywanie gniazd shahbazów w najwyższych punktach ich rezydencji, dlatego można często spotkać je także w tej metropolii. Kategoria: Groźne Występowanie: Bliski wschód
Shahmaran Spotykane jedynie w najlepiej ukrytych dolinach i ciepłych jaskiniach, stworzenia te przypominają połączenie ogromnego węża oraz kobiety. Wężowa głowa na jednym końcu, kobieca na drugim - mimo dość groteskowego i nawet przyprawiającego o dreszcze wyglądu, nie są one groźne - przynajmniej nie bezpośrednio. Shahmarany są inteligentne i znają ludzką mowę, przede wszystkim parają się jednak sztuką uzdrawiania oraz warzenia leczniczych eliksirów. Zdradzone osobniki potrafią przygotować jednak śmiertelne trucizny. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, jaskinie
Sila Odmiana wili charakterystyczna dla terenów Bliskiego Wschodu. W przeciwieństwie do swoich europejskich kuzynek, te osobniki przez większość czasu wyglądają jak obrzydliwe wiedźmy, przyjmując postać zgrabnych kobiet jedynie w celu uwiedzenia jakichś zagubionych w dziczy mężczyzn. Strzeżcie się więc kusicielek mieszkających samotnie na pustyni! Kategoria: Groźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, tereny pustynne
Sumsar Magiczna papuga występująca w lasach Ameryki Południowej oraz Azji. Samce są czarne jak noc z wyjątkiem czerwonych brzuchów i części skrzydeł, mają ostre zęby oraz nie zaatakują niesprowokowane, np. przez śmiałków szukających krwistoczerwonych piór tych ptaków w ich gniazdach do wzmacniania trucizn. Samice natomiast różnią się tym, że stanowią znaczne zagrożenie dla nieuważnych podróżników, którzy nocą zapuszczają się w las. Stadne ptaki potrafią zabić nieuważnego czarodzieja w przeciągu kilku sekund za pomocy ostrych jak żyletki zębów i szponów. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Ameryka Południowa, Azja
Śmiercioplaga Zwierzę, które po bliższym przyjrzeniu składa się z wielu małych, kulistych części tworzących jedną całość, mogącą przybrać formę dowolnej istoty. Nie przejmuje jednak jej siły ani pełnej aparycji; bardziej przypomina chodzący cień. Próby jego zbadania są wyjątkowo uciążliwe dla magizoologów ze względu na możliwość bardzo szybkiej ucieczki stworzenia i ukrycia się w ciemne, pozbawione światła miejsca. Jego dotyk powoduje zarażenie się Plagrio - chorobą, której objawami jest gnicie naruszonego wcześniej fragmentu ciała, promieniujące wraz z czasem. Rzadko kiedy jednak odnotowano przypadki zarażenia się tą chorobą - jeżeli nie mają ku temu sposobności. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Ameryka Południowa, bliski wschód
Śmierciotula Rzadko spotykane stworzenie z wyglądu przypominające czarną pelerynę grubości około pół cala, nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym czarodziejom zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani są śpiący – nie są w stanie rzucić odpowiedniego zaklęcia. Jedyny czarodziej, który przeżył atak śmierciotuli, Flavius Belby, trafił z tej racji na jedną z kart sławnych czarodziejów i czarownic. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: lasy tropikalne
Wielki nawałnik burzowy Olbrzymi magiczny ptak, którego ubarwienie jest głównie ciemne z białymi piórami od wewnątrz. Używany jest do transportu uczniów do Szkoły Magii Mahoutokoro w Japonii. Dzieci w wieku od siedmiu do jedenastu lat latają na nawałnikach burzowych od i do domu każdego dnia. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Japonia
Yeti Stwory są wielką tajemnicą dla mugoli, lecz dla czarodziejów – mniejszą. Podejrzewa się, że są spokrewnieni z trollem, lecz nikomu nie udało się zbliżyć do nich na tyle, żeby przeprowadzić dokładniejsze badania. Osiągają nawet 15 stóp wzrostu i całe ich ciała są porośnięte, gęstymi, śnieżnobiałymi włosami. Boją się jednak ognia, przez co mogą być odparte przez wprawnych czarodziejów. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Tybet
Zouwu Jest to potężne - porównywane wielkością do słonia - kotokształtne zwierzę, o pasiastym ciele, postrzępionej grzywie, czterech wygiętych w górę kłach, długich ostrych pazurach i nieproporcjonalnie długim, nastroszonym i wielobarwnym ogonie. Zouwu są niesamowicie szybkie i wytrwałe, potrafią podróżować półtora tysiąca kilometrów dziennie. Pomimo groźnego wyglądu, są dość łagodne, choć spłoszone lub zdenerwowane mogą dostać ataku szału, podczas którego są niebezpieczne dla sporego otoczenia. Ważnym jest również zapewnienie im ruchu, ponieważ jego brak prowadzi do frustracji i niekontrolowanego wyładowania energii. Kategoria: Groźne Występowanie: Daleki wschód, głównie Chiny
Żmijoptak Upierzone i uskrzydlone dwunogie ptaki o wężowatym ciele, mogące osiągnąć nawet 15 stóp długości. Żywią się głównie szczurami i ptakami, lecz zdarzało się, że porywały małpy. Są agresywne wobec wszystkich, którzy chcą się do nich zbliżyć szczególnie kiedy bronią swoich jaj, których skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra, co przyciąga uwagę chciwych czarodziejów. Potrafią przystosować się do miejsca, w jakim się znajdują dzięki umiejętności powiększania i pomniejszania swojego ciała. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Daleki Wschód oraz Indie
Wodne
Kappa (wodnik) Japońskie demony wodne. Zamieszkują leśne sadzawki, gdzie atakują ludzi próbując udusić ich swoimi płetwiastymi łapami. Żywią się tylko i wyłącznie ludzką krwią. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Japonia
Meduzy Aurelia na Malediwach można znaleźć przepiękne gatunki magicznych meduz świecących błękitnym blaskiem, które wieczorami niczym upadłe gwiazdy rozświetlają okoliczne plaże. Należy jednak uważać bo chociaż piękne bywają także zabójcze. Wyróżnić można dwa podgatunki tych stworzeń tak do siebie podobne, że tylko wprawny magiizoolog jest w stanie je od siebie rozróżnić. • Aurelia Hydrozoa - bezpieczna rasa o prostych parzydełkach. Jej toksyny nie robią krzywdy, choć dłuższa ekspozycja na nie potrafi wywołać nieprzyjemne podrażnienie skóry. Śluz tej razy używany jest jako tajny składnik lokalnej zupy rybnej. • Aurelia Scyphozoa - niepozorny zabójca. Różni się od swojego bezpiecznego kuzyna jednym parzydełkiem o falistej strukturze. Toksyny tej meduzy wywołują koszmarne, wielodniowe halucynacje. Ofiara zatruwa się w męczarniach, by ostatecznie umrzeć. Lokalni uzdrowiciele potrafią zatrzymać klątwę, choć skutki zatrucia ofiarą odczuwa już do końca swoich dni. Kategoria: zależnie od gatunku Niegroźne (hydrozoa), Bardzo niebezpieczne (scyphozoa) Występowanie: Malediwy
Ramora Srebrne ryby, żyjące w Oceanie Indyjskim. Posiadają silne magiczne moce, potrafią zakotwiczać statki i są opiekunkami żeglarzy. Są wysoko cenione przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, ustanowiono dla ich bezpieczeństwa wiele praw. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Ocean Indyjski
Ostatnio zmieniony przez Orion P. O. Shercliffe dnia 4/12/2023, 00:09, w całości zmieniany 2 razy
Orion P. O. Shercliffe
Wiek : 28
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 180
C. szczególne : Liczne tatuaże, kolczyki, rozległa blizna na lewym boku w kształcie przypominającym słońce
Buchorożec Duże, szare stworzenie afrykańskie, obdarzone olbrzymią siłą. Osiągają ciężar jednej tony i z daleka można je pomylić z nosorożcami. Mają grubą skórę, która odbija większość czarów i uroków, duży ostry róg na nosie i długi ogon, z wyglądu przypominający linę. Rodzą na raz tylko jedno młode. Róg buchorożca może przeciąć wszystko, od skóry po metal, i zawiera śmiertelnie niebezpieczny płyn, który wstrzyknięty w cokolwiek powoduje, że to coś wybucha. Populacja buchorożców nie jest duża, ponieważ podczas sezonu godowego walczące samce doprowadzają się wzajemnie do eksplozji. Buchorożce są traktowane przez afrykańskich czarodziejów z niezwykłą ostrożnością. Ich rogi, ogony i wybuchowy jad są wykorzystywane do sporządzania eliksirów. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Afryka
Cienioskrzydły Ptak drapieżny przypominający dużego sępa, najchętniej poluje na duże ssaki np. ammity. Jego ostry dziób jest w stanie przebić nawet grubą metalową blachę, natomiast pazury wbijają się w ciało niczym nóż w masło. Zwierzę lata dość wolno, ale kiedy dopadnie swoją ofiarę, zabija ją w ułamku sekundy. Głodny ptak atakuje praktycznie wszystko co się rusza i jest znany z zabijania czarodziejów w krajach południowo- i wschodnioafrykańskich. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Afryka
Dirikrak Pulchne nieloty o puszystych piórach. Znane ze szczególnego sposobu ucieczek przed niebezpieczeństwem. Wykorzystując zdolność teleportacji, znika wśród kłębiących się piór i pojawia się w innym miejscu. Mugole znali już w przeszłości dirikraki, lecz znali je pod nazwą dodo. Nie mieli oczywiście pojęcia, że dirikraki umieją znikać – uważają, ze wytępili je przez nadmierne polowania. Wydaje się, że ten fakt uświadomił im niebezpieczeństwo bezmyślnego zabijania zwierząt, w związku z czym Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów, stwierdziła, że nie ma sensu mówić im, że dirikrak wcale nie wyginął. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Głównie rdzenny Maurtius
Dumbader Znany również jako "wielkibłąd", jest dużym afrykańskim ssakiem lądowym wizualnie bardzo przypominającym jednogarbnego wielbłąda. Obie nazwy nawiązują do znikomej inteligencji stworzenia - dumbadery określane są jako zwyczajnie głupie (a przy tym bardzo pocieszne!). Są liczną grupą zwierząt zamieszkujących pustynie, nie boją się ludzi i są przez nich chętnie wykorzystywane. Bardzo wytrzymałe i przystosowane do trudnych warunków, są świetnymi wierzchowcami. Potrafią udźwignąć ogromne ciężary, bardzo szybko biegają i nie potrzebują wcale wiele wody. Co ciekawe, dają dużo kwaśnego w smaku mleka, które w małych ilościach świetnie zaspokaja pragnienie. W przypadku spożycia większej ilości, należy spodziewać się efektów podobnych do upojenia alkoholowego. Krew dumbaderów powszechnie uważana jest za truciznę (dzięki czemu wielkibłędy nie mają problemu z pożeraniem swojego ulubionego przysmaku - niebezpiecznej rośliny Shida), ale tajemniczo przyrządzona przez tubylców stanowi rzadkie lekarstwo na wszelkie obrażenia. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Afryka
Dżin Magiczne stworzenie występujące w okolicach Wybrzeża Kości Słoniowej. Potrafiły synchronicznie tańczyć na powierzchni jeziora. Były wykorzystywane przez narodową drużynę quidditcha Wybrzeża Kości Słoniowej jako maskotka na Mistrzostwach Świata w Quidditchu w 2014 roku. Kategoria: Neutralne Występowanie: Wybrzeże Kości Słoniowej
Kumkumbatia Najpopularniejszym szkodnikiem Afryki jest właśnie pustynna żaba. Małe stworzenie chętnie wyleguje się na słońcu, lubując się w cieple. Prawdziwie uaktywnia się dopiero wtedy, kiedy temperatury spadają - wyrusza na łowy, w poszukiwaniu bliżej nieokreślonych przysmaków... i towarzystwa. Kumkumbatie uwielbiają pieszczoty, przez co całymi chmarami lgną do ludzi. Niestety, znane są z tego, że pożerają wszystko, co tylko znajdą - nie mają problemu z przegryzieniem się przez materiał namiotu, ani spustoszeniem pól uprawnych. Ich największą słabością są słodycze, którymi to łatwo odciągnąć uwagę od cenniejszych przedmiotów znajdujących się na drodze kumkumbatii. W Afryce powszechnym powiedzeniem jest "głodny jak żaba". Kategoria: Niegroźne Występowanie: Afryka
Mbaya Mbu Afrykańskie komary o długich odnóżach spotkać można jedynie w nocy. Za dnia chowają się gdzie tylko mogą, nie znosząc lejącego się z nieba żaru. Te owady nie mają w zwyczaju gryzienia ludzi - a przynajmniej nie w ten oczywisty sposób. Mbaya Mbu rozcinają skórę i wchodzą pod nią. Zagnieżdżenie się takiego stworzenia uniemożliwia zaleczenie utworzonych przez nie ranek, grozi wdaniem się różnych infekcji i zarażeniem niebezpiecznymi chorobami. Komarów najłatwiej pozbyć się ciepłem, które nie tylko je wygania, ale również rani i, z czasem, zabija. Najskuteczniejszą metodą radzenia sobie z zagnieżdżonym Mbaya Mbu jest wypalenie go. Kategoria: Groźne Występowanie: Afryka
Nundu Najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykański, gigantyczny, brązowo czarny lampart, który potrafi mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Jego oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiadomo, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu czarodziei. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: wschodnia Afryka
Onyo Czarodziejskie afrykańskie stworzenia psowate, wyglądem przypominają fenki pustynne. Jedyną różnicą jest to, że magiczne zwierzęta mają jeszcze większe uszy, o lepszym słuchu. Z racji tego, że można onyo oswoić, zwykle wykorzystywane są w afrykańskich wioskach do ochrony - alarmują o nadciągającym zagrożeniu. Bardzo lojalne, zwykle słuchają tylko jednej osoby, swojego właściciela. Nie mają problemu z zaatakowaniem napastnika i pomimo niedużych wielkości, mogą poszczycić się ostrym uzębieniem. Kategoria: Groźne Występowanie: Afryka
Sasabonsam Wampirze istoty żyjące w Nigerii. Naoczni świadkowie twierdzą, że jest to wampir lub ogr, posiada żelazne zęby i ostre pazury. Ich ukąszenia nie pozostawiają trwałych powikłań, jednak są podobno bardzo bolesne i rzadko kiedy kończą się ocaleniem życia. Do powalenia sasabonsam często potrzeba co najmniej dwóch dorosłych czarodziejów. Kategoria: Niebezpieczne, Inteligentne, Średnio komunikatywne Występowanie: Nigeria
Serket Żyjący na pustyniach Afryki Środkowej, jest wyjątkowo uporczywym pajęczakiem – przypomina tym samym ogromnego, wielkościowo podobnego do człowieka skorpiona, który ma możliwość zastosowania swojego telsona w celu wstrzyknięcia niezwykle obciążającego organizm jadu do ciała człowieka. Ta część jego odwłoku jest najbardziej pożądanym przez przemytników przedmiotem, który wykorzystywany jest zazwyczaj do uwarzenia czarnomagicznych eliksirów. Nie bywa aż nadto agresywny, aczkolwiek odpowiednio sprowokowany może stać się trudnym do pozbycia przeciwnikiem. Bywały przypadki udomowienia tychże stworzeń, aczkolwiek ze względu na zbyt spore ryzyko, tylko nieliczni odważyli się podejść do nich bliżej niż na odległość paru metrów. Ukłucie powoduje chorobę zwaną Klątwą Serketa. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: pustynie Afryki Środkowej
Sfinks Stworzenie mające ludzką głowę i tułów lwa. Od ponad tysiąca lat były wykorzystywane przez czarownice i czarodziejów do pilnowania kosztowności i tajnych skrytek. Sfinksy są bardzo inteligentne i kochają zagadki oraz rebusy. Zazwyczaj są niebezpieczne tylko wtedy, gdy coś zagraża temu, czego pilnują. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Egipt
Sila Patrz wyżej: Azja Kategoria: Groźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Bliski wschód, tereny pustynne
Śmierciotula Patrz wyżej: Azja Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: lasy tropikalne
Świergotnik Ptaki o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowo - zielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka, ach śpiew, z początku miły dla ucha – po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki. Kategoria: Groźne Występowanie: Afryka
Tebo Guźce popielatego koloru, mogą stawać się niewidzialne, co sprawia, że bardzo trudno przed nimi uciec czy go złapać. Są nadzwyczaj niebezpieczne. Ich skóra jest wysoko cenionym surowcem na ubrania i ochraniacze. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Zair i Kongo
Widłowąż Trójgłowy wąż o długości ok. 6 – 7 stóp. Widłowęże pochodzą z Burkina Faso, są pomarańczowego koloru w czarne pasy, przez co łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło część lasów, wyłącznie do ich dyspozycji. Mimo że nie należą do agresywnych zwierząt, były swego czasu bardzo popularne wśród czarnoksiężników ze względu na swój imponujący i budzący respekt wygląd. Składają jaja otworem gębowym i są to jedyne znane stworzenia magiczne, zachowujące się w ten sposób. Jaja są bardzo cenne, bowiem używa się ich do eliksirów poprawiających sprawność umysłową. Handel jajami i dorosłymi osobnikami tego stworzenia wręcz kwitnie na czarnym rynku, już od kilku wieków. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Afryka
Yumbo Kuzyn skrzata domowego. Są to złośliwe stworzenia mające tendencję do kradzieży żywności czarodziejom, którzy je źle traktują. Posiadają moc magiczną, z której mogą bezróżdżkowo korzystać i mogą się teleportować. Kategoria: Neutralne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Afryka
Wodne
Ammit Bestia występująca na północy Afryki, przez tubylców określana Pożeraczem. Nim czarodzieje z Qahir al-Falak zdołali zapanować nad populacją ammitów, mugole z tamtych rejonów otoczyli je pomniejszą czcią, przypisując im rolę strażnika podziemi oraz egzekutora wyroków nad duszami ludzkimi. W tamtych czasach bowiem stworzenia te były niezwykle liczne, zamieszkujące wszelkie zbiorniki wodne i terroryzujące mieszkańców, czym zapracowały sobie na opinię istot piekielnych. Ministerstwo Magii zdecydowało się na ostrą kontrolę gatunku oraz polowania zmniejszające liczebność ammitów, uznając je za zbyt niebezpieczne dla innych zwierząt i mugoli. Swoim wyglądem przypomina ociężałego hipopotama. Tylne łapy są masywne, muskularne i zakończone płaskimi, tępymi pazurami. Główną broń zaś stanowią potężne szpony przednich łap oraz kły. Łeb zwierzęcia przypomina bowiem paszczekę krokodyla, najeżoną zębiskami. Nie mają w zwyczaju przeżuwać pożywienia, rozszarpując jedynie ciało ofiary na części wielkościowo odpowiednie do przełknięcia. Gatunek ten charakteryzuje się znacznym dymorfizmem płciowym. Samice są większe, masywniejsze i agresywniejsze. Ich skóra jest twarda, z daleka łudząco przypominająca łuski, szyje zaś zdobią gęste grzywy. Nie tolerują towarzystwa innych samic, walcząc zaciekle o terytorium i pożywienie. Samce są mniejsze, smuklejsze oraz posiadają mniej okazałą grzywę. Przednie łapy, pierś i kawałek brzucha samców zdobią cętki, nieobecne u samic. Męskie osobniki są też łagodniejsze, czasem łączą się w niewielkie stada, współpracując na polowaniach. Znane są przypadki udomowienia samców ammitów, co nigdy nie udało się z żadną samicą. Różdżki z rdzeniem z kła ammit pożądane są wśród afrykańskich czarodziejów jako rzekomo najlepsze do opcm. Kategoria: Niebezpieczne dla samców, Bardzo niebezpieczne dla samic Występowanie: północna Afryka
Bahanka Podobnie jak elf, z którymi bahanka jest często mylona, wygląda jak malutki człowieczek. Jednak w odróżnieniu od elfa całe jej ciało jest pokryte grubym, czarnym włosem. Ma też dwie pary rąk i nóg. Skrzydła bahanki są grube, zaokrąglone i błyszczące, zbliżone wyglądem do skrzydeł żuka. Posiada ona również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów (w razie ugryzienia trzeba zażyć antidotum), nic więc dziwnego, że czarodzieje uważają je za szkodniki. Składają do 500 jaj naraz i zakopują je. Larwy wykluwają się po 2 – 3 tygodniach. Do pozbycia się ich, czyli debahanizacji, używa się płynu "Bahanocyd". Kategoria: Groźne Występowanie: Północna Europa i Ameryka
Bemben mniejsze, słabsze, ale też o wiele potulniejsze kuzynostwo trolli. Mocno zaokrąglone brzuchy i pałąkowate, cienkie kończyny pokryte są brudnoniebieską skórą. Często mieszkają w ziemnych, wykopanych przez siebie jamach. Gatunek ten charakteryzuje się sporym strachem przed wodą, dlatego też bembeny samodzielnie lub grupowo starają się tworzyć prowizoryczne przeprawy i mosty nad rzekami. Kategoria: Średnio komunikatywne Występowanie: Avalon
Bjarndýrakóngur Niedźwiedzi król Islandii. Stworzenie jest wyjątkowo majestatyczne oraz większe od niedźwiedzia polarnego; posiada zabarwione na czerwono policzki i bursztynowy róg. Posiadają dar mowy oraz mimo swoich rozmiarów, nie stanowią większego zagrożenia – o ile oczywiście nie zostaną sprowokowane w celu samoobrony. Kategoria: Niebezpieczne, Komunikatywne Występowanie: Islandia
Bobo Gatunek gnoma oryginalnie występujący na terenie Polski, lecz dziś już na całym świecie. Bobo odróżnia od pospolitego gnoma przede wszystkim o wiele wyższy iloraz inteligencji, zdolność mowy oraz fakt, że istoty te noszą ubrania. Są bardzo złośliwe, ale również bardzo mądre, wiec jeśli odpowiednimi argumentami (często jest to jedzenie) przekona się je do współpracy, mogą one stać wyjątkowo pomocnymi sprzymierzeńcami. Bobo często żyją w grupach, niekiedy można to nawet nazwać cywilizacją, dlatego rozjuszone atakują całym stadem. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Europa, głównie Polska
Bodak kuzyn bogina, którego od swojego krewniaka dzieli jednak parę różnic. Zamiast przyjmowania formy największego strachu czarodzieja naprzeciwko, bodak wygląda jak niska, mniej więcej metrowa, istota humanoidalna o wielkich łapskach i płaskiej twarzy bez nosa. Nie są też, jak boginy, niegroźne - porywają one bowiem dzieci i zostawiają na leśnych bezdrożach. Kategoria: Niebezpieczne, Niekomunikatywne, Nierozumne Występowanie: Avalon
Bonia Magiczny kuzyn bociana, od którego jest nieco większy i zdecydowanie silniejszy - mógłby bez problemu przenieść ze sobą człowieka. Mieszkańcy Podlasia na swoich domostwach tworzą specjalne okręgi, które mają posłużyć za miejsce dla boni na stworzenie gniazda, gdyż takim gospodarzom stworzenia te przynoszą różne kosztowności w podzięce. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Byklawiec Byk latawiec, a więc latający byk. Niegdyś wierzono, że są to zwierzęta należące do Peruna, władcy burz i piorunów i próbowano się ich pozbyć. Szybko jednak odkryto siłę byklawców i zaczęto wykorzystywać je do roli. Są to średniej wielkości byki z parą skórzanych, podobnych do nietoperzych skrzydeł. Przy ich pomocy unoszą się delikatnie nad ziemią, nie uszkadzając roślin swoim ciężarem, bez problemu w parach ciągnąc pług. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Centaur Istota posiadająca ludzki tułów, ramiona i głowę, reszta zaś to ciało konia. Występuje we wszystkich spotykanych u koni maściach. Centaury najprawdopodobniej wywodzą się z Grecji, lecz obecnie można je spotkać w całej Europie, największe odnotowane stado zamieszkuje Zakazany Las. Cechują się wysoką inteligencją, są biegłe w uzdrawianiu, łucznictwie, astronomii i wróżeniu z gwiazd, płomieni lub dymu. Centaury są niezwykle waleczne i honorowe, uważają się za lepszych od innych, dlatego też rzadko pomagają ludziom, co byłoby równoznaczne z usługiwaniem im. Są bardzo wrażliwe, sprowokowane często atakują. Pomimo spełniania kryteriów, odmówiły uzyskania przyznawanego przez Ministerstwo Magii statusu istot i nigdy nie zwróciły się o jakąkolwiek pomoc do Biura Łączności z Centaurami, do tej pory widnieją w spisie jako stworzenia. Kategoria: Niebezpieczne, Inteligentne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Grecja
Ciche Demony Wyglądają one jak latające równomiernie płatki śniegu i znane są z wykradania ludzkich myśli. Latają całymi grupami. Jeśli nie jest się pod działaniem specjalnego zaklęcia, potwory „kradną” wspomnienia. Głównie zamieszkują północne zimne tereny, bo jedyne co im straszne to światło oraz ciepło, jeśli więc zima jest wyjątkowo dotkliwa, mogą zaatakować całe miasteczko. Myśli, uczucia i wspomnienia, które kradną można odzyskać, jeśli w odpowiednim czasie powstrzyma się demona, jednak wymaga to wiele ćwiczeń umysłu i stosowania eliksirów wspomagających myślenie. Przy zbyt dużym ataku ludzie są znani z pytania o to „gdzie są moje myśli” oraz bieganiu w ich poszukiwaniu. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Skandynawia
Chimera Bardzo rzadko spotykany grecki potwór o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Są złośliwe i krwiożercze, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Miejsce pochodzenia: Grecja
Chorbotek Stworzenie przypominające mięsisty, różowy grzyb porośnięty rzadką, sztywną szczeciną. Chorbotki wywodzą się ze Skandynawii, ale w tej chwili występują już w całej północnej Europie. Rozmnażają się bardzo szybko i w ciągu kilku dni może pokryć średnich rozmiarów ogród. Chorbotek wciska w ziemię muskularne macki w poszukiwaniu swoich ulubionych dżdżownic. Jest najlepszym przysmakiem gnomów, poza tym nie zarejestrowano żadnego zastosowania. Kategoria: Neutralne Występowanie: Rdzenna Skandynawia oraz północna Europa
Cydrąż żywiące się jabłkami oraz cydrem, długie, rozumne węże. Nie są one niebezpieczne, ale za to niezwykle ciekawskie. Według podań skóra tych stworzeń stanowi doskonałą ochronę przed substancjami żrącymi, ranami ciętymi, kłutymi i ogniem, ale nikt nigdy tego nie udowodnił, ponieważ stworzenia te nie występują poza Avalonem. Jako ciekawostkę można uznać fakt, że cydrąże łatwo nawiązują relacje z innymi stworzeniami, a także znoszą jaja, które swym kształtem przypominają śnieżnobiałe jabłka. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Czarnioski Magiczny gatunek kur, których pióra, dzioby, nogi są całkowicie czarne i dokładnie w tym kolorze są również ich jajka, które po przygotowaniu mają lekko wędzony smak. Czarnioski poza znoszeniem wyjątkowych w smaku jaj mają również zdolność do odnajdywania drogi do domu, bądź zagubionego domownika, pod warunkiem że ten nie teleportował się poza granice miejscowości, w której żyje. Koguty z tej rasy pianiem sprawiają, że mleczuchowe mleko kiśnie nawet w przygotowanych już daniach. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Erkling Stworzenia bardzo podobne do elfów. Pochodzą z Schwarzwaldu w Niemczech. Mają trzy stopy wzrostu, więc są większe nawet od gnomów. Wydają z siebie piskliwy chichot, którym próbują odciągnąć dzieci od opiekunów, aby je następnie zjeść. Niemieckie Ministerstwo Magii, wprowadziło ścisły nadzór nad populacją erklingów, dzięki czemu znacznie spadła liczba zabójstw dokonywanych na dzieciach. Erklingi lubią grać na flecie i strzelać z wymyślonej przez siebie rurki ślinowej. Są także Erklingi bawarskie. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Schwarzwald w Niemczech, Bawaria
Faun ludzie o nogach i rogach kozłów. W przeciwieństwie do starożytnych, greckich odpowiedników, satyrów, avalońskie fauny mają głównie szare lub siwe włosy, zarówno na głowie, jak i na nogach. Tak samo lubią jednak dziką zabawę oraz duże ilości alkoholu. Kategoria: Inteligentne Występowanie: Avalon
Ferni Magiczny odpowiednik renifera, z tą różnicą że między porożem posiadają również róg, zupełnie jak u jednorożca. Rozumieją co się do nich mówi i jeśli są w dobrym nastroju z łatwością wykonają daną komendę. Jeżeli jednak czymś zostaną zdenerwowane, będą nieposłuszne i uparte. Z ich udziałem organizowane są wyścigi magicznych rydwanów, podczas igrzysk czarodziejów w Laponii. Na obszarach, w których występują, bardzo popularne są ich hodowle. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Finlandia, Grenlandia
Garboróg Duże, szarofioletowe stworzenie, z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Garborogi są bardzo agresywne. Czasami można spotkać górskiego trolla, jadącego wierzchem na garborogu, ale jeszcze częściej widuje się trolle, pokryte ranami i bliznami po ataku tego zwierzęcia. Sproszkowany róg garboroga jest składnikiem wielu eliksirów, ale jest on bardzo drogi, z powodu trudności, na jakie napotyka się, przy próbie jego zdobycia. Jedną z przyczyn tej sytuacji jest fakt, że skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej, co daje mu znakomitą odporność na zaklęcia i uroki. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Górzyste regiony Europy
Gdziekon stworzenie przypomina gekona, z tą jednak różnicą, że jego ogon oraz otaczające głowę czułki pokryte są kryształkami, których wielkość zwiększa się wraz z wiekiem. Zapewniają mu one możliwość teleportacji na krótkie dystanse - kiedy zwierzątko się czegoś przestraszy, ucieka, pomagając sobie magią. Im jest starszy, tym większe odległości może pokonać jednym skokiem… z wiekiem jednak coraz częściej zdarza im się teleportacyjna czkawka. Są towarzyskie, w dawnych czasach druidzi hodowali je na swój użytek i za ich pomocą przesyłali sobie wiadomości. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Giwal Biały Z wyglądu przypomina z wyglądu dużą jaszczurkę zwinkę z tym, że o białej barwie skóry. Oprócz tego ma czerwone ślepia, ostre kiełki i język z rozdwojoną końcówką, zaś jego ogon zwieńczony jest ostrym jak brzytwa kolcem. W zimowej aurze jest niewidoczny dzięki swojemu ubarwieniu. Często kręci się przy ludzkich domostwach. Żywi się głównie gnomami ogrodowymi, ale też – w razie czego – nie pogardzi bahankami. Niepokojone atakują gryząc i raniąc ogonem – rany, choć niewielkie, są bardzo bolesne. Po ugodzeniu kolcem giwal odrzuca ogon, który – tak jak u jego mugolskich krewniaków – po pewnym czasie odrasta. Pozbawiony ogona giwal nadal może bronić się zębami. Kategoria: Groźne Występowanie: Skandynawia i wyższe partie gór Europy
Gryf Głowa i przednie łapy są olbrzymiego orła, a tylne łapy lwa. Tak jak sfinksy, gryfy często używane są przez czarodziejów do pilnowania skarbów. Mają bardzo gwałtowną naturę, znane są nieliczne przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Żywią się surowym mięsem. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Grecja
Huldrekall Istota przypominająca przystojnego mężczyznę. Jedyne co różni go od typowego człowieka, to ogon (lisi lub byczy) oraz wydrążone plecy, nadające jego torsowi wygląd spróchniałego pnia. Huldrekalle są dość pokojowo nastawione. Jeśli traktowane z szacunkiem, chętnie pomagają ludziom: pilnują ognisk, naprowadzają na właściwą ścieżkę, ostrzegają przed niebezpieczeństwem. Należy jednak uważać, aby nie poddać się ich zalotom. Uwodzicielskie, nie ograniczają się tylko do kobiet, chętnie namawiając na stosunek także mężczyzn. Jeśli ktoś wpadnie w ich sidła, może mieć poważny problem się uwolnić. Najczęściej umiera się z wyczerpania, acz jeśli uda się zaspokoić huldrekalla, ten pozwala odejść w pokoju. Ze związku z człowiekiem rodzi się ludzkie dziecko. Znane są przypadki, gdy zabrane na kobierzec małżeński huldrekalle gubiły ogony i stawały się ludźmi. Kategoria: humanoidalne, Inteligentne Występowanie: Skandynawia
Hraun Stwór, jakiego ciało ocieka lawą. Powstaje w podziemnych jeziorach i złożach magmowych, nie przyjmując jednak konkretnego kształtu. Czasem mocniej przypomina byka, czasem konia lub jelenia. Acz zawsze jest masywny, rozlewający się, tracący swoje kontury. Podpala i topi większość rzeczy, których się dotknie, zostawiając za sobą ścieżkę ognia i płynnego kamienia. Trawiony ogniem własnej magmy poszukuje zimna, dąży więc do wydostania się spod ziemi. Nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla ludzi, jest na tyle wolny, iż uciec przed nim nie sprawia problemu. Groźny staje się dopiero, kiedy połączy się z jokullem. Jego lawa zaczyna stygnąć, formując nową istotę, a w czasie tego procesu stworzenie bucha energią, niszcząc i zabijając, co tylko znajdzie. Potem opada i zastyga, tracąc ciepło. Staje się obsydianowymi zwłokami - umiera, odnalazłszy spokój. Kategoria: Niegroźne gdy sam, Bardzo niebezpieczne gdy połączony z jokullem Występowanie: Islandia
Jokull Bestia zrodzona w jaskiniach pod lodowcami. Zwinna i szybka, ale przy tym zgoła krucha. Swym wyglądem przypomina wygłodzonego, karykaturalnego kundla, dorastającego do dwóch metrów w kłębie, w całości z lodu. Z jego pyska skapuje przezroczysta substancja, jaka umie zamrozić wszystko, z czym wejdzie w kontakt. Nie interesują go ludzie. Rodzi się i żyje tylko po to, aby odnaleźć swoje przeciwieństwo - ogień. Kończy więc w wulkanach i kopalniach, gdzie czasem odnajduje hrauna. Gdy połączą się, ich ciała zlewają się w jedno. W momencie formowania się nowej istoty, wulkaniczny stwór jest agresywny i pełen energii. Rzuca się, atakuje wszystko, co tylko może. A potem opada i zastyga, tracąc ciepło. Stając się niczym ponad kupę obsydianu. Umiera, odnalazłszy spokój. Kategoria: Niegroźne gdy sam, Bardzo niebezpieczne gdy połączony z hraunem Występowanie: Islandia
Jormungand Rasa węży, występująca tylko na północy Europy. Niektóre osobniki potrafią osiągać do 13 metrów długości, są jednak powolne i ociężałe. Aby odnaleźć pożywienie w niegościnnej Skandynawii, wykształciły zdolność zamiany w lisa polarnego - znacznie szybszego, mniejszego i bardziej zwinnego. Niektóre bestie pozostają w tej puchatej postaci także zimą czy nocami, aby nie tracić ciepła. Nie umieją jednak polować jako czworonogi, zawsze wówczas wracając do ciała ogromnego węża. Muszą również pozostać w gadziej formie minimum trzy dni po pożarciu ofiary, zanim jej nie strawią. Nie są agresywne, ale znane są przypadki polowań na ludzi. Kategoria: Groźne Występowanie: Skandynawia
Kaczka dziwaczka wyglądają jak zwykłe kaczki, ale w przeciwieństwie do nich nie przepadają za zbiornikami wodnymi i zamiast nich wybierają suchy ląd. Poruszają się tyłem, a zamiast kwakać, beczą jak kozy. Posiadają naturalną umiejętność posługiwania się transmutacją, potrafią zmieniać swój kształt w zależności od potrzeby – kiedy są zmuszone do ucieczki, zamieniają się w wyjątkowo szybkie zające. Ich mięso jest bardzo cenione, bo w zależności od przygotowania, może mieć różny smak: im dłużej się je piecze, tym bardziej przypomina mięso królika. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Kokatris przodek wiwerny, wyglądem różni się od niej ptasią głową, przypominającą kruka. Zamieszkuje lasy Baloru, będąc ich strażnikiem. Nie zionie ogniem, lecz pluje żrącą wydzieliną, która stopi nawet najgrubszą stal. Jedna kropla wystarczy, by spowodować wielkie szkody, pradawni czarodzieje niegdyś używali jej jako składnik eliksirów, aż uznali, że liczba ofiar przewyższa jej zalety. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Avalon
Kołkogonek Demony te przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów. Kategoria: Groźne Występowanie: rolnicze rejony Europy, Rosji i Ameryki
Kuling gatunek magicznych owiec, jedne z pierwszych w Wielkiej Brytanii, pomagali hodować je druidzi jeszcze w średniowieczu. Nie występują nigdzie indziej. Umieją nakładać na siebie zaklęcie kameleona, gdy czują zagrożenie. Baran – przywódca stada jest znany ze swoich białych rogów, które są cechą wrodzoną i pozostałe zwierzęta zwyczajnie to akceptują. Samiec alfa pojawia się po śmierci poprzedniego, rogi odpowiedniego jagnięcia zmieniają kolor. Ich wełna ma właściwości pochłaniające obrażenia. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Kwaczucha Czerniawa Niewielki gatunek kaczki, blisko spokrewniony z niemagiczną czernicą. Całe jej upierzenie ma smoliście czarną barwę, a jej oczy mają bursztynowy kolor, dziób nieznacznie spłaszczony o barwie szarej, dłuższy niż u innych gatunków kaczek. Końce głów kwaczuch zakończone są pióropuszem, który mogą rozkładać w podobny sposób, jak ary białe - czynią to, gdy znajdują się w niebezpieczeństwie. Kwaczuchy mają zdolność teleportacji na niewielkie odległości, ale to przede wszystkim wspaniali nurkowie głębinowi i zaganiacze ryb. Są wykorzystywane przy połowach, do naprowadzania wodnych stworzeń do magicznych sieci, z których mogą bezproblemowo umknąć. Wielokrotnie wykorzystuje się je również do przeszukiwania dna jezior, stawów i rzek w celu znalezienia zagubionych przedmiotów albo ludzi. Kwaczuchy mają silny instynkt opiekuńczy i bardzo łatwo przywiązują się do właściciela, znosząc mu często w podzięce skarby wykopane z wodnego mułu. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Lelek wróżebnik Chude, ponure, przypominające małe i niedożywione sępy ptaki o zielonokawo - czarnym upierzeniu. Są wyjątkowo nieśmiałe. Gnieżdżą się w jeżynach i innych ciernistych krzewach. Żywią się dużymi owadami i elfami. Latają wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostają w swoich gniazdach o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłyszenia tego rozdzierającego serce krzyku. Ostatnie badania dowiodły, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Wielka Brytania, Irlandia, rejony północnej Europy
Lømen Przypominające dużego chomika białe gryzonie, które charakteryzują się bardzo dużymi rogami na głowie jak na tak niewielkie stworzenie. Jest niegroźne i żywi się głównie korzonkami oraz magicznymi roślinami. W razie niebezpieczeństw zamienia się w wielką kulkę, przypominającą śniegową, jednak przy podniesieniu okazuje się być puchaty i przyjemny w dotyku. Wielu Norwegów hoduje te zwierzęta jako domowe przez ich uroczy wygląd, pomimo ich nienaturalnie śmierdzących gazów. Kategoria: Neutralne Występowanie: Skandynawia
Mantykora Bardzo niebezpieczne stworzenie. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niebezpieczna jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłucie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Grecja
Memortek Malutki, niebieski, cętkowany ptaszek. Żywi się małymi owadami, jego szczególną cechą jest to, że przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy, które za życia usłyszał w odwrotnej kolejności. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Północna Europa oraz Ameryka
Mimik Zmiennokształtny stwór, jaki przybiera postać niepozornych posążków, drzew, czasem nagrobków, porzuconych skrzyń czy wozów. Jedyna zasada, by przyjęta forma nie różniła się znacząco rozmiarem od ciała mimika. A choć młode nie są większe niż dłoń, dorosłe potrafią być ogromne. Wabią często podróżnych perspektywą zdobycia skarbów, jedzenia lub schronienia. Czekają nieruchomo, aż nieświadoma ofiara podejdzie na tyle blisko, by móc rzucić się i ją pożreć. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Skandynawia
Minotaur Minotaury są urodzonymi wojownikami. Są większe oraz cięższe od człowieka i to czyni z nich żywe tarany. Górna część ciała zbliżona jest do ludzkiej. Ma bardzo szerokie barki i umięśnioną klatkę piersiową. Dolna również jest do niej podobna, jednak nogi zakończone są parzystymi kopytami. Całe ich ciało pokryte jest krótką, ale za to gęstą sierścią, której kolory to zazwyczaj brąz i czerń. Głowa przypomina łeb byka. Zakończona jest ostrymi, długimi rogami. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Grecja
Moccus zwierzę przypominające dzika, jedna posiada białe umaszczenie i srebrne kły. Mówi się, że są to zwierzęcy przewodnicy, którzy znajdują zbłąkane dusze i odprowadzają je tam, gdzie być powinny. Udokumentowanych zostało wielu przypadków, w których te stworzenia ratowały również zagubionych wędrowców z ich lasów. Moccusy są znakiem ostoją i bezpieczeństwa, a także często utożsamiane są z dobrym, prawdziwym liderem. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Mleczucha Krowa dojna niewielkich rozmiarów, pokryta grubym, gęstym futrem, najczęściej rdzawej barwy, choć zdarzają się osobniki w innych kolorach futra. Kiedy są szczęśliwe, mleczuchy nie przekraczają metra wysokości i rosną dwukrotnie wieczorami, gdy przychodzi pora dojenia, ale w sytuacji zagrożenia powiększają swój rozmiar czterokrotnie, aby odstraszyć w ten sposób drapieżnika. Pomimo małego rozmiaru są wyjątkowo silne, ponadto ciekawskie i lubią pieszczoty. Włos z ich futra bywa składnikiem eliksirów zagęszczających włosy, z kolei mleko zawsze dostosowuje się smakiem do preferencji pijącego, przez co jest pożądanym składnikiem wielu dań, które zawsze smakują jedzącemu tak, jak lubi. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Nimfy Boginie natury i żywiołów. Każda rasa ma podległą konkretną dziedzinę, której służy. Są więcej niż metamorfogami - potrafią całkowicie zmieniać kształt, zarówno na istotę ożywioną, jak i dowolny nieożywiony element natury. Mieszkańcy Avalonu szanują Nimfy i raczej każdy zgodnie potwierdzi, że lepiej nie zachodzić im za skórę. Nie jest tajemnicą, że często wdają się w relacje z panami i faunami. • Najady - Nimfy wodne, sprawujące pieczę nad tym żywiołem. Zazwyczaj mieszkają w pobliżu zbiorników wodnych w niewielkich domkach utkanych z tataraku. W ludzkiej postaci mają srebrzyste, lejące się i przede wszystkim niesamowicie długie włosy, a ich głos przywodzi na myśl szum morskich fal. Mistrzynie transmutacji i eliksirów. • Driady - Nimfy leśne. Opiekują się przede wszystkim lasami i każdym ich elementem. Zazwyczaj mieszkają na drzewach w gniazdach budowanych na wzór ptasich. W ludzkiej postaci można poznać je po wysuszonej i pociemniałej jak kora skórze oraz dużych, miodowych oczach. Driady ze wszystkich nimf są najbardziej uzdolnione artystycznie, a ich potrawy to największe rarytasy w całym Avalonie. • Oready - Nimfy górskie. Strażniczki szczytów kamiennych wąwozów, a także lokalnej fauny i flory. Zamieszkują jaskinie opuszczone przez smoki, co często wiąże się z tym, że można tam znaleźć jakieś skarby. W ludzkiej postaci wyróżniają się szarawym odcieniem skóry i krótkimi włosami, przypominającymi górskie porosty. Ich oczy mają głęboki, fioletowy kolor. Ekspertki od starożytnych run i zaklęć obronnych. • Lejmoniady - Nimfy łąkowe. Najłagodniejsze i najczęściej spotykane nimfy, które chętnie wskazują drogę zagubionym duszom. Zamieszkują niewielkie szałasy, które można poznać po utkanych między gałęziami kwiatach avalońskiej jabłoni. W ludzkiej postaci mają złociste włosy i białe oczy. Specjalizują się w zielarstwie i uzdrawianiu, a ich głos przypomina ptasi trel. Kategoria: Inteligentne Występowanie: Avalon
Pegazorożec spełnienie marzeń każdego malucha, czyli epickie połączenie pegaza i jednorożca. Magiczni badacze dalej nie mają pojęcia, w jaki sposób dochodzi do tej niespotykanej, występującej tylko w niewielkich ilościach w Avalonie krzyżówki. Pegazorożce roztaczają wokół siebie niezwykły urok, dzięki któremu wszyscy na ich widok wpadają w zachwyt, a często również osłupienie - co jest bardzo niefortunne, bowiem te koniowate są tragicznie nieskoordynowane i należy się trzymać od nich na dystans, by przypadkiem nie zostać zdeptanym, ugryzionym czy uderzonym masywnym skrzydłem. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Pogrebin Rosyjski demon, osiągający najwyżej stopę wzrostu, ma włochate ciało i podobne do gnomów, nieproporcjonalnie wielką głowę. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensownością swego życia – pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka. Kategoria: Groźne Występowanie: Rosja
Pooka gatunek zielonoskórych skrzatów. Inteligentne i złośliwe, uwielbiają psocić. Ubierają się w czarne kubraki z dwoma kieszeniami – w jednej trzymają prawdziwe, w drugiej fałszywe złoto. Samo ich pojawienie zwiastuje podobno szczęście lub pecha. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne Występowanie: Avalon
Puchatka biała mają postać dużych (prawie wielkości pięści), białych, puchatych ciem. Można nazwać je bardzo dalekimi kuzynkami wróżek, bo podobnie jak one produkują pyłek, który różni się jednak właściwościami. Pozyskiwany od tych zwierząt proszek ma właściwości usypiające, w bardzo niewielkich ilościach – uspokajające. Żeby działał, należy zebrać go w nocy, uprzednio kusząc stworzenie źródłem światła. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Avalon
Syczucha Rodzaj gęsi stróżującej, która jest większa od swoich niemagicznych kuzynek. Syczuchy potrafią przejrzeć przez zaklęcia niewidzialności, a także słyszą kroki pomimo zaklęć wygłuszających, dzięki czemu idealnie nadają się do pilnowania obejścia przed nieproszonymi gośćmi, na których wpierw głośno syczą, dając szansę na ucieczkę. Ich ugryzienia sprowadzają chorobę zwaną przez mieszkańców syczuchozą. Kategoria: Groźne Występowanie: Europa Środkowowschodnia
Świnks północnoeuropejski kuzyn sfinksa, jednakowoż o wiele mniej inteligentny, co poniekąd było jedną z przyczyn jego wymarcia poza Avalonem. Przypominające skrzydlatego dzika zwierzę chroni zakopanych „leśnych skarbów” - żołędzi i kasztanów, choć czasem również zdarzy się tam jakaś błyskotka lub nasiono rzadkiej rośliny). Niechętnie prowadzi do swojego „skarbca” osoby, które odpowiedzą na ich wychrumkaną, dziecinnie prostą zagadkę. Kategoria: Niegroźne, Rozumne, Komunikatywne Występowanie: Avalon
Trzygłowy pies Olbrzymie zwierzę, które wygląda i zachowuje się jak zwykły pies z tą różnicą, że posiada trzy głowy. Nie wiadomo, czy każdy łeb spełnia inną funkcję, jak to jest w przypadku widłowęży. Potwierdzona jest tylko ich słabość względem muzyki. Nawet najbardziej agresywny trzygłowy pies zapadnie w sen, słysząc jakikolwiek instrument. Kategoria: Groźne Występowanie: Grecja
Urðarköttur Zwany także kotem ghulem, pod wieloma względami nie różni się zbytnio od zwykłych przedstawicieli kotów domowych, pomijając zaszczepioną od narodzin brutalność. Osiąga rozmiary dorosłego wilka. Najgorsze osobniki zakopują się w ziemi, najchętniej na cmentarzu, gdzie następnie odpoczywają przez około trzy lata, by zamieszkać na skalistych zboczach, atakując pobliską zwierzynę. Posiada ostre kły, a poprzez spojrzenie objawia swoją potęgę, będąc bardzo trudnym do pokonania przeciwnikiem. Zaklęcia, o ile działają, to mają na niego znikomy wpływ; można go pokonać tylko poprzez naboje wykonane ze srebra. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Islandia
Wampir Stworzenia pochodzenia ludzkiego, o ostrych kłach do wgryzania się w szyje i osuszania z krwi swoich ofiar, blado-sinej skórze i ciemnych, podkrążonych oczach. Podobnie jak wilkołaki lubią mieszkać w swoich własnych krainach. Przemiana w wampira następuje po ugryzieniu przez jednego z osobników; słabsi ukąszeni umierają, a mocni stają się wampirami, przemiana może trwać długi okres czasu. Powszechnie znana jest ich awersja do czosnku. Wampiry nie mogą funkcjonować w świetle słonecznym, wychodzą dopiero po zmroku, by się pożywić. Głównym składnikiem ich diety jest krew, preferowanie ludzka. Podobno Miodowe Królestwo ma w swoim asortymencie lizaki o smaku krwi, stworzone najprawdopodobniej z myślą o wampirach, jednak nie wiadomo, jakie wyniki sprzedaży osiągnął ten produkt. Wampiry mają bardzo duże problemy z kontrolowaniem swoich instynktów, dlatego nie mogą przebywać zbyt długo w towarzystwie ludzi. Wampiry żyją znacznie dłużej od ludzi, przeciętnie około 120 lat. Szczególnie znanym wampirem był Amarilo Lestoat, autor książki „Monologi z wampirem”, które doprowadzają czytelnika do wyczerpania z nudów i stania się wtedy łatwą oraz Blodwyn Bludd, zwany również Wampirem z Dolin, który zanim zabijał swoją ofiarę, śpiewał jej swoim donośnym barytonem. Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Rozumne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Rumunia
Wielkiórka magiczne wiewiórki, które mogą zmieniać swój rozmiar - zwykle robią to wtedy, kiedy są wystraszone albo rozzłoszczone, ale czasem też na pokaz. W swojej największej postaci osiągają wymiary dużego psa (np. wilczura), a w najmniejszej większego owada (np. motyla). Wielkiórki są uznawane za uosobienie chaosu - to psotniki, które uwielbiają ściągać na siebie uwagę. Potrafią wspinać się po każdej powierzchni, a ich niezwykle twarde zęby są w stanie przegryźć absolutnie każdy, nawet zaczarowany obiekt. Nie są agresywne, chociaż zaatakowane potrafią obronić się zębami i pazurami. Lubią kraść i chować różne przedmioty, ale ich przychylność dość łatwo sobie zapewnić dokarmianiem ich orzechami i owocami - tylko trzeba pamiętać, że kiedy wielkiórka się zwiększa, to jej żołądek również, więc należy przygotować więcej jedzenia! Kategoria: Groźne Występowanie: Avalon
Wojsiłka Puchate stworki przypominające do złudzenia wiewiórki, z tym, że pokryte są czarnym futrem i kręcą się głównie u podnóży gór, gdzie wykopują sobie norki. Żywią się głównie ciemiernikami i kwiatami jaśminu nagokwiatowego. Gdy ktoś zauważy wojsiłkę, ta automatycznie zmienia kolor swojego futerka na biel i próbuje wtopić się w tło. Podobno ujrzenie czarnej wojsiłki przynosi szczęście. Są to potulne zwierzątka, jednak szybkie i zwinne, dlatego ciężko jest zauważyć. Wojsiłki są gatunkiem będącym pod ścisłą ochroną. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Alpy
Żądlak agresywne osy wielkości małych psów. Bardzo terytorialne i bardzo niebezpieczne. Swoje gniazda wielkości i w kształcie sporych igloo budują ze specjalnego, cennego wosku, który przejawia naturalne zdolności lewitacji – ich gniazda także unoszą się parę metrów nad ziemią. Ukąszenia żądlaków nie tylko są bolesne i zostawiają ślad czerwonych plam, ale też zapewniają dotkliwe dolegliwości - powodują całkowite zaczerwienienie białek oczu, znacząco obniżają odporność i wywołują nieprzyjemne halucynacje. Na każdego jad działa nieco inaczej, jest jednak szczególnie groźny dla dzieci i drobniejszych stworzeń - już jedno ukąszenie może mieć bardzo silny efekt. Śmiertelna ilość jadu to u osoby dorosłej ok. 4 ukąszenia. Jedyne znane antidotum to napar z pyłku wydzielanego przez skrzydła avalońskich wróżek. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Avalon
Wodne
Błotoryj Przypomina psa. Zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę drewna, ale po uważnym przyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego ulubionym smakołykiem jest jednak mandragora. Kategoria: Groźne Występowanie: Moczary Europy i obu Ameryk
Cete Podobne do wieloryba magiczne stworzenie. Różni się tym, że mogą przybierać kolory zorzy polarnej i są niewidoczne dla mugoli. Zamieszkują północne morze i oceany. W kilku wioskach, blisko których zamieszkują można słyszeć bardzo delikatną melodię, którą wytwarzają. Jest bardzo uspokajająca i przyjemna dla ucha, cicha jak szmer powietrza. Chociaż trudno przy nich o kompletną ciszę, wytwarzają specyficzny rodzaj magii, który uspokaja czarodziejskie dusze. Martwe bądź w zamknięciu całkowicie tracą te właściwości. Kategoria: Neutralne Występowanie: Skandynawia
Ciamarnica Stworzenie, które ma ciało długości ok. 10 cali, które wyposażone jest w otwór gębowy i woreczek z jadem. Jad ten jest używany do obrony przed drapieżnikami. Trytony używają ciamarnic jako broni, natomiast czarodzieje wykorzystują jej jad, do sporządzania eliksirów. Podlega to jednak ścisłej kontroli Ministerstwa. Kategoria: Groźne Występowanie: Dno Morza Północnego
Hipokampus Stworzenie będące skrzyżowaniami koni i olbrzymich ryb. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki. Kategoria: Groźne Występowanie: Grecja, Morze Śródziemne, wybrzeża Szkocji
Hrökkáll Wyjątkowo podstępne stworzenie przypominające węgorza morskiego. Ich ciało pokrywają żelazne łuski oraz ostre jak brzytwa płetwy, zaś wielkościowo nie odstają od zwykłych węgorzy. Zamieszkują zazwyczaj stawy, zanieczyszczone zbiorniki wodne, natomiast w wyjątkowych przypadkach – rzeki. Poprzez wydzielanie korozyjnej trucizny może zagrzebywać się na dłuższy czas w ziemi; oczekując w bezruchu na nieuważną ofiarę, by następnie ją zaatakować. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Skandynawia
Kelpie Demony wodne, które mogą zmieniać kształt, najczęściej jednak ukazują się w postaci koni z wiechą sitowia zamiast grzywy. Gdy tylko ktoś go dosiądzie, nurkuje z nim na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada. Największa kelpie na świecie zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. Okaz ten najczęściej przybiera kształt węża morskiego. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Irlandia, Wielka Brytania
Langustnik Ladaco Są bardzo podobne do homarów, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się ich zjadać. Spożycie ich mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha. Kategoria: Groźne Występowanie: skaliste wybrzeża Europy
Nøkken Istota magiczna podobna do Wodnika, zamieszkująca jeziora, rzeki, bajora i stawy. Nøkken jest zmiennokształtny: potrafi przybrać formę pięknej kobiety, przystojnego mężczyzny, ale także niekształtnego potwora o jasnych, wielkich ślepiach i splątanych włosach. Jest bardzo niebezpieczny i przebiegły. Legendy głoszą, że znaczna większość tajemniczych utonięć to właśnie jego sprawka. Jest wszystkożerny, więc nie wzgardzi też mięsem większego ssaka. Jego nazwa w staronordyckim brzmi Nykr, co z kolei wywodzi się od pragermańskiego nikwus oznaczającego kąpać/myć. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Skandynawia
Nykur Krewniak brytyjskiej kelpie. Wodny koń o szarym umaszczeniu oraz uszach i kopytach zwróconych w przeciwną stronę niż u zwykłego konia. Pojawia się na brzegu oceanu lub jeziora i wabi nieostrożnych przechodniów, którzy czują ogromną pokusę, by dosiąść pięknego zwierzęcia. Kiedy jednak to robią, nie ma już dla nich ratunku - ciało nykurów jest bardzo lepkie i nie można z nich zsiąść, a zdradliwe bestie wciągają swoje ofiary pod wodę i topią. Najskuteczniejszym sposobem na pozbycie się nykura jest głośne wykrzyczenie jego imienia. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Islandia
Ryba husk Gatunek morskiego kręgowca, który w związku z dietą ubogą w fosfor buduje swój szkielet nie z hydroksyapatytu, a antarktykitu - heksahydratu chlorku wapnia. Związek ten w temperaturze powyżej zera rozpuszcza się, co wykorzystali kucharze. W wyniku obróbki cieplnej, wszystkie ości tej ryby znikają, a mięso robi się miękkie i łagodne w smaku. Niestety jest ona trudna do złowienia i żyje tylko w lodowatych wodach Morza Północnego. Niemniej ma niewielkie wymagania hodowlane, więc na terenie Islandii powstają już pierwsze zbiorniki dedykowane rozmnażaniu tych ryb. Kategoria: Niegroźne Występowanie: wody Morza Północnego
Skeljaskrímsli Hipopotam przypominający niedźwiedzia, który na swoich plecach posiada bardzo wiele niebieskich łusek, służących do obrony przed agresywnymi osobnikami. Łapy zakończone są ostrymi, granatowymi pazurami wykorzystywanymi przez Skeljaskrímsli do trzymania się kamieni na dnie morza, gdy nadchodzi sztorm. Nie zaobserwowano dotychczas ataków tych stworzeń na ludzi. Kategoria: Groźne Występowanie: Islandia
Wila Kobieta, a właściwie widmo kobiety, która hipnotyzuje swoim zjawiskowym wyglądem i eterycznością. Wile zasiedlają lasy, jeziora, góry i obłoki, potrafią dowolnie zmieniać postać. W formie zwierzęcej mogą ukazać się jako łabędzie, konie, sokoły, węże albo wilki, najbardziej jednak kuszące i niebezpieczne są pod postacią pięknych młodych kobiet o długich, spływających na ramiona złocistych lub srebrzystych włosach, ubranych w mgliste szaty i pląsających w blasku księżyca. Młodzi mężczyźni, którzy ulegną ich urokowi, zupełnie tracą rozum – są otępiali, często zapominają jeść, pić lub spać. Jeśli ktoś będzie miał pecha i napotka tańczące wile, będzie musiał przyłączyć się do nich i tańczyć, dopóki nie padnie z wycieńczenia. Ten, kto wkroczy w elfi krąg koło wydeptanej trawy, w którym zabawiały się wile, już nigdy nie zazna szczęścia. Choć wile potrafią być dobre dla ludzi i dzielić się swoją wiedzą medyczną i profetyczną, są to dość gwałtowne niewiasty. Nie znoszą, kiedy się je okłamuje albo oszukuje i potrafią zsyłać okropne kary, szczególnie na tych, którzy nie dotrzymają obietnicy. Wile niejednokrotnie łączyły się z ludźmi, ustatkowywały się i wychowywały dzieci, najwyraźniej bez szkody dla własnego gatunku. Ich dzieci ze związków z ludźmi dziedziczą pewne ich cechy, w tym zjawiskową aparycję, umiejętność manipulowania, a także niekiedy zdolności artystyczne. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne, Komunikatywne Miejsce pochodzenia: Skandynawia
Żółwie mandagami znane są pod wieloma nazwami i pełnią bardzo ważne funkcje w wielu malediwskich legendach. Istnieją 3 podgatunki: • Mandagami olbrzymie - gigantyczne stworzenia, których istnienie do niedawna wcale nie było takie pewne. Miały nosić na swoich grzbietach całe wyspy i ciągnąć je na dno oceanu wraz ze swoją śmiercią… i te opowieści niewiele różnią się od prawdy! Mandagami olbrzymie mogą na swoich skorupach utrzymywać kompletne ekosystemy i nie są zbyt ruchliwe, wobec czego przez większość czasu znajdują się w tym samym miejscu, przypominając wyspy. Nie są wybredne jedzeniowo i połykają wszystko, co wpłynie do ich niemal zawsze otwartych podwodnych paszczy - dlatego miejscowi ostrzegają, by nie nurkować przy nieznanych sobie wyspach! • Mandagamirany - żółwie wodne o zróżnicowanych rozmiarach - od typowych poduszek, po całe autobusy. Są bardzo inteligentne i doskonale rozumieją ludzką mowę, niezależnie od używanego języku. Pomocne i ciekawskie, pływają pod samą powierzchnią wody, potrzebują bowiem się wynurzać dla nabrania oddechu. Na Malediwach stanowią główny środek transportu pomiędzy wyspami - może nie pływają na wielkie odległości, ale uwielbiają pomagać ludziom. Spożywany przez nie pokarm nie jest nikomu znany, a legendy głoszą, że mandagamirany pobierają trochę energii życiowej od każdego, kto przepłynie się na ich grzbiecie. Na ich skorupach widnieje sporo wypustek, dzięki którym można na nich wygodnie siedzieć lub nawet stać. • Mandagami lądowe - najmniejsi kuzyni typowych dla Malediw żółwi, którzy panicznie boją się wody. Mandagami lądowe są przeuroczymi stworzeniami o różnych rozmiarach i znane są jako typowe szkodniki, bowiem odżywiają się absolutnie wszystkim, czym tylko dadzą radę. Są wolne, ale tylko dopóki nie znajdą jakiegoś celu (jedzenia!). Ich skorupy świecą w ciemności, a barwa tego światła często zależy od ostatniego posiłku - nie są szczególnie dyskretnymi złodziejaszkami, ale za to bardzo upartymi. Ich ugryzienia nie są groźne, jednak jeśli przegryzą skórę, to mogą spowodować u swojej “ofiary” krótkotrwałe napady śmiechu i fale potu, który lepi się dużo bardziej od normalnego. Kategoria: zależnie od gatunku Niegroźne (lądowe oraz mandagamirany), Inteligentne (mandagamirany), Niebezpieczne (olbrzymie) Występowanie: Malediwy
Ostatnio zmieniony przez Orion P. O. Shercliffe dnia 4/12/2023, 00:14, w całości zmieniany 6 razy
Orion P. O. Shercliffe
Wiek : 28
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 180
C. szczególne : Liczne tatuaże, kolczyki, rozległa blizna na lewym boku w kształcie przypominającym słońce
Śmierciotula Patrz wyżej: Azja Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: lasy tropikalne
Żądlibąk Mały owad, wyjątkowo trudny do schwytania. Wysuszone żądła żądlibąków są wykorzystywane jako składniki niektórych eliksirów. Ma około pól cala długości i jest koloru szafirowego. Lata z tak dużą prędkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go im jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko. Sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znajduje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem – lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Zbyt częste użądlenia mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej – może dojść do stałej lewitacji. Krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokolenie musów-świstusów. Kategoria: Groźne Występowanie: Australia
Ognisty krab Nazwa jest myląca, ponieważ to stworzenie z wyglądu przypomina żółwia. Na Fidżi, która jest jego ojczyzną, część wybrzeża została zamieniona w rezerwat krabów, w celu ich ochrony nie tylko przed mugolami, których mogłyby skusić ich cenne, usiane diamentami skorupy, ale również przed pozbawionymi skrupułów czarodziejami, którzy wykorzystują te skorupy do wykonywania bardzo cennych kociołków. Poza tym krab ma własny mechanizm obrony: atakowany, wystrzeliwuje z tylnego końca płomienie. Ogniste kraby eksportuje się jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest na nie specjalna licencja. Kategoria: Groźne Występowanie: Fidżi
Orion P. O. Shercliffe
Wiek : 28
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 180
C. szczególne : Liczne tatuaże, kolczyki, rozległa blizna na lewym boku w kształcie przypominającym słońce
Fomisie polarne Są to masywnych rozmiarów zwierzęta magiczne, które większość czasu spędzają w wodzie - po zanurzeniu przekształcają swoje ciało tak, by przypominać foki, na powierzchni zaś wyglądają jak niedźwiedzie polarne. To niesamowicie inteligentne stworzenia, które przez swoje rozmiary mogą budzić postrach, jednak w rzeczywistości mają dość łagodne przysposobienie. Fomisie potrafią być bardzo lojalne i lubią ludzi, którym chętnie pomagają w polowaniach; Smoczy Ludzie wykorzystują je również jako wierzchowce, w zamian za co otaczają je swoją ochroną. Zabicie fomisia uznawane jest za jedną z największych zbrodni, a po ich naturalnej śmierci nakazane jest użycie każdej części ciała, by nic się nie zmarnowało. Ślina fomisiów ma działanie rozgrzewające i lecznicze, więc ich ugryzienia - choć mogą dotkliwie skrzywdzić - doskonale się leczą. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne Występowanie: Antarktyda
Glacialis inauditum Gatunek lodowego ptaka, który uważany jest za legendę. Wyglądem przypomina śnieżnobiałego orła o wydłużonej szyi i trzech, długich piórach na głowie. Opowieści głoszą, że spotkać można go jedynie w samym środku bieguna, a jego przeraźliwy krzyk, bo nie przypomina to nic innego, zwiastuje niechybną śmierć. Nie wiadomo nic o jego magicznych właściwościach, pióra glacialis inauditum rozpadają się niemal od razu po zetknięciu z jakąkolwiek powierzchnią. Kategoria: Groźne Występowanie: Antarktyda
Kryształowiec lodowy Niegdyś sądzono, że te ryby pokryte są kryształami lodu i właśnie dlatego tak je nazwano, okazało się jednak, że porastają je najprawdziwsze kamienie, które, choć w Wielkiej Brytanii byłyby niezwykle cenne, na biegunie niewiele znaczą. Mięso tych ryb jest trujące, bo w ciągu zaledwie kilku minut zupełnie zamraża przełyk i żołądek. Już samo dotknięcie ich brzucha, który jako jedyny nie jest obrośnięty kryształami, powoduje dotkliwe odmrożenia. Mimo to kryształowce są gatunkiem hodowanym dla ozdoby i w tej roli doskonale się sprawdzają. Kategoria: Groźne Występowanie: wody arktyczne
Lodowy okrutny Lokalny gatunek smoka, uznawany za jeden z najstarszych; przez większość badaczy określany jako wymarły. Lodowe okrutne to smoki, które potrafią zmieniać swoje rozmiary, przez co raz wyglądają jak białe jaszczurki, a innym razem zakrywają rozpiętością skrzydeł całe niebo. Niezależnie od rozmiarów, uderzenia ich skrzydeł wytwarzają wibracje, które odczuwane są jak łagodne trzęsienia ziemi - dzięki temu wiadomo kiedy bestia się zbliża. Smoki te są wyjątkowo krwiożercze, atakują co tylko znajdzie się w zasięgu ich wzroku i mają tendencję do bawienia się swoim jedzeniem. Podobno mają zdolności przywoływania największych koszmarów swoich ofiar i wzbudzania w nich nieludzkiego lęku. Lodowe okrutne nie zieją ogniem, ale ich oddech znacząco obniża temperaturę. Fomisie polarne - Są to Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Antarktyda
Magiczne pingwiny Podobno jest tak wiele gatunków, że nie sposób ich zliczyć, ale zazwyczaj najłatwiej spotkać trzech przedstawicieli największych grup. Warto wspomnieć, że można tutaj spotkać również zupełnie niemagiczne pingwiny, które wyglądają niesamowicie podobnie! Psingwiny - Najmniejszy (sięgający kolana) gatunek głupiutkich zwierząt, które zdają się nieco przypominać brytyjskie gnomy. Psingwiny absolutnie uwielbiają duże stworzenia (w tym ludzi) i uznają je za swoich obrońców, bowiem same są raczej nieporadne. Często chodzą stadami po kilka-kilkanaście osobników, uroczo popiskują i plączą się pod nogami każdemu, kto wpadnie im w oko. Smoczy Ludzie kategorycznie zabraniają dokarmiania ich, bowiem psingwiny nie przepadają za zimnem i najchętniej wpakowałyby się prosto do lodowca mieszkalnego - tam jednak narobiłyby za wiele szkód! Kategoria: Niegroźne Smocze pingwiny - Największy z tutejszych gatunków, przerastający nawet pingwiny cesarskie, mając zwykle półtora metra wzrostu. Smocze pingwiny to niesamowicie dumne stworzenia, które można obrazić czasem samym podejściem zbyt blisko, albo krzywym spojrzeniem. Ich główną strategią obrony jest… zianie ogniem! Na szczęście dość łatwo można przewidzieć taki atak, bowiem czarne dzioby smoczych pingwinów zmieniają kolor na czerwony bądź pomarańczowy, nim ptak splunie strumieniem ognia. Kategoria:Niebezpieczne Śmigacze - Niesamowicie szybkie pingwiny, które rzadko kiedy można spotkać po prostu chodzące. Większość czasu pływają, bądź śmigają na swoich brzuszkach po lodzie. Mają okropnie ostre dzioby i byle dotknięcie ich może spowodować głębokie rany, które rozprowadzają po ciele fale chłodu. Śmigacze nie są szczególnie agresywne, ale są bardzo opiekuńcze w stosunku do młodych - nie tylko swojego gatunku! Nigdy nie skrzywdzą dzieci i będą bronić każdego, kto wyda im się wystarczająco “mniejszy”. Kategoria:Niebezpieczne Występowanie: Antarktyda
Niedźwiedź Szablozębny Prehistoryczny kuzyn klasycznych niedźwiedzi polarnych, o którego istnieniu mało kto wie. Dorosłe stworzenia mają do 7 metrów długości i do 4 metrów w kłębie, a wielkie kły od których wzięły swoją nazwę, dorownują rozmiarami tym u morsów. Używają ich jednak nie do zabijania ofiar, a do walki między sobą. Na co dzień są leniwe i spokojne. Niesprowokowane nie zwrócą na ciebie uwagi. Kategoria: Niegroźne, Inteligentne Występowanie: Antarktyda - Wnętrze Ziemi
Nocne marki Stworzenia, które wyglądają jak pająki zrobione z lodu. Kiedy po nim biegną słuchać niepokojące stukanie po powierzchn. Stukanie to magicznie usypia ofiary nocnych markówi. Najczęściej żerują w nocy. Kiedy ofiara śpi, oblepia ją lodową pajęczyną, na którą nie działa magia. Te bardzo niebezpieczne zwierzęta polują na znacznie większe od siebie ofiary. Same są mniej więcej jak przedramię dorosłego mężczyzny. Są niezwykle szybkie i trudno je złapać. Dlatego jeśli usłyszysz na Antarktydzie charakterystyczne stukanie - musisz wiedzieć, że nie będzie to żadna dziewczyna w szpilkach. Lepiej uciekaj gdzie pieprz rośnie. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Antarktyda, bardzo lodowe miejsca
Olifanty morskie Krewniacy słoni morskich, różniący się od nich kilkoma kwestiami. Po pierwsze - mienią się wszystkimi kolorami tęczy gdy pływają. Po drugie - sprawiają, że woda oraz powietrze wokół nich jest ciepłe. Po trzecie - ich kły mają magiczne właściwości. Głównie dlatego są już na wyginięciu. Proszek z ich kłów może leczyć rany oraz ponoć niektóre poważne choroby, ale nadal nie znamy tego szczegółów. Olifanty mogą same oddać swoje kły tym którym uważają za godnych tego. Wtedy jego posiadacz może czytać w myślach osoby, którą dźgnie kłem. A przynajmniej tak brzmi legenda - tak naprawdę wystarczy dotknąć nim drugą osobę. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Antarktyda, Arktyka
Wszy lodowe Podobno biorą się ze zbyt dużej ilości magii nałożonej na lód. Jeśli masz wesz lodową we włosach, zaczynają one gwałtownie siwieć. Nawet dzień po ugryzieniu. Niezwykle swędzi głowa, Twoje myśli są wiecznie skołowane i trudno Ci się skupić na jednej rzeczy. Smoczy Ludzie bez problemu pomogą Ci to uleczyć, a do tego są na to odporni - nie to co przyjezdni. Jednak siwe włosy - zostają Ci co najmniej na miesiąc. Nie możesz ich przefarbować w żaden mugolski sposób; a także nie działa metamorfomagia, eliksiry czy magia. Kategoria: Neutralne Występowanie: lodowe miejsca z dużą ilością magii
Wodne
Bubol Najczęściej występująca na Antarktydzie ryba, charakterystyczne jest dla niej to, że tworzy wokół siebie bańkę ciepłego powietrza i to w niej głównie się porusza. Ich mięso jest bardzo popularne w kuchni Smoczych Ludzi, niestety jego minusem jest to, że ma niezwykle dużo ości. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Antarktyda
Migotki latające Małe, srebrne, bardzo błyszczące i wyjątkowo ruchliwe rybki. Kiedy w wodzie natkną się na niebezpieczeństwo, potrafią wyskoczyć ponad jej powierzchnię (o ile nie jest zamarznięta, oczywiście) i przelecieć nad nią nawet kilka metrów, stąd ich nazwa. Ze względu na niewielki rozmiar w kuchni używa się ich przede wszystkim do przygotowywania zup. Ponieważ trudno je złapać, a ich mięso jest niezwykle smaczne, są szczególnie cenione przez Smoczych Ludzi. Kategoria: Niegroźne Występowanie: wody arktyczne
Roztopiec Ryba zamieszkująca biegun południowy, jest tak nazywana ze względu na generowane przez nią ciepło. W miejscu, w którym pojawia się ławica roztopców woda staje się przyjemnie ciepła. Ich populacja nie jest duża i dodatkowo zabrania się ich hodowania, by nie wpłynąć na proces topnienia lodowców, który i tak można już zaobserwować. Ich mięso jest wyjątkowo ciepłe nawet po ubiciu, a zjedzone, rozgrzewa na długie godziny, dlatego też jest bardzo pożądanym składnikiem wielu potraw. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Antarktyda
Zamrozy Magiczny gatunek meduz, który jest spotykany wyłącznie na biegunach, są niezwykle niebezpieczne i w wodach całkowicie niewidoczne za dnia, nocą świecą lekką białą poświatą. Zetknięcie z ich długimi ramionami powoduje natychmiastowe zamrożenie, tak silne, że już niewiele pozostaje. Kategoria: Groźne Występowanie: Biegun północy i południowy
Orion P. O. Shercliffe
Wiek : 28
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 180
C. szczególne : Liczne tatuaże, kolczyki, rozległa blizna na lewym boku w kształcie przypominającym słońce
Aksamitnik Ica Rasa wielkich pająków pierwszy raz odkrytych w Ameryce Południowej na terenach Brazylii i Peru. Są jednak znacznie mniejsze od akromantul i w odróżnieniu od nich dużo bardziej płochliwe, stawiając na pierwszym miejscu ucieczkę, atakując w ostateczności. Ich tłów ma kolor ciemnej zieleni, przez co bardzo dobrze maskują się w dżungli, charakteryzują się wydatnymi kądziołkami przędnymi. Istnieje kilka hodowli X na świecie, gdyż ich przędza, a także odpowiednio zebrane pajęczyny, mają doskonałe właściwości utrzymywania temperatur. Tworzy się z nich luksusową pościel ale i termiczne koce wykorzystywane w pracy ratowników medycznych. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: Ameryka Południowa
Atotolin Smukłe ptaszysko o długiej szyi, przypominające nieco kolorowego (czerwono-niebieskiego lub żółtego) łabędzia z nastroszonymi piórami. Zamieszkuje okolice zbiorników wodnych i zwykle jest nastawiony pokojowo, jednak jeśli wyczuje zagrożenie - wydaje z siebie śpiewne okrzyki, które mają ogłupiający efekt. W związku z tym atotolin może spowodować katastroficzne zatonięcia. Jego mięso jest niezwykle smaczne, a ponadto atotolin jest wyjątkowo ceniony przy wróżeniu z wnętrzności. Kategoria: Groźne Występowanie: Ameryka Południowa
Bahanka Patrz wyżej: Europa Kategoria: Groźne Występowanie: Północna Europa i Ameryka
Błotoryj Patrz wyżej: Europa Kategoria: Groźne Występowanie: Moczary Europy i obu Ameryk
Caipora Małe, futrzane magiczne duszki, które są bardzo złośliwe. Naturalnie występują w południowoamerykańskich lasach deszczowych strefy równikowej. Caipory przychodzą pod osłoną nocy do szkoły magii Soletrar, aby pilnować uczniów i stworzeń, które mieszkają w lesie. Ich skłonność do psot jest uciążliwa dla zwykłego, szkolnego życia, więc można traktować je jak bardziej upierdliwą odmianę Poltergeista. Kategoria: Neutralne Występowanie: Lasy deszczowe Ameryki Południowej, Brazylia
Culebrón Nietypowe stworzenie, wydające się być połączeniem krowy (głowa) i anakondy (ciało). Są niezwykle żarłoczne, a przede wszystkim uwielbiają smak kamieni szlachetnych, złota i innych cennych błyskotek, w związku z czym kojarzone są właśnie z bogactwem. Najchętniej atakują wielkie domostwa. Ponoć zabicie ich przynosi pecha, za to trzymanie ich jako "pupili" ma zapewnić zwiększenie bogactwa. Culebróny nie są szczególnie groźne, bo nie mają negatywnego nastawienia do ludzi i nie lubią atakować żywych istot - potrafią za to dokonać poważnych zniszczeń, jeśli są głodne. Kategoria: Groźne Występowanie: Ameryka Południowa
Curupira Rudowłose karły, ochraniające wszystkie magiczne stworzenia, jeżeli myślą, że są poszkodowane przez ludzi. Ich stopy są skierowane do tyłu, by zmylić łowców, by śledzili je w złym kierunku. Zaatakują każdego kłusownika, gdy poczują, że zabierają więcej z ich lasów, niż to konieczne. Kategoria: Neutralne,Rozumne, Średnio komunikatywne Występowanie: Brazylia
Dzulum Zamieszkujący głównie tereny Meksyku, wielki jaguar o szarej cętkowanej sierści. Jest znacznie masywniejszy od swoich niemagicznych krewniaków. Większość czasu spędza w odosobnieniu, polując w nocy na dowolną zwierzynę - czasem jednak osiedla się w okolicy niewielkich miasteczek, które następnie terorryzuje. Dzulum potrafi przenikać przez różne bariery, np. ściany, a ponadto jest odporny na wiele zaklęć. Budzi taki postrach, że zaatakowani mieszkańcy zwykle zaczynają składać na obrzeżu miasta ofiary, którymi mogą obłaskawić dzuluma i tym samym zniechęcić go do panoszenia się po domostwach. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Meksyk
Etortal Stworzenie spokrewnione z feniksami i salamandrami. Występuje głównie w lasach deszczowych Ameryki Południowej. Posiada głowę ognistego ptaka oraz ciało sporej jaszczurki. Z charakteru jest wyjątkowo łagodnym zwierzęciem – nie atakuje bez powodu, bardzo często odnotowano natomiast przypadki pomocy innym gatunkom, w tym również ludziom. Kiedy osiągnie wiek około stu lat, stanowi jedność z naturą – zastyga w bezruchu, by następnie zapuścić korzenie oraz stać się żyjącym drzewem, którego liście mają silne działanie uzdrawiające. Obecnie rzadko występuje, ze względu na szkodliwą działalność mugoli w zakresie naturalnej flory i fauny klimatu równikowego. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Ameryka Południowa
Jackalope Jest to stworzenie uderzająco podobne do mugolskiego zająca bądź królika, jednak w przeciwieństwie do niego posiada rogi, zwykle przypominające kształtem to występujące u młodych jelonków. Mleko ich samic ma właściwości lecznicze, jest składnikiem wielu eliksirów. Potrafią imitować ludzki głos i czasem pomagają błądzącym podróżnym odnaleźć drogę, jednak są dość płochliwe. Kategoria: Niegroźne, Rozumne, Niekomunikatywne Miejsce pochodzenia: Ameryka Północna
Kołkogonek Patrz wyżej: Europa Kategoria: Groźne Występowanie: rolnicze rejony Europy, Rosji i Ameryki
Kozłag Kozłag to rogate stworzenie, podobne do żaby, o czerwonych, jaśniejących ślepiach i długich kłach. Wzrostem dorównuje dorosłemu psu. Rogi kozłaga mają ogromną moc magiczną. Proszek z nich sprawiał, że człowiek staje się odporny na skutki wypicia nadmiernej ilości alkoholu, a także może obyć się bez snu przez siedem dni i nocy. Kozłagi żywią się głównie lunaballami. Ze względu na ich częste pojawianie się na mugolskich farmach ich populacje zostały przeniesione do chronionych rezerwatów. Kategoria: Groźne Występowanie: Ameryka Północna
Memortek Patrz wyżej: Europa Kategoria: Niegroźne Występowanie: Północna Europa oraz Ameryka
Natationis Z wyglądu przypominają przerośnięte bobry, wielkości kucyków szetlandzkich. Ich futro ma kolor patyny, ciemniejącej do brudnej zieleni, kiedy są pod wodą - bardzo dobrze się w niej maskują. W XIV wieku przetrzebione nielegalnymi polowaniami, ze względu na wysoką jakość i twardość ich ogonów, z których ówcześni czarodzieje robili elementy zbroi ochronnych. Ogony natationisów są niesamowicie wytrzymałe i chronią przed nawet najsprytniejszymi klątwami, teraz jednak stworzenia te są pod ścisłą ochroną, a niecertyfikowane posiadanie składników odzwierzęcych ich pochodzenia jest karane wysoką grzywną. W ostatnim dwudziestoleciu w ramach propagowania ochrony zagrożonych gatunków Kanady, tamtejsze Ministerstwo podzieliło się kilkunastoma sztukami natationisów z różnymi rezerwatami na całym świecie, by wspomóc ich rozmnażanie i hodowlę. Kategoria: Niegroźne Miejsce pochodzenia: Kanada Występowanie: cały świat
Przyczajacz Gatunek, powstały w wyniku przypadkowego skrzyżowania demimoza i ghula. Przyczajacz posiada zdolność stawania się niewidzialnym, podobnie jak jego przodek demimoz. Jest również stworzeniem zmiennokształtnym, co pomaga mu w ukrywaniu się w najmniej oczekiwanych miejscach. Atakuje niemal wyłącznie ludzi. Ci, którzy przeżyli jego atak, opisują go jak wysokiego, chudego niedźwiedzia o srebrnym futrze. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: USA
Ptak gromu (Thunderbird) Ogromny ptak, podobny do orła, którego rozpiętość skrzydeł dochodzi do pięciu metrów. Przemieszcza się z prędkością błyskawicy, według niektórych potrafi ciskać piorunami, ale do dzisiaj badaczom nie udało się stwierdzić, czy to prawda, gdyż stworzenia te najchętniej opuszczają swoje gniazda w czasie burzy. Jedynie człowiek o dobrym i odważnym sercu może się do niego zbliżyć, a według podań Indian, nawet dosiąść. W mózgu ptaka gromu znajduje się bezcenny orli kamień, który ma moc przywracania umarłych do życia, jednak zdobycie go jest właściwie niemożliwe - osoba, która ośmieli się zabić ptaka gromu, zostanie na wieki przeklęta. Kategoria: Niebezpieczne Miejsce pochodzenia: Stany Zjednoczone, Kanada, Alpy
Pukwudgie Pukwudgie są dalekimi, amerykańskimi krewniakami europejskich goblinów. Są niskiego wzrostu, posiadają szarą skórę i duże uszy. Na plecach ma kolce jak jeżozwierz. Potrafią się teleportować. Często chodzą z łukiem i posługują się zatrutymi strzałami. Są raczej przyjaźnie nastawione do ludzi. Na ich cześć został nazwany jeden z domów Ilvermory. Stworzenia te również na stałe zamieszkują te placówkę. Kategoria:Groźne, Inteligentne, Komunikatywne Występowanie: Ameryka Północna
Reem Patrz wyżej: Azja Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: dzikie tereny Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu
Rogaty Wąż Istnieje kilka różnych gatunków rogatych węży, które można spotkać na całym świecie; wielkie okazy na Dalekim Wschodzie, a najliczniejsza i najbardziej zróżnicowana grupa żyje w Ameryce Północnej. Wśród nich istnieje najsłynniejsza i najcenniejsza odmiana węża z klejnotem w czole. Uważa się, że klejnot tego gatunku daje moc niewidzialności i zdolność latania, przez co narażony jest na kłusownictwo. Cenny jest również róg węża, używany do wytwarzanie rdzeni różdżek. W przeszłości węże żyły też w Europie, ale obecnie uważa się je za gatunek wymarły na tym terenie - wytępiony przez czarodziejów poszukujących rzadkich składników. Kategoria: Niebezpieczne Występowanie: głównie Ameryka Północna
Śmierciotula Patrz wyżej: Azja Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: lasy tropikalne
Unilama Daleka krewna jednorożca zamieszkująca Amerykę Środkową i Południową. Jak sama nazwa wskazuje jest to lama z jednym rogiem wyrastającym z czoła. W przeciwieństwie do swojego bardziej znanego kuzyna, jest wyjątkowo łagodnym i raczej nieśmiałym stworzeniem. Powszechnie hodowana ze względu na wyjątkowo miękką i jedwabistą sierść wykorzystaną do produkcji wysokiej jakości konfekcji czarodziejskiej. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Ameryka Środkowa i Południowa
Wampus Kotowaty zamieszkujący w Appalachy. Rozmiarami i wyglądem przypomina pumę albo kuguara. Potrafi chodzić na tylnych łapach, jest bardzo szybki, a jego żółte oczy mają zdolność hipnotyzowania ofiar. Ich włos wykorzystywany jest w produkcji różdżek. Kategoria: Bardzo niebezpieczne Występowanie: Ameryka Północna
Zombie Nieumarły duch. Można go rozpoznać po szarawej skórze i zapachu zgnilizny, który wokół siebie roztaczają. Charakteryzuje ich również niekontrolowany głód żywego ciała. Mimo, że zombie są podobne do Inferiusów, to w istocie zupełnie inne stworzenia. Kategoria: Bardzo niebezpieczne, Nierozumne, Niekomunikatywne Występowanie: południowa część Stanów Zjednoczonych
Wodne
Jeżanka Ryby pokryte kolcami, żyjące w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci. Kategoria: Groźne Występowanie: Ocean Atlantycki (okolice Brazylii)
Sirenil Ryba w naturze występująca jedyne w Morzu Sargassowym, na Bahamach. Jest sporych rozmiarów i ma charakterystyczny fioletowo-żółty wzór na łuskach. Trudna w poławianiu, ponieważ wykształciła umiejętność przenikania przez zarzucane sieci. Hodowana w celach kulinarnych, ze względu na cenę, dostępna jedynie w luksusowych lokalach. Źle przyrządzona sprawia, że konsument transmutuje się w rybę w bardzo bolesny sposób. Dania z Sirenila uważane są za szczyt wykwintności, jak dobry kawior czy białe trufle. Kategoria: Niegroźne Występowanie: Morze Sargassowe (Bahamy)
Ostatnio zmieniony przez Orion P. O. Shercliffe dnia 4/11/2023, 23:12, w całości zmieniany 2 razy
:: 
