Pociąg który zapamiętałem z lat najmłodszych, kiedy jeszcze jako smarkacz jeździłem nim do Hogwartu, nie zmienił się wcale. Może tylko gdzieniegdzie położono nowe wykładziny albo tapicerkę na siedzenia. Jednak nie dostrzegłem żadnych zmian na zewnątrz pojazdu. W dodatku, tak mi się zdawało, przybyłem trochę za wcześnie. Ogień pod kotłem dopiero się rozpalał, a kiedy wsiadałem do przedziału ludzie dopiero wchodzili na peron. Tak... Zawsze siadało się w dalszych przedziałach, teraz, gdy kopnął mnie zaszczyt uczenia w Szkole Magii i Czarodziejstwa, miałem zarezerwowane miejsce w pierwszym przedziale, tuż za lokomotywą. Ile razy kiedyś próbowałem się tutaj dostać, jednak zawsze byłem przyłapywany na gorącym uczynku. Teraz zaś wrzuciłem moje twa kufry na ich miejsca pod sufitem i zabezpieczyłem je pasami aby nie spadły. Usiadłem przy oknie, tuż pod nimi i przyglądałem się na peron który z minuty na minutę wypełniał się uczniami i ich rodzicami, dziadkami i wszelaką inną osobą chcącą pożegnać swoje pociechy. Otworzyłem okno w przedziale i przyglądałem się tej paradzie która zmierzała do swoich przedziałów. Sam jedynie byłem ciekaw kogo spotkam w przedziale w którym się znajdowałem. Póki co oparłem się wygodnie i wdychując świeże powietrze. przymknąłem oczy i pogrążyłem się w drzemce.

Wchodząc do pociągu Eleanor szczerze cieszyła się, że wraca do Hogwartu. Choć nadal niepokoiło ją to co wydarzyło się pod koniec ostatniego roku. Nie mówiąc już o dziwnym zachowaniu jej wnuczki-jasnowidzki, jakby czuła, że stanie się coś strasznego. Naszczeście Eleanor będzie miała Bonnie i jej siostry na oku, więc nie denerwowała się zbytnio. I tak podśpiewując z zaczarowaną torbą(taką w której wszystko się mieści) pod ręką, znalazła przedział dla pracowników. Tam zaś przysiadła obok drzwi i pochwili, o dziwo zasnęła.

No cudownie, kiedy już udało jej się wyciągnąć Georgię z przedziału dziesiątego (przyjmijmy, że tak się stało!) i zdążyły znaleźć potencjalne ofiary, które pojawiły się na korytarzu znikąd, pociąg postanowił stanąć. Jakoś dziwnie wcześnie, według planu wszystko miało zacząć się trochę później, ale to nic. Charlotte i Hannah nie zdążyły nawet zauważyć pojawienia się Jeanette i Georgii, kiedy światła zgasły, a wokół rozległo się warczenie wilkołaków. Krukonka szybko wycelowała w kierunku jednej z dziewcząt (Charlotte), zza pleców drugiej (Hannah) i rzuciła niewerbalne Forp fleoge, zwinnie poruszając ręką. Zaklęcie odrzuciło Gryfonkę (kostka parzysta), która wylądowała na ziemi, obijając sobie tyłek. Windsor nie zdążyła nawet dostrzec, kto ją zaatakował, bo Żanetka rzuciła się pędem do przedziału nauczycieli. Gryfonka zapewne pomyślała, że sprawczynią szkód jest Hannah. Ją też mogła podejrzewać o spiskowanie oraz przynależność do grupy Lunarnych (nawet wam wymyśliłam relacje, patrzcie jak fajowo). Villeneuve nie zdążyła ogarnąć, co robi Sancroft.
Dobiegła pod drzwi przedziału nauczycielskiego, które były zamknięte. Świetnie, miała sekundę przewagi, którą wykorzystała na wyszeptanie cichej Alohomory i Muffliato. Nawet nie zauważyła, że pierwsze zaklęcie nie wyszło, pech. Przywarła do ściany obok wejścia do przedziału, z różdżką w gotowości, czekając aż nauczyciele złamią zaklęcia (była pewna, że zablokowała te drzwi!). Musiała pilnować, aby nie podążali korytarzem w kierunku zamieszania. W tym wszystkim prawie zapomniała o nałożeniu magicznej maski od Farida. Wyjęła ją spod bluzki i odpowiednim zaklęciem przytwierdziła do twarzy. Teraz nie mogli jej poznać.
Na szczęście.

Na szczęście czy też nieszczęście, gdy wszedł do przedziału z bagażami przystanął i położył swoją walizkę wraz z innymi. Nie potrzebował żadnej maski. On miał inny cel, zlokalizować McCullough i zabić. Kolejne zabójstwo, bezsensowne zabójstwo! On inaczej by postąpił lecz Farid wiedział lepiej. A jemu nie będzie się sprzeciwiał. Widział go ten cały wysłannik ministerstwa. Nędzna szumowina, lecz wiedział że jak wszystko się zacznie będzie bezpieczny. Kiedy usłyszał huk, zrozumiał że to znak do działania. I zaczęło się...
Głuche trzaski łamanych kości, pojawiły się ostre kły, ślepia złote, a sierść czarna niczym jego dusza. Och zawsze chciałem to napisać, pod kątem Lucasa. Bestia stała by po chwili rozpocząć swoją szarżę. Wypadł jak szalony z przedziału bagażowego, roztrzaskując drzwi w drobny mak. Słychać było krzyki przerażonych uczniów w korytarzu, w przedziałach. To było niczym miód dla jego duszy, ale nimi zajmie się później, on miał cel, musiał ją dopaść i zniszczyć, zagryźć, rozszarpać. Jeszcze chwila, jeszcze minuta, aż w końcu dotarł w odpowiednie miejsce. Dostrzegł Jeanette, która pilnowała przedziału nauczycielskiego. Stanął przed nią i spojrzał, czy go widziała w tej postaci? Nie wiedział, Lucas działał często sam, lub w grupie, ale to w człowieczej postaci. Więc to mogło spowodować że nikt nie widział jego prawdziwej natury. No ale nie ważne, zadanie było inne i nie będziemy się rozwodzić nad tym, kto i co mógł widzieć.
Masywny, czarny stwór spojrzał na przedział, musiał się tam dostać, Eleanor tam była, czuł ją...Serce łomotało mu w ogromnej piersi jak szalone...to podniecenie, chciał ją zabić i ekscytacja wywoływała w nim adrenalinę. On nie otworzył drzwi...on je rozwalił. Och to też chciałem wiele razy napisać!
Wpadając do pomieszczenia z ogromnym impetem narobił zamieszania. Inni nauczyciele, pewnie padli na ziemię, gdy on stanął na dwóch łapach tuż przed swoją ofiarą. Patrzył na nią z góry, obniżając swoje ostre niczym kolce kły. I stało się...najpierw zamachnął się swoją masywną łapą na starszą kobietę posyłając ją w kierunku wyjścia z przedziału. Szpony pewnie rozszarpały jej klatkę piersiową. A następnie wyskoczył z przedziału i opadł swoim masywnym cielskiem na drobną Eleanor. Usłyszał zgrzyty pękających kości...Zawisł nad nią i patrzył jej w oczy, uwielbiał napawać się cierpieniem innych. Dlatego na oczach Jeanette nachylił się i rozszarpał gardło swojej ofierze. Obrócił się w kierunku krukonki i fuknął jedynie dając jej do zrozumienia żeby stąd uciekała. Sam, po wszystkim pobiegł w kierunku przedziałów uczniowskich.

[zt]

Jeanette drgnęła lekko, wciąż przyczajona przy ścianie, oddychająca szybko po biegu do przedziału, gdy Lucas pojawił się nagle przy wejściu. Patrzyła na niego pewnie, po czym oderwała się od ściany i stała, czekając aż wejdzie do środka. Cóż, nie mogła się dowiedzieć, że Alohomora nie do końca jej wyszła, bo drzwi skończyły w drzazgach, staranowane przez wielkie cielsko wilkołaka. Czekała w napięciu, czując gwałtowne bicie serca, wyrywającego się na zewnątrz. Tęskniła za adrenaliną. Była to poniekąd jedna z najlepszych rzeczy w tym biznesie, hehe.
Odskoczyła nagle, gdy Godfrey wypadł z przedziału z Eleanor, rozszarpując ją już w locie. Krew, flaki i dziki wilkołak były jedyną rzeczą, która liczyła się w całym tym zamieszaniu. Jeanette nie widziała wcześniej, jak wygląda atak, prawdziwy atak. Zawsze udawało jej się tego uniknąć.
Chyba trochę się zagubiła. Pobladła, ale przyjęła wymowne warknięcie, ruszając się chwiejnie z miejsca. Zajrzała do przedziału, unosząc różdżkę.
- Sectumsempra! - krzyknęła, posyłając zaklęcie w Paula Price'a. Chyba było udane (chyba na pewno, kostka parzysta). Krukonka zniknęła z zasięgu wzroku nauczyciela, pędząc do innego nauczyciela, z dala od zwłok Eleanor.

/zt

Cała akcja rozegrała się błyskawicznie, sam bym chyba tego lepiej nie rozegrał. Wstrząs, dźwięk kruszonego drewna, tępy zarys postaci, wysokiej, krępej budowy ale niesamowicie szybkiej. Cholerny wilkołak... W zadumie przyglądałem się jednym otwartym okiem na całą scenę. Ciało kobiety zostało niemal rozerwane w powietrzu. Było w tym nawet coś urzekającego, życie wypływające razem z krwią... Jednak z drugiej strony, bestia nie zwróciła na mnie uwagi, jak by miała mnie za coś nieciekawego. To już mnie uraziło. Miałem wstać ale poślizgnąłem się na, chyba, jelicie zabitej kobiety. Padłem w ciepłą kałużę krwi. Słodki jej zapach wypełnił moje nozdrza. Nie zdążyłem na czas wstać gdy morderca wybiegł z przedziału. Rozejrzałem się w około. Przedział wyglądał tak samo jak przed atakiem, z tym że jego ściany zmieniły barwę na czerwień. Gdzieniegdzie walały się jakieś części ciała zabitej. Uśmiechnąłem się gorzko i już miałem wyjść gdy jakieś zaklęcie uderzyło mnie w pierś. Zdążyłem tylko ujrzeć postać z opadającą dłonią z różdżka, gdy sam opadłem na podłogę. Zaklęcie sectusempry zostawiło w klatce piersiowej kilkadziesiąt głębokich ran. Chciało mi się wyć z bólu, jednak gdzie jest ma godność. Zacisnąłem usta i całkowicie blady na twarzy wyciągnąłem w górę ręce. Czułem w nich przyjemne mrowienie ciepła, miałem zamiar zasklepić sobie rany gorącem, jednak nieoczekiwanie siły mnie opuściły i straciłem przytomność, ciągle leżąc w parującej kałuży krwi.

Clara przemykała przez korytarz, próbując jakoś uspokoić spanikowanych uczniów, ale w akompaniamencie latających zaklęć, przerażonych krzyków i ogólnego chaosu, było to zadaniem bardzo trudnym, zwłaszcza dla drobniutkiej blondynki, która swoją posturą raczej ginęła w tłumie. Pierwszym przedziałem, do którego drzwi odsunęła, był przedział, który okazał się tym nauczycielskim.
Po otworzeniu drzwi, Hepburn zamarła.
A później zgięła się w pół, powstrzymując mdłości.
Tam. Leżały. Flaki.
Ściany. We. Krwi. I. Wnętrznościach.
Nawet nie była w stanie sobie wyobrazić, do kogo one musiały należeć. Do oczu momentalnie napłynęły jej łzy, przez chwilę zaciskała powieki, marząc, aby to wszystko było jakimś koszmarem, który jedynie jest efektem jej niesamowitego talentu kulinarnego, któremu upust dała przed snem.
Niestety, wszystko było zbyt realne, kiedy otworzyła oczy, kałuża krwi nie wyparowała, ktoś dalej tam leżał. Gdzie do diaska byli ci wszyscy dorośli, gdzie był dyrektor, gdzie ktoś, kto pomoże jej to ogarnąć? Nie była nawet w stanie zawołać Mii czy Madison, nie była nawet w stanie podnieść wzroku, w obawie, że widok rozmemłanych po całym przedziale wnętrzności, nie opuści jej już do końca życia.
W końcu jednak się wyprostowała. Jeśli ktoś przeżył, przecież musiała mu pomóc, nawet gdyby miała włożyć mu te jelita z powrotem do brzucha i zaszyć.
Otworzyła oczy, krzywiąc się i czując następny napad mdłości, ale teraz udało się go jej zdusić. Zauważyła natomiast, że na ziemi leży Paul Price, jeden z nauczycieli. Obok leżała pielęgniarka, prawdopodobnie właścicielka porozwlekanych narządów...
- Proszę pana? Proszę pana? - mężczyzna był nieprzytomny, trafne spostrzeżenie Clarciu hehs. Już nawet nie wiedziała w czyjej on jest krwi, czy w swojej, czy tej pielęgniarki, czy może jeszcze kogoś innego...
- Haemorrhagia iturus! - rzuciła, plącząc się nieco w wymowie z tego całego szoku, płacz również utrudniał poprawne rzucenie zaklęcia. - Haemorrhagia iturus! - powtórzyła i zaklęcie w końcu wyszło, tamując krwotok z ran zadanych Paul'owi zaklęciem. Wszystko wciąż jednak wyglądało groźnie, a Clara nie mogła się skupić, wciąż rozpraszana widokiem bebechów na ścianach.
- Rennervate! - rzuciła w końcu z braku lepszych pomysłów, chociaż nie chciała sprawiać nauczycielowi bólu, spowodowanego przebudzeniem. - Ferula! - rzuciła jeszcze, kierując różdżkę na klatkę piersiową mężczyzny. Naprawdę nie wiedziała kogo to krew na jego koszuli, zresztą, nie chciała wiedzieć. Wolała jednak dmuchać na zimne, a co!

Mrok rozrzedzał się powoli. Ciepło wracało do kończyn. Krew płynęła prawidłowo, nie wypływała ranami. Palce zaczęły drżeć lekko. Wreszcie otwarły się powieki i bystry wzrok spojrzał na zapłakaną twarz dziewczyny która nad nim klęczała.
- Już wystarczy panno Hepburn...
Odkleiłem się od podłogi i usiadłem na podłodze. W głowie miałem istny mętlik. Nie dość że ktoś mnie powalił to jeszcze musiałem prosić o pomoc... No może nie dosłownie, ale pomocy potrzebowałem. Wstałem powoli i oparłem się o ścianę. Spojrzałem na przedział w milczeniu i zagryzłem wargę. Moja dłoń namacała różdżkę w kieszeni. Wyciągnąłem ją i uśmiechnąłem się do dziewczyny.
- Już dobrze. Nic mi nie jest. A jej już nic nie pomoże
Powiedziałem to wskazując na zmaltretowane ciało na podłodze. Spojrzałem znowu, bystrym wzrokiem, na dziewczynę.
- Wstań. Idź do innych przedziałów. Zbieraj ludzi. Ktoś zaatakował pociąg i mam dziwne wrażenie że wiem kto. Wydaje mi się że musimy liczyć tylko na siebie. Więc nie wahaj się używać silnych zaklęć. Nie wahaj się zabijać...
Dokończyłem cicho i wycelowałem różdżką w swoją dłoń. Z końca mej różdżki wytrysną strumień wody który oblał natychmiast moje dłonie. Obmyłem swoją twarz i ręce, które ciągle lepiły się od krwi i wyprostowany stanąłem przy rozwalonych drzwiach do przedziału. Spojrzałem na dziewczynę i ze spokojnie zapytałem.
- Gdzie toczy się walka? Albo może widziałaś jakiś napastników?
Zapytałem spokojnie. Z mojej dłoni ciągle skapywały krople wody które zamiast spadać na ziemię krążyły wokół moich palców.

Odetchnęła z ulgą, kiedy nauczyciel otworzył oczy. Jak dobrze, że nie podzielił losu Eleanor! Kiedy nauczyciel wskazał na zmaltretowaną kobietę, Clara odwróciła wzrok w przeciwnym kierunku.
- Zabijać? - wykrztusiła, nie mogąc wyjść z szoku, że nauczyciel właśnie powiedział, aby nie wahała się zabijać. Jeśli naprawdę sądził, że dziewczyna, która była na skraju histerii po widoku flaków i rozszarpanej kobiety, potrafiłaby komukolwiek odebrać życie, był w naprawdę dużym błędzie.
- Ktoś walczy na korytarzu, nie zbliżałam się, poszłam przejść po przedziałach. - wyjaśniła, przecierając załzawione oczy. Do cholery, Clara weź się w garść, jesteś potrzebna! - Ale to wilkołaki, jestem pewna. Słyszałam je i... - tutaj stosowna przerwa na przełknięcie informacji o Eleanor. - i teraz to. - naturalnie nie zwróciła się w stronę nieżywej kobiety, nawet nie wskazała w jej stronę.

Spojrzałem trochę obojętnie na zwłoki kobiety. Chyba ja znałem, ale tylko z widzenia. Ale inna rzecz była w tym wszystkim najgorsza. Dziewczyna pierwszy raz widziała tak bardzo zmaltretowane ciało ludzkie. Ledwo trzymała się w kupię i była bliska załamaniu. Na dodatek te jego słowa... No ale co mógł innego powiedzieć? "Gdy przyjdzie do walki to powiedz że jesteś neutralna?" głupota i naiwność. Przecież odrazu by ja zabili, tak jak Eleonor. Westchnąłem tylko i obróciłem głowę w stronę dziewczyny.
-Chodź. Trzeba zebrać resztę uczniów i musicie się gdzieś ukryć. Pomogę wam, ale gdy zacznie się walka, mogę nie zdążyć by ochronić wszystkich. Sami musicie o siebie zadbać.
Mówiąc to uśmiechnąłem się lekko by podtrzymać na duchu dziewczynę. Tyle że ona ciągle wpatrywała się w te ciało na podłodze. Zniecierpliwiony podszedłem do niej i chwyciłem dłonią za jej szatę, podniosłem ja do góry, na nogi.
-Idziemy na korytarz. Mów gdzie iść...
Mówiąc to wyszedłem na korytarz ciągnąć za sobą dziewczynę. W ciemności nic nie dało się dostrzec. Machnąłem tylko różdźką a z jej końca wyjechała ognista kula która niczym kometa pomknęła przez korytarz.

Udawała, że słucha słów profesora, ale nagle zrobiło jej się wszystko jedno, po prostu chciała, aby to wszystko się już skończyło, okazało jedynie marą senną, a tymczasem... poczuła, aż jakaś siła pociąga ją w górę za szatę. W pierwszym odruchu chciała zaprotestować, ale po pierwsze uświadomiła sobie, że to nauczyciel, po drugie, zważywszy na sytuację, byłoby to nierozsądne. Marnowała czas.
- Musi iść pan wzdłuż korytarza. - wskazała dłonią, tą z różdżką, na skąpany w mroku korytarz. Wrzaski i jęki nie były już tak głośne, zaklęcia również wykrzykiwane były sporadycznie. - Ja... ja idę pomóc rannym. O ile są. - odparła nieco automatycznie i ruszyła w przeciwną stronę, znikając w jednym z przedziałów.

z/t

Przedzial nauczycieli

Dzisiejszy dzień, dzień powrotu do Hogwartu, może stać się lepszy tylko z jednego powodu - wreszcie udało Ci się zająć wymarzone miejsce przy oknie! Bądź panem własnego losu - zajmij miejsce w przedziale jako pierwszy, daj sobie możliwość wyboru!

Przedział zajmują:
● Amelia Wotery
● Jennifer Harrison
● Storm Xander

Panna Wotery była dzisiaj w wyjątkowo dziwnym nastroju. Na samym początku cieszyła się jak dziecko, że znów wraca do Hogwartu, miejsca, które było jej domem, jej bezpieczną przystanią, w której mogła schronić się przed całym złem świata. Później wydawało jej się dziwne, że nie będzie mogła zająć miejsca wśród swoich znajomych i będzie musiała usiąść w przedziale z nauczycielami, między innymi z tymi, których bardzo nie lubiła. Nie wzięła jednak pod uwagę faktu, że większość z nich może nie jechać pociągiem. Gdy weszła do przedziału, który był kompletnie pusty, uśmiechnęła się pod nosem z satysfakcją. Za pomocą zaklęcia posłała swój kufer na górną półkę nad siedzeniami i zajęła jej ulubione miejsce przy oknie, do którego jakoś nigdy wcześniej nie mogła się dopchać. Czas rozpocząć nowy rozdział, prawda? Pogrążona w rozmyślaniach Amelia nie zwróciła nawet najmniejszej uwagi na to, że pociąg ruszył, a jej przedział pozostał pusty. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że może powinna przejść się po przedziałach i sprawdzić czy wszystko w porządku? Nie, stop, wróć. Tym chyba zawsze zajmowali się prefekci, prawda? Zdążyła powrócić myślami do rzeczywistości, gdy pociąg nagle, gwałtownie zahamował. Amelia poleciała do przodu, lądując na przeciwległym siedzeniu. O dziwo nic się jej nie stało. Jakim cudem miała takie szczęście? Przez moment leżała jednak na siedzeniu sparaliżowana, nie wiedząc kompletnie co ma ze sobą zrobić. Jak to się stało?
Dlaczego nie mogę się ruszyć? Powinnam móc się poruszyć. Myśli gnają tak szybko, a ja nie potrafię nawet wypowiedzieć słowa! Cudownie. Dlaczego, dlaczego nikogo nie ma w tym cholernym przedziale? Niech ktoś tu wejdzie! Ratunku!

Sytuacja: 3

SEX postanowił jechać pociągiem. Nie podróżował nim już kilka lat. Właściwie od kiedy po zakończeniu siódmej klasy został zwerbowany przez Holmes do Zjednoczonych z Puddlemere gdzie zajął zaszczytne miejsce obrońcy zakończył edukację i skupił się na karierze sportowej. Jednak ta sama panna, co go do drużyny przyjęła stwierdziła, że przestał być drużynowym zawodnikiem i w ramach pokazania mu chyba kto tu rządzi załatwiła mu ten głupi staż u Arczibalda, o który przecież wcale nie prsił. I sam Blythe przecież go tam nie chciał. Ale słowo się rzekło i żadne z nich nie miała za wiele do gadania. Tak więc Xander postanowił, że w tym roku wyciągnie jakiekolwiek przyjemności z powrotu do Hogwartu, a tym zdecydowanie była podróż pociągiem. Od dzieciaka ją uwielbiał. Dlatego zaraz po tym jak wszedł do pociągu i ten ruszył SEX zostawił swoje torby w przedziale i ruszył w świat korytarzem, by pozaczepiać pierwszaków i ich nastraszyć, no i pogadać ze starymi znajomymi z młodszych klas, którzy postanowili jednak studiować. Gdy pociąg gwałtownie zahamował był akurat na korytarzu, jednak godziny, które spędził na miotle sprawiły, że zareagował odpowiednio i udało mu się uniknąć zranienia, czy też złamania czegokolwiek. Postanowił jednak cofnąć się do swojego przedziału po różdżkę, której nie zabrał na początku i potem ruszyć i sprawdzić, czy w przedziałach wszyscy są cali. Wszedł do swojego przedziału i zobaczył znaną sobie osobę leżącą na siedzeniu z wyrazem kompletnego szoku i niezrozumienia na twarzy. Podszedł więc SEX do niej i położył dłoń na ramieniu zaglądając z góry w oczy,.
-Żyjesz? Boli Cię coś? - zapytała nadal pochylając się na dziewczyną i czekając na odpowiedź.


Sytuacja: 1


/uznałam, że się znają bo ten sam rocznik

Panna Wotery leżała tak zakłopotana, chcąc machnąć Storm'owi ręką, coby pokazać mu, że go słyszy, rozumie i chciałaby mu bardzo odpowiedzieć, jednak w żaden sposób nie może. Wywróciła więc tylko oczami, na co jeszcze było ją stać i chciała coś odpowiedzieć, gdy do przedziału wparowała kobieta z wózkiem.
- Nie dziękuję - jakimś cudem z gardła Amelii wyszedł cichy, gardłowy głos i zdezorientowana zorientowała się, że jakimś cudem może już się poruszać. Cudownie! Nie musi leżeć na tym durnym siedzeniu jak jakiś manekin. Uśmiechnęła się lekko do jej towarzysza niedoli i usiadła na siedzeniu, starając się wyglądać na ułożoną panią profesor, którą miała już niedługo się stać. Spojrzała na Storm'a z lekkim dystansem, próbując sobie przypomnieć, czego on może uczyć. Byli z jednego roku, doskonale go znała i szczerze mówiąc, nawet lubiła. - Jak tam mija Twoja podróż do Hogwartu? - przez moment chciała odkręcić to, że widział ją bezbronną, leżącą, bez żadnej możliwości ruchu, ale po chwili, gdy lekki szok już minął, zaczęła się śmiać. Głośno i nie mogła przestać. Może to jednak dalej efekt szoku? Wywróciła lekko oczami, zastanawiając się, kiedy wreszcie będzie mogła wydusić z siebie jakiekolwiek słowo. Zwykle tak się nie zachowywała. Zwykle też nie siedziała w przedziale dla nauczycieli, co było dla niej najdziwniejsze z całej tej sytuacji. - Przepraszam. Nie wiem co mi się dzisiaj stało. Jestem taka skołowana. Jeszcze rok temu jechałam w zupełnie innym przedziale, z uczniami, zastanawiając się, jak potoczy się mój ostatni rok w Hogwarcie i obiecując sobie w głowie, że jadę tam ostatni raz. Teraz widzisz, co się ze mną stało? Siedzę tu, znów, tylko w innym przedziale i wracam tam. Wracam do miejsca, którego nienawidziłam z całego serca - podczas całego tego monologu jej twarz powoli zaczynała się zmieniać. Na początku była wesoła, jakby opowiadała jakąś historię z dzieciństwa. Później jednak, w miarę jak pogłębiała swoją opowieść, z jej twarzy znikał jakikolwiek cień radości i pojawiało się zmieszanie. Dlaczego, cholera, znów wraca do Hogwartu? No i dlaczego opowiada o tym Stormowi, facetowi, z którym nigdy nie była w innej relacji niż kolega-koleżanka?

Storm stał nad Wotry i obserwował ją uważnie. Przecież nie mógł jej pomóc, skoro nie wiedział jak. A z tego co pamiętał z treningów, poszkodowanego najlepiej było zostawić w pozycji w jakiej się go zastało, co by nie spowodować większych szkód. Tak więc oczekiwał jakiejś reakcji, prośby, czy konkretnego opisu co ma dalej robić. W jego wyczekiwaniu przeszkodziła kobieta z wózkiem, na którą nie zwrócił nawet spojrzenia, zdawało się jednak, że to jej wejście odblokowało jakiś przełącznik w dziewczynie, bo z jej ust wyleciały słowa, a chwilę później Amelia podniosła się do pozycji siedzącej. Na co SEx odchylił się już, wypuszczając powietrze i ciesząc się, że nie będzie musiał zgrywać jakiego medycznego geniusza. Usiadł na przeciwko niej i zwrócił na nią uważne spojrzenie.
Uniósł jedną brew, gdy była krukonka(była kurkonką, nie?) zapytała o jego podróż. Kompletnie nie mógł zrozumieć, o co jej chodziło, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć dziewczyna zaczęła się śmiać głośno. Wręcz, jak na gust Storma histerycznie. Nie odezwał się więc, tylko ją obserwował. A potem zaczęła swój monolog. Który idealnie pasował do jej śmiechu. Histeria w pełnej skali, przynajmniej dla Storma. Zamiast tego wysłuchał jej spokojnie, obserwując zmiany na jej twarzy. Nie sądził, że jeszcze ją spotka. Przez głowę przeszło mu pytanie, czy wie, o tym, że Sunny nie żyje. A zaraz potem pojawiło się kolejne:czy ją znała? Zaraz po nim SEX skarcił się w duchu. Oczywiście, że ją znała. Sunny znali wszystkich, a raczej to ona wszystkich znała. Xander nigdy nie mógł zrozumieć jak ona potrafiła spamiętać to wszystkie imiona. Miała jednak dar zjednywania do siebie ludzi, nikt nie przechodził obok niej obojętny. A teraz jej już nie było.
-Witaj w klubie, nie byłoby mnie tutaj, gdyby menadżerka Zjednoczonych nie postanowiła mnie odchamić i uspołecznić. -odpowiedział z wyraźnym niezadowoleniem na samo wspomnienie blondynce, przy dwóch ostanich wyrazach robiąc coś na rodzaj cudzysłowowa w powietrzu.

Amelia wiedziała, że zachowała się co najmniej dziwacznie, co było z pewnością jedną z oznak szoku pourazowego, jakiego doznała. Wzruszyła tylko beznamiętnie ramionami, komentując tym samym odpowiedź Storma. Z pewnością nie była to właściwa osoba, której mogła powierzyć swoje ogromne zmartwienia i problemy. Dlaczego nie napisała do Wave'a? Dlaczego nie porozmawiała właśnie z nim, kiedy miała okazję? A tak, już pamiętam. Z pewnością zajęta była opowiadaniem mu o tym, jakim cudem została wilkołakiem, stworzeniem, którego nienawidziła z całego serca. Teraz nienawidziła także siebie, punkt dla niej, przynajmniej wiedziała, co czuje w tej kwestii. Ostatnio nie mogła rozpoznać swoich uczuć, co odrobinę ją przerażało. Jasne, wiedziała, że czuje się zagubiona, osamotniona i może odrobinę znudzona, ale od kilkunastu dni kiełkowało w niej jeszcze jedno uczucie, którego nie potrafiła nazwać. Odczuwała je zawsze, gdy pomyślała o Hogwarcie. Czy to był strach? Przed tym, że robi coś, czego nie powinna? A co, jeśli nie sprawdzi się w roli nauczyciela? Na całe szczęście dla panny Wotery jej rozmyślania przerwało powolne hamowanie pojazdu. Zerwała się z miejsca i rzuciła w stronę drzwi, patrząc kontem oka na jej towarzysza podróży.
- Idę pomóc wysiadać biednym pierwszorocznym, pamiętam, jak sama byłam zdenerwowana w ich wieku. Zachęcam do zrobienia tego samego - uśmiechnęła się do niego słodko i już jej nie było. Poczuła się odrobinę skrępowana swoim wybuchem, więc chciała jak najszybciej pożegnać się z chłopakiem i najlepiej nigdy więcej nie musieć go oglądać, co będzie dość trudne, ponieważ jakby nie patrzeć, będą razem pracować przez następne dziesięć miesięcy. Jaka szkoda, że jednak nie zdecydowała się na jakiś inny sposób zarabiania na życie.. Aleksander Brendan, który był nauczycielem eliksirów z pewnością nie jest osobą, od której chciałaby się uczyć.

/zt x2