First topic message reminder :

Miodowe Królestwo

Jest to najbardziej oblegany przez uczniów sklep w Hogsmeade. Cały to obszerne i przytulne pomieszczenie jest bardzo kolorowe i pełne regałów wypchanych po brzegi niezwykłymi i bardzo smakowitymi słodyczami. Mając taki wybór zawsze trudno zdecydować się co najlepiej kupić. A można tu dostać Gumy do żucia Drooblesa, Lodowe myszy, Czekoladowe żaby, Cukrowe pióra, Fasolki Wszystkich Smaków Bertiego Botta i wiele innych pysznych słodyczy.

Likworowa pałeczka
Lizaki o wszelakich smakach
Balonowa guma Drooblego
Dyniowy pasztecik
Miętowa ropucha
Pieprzny diabełek
Blok orzechowy
Ślimak-gumiak
Cukrowa mysz
Czekoladowa żaba
Miodowe Toffi
Lodowa kulka umożliwiająca lewitację
Musy-świrusy
Kociołkowe pieguski
Paczka fasolek Bertiego Botta
Cukrowe pióro
Kwachy
Kanarkowe kremówki
Eksplodujące cukierki
Słoik waniliowo-czekoladowych karaluchów

Beatrice denerwowali ludzie, którzy dopiero teraz się schodzili i każdemu z oddzielna trzeba było tłumaczyć, żeby się ogarnął, żeby się zamknął. Nie chciała ich słyszeć. W każdym z nich widziała teraz rzecz godną tego, by skąpać ją w nienawiści i po prostu rzucić w ogień. Chciała zapomnieć ich twarzy, wycofać się z tego żałosnego projektu, ale nie mogła w tej chwili bagatelizować przeciwnika. Przecież oni jej zagrażali, jej idealnym papierom, które zawierały kolejne osiągnięcia w balecie, ale żadnych obelg. Popatrzyła nieco zdziwiona na Grimes i jej dziwne zachowanie, ale cóż...
- Zamknij się, musimy złożyć wieczystą przysięgę grupową. Nie chce żyć w świadomości, że któreś z was może wypaplać coś w nieodpowiednim momencie. - Podzieliła się szczerze swoimi obawami.
- Wyciągajcie ręce, koniec zabawy. Załatwmy to i spadajmy, nie mamy wiele czasu. - Dodała rozkazującym tonem wychodząc na środek na znak tego, by inni się przyłączyli.

Phi, Lorrain nie będzie jej mówić, co ma robić, a tym bardziej rozkazywać. Sunny mogła decydować sama o sobie i nie miała zamiaru bawić się w przymilną owieczkę, która pozwoli jej rządzić. Pojawiła się nie wiadomo skąd, ciągała ją niepotrzebnie po pubach, a teraz jeszcze chciała jej rozkazywać, kiedy musieli coś zrobić, żeby to wszystko nie padło w cholerę.
- Teraz nagle się boisz? – Zakpiła, patrząc na nią z wrogością. – I myślisz, że wszyscy będą potulni jak baranki?
Spojrzała na pozostałych obecnych w Miodowym Królestwie, ale najwyraźniej nie mieli zamiaru jej poprzeć. Banda nieprzydatnych do niczego gamoni.
- Wstąpiłaś do Lunarnych a teraz nagle nie chcesz o nich mówić? – Mówiła dalej do Sophie. – Nie wiem jak wy, ale ja nie będę składać żadnej przysięgi – warknęła, tym razem zwracając się również do reszty zgrai.

Sophie gdzieś tam w środku wrzeszczała ze zdenerwowania, bo przecież przysięga była w tej chwili jedyną słuszną decyzją. Tym bardziej, że brnęli w gówno, w którym chciała topić się tylko Grimes, bo reszta nie zajęła głosu, a wydawali się być też potulni jak baranki. Cóż, jakie życie taka karma. Nie mniej jednak w dłonie Sophie wpadła bardzo szybko różdżka, którą wycelowała w Sunny.
- Serio Grimes? Będziesz mnie uczyła być Lunarną? Myślisz, że teraz pokażesz odwagę i zostaniesz nowym Sherazim, którego zwłoki służą teraz za materiał do zrobienia wystawy "frajerzy i inni"? Lepiej ustaw się w szeregu, bo Cię zniszczę. Pogódź się z tym, że taka a nie inna sytuacja sprawia, że jesteśmy zmuszeni do pojęcia środków bezpieczeństwa i wie to tutaj każdy niezależnie od tego ile gówna ma już w spodniach. - Warknęła przez moment zajmując swoim spojrzeniem kogoś innego, kto zrobił ku niej krok, by złożyć tą cholerną przysięgę.

Miała ochotę rzucić się na Lorrain, ale ta wyciągnęła różdżkę, więc Sunny zrobiła dokładnie to samo. Nie chciała oberwać jakąś klątwą bez możliwości obrony, a Ślizgonka naprawdę ją już denerwowała. Zapewne z wzajemnością.
- Ja się przynajmniej nie boję o własną dupę i nie muszę składać jakiejś pieprzonej przysięgi – odpowiedziała jej, nadal trzymając różdżkę w pogotowiu. W razie ewentualnego ataku Lorrain mogła mieć za sobą wszystkich obecnych, a wtedy Sunny nie miała szans. Ale może swoim gadaniem popchnie kogoś do myślenia i znajdzie wsparcie. Przynajmniej pozbyłaby się Lorrain. Niby mogła się teraz teleportować i mieć święty spokój, ale nie była przecież tchórzem. Wolała najpierw przywalić dziewczynie.
- I dlaczego niby tylko ty decydujesz? Niech inni też się wypowiedzą, proszę bardzo!

Przysłuchiwał się ich rozmowom, tak naprawdę myślami będąc gdzieś daleko, gdzie nikt inny oprócz niego nie mógł dotrzeć. Mimo wszystko jego mózg przetwarzał rozmowę między dwoma Ślizgonkami, które próbowały sobie udowodnić, która tu rządzi. Prychnął cichło pod nosem, słysząc ich wymianę zdań. Musiał jednak przyznać, że Lorrain mówi całkiem do rzeczy i on także zamierzał złożyć przysięgę wieczystą, coby nic nigdy się nie wydało. On sam nie miał po co wspominać o tym komukolwiek.
- Grimes, zamknij się. Wystarczy tego - warknął, wstając i celując różdżką w dziewczynę. - Drętwota! - rzucił cicho, obserwując, jak dziewczyna pada jak sparaliżowana na ziemię. Pięknie. Dawno nie używał tego zaklęcia, ale jak widać nie wyszedł z wprawy. Spojrzał na Lorrain zmrużonymi oczami, podchodząc do niej i wyciągając dłoń w jej stronę. Trzeba to wszystko skończyć i wynosić się stąd jak najdalej. Zaśmiał się pod nosem, ponieważ wszystko to musiało wyglądać komicznie. Miotali się, nie wiedząc co ze sobą zrobić, to takie dojrzałe.

Jeanette słuchała wymiany zdań Ślizgonek z rosnącym zdenerwowaniem. Nie, wróć, zdenerwowanie oznaczało stres, a Villeneuve po prostu ulegała irytacji, nieznośnie wkurwiającej, tak samo jak obydwie uczestniczki kłótni. Z tą różnicą, że jedna mówiła w miarę sensownie, bo przysięga była ratunkiem dla samej Krukonki, dlatego popierała ją. Milcząc. Skrzyżowała ręce, oparła się na jednej nodze i obserwowała, jakby miała przed sobą świetne widowisko. Sama chętnie spetryfikowałaby Grimes, ale ubiegł ją Chapman.
- Świetnie! - pochwaliła Ślizgona, łącząc dłonie, które klasnęły chicho. -Ale proponuję jeszcze lepsze rozwiązanie, drętwa nie nada się do przysięgi - powiedziała, podchodząc do Sunday. Uśmiechnęła się do niej piorunująco uroczo, po czym spojrzała na resztę. - Wystarczy ją trochę zmodyfikować - powiedziała wesoło, wracając do swojej typowej odsłony. Udawania ciąg dalszy, hej!
- Obliviate - promień zaklęcia delikatnie ugodził w Ślizgonkę. Jeanette nigdy nie używała tego czaru, ale w tej sytuacji była niewyobrażalnie pewna tego, co chce zrobić. Skupiła się na wspomnieniach związanymi z ich organizacją, przy okazji starając się skupić na usunięciu pamięci mieszczącej cały miesiąc. Sądziła, że jej się udało, ale kto by tam wiedział!
- Zróbmy z nią coś, zanim zdąży załapać cokolwiek - przestrzegła, oddalając się od Grimes. Chyba odkryła nowe powołanie. Teraz mogła zastanawiać się czy zostać detektywem, czy raczej amnezjatorką.

Bardzo ważny post MG

Coś się kończy, coś zaczyna, coś jest, a czegoś po prostu już nie ma... Znasz tą sentencję? Pewnie tak. Przecież jest tak uniwersalna gotowa doskoczyć do każdej twojej sytuacji życiowej by otulić ją swoją uwagę, fałszywą obecnością. Kto by pomyślał, że Lunarni rozpadną się w tak łatwy sposób, a nikt nie będzie w stanie przenieść idei Sheraziego i kontynuować tego wielkiego projektu, tylko każdy będzie drżał. Drżał o własne życie zmuszając pozostałych do złożenia przysięgi, której ciężar na ich barkach będzie już zawsze. Kto tego nie rozumiał, kto przy tym uciekał? Jedna Grimes, która oberwała od jednego z silniejszych chłopaków, a potem została ogłuszona, aż w końcu z jej głowy wszystkie wspomnienia wywiał błogi wiatr... Cóż.... To takie słodkie do widzenia, że aż godne tego, by to wspomnienie wszyscy mogli przy sobie blisko zachować. Jednak gdy Ślizgonka leżała teraz pod jedną z półek, na której kiedyś zalegały czekoladowe żaby, to reszta zebrała się w kręgu, o którym mówiła Sophie.
Reszta mniej zbuntowanych nastolatków splotła swoje dłonie tworząc koło, w którym zaczęła krążyć magia. Słowa przysięgi powtórzone przez każdego kolejno obejmowały kwestie:
Jurare. Przysięgam, że nigdy nie zdradzę żadnych informacji o tajnym ugrupowaniu Lunarnych, ani o żadnej walce, zadaniu i człowieku, który należał do tego ugrupowania. Wszystko obiecuję i przysięgam ubierać w dobre słowa, które zapewnią mi stosowne alibi. Przysięgam nie ulec żadnym pokusom i jestem świadom, że złamanie przysięgi grozi mi śmiercią. Przysięgam. - i w trakcie gdy każdy powtarzał te słowa oplatała ich ciała niewidzialna nić splatając ich po raz ostatni, by po prostu uświadomić w wadze tego wydarzenia. Na uściskach dłoni plątały się niebieskie łuny, którym jakby się przyjrzeć to można było zauważyć, że złożone były z drobnego maczku, pochyłego pisma, w którym zaszyfrowane były wyżej wypowiedziane słowa.
W końcu zapadła ciemność całkowita, a w tej pustce wszyscy postanowili się ulotnić. Dwie osoby zabrały Grimes, którą porzuciły gdzieś za Hogsmeade, aż w końcu i one wróciły w bezpieczne miejsce. Czy to przez magiczne przejście do Hogwartu w Miodowym czy jakoś inaczej.
Aczkolwiek wszystko co tu zaszło zostało owiane wieczną tajemnicą.

[zt dla wszystkich biorących udział.
* zaklęcia użyte przez Tannera i Jeanette są udane.]

Dotarcie do Miodowego Królestwo zajęło im trochę dłużej, niż przypuszczał. Głównie ze względu na niego, gdyż nie czuł się komfortowo w tamtym przejściu, a w sklepie poczuł się chyba jeszcze gorzej. Chociaż nie wiedział, czy tak mógł nazwać to dziwne uczucie w środku, kiedy Lil witała się z ciotką. Przez krótką chwilę obserwował jej poczynania, aż samemu zabrał się do krążenia między półkami.
Cały asortyment słodyczy trochę go przerażał i chociaż nieszczególnie lubił zajadać się przeróżnego rodzaju cukierkami, postanowił zrobić niewielkie zakupy. Może i nie posiadał zbyt wiele galeonów, bo i matka skąpiła mu pieniędzy, a sam nie miał do tej pory zbyt wielu okazji, by zaoszczędzić, jednak coś zachował i Miodowe Królestwo wydawało się Jasperowi idealną okazją. Chyba skrycie liczył, że odrobina cukry nie zaszkodzi, ale patrzenie na wiecznie wesołą Puchonkę ostatecznie go to tego przekonało. Tylko martwił się, że mu o czymś nie powiedziała i jako dobry przyjaciel powinien z nią o tym porozmawiać. Na to jednak jeszcze będzie czas.
Wracając do zakupów, z jednej z półek ściągnął Balonową gumę Drooblego, Paczkę fasolek Bertiego Botta i Kwachy. Niewiele tego, ale spokojni mógł zapakować swoje smakołyki do torby i zapłacić za nie u ciotki Lilian. Stracił 11 galeonów, choć po minie dziewczyny wnioskował, że zrobił dobrze.
- Jeśli nie zjesz tego w ciągu najbliższej godziny - odparł z ironicznym uśmieszkiem - to powinno wystarczyć na dłużej. I... - Urwał, gryząc się w język. Lepiej, żeby nie poruszał tego tematu w sklepie. Musi poczekać na lepszy moment, do którego chciał doprowadzić jak najszybciej. Odsunął się od lady, robiąc miejsce dla przyjaciółki i w ciszy poczekał, aż dokończy swoje zakupy. Czuł, że na tym się nie skończy i prawdopodobnie zostanie jej tragarzem.

Miodowe Królestwo jak zwykle zachwyciło ją różnorodnością barw, będącą w stanie przyczynić się do oczopląsów nieodpornego obserwatora. Przechodziła powoli między ścianami słodyczy, przyglądając im się z zainteresowaniem. Zastanawiała się nad tym, co myślała sobie jej mama, kiedy była w jej wieku i przychodziła do tegoż sklepu. Weszła ostrożnie po schodach, prowadzących do regału z jej ulubionymi Czekoladowymi Żabami i zatrzymała się na szczycie, przy poręczy. Oparła się o nią, przyglądając się ciotce, zajętej rozmową z nowymi klientami. Nie zwracała nawet uwagi na to, że kobieta nie jest z nią spokrewniona, ponieważ kochała ją jak własną rodzinę, której – niestety, już w tej chwili nie miała. Niespodziewanie właścicielka sklepu odwróciła głowę i posłała Lilce szeroki, pokrzepiający uśmiech. Zmieszana dziewczyna nieporadnie go odwzajemniła i wbiła wzrok w swoje ręce, przygryzając dolną wargę. Jak by nie było, stanowiła ona część hogsmeadowej rodziny, która pozostała jej po śmierci rodziców. Odwróciła się szybko i ruszyła po Żaby. Wpakowała kilka do swojego koszyczka, który bujał się swobodnie, wisząc na jej nadgarstku. Ruszyła jeszcze po resztę ulubionych słodyczy. Skusiła się na więcej cukrowych piór, które zawsze zachowywała „na później”. Wreszcie dotarła do Jaspera, który także zdecydował się na zakup paru słodkości, co wywołało na jej twarzy szeroki uśmiech. Stała u jego boku, kiedy płacił i grzebała w portfelu w kształcie miniaturowego jednorożca, szukając odpowiedniej sumy. Wyciągnęła jeszcze z kieszeni kilka galeonów, uzupełniając złotą kupkę o dwie monety. Dwadzieścia galeonów to i tak niezła cena, zresztą ciotka Lilian nie zawahała się użyczyć im jakiegoś skromnego rabatu, jak to ona.
– Może w końcu troszkę przytyjesz, chudzielcu – burknęła żartobliwie, zerkając na niego przelotnie. Sama też nie wyglądała na ogromnego żarłoka, ale ona, wbrew pozorom, potrafiła pochłaniać niewiarygodne ilości jedzenia. Bez skrupułów korzystała z dobrego serca domowych skrzatów w Hogwarcie, które pracowały w kuchni, niedaleko ich Pokoju Wspólnego. Gdyby Tiara Przydziału wiedziała, że przyczynia się do codziennego ubytku sporej ilości żywności z kuchni, przydzielając Lilian do Hufflepuffu, zapewne dłużej zastanowiłaby się nad tą decyzją. Kiedy brunetka po raz pierwszy zabłądziła i wparowała między maleńkie skrzaty, nieomal płakała z zachwytu nad ich uprzejmością i ofiarnością. Od zawsze marzyła o posiadaniu takiego słodkiego stworzenia, które traktowałaby na równi z ludźmi. Byłby to najbardziej wyzwolony skrzat w całym czarodziejskim świecie. Ale cóż, nie wypadało takowego nabywać, kiedy była gościem we własnym, opustoszałym domu. Roześmiała się, słysząc żartobliwy przytyk przyjaciela. Nie wątpiła w to, że wszystko, co kupiła, mogłoby zniknąć w ciągu kilkudziesięciu minut, dlatego po wpłaceniu dwudziestu galeonów szybko schowała słodycze do torby w kształcie borsuka. Ktoś mógłby powiedzieć, że miała obsesję na punkcie tych zwierząt, lecz ona po prostu pokochała je od momentu, w którym trafiła do Huffu. Zerknęła podejrzliwie na Jaspera, kiedy przerwał nagle swoją wypowiedź. W końcu wzruszyła tylko ramionami, opierając się o ladę. – To dokąd teraz, spryciarzu, hm? – Trzy Miotły byłyby w sumie niezłym wyborem, ale w Lilce budził się powoli strach, że jakiś nauczyciel zauważy nieobecność pary uczniów. Zignorowała budzące się w niej przerażenie, wbijając spojrzenie w Jazza.

Cały ten wypad kierował się ku lepszemu, chyba. Mimo dość długiej znajomości z Puchonką, nie mógł jej do końca rozgryźć, a powinien. W końcu byli przyjaciółmi i to nie byle jakimi. Należała do jednej z niewielu osób, do której miał szczególny rodzaj zaufania, ale ona mogła nie zdawać sobie sprawy z tego, co przeżył. Za to wiedział, że coś ją dręczyło i jako przyjaciel powinien to z niej wydusić. Co dziwniejsze, w takiej sytuacji nie zwracał na innych klientów. Uwagę Jaspera całkowicie pochłaniała Lilian i jej zachowanie. Miodowe Królestwo wyraźnie ją uszczęśliwiało, choć nie miał pojęcia, co takiego dobrego jest w próchnicy zębów. Chociaż, on sam lubował się w papierosach i mocnym alkoholu, więc tak czy inaczej nie powinien dochodzić do sedna tej myśli. Machinalnie wzruszył jeszcze ramionami, jakby rozmawiał ze sobą i utkwił wzrok w dziewczynie. Uniósł lewą brew, kiedy zaczęła wykładać galeony na ladę, przyjmując jeszcze bardziej skonfundowaną minę, gdy oparł się o brzeg blatu prawym bokiem. Doprawdy, to musiało być niezwykle zabawne dla postronnej osoby, ale oni najwyraźniej spędzali czas równie dobrze.
- Wolałbym, gdybyś sugerowała, że jestem za gruby - odparł kwaśno, z lekkim uśmiechem na twarzy. Przegarnął dłonią włosy do przodu, po czym przesunął grzywkę nad lewe oko. W tej samej chwili usłyszał jej śmiech i rzuciwszy Lil pytające spojrzenie, zastanawiał się, czy chodziło o jego poprawianie fryzury, czy o coś, co powiedział wcześniej. Wnioskując po ilości zakupionych słodyczy, raczej chodziło o to, ale z taką chudą Puchonką nigdy nie wiadomo.
- Właściwie możemy iść gdziekolwiek chcesz - powiedział gładko, akcentując mocniej "gdziekolwiek". Nie wiedział, jak dać jej do zrozumienia, że chciałby porozmawiać z nią w nieco bardziej prywatnym miejscu, gdyż zobaczył w jej oczach to coś, co on czuł dawno temu. Delikatnym ruchem przejechał opuszkami palców lewej ręki po wierzchni dłoni Lilian, w niezbyt udanym - jego zdaniem - geście pocieszenia.
- Bo... ja... wydawało mi się... że... że.... - Urwał, całkowicie zażenowany sytuacją. Ciepło na policzkach już wystarczająco dało mu do myślenia, jak bardzo się zbłaźnił. W myślach tylko zbeształ siebie za całe to jąkanie i odwróciwszy spojrzenie do okna wychodzącego na główną ulicę wioski, sięgnął do torby. Klapę wciąż miał zamkniętą i tylko Jasper wiedział, jak bardzo w tej chwili potrzebował zapalić. I to nie zwykłego papierosa.
- Moglibyśmy już wyjść? - spytał po chwili bezbarwnym tonem. Czy coś się stało w ciągu tych kilku chwil?

Well, Lilka nigdy by nie przypuszczała, że ktokolwiek może uznać ją za trudną do rozszyfrowania. Wręcz przeciwnie, wydawało jej się, iż jest otwartą księgą, z której każdy może bez przeszkód czytać. No, ale tak właśnie zachowuje się osoba, dla której próchnica zębów nie jest niczym strasznym. Poza tym, Lilson nieprawdopodobnie dokładnie szorował ząbki i odwiedzał regularnie tego okrutnego pana na „D” (tak, ten od zębów), aby zachować nienaganny, biały uśmiech, także choroby uzębienia jej niestraszne. Płacenie za słodycze było dla niej straszliwym rytuałem, ponieważ nigdy nie cierpiała na nadmiar pieniędzy i każdy wydany galeon był dla niej czymś niezbyt przyjemnym. Co prawda, rodzice pozostawili jej niemałą sumkę w banku, ale nie mogła ona wystarczyć małej na wieczność, kiedy na horyzoncie co chwila pojawiały się nowe potrzeby, takie jak podręczniki, kociołki czy ubrania.
– Jaaazz, dlaczego nie mogą rozdawać darmowych cukierków? – Wyjęczała niepocieszona, tęsknie spoglądając na wydane dwadzieścia galeonów, jakby chciała otoczyć je ramionami w obronnym, matczynym niemal geście. Nie chciała nawet myśleć o tym, co myślą sobie anonimowi obserwatorzy. Zapewne mają niezły ubaw, ale to jedna z tych rzeczy, która dla Lilian miała pozostać niezbyt intrygującą tajemnicą. Przyjrzała się dokładnie fryzurze przyjaciela. Jeden włos ułożył się w złym kierunku. Zakryła dłonią usta, z trudem wciągając powietrze do płuc. – Uwaga, ratuję Cię przed buntownikiem! – Wykrzyknęła wojowniczo i zaczęła podskakiwać, starając się dosięgnąć nieposłusznego brązowego włosa. Kiedy wreszcie udało jej się musnąć koniuszkami palców jego czupryny, grzywka ułożyła się nienagannie, wywołując sporą ulgę u Lilki. Spoważniała nieco na wzmiankę o kolejnym miejscu destynacji. Uśmiechnęła się delikatnie, kiedy chłopak zaczął się plątać we własnych słowach. Bez zbędnych ceregieli rzuciła mu się na szyję i wyściskała go na wzór kilkuletniej dziewczynki, tulącej do siebie słodkiego szczeniaka. Ostatecznie dała Jasperowi odetchnąć, a sama oparła się o ladę. Nie chciała go rozwścieczyć, po prostu nie mogła się powstrzymać. Spuściła głowę, a po chwili rzuciła Jasperowi nieśmiałe spojrzenie. - Wiem, że może to dla Ciebie niezręczne… Albo nieprzyjemne… Ale chciałabym odwiedzić rodziców. Cmentarz jest niedaleko, przed zachodem słońca będziemy w Hogwarcie! – Uspokoiła Jazza, choć nie zadał żadnych pytań. Złapała go za rękę i pociągnęła w kierunku wyjścia, aby po chwili odetchnąć świeżym, rześkim powietrzem Hogsmeade, pachnącym magią.
/zt x2

Zadowolona do granic możliwości i, jak zwykle, uśmiechnięta Maya myślała nad tym jak nudno w tym Hogwarcie... Zwłaszcza dla niej, panny Sørensen, która mimo kilku miesięcy mieszkania w Anglii, nie posiadała zbyt wielu znajomych w tym miejscu. Właściwie od dłuższego czasu nic ciekawego nie działo się w jej marnym, Puchońskim życiu, więc stwierdziła, że przydałaby się jakaś odskocznia od pseudonauki i takich tam. Dlatego też wyszła na zewnątrz, żeby poszwędać się po prawie pustym o tej porze roku Hogsmeade, oglądając wszystkie kolorowe szyldy i ogłoszenia. W końcu w oczy wpadły jej różnorakie słodkości, które zachęciły dziewczynę do wejścia do środka.
- Dzień dobry - przywitała się bardzo ładnie, jak na grzeczną dziewczynkę przystało i powędrowała do półki, na której znajdowało się mnóstwo tuczących rzeczy, które zapewne zjadłaby ze smakiem, gdyby była choć trochę głodna.

Nie minęło wiele czasu, odkąd Madison podjęła pracę w Miodowym Królestwie, które teraz znajdowało się pod władaniem króla Zachariasza Smirnova, pierwszego tego imienia. Właściwie praca w Hogsmeade była tylko dodatkiem do pomocy w antykwariacie Rosjanina, który był miejscem mniej legalnych biznesów, do których ten miał prawdziwą żyłkę. Niemniej jednak, spędzanie kilka godzin w pomieszczeniu wypełnionym słodyczami wszelkiego rodzaju, gdzie nawet powietrze pachniało słodko, napawało Kanadyjkę dobrym humorem, przez co uśmiechała się wdzięcznie do wszystkich przechodniów, zachęcając ich przez szybę do zaglądania do sklepu i buszowania w słodkościach o niemożliwie wysokiej zawartości cukru.
- Dzień dobry! Może w czymś pomóc? Dzisiaj mamy promocję na musy-świstusy, tylko 3 galeony, a przy zakupie trzech czekoladowych żab, jedna jest gratis. – przywitała wesolutko wchodzącą do Miodowego Królestwa dziewczynę, która lustrowała spojrzeniem półkę z asortymentem.

Po nieudanej wycieczce do parku, Duszek wybrał się do Miodowego Królestwa, ostatecznie najsłodszego miejsca w Hogsmeade. Co złego, mimo że mamy Halloween, mogłoby się tutaj wydarzyć, prawda? No mam nadzieję, że nic.  Po wejściu do tego zaczarowanego przytułka dla czekoholików Duszka osacza zapach imbiru, kardamonu, cynamonu i innych korzennych przypraw, niewspominajac już o lekko odurzającym zapachu dyni i czekolady. Tak znarkotyzowany Duszek nie spostrzega czekoladowych zjaw, wzrostem przypominających człowieka, które wyłoniły się zza lady. Otumaniony oraz lekko przerażony odwraca się na pięcie i wybiega ze sklepu. Tego już za wiele!

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 4
Link do losowania: *klik

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 2
Link do losowania: *klik

I tak oto doszli aż do Miodowego Królestwa, wcześniej przemierzając brukowane ulice i mijając ozdobione dyniami i nietoperzami domostwa tutejszych mieszkańców. Chciałoby się wręcz krzyknąć "ahoj przygodo", ale to tak bardzo niedemontorowe, że nasz bohater zrezygnował z tego. Pociągnął za to swoją towarzyszkę niedoli w postaci Dark Lady do środka, nie spodziewając się zupełnie niczego, choć dementorza intuicja powinna mu podpowiedzieć, że coś się święci. Głupi był zatem i zbyt zapatrzony w bezoką niewiastę, by panować nad instynktami.
Dementor z Azkabanu rozejrzał się wokół, poszukując wzrokiem tak kuszących łakoci, gdy nagle nie wiadomo skąd pojawiły się wokół niego czekoladowe duchy, nieco go nawet przerastające. To im się wyrosło że hej!
- Nie róbcie mi krzywdy, zobaczcie, wyglądam jak wy! - Odparł z przerażeniem, o mały włos nie zwracając soku dyniowego w swe galoty. Wstydem by było, gdyby nalał pod pelerynę. A duchy najwyraźniej tak się przejęły, że aż wręczyły biedakowi paczkę cukierków.
- Dark Lady, uciekajmy stąd, podzielę się z tobą cukierkami - stwierdził jeszcze Dementor, chcąc zabrać stąd towarzyszkę, ale ona nie ruszała się z miejsca.

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 4
Link do losowania: *klik

- Kropnął cię taki zaszczyt, że powinieneś umrzeć z wrażenia - zaśmiała się. Nie wiedziała, czy dementory były zjawami czy nie, ale na żywego to nie wyglądał. Przeczesała swoją perukę, która pod wpływem wiatru cała się potargała.
- Byśmy czekali się na swoje pary do końca imprezy, a przecież możemy razem spędzić miło czas, nawet jeśli wcześniej nazwałam cię troglodytą - zaczęła się tłumaczyć, wyrzucając przypinkę białego duszka na ulicę. Zgodziła się na ten kierunek atrakcji, bo przecież i tak musieli wszystkie zaliczyć. Ich brzuchy miały umierać od przejedzenia, a na twarzach pojawił się uśmiech od samych słodkości. Chwyciła dementora pod rękę, bo domyślam się, że nie ucięłaś ich swojej postaci, a następnie wesoło weszła do miodowego. Zanim jednak chwyciła cukierki, zobaczyła atakujące czekoladowe duchy. Nigdy nie pomyślała, że coś związane z kakao może być tak negatywnie do nich nastawione.
- Wiejemy, są paskudne! - krzyknęła, pociągając dementora za sobą. Jemu dały cukierki, a Ava już była przed wejściem do Miodowego, paliła papierosa nerwowo i mówiła coś, że mają iść natychmiast do jakiegoś innego miejsca, bo tam są złe duchy.
[ztx2]

Nie była pewna dlaczego bierze udział w całej tej halloweenowej imprezie Miała nadzieję spotkać kogoś znajomego, ale w tych strojach trudno było kogokolwiek rozpoznać. 31 października był dla niej jednym z nielicznych dniem wolnym, w którym chodziła sfrustrowana, bo do bezczynności nie była przyzwyczajona. Dlatego szukała sobie zajęć. Dlatego znalazła się w Miodowym Królestwie. Dlatego zapomniała, że nawet nie lubiła słodyczy. Z tego samego powodu, kiedy przekroczyła próg pomieszczenia, a jej oczom ukazała się świta napastujących duchów, zmarszczyła niezadowolona brwi. Stanęła w progu, rozejrzała się, przypomniała sobie, że nie lubi tego miejsca, określiła duchy jako irytujące i niepotrzebnie zawracające jej głowę, obróciła się na pięcie i wyszła. I pozostawiła w Miodowym Królestwie całą słodycz, jaką mogła ze sobą stąd wziąć. W efekcie, pozostała cierpka i gorzka. Groźna, bo nieprzyjemna dla otoczenia.Czyli w sumie jak zawsze. A duchy, pozytywnie czy źle do niej nastawione, niepokojące czy bardziej tylko żenujące, zostały tam same, czekając na kolejnych śmiałków chcących wkroczyć w te progi. Suka szła dalej, szukając sobie swojego miejsca w Hogsmeade. I naprawdę. Jeszcze jedna niesprzyjająca jej historia i gotowa byłaby roznieść wszystkie ozdobne dynie na głównej drodze. Tak. Bo kroczenie przez ulice Hogsmeade w przesilenie duchów obarczone było dla niej ścieżką kpiny i drwiny od losu. Tym bardziej, że miała ochotę wrócić do zamku. Tylko, że Hampton z jakiegoś powodu uznał za świetną zabawę wkręcić ich w klimat Halloween. A ona ostatnio wystarczająco narobiła sobie kłopotów, żeby nie ulec zachciankom dyrektora.

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 4
Link do losowania: *klik

zt

Miodowe Królestwo trochę go zaskoczyło, ale co poradzić, kiedy całą wioskę ogarnęło to dziwne święto. Trupia Twarz udał się do sklepu ze słodyczami, by zastać zupełnie inny wystrój i - co ważniejsze - główną atrakcję: czekoladowe duchy. Od razu wziął je za niezbyt udany żart, co też odbiło się całkiem sporą czkawką, gdy owe istoty wytrąciły jego torebkę ze zbiorami.
W ustach tylko zmełł przekleństwo, bo on nigdy nie przeklinał chyba, że dla swojego brata, ale to już całkiem oddzielny temat, bowiem nie poradził sobie z tak prostym zadaniem i wyraźnie zawiedziony zebrał swoje rzeczy, po czym opuścił sklep.
Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 1
Link do losowania: *klik
[zt]

Biedny Jack, zgubił Sally zaraz gdzieś po wyjściu z cukierni, dlatego też do Miodowego Królestwa wybrał się w opcji solo, tak bardzo hipstersko w porównaniu ze wszystkimi, którzy latali dzisiaj w parach. Chwilę chodził po wnętrzu sklepu i już stracił nadzieję na halloweenowe niespodzianki, kiedy nagle spod lady tuż naprzeciwko Skellingtona pojawiły się czekoladowe duszki, prawie że dorównujące mu wzrostem. Uśmiechnął się do nich wesolutko, pomimo tego, że próbowały robić groźne miny i szykowały się do ataku na niego. Przecież były z czekolady, nie mogły mieć aż tak nieprzyjaznych zamiarów!
- Ziom, musisz mnie w końcu odwiedzić w Town of Halloween, na pewno ci się spodoba! - odezwał się do duszka, który znajdował się najbliżej niego i żeby potwierdzić swoje pozytywne nastawienie do czekoladowej istoty, objął go przyjaźnie ramieniem i poklepał delikatnie, jakby naprawdę ziomkowali się od nie wiadomo jak dawna. Trochę się zdziwił, kiedy jego nowy-stary przyjaciel niespodziewanie się zmniejszył mniej więcej o połowę i zupełnie już odpuścił próby atakowania Jacka, zamiast tego zaczynając chodzić za nim krok w krok. Lovely! Już nie taki samotny Skellington opuścił Miodowe Królestwo, gadając co chwila do swojego czekoladowego kompana.

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: wpisz
Link do losowania: *klik

Syrena również postanowiła tu wpaść. Pomijając to, że świeciła się, jakby cała wymalowana brokatem, wyglądała całkiem przyzwoicie. Kiedy dotarła do tego - zazwyczaj pełnego miejsca - dostrzegła dziwną pustkę. Udała się w poszukiwaniu atrakcji, aż doszła do lady. Nagle zza niej wyłoniły się wielkie, czekoladowe duchy. Co? Czekoladowe duchy? Mają być straszne? Chociaż w sumie, zbliżały się do niej i otoczyły ją ciasnym kręgiem. Zaczęła mamrotać o tym, że dobrze dziś wyglądają i tak dalej, dyskretnie wycofując się. Jeden z nich podał jej piętnaście sztuk czekoladek z nadzieniem z kwaśnej truskawki. Niech to! Przecież nie lubiła truskawek! Mimo to, nie miała zamiaru się kłócić, czym prędzej obróciła się na pięcie i wyszła z lokalu.

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 2
Link do losowania: *klik

zmiana tematu

Tak jakoś wyszło, że po kursie w cukierni, Martwa Barbie udała się do Miodowego Królestwa, licząc na to, że może i tu nauczy się czegoś przydatnego, bo w sumie miło by było umieć robić coś w stylu najsławniejszych słodyczy w Wielkiej Brytanii! Kręciła się chwilę po wnętrzu i już miała zamiar opuścić lokal ze smutną miną, kiedy nagle dosłownie znikąd wyskoczyło stado duszków. Minęła chwila, zanim zorientowała się, że duszki są czekoladowe, to jednak w żaden sposób nie zmieniło jej wrażeń odnośnie grupy, która zdążyła ją otoczyć i zacieśniała krąg. Na próżno Barbie próbowała je przekonywać, że jest dobrym plastikiem, te dalej się zbliżały i pewnie, gdyby tylko mogło, małe serduszko Barbie wyskoczyłoby z jej klatki piersiowej. Ale była tylko plastikiem, który kulił się pomiędzy duchami i przeklinał moment, w którym postanowił postawić stopę za progiem Miodowego Królestwa. Kiedy jeden z duszków, zamiast ja zamordować, wcisnął jej w dłoń jakieś cukierki na pocieszenie, bąknęła tylko jakieś słowa podziękowania i niczym prawdziwa bohaterka czmychnęła czym prędzej na zewnątrz.

Czekoladowe duchy
Wyrzucona kostka: 2
Link do losowania: *klik

Sarah weszła do Miodowego Królestwa. W sumie bardziej wbiegła niż weszła, popędzana swoją niecierpliwością i potrzebą ciągłego ruchu. Zawsze cały czas biegała.
Podeszła do jednej z półek ze słodyczami. Czekając na Vi może przecież coś zjeść, nie? Wybrała gumę balonową. Wzięła dwie sztuki (w końcu drobne upominki podtrzymują przyjaźń, nie?) i podeszła do kasy. Zaraz... czy Vi lubi gumę balonową? "Najwyżej będzie więcej dla mnie" pomyślała. Z promiennym uśmiechem zapłaciła kasjerce, stanęła przy półce z kociołkowymi pieguskami, odwinęła papierek i wsunęła sobie jedną gumę do ust. Gryząc ją znowu się uśmiechnęła. Teraz może spokojnie czekać na Vi.

Umówiła się z Sar w Miodowym Królestwie, po tym jak nie mogły siebie znaleźć w szkole (co za ironia). W biegu przeczesała ręką włosy i wzięła tyle galeonów ile jej się zmieściło w garści. Wpadła do wnętrza, ale tutaj jedna osoba więcej nie robiła różnicy. Ruszyła ku ladzie w skowronkach pierwsze z brzegu, kolorowe cudo dla niej i Sar. Myślała, że była pierwsza, jednak się pomyliła, z jednego stoika machała do niej Sarah. Zapłaciła i przysiadła obok niej cały czas się uśmiechając. Podała jej smakołyk.
-Co tam? Numerologia to jednak trudny przedmiot- wsunęła do buzi cukierka, jej jednym z ulubionych przedmiotów było Numerkowo.
Pokręciła się trochę na krześle, była aż przepełniona pozytywną energią, którą MUSIAŁA gdzieś wylać.
Uśmiechneła się jeszcze raz do towarzyszki i podała jej smakołyka, którego kupiła.

Sarah wyszczerzyła zęby na widok przyjaciółki.
-Dzięki. Też coś dla Ciebie mam. Lubisz gumy balonowe, nie? I w ogóle, numerologia... oj nie przypominaj.
Nienawidziła tego przedmiotu. Zupełnie inaczej niż Vi. Ona była z tego naprawdę dobra, często pomagała Sarze, gdy ta nie dawała sobie rady z różnymi takimi... numerkami...
-No, w sumie to mogłam się domyślić, że byłaś w bibliotece. Ja latałam nad jeziorem. W końcu gra w drużynie zobowiązuje, nie?
Tak, tak, musiała się wszystkim chwalić tym, że ją przyjęto do drużyny Huffelpuffu. No ale w końcu... tyle ćwiczyła.
-A ty? Znalazłaś coś ciekawego w tych książkach? - Uśmiechnęła się szerzej.
Tak, możliwe, że czasem trochę denerwowała Vi, no ale... cóż.... prawo dżungli.

Pałeczkę, którą trzymała w buzi była cudowna, ale myśl, że kolejny smakołyk trafi do jej ust zrobił na niej wrażenie. Może to faktycznie skomplikowane. Sarah wyszło, że jest ósemką, więc nie dziwiło Vise to, że dostała się do drużyny. Było tylko rezerwową, dlatego jest jeszcze zadowolona. Wszystkie liczby Viselessy ma w głowie. 8- ,, jest pracowita, praktyczna, oddana. Potrafi być zazdrosna i chciwa oraz chytra. Ósemki dążą do odniesienia sukcesu, stanięcia na szczycie władzy. Dobrze radzą sobie w biznesie i interesach. Ich prawdziwe hobby to dążenie do celu. Omijanie przeszkód, radzenia sobie i wytrwała. Gdy dojdą jednak tam gdzie chciały nie odczuwają radości, bo najlepsze miały za sobą." Sarah się jeszcze cieszy, bo na razie jest rezerwowym.
-Czytałam o quidditchu- tym razem powiedziała prawdę, bo szczerze też chciała być dobra z tej gry- figury ścigających, prędkość tłuczków i sposoby ich omijania, takie tam. Wylizaną już całkowicie pałkę zastąpiła gumą balonową. Poruszała trochę szczęką i zrobiła z nudów balona. Uśmiechnęła się do Sarah:
-Też tam jestem- powiedziała z śmiechem - na pozycji pałkarza.