Co za szalony dzień. Winona ignoruje uprzejmie fakt, że za nią wszedł Cyrus i gada coś do innych ludzi, bo nic nie gadali o balu, więc Winnie nie wie jak ma go traktować. Skupia się całkowicie na podsłuchiwaniu o czym rozmawiają siostry Manese. Kiedy Lynford przychodzi, tuż po chwilowym podrywie niesamowitej wili, Winona patrzy na niego obojętnie i wzrusza ramionami.
- Nie wiem, ja prawie nic nie pamiętam z tego balu, byłam bardzo pijana – oznajmia tonem, który jej zdaniem oznajmiał, że oczywiście, że pamięta, ale skoro jego nic nie obchodzi, ona też nie ma zamiaru się tym zajmować. Pozostawia go w Winsowym czyśćcu, bo przychodzi do niej Katya. Lekko zdziwiona Hensley, obejmuje ją czule i głaska po włoskach.
- Oj przestań, może nas zwołali, żeby dać nam jeszcze lepsze pokoje – żartuje, próbując rozładować atmosferę, ale najwyraźniej to nie wchodzi w grę. Musi przerwać swoje #teendramy. Zaprzestaje głaskania dziewczyny, kiedy słyszy co mówi Carter. Patrzy na niego beznamiętnie, wyobrażając sobie jak wyrywa mu z głowy jego blond pukle. Co on sobie wyobraża? Czemu wygaduje ich tajemnice? Wszyscy są tutaj, więc nikt nie ma pojęcia co kto zrobił. Gdyby wiedzieli, że to oni, w gabinecie byłoby jedynie ich stowarzyszenie. Rzuca złowrogie spojrzenie Laurze, która jest nieuprzejma dla swojej siostry. Winona stoi po stronie Daisy całą sobą.
- Kabel – rzuca do wychodzącego Cartera, wracając do obejmowania Katyi. – Nie widziałam, żeby Daisy robiła cokolwiek podczas pożaru. Ale mam wrażenie, że coś kojarzę tę trójkę bawiącą się zaklęciami iluzji ognia – mówi głośno do wszystkich, którzy pozostali. Oczywiście, że kłamie, brała w tym udział, ale tylko W&S o tym wie, a wszyscy chcą z pewnością chronić samych siebie. A dopóki ktokolwiek nie udowodni jej winy, mogła równie dobrze zrzucić to na osoby, które w popłochu uciekły przed dyrektorem.

Mirabelle przyszła jako jedna już z kolei, nie wiedziała o czym toczy się dyskusja, więc zaszła jedynie @Winnie Hensley, zakrywając jej dłońmi oczy. Żeby jej pomóc nawet w odkryciu swojego milczącego towarzystwa (bardzo błyskotliwie słowami się nie zdradzała), pochyliła się lekko nad ramieniem dziewczyny, tak, że włosy opadające na jej ramię, owiały ją charakterystyczną wonią perfum Leblanc. Uśmiechnęła się z nad jej ramienia do reszty zebranych tu osób, ale jednak zabrakło jej cierpliwości. Zanim koleżanka ją rozpoznała, opuściła ręce, wsuwając ramię na talie dziewczyny i oparła się o jej bark, przymykając oczy.
— Ktoś wie co tu robimy? Przerwano mi naprawdę istotną drzemkę.
Ostentacyjnie przesunęła się w bok, rozciągając się niczym rasowa kotka, przez wyciagnięcie rąk w górę i wygięcie pleców w zgrabny łuk, zanim przeniosła spojrzenie na zebranych tu znajomych ze szkoły.
— Przynajmniej się nie minęłyśmy, co Mimi? — posłała dziewczynie rasowy, flirtujący uśmiech zanim zaśmiała się krótko, opierając się biodrem o ścianę, przyjmując pozycję, która pozwalała jej mieć oko na wszystkich tu obecnych. Stojąc tak, jej wzrok zawiesił się na @Carter Wright. Wyglądał na dość spiętego, dlatego podeszła do niego, opierając się na jego torsie przelotnie, mrucząc mu do ucha:
— Spokojnie, sugah. Robisz się zbyt seksowny, kiedy się wkurzasz.
Ot co, coś co nikogo, kto ją znał ze szkoły wcale nie powinno dziwić. W towarzystwie, czy nie, Mirabelle zawsze spełniała swoje kaprysy. Nawet jeśli inni mogli to uznać za irytujący nawyk.

edycja: Ale, że zaczepianie zajętych facetów z reguły nie mogło skończyć się dobrze, Carter i Gabe zaraz wyszli. Zamiast nich pojawił się Dyrektor. Mirabelle zaledwie przez kilka sekund zastanawiała się czy to miało być dla niej dobre zastępstwo za pięknych i młodych.
Jak to mawiają? Stare drewno jest najpiękniejsze?
O ile szybko nie próchnieje.

Dyrektor Gareth Hampson siedzi za biurkiem ze zmartwioną miną, patrząc na stłoczonych w jego gabinecie uczniów Salem. Po jego prawicy stoi Aden Morris, zaś na lewo Sava Raynott, którzy najwyraźniej będą tutaj pełnić rolę sędziów. Gareth zapewne chciałby puścić wolno wszystkich niewinnych jego zdaniem studentów, ale niestety nie tym razem. Naoczni świadkowie, oraz liczne dowody, są podstawą do oskarżenia Amerykanów za podpalenie Wielkiej Sali. Naturalnie nie ma on pojęcia o istnieniu jakiegokolwiek stowarzyszenia, to też pozostaje mu wnioskować, że za wszystkim stoją po prostu Salemczycy. Hampson tłumaczy to spokojnie, mówiąc poważnie o możliwych konsekwencjach oraz wyrządzonych szkodach. Nie zna dokładnych nazwisk, postanawia więc przesłuchać, każdego ucznia - nawet tego zapierającego się, iż na balu wcale go nie było. W końcu kto wie jaka jest prawda?  
Niech nikt się jednak nie przejmuje! Zaraz nastąpi BARDZO sprawiedliwy proces. Wszyscy Salemczycy muszą na chwilę wyjść z gabinetu, by każdy po kolei mógł porozmawiać sam na sam z obecną tu radą pedagogiczną.  

Technicznie to ujmując - każdy z Salem powinien rzucić literką w tym temacie, by dowiedzieć się jak wam poszło przesłuchanie:


*jeśli wybierzesz osobę, która już otrzymała szlaban, albo w swoim poście dopiero go wylosuje, będzie ona musiała podwójnie go rozgrywać

PS. Osoby, które wylosowały szlaban, bądź na które go zrzucono - muszą czekać w tym temacie, póki z konta dyrektora nie wrzucimy posta z losowaniem typu szlabanu.

PS2. Osoby, z Salem, które wyszły z pomieszczenia, nie wrócą i nie dokonają losowania - automatycznie otrzymują szlaban.

Czyli jednak próchno. Nie dość, że świecenie oczami przed nim nic nie dało, to nawet bardzo szczere przyznanie się do tego, że nie była obecna na balu nic nie pomogło. Może nie przekonał dyrektora argument, że ma dowód, żeby to udowodnić. A w gruncie rzeczy brak dowodu - brak sukienki. Sukienka, której nie ma to chyba był dla Hampsona bardzo mocno kulejący argument. Odetchnęła ze zrezygnowaniem. Istniało kilka możliwości, dlaczego dyrektor jej nie uwierzył. Albo był gejem, albo ślepy, albo żył w szczęśliwym małżeństwie. W ostatnie nie wierzyła. Nikt szczęśliwy nie szuka sobie zajęć w popołudnie i nie spędza ich z gromadką podejrzanych o coś (nie była pewna o co, bo nawet nie rozumiała zarzutów) uczniów, skoro mógłby ten czas spędzić z żoną w łóżku. Spytajcie państwa Blythe. Nie próżnują. A nawet nie są pełnoprawnym małżeństwem. Tak wygląda szczęśliwie małżeństwo. Nawet jeśli mąż nie kocha żony, a nie... takie tam dyrektowanie i szukanie winnych; tam, gdzie pewnie wina leżała po stronie Hogwartu. I dyrektora. Bo jakby był mądry to zabezpieczyłby salę balową. Takie rzeczy się zdarzają. W mugolskich dzielnicach każdego dnia płonie jakiś bar czy pub na ostrych imprezach. Co to? Hampson nie wiedział? No tak... to dlatego, ze był czarodziejem. Powinien brać nauki u mugoli.

Chwila zwątpienia, która mąciła twój umysł od przekroczenia progu gabinetu odeszła w niepamięć,, kiedy pojawił się dyrektor i zaczął objaśniać, dlaczego was tu wezwał. Skoro nie chodziło o ciebie byłaś niemal pewna, że się wyliżesz – w końcu twoje złote usta jeszcze nigdy cię nie zawiodły. Nie wszyscy posiadali jednak tak wyrafinowany umysł jak ty. Choć naprawdę trudno było cię rozjuszyć, słowa Wrighta zagotowały ci krew w żyłach. Czy on n a p r a w d ę był z tobą spokrewniony? Pożałowałaś tego, na szczęście w porę ugryzłaś się w język, bo w przeciwieństwie do Cartera posiadałaś rzadką umiejętność odpowiedniego dobierania słów – i milczenia, jeśli zachodziła taka konieczność.
Jedno było pewne – Carter był tchórzem. A takich sprawiedliwość dopadała najszybciej.
Udzielił ci się dobry nastój Winony, która jak zwykle potrafiła sprowadzić cię na ziemię – posiadałaś nieznośną tendencję do wybiegania o trzy kroki do przodu. Oczywiście, że taka umiejętność analizowania otoczenia przydawała się w życiu, ale czasem nie dało się ukryć, iż twoje przypuszczenia okazywały się na wyrost przerysowane. Ty jednak wolałaś być ubezpieczona. Zawsze. Tak na wszelki wypadek. Zupełnie jakbyś nie miała zaufania do ludzi.
Nie miałaś.
Na przesłuchanie weszłaś wiele spokojniejsza, powtarzając hasła, które chłodno przekalkulowałaś w głowie jako bezpieczne. W odpowiedni sposób operując słowem nie pozwoliłaś na wyciągnięcie z siebie żadnych istotnych informacji, co zdawało się wyprowadzić dyrektora z równowagi. Nim kompletnie popadł w złość, profesor Morris kazał ci opuścić gabinet – może dla dobra Hampsona, a może bardziej dla twojego. A może po prostu zdążył cię już polubić po ostatniej lekcji? W końcu o to nie było trudno.
- Powodzenia, szkraby – rzuciłaś do Wins, Cyrusa i Katyi, kiedy opuszczałaś pomieszczenie – jakby nie było – z ulgą.

E, zt o ile już mogę

Zachowanie Winnie odebrałem zupełnie pomyślnie, a co za tym idzie, niestety nie tak, jak dziewczyna sobie to planowała. Gdy blondwłosa rzuciła, że była pijana i mało co pamięta, odebrałem to jako znak ku temu, by wszystko rzucić w niepamięć i przejść do porządku dziennego. Przyznaję, kamień spadł mi z serca! Szkoda tylko, że nie taki cel w tych słowach miała Wins.
- No totalnie, też się tak schlałem, że nie wiem co się działo przez większość wieczoru. Impreza była dobra - odparłem szybko, nie do końca zgodnie z prawdą. Okej, czegoś tam nie pamiętałem, ale niestety tylko samego wyjścia z Wielkiej Sali, bo słodko przy tym usnąłem. Winnie była na mnie zła, ja zaś właśnie uznawałem ją w myślach, za ziomka idealnego. Bo w końcu co to takiego, że się tam ogarnialiśmy i w ogóle mieliśmy ochotę zaszyć w pustej klasie, czy trzeba o tym od razu gadać? Dajcie spokój!
Zachowanie Cartera było tak słabe, że aż nie dowierzałem w tej chwili, że ktokolwiek przyjął go do bractwa. Oczywiście stanąłem po stronie swojej kuzynki, z resztą sam nie miałem czystego sumienia w związku z tamtym balem. Ja, wsypałbym kogoś tylko, jeśli miałoby to nieść jakieś korzyści dla mnie - Carterowi w tej chwili na pewno zupełnie się to nie opłaciło. Podszedłem do Daisy, co by mocno podkreślić po czyjej stronie stoję.
- Julius zamiast zastanawiać się nad nowymi, powinien przeanalizować tych starych - odwołałem się do ostatnio poruszonego tematu na spotkaniu bractwa, na tyle cicho i niedosłownie, by Daisy, a nie wszyscy wokół, zrozumiała o co chodzi.
A potem przyszła moja kolej w spowiadaniu się z grzechów. A przyznaję, byłem dobry w opowiadaniu bredni. Wspomniałem o mojej ciężkiej chorobie, o tym, jak trudno było mi się tam przez nią bawić, a co gorsza, jak to dramatycznie usnąłem ze stresu w czasie tego pseudo pożaru. Ach, ach, dyrektor aż mnie pożałował. Dał mi paczkę jakichś cukierków, a ja niczym największy zwycięzca tej szkoły wyszedłem z gabinetu. Ależ mi było niesamowicie szkoda tych frajerów, którzy zwiali sprzed gabinetu i będą musieli ponosić za nas konsekwencje. Smuteczek.

B

Nawet nie zauważyła, kiedy Hamspon w towarzystwie dwóch innych nauczycieli pojawił się w gabinecie. Skarciła się dosyć prędko za nadmiar rozproszenia, jakie ostatnimi czasy władało w jej umyśle i odkleiła się od Hensley, uśmiechając się do niej nieco. Uwielbiała ten nadmierny optymizm, wręcz strumieniami wypływający czy to z jej ust, czy z oczu. Nie była w stanie zbyt długo się przed nim bronić, ale gdy wróciła do pomieszczenia po Mirabelle, Cyrusa i Ceres, równie błyskawicznie przestała być tak szczęśliwa. Najwidoczniej życzenia O'Shea spełniły się tylko w osobie Morrisa, zbyt poirytowanego niezłomnym podejściem Katyi.
- Powtarzam raz jeszcze, pilnowałam zamkowych korytarzy, żeby nikt nie przeniósł balu poza Wielką Salę - mówiła w kółko jak jakąś mantrę, a jednak nauczyciele nie zamierzali jej uwierzyć. Co za idiotyzm: mianować kogoś prefektem a i tak nie móc przyjąć do wiadomości, że ów ktoś wypełniał swoje obowiązki. Nabuzowana Kolosova, usilnie próbując zachować pełny spokój, niezbyt prędko wyszła z gabinetu. Gdy już to zrobiła, zaczęła planować śmierć Cartera Papli Wrighta.

[zt]

Cała ta rozmowa chyba wymykała się spod kontroli. Powiedziała Laurze zaledwie parę słów na ucho a teraz, miała wrażenie, wszyscy już dyskutowali o tym samym. Zmartwiła się trochę, słysząc głos Gabriela. On też musiał o wszystkim wiedzieć? Pięknie, Carter. Spojrzała niejako z poczuciem winy na bandaż na ramieniu przyjaciela. Wtedy, podczas balu, był jedyną osobą o którą się martwiła, ale nie mogła go znaleźć i zapewne nieco naiwnie stwierdziła, że już udało mu się uciec. Nie powiedziała nic, milcząc trochę zawstydzona, że tak to wyszło. Biedny Gabryś. Przeniosła wzrok na Cartera, uśmiechając się do niego nieco złośliwie. Nie odpowiedziała mu już nic więcej, i tak wiedziała, że ma rację, o czym zaraz potwierdzili Winnie i Cyrus. Uściskała kuzyna, koleżance posyłając uśmiech. To było całkiem miłe, że stali za nią, kiedy po drugiej stronie był ich przyjaciel.
- Nie porównuj mnie do niego - powiedziała do Laury, kiedy ta zasugerowała, że miałaby równie tchórzliwie uciec. Przemilczała, że Tania i Gab również sobie poszli, bo w końcu wszystko to było winą Wrighta. - Nie denerwuj się siostrzyczko, przecież wiesz, że musiałam wiedzieć o czym plotkujecie. Lepiej zastanów się co powiesz dyrektorowi - stwierdziła, bo akurat Hampson z obstawą weszli do gabinetu i jak się okazało, każdy miał zeznawać samodzielnie. To trochę słabo, bo Daisy nie wiedziała czy mają jakąś wspólną wersję, którą powinna przedstawić.
Czekając na swoją kolej, obserwowała ludzi wychodzących z gabinetu. Zadziwiające. Ci, którzy byli winni nie dostawali żadnej kary... a szlaban wędrował do tych, których nawet nie było na balu. Będąc dobrej myśli, że skoro tak to wygląda, to i jej uda się wyplątać, weszła zaraz po Katyi.
Miała zamiar opowiedzieć jak to nic nie zrobiła i jak bardzo pożar ją przeraził... Ale dyrektor już wiedział swoje. Daisy próbowała zaprzeczać, ale ktoś najwidoczniej na nią doniósł. To na pewno Carter, mógł przynajmniej powiedzieć jak było naprawdę, a nie zmyślać myślała, zła. Wreszcie wyszła na korytarz, do czekając reszty.
- Dostałam szlaban, bo podobno wysadziłam fontannę - oznajmiła prawie wesoło, szczerząc się do Cyrusa, jeśli jeszcze tam był.

F

Winona rozpoznaje Mirabelle, ale zamiast powiedzieć jej imię, pochyla się, trzymając ją za ręce, którymi ją oplatała. Podnosi lekko dziewczynę z ziemi o kilka centymetrów na swoich plecach. Prycha rozbawiona, kiedy ta idzie zaczepiać Cartera. Przynajmniej dzięki temu Wins trochę się rozluźnia na chwilę.
Czeka grzecznie na swoją kolej, przy okazji rzuca oburzone spojrzenie na Cyrusa. Analizuje to co powiedziała, zastanawiając się, czy faktycznie mógł uznać, że wszystko jest w porządku. Ale przecież tak wyraźnie podkreśliła, że nie! Niemożliwe, że tego nie ogarnął, ach, ach. Patrzy na niego, wzdycha i wzrusza ramionami.
- Następnym sam wychodź z Wielkiej Sali podczas pożaru – mówi mu, lekko marszcząc brwi. Czy teraz już zauważył, że jest poirytowana? W mózgu Winony powinien przeprosić ją za to co się stało, ona powiedziałaby, że spoko, przecież byli pijani i staliby tu dalej jak ziomki. Jak mógł tak uniknąć tego tematu!
- Gdzie w ogóle jest Julian? – zwraca się ku Daisy, kiedy Cy musiał iść do gabinetu. Może nie powinni tylko zastanawiać się nad wymianą starych członków, ale też nad ich przewodniczącym.
Winona wchodzi do gabinetu z odpowiednio zmartwioną miną. Opowiada o wydarzeniach w Wielkiej Sali, przy tym nie zapomina o skandalicznym zachowaniu Lynforda, który ją olał, żeby nauczyciele mieli o niej idealne wyobrażenie głupiej Amerykanki. Zaczyna paplać jaki dziś był ciężki dzień i jak Carter Wright uciekł załamany z gabinetu, zanim tu wszedł. Ach tak, on zawsze był dobry w zaklęciach. I Winona była przekonana, że stał niedaleko tej fontanny, kiedy wino zamieniło się w sok pomidorowy.
Hensley wyszła z gabinetu i uśmiechnęła się do tych, którzy pozostali.
- Zwaliłam na Cartera – przyznaje się z miejsca i macha brwiami. Chyba trochę zły ziomek bywał z tej Winnie, ale tylko jeśli musiała.

C i szlaban dla Cartera!

W duchu ucieszyła się niezmiernie, gdy dyrektor w końcu pojawił się w gabinecie. Miała już tak bardzo dosyć tej rozmowy, że naprawdę mogłaby dostać szlaban za to, czego nie zrobiła, byle tylko mogła wyjść już z tego pomieszczenia i najchętniej unikać wszystkich znajdujących się tu Salemczyków przez następne parę godzin. Miała wrażenie, że wszystko zaczęło się od pytania zadanego przez nią i Tonie, które kompletnie nie wiedziały co się dzieje. Całe szczęście, że nikt nie zrzucił na nie winy, bo w takim przypadku, Laura naprawdę byłaby skłonna zrobić komuś krzywdę.
-Przepraszam, że się wypowiadam. -Rzuciła w stronę Daisy, po czym zamilkła na dłuższą chwilę. Co ma powiedzieć dyrektorowi? Przecież na litość boską, oprócz tego, że w Wielkiej Sali był pożar, nie dowiedziała się niczego więcej. A stojąc przed gabinetem, zamiast ustalić jedną wersję wydarzeń, wszyscy woleli się ze sobą kłócić. Dlatego wzruszyła jedynie ramionami, mówiąc, że powie prawdę, bo niby co innego ma zrobić.
Czekając na swoją kolej, niespodziewanie zachciało jej się śmiać. Obserwowała ludzi, którzy zadowoleni wychodzili z gabinetu dyrektora i tych, którzy z posępną miną czekali na szlaban. W tej chwili było już jej obojętne czy go dostanie czy nie, naprawdę. A wchodząc do gabinetu dyrektora wiedziała, że wszystko co musi zrobić to powiedzieć prawdę.
Nie, nie było mnie tam. W ogóle. Rozumie pan, że JA w tym NIE uczestniczyłam? Nie było mnie nawet w tej okolicy. W zasadzie nie wiem gdzie byłam, ale na pewno nie tam. Ale...Ale!
Musiała wyglądać naprawdę zabawnie, gdy wychodziła z gabinetu. Nie bardzo wiedziała o co chodzi, ale dyrektor stwierdził, że na zabawie musiała się tak bardzo upić, że nie ma zielonego pojęcia co się działo i właśnie dlatego nic nie pamięta. Na nic zdały się zapewnienia dziewczyny, że naprawdę jej tam nie było. Na szczęście nie dostała szlabanu, ale ostrzeżenie w formie minusowych punktów dla Salem.

A

z/t

Każda osoba, która wylosowała szlaban, bądź została wskazana przez innego ucznia jako winna, musi rzucić jeszcze raz jedną kostką, aby dowiedzieć się jaka czeka go kara.


Osoby, które powinny rzucić kostką, aby wylosować rodzaj szlabanu:

Osoby, które muszą rzucić kostką w sprawie dyskusji z dyrektorem (jeśli tego nie zrobią - tydzień po tym poście, poczty lub kuferki poniższych osób zostaną zablokowane na czas 2 tygodni, lub do momentu wykonania szlabanu):

///Akcja ze Scipio

Wezwanie do dyrektora Hampsona mogło oznaczać wiele rzeczy. Ale żeby być Gwarantem w przysiędze wieczystej? Toż to się w głowie praktycznie nie mieści. Do tego używanie czarnej magii przez uczniów Hogwartu? Tak nie może być! Spojrzał groźnie na chłopaka, który dopuścił się przewinienia i zmroził go wzrokiem.
- Oczywiście, nie ma na co czekać. - odrzekł chłodno profesor Ramirez i wyciągnął swoją różdżkę.
Gdy dyrektor z uczniem dotknęli się różdżkami ten zaczął rzucać zaklęcie Przysięgi Wieczystej i spojrzał na chłopaka.
- Czy Pan, panie Scipio przysięga, że nie użyje czarnej magii do końca swoich dni i obiecuje, że nie zbliży się do czarnoksięskich ksiąg aż po swój kres? - zapytał chłodnym głosem z zawiedzionym spojrzeniem. Nie spodziewał się nigdy, że będzie musiał być Gwarantem tak nieprzyjemnej Przysięgi Wieczystej.

Liczyła na to, że jeszcze dyrektor zdąży się rozmyślić w sprawie jej szlabanu. Jak się okazuje, nie nastąpiło nic takiego. Została do samego końca jego decyzji, nie traktując jego słów o szlabanie w żaden wymowny sposób. Nie krzywiła się, nie pisnęła słówkiem, choć była niewinna w całej tej farsie. Po prostu postanowiła, że czyszczenie pojemników to nie znowu żadna wielka tragedia. Mogły nastąpić gorsze rzeczy. Dlatego właśnie, powstrzymała się od odetchnięcia z zawodem, rzucając na pożegnaniu:
— Skoro tak pan sobie życzy, Dyrektorze.
I o dziwo, tak szkoła, pierwszy raz wydała jej się mniej atrakcyjna. Czas zabierać manatki i szukać sobie nowej rozrywki Leblanc.

zt

// Moja akcja.


Scipio z kamienną twarzą czekał, aż to wszystko się skończy. W jednej chwili stracił możliwość używania swojej ulubionej dziedziny magii, tylko dla tego, że duma nie pozwoliła mu zostać wyrzuconym ze szkoły. Ściskając dłoń dyrektora patrzył tylko na niego, prosto w oczy starca i wsłuchiwał się w słowa Ramireza. Już otwierał usta, gdy zorientował się, że ta przysięga uniemożliwi mu jeszcze jednej rzeczy. Nie był do końca pewny, czy postępuje słusznie, jednak i tak nie mógł się zbliżać do tej księgi. Więc czemu by nie, prawda? Zawahał się nie odwracając wzroku od dyrektora.
- Przysięgam. -Powiedział zdecydowanie trochę za mocno ściskając dłoń. Po chwili jednak dodał.
- Jednak będzie pan, panie Dyrektorze, udać się ze mną do dormitorium. Posiadam jedną księgę czarnomagiczną, którą pewnie wolałby pan przechować u siebie. - Teraz był spokojny. Na pewno zapomniałby o tej przysiedzę i pewnego dnia zajrzał do księgi klątw. A nie chciał tracić życia, póki co.

Ciężko jej było na sercu widząc, że jest jedyną osobą z bractwa, która dostała szlaban. Czy tylko jej umiejętności aktorskie były tak słabe? Carter się nie liczył, bo to tchórz i uciekł. Pewnie bał się stanąć twarzą w twarz z dyrektorem, bo jeszcze język by go zdradził, wyjawiając nieodpowiednie sekrety.
Nie kłóciła się, kiedy dostała przydzielony szlaban. Skrzydło Szpitalne, cudownie. Jakoś bardzo jej to nie przerażało, miała nawet nadzieję, że może przy okazji ukradnie jakiś ciekawe eliksir. Poza tym była zadania, że musi szlaban odbębnić i już.
Poszła sobie z gabinetu do dormitorium. Nie była jeszcze przygotowana na to, co tam zobaczy, a jej myśli zaprzątały domysły, kto mógł nagadać o niej bzdur dyrektorowi.

zt

//przesłuchanie z dyrkiem!

Pojawiali się wszyscy po kolei, pojawiłem się zatem także i ja. Wywracając oczyma, w końcu przekroczyłem próg i znalazłem się przed komisją. Nikt nie uwierzyłby w zwykłą niewinność Salemczyków, więc należało kogoś wkopać - kogoś, na kim niespecjalnie mi zależy, naturalnie. Odpowiadając jakże szczerze i jakże wylewnie, "przypadkowo" wymknęło się jedno nazwisko, zdecydowanie nie należące do żadnego z Brytyjczyków. Nie zastanawiałem się specjalnie kogo wsypać - ot, wziąłem pierwszą osobę, która nie była dla mnie użyteczna. @Otto Parker najwyraźniej zaliczy szlaban, to całkiem smutne. Szkoda tylko, że zdecydowanie nie dla mnie. Mogłem zrobić na złość komuś innemu, chociażby Claire czy własnej siostrzyczce, ale chwilowo nie miałem ku temu powodów. Zgrywając niewiniątko i klejąc kolejne słodkie frazesy oczekiwałem zakończenia tego głupawego przesłuchania. W końcu, pozornie strasznie zestresowany i przestraszony, opuściłem szanowne grono pedagogiczne, jako uroczy i niewinny chłopiec. Wychodząc nie oglądałem się za siebie, tak, żeby nikt nie mógł zobaczyć szyderczego uśmieszku malującego się na moich ustach.

z.t

C + szlaban dla Otto

Jak wszyscy to wszyscy.
Quietus również się pojawił na domniemanym przesłuchaniu, chociaż miał do roboty stanowczo zbyt wiele fascynujących rzeczy. Aczkolwiek czego się nie robi dla samego dyrektora Hogwartu! Przesłuchanie wbrew pozorom przeminęło niczym z wiatrem; Cichy pokiwał na coś głową - w końcu absurdem  by było, aby cokolwiek widział podczas tego jakże niefortunnego zdarzenia na balu! ( jasssne ) - i łagodnym głosem, tłumaczył dyrektorowi, że sam wtedy w pewnym stopniu ucierpiał, więc halo - nie rozglądał się zbytnio po Wielkiej Sali. Nie musiał przecież się spowiadać głowie Hoga, cóż takiego ciekawego na potańcówce dostrzegł. Zamiast więc grzecznie i szczerze odpowiadać; wygiął wargi w bardzo oburzoną minę i zarzucając jakimś tam sławnym nazwiskiem - z udawaną boleścią, potwierdził iż sam widział jak biedna fontanna, malowniczo wybuchła -  notabene tuż koło niego -  więc doprawdy, fajne miał wtedy widoki.  
Najwidoczniej opłacało się nie spać tym razem na historii magii. Grono belfrów prawdopodobnie, i tak olało cichową nie-spowiedź; do tego zaszumiało coś o jego spostrzegawczości na lekcjach i puściło wolno. Być może pamiętali go jeszcze z Projektu S.?

Literzysko I jak fajne Imperio; i sorka za jakość posta.

Bał się jak cholera, ogarniał go spory strach. Nie wiedział czym to jest spowodowane, tym że dyrektor już wiedział? Czy może tym że obawiał się kary, co groziło za użycie tego zaklęcia? Sam teraz nie był w stanie określić bo po prostu tego nie wiedział. Stanął przed sporymi drzwiami obserwując ich metalowe wykończenia. Odważył się w końcu, zapukał kilkukrotnie w drzwi i odetchnął głośno. Nie czekając wszedł do środka, pierwsze co go przywitało to twarze wszystkich poprzednich dyrektorów. Odwrócił od nich wzrok, nie miał zamiaru patrzeć w te dziesiątki oczu po tym co zrobił. Nie widząc jeszcze dyrektora rzekł nieco niepewnie.
- Dyrektorze.. ja.. co się teraz ze mną stanie? - Zapytał obracając się wokół własnej osi, cholera. Przecież w tym pomieszczeniu można było się zgubić, z braku laku podszedł do jednego regału z książkami i sięgnął po pierwszą lepszą książkę zaglądając ciekawy do środka. Może to co przeczyta go rozluźni nieco.. albo sprawi że będzie miał koszmary do końca życia. I tak czuł się wyjątkowo słabo, nawet nie miał okazji pójść do skrzydła. Dobrze że zahaczył po drodze o łazienkę by przemyć z krwi twarz.

Dyrektor o niczym nie wiedział. Pani Blanc wysłała przecież Lucasa do jego gabinetu i na pewno nie miała czasu go w żadne sposób powiadomić o tym, co się stało. Mogła co prawda przesłać wiadomość patronusem, jednak nie zrobiła tego, całkiem słusznie twierdząc, że dyrektor wcale nie potrzebuje takich wskazówek.
Hampson siedział przy stolik na przeciwko dyrektora Blacka i grali sobie w szachy. Black właśnie ogrywała pana dyrektora, więc ten siedział skupiony, myśląc nad kolejnym, mądrym ruchem.
- Panicz Kray, dzień dobry - przywitał studenta, patrząc jak ten jak gdyby nigdy nic przegląda sobie książkę. Czyżby czuł się jak w bibliotece? Nie skomentował tego jednak w żadnej sposób.
Podniósł się jednak, podziękował Blackowi za grę i udał się do swojego biurka. Nie rozumiał o czym student mówi.
- Co panicza do mnie sprowadza? - spytał łagodnie, chcąc się wszystkiego na początek dowiedzieć. - Proszę opowiedzieć mi wszystko, wtedy będę mógł powiedzieć co się z paniczem stanie.

Nieco przestraszył się słysząc swoje imię, od razu odłożył książkę i obejrzał się za siebie patrząc na dyrektora skrzywiony. Na ile mógł sobie pozwolić Lucas w tej sytuacji? Ile mógł prawdy zataić by spotkała go jak najmniejsza kara.. wróć, jeżeli coś zatai skończy na tym trzy razy gorzej.. o Salazarze. - Ten.. głupoty chyba gadam, powinienem chyba wrócić do siebie. Niepotrzebnie dyrektorowi zawracałem głowę, tak.. nie.. jest zupełnie inaczej niż mówię. Kogo chcę do cholery oszukać.. biłem się z Gryfonem, wyglądam tak jak wyglądam ale słowa oraz pięści zamieniły się na czary. Dużo gorsze niż mogło się wydawać, użyłem zaklęcia Sectrumsempra na Panu Jayu Harperze. Na dodatek nie czuję się winny że go użyłem, chciałem pójść nawet o krok dalej gdyby nie Pani Nora, oraz inni uczniowie. Ja.. nie jestem sobą.
To nie był ten sam Ślizgon co wcześniej, strach przeszywał każdą część jego ciała od stóp aż po głowę w której kotłowało się aż od nadmiaru myśli. Uspokoił się jednak, szczerze.. na serio wydaje mu się że Jay zasłużył na to co mu zrobił.

Hampson patrzył na Lucasa, patrzył w jego oczy i jeszcze głębiej. Widział strach, widział zawahanie czy powiedzieć prawdę. Bardzo słusznie postąpił, że zdecydował się to zrobić. Dyrektor był spokojnym człowiekiem, jednak potrafił wyciągać odpowiednie konsekwencje. Musiał troszczyć się o swoich uczniów... więc czy mógł pozwolić, żeby niektórzy z nich w taki sposób traktowali swoich kolegów? Biedny, nie zdawał sobie sprawy z obecności całego tego czarno-magicznego bractwa.
- Paniczu Kray, cieszę się, że mi to panicz powiedział - zaczął Hampson, bo naprawdę był z tego bardzo zadowolony. - Jednakże martwi mnie nienawiść którą panicz odczuwa... a szczególnie krok dalej. Czy zdaje sobie panicz sprawę, że gdyby użył niewybaczalnego, to nie byłoby już innej drogi poza Azkabanem?
Tak... krok dalej... niewybaczalne. Czy naprawdę był do tego zdolny?
- Nie toleruję w swojej szkole czarnej magii. - Hampson wstał. Nagle ton jego głosu nie był już tak łagodny. - Rozumie panicz, że musi ponieść odpowiednie konsekwencje? Sądzę, że podczas kary nie powinien panicz przebywać w Hogwarcie.
Dyrektor nie wiedział jak ma się życie prywatne Lucasa, jednakże domyślał się co musiała oznaczać bójka. Nawet nie chodziło o to, że takie były zasady. Uważał, że w obecnej sytuacji jest to najodpowiedniejsze rozwiązanie.

Mógł się przejąć bardziej, oj mógł. Zwłaszcza po słowach dyrektora, gdyby użył zaklęcia niewybaczalnego to prawdopodobnie nie byłoby tej rozmowy. Od razu by znalazł się w Azkabanie bez większego ale, dowody wskazywałby jednogłośnie pana Kraya. - Azkaban nie jest miejscem dla mnie, mimo wszystko nie jestem żadnym mordercą tylko.. zbyt natarczywy i agresywny dla uczniów którzy zajdą mi za skórę.
Mruknął cicho, łuk brwiowy bolał go jak cholera. Każde poruszenie brwią sprawiało pieczenie i delikatnie otwieranie się rany która wyglądała paskudnie. Nie tak jak pocięty Jay, ten widok utkwi mu w pamięci na długie lata. Nigdy nie sądził że zobaczy kogoś pociętego jak zwierzaka idącego na rzeź, a jednak tak się stało. - Jak to nie powinienem? Przecież to tu jest mój dom.. dyrektorze. Na pewno jest jakieś rozwiązanie, nie stawiajmy wszystkiego od razu na jedną kartę przez moją głupotę. - Jęknął przeciągle i wyprostował się nagle, stał taki przygaszony przez cały czas bo go wszystko bolało. Teraz poczuł niemiłosierny ból żebra, tak.. tam też dostał kamieniem.

Hampsonowi było smutno, kiedy patrzył tak na Kraya. Do czego to doszło...
- Takie jest prawo, paniczu Kray. I gdyby zrobiłby panicz coś tak strasznego bez pomyślenia, nawet ja nie mógłbym nic poradzić - rzekł Gareth smutno, chodzą w te i z powrotem wzdłuż biurka.
Żałował swoich uczniów kiedy musiał ich ukarać. Ten tutaj przed nim nie wydawał się być tak przesiąknięty nienawiścią jak opowiadał.
- Paniczu Kray - zaczął znowu dyrektor po dłuższej chwili milczenia. Mogło się wydawać, że się zastanawiał, jednak już wcześniej wiedział jak to będzie musiało wyglądać. - Jestem zmuszony zawiesić panicza w prawach ucznia. Na okres dwóch miesięcy*. Przez ten czas nie może panicz przebywać na terenie Hogwartu. Proszę wrócić do domu i przemyśleć to, co się stało.
Hampson sięgnął do szuflady i wyciągnął z niej czerwoną skarpetkę. Majstrował przy niech chwilę z różdżką, rzucając na nią niewerbalne zaklęcia. Potem wylewitował ją na skraj biurka.
- Weźmie panicz ten świstoklik, świstuje on do Munga, gdzie zajmą się paniczem uzdrowiciele.


*W rzeczywistości będą to 2 tygodnie. Czyli do 10 kwietnia. Możesz wtedy pisać wszędzie, tylko nie w subforum Hogwart, nawet jeśli będą odbywać się różne eventy, lekcje itd. Możesz dokończyć rozpoczęte wątki. Wyjątkiem jest szlaban który dostałeś od Pattona, jednak powinien być to tylko jeden post.

Czy spodobał mu się pomysł dyrektora odnośnie kary? Niezbyt, zwłaszcza że nie mógł wrócić do rodzinnego domu oraz wynająć jakiegoś tutaj ze względu na problemy finansowe.. czy On o tym myślał? Wątpił w to, to był dyrektor. On przejmuje się tylko swoimi papierami, bezpieczeństwem Hogwartu.. w tym przypadku Lucas stanowi niebezpieczeństwo, wolne żarty. Gdyby nie Harper nie doszłoby do takich czynów, mógł siedzieć na dupsku i nie ruchać kogo popadnie. Lucas był podobny, ale nigdy nie brał się za zajęte przez wielkoludy kobiety. Mruknął cicho coś pod nosem i spojrzał chyba z wyrzutami sumienia na mężczyznę. Westchnął i odpowiedział twardo.
- Przyjmuję swoją karę na klatę.. idę w takim razie pakować swoje rzeczy.. - Ciężko będzie, ale wpadł na pewien genialny pomysł. Może zatrzymać się u swojej znajomej, Sirszy. Znając życie trochę go wykorzysta, ale musiał gdzieś pójść. Ta kobieta poniekąd sprawiała wrażenie zimnej, jednak kiedy przyjdzie Lucas w potrzebie powinny zmięknąć jej kolana i przygarnąć go pod swoje skrzydła. Przynajmniej tak mu się szczerze mówiąc wydawało. Może w końcu odnowią kontakty, może pozna jej brata oraz siostrę? Kto wie czego będzie chciała ta kobieta, była nieprzewidywalna. Może się także niezgodzić i Lucas będzie innymi słowy w dupie.

z/t

Hogwart. Do czego to doszło, że wrócił do miejsca, które uważał za najlepsze i najgorsze równocześnie? Ucieczka przed rodzicami, tutaj ich surowa ręka nie dosięgała. A kiedy dorosnął, chciał jak najszybciej stąd zwiać, zajmując się swoimi marzeniami.
A jednak wrócił do ponurych kamiennych murów, ruszających się obrazów i wszystkiego w skrócie, połączonego w jedną całość. Shawn nie był do końca pewien czy dobrze robi, pojawiając się znów w tym miejscu. Nie ze względu na uczniów, jego znajomych z Hogwartu można wyliczyć było na palcach. Do tego jeszcze jego praca. Musiał się z tym chować, zważywszy na to, że dyrektor Hampson raczej nie przyjmie do swoich czarnoksiężnika. A szkoda, mógłby nauczyć wkele pożytecznych rzeczy tą bandę dzieciaków.
Wiekowo, mógłby zostać nauczycielem, ale nie przygotowywał się w ogóle pod tą posadę. Nie robił żadnych kursów, staży, niczego.. a teraz chciał się zwyczajnie przygotować, nie był pewny w ogóle czy coś takiego będzie mu pasować. Cóż, czas pokaże.
Stojąc przed legendarnym zamkiem magii i czarodziejstwa, w głowie Shawna aż zagrzmiało od wspomnień, tych dobrych i tych złych. Najczęściej łamał tu regulamin, znęcał się nad innymi, był mistrzem pojedynków. Wyszedł z tej szkoły, nigdy nie myśląc o powrocie. A jednak stał na dziedzińcu, wpatrzony w wielkie drzwi i styl architrktoniczny zamku, podchodzący lekko pod gotycki jego zdaniem.
Ruszył powolnym krokiem, przyglądając się każdemu szczególikowi, próbując sobie go przypomnieć za jego czasów. Pięć lat poza tą szkołą to jednak dużo czasu, jeśli chodzi o zmiany.
Uczniowie też byli inni. Za jego "panowania" w tej szkole, zdawało mu się, że wszyscy byli albo bardziej podupceni, albo bardziej poukładani. Zawsze dzieliło się ich na dwie grupy. Teraz, natomiast, wszystko się pomieszało, tak jakby ktoś zechciałby zrobić dobrą zupę, wrzucając do gotowanej wody wszystkie rodzaje warzyw ze spiżarni, chcąc sprawdzić co wyjdzie.
I po dłuższym już czasie zwiedzania, odwiedzania i tak dalej, stanął przed gabinetem dyrektora, przed którym w czasach młodzieńczych tak często stał. Do gabinetu dostać się można było tylko wtedy, kiedy wypowie się hasło, lecz w jego przypadku, zanim spróbował wypowiedzieć dawne sekretne słowo pana Hampsona, rzeźba już zaczęła soę obracać, ukazując schody. Stanąwszy przed drzwiami do pokoju, zawahał się chwilowo, a potem zapukał do drzwi, otwierając je następnie.
- Witam, panie Hampson. Dobrze pana widzieć w tak dobrym stanie po tylu latach. - Rzekł, spoglądając na dyrektora szkoły, który rzeczywiście, dobrze się trzymał jak na tak wiekową osobę.
- Oboje chyba wiemy po co tu przybyłem, prawda? - Jego słowa można było źle zinterpretować, co się często zdarzało, jeśli chodzi o wypowiedzi Reeda. Chodziło mu zaś, o to, żeby od razu przystąpić do tego co mieli przedyskutować. Po co tracić czas, jak i jego za mało.

Gareth oczekiwał pana Reeda, obrazy w Hogwarcie dały mu znać o jego pojawieniu się, kiedy tylko postawił pierwsze kroki na szkolnych korytarzach. Korespondowali już i Hampson wiedział czego były uczeń oczekuje, chciał jednak porozmawiać z nim osobiście.
Rok szkolny zaczął się wcale nie tak dawno temu, ale dyrektor był już zmęczony - z roku na rok coraz bardziej. W magicznym świecie niby nie działo się nic konkretnego, ale z drugiej strony... takie rzeczy, zmiana ministra i te migracje z Hogsmeade do Doliny Godryka. Nie był też przekonany co do gry jego uczniów w mistrzostwach quidditcha, dotychczas wszystkie wymiany odbywały się w ramach szkoły. Nie miał już jednak na wszystko tak dużego wpływu jak jeszcze niedawno.
Chimery miały wpuścić Shawna, dlatego też nie zdążył wypowiedzieć hasła, którego przecież nawet nie znał. W przypadku Hampsona nie były to wymyślne słodycze, uczniowie lubili mylić go z Dumbledorem i próbować wejść do gabinetu sami. Było to całkiem zabawne, ale też miłe, że mógł być podobny do byłego dyrektora. Cóż, na pewno mieli parę cech wspólnych.
- Dzień dobry, panie Reed. Proszę siadać - rzekł dyrektor, który przecież nie był aż tak stary, a czarodzieje spokojnie dożywali ponad setkę. Jeśli miał umrzeć z przyczyn naturalnych i do tego czasu cały czas rządzić szkołą, to jeszcze wiele pokoleń go pozna. - Dziękuję bardzo.
Przyglądał się uważnie chłopakowi, zastanawiając się czy chce mieć kogoś takiego w swojej szkole. Od czasów Sheraziego starał się dokładnie dobierać kadrę. Chociaż ci wszyscy przyjezdni z Ameryki...
- Oczywiście. Proszę mi opowiedzieć na początek co pan robił po ukończeniu Hogwartu? I, oczywiście, dlaczego chciałby pan zająć to stanowisko? - zaczął rozmowę, cały czas zasiadając w swoim wygodnym fotelu za ogromnym biurkiem.