Nie wiem, co mogę napisać, to takie dziwne- próbować nawiązać kontakt, nie mając absolutnie żadnego punktu zaczepienia. Dlatego mam nadzieję, że okażesz się kimś pomysłowym, bo rozkręcenie naszej korespondencji może nie być takie łatwe. Opowiedz mi coś o sobie- czy lubisz zwierzęta? Naturę? A może jesteś typem czciciela cywilizacji i miasta? Miasto. Masa. Maszyna.
Czuję się troszeczkę podekscytowana takim rodzajem rozmowy. To ciekawe doświadczenie nie sądzisz? Odpowiadając na twoje pytanie: Tak. Kocham, uwielbiam, wielbię zwierzęta i naturę. Uwielbiam spędzać czas na świeżym powietrzu, przeróżne wspinaczki, spacery są dla mnie czystą przyjemnością. Zwierzęta kocham wszystkie, bez wyjątku. Może niektórych się boję, ale mimo wszystko są dla mnie niesamowite! Teraz moje pytanie: Jakie są twoje pasje? Moim zdaniem to jedno z ważniejszych pytań jakie mogę komuś zadać. Człowieka można poznać po jego zainteresowaniach i pasjach.
to znaczy, że mamy coś wspólnego, bo wychodzę z założenia, że człowiek jest integralną częścią natury i dlatego powinien wiedzieć o niej możliwie najwięcej. Poza tym, natura to coś bezsprzecznie doskonałego. Moje pasje? Ha. Nie mogę powiedzieć, by było ich wiele. Może kiedyś- tak, ale życie to zmiany, prawda? Przede wszystkim przyroda. Trochę muzyka. Kiedyś Quidditch. Właściwie nie wiem, czemu biorę udział w tej zabawie. Chyba brakuje mi w życiu takiej beztroski, może liczę, że coś to zmieni... To niewątpliwie ciekawe doświadczenie. Pozdrawiam Cię.
Masz rację, człowiek jest integralną częścią natury, jednak ta zdolność integracji zaczęła zanikać i można powiedzieć, że człowiek usamodzielnił się i odciął pępowinę matki natury. Po prostu ludzie uważają, że bez niej poradzą sobie bardziej i uważają, że ona zawadza, co zasmuca mnie i to bardzo mocno. Nie mogę zrozumieć, jak ludzie mogą niszczyć i nie dostrzegać piękna otaczającego nas świata. Przecież to chyba niemożliwe, żeby to piękno było niezauważalne! Wybacz, trochę za bardzo wczułam się w dany temat. Często mi się zdarza, jeżeli mówię o czymś co mnie fascynuje lub wzbudza we mnie różnorodne uczucia. Nie mogę tego opanować, więc będziesz musiał się drogi Ktosiu do tego przyzwyczaić. Mam nadzieję, że nie będzie Cię to zbytnio drażnić. Co do Tajnej Korespondencji, to bardzo ciekawe doświadczenie. Po prostu trudno poznać wszystkich uczniów, a może się okazać, że odnalazło się swoją drugą połówkę, bądź nie zastąpionego przyjaciela lub po postu można rozpocząć nowe znajomości.
Nie martw się o naturę, ona jeszcze kiedyś da nam popalić, jestem o tym dziwnie przekonany. Już daje. Ludzka bezczelność i pycha nie znają granic, ale nieraz przecież dostajemy po nosie od Matki Natury, prawda? Gorzej, że nie jest wtedy specjalnie... hm, sprawiedliwa i daje ludzkości zbiorowego klapsa, zamiast skoncentrować się na tych "wyemancypowanych", ale cóż... taki los. Miło jest trafić na kogoś, kto aż kipi entuzjazmem życiowym. Zwłaszcza że mnie go brakuje, więc niech Cię to nie krępuje. Fakt anonimowości pozwala się trochę otworzyć, nie sądzisz? Ciekaw jestem, czy odgadniemy wzajemnie swoje tożsamości. Chociaż podejrzewam, że z moją będzie niezwykle trudno...
Brakuje Ci entuzjazmu życiowego? Przecież to prawie niemożliwe! Każdy na swój sposób ma jakiś zapał i to jest właśnie jego indywidualna cecha, której nie można zastąpić. Nie uwierzę, że jest inaczej. Każdy człowiek jest indywidualny, nie można go porównać do innego człowieka, bo to jest niemożliwe, żeby byli do siebie, aż tak podobni, żeby ich porównywać, nie sądzisz? Co do anonimowości, to masz rację, mnie trudno jest nawiązywać kontakty, nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Dlatego taka forma rozmowy – listowna – jest dla mnie najlepszą jaka może być! Muszę się z tobą zgodzić, pewnie będę miała problem z rozpoznaniem kim jesteś. Nie znam za dużo ludzi z Hogwartu, zresztą nie jestem dobra w takie gry. Za to ty będziesz miał proste zadanie. Nie jestem zbyt skomplikowana i łatwo mnie czasami rozgryźć.
"prawie" to słowo klucz. W tym "prawie" doskonale się mieszczę, chociaż nie wiem, jak to możliwe. Oczywiście, każdy jest inny. Ale spójrz- niektórzy żyją, a inni po prostu... są. No właśnie. Musisz przyznać, że jest to zasadnicza różnica. Ja też nie należę do nadmiernie rozmownych, dlatego ta zabawa stanowi ciekawe urozmaicenie. Będę niecierpliwie czekał na Twoje listy, bo bije z nich tyle radości, że trudno jej nie ulec. Tak mówisz? Hm, ciekawe, będę się uważniej rozglądał. Chociaż pewnie nie będę miał zbyt wielu okazji, by to robić. Nie jesteś Ślizgonką, prawda? Nie brzmisz na Ślizgonkę.
Zgodzę się… Muszę się przyznać, że też w swoim życiu miałam okres, że zamiast żyć, po prostu byłam. Nie odczuwałam, żadnego sensu dla mojego istnienia, ale… to wszystko się zmieniło, z czego jestem bardzo zadowolona! Widzę, że ta cecha nas łączy, ale szczerze mówiąc, jeżeli mnie ktoś pozna bliżej, to błaga o to, żebym siedziała cicho, zwłaszcza jak… ojej prawie napisałam moją główną cechę… na razie zostawię ją w tajemnicy. Nie jestem Ślizgonką i nigdy nie mogłabym nią być… chyba… sama swojego charakteru nie ocenię, a więc nie powiem Ci, czy mogłabym, czy nie mogłabym. A tak w ogóle, to jesteś szybki! Już zdążyłeś wykluczyć jeden z domów, a ja? A ja nadal nie zaczęłam Cię analizować… tak przez list jest dwa razy trudniejsze niż przy zwykłej rozmowie.
Mój stosunek do życia raczej nieprędko się zmieni, jeśli w ogóle, ale da się z tym żyć, da się to zaakceptować, uwierz. Mam wrażenie, że niedługo zaczniesz przeklinać ślepy los, że właśnie ja przypadłem Ci w udziale jako korespondent, ale jedni mają szczęście, a innym go brakuje. Myślę, że jesteś Puchonką, chociaż oczywiście mogę się mylić. Nie ma w Tobie gryfońskiego pazura, ani krukońskiego chłodnego racjonalizmu, jest za to ciepło i entuzjazm. Myślę, że moja intuicja mnie nie myli, zwykłem jej ufać. Nie przejmuj się, myślę, że ze mną nic nie jest łatwe, nawet zgadywanki, taki już ze mnie typ. Mam nadzieję, że moje listy nie są dla Ciebie zbyt przytłaczające- ciężkie myśli sprawiają, że i pióro nie należy do najlżejszych. Czy masz żywą mimikę i gestykulację? Ulubiony przedmiot? Kolor? Owoc? Znudziło mnie bycie Ktosiem. Od teraz będę się podpisywał jako
Powiem Ci, że też od pewnego czasu zastanawiałam się nad zmianą podpisu, ale nic nie umiałam wymyślić! Teraz kiedy ty podpisujesz się jako Tristis, skojarzyło mi się to z mugolską legendą „Tristan i Izolda”, a więc mój podpis dopasował się do moich skojarzeń! Wierzę, ale wierzę również w to, że uda Ci się to zmienić i będziesz mógł być szczęśliwy. Dlaczego? Dlaczego miałabym przeklinać los? Wcale nie żałuje, że to właśnie z tobą mam tajną korespondencje, wręcz przeciwnie! Bardzo cieszę się z tego powodu. Masz rację, nie myli Cię twoja intuicja, choćbym błagała los nie mogłabym zmienić mojego zachowania, od razu widać, że jestem Puchonką. Może i są trudne, ale są za to bardzo ciekawe! Przecież jeżeli wszystko byłoby proste to świat byłby nudny, a tego chyba nie chcemy. Oczywiście, że nie są, nie przejmuj się! Ojej taka nawałnica pytań się pojawiła. Odpowiedzi oczywiście podam, ale chyba czas abym i ja zaczęła Cię analizować, nieprawdaż? Najpierw odpowiedzi. Po kolei! - Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, pewnie zależne to jest od tego o czym w danym momencie mówię. - Przedmiot? Nie mam zielonego pojęcia, nie zastanawiałam się nad tym! - Kolory lubię wszystkie, ale ulubiony to hmmm… czerwony, biały, czarny, fiołkowy. - Uwielbiam Arbuzy we wszelkiej postaci i brzoskwinie! Teraz moja analiza. Będzie krótka… wydaje mi się, że jesteś Krukonem (pewnie się mylę, ale można spróbować, nieprawdaż?). Po mojej ‘analizie’, bo tego analizą nazwać nie można, pora na serię pytań. Ile masz lat? Od jak dawna jesteś w Hogwarcie? Jakie są twoje pasje? Co najbardziej lubisz robić?
to może inaczej- czego najbardziej lubisz się uczyć? Więc jednak intuicja mnie nie zawiodła, a stara, dobra Tiara się nie myli. Nie, nie jestem Krukonem, strzelaj dalej. Może mam pewne cechy, które mnie wiążą z tym domem, ale nie należę do niego. Pozwolisz, że odpowiem tylko na te pytania, które nie popsują nam dalszej zabawy? W Hogwarcie jestem od początku- nie pochodzę z Kanady ani Australii, jeśli o to chcesz mnie spytać. Pasjami snuję się po Zakazanym Lesie i próbuję oswoić niebezpieczne zwierzęta. Najbardziej lubię być blisko przyrody. Lubię też słuchać muzyki. I myśleć.
Moje pytania: - Czego się najbardziej boisz? - Wolisz wieczory czy ranki? - Jakieś niezwykłe marzenie?
Mówisz, że nie trafiłam? No cóż zdarza się! Do trzech razy sztuka, jednak na razie wstrzymam się z dalszymi strzałami. Szczerze mówiąc nie mam zdolności do takich gier, zwłaszcza, z taką małą ilością informacji. Jak sam stwierdziłeś, masz pewne cechy z tego domu, widocznie dlatego się pomyliłam. Co do uczenia się, to naprawdę nie mam zielonego pojęcia, nic nie przychodzi mi do głowy. Nie lubię zbytnio się uczyć. Ale skoro muszę coś wymienić no to proszę: Magia Żywiołów, Astronomia, Zielarstwo, Transmutacja, Magia Sztuki, ONMS, Dzikie zwierzęta, Magia Lecznicza, Niebezpieczne Rośliny i Teatr Czarodziei. Dużo tego, nieprawdaż? Niektóre z tych przedmiotów przyswajam sama… bo mnie ciekawią! Oczywiście, że to nie problem, jestem świadoma, że nie na wszystkie pytania można odpowiedzieć. Ale widać, że jesteś czujny! To teraz moje odpowiedzi: Wszystkiego! Znaczy się, najbardziej głośnych, nagłych dźwięków! Nie wiem czemu, zawsze podskakuje, pisknę… robię to nieświadomie, znaczy moje ciało reaguje na to tak, a nie inaczej. Wieczory, są romantyczne, można pomyśleć i oglądać piękne nocne niebo… To jest zadziwiająco kojące. Niezwykłego marzenia nie mam. Jest ono zwykłe, przeciętne… chciałabym założyć rodzinę i być szczęśliwą oraz… oraz coś jeszcze, ale to nieważne.
Czas na moje pytanka! - Jakie jest twoje ulubione danie? - Jakieś konkretne cele w życiu? - Co Cię drażni, denerwuje?
Nie wiem, czy Ci tym popsuję zabawę, czy ulżę, ale... Gryffindor. Rzeczywiście, dużo tego, ale to świadczy o otwartym umyśle, więc tylko pogratulować! Ja też lubię wieczory, chociaż ranki dają człowiekowi jakąś nadzieję, a wieczory... cóż, raczej pozwalają skonstatować, że dzień nie przyniósł żadnych zmian. To ładne marzenie. Naprawdę.
- Hmmm... ulubione danie? Trudno powiedzieć. Ale przyznaję, że jestem typem mięsożernego, brutalnego faceta, który czuje się szczęśliwy, mając przed nosem coś w rodzaju pieczeni, żeberek w miodzie albo pieczonej kaczki.
- Mam cel, do którego nie mam jak dążyć. Paradoks, prawda? Chciałbym znowu się śmiać. I wstawać rano z przekonania, a nie z nawyku.
- Denerwują mnie ludzie, którzy mówią, nie mając nic do powiedzenia, a także Ci, którzy próbują mnie do czegoś zmusić lub nachalnie przekonać. Nienawidzę, kiedy ktoś próbuje wycisnąć ze mnie zwierzenia. W ogóle drażliwy ze mnie typ. Nie cierpię Ślizgonów, nie cierpię wygodnictwa, zakłamania i oportunizmu. I cynizmu.
Moje pytania: - O czym myślisz, wyczarowując patronusa? Jeśli to zbyt intymne pytanie- nie odpowiadaj. - Żywioł z jakim się utożsamiasz? - Znak Zodiaku?
Griffindor… Był drugi na mojej liście! Nie wiem nawet czemu… Ulżyło mi i jedyne co to żałuje, że nie udało mi się odgadnąć tego. No ale cóż, widocznie, nie mam talentu do takich rzeczy! A więc trafiłam na mięsożercę? Ja uwielbiam jeść Spaghetti, nie mam pojęcia czemu, ale naprawdę uwielbiam! Do każdego celu można dążyć! Małymi kroczkami, z pomocą innych… ale zawsze! Po prostu potrzebujesz kogoś, kto Ci pomoże, bynajmniej tak mi się wydaje. Mnie również denerwuje taki typ ludzi, mamy podobną cechę, to miło!
- Patronusa? Zawsze kiedy zaczynam, myślę o mojej matce, o czasach kiedy byłam dzieckiem. To jest właśnie moje najszczęśliwsze wspomnienie. - Utożsamiam się z ogniem, jednak wszyscy mówią mi, że mój żywioł to woda i może mają rację, ja po prostu bardziej wolę ogień więc wolę się okłamywać, że jednak jest to ogień. - Wodnik.
Teraz moje pytania! - Ulubione miejsce w Hogwarcie? - Ulubione zwierzę? - Czy jest coś czego nie zniósłbyś w swoim życiu?
Nie szkodzi, każdemu może trafić się gorszy dzień. Ja dla przykłady nie mam dzisiaj weny, żeby cokolwiek napisać oprócz pytań, tak więc:
- Lubię, ale na niego patrzeć, grać nie potrafię, jestem kaleką społeczną i okropną niezdarą, więc grając w jakiekolwiek gry zespołowe, mogłabym się zabić! Zresztą nie lubię spędzać czasu z ludźmi i nie potrafię się z nimi dogadać, więc zapewne praca zespołowa nie szłaby mi za dobrze!
- Nie. Nie ufam ludziom, ani nikomu z mojego otoczenia, ponieważ każdy bez wyjątku kłamie. Ludzi nie obchodzą to jakie ma ktoś uczucia, najważniejsze jest własne bezpieczeństwo i najważniejsze są własne uczucia. Niektórzy ludzie uważają nawet, że uczucia innych można zdeptać i uważać je za nieistniejące…
- Wilki, psy, koty, małpki, wszystkie zwierzęta z wyjątkiem niektórych robaków! Ale tak najbardziej, to chyba właśnie wilki. Nie wiem dlaczego, ale są dla mnie wyjątkowe. Żyją w watahach, a jednak ludzie nazywają je samotnikami… są wytrwałe i… właściwie nawet nie wiem.
Moje pytanka: - Gdybyś był bogaty i mógłbyś kupić wszystko, nawet to czego nie da się kupić, co byś kupił? - Masz kogoś ważnego w swoim życiu? – Jeżeli nie chcesz nie odpowiadaj. - Co uważasz o człowieku?
Znów ciężki dzień, wybacz, znów tylko odpowiem na pytania i zadam własne, jeśli nie masz nic przeciwko.
- Kupiłbym nowe życie dla pewnej zmarłej osoby. - Miałem. Kiedyś. - Temat rzeka. Człowiek jest zmienny. Są rzeczy, które mogą go zupełnie odmienić, złamać, odebrać wolę życia. Człowiek jest niszczycielem, ale i twórcą. Człowiek to istota dychotomiczna, dwoista. Człowieka należy oceniać przez pryzmat wychowania i okoliczności, w jakich podejmuje decyzje. Człowiek, który świadomie wybiera zło, tylko dla tego, że jest łatwiejsze, nie może być usprawiedliwiony. To nieprawda że ludzie są z natury dobrzy albo źli. Są skomplikowani i zarówno wewnętrzna siła, jak i zewnętrzne warunki decydują o tym, kim się staną.
Moje pytania:
- Jesteś na coś uczulona? - Jakie masz oczy? - Ulubiony zapach? - Co sądzisz o samobójstwie- jest aktem odwagi czy tchórzostwa?
- Chyba nie jestem na nic uczulona. - Zielone. - Uwielbiam zapach Lilli. Chociaż nie tylko. Zapachy większości kwiatów są dla mnie kojące i owoców! - Oczywiście, że aktem tchórzostwa. Jeżeli ktoś popełnił samobójstwo, zazwyczaj zrobił to, ponieważ nie potrafił sobie poradzić z problemami. Krótko mówiąc, ucieka od nich właśnie w ten sposób. Jednakże… jest jeszcze druga możliwość. Ale jest to taki skrajny przypadek, że nawet jest to bardzo mało prawdopodobne, żeby to zdarzyło się komukolwiek.
Widzę, że masz często ciężkie dni. Nie sądzisz, że trzeba by było odpocząć? Albo chociaż zwolnić tępo. Jeżeli będziesz się przemęczał to nie wyniknie z tego nic dobrego. Jestem tego pewna w stu procentach.
Powtórzę kilka pytań, które mi już zadałeś: - Jakie lubisz zwierzęta? - Jaki lubisz kolor? - Czy ten kolor/kolory, które lubisz mają dla ciebie jakieś konkretne znaczenie, czy po prostu lubisz je, bo są ładne? - Sądzisz, że ludźmi kieruje przeznaczenie, które narzucone jest z góry? A może to my sami kształtujemy sobie przyszłość? Albo po prostu ślepo podążamy za celami, które są tylko iluzją stworzoną, przez otaczający nas świat, który istnieje tylko w naszej podświadomości? Albo masz jakieś inne zdanie na ten temat?
Odpoczywanie w moim wypadku jest raczej trudne, ale to nieważne. Nic mi nie będzie, silny ze mnie facet, mój organizm jest nie do zdarcia, ale dziękuję za troskę.
- Na zwierzęta odpowiadałem- psowate, wszelkie psy, wilki, kojoty... Ale fascynują mnie hipogryfy. - Lubię niebieski, bo kojarzy mi się z wodą i spokojem. Jest wyciszony, nie rzuca się w oczy, ale przynosi ukojenie. Chociaż lubię też zieleń ze względu na kolor lasów i pól. - Sam się nad tym niejednokrotnie zastanawiałem i myślę, że prawdopodobnie zmierzamy do pewnych punktów w czasie i naszej historii. Gdy do nich docieramy, decyzje, które podejmujemy wiodą nas do kolejnego punktu, kolejnych rozstajów. Tak przynajmniej mi się wydaje. Niektóre zbiegi okoliczności są zbyt niezwykłe, z kolei przeznaczenie przekreślałoby sens naszych działań i wolną wolę, więc... tak. Oto moje zdanie. A jakie jest Twoje?
Moje pytania: - Góry, morze, las czy łąka? Dlaczego? - Jesteś romantyczką? - Z jaką rośliną się utożsamiasz? - Wierzysz w pokrewieństwo dusz?
To dobrze, że jesteś silny. Pewnie dzięki temu Ci łatwiej w życiu. Odpowiadałeś? Jestem taka zakręcona, że zapomniałam o tym! No tak już pamiętam! Wybacz, ale naprawdę wypadło mi to z głowy!
- Trudny wybór. Każde z nich jest dla mnie wyjątkowe. Góry są piękne! Uwielbiam się wspinać, naprawdę jest dla mnie bardzo odprężające. Dalej. Nad morzem można fajnie się bawić, wypoczywać, relaksować się. Las… w lesie można podziwiać piękno natury i wsłuchiwać się w jego piękny i wyjątkowy śpiew. A na łące mogę się odprężyć i skupić. W samotności przemyśleć pewne spawy. Więc niestety, ale nie mogę wybrać żadnego.
- Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia, zależy co widzisz pod słowem ‘romantyczka’, każdy może odbierać to inaczej.
- Pewnie z tymi co najbardziej kocham, lilie! Lilie są niewinne, czyste. Bynajmniej tak je kojarzą ludzie. Mam nadzieję, że i ja mogłabym być taką lilią.
- Tak, wierzę - ale wyczerpująca odpowiedź, no niesłychane!
No to teraz ja! - Do jakiego typu człowieka byś się przypisał? - Czy uważasz, że byłbyś w stanie poświęcić coś bardzo ważnego dla ciebie dla ukochanej osoby? - Czy wybaczyłbyś osobie, która zraniła Cię dotkliwie? A gdyby to była osoba Ci bliska? Albo osoba, którą kochasz?
Chyba siła mojego organizmu nigdy mi nie ułatwiała życia. To coś zupełnie innego- po prostu rzadko choruję i niełatwo mnie zmęczyć. Czasem tego żałuję, bo dobrze by było paść ze zmęczenia i spać godzinami. Moje ciało za szybko się regeneruje, nie dając na to czasu umysłowi i całej tej psychologicznej gmatwaninie w głębi mnie. Więc jak Ty rozumiesz to słowo? Tj. "romantyczka"?
- Hm, a jakie typy ludzi mam do wyboru? Czy oczekujesz po prostu mojej skróconej charakterystyki?
- Byłbym. Wszystko.
- To chyba zależy, jak by mnie zraniła i jaki miała w tym cel, czy w ogóle zrobiła to specjalnie. Możliwe że bym wybaczył, ale nie, gdyby wynikałoby to z egoistycznych pobudek czy nieliczenia się z moimi uczuciami. Myślę, że byłbym w stanie usprawiedliwić czyn, wynikający ze słabego charakteru. Ale nie wiem.
Skoro Ty zmieniasz imię na roślinne, to i ja to zrobię. Od dziś będę się podpisywał jako...
W przeciwieństwie do ciebie ja mam bardzo słaby organizm. Często choruję i robię sobie krzywdę. To jest okropne! Nigdy nie mogłam zbytnio się wysilać, przez co większość moich marzeń została zdruzgotana natychmiast. Jak byłam dzieckiem chciałam uczyć się sztuk walk, niestety mój organizm mi na to nie pozwalał. W końcu skoro nie mogłam się realizować w tym to chciałam znaleźć inną pasję. Niestety każda była przeciwna mojej naturze. Taniec, aktorstwo… jednak… mimo wszystko, że nie mogę wykonywać tego czego kocham robię to. Nie jest to dla mnie zbyt dobre, ale jestem gotowa poświęcić wszystko, żeby móc chociaż spróbować zaistnieć w którejś z tych sfer… zwłaszcza w tej ostatniej.
Romantyczka… Można mieć romantyczną duszę, serce, umysł. Romantyczny umysł dotyka sfery artystycznej, wiersze, pieśni i tym podobne. Romantyczne serce dotyka sfery cielesnej romantyczne kolacje przy zachodzie słońca, kwiaty. Romantyczna dusza… Zresztą odpowiem może ogólnie na to. Jeżeli chodzi czy ja byłabym romantyczką, odpowiedziałabym, że nie mam zielonego pojęcia. Jednak jestem w stu procentach pewna, że gdyby mój chłopak był romantykiem to byłabym bardzo szczęśliwa. Dodatkowo dla mnie romantyczne mogą być nawet drobnostki. Potrafię się cieszyć nawet z małych rzeczy, są dla mnie niezwykłe, wszystkie drobnostki… Bo wszystko ma jakieś znaczenie, nieprawdaż? Nawet te małe rzeczy, jeżeli są dane od serca, to mogą stanowić wielką siłę, wielkie uczucie… Po prostu coś niezwykłego.
Najważniejsze, że daje Ci to szczęście. Jeśli człowiek coś naprawdę kocha, wszystkie niedogodności nie mają specjalnego znaczenia, w każdym razie tak zawsze uważałem. Moją pasją kiedyś był Quidditch, ale minęło i to. Chociaż nadal lubię od czasu do czasu polatać na miotle, prawie nigdy tego nie robię. Szkoda, że Twoje ciało działa na Twoją niekorzyść... ale tym ważniejszy jest fakt, że się nie poddajesz.
Oczywiście, zawsze uważam, że najważniejsze jest to, co niematerialne, to znaczy intencja. A czym się charakteryzuje romantyczna dusza? Rozwiń to, bo bardzo zaciekawiła mnie Twoja teoria!
Nasza korespondencja sprawia mi dużą przyjemność. Cieszę się, że trafiłem właśnie na Ciebie.
Miło mi to słyszeć! Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że spotkam kogoś takiego na korespondencji. Cieszę się, że mimo wszystko przemogłam się i wzięłam w niej udział!
Staram się jak tylko mogę, ale to jak mi to wychodzi… to już inna sprawa! Szczęście to jedna z ważniejszych rzeczy w naszym życiu. Bez niego wszystko wokoło traci piękno, nie sądzisz? Jeżeli jesteś smutny to widzisz świat w czarno – białych barwach. Nic nie jest wyjątkowe, tylko szara codzienność, która mogłaby nawet nie istnieć. A kiedy dodać do tego nutkę nadziei i kroplę szczęścia wszystko staje się inne. Może nie całkowicie inne, ale zmienia się coś co daje nam tą wiarę w lepszy dzień!
Co do romantycznej duszy. Powiedz mi czym jest dusza? To odzwierciedlenie nas samych. Więc romantyczna dusza, moim zdaniem nie powinna mieć definicji. Jest indywidualna, jedyna w swoim rodzaju dopasowana do każdego z nas. Nie da się jej nauczyć, nie da się jej wyćwiczyć, ona po prostu jest i kieruje sercem i umysłem. Bynajmniej ja to tak widzę.
Zgadzam się ze wszystkim, co mówisz, a mówisz bardzo mądrze. Widzę, że zabawa dobiega końca i teraz rodzi się pytanie- czy chcesz poznać pana Dęba? Możesz być niemile zdziwiona, więc decyzję pozostawiam Tobie... nie chciałbym, byś była rozczarowana. Pozdrawiam Cię!
:: 
