NO dalej, dalej bo zaczyna już ją nieźle suszyć!

The member 'Zoe F. Champion' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

BAZINGAAAAA

The member 'Scarlett Maya Saunders' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

Bum?

The member 'Elijah O'Conneght' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

Coś nie tak. Jeszcze raz...

The member 'Elijah O'Conneght' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

wejdź

The member 'Patric Rhodes' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

muszę zobaczyć, czy gdzieś wejdę

The member 'Scarlett Maya Saunders' has done the following action : Rzut kośćmi

'Kostki' :

Ach, te ruchome schody... @Hannah Wilson i @Morticia Slippery biegły właśnie na zajęcia, kiedy ich oderwały się od korytarza i ruszyły w zupełnie inną stronę. Świetnie... Wyglądało na to, że spóźnią się na transmutację z Pattonem Craine'm, czego nie chciałby chyba nikt zdrowy na umyśle.
Wtedy Hannah przypomniała sobie, że słyszała jakąś plotkę o tajemnym przejściu z Zakazanego piętra, które prowadziło podobno w okolice klasy do transmutacji. Miałoby to nawet sens, biorąc pod uwagę, że urzędował w niej ten stary psychopata. Rzekome przejście było ich jedyną szansą na dotarcie na lekcję na czas, więc zgodnie uznały, że spróbują.
Otwierały wszystkie drzwi po drodze, ale za żadnymi nie było sekretnego korytarza z plotki. Nie zatrzymywały się nigdzie na dłużej, nadal licząc na to, że jeszcze zdążą. Nie mogły jednak tak po prostu zamknąć za sobą drzwi, za którymi znalazły las. Tak prawdziwy las, do tego wyglądający znajomo. Co z tego, że były kilka pięter nad ziemią. Zaciekawione weszły głębiej, chcąc zbadać, czy las był iluzją, czy jednak nie. Czy chciały czy nie, nie mogły już tak po prostu wrócić na korytarz, bowiem gdy któraś z nich obejrzała się po kilku krokach, okazało się, że drzwi zniknęły.

-----------------------------------------------
Zaczyna którakolwiek z Was. Jeszcze tu wbiję, ale póki co się nie przejmujcie
Pytania i zażalenia na pw do Gemmy :)

poziom zaklęcia: specjalne
punkty zaklęć: 19pkt (+5 za różdżkę)
punkty ONMS: 41pkt
faktyczny poziom zaklęcia: złożony
status: student

kosteczki:

kostki: 4, 5, 3


Przez swoją animagiczną formę, którą odzwierciedla również jej patronus, Keyira czuła się szczególnie związana z tym zaklęciem. Używała go już wcześniej w czasie wakacji, kiedy wraz z Perpetuą testowały na plaży swoje możliwości. Hologram wilka wciąż wprawiał ją w zachwyt, tym większy, że posiadał siłę fizyczną prawdziwego zwierzęcia i mógł wyrządzić przeciwnikowi realną krzywdę. Taki był zresztą sens zaklęć ofensywnych, czyż nie? Od tamtej pory nie miała żadnej okazji, by przećwiczyć zdobyte umiejętności, a wiedziała, że zaniedbując je mogła mieć później trudności z posługiwaniem się nimi w nagłych sytuacjach. Dlatego też zdecydowała się odświeżyć sobie pamięć, tak na wszelki wypadek.
Jako, że Shercliffe nie przepadała za chwaleniem się czy ogólnym zdradzaniem swoich mocnych stron, nie stawiła się w tym celu na sali treningowej, gdzie praktycznie każdy mógłby ją podejrzeć. W Hogwarcie nie brakowało ciekawskich spojrzeń, ale na szczęście zdecydowana większość ich właścicieli nie była świadoma sekretów, jakie dane było poznać niektórym wybrańcom. Jednym z takich sekretów było właśnie pomieszczenie imitujące kawałek Zakazanego Lasu, do którego dostęp był bardzo mocno ograniczony. Ona jednak, z jakiegoś powodu zawsze mogła wejść do środka. Natura i brak ludzkiego czynnika znacząco ułatwiały skupienie się na nauce, tak więc Keyira przygotowała sobie "stanowisko" i podeszła do zadania ze spokojem. Wyciągnęła różdżkę, ustawiła się w odpowiedniej pozycji i oczyściła umysł, oddychając głęboko.
— Lupus palus — wyrecytowała dokładnie, wykonując nadgarstkiem wyuczony już ruch.
Udało jej się za pierwszym razem. Z końca magicznego patyczka spłynęła na poszycie niebieskawa mgiełka, która przybrała postać wilka.
Shercliffe obrała sobie za cel niewielkie drzewko, na które hologram rzucił się bez zbędnej zwłoki, rozszarpując gałązki z zaskakującą zaciekłością. Dziewczyna zaśmiała się i gdy tylko magiczny twór zniknął, z entuzjazmem ponowiła inkantację.
— Lupus palus!
Niestety, tym razem koniec różdżki jedynie rozbłysł, po czym zgasł bez dalszych, zauważalnych efektów. Key zamrugała z zaskoczeniem, a potem zmarszczyła brwi w niemej konsternacji. No tak, powinna się była spodziewać, że przesadna pewność siebie i rozproszona uwaga zbiorą swoje żniwo. Prawda była taka, że brakowało jej wprawy, chociaż fakt ten wcale jej nie zniechęcił... W końcu właśnie po to się tutaj wybrała, by zdobyć więcej doświadczenia.
Pokręciła głową, rozluźniła ramiona i pokręciła nimi w ramach rozgrzewki. Niecierpliwość i irytacja do niczego jej jednak nie doprowadziły, gdyż kolejna próba także zakończyła się niepowodzeniem. Dwie porażki pod rząd, no cóż. Gdyby czar był prosty, na pewno nie widniałby w spisie jako zaklęcie specjalne. Nawet jeśli jej znajomość ONMS ułatwiała sprawę, nie odwalało to za nią całej roboty.
Przysiadła na skale i spróbowała zapanować nad emocjami. Powtórzyła ruchy nadgarstka, jak również kilkukrotnie przerobiła inkantację, dla pewności zerkając do notatek, które na wszelki wypadek sobie przygotowała. Kiedy ponownie stanęła na przeciwko swojej "ofiary", wszystko zdawało się nieco jaśniejsze.
— Lupus palus — rzuciła, po czym obserwowała uważnie jak hologramowy wilk formuje się u jej stóp. Zamiast jednak rozkazała mu znów zaatakować, najpierw sprawdziła swoje możliwości kontroli nad niematerialnym pupilem.
Kazała mu obiec polanę, zrobić krótki salon między drzewami, a na koniec zarządziła, by przysiadł grzecznie u jej boku. Fascynacja odżyła w niej na nowo, następne polecenie przyszło jej już wydać bardzo łatwo. Wiedziała, że żeby zaufać w siłę wilka, musiała ufać samej sobie. Z tym właśnie przeświadczeniem spędziła w tym miejscu niemal kolejne dwie godziny. Z każdej porażki wyciągała nowe wnioski, a każdy sukces zapisywała dokładnie w pamięci. Chciała za wszelką cenę sprawić, że każdy wilk obecny w jej życiu będzie stał po jej stronie. Czy to w animagicznej formie, czy to za sprawą patronusa, a nawet - jak w tym przypadku - w holograficznej formie.

/zt

Wejśćie:2
Żaba: Dorcas


Naprawdę już nie chce mi się ukrywać po błoniach z papierosami. Kiedy byłem tutaj ostatnie lata, spędziłem wiele dni na poszukiwaniu najróżniejszych miejsc gdzie mogłem palić. Większość z nich było w Zakazanym Korytarzu. Za moich czasów, kilka lat temu, mało kto do nich chodził. Niewiele osób się do nich zapuszczało w obawie przed prefektami oraz nauczycielami. I w pewnym momencie było to tak rzadkie, że coraz mniej osób sprawdzało czy ktoś jest w jakimś nielegalnym miejscu. Zakładam, że nadal tak jest dlatego bez większych obaw zmierzam w kierunku sali gdzie miałem chociaż ułudę, że faktycznie palę sobie na dworze. Oczywiście rozglądam się czy ktoś za mną nie idzie, ale wydaje mi się, że nikogo nie ma. Ponownie mam za wielką, szarą koszulę, workowate spodnie, które zwinąłem nad kostkami. Nawet w budynku szkoły mam na nosie okulary. Tym razem to czarne pilotki, dość zwyczajne jak na moje zestawy.
Wchodzę do Kawałka lasu i z ulgą zapalam papierosa. Równocześnie wyciągam z kieszeni czekoladową żabę. Najpierw tradycyjnie wypuszczam z rąk słodką istotę, by mogła sobie pomieszkać w tym miłym zakątku, sam zaś wydłubuję kartę pudełka.

Pierwszy patrol na zakazanym piętrze w tym roku zapowiadał się naprawdę spokojnie. Wszyscy w większości siedzieli w pokojach wspólnych lub na błoniach podekscytowani spotkaniem ze swoimi znajomymi, po tak długiej przerwie, a co bardziej lubiący się oszukiwać, siedzieli nad książkami obiecując sobie, że w tym roku nie narobią sobie zaległości na sam początek. Irvette nie musiała więc zbyt mocno przejmować się tłumami zaginionych uczniów, próbujących odkryć tę część zamku.
Dyżur mijał jej spokojnie, wręcz można by powiedzieć, że zbyt spokojnie, gdy nagle zobaczyła jakiś ruch. Od razu ruszyła za najbliższy narożnik, by sprawdzić, kto pałętał się tu niepowołany, lecz nie zdążyła dostrzec twarzy. Zamiast tego usłyszała tylko dźwięk zamykanych w pobliżu drzwi, które na szczęście zdążyła dostrzec.
Wzięła głęboki oddech, mocniej ścisnęła różdżkę w ręku i pewnie nacisnęła żeliwną klamkę. Nie miała pojęcia, czego spodziewać się w środku, bo też nigdy nie błąkała się po tych salach. Na sekundę więc wstrzymała oddech widząc, że znalazła się w lesie, lecz fakt, że nie była tu sama, szybko sprowadził ją na ziemię.
Nieopodal rudowłosej stał sobie nonszalancko jakiś chłopak i to jeszcze z fajką w ustach. Irv wiedziała, że ten należy do Slytherinu, bo mijała tę twarz w Lochach, ale to by było na tyle, jeżeli chodziło o znajomość jego tożsamości.
-Masz dwadzieścia sekund żeby podać mi logiczny powód dla którego błąkasz się po zakazanym korytarzu i jeszcze do tego palisz. - Powiedziała, nie spuszczając z niego wzroku, wciąż z gotową do akcji różdżką. Na szczęście włosy tego dnia spięła w schludnego koka, więc nie ograniczały jej wizji, ale czuła, jak wkurw rośnie w jej wnętrzu, gdy tylko spoglądała na tę spokojną twarz. Co za bezczelność. Żeby w pierwszym tygodniu nauki musiała już użerać się z takimi przypadkami...

Naprawdę, ja tu żegnam się nostalgicznie z żabą, a tu wpada mi do pokoju rudowłosa istota z różdżką w ręku, na dodatek celująca we mnie. Aż wypuszczam z rąk kartę i z cisnącymi się przekleństwami na ustach pochylam się po nią, niespecjalnie przejmując się krzykami kobiety, bo coś innego przykuło moją uwagę. Aż robię głośne gasp, kiedy unoszę obrazek. Odwracam go w kierunku Ślizgonki, by pokazać podobiznę na karcie.
- Zobacz! Już drugi raz otwieram kartę i spotkam osobę, która jest bardzo podobna na tej na karcie! Cóż za przypadek, wyobrażasz to sobie? - mówię dość podniecony tą sytuacją, nadal zapominając o tym, że właśnie zostałem przyłapany na jakiejś nielegalnej działalności. Dopiero jej zdenerwowanie połączone z ognikami w oczach, sprawia że przypominam sobie czemu tak na mnie wrzeszczała. - Och, obawiam się, że zmarnowałem swoje dwadzieścia sekund... Cóż, przyszedłem zapalić. Tak bardzo nie chciało mi się moknąć w deszczu i szukać drzewa do ukrycia się - mówię wzdychając niczym prawdziwa udręczona dusza i kładę dramatycznie rękę na sercu. - Nie chciałem Ci sprawiać problemów, naprawdę. Proponuję byś wykazała się wielkodusznością kobiety do której jesteś podobna Dorcas Wellbeloved - proponuję machając swoją kartą z czekoladowych żab. Uśmiecham się też iście anielsko do rudowłosej. Powolnym ruchem unoszę okulary tak, by osadzić je na swoich włosach. - Jeśli jednak jesteś przekonana, że musisz dać mi szlaban, proponuję profesora Whitelighta - mówię chichocząc mimowolnie, bo byłoby zaprawdę rozkoszne gdyby mój własny brat musiał mnie karać za palenie papierosów po zakazanych salach.

Karta od czekoladowej żaby jakoś naprawdę w tej chwili jej nie interesowała tak samo, jak chłopaka widocznie nie interesowało to, co miała mu do powiedzenia. Nie drgnęła nawet, wciąż zachowując spokojny, acz zdecydowanie napięty wyraz twarzy.
-Doprawy przezabawny zbieg okoliczności. - Odpowiedziała sucho, nie mogąc powstrzymać się od skomentowania tej jakże śmiesznej sytuacji. Gdyby nie ten uczeń, czy tam student, Irv za chwilę kończyłaby obchód i mogła na spokojnie usiąść pod kocem z ciepłą herbatą, przy kominku, a tak musiała użerać się z niezbyt rozgarniętym typkiem, który widocznie nie potrzebował teraz obok prefekta, a laryngologa.
-Problemy sprawisz jedynie sobie, mój drogi. Jeżeli nie zdążyłeś jeszcze zapoznać się ze szkolnym regulaminem, to muszę przypomnieć, że palenie na terenie szkoły jest bezwzględnie zakazane, a fakt że jest to ZAKAZANE piętro, też chyba mówi samo za siebie. - Nie skomentowała faktu, że uznał ją za podobną do tak wielkodusznej kobiety, choć faktycznie miał tam coś racji w tym stwierdzeniu. Może i Ruda nie była aż tak miłosierna, ale przynajmniej kolor włosów się zgadzał, a i swoje oczy potrafiła zmienić na czarne, gdy zachodziła potrzeba skorzystania z hipnozy.
-Wybacz, nie mam zamiaru zawracać mu głowy tym, że jego rodzina pałęta się po zamku i jawnie ignoruje regulamin. Prędzej czy później ta informacja i tak dotrze do jego uszu. W tym zamku nic nie ginie. - Przechyliła głowę, posyłając mu lekki uśmiech. -Na pewno jednak nie ujdzie jego uwadze niski stan szmaragdów w naszej klepsydrze, bo właśnie odejmuję Ci dwadzieścia punktów, po dziesięć za każde przewinienie. - Nie robiła tego z przyjemnością, bo jakby nie było to właśnie jej dom na tym cierpiał, ale musiała choć symbolicznie wstawić jakąś karę. Następnym razem nie miała zamiaru być aż tak miłosierna i choć Hariel nie mógł o tym wiedzieć, nie zamierzała nawet wysyłać własnego wkurwienia w postaci listu do Dear. Nie było sensu irytować opiekunki tak szybko, a Ruda była wręcz święcie przekonana, że jeszcze niejedna podobna sytuacja na szkolnych korytarzach się zdarzy.

Okazuje się, że kompletnie nie nadajemy na tych samych falach. Poznałem już dwie rudowłose dziewczyny przed nią, w tym jedną również prefektkę (naprawdę, niesamowite są te zbiegi okoliczności w Hogwarcie, robią to specjalnie?) i wszystkie były znacznie przyjemniejsze niż stojąca przede mną istota. Kiedy odpowiada z wielką ironią, suchym tonem natychmiast uzmysławiam sobie dlaczego z poprzednimi rudowłosymi niewiastami gadało mi się niezwykle przyjemnie, zaś z Tobą wcale nie. Ona była Ślizgonką. Jestem przekonany, że ich celem życiowym jest mówienie bezsensownych, nieuprzejmych komentarzy, byle tylko uprzykrzyć życie sobie i reszcie ludzi. Wzdycham rozczarowany dziewczyną i wsadzam kartę do kieszeni. Dziewczyna grozi mi jedynie z jakiegoś powodu. A po co! Przecież jestem w stanie zaakceptować konsekwencje, doskonale wiem co zrobiłem źle.
- Nie widzę powodu dla którego musisz mi wszystko tłumaczyć jak osobie niepełnosprawnej w niektórych kwestiach, dobrze wiem, że jestem niedobrym chłopcem - mówię mimo wszystko uprzejmym tonem i wzruszam lekko ramionami. Ta jednak brnie dalej w wyjaśnienia i nie chcąc jej przerywać pozwalam na jej monolog, mając nadzieję, że będzie wystarczająco zadowolona z siebie. W końcu niektórych tylko to może nacieszyć - wyrzucić z siebie wystarczającą ilość ich zdaniem mądrych rzeczy. Trudno mi ukryć, że od czasu do czasu rozglądam się po lesie i przystępuję niecierpliwie z nogi na nogę.
- Och, bardzo mi przykro. Głównie, że zostałem tak idiotycznie przyłapany - oznajmiam szczerze zmartwiony. Średnio obchodzi mnie wyścig pucharu domów, ale wolałbym nie tracić ich tak dużo, że wszyscy będą wytykać mnie palcami. Jeszcze więcej bólu przynosi mi fakt, że muszę porzucić papierosa. Co robię, przyklepując go czerwonym trampkiem. - No cóż, powiedziałbym, że było miło, ale nie sądzę, że oczarowaliśmy się specjalnie, jakkolwiek się nie starałem - stwierdzam szczerze i mimo wszystko uśmiecham się kurtuazyjnie, błyskając białymi zębami. - Jeśli chcesz pochwalę twoją postawę profesor Dear. Czy dzięki temu wstrzymasz się ze śledzeniem mnie? - rzucam jeszcze delikatnym żartem dla rozluźnienia atmosfery i robię krok w kierunku prefektki, zakładając, że nie zamierza mnie śmignąć żadnym zaklęciem.

Nikt nigdy nie powiedział, że jest miłym człowiekiem. Ba, wręcz mało kto podejrzewałby ją o jakiekolwiek ciepło, które okazywała dopiero w momencie, gdy dała się bliżej poznać, a okoliczności w jakich spotkała chłopaka zdecydowanie tego nie ułatwiały. Trzeba jednak było przyznać, że Hogwart faktycznie miał jakiś dziwny fetysz rudowłosych prefektów.
Naprawdę ciężko było jej nie przewrócić oczami, gdy ten wspomniał, że zwraca się do niego jak do upośledzonego. Jadowite słowa cisnęły się dziewczynie na usta, ale nie pozwoliła, by wybrzmiały głośno w tym pomieszczeniu. Kontynuowała więc swoją wypowiedź, jakby nie dosłyszała tego wszystkiego, bo żal jej było energii na tłumaczenie czegoś tak idiotycznego i wdawanie się w bezsensowną dyskusję.
-Domyślam się, że jest to jedyny powód, który może obecnie zawracać Twoją głowę. - Uśmiechnęła się ironicznie, choć w głębi duszy szanowała go za szczerość i brak sztucznej skruchy.
-Naprawdę się starałeś? Chyba mi to umknęło. - Tym razem naprawdę była już rozbawiona, co było widać w jej szmaragdowych tęczówkach. Cała sytuacja wyglądała wręcz absurdalnie i nie potrafiła nieco nie ocieplić swojej postawy względem prawie że bliźniaka szkolnego transmuciarza.
-Nie zależy mi na pochwale u Profesor Dear. Chcesz znać sposób na to, bym przestała zawracać Ci głowę? - Figlarne iskierki pojawiły się w jej oczach, gdy zbliżyła się do chłopaka na niebezpiecznie bliską odległość. -Następnym razem nie daj się złapać. - Wyszeptała mu do ucha, po czym z szerokim uśmiechem odsunęła się do swojej poprzedniej pozycji, przechylając lekko głowę. Wbrew pozorom nie była człowiekiem bez serca, ale też skoro już złapała kogoś na gorącym uczynku, po prostu nie mogła udawać, że nic się nie stało.

Oczywiście to również jest charakterystyka wielu Ślizgońskich dziewczyn. Na początku trzeba je odkryć, porozmawiać, doszukać się pokładów czułości. A nawet zwykłej kwestii przyjemnej pogawędki której i tutaj od czasu do czasu brakuje.
Nie wiem za co to przewrócenie oczami skoro to sama prawda, ale nie mówię nic niemiłego, pozwalając na jej te niewerbalne znaki irytacji. Nie wiedziałem też, że jadowite słowa dopiero cisnęły się jej na usta. Zakładałem, że większość z nich już wypluła. Nie chciałem również kontynuować jakichkolwiek dyskusji na ten temat! Jedynie zauważyłem, że jej ton może być nieadekwatny do sytuacji i mojego zrozumienia jej.
Ma rację, niczym innym się nie przejmuję niż faktem, że zostałem złapany. Dlatego z uśmieszkiem wzruszam lekko ramionami. Ten prędko jednak mija, bo muszę zastąpić je udawanym oburzeniem.
- No wiesz! Teraz bardzo mnie zasmuciłaś, że moje starania poszły na marne! Zawsze staram się być czarujący. Ale spokojnie, mamy jeszcze trzy lata znajomości, jeśli któreś z nas nie rzuci wszystkiego w pizdu, więc zdążysz się przekonać - stwierdzam rezolutnie odrobinę podbudowany faktem, że moja prefektka rozweseliła się chociaż odrobinę. Zanim jednak zdążę powiedzieć jakieś oczywiście, że chce ta znienacka podchodzi do mnie, zmieniając kompletnie to naszej pogawędki. Ze zdumieniem unoszę brwi kiedy ta postanawia mi wyszeptać coś do ucha. Nie jestem pewny czy to próba flirtowania czy zaczepki zwykłej. Ale kiedy nie jestem pewny po prostu stwierdzam, że mogę odrobinę uaktywnić swój urok osobisty. Jedyna umiejętność, którą w miarę sprawnie się posługuję.
- Skoro mówisz, że nie chcesz mnie przyłapywać w żadnych nielegalnych czy intymnych rzeczach, będę próbować tego uniknąć - stwierdzam z uprzejmym uśmiechem, machając lekko brwiami.

Grunt to dać znajomości się rozwinąć. Gdyby jednak Ruda każdej napotkanej osobie poświęcała tyle czasu, by odkryć, co kryje się pod pokazywaną światu powłoką, zapewne nie zdobyłaby żadnego porządnego przyjaciela do pięćdziesiątki.
Nie musiał jej rozumieć. Nie wymagała tego, a i sytuacja nie potrzebowała tego, by móc się rozwijać. Ruda kroczyła na cienkiej granicy zirytowania i rozbawienia, kompletnie nie wiedząc, co ma z tym kolesiem zrobić. Był ewenementem, jakiego jeszcze nie poznała i styknęła się z niemałym dysonansem poznawczym.
-Nie planuję zostawać tu dłużej niż dwa lata, więc chyba musisz nieco podkręcić ten swój urok, jeśli chcesz zdążyć przed moim ukończeniem szkoły. - Naprawdę coraz bardziej ją ta sytuacja bawiła, co było widać na zewnątrz jedynie przez nieco większe rozluźnienie mięśni. Twarz wciąż pozostawała kamienna, choć szmaragdowe tęczówki nieco się ociepliły. Nastąpiła nagła zmiana w komunikacji, której sama nie planowała i choć nie był to z jej strony flirt, nie potrafiła powstrzymać się przed tym gestem, jakim było przybliżenie się do ucha i wyszeptanie ostatnich słów swojej wypowiedzi.
-Czuję się postawiona przed wyzwaniem. - Uśmiechnęła się lekko, szczerze czując, że właśnie rozpoczyna się gra, której nie potrafiła odmówić. Chłopak mógł być pewien, że Irv tak łatwo mu nie odpuści, choć nie miała zamiaru ganiać go jak wkurwiona lunaballa po korytarzach. Bardziej miała wrażenie, że student może wykazać się naprawdę ogromną kreatywnością w kwestii umykania spod jej radaru i była gotowa podjąć tę rękawicę i zobaczyć, kto ostatecznie to starcie wygra.

Oczywiście, że tak! Znajomości trzeba rozwijać. Problem ze mną był taki, że chciałem je rozwijać jak najszybciej, a potem nie wiedziałem co z nimi robić. Albo właśnie kiedy natrafiałem na mur prędko zwijałem swoje manatki.
Jednak kto powiedział, że to akurat nie jest sytuacja której powinniśmy dać się wykazywać! W moim przekonaniu - właśnie następował znaczący przeskok. Przed chwilą odejmowała mi punkty, grożąc różdżką, a teraz zdecydowanie bardziej rozluźniona bawiła się ze mną w jakieś słowne przepychanki. Ja zaś (możliwe, że mylnie) założyłem, że jej początkowa agresja wynikła z tej całej sytuacji w której musiała odejmować punkty Slytherinowi.
- Och, daj spokój, widzisz mnie pierwszy raz w życiu! Naprawdę wierzysz, że muszę go podkręcać jeszcze bardziej, skoro już teraz rozmawiamy sobie bez problemów, mimo odjęcia punktów? Tylko wyobraź sobie co będzie się działo kiedy już go włączę na maksa! - żartuję z uśmiechem; dziewczyna nadal wydawała się być spięta, chociaż może przynajmniej nie lustrowała mnie żadnym nieprzyjaznym spojrzeniem. I jej wcześniejsze słowa odbieram jako próby flirtu, nawet jeśli to nie była prawda, tak wyglądał ten gest. Teraz zaś śmieję się radośnie na jej stwierdzenie.
- Moja droga. To będzie żadne wyzwanie dla Ciebie. Jestem równie dyskretny co Irytek rozwalający salę! Ale skoro chcesz za mną chodzić nie mam nic przeciwko. - Przykro mi, że psuję odrobinę jej zabawę będąc okropny jeśli chodzi o zakradanie się gdziekolwiek. Ale prawda jest taka, że pewnie nadal muszę próbować skoro chcę w spokoju palić gdzieś w tej przeklętej szkole. Zapomniałem wcześniej o tym okropnym minusie Hogwartu, muszę jak najszybciej wyprosić rodziców o mieszkanie. - Jednak skoro planujesz mnie śledzić, powinnaś znać moje imię, kiedy będziesz wypytywać przechodniów. Harry jestem - przedstawiam się i wyciągam dłoń w stronę rudowłosej, by poznać się kulturalnie.

Dla niej jedno z drugim nie miało zbyt wiele wspólnego. Odjęła mu punkty, bo przyłapała go na podwójnym łamaniu regulaminu, a jej obowiązkiem było pilnować takich akcji. Nie oznaczało to jednak, że miała jakiś osobisty problem do chłopaka, którego przecież nawet nie znała. Gdyby zaszła taka sytuacja to i Hunterowi wlepiłaby ujemne punkty i szlaban, gdyby uznała to za stosowne, co nie miało nic wspólnego z tym, że sekundę później pewnie żartowaliby sobie w najlepsze.
-Chyba moja wyobraźnia nie sięga tak daleko. Nie boję się tego Twojego rzekomego uroku. Podkręcaj go ile tylko chcesz. - Powiedziała nie wiedząc, czy bawi ją ta jego pewność siebie, czy po prostu jest to czysta arogancja, choć chłopak nie wydawał się być tym typem, z którym zazwyczaj miała do czynienia. Była jednak prawie w stu procentach pewna tego, że jakkolwiek by się nie starał, ten jego tajemniczy urok nie udobrucha jej tak, jakby tego chciał.
-Na Irytka znam dobry sposób, na Ciebie muszę go dopiero opracować. - Tym razem już naprawdę się zaśmiała, bo ta sytuacja robiła się coraz bardziej absurdalna, a do tego jej wyobraźnia podsunęła jej obraz chłopaka, który niczym szkolny poltergeist unosi się w powietrzu, rzucając pierwszoroczniakom pety na głowę.
-W takim razie, Ty powinieneś znać imię swojej stręczycielki. Irvette, miło mi. - Choć była przekonana, że na początku roku uczniowie zostali poinformowani o tym, kto jest ich prefektem, wciąż zachowywała odpowiednią kulturę i również się przedstawiła, po czym uścisnęła wyciągniętą w jej stronę dłoń chłopaka.

No niby nie miało znaczenia, że tak się spotkaliśmy, a jednak zła na mnie była! Więc nie tak do końca! Pierwsze wrażenie jest całkiem ważne, a w tym wypadku wypadło nie najlepiej to połączenie charakterów. Dziewczyna oczywiście twierdzi, że jest całkowicie odporna na mój urok i mógłbym pewnie nawet śpiewać ballady, a nadal by nie zwróciła na mnie uwagi. Znam takie typy kobiet; często to co mówią jest prawdą, a chłopcy (czasem) lubią wyzwania. Czy ja je lubię - nieszczególnie, nic nie planuję i idę zgodnie z tym jak poniesie mnie wiatr, a obstawiam, że w wypadku dłuższych zalotów - musiałbym coś planować. A jeszcze potem wyszłoby z tego złamane serce i co wtedy? Nie mam w tym zbyt dobrego doświadczenia.
- No cóż, skoro jesteś taka pewna, może na Ciebie nie działa. Bywają również i porażki, a ja jestem skory się do nich przyznać - stwierdzam ponownie żartobliwym tonem, dramatycznie łapiąc się za serce, jakby dostał bolesny cios. Może powinienem bardziej ambitnie podejść do tematu i rozpocząć całą gamę uwodzenia i podrywu, ale robię to w nielicznych przypadkach. Może później.
- Uwierz mi, najlepszym sposobem na mnie są miłe słowa, wesołe i przyjemna aparycja. Póki co wiem, że jesteś posiadaczką tego ostatniego - mówię niefrasobliwie, mrugając radośnie do Ślizgonki.
- Irvette. Wybacz, dopiero przyszedłem do szkoły i mylą mi się te wszystkie imiona każdego nauczyciela i prefekta. Ale teraz już Cię z pewnością zapamiętam - obiecuję uprzejmie i ściskam delikatnie dłoń Ślizgonki. - To co? Idziemy stąd? Czy może chcesz... - przystępuję do niej o krok, by wyszeptać jej coś do ucha, tak jak ona mi wcześniej, muskając oddechem jej rude włosy. - dać mi się złapać w głębi tego lasu? - zagaduję żartobliwie, odrobinę parafrazuję jej słowa, lekkim ruchem głowy wskazując na ten mini zakazany las.

+