Wyspa Mugaddhas

Wyspa Mugaddhas

Mugaddhas to święta wyspa, o której mało który turysta słyszał. I nie bez powodu, gdyż lokalni mieszkańcy bardzo dbają o to, by to sakralne miejsce nie zostało splugawione stopą osób z zewnątrz. Dotrzeć na nią można, i to tylko raz w tygodniu, kiedy to gęste mgły wokół niej umożliwią jakąkolwiek podróż. Według podań na wyspie znajduje się święta palma, która wyrosła z nasienia demona Malaka, patrona rybaków i żeglarzy. Na wyspie odbywają się rytuały roohu, czyli rytuały duszy. Wokół rozpalonego na plaży ogniska, wieczorową porą, w okręgu siadają uczestnicy obrządku, którym podaje się specjalny wywar zrobiony ze sfermentowanego mleka kokosowego, grzybów halucynogennych oraz jadu lokalnego ślimaka morskiego. Wywar ten pozwala zagłębić się we własne wnętrze i lepiej poznać samego siebie. Pod wpływem halucynogenu, uczestnicy mają za zadanie porozmawiać ze świętym drzewem oraz wyrwać z niego drobny kawałek kory, z którego następnie przygotowuje się drobną zawieszkę. Zawieszka ta daje +1 pkt do wybranej dziedziny z kuferka (musi to być jedna z trzech najlepiej rozwiniętych statystyk).

Aby dostać się na wyspę, należy rzucić 1xK6. Wynik nieparzysty oznacza, że udało Ci się dowiedzieć o tym świętym miejscu i namówić przewoźnika do tego, by zabrał Cię na Mugaddhas. Wynik parzysty oznacza niepowodzenie. Rzut można powtórzyć po siedmiu dniach od ostatniego rzucenia kostką. Przerzut kostki przysługuje posiadaczom Odznaki Młodego Badacza III Stopnia. Dotarcie na wyspę kosztuje 30 galeonów. Rytuał jest jednorazowy dla każdej postaci. Jeżeli zakończy się porażką, nie ma możliwości ponownego udania się na wyspę. WAŻNE: jeżeli wybieracie się na wyspę z inną osobą, to tylko jedna osoba z grupy powinna mieć wynik nieparzysty na kosteczce :)

RYTUAŁ:

Ci, którzy zdążyli się podnieść z ziemi, po fali, znowu wylądowali na deskach pokładu. Statek z całą siłą uderzył o skały, osiadając na mieliźnie. Pasażerowie statku mogli już dostrzec małą wysepkę, u której stóp wylądowali. Dorośli zaczęli poganiać dzieci, aby czym prędzej wskakiwali do wody, a potem czym prędzej na brzeg. Nie obeszło się bez przepychanek, kto ma być pierwszy. Sztorm nadal trwał i, jak na razie, wcale nie zamierzał odchodzić.
Kiedy wszyscy znaleźli się na brzegu, natychmiast zostali pogonieni w głąb wyspy, gdzie było jednak najbezpieczniej. Potem, kiedy sztorm ustąpi, wrócą tu, aby naprawić statek.

Nigdy nie rozumiał jak można ubierać kogoś identycznie, nie dość, że z wyglądu były takie same to jeszcze coś takiego. Na szczęście jego to ominęło, i z tego względu w dużej mierze cieszył się, że ma siostrę a nie brata. Nikt ich przynajmniej nie mylił, a i jeżeli chodziło o ubrania nikt nie miał pomysłów żeby ubierać ich identycznie.
- Musiałyście wyglądać rozkosznie jako dzieci - zaśmiał się, nie spodziewając zupełnie tego co miało się zdarzyć za chwilkę. Już otwierał usta żeby coś więcej powiedzieć kiedy wszystko stało się tak szybko, że nawet nie zdążył tego zarejestrować. Chyba jedyne co pamiętał to dużo krzyku i jeszcze więcej wody oraz to, że nabił sobie siniaka... Będzie musiał znaleźć pielęgniarkę aby dała mu na to jakąś maść. Nie będzie przecież chodził z czymś takim, szczególnie, że w okolicach łokcia było go widać.
Zachłysnął się wodą i pluł teraz naokoło. Próbując jak najszybciej zorientować się co się stało przed chwilą. Zszedł na wyspę, cóż nie przypominało to portu z którego wyruszyli, a przynajmniej jemu na to nie wyglądało.
- Wygląda na to, że to koniec rejsu - powiedział do siebie patrząc z dystansu na statek. - No i raczej nie będzie tutaj zimnych drinków - dodał, rozglądając się dookoła.

I znów tak wiele wydarzyło się w jednym momencie. Najpierw Krukonka wyglądała na ocean, później usłyszała słowa Alexa, dzięki którym to wybuchnęła śmiechem... nie na długo jednak. Bowiem w tym momencie statek o coś uderzył, a Frances prosto zleciała z ławki. Z resztą nie ona jedna wylądowała na podłodze, która teraz była jeszcze bardziej pełna wody. Właściwie gdyby było jej więcej dla dziewczyny byłoby lepiej... Bowiem zlatując z wysokości, źle oparła się ręką. Ból jaki obecnie w niej odczuwała był okropny.
- O cholera - mruknęła niewyraźnie zwijając się na tej mokrej podłodze i trzymając za lewą rękę. Cóż za durny pomysł strzelił jej do głowy aby stawać na ławce, nie miała pojęcia, z resztą ból tak przeszywał ją w tej chwili, że nie myślała o tym. Kiedy poczuła, że statek się zatrzymuje, podniosła się z podłogi. Oczywiście, jeśli przedtem nieco wyschła, tak teraz była kompletnie przemoczona.
- Chyba złamałam rękę - powiedziała krzywiąc się. Właściwie to było do niej podobne, połamane ręce czy nogi, miała już tyle razy... Trzymając cały czas bolącą rękę wyszła za innymi ze statku.
- Nie liczyłabym na to, chyba że znajdziemy zakopane w piasku butelki z rumem - powiedziała naturalnie zupełnie w to nie wierząc. Że też przyszły jej akurat teraz do głowy legendy o piratach zakopujących skarby i alkohole. Co za sytuacja! Nie dość, że musiała się użerać z bólem ręki, to na dodatek ani nie mogła się napić odrobiny alkoholu, co więcej nie wiadomo kiedy wrócą z powrotem na ich wyspę. Bo ta na którą trafili wyglądała na zupełnie opuszczoną. Westchnęła cicho, maszerując przez ocean. Wiedziała jedno, że musi znaleźć pielęgniarkę.

Po kilkakrotnym wylądowaniu na drewnianych deskach znalazła się w wodzie, z której ledwo się wydostała. Utrudnił jej to ból w kostce i nieumiejętne poruszanie się w wodzie.
- Powinnam nauczyć się pływać - syknęła do siebie, obserwując jak wszyscy biegną w głąb wyspy.
Wściekła na wszystko wokół usiadła na mokrym piasku, ściskając dłońmi złamaną kostkę i zaciskając powieki, jakby to miało przerwać ból. Cholera, cholera, cholera! Jak zwykle nie ma nikogo, jak jest potrzebny! Odetchnęła głęboko i spoglądając ostatni raz na oszalałe fale spróbowała podnieść się na nogi, lądując przez to na łokciu. Jako że była uparta nie zraziła się tym, podejmując drugą próbę, tym razem bardziej udaną. Podpierając się na kawałku sporej deski, która wylądowała obok niej ruszyła w stronę lasu.

Wskoczył do wody i wydostał się z niej na brzeg, lecz nie miał najmniejszego zamiaru gnać do lasu. Wystarczy, że usiądzie wystarczająco daleko od brzegu. Ruszył więc pod drzewo, które wyrosło dalej niż cały las, i usiadł, opierając się o pień. Wśród uczniów wbiegających wgłąb wyspy starał się wypatrzyć Gabrielle. Musiał przyznać, że przyzwyczaił się do jej towarzystwa, szczególnie dlatego, że podobnie do niego, interesowała się mugolską muzyką.

Poszła szukać Aud. Właściwie to nie poszła, bo nadal stała w miejscu. Nie dość, że było tłoczno, to jeszcze tyle ludzi się zebrało! Warknęła, próbując się ruszyć. Nagle wszyscy zaczęli zbiorowo lądować na ziemi. Przerażona również upadła. na szczęście cała i zdrowa, gdyż upadła na jakiegoś chłopaka. On z pewnością będzie nieźle poobijany, ale Rose zależało teraz tylko na tym, by się stąd wydostać. Niezrażona podwójnym upadkiem, natychmiast ruszyła na chody. Wody miała wkrótce po pas. Nie dziwiłaby się, gdyby zatonęli.
Kiedy tylko mogła, wyskoczyła na pokład, potykając się o schodek. Uderzyła twarzą w deski. No, tak, pojawiła się krew. Natychmiast się podniosła, czując też, jak boli ją żebro.
Wyskoczyła, jakimś cudem dopływając do brzegu. Poszła dalej, zatrzymując się przy jakimś Krukonie.
- Uch, co za paskudny rejs!

Na jakiś czas stracił z oczu Fran, z którą to do tej pory rozmawiał. Szybko jednak zguba się znalazła i to jeszcze ze złamaną ręką. Teraz komu jak komu, ale jej chyba bardziej przydałaby się butelka czegoś mocniejszego.
Zaczął przeszukiwać wyspę wzrokiem w poszukiwaniu pielęgniarki. Oczywiście jak była potrzebna to nigdzie nie mógł jej dojrzeć. Może uszkodził sobie wzrok po bliskim spotkaniu z deskami statku?
- Spróbować zawsze można - sięgnął po różdżkę, w sumie nie miał nic lepszego do roboty w tej chwili. - Accio butelki z rumem - jednak tak jak podejrzewał nic się nie stało. Ale przynajmniej próbował. Usiadł zrezygnowany na piasku, biegać za Scar nie zamierzał w końcu sama pojawi się na horyzoncie a wtedy już łatwiej będzie aby podeszła i zobaczyła co z ręką Fran, no i oczywiście jego siniakiem, który zaczynał go boleć, ale nie zamierzał głośno na niego narzekać.

Nadal stała z Jay’em na pokładzie statku. Mimo że był sztorm, nie ruszyli się z miejsca. Michelle była cała przemoczona. Prawie wypadła za burtę, ale w ostatniej chwili utrzymała równowagę. Jednak kiedy statek zakołysał i drugi raz uderzył o skały, wypadła. Wylądowała w wodzie. Na pewno się uderzyła w ramie, co było pewne. Przecież tu było płytko! Dodatkowo ból głowy dawał o sobie znać.
Wypłynęła na brzeg, krztusząc się wodą. Usiadła na piasku, koło wysokiego ślizgona.

Spojrzał na dziewczynę, w której rozpoznał prefekta Hufflepuffu. Pamiętał też (co raczej nie dziwne), że to ona, razem z Aud, doprowadziły do teleportowania Diany do Munga.
- Taa, nie wyszedł za dobrze. Coś ci się stało? - zapytał ją, kiedy zauważył niezbyt zadowoloną minę. Do tego jej twarz zdobiła krew.
Sam, jakimś cudem, nie odniósł żadnych obrażeń. No chyba że zaliczyć do nich kilka siniaków, przez to ciągłe lądowanie na ziemi, z której po pewnym czasie po prostu przestał wstawać.

Wiek : 34 Galeony : 164 Liczba postów : 165

Scar wyczłapała jakoś, ze statku, podtrzymując się za tył głowy.
-Szlag - mruknęła, znowu musiała uderzyć się w to samo miejsce. Głowa pulsowała niesamowitym, tępym bólem. - Potem coś na to poradzę. - pomyślała.
nie mogła przypomnieć sobie, co właściwie wydarzyło się przed chwilą. Nieważne, najpierw uczniowie.
- Ten kto krwawi, nie może wytrzymać z bólu, lub czuje, że zaraz kopnie w kalendarz, niech podejdzie do mnie! - krzyknęła.
Wycelowała różdżką w przestrzeń mrucząc Accio apteczka. Przyleciała, w nienaruszonym stanie.

Widząc, że połowa uczniów, jest tak ranna, że nawet nie może podejść, Scar wzięła do reki apteczkę i ruszyła poszukiwać tych najbardziej poszkodowanych uczniów.
Gdzieś zauważyła podpierającą się o deskę rudowłosą dziewczynę. Podeszła do niej.
-Co Ci się stało? - spytała.

W momencie, gdy statek gwałtownie o coś uderzył, Eff jak wszyscy, poleciała do przodu, całe szczęście wpadła na jakiegoś przerażonego Puchona, co za tym idzie, uszła zupełnie cało. Podniosła się ostrożnie, starając złapać równowagę na kolebiącym się statku. Zaraz potem dostrzegła, że zbliżają się do jakiejś niewielkiej wyspy. W końcu statek zatrzymał się na dobre, i zostało zarządzone, opuszczenie go. Nie czekając więc, zaczęła wołać uczniów aby zebrali się do wyjścia. W końcu wraz z wszystkimi opuściła pokład, wchodząc do wody. Przedostała się w końcu na piaszczysty brzeg, zupełnie przemoczona. Doprawdy żałowała, że musiała opuścić targ, tam było tak przyjemnie! Zmęczona usiadła na piasku w pobliżu i innych. Miała nadzieję, że pozostali uczniowie również tak zrobią, aby nie musiała jeszcze za nimi latać i zbierać ich do jednego miejsca. Jeszcze tego brakowało, aby się na tej pustej wyspie pogubili.

Spojrzała jak Alex bez rezultatu przywołuje butelki, westchnęła jedynie cicho. Jak wrócą, oczywiście o ile to kiedykolwiek nastąpi, wówczas pierwsze co zrobi, to napije się jakiegoś zimnego alkoholu i rozłoży wygodnie na swoim łóżku, tak sobie postanawiała w myślach, gdy już usiadła na piasku obok Ślizgona. A właściwie to położyła się wygodnie. Już chciała sobie odpocząć, kiedy to usłyszała głos pielęgniarki. Podniosła się ponownie, bardzo uważając na swoją bolącą rękę.
- Idę się ratować - powiedziała do chłopaka i wstała z piasku, jej całe ubranie nadal było mokre, co gorsza z nieba ciągle padało, tak, że na szybkie wyschnięcie nie było co liczyć. Podeszła do szkolnej pielęgniarki, która to całe szczęście była całkiem niedaleko.
- Chyba złamana - powiedziała spoglądając uważnie na kobietę i pokazując jej jednocześnie na bolącą, lewą rękę. Miała nadzieję, że jakoś jej to szybko uleczy i będzie mogła zapomnieć o bólu.

Przetarła twarz ręką. Dopiero teraz zobaczyła krew. Pięknie, po prostu pięknie. Oto jak kończy się wycieczka statkiem. Warknęła coś pod nosem.
- Chyba rozwaliłam nos - wycharczała. Krew, która zaczynała krzepnąć, nie pozwalała jej oddychać przez nos, tak więc musiała robić częste przerwy. - Dodatkowo mam mnóstwo siniaków.
Rozejrzała się za pielęgniarką.

Wyciągnął różdżkę i powiedział tylko:
- Czekaj. Tergeo - mruknął, a krew zniknęła szybko z twarzy Puchonki. - Ale nosa ci nie naprawię, z tym do pielęgniarki - dodał ponuro, po czym rozejrzał się.
Nigdzie jej nie widział, jednak chwilę potem usłyszał. Wskazał ręką kobietę, a drugą podał dziewczynie.
- Rose, prawda? Chodźmy tam, ona się tobą zajmie - powiedział spoglądając na Scar Lightwood.

Tak jak i większość osób będących na statku, przewróciła się w momencie uderzenia. Poobijała się, jednak nie czuła jak na razie, żeby zrobiła sobie coś poważniejszego. Stanęła powoli na nogach. Wylądowali na jakiejś bezludnej wyspie. No pięknie. Pomogła Effie wyprowadzić uczniów ze statku. Rozejrzała się za Scar. Uznała, że przyda się jej pomoc. Gdy ją zobaczyła, podeszła szybko do niej.
- Jestem - powiedziała - w czym ci pomóc?

Wiek : 34 Galeony : 164 Liczba postów : 165

Scar stojąc przy rudowłosej uczennicy, zauważyła, ze podeszłą do niej jakaś dziewczyna, pokazując rękę. Scar delikatnie ujęła rękę dziewczyny, faktycznie byłą złamana. Jedynym najrozsądniejszym wyjściem, było rzucenie zaklęcia.
-Episkey - mruknęła. - Nie powinno boleć.

Scar zobaczywszy oferująca pomoc Constance odetchnęła z ulgą.
-Jeśli znajdziesz kogoś z małymi ranami wylecz to zaklęciem Episkey, zabandażuj, i najlepiej jakbyś pomogła mi usuwać krew z z ich ran. Niektórzy strasznie panikują widząc choć kroplę - poprosiła, a w jej głosie dało się wyczuć wdzięczność.

Wydała z siebie dziwny odgłos, coś pomiędzy piskiem a warknięciem.
- Pieprzę - mruknęła do siebie i odrzuciła deskę, tym samym padając po raz kolejny na łokieć.
Znajdowała się już wystarczająco daleko od brzegu i sztormu, wątpiąc, że coś może jej grozić. Przewróciła się na plecy i zamknęła oczy. Nigdzie jej się nie spieszyło, a opatrzyć zranienia mogli potem, są przecież bardziej potrzebujący. Otworzyła oczy z zamiarem nawrzeszczenia na osobę, która do niej podeszła, jednak zreflektowała się szybko, widząc pielęgniarkę szkolną. Odetchnęła z ulgą, mimo swojej upartości. Noga naprawdę bolała, a do tego ten cholerny łokieć...
- Dobrze, że pani jest - wysapała, dziwiąc się przy tym tonem swojego głosu. Najwyraźniej była wyczerpana, a ból przyćmił resztę. - Kostka i łokieć, siniaki zignorujmy - uśmiechnęła się blado.

Tak, Fran miała rację niech idzie siebie ratować. On sobie spokojnie bez nerwów posiedzi tutaj myśląc o różnych rzeczach. Właściwie miał wiele szczęścia, że skończył tylko z siniakiem, ale mimo wszystko nie podobało mu się, że wylądowali na jakiejś bezludnej wyspie.
- Póki nie ma tam tłumów masz na to szanse - powiedział jeszcze zanim jeszcze krukonka odeszła w stronę pielęgniarki. Odwrócił się w bok i zobaczył brunetkę siedzącą obok niego, nie śpieszyła się jak inni w stronę Scar więc pewnie jak uszła bez większego szwanku z tego całego sztormu.
- Niezapomniany rejs, prawda? - zwrócił się do niej. Skoro ma już być na tej wyspie niech przynajmniej pozna kogoś.

Czuła, że ten rejs nie skończy się dobrze. Słyszała, a przede wszystkim czuła, jak statek w coś uderza. Te uderzenie było tak gwałtowne, że poleciała wprost na barierkę. Niestety, tak niefortunnie, że wprost na lewą rękę, która zaczęła od razu ją boleć. Na szczęście, nie złamała jej, jednak i tak ból był naprawdę mocny. Pewnie będzie wielki siniak. Gdy tylko statek zbliżył się do wyspy, wyskoczyła pospiesznie. Wędrowała wzrokiem za Jaredem, którego przez ten upadek straciła z oczu. Wyciągnęła różdżkę i mruknęła - Ferula - kierując ją na lewą rękę. Obandażowała ja na wszelki wypadek, wolała ją usztywnić. Dopiero po jakimś czasie zauważyła Krukona, który pomagał Rose dojść do pielęgniarki. Widocznie ona bardziej ucierpiała.
Usiadła pod jednym z drzew, zmęczona całą tą sytuacją. Nie pchała się w stronę pielęgniarki, potrzebujących było wielu, a ona nie chciała torować drogi.

Próbowała się nie krzywić i nie okazywać, że ją coś boli. Ale tak było w rzeczywistości. Była wdzięczna, za starcie krwi. Sama nie miała siły sięgnąć po różdżkę. Uśmiechnęła się delikatnie. Cała twarz ją bolała taj jak wszystkie mięśnie.
- I tak wielkie dzięki.
Rozejrzała się. Tak, teraz i ona widziała pielęgniarkę.
- Tak, Rose, a ty… Jared? – spytała. Nie była pewna jednak.

- Dobra - odparła. Na szczęście znała te podstawowe zaklęcia, którymi będzie mogła pomóc. Już po chwili podeszła do niej jakaś mała Gryfonka z rozciętą wargą. Oczyściła wiec ją z krwi zaklęciem Tergeo i wyleczyła rankę Episkey. To samo zrobiła z obdartym kolanem, z tym, ze jeszcze zabandażowała je zaklęciem Ferula. Ta odeszła, dziękując cicho.

Spojrzał na nią jeszcze raz i odpowiedział:
- Zgadza się - nie zdziwił się faktem, że go kojarzyła, kto nie kojarzył? Jeden z ulubionych tematów do plotek.
Prowadząc dziewczynę do pielęgniarki zauważył, że przykłada dłoń w miejsce żeber.
- Nos to chyba nie wszystko, co? - uśmiechnął się delikatnie.

Odwróciła twarz na chłopaka. Jak mu zazdrościła. Cały i zdrowy, a ona? Nie dość, że boleśnie stłukła ramię, to jeszcze uderzyła się w głowę, przez co tępy ból nie pozwalał logicznie myśleć. Dodatkowo zbierało jej się na wymioty. Chyba nałykała się za dużo wody, a i musiała uderzyć się w brzuch, kiedy stała przy barierce.
- Aha – przytaknęła. Nie miała siły wydusić nic więcej. – Jakby… sztorm… nie miał… kiedy się… ro-rozszaleć – wydusiła. Nie czuła się najlepiej. W ogóle nic nie czuła prócz bólu w ramieniu i w głowie.

A jednak nie była cała i zdrowa jak podejrzewał na początku. Widocznie nie miała siły podejść do pielęgniarki. Wyciągnął głowę w górę i rozejrzał się za kobietą. Machnął ręką aby przyszła tutaj ale nie był pewien czy go zauważyła. Przecież nie wie co jest dziewczynie i lepiej jej nie ruszać. Jeszcze narobi więcej szkody niż pożytku.
- Zaraz przyjdzie pielęgniarka - powiedział spoglądając na nią niepewnie.

Wiek : 34 Galeony : 164 Liczba postów : 165

Kostka i łokieć. Na obydwa miejsca wskazane przez dziewczynę, pielęgniarka rzuciła zaklęcie Episkey.
-Powinno pomóc - zwróciła się do niej. - Siniakami zajmę się, kiedy uznam, ze niczyje życie nie jest już zagrożone- uśmiechnęła się blado, po czym pomaszerowała dalej.

Kątem oka przyuważyła jakąś brunetkę, słaniającą się na nogach. Wyglądała fatalnie, więc Scar szybko do niej podbiegła.
- Co Ci się stało? - spytała nieco podenerwowana. Nie ukrywając - stan dziewczyny mocno ją wystraszył.