Spis treści: 1. Zasady postępowania z niebezpiecznymi roślinami. 2. Spis roślin obowiązujących studenta na wydziale Niebezpiecznych Roślin.
Zasady bezpieczeństwa przy obchodzeniu się z niebezpiecznymi roślinami. Rośliny, z którymi będziecie mieli do czynienia na zajęciach, zostały zaklasyfikowane przez Ministerstwo Magii jako niebezpieczne; tj. ich nasiona zostały uznane za przedmioty niewymienialne pierwszej lub drugiej klasy, ich hodowla może się odbywać tylko przez zatwierdzonych przez Ministerstwo Magii (Wydział Czarodziejskiej Florystyki, Sekcja Roślin Niebezpiecznych) czarodziejów lub czarownice, a same rośliny muszą podlegać regularnej kontroli przed odpowiedniego magicznego urzędnika. Rośliny te w większości mają właściwości zabójcze, lub halucynogenne udowodnione wieloletnimi badaniami, a także, niestety, licznymi przykładami z życia. Dlatego tak ważne jest, aby każdy młody czarownik i wiedźma bardzo dokładnie przestudiowali podane poniżej zasady i wzięli je sobie do serca. Przygotowanie do obcowania z Niebezpiecznymi Roślinami:
I. Każdy kto ma zamiar dotykać N.R. musi być ubrany w odpowiedni strój. II. Na odpowiedni strój składają się fartuch i rękawice ze smoczej skóry. III. W wypadku obcowania z roślinami, mającymi zdolność do wypluwania jadu/wybuchania/wydzielania wyjątkowo duszących pyłków itp. należy do odpowiedniego stroju dodać gogle i/lub czapkę. IV. W wypadku obcowania z roślinami o stwierdzonym światłowstręcie należy zawsze mieć w zasięgu ręki źródło światła(najlepiej różdżkę, a w przypadku jej braku lampkę/świeczkę). V. Przy N.R. zawsze należy pracować parami – jedna osoba zajmuje się rośliną, gdy tymczasem druga ją asekuruje. Nie można doprowadzić do sytuacji, w której jeden mag jest zagrożony atakiem N.R. VI. Należy każde stanowisko zaopatrzyć w apteczkę z substancjami neutralizującymi działanie roślin.
Obcowanie z Niebezpiecznymi Roślinami
I. Podczas obcowania z N.R. nie można nic jeść ani pić. II. Podczas obcowania z N.R. należy zachować trzeźwość . III. Podczas obcowania z N.R. nie można znajdować się pod działaniem żadnych substancji psychoaktywnych. IV. Należy trzymać zwierzęta z dala od N.R. (wyjątkiem są laboratoryjne myszy, które służą do karmienia niektórych mięsożernych roślin) V. Należy zachowywać najwyższe środki ostrożności: nie drażnić, ani nie rozjuszać roślin, nie krzyczeć, nie wykonywać gwałtownych ruchów, nie pochylać się nad nimi, nie szarpać, nie wyrywać liści itp. VI. Osoby poniżej piętnastego roku życia nie mogą się zbliżać do N.R.
Wypadki
I. W przypadku dojścia do nieszczęśliwego zdarzenia, przede wszystkim zachować spokój. II. Po pierwsze – uspokoić/zabezpieczyć roślinę. III. Udzielić pierwszej pomocy poszkodowanemu. IV. W przypadku, gdy roślina nie daje się uspokoić konwencjonalnymi metodami, należy ją spalić, zachowując jednak wszelkie środki ostrożności.
Wyciąg z czarnej dalii jest znany także jako trucizna idealna – ta bezbarwna, bezzapachowa i bez smaku substancja była przyczyną zgonu bardzo wielu magów. Mówi się, że taka śmierć jest szybka i bezbolesna(patrz: ”Wyznania duchów – czyli rzecz o przechodzeniu do innego świata” pod redakcją Eugene LaCroix), a trucizna jest praktycznie niewykrywalna w ciele nieboszczyka.
Rozpoznanie: Byliny pod ziemią posiadające bulwy. W zależności od odmiany osiągają wysokość od 35 cm do prawie 2 metrów. Kwiaty zebrane w koszyczki o wielkości od kilku do 25 cm. Kwitną późnym latem i jesienią. Czarny kolor płatków wyróżnia je od „mugolskich” dalii.
Występowanie: Kiedyś bardzo powszechne – rosły na każdym niemalże bagnie –jednak po interwencji Ministerstwa Magii wszystkie dziko występujące kwiaty zostały wytrzebione i tę roślinę można spotkać jedynie w hodowlach.
Właściwości: Czarna dalia używana jest jako trucizna. Specjalnie uzyskiwany wyciąg z jej płatków służy także jako lekarstwo na wiele ciężkich chorób – jego pozyskanie jest jednakże tak trudne, że prawie niemożliwe. Nie jest więc używane w powszechnym leczeniu chorych; znacznie łatwiej uzyskać konwencjonalny medykament, nie ryzykując przy tym utratą życia. Przez czarnoksiężników używana jako roślina ozdobna.
Hodowla: Jedynie za zgodą Ministerstwa Magii.
Inne uwagi: W osiemnastym wieku przeprowadzone były badania nad innymi właściwościami czarnej dalii. Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, czy można wykorzystywać tę roślinę jako substancję psychoaktywną. Niestety –nieznane są wyniki tych poszukiwań. Wszyscy badacze udusili się, próbując palić liście tej szlachetnej rośliny.
Nazwa pochodzi z rosyjskiej legendy, w której to zrozpaczona kobieta po śmierci swojego męża zamieniła się w kwiat języcznika i od tego czasu próbuje zatrzymać dla siebie każdego, kto ośmieli się podejść zbyt blisko. Możemy oczywiście włożyć tę historię miedzy bajki, jednak nie można odmówić, że sama wdowa jest szalenie interesującym gatunkiem.
Rozpoznanie: Kłącze z bujnymi kwiatami i liścmi na powierzchni. Część nadziemna silnie rozwinięta, rozłożyste czerwone kwiaty (we wszystkich odcieniach, najczęściej jednak krwiste). Liście umiejscowione powyżej kwiatów, o wąskich blaszkach(posiadają możliwość poszerzania się). Kwiat wydziela słodkawy zapach zgnilizny, z tego powodu omijany przez zwierzęta.
Występowanie: Na żyznych glebach, gatunek wilgocio- i cieniolubny. Roślina wywodzi z zachodnich części Rosji i wschodnich części krajów ościennych. Rośnie sama, bardzo rzadko w koloniach. Nigdy nie otoczona przez inne gatunki – prawdopodobnie z powodu toksycznych korzeni.
Właściwości: Podobnie do diabelskich sideł, języcznik wykazuje się możliwością poruszania niektórymi swoimi partiami. W przypadku wdowy są to liście, które mogą dowolnie zmieniać swój kształt. Nie oplatają się jednak wokół ofiary –sam dotyk blaszki powoduje silną reakcję alergiczną; opuchliznę, bolesne wysypki, a nawet łuszczenie się partii skóry. Do tej pory nie opracowano skutecznego zaklęcia do łagodzenia obrażeń powstałych w wyniku kontaktu z języcznikiem. Sprawdzają się zasady mugolskiej pierwszej pomocy(patrz: ”Przewodnik po mugolskiej medycynie – jak działa woda utleniona?” – Mihail Antonovitch Rajtzov). Rany znikają po krótkim czasie bez obcowania z języcznikiem.
Hodowla: Wyłącznie za pozwoleniem Ministerstwa Magii.
Inne uwagi: Brak.
Pylnik był jednym z ulubionych kwiatów nastoletnich czarodziei – niejeden dorastający kawalarz wręczał swojemu koledze tę szczególną roślinę, by potem obserwować jak wije się, próbując zatrzymać swędzenie całego ciała. Jednak, jak się okazało, zbyt częste obcowanie z pyłkiem może doprowadzić do szaleństwa i pylnik został zaklasyfikowany jako Roślina Niebezpieczna.
Rozpoznanie: Pylnik do złudzenia przypomina mugolską lilię tygrysią – jest to roślina cebulowa o wzniesionych pędach kwiatostanowych, osiągających wysokość 60-150 cm. Liście równowąskie, lancetowate, długości 6-10 cm ułożone skrętolegle. Kwiaty są pojedyncze, sześciopłatkowe, o listkach okwiatu charakterystycznie wywiniętych na zewnątrz.
Występowanie: Pylnik występuje w ciepłych klimatach Puszczy Amazońskiej, jednak sukcesem okazało się przeniesienie jej na grunt europejski; wynika z tego, że posiada duże zdolności aklimatyzacyjne. Jest to kwiat światło- i wilgociolubny, jednak nie ma dużych wymogów jeśli chodzi o gleby – rośnie równie dobrze na prawie każdej ziemi.
Hodowla: Jedynie dla czarodziejów posiadających legitymację Magicznego Towarzystwa Botanicznego.
Właściwości: Pyłek tej rośliny powoduje intensywne swędzenie całego ciała. Podejrzewa się, że jest to cecha ewolucyjna, mająca służyć obronie przed zwierzętami roślinożernymi. Jedyną znaną metodą na powstrzymanie swędzenia jest wydmuchanie nosa, a co za tym idzie pozbycie się zdradzieckiego pyłku z dróg oddechowych.
Inne Uwagi: Najbardziej znanym przykładem zgubnego działania pylnika jest przypadek szaleństwa Edwarda Conneya, który chciał udowodnić, że „przedawkowanie” pyłku tej rośliny nie skutkuje szaleństwem. Podobno każdego dnia odbywał co najmniej jedną taką swędzącą sesję, nie odczuwając żadnych negatywnych skutków poza uporczywym swędzeniem. Jednakże swoje odkrycie ogłosił, mając na sobie jedynie futrzaną czapkę(która potem okazała się być martwą akromantulą) i nie zostało ono potraktowane poważnie.
:: 
