Jakimś cudem dotarła do swojego domku. Początkowo kompletnie nie wiedziała, gdzie ma iść, a do tego który domek ma numer pięć. Najpierw sprawdziła, czy drzwi nie są już otwarte, gdyż jej współlokator mógł przyjść tu przednią. Upewniwszy się, że nikogo nie ma, sięgnęła po kluczyk. Otworzyła drzwi, wchodząc do środka. Zmarszczyła brwi, na widok jednej szafy. Większość i tak będzie musiała zostać w walizce.
Zajęła łóżko pod oknem, znajdujące się bliżej drzwi. Usiadła na nim wygodnie, a walizkę zostawiła obok szafy. Ciągle zastanawiała się, z kim przyjdzie jej dzielić pokój. Miała nadzieję, że dyrektor nie robił żadnego losowania, no i że trafi na kogoś znajomego, aby móc wieczorami trochę pogadać, a nie na kogoś, kogo szczerze nienawidzi. Chociaż chyba nie było takiej osoby, która aż tak podpadłaby Rose.
Rozłożyła się na posłaniu, gapiąc w sufit. Zaraz powinna się rozpakować, a właściwie wyjąć najważniejsze rzeczy. Dopiero potem zacznie zwiedzać. Tu na pewno jest mnóstwo interesujących miejsc.
Kiedy znudziło jej się czekanie, podniosła się, chowając walizkę pod łóżko. Nawet nie zajrzała do łazienki, tylko od razu złapała w ręce kluczyk, wychodząc na zewnątrz. Zamknęła dobrze domek, oglądając go. Szkoda, że nie było tu żadnej tabliczki, z kim mieszka. Miała nadzieję, że owa osoba nie będzie aż taka dziwna, żeby nie mogła się z nią dogadać.
Odeszła.

Biegała między domkami pukając do wszystkich i dopytując się energicznie czy nie ma tam przypadkiem Rose. Podekscytowana zapukała do domku numer pięć i bez zaproszenia otworzyła drzwi. Jest! - ucieszyła się w myśli, kiedy zobaczyła blondynkę. Numer pięć, numer pięć, numer pięć, zapamiętam. Wyszczerzyła się do dziewczyny i zaczęła rozentuzjazmowanym tonem:
- Rose, Rose! Zgadnij co znalazłam w lesie!
Wyglądała najzwyczajniej dziwnie. Długie, płomienne włosy roztrzepały się przez szaleńczy pęd, z jakim biegała między domkami. Wielki uśmiech nie chciał zejść z jej twarzy, dodając oczom wesołych błysków. Tylko ktoś, kto dobrze ją znał, mógł wiedzieć, co spowodowało taki wybuch radości. Oczywiście miewała też inne wybuchy, w końcu była emocjonalną bestią, tak przynajmniej twierdził jej brat.
Nie czekając na odpowiedź wyciągnęła z torby swoje szkice. Rozrzucając je po podłodze odnalazła jeden, najnowszy. Podała go Rose z wyczekującym uśmiechem.

Rozłożyła się wygodnie na łóżku. Musiała przyznać, że było tu przyjemnie i nie miała na co narzekać. Może i było mało miejsca, ale przecież nie zabrała ze sobą całego dobytku, a kilka rzeczy, które nie mieściły się w szafce, mogły zostać w walizce.
Uśmiechnięta podniosła się, sięgając po mugolską książkę. Oparła się o ścianę, otwierając lekturę i się w niej pogrążając. Nie spodziewała się gości. Tym bardziej więc się zdziwiła, gdy drzwi się otworzyły.
- Cześć - mruknęła. I tak została zagłuszona przez wołania Aud. - Nie wiem, ale obstawiam, że to coś narysowałaś i zaraz mi pokażesz - wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Zsunęła nogi na ziemię, odkładając książkę na bok.
Wzięła od dziewczyny szkice, przyglądając im się. Była pewna, że jest na nich ptak, aczkolwiek nic więcej na jego temat nie potrafiła powiedzieć.
- To teraz oświeć mnie, co to za ptak.

- Nie wiem, ale szkoda, że nie miałam kredek. Był strasznie kolorowy i wielki. Usiadł sobie na drzewie, dziwię się, że się pod nim nie złamało. W każdym razie usiadł sobie. Widzisz te pióra, o tutaj? - wskazała na łeb ptaka. - Mam tu jedno - dodała i wyciągnęła z torby zielone, ogromne pióro. - Teraz możesz porównać ze szkicem i będziesz mniej więcej wiedziała jakiej jest wielkości.
Wróciła myślami do lasu, gdzie spotkała się z tym dziwnym gatunkiem. Patrzył na nią, jakby ze zrozumieniem. Poza tym czekał, aż skończy rysunek. A potem niby od niechcenia zostawił piórko. I odleciał. Na razie postanowiła nie mówić, że podejrzewa, że ktoś jest animagiem, równie dobrze mogłoby to być zwykłe magicznie zwierzę.

Musiała przyznać, że z chęcią zobaczyłaby tego ptaka. W Anglii takich nie spotka, a to może być jeden z najpiękniejszych widoków. I jeszcze jakby tak zrobić zdjęcie... Tak, musi. Następnym razem zabierze do lasu aparat i napstryka mnóstwo zdjęć.
Obróciła pióro w dłoni. Było doprawdy wielkie. Najbardziej chyba podobał jej się jego kolor. Był taki żywy.
- Może to zmutowana papuga? - podsunęła. - Wiesz, jeśli ten ptak był kolorowy, to może jakaś odmiana Ary?

Otrząsnęła się z zamyślenia na słowa Rose.
- Nie, to nie to - pokręciła głową. - Ary mają inne dzioby, są mniejsze i zwykle jak je widzę, to nie są aż tak kolorowe. Chociaż to coś mogłoby być z nimi spokrewnione. Ale myślę, że to jakiś magiczny gatunek. Może żyje tutaj ze względu na klimat? Zresztą, nie ma co gdybać.
Spojrzała jeszcze raz na zielone pióro, które nie wiedząc czemu coś jej przypominało.

- Pomalowali go farbami - wyszczerzyła się. Jeszcze chwilę zachwycała się obrazkiem, próbując przypasować ptaka na nim, do jakiegoś znanego gatunku. - No, racja, ten dziób jest za prosty, jak na papugę, no, ale zobacz. Tyle zwierząt jest ze sobą spokrewnionych, a są inne.
- Możesz, jak będziesz w domku, przerysować owego ptaka i dodatkowo pokolorować. O, właśnie, z kim mieszkasz?

- Bez wątpienia - zaśmiała się. - Możliwe, ale zostawmy go takiego, jakim jest. Niech sobie będzie nienazwany, o.
- Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Zobaczyłam tylko kufer. A przerysować mogę, ale nie wiem jaki będzie efekt, wolę mieć go przed sobą. Ale spróbuję. Co czytasz? - zainteresowała się książką leżącą na łóżku, którą Rose wcześniej odłożyła.

- Oj, my mu jeszcze nazwę wymyślimy. Tylko jak się trochę ochłodzi, bo teraz to nawet nie myślę.
- A, to? Jakaś mugolska fantastyka - powiedziała lekceważąco.
Podniosła się, chcąc schować książkę do walizki. Nagle wypadła z niej jakaś kartka. Podniosła ją, wytrzeszczając oczy. Całkiem zapomniała! Wrzuciła lekturę między ubrania, wstając gwałtownie.
- Rejs! Całkiem zapomniałam! Przełożyli!
Złapała w biegu torbę i pociągnęła Aud do drzwi. No, chodź.

Wytrzeszczyła oczy na Puchonkę. Przełożyli?! Cholera jasna, jak zwykle nic nie wiem!
- Zaraz wracam, tylko się spakuję! - krzyknęła wybiegając z domku, uprzednio zbierając w nieładzie szkice.
Denerwując się, że nikt nie zechciał jej poinformować o przełożeniu rejsu pobiegła w stronę domku, aby wziąć szybki prysznic i zabrać potrzebne rzeczy.

Od razu po spóźnionym pojawieniu się na Malediwach swe kroki skierowała do pokoju numer pięć. Przyjechać wczesniej i nie chciała i nie mogła z powodu rodziny.
Przechodziła pomiędzy domkami wpatrując się uważnie w numery widniejące na tabliczkach. Gdy w końcu znalazła się przed "swoją" piątką zmarszczyła brwi. Jakoś szczególni zachęcająco ten domek nie wyglądał. Lecz któż sprosta jej gustom?
Weszła powoli po schodkach, po czym otworzyła drzwiczki. Przekroczyła próg i rozejrzała się. Jedno łóżko, zostało już zajęte, co oznaczało że jej współlokator lub współlokatorka mieszka tu już jakiś czas. Położyła swoją walizkę na łóżku i otworzyła ją. Zamierzała wziąść orzeźwiający prysznic i przespać się trochę. Podróże zawsze ją męczyły, już nie wspominając o dokuczliwej chorobie morskiej i lokomocyjnej. Zdjęła z nóg wysokie jak zwykle szpilki pozostawiając je przy łóżku, wzięła z torby ręcznik i żel pod prysznic po czym weszła do łazienki.

Ledwo wyciągnęła kluczyk z kieszeni i spróbowała otworzyć drzwi. Ku jej zdziwieniu drzwi były otwarte, czyli ktoś jest w środku. Powoli weszła do domku. Czas poznać swojego współlokatora. Zamknęła drzwi, rozglądając się ciekawsko. Nikogo nie było. Dopiero szum wody zwrócił jej uwagę, co świadczyło, że współlokator bierze prysznic. Nie mając nic ciekawszego do roboty, walnęła się na łóżko, oczekując, aż wyjdzie.

Myła się naprawdę długo. Ale w końcu, gdy przestała odczuwać odruchy wymiotne wyłączyła wodę. Wyszła z brodzika wytarła się ręcznikiem i włożyła na siebie krótkie spodenki i jakąś tam bluzkę. Nie zawracała sobie głowy zbieraniem swoich rzeczy, chyba nikt nikt jej nie ukradnie żelu pod prysznic, prawda? Wyszła z porządnie zaparowanej łazienki i od razu ruszyła w kierunku swojej torby. Włożyła na nogi buty, położyła torbę na kolanach i dopiero wtedy dostrzegła drugą osobę będącą w tym pokoju. Dziewczyna, blondynka oczywiście jako tako jej znajoma trzymała w ręku kluczyk z numerkiem ich pokoju. A jeszcze przez chwilę liczyła, że z powodu spóźnienia będzie mieszkała sama. Marzenia.
- Jak się nazywasz? - zapytała po chwili, stwierdzając że dobrze by było już na początku dowiedzieć się, czy jest sens się do niej w ogóle odzywać. Wyjęła jedną tabletką z opakowania i połknęła ją.

Podniosła się, słysząc szczęk otwieranych drzwi. No, tak. Czas poznać osobę, z którą przyszło jej mieszkać. Może nie będzie tak źle? - pocieszała się. Zmierzyła ją krytycznym wzrokiem. Skądś ją kojarzyła, chociaż gdyby dziewczyna miała na sobie szkolne szaty, na pewno byłoby jej łatwiej. Łudziła się, że może to nie jest żadna Ślizgonka, ale intuicja podpowiadała jej, że jest właśnie inaczej.
- Rose Stuner - powiedziała, nadal uważnie się przyglądając. - A ty? Jestem pewna, że gdzieś się spotkałyśmy.

- Victorie Gray. - odparła. Czyżby Rose nie dostała informacji z kim będzie dzieliła pokój? W przypadku Vic do końca nie była wiadomo czy rzeczywiście przyjedzie, więc to oczywiste, że nikt jej nie powiedział o współlokatorce.
- Nie kojarzę Cię w ogóle. - oświadczyła, mimo, że parę razy rzeczywiście minęła się z nią na korytarzu lub uczestniczyła na lekcji.. Zdjęła bagaż z łóżka i sama się na nim ułożyła masując lekko skroń. Gdyby nie ten dokuczliwy ból głowy zapewne od razu uraczyłaby ją jakimś "miłym" komentarzem. W przeciwieństwie do reszty ślizgonów i właściwie większości uczniów Hogwartu, mało ją obchodziło czy osoba z którą się kłóci jest puchonem, krukonem czy jeszcze kimś innym.
Ale wybrała opcję milczenia niż, słuchania jakiś gróźb, czy mających ją urazić słowach.

- Gray? - spytała dla upewnienia, chociaż doskonale usłyszała nazwisko współlokatorki. Rose była pewna, że ją gdzieś widziała. Być może był to korytarz, błonia, lecz nazwisko brzmiało znajomo. - Siostra Fran? - spytała z nadzieję, że odziedziczyła charakter po Fran i będą dogadywać się w domku. Nie chciała drzeć kotów z kimś, z kim mieszka przez całe wakacje. Doprawdy, nauczycielka miała racje, że uczniowie nie będą zadowoleni. Usiadła po turecku, biorąc poduszkę i zakładając ją za głowę.

- Tak kotku, Gray. - odparła z ironicznym uśmiechem. Nie miała większej ochoty na rozmowę z kimś, kto nawet nie potrafił zapamiętać czteroliterowego nazwiska.
Słysząc jej pełen nadziei głos nie mogła nie wywrócić oczami. Liczyła, że będzie taką samą słodką dziewczynką jak Fran? I może jeszcze, ze będę plotkowały po nocach opowiadając sobie nawzajem o "doświadczeniach życiowych"? Nadzieja, matką głupich słodziutka.
- Tak, tak. - mruknęła machnąwszy lekceważący ręką. - Niestety, będę musiała zrezygnować z tej jakże pasjonującej konwersacji. - oświadczyła niby to wielce zasmuconym tonem - bowiem, podróż mnie wyczerpała. - dokończyła i opuściła rękę na łóżko w geście wycieńczenia.