Posadzić Brandona na wielbłąda, to jak... nie wiadomo co. Ale na pewno nie jest to dobry plan! Wystarczyło spojrzeć na minę chłopaka podczas jazdy, żeby się tego domyślić. Boże, czy nie mogli tu na miotłach chociażby przylecieć? Musiał być wielbłąd? Koniecznie? Już nawet pal licho te miotły, ale czy nie mogło to być jakieś mniej włochate, ładniej pachnące zwierzę bez garbów?
W każdym razie ten przeznaczony dla Brandona za dużo do roboty miał nie będzie, co to, to nie. Spacerowanie jest w sumie zdrowe, dlaczego więc nie mógłby spacerować do każdego miejsca? Tak zrobi, będzie spacerował.
Kiedy po trudnach podróży znalazł się w namiocie, rozpakował się szybko i wyszedł, bo nie chciał siedzieć sam jeden w namiocie. Nie wiem co to za logika, bo wychodząc wziął ze sobą podręczniki i pergamin, żeby odrobić pracę wakacyjną! W domu nie miał czasu - czy też raczej w szpitalu, bo cały ostatni miesiąc spędził ze swoją matką we Francji, krzycząc na pielęgniarzy i lekarzy i przeklinając co rusz głupotę mugoli i ich zacofanie w zakresie uzdrawiania. Teraz, kiedy Satin kazała mu nie myśleć o leczeniu, szpitalach, chorobach i wszystkich bliskich wymienionych sprawach i rozkoszować się wakacjami, to właśnie Brandon postanowił zrobić, rozkoszować się. Bo nauka jest taka super.
Szukając jakiegoś ciekawego miejsca, trafił do pustego namiotu salonowego. Cisza i spokój! Tego trzea mu było. Usiadł więc na kanapie, a po kilku minutach towarzyszyło mu już wesołe skrzypienie pióra, tak miłe dla ucha i przyjemnie znajome!
umówione

Matko, jak ją bolała głowa! Po wczorajszym piciu z Mormiją, ledwo dochodziła do siebie. W pierwszy dzień wakacji Faith musiała się spić? Cudnie, teraz każdy dźwięk ją irytował. Ale nie wyglądała tak okropnie, jak inni ludzie na kacu. Teraz świeżo umyte włosy opadały na opalona ramiona dziewczyny. Kobieta miała coraz bardziej dość tego palącego słońca. Nie wiedziała co inni widzą w leżeniu na piachu w takim upale. Wolała już popływać lub nawet pobiegać po plaży. W ruchu się lepiej opala, nie? Poza tym, Faith musiała używać mocnego kremu do opalania. Najbardziej teraz przeszkadzał jej wygląd. Nie chodzi już nawet, o jasną karnację tylko o... włosy! Gdy przeszła się na tutejszy bazarek, jacyś obcy ludzie zaczęli głaskać ją po włosach i mówić coś w swoim języku. To było okropne, czy ci mugole nie wiedzą co to dobre wychowanie? Tak też po mieście zaczęła chodzić w chuście na głowie. Jeszcze by jej włosy obcięli i zrobili sobie z nich breloczki! Psychole jedne... Szczerze to dziewczyna lubiła chodzić sama, ale teraz to coraz mniej się jej to podobało. Wpadnie na jakiegoś zboczeńca- mordercę i co wtedy? Dziś na strój kąpielowy narzuciła długi luźny top, na nogach zaś zwykle sandałki. Zamierzała pójść trochę się pomoczyć w morzu. Najpierw zajrzała do swojego namiotu, ale nikogo nie zastała. Z kim ona w ogóle go dzieliła? Kontynuowała poszukiwania kogoś znajomego w głównych namiotach. Gd weszła do saloniku, zrobiło jej się od razu cieplej. Nie z powodu pogody, oczywiście! Niepewna ruszyła w stronę krukona. Nie wiedziała, że pojechał na wakacje z Hogwartem. Teraz nie była pewna czy jego widok ją ucieszył. Chłopak, jak chłopak nie? Opadła na kanapę obok, psując ciszę panującą w namiocie.
-Tylko nie mów, że tak zamierzasz spędzić cały wyjazd?- uśmiechnęła się do Brandona i założyła nogę na nogę.
Co on właściwie robił? Uczył się? W wakacje! Chyba jednak Faith nie pasowała do krukolandu. Proszę was, dziewczyna nawet lubiła się uczyć... ale nie w wolne. Trzeba znać jakąś granicę!

Trzeba przyznać, że ostatnio jej obecność w Egipcie nie była taka oczywista. Dlaczego? W sumie nie było jakiegoś jednego, konkretnego powodu. Po prostu nie chciała zwracać na siebie uwagi, źle się czuła po wizycie w Namiocie Pielęgniarskim, unikała kilku osób i szukała tych innych. To wszystko złożyło się w sytuację, która automatycznie sprawiała, że PUF i Corin nigdzie nie ma. Ale ku szczęściu i nieszczęściu – raczej chodzi o to drugie, dla większości osób – wróciła. Więc pan Finn Visse i Tim de Jong znowu mogą się męczyć jej widokiem. Ann znowu może uciekać przed jej aroganckimi zaczepkami. I miała nadzieję, że w końcu znajdzie Nero. Od akcji z rekinem nie widziała się z nim. Dracon nie wypuszczał jej samej z namiotu, więc nie miała możliwości. Teraz i on gdzieś zniknął, więc w końcu udało jej się swobodnie działać. I pierwsze co zrobiła, to odeszła bardzo... Bardzo daleko od miejsca do spania. Aż do namiotu salonowego. Jakże ryzykowne i niebezpieczne, prawda?
W każdym razie ubrana w białą sukienkę, która jak zwykle dodawała jej tej niewinności, której sama w ogóle nie posiadała siedziała na jednej z kanap. Miała na kolanach ułożoną zieloną poduszkę, którą bawiła się kreśląc na niej różne symbole i będąc w pełni na niej skupiona. Szczerze? Pragnęła jakiegoś towarzystwa, ale nie będzie latać po namiotach i wyciągać na spacer przypadkowych ludzi. Owszem, mogłaby i to nawet byłoby do niej podobne, ale nie. Nie dzisiaj. Może dlatego, że była dość zmęczona. Po pełni...

Kame wparował do namiotu jakoś dziwnie rozpromieniony. Może i nie podskakiwał jak oszalały, ale na pewno jego aura mogła zdradzić niezwykle wiele. Był po prostu może nie tyle co szczęśliwy, ale na pewno zadowolony z samego siebie. Jakoś wszystko samo się układało. Nico znowu gdzieś mu uciekła. Ech on po prostu za tą dziewczyną nie potrafił nadążyć. Miała w sobie tyle energii, że na sam jej widok był po prostu zmęczony nawet wtedy kiedy siedział. Kame to leń numer jeden, więc nic dziwnego, że pokonanie nawet drogi ze swojego namiotu do tego salonowego po prostu go zmęczyło. Usiadł sobie na jednym z wolnych miejsc przymknął oczka i zaczął sobie spokojnie nucić jakąś pioseneczkę która na chwilę obecną krążyła mu gdzieś po głowie. Był teraz chyba spokojny jak nigdy, jednak część niepokoju nadal w nim pozostała. I to dokładnie ta część jakoś nie pozwalała mu się kompletnie wyluzować. Uchylił swoje powieki na chwilę. Wyglądało na to, że chyba z czegoś niezwykle istotnego zdał sobie właśnie sprawę. Zaczął błądzić wzrokiem po namiocie i chyba nie do końca dochodziło do niego to co rejestrowały jego oczy. Chociaż kiedy jego oczy zatrzymały się na Cornelii od razu odzyskał trzeźwość myślenia. No tak dawno jej nie widział i Angel też nie. Musi pilnować aby te dwie osoby nie spotkały się z Nico bo wtedy mógł by mieć przekichane na całej linii.

Dziewczyna z jednej strony czekała na kogoś, kto zajmie jej dzień. Z drugiej strony jednak zamyśliła się tak bardzo, że wręcz utknęła na jakiś czas w innej rzeczywistości. Zastanawiała się... Nad wszystkim tak naprawdę. Ostatnimi czasy przez pojawienie się wilkołactwa zdawało jej się, że już nie jest sobą. Oczywiście zmieniła się przede wszystkim po wizycie w psychiatryku, ale jakiś czas temu czuła się taka wypompowana z sił. Jakby cała energia uciekała z niej za każdym razem, kiedy zbliżała się do pełni. I również zaraz po tym okresie czuła się zmęczona. Innymi słowem stale ten sam scenariusz odejmujący sens. Mniejsza jednakże o tym, ponieważ nim doszła do jakiegoś konkretnego stwierdzenia, które albo poprawiłoby jej humor albo przysporzyło doła obudziła się, a znakiem tego było jej głośne kichnięcie. Przetarła nosek. Nie była już przeziębiona, więc to pewnie piasek unoszący się czasem w powietrzu. Uniosła wzrok i... Dostrzegła Kame. No proszę. Ostatnio o nim myślała. Szczerze mówiąc był jej dość obojętny, jak niemal każdy. Pamiętała dobrze, jak ostatnim razem strzeliła mu w twarz, a potem również starała się mu zrobić krzywdę. Szkoda, że to wszystko się tak potoczyło. Bo pewnie gdyby nie jego momentalne kocham, to całkiem nieźle by się dogadali. Albo przynajmniej zaciągnęłaby go do łóżka. Hm... W sumie nadal bardzo chętnie by to zrobiła. W końcu nikomu wierna być nie musi.
- Cześć Kame – Powiedziała dość miło i pozytywnie jak na to, jakie mieli stosunki między sobą. Przekrzywiła lekko głowę uśmiechając się delikatnie do niego. Boże, co ona z siebie robi. Jak może być miła. Świat się kończy.

Kame akurat wbijał wzrok w ziemię i ponownie sobie nucił jakąś spokojną pioseneczkę. Z tego zamyślenia wyrwał go znajomy głos, którego jakoś nie spodziewał się usłyszeć dzisiaj.
- Ile i kto ci zapłacił aby podejść do mnie ? - Zapytał się lekko zdziwiony. Zerknął na Corelię swoimi brązowymi oczami. Ta dziewczyna zawsze oznaczała kłopoty, no przynajmniej Kame miał zawsze przez nią problemy. On niestety tak łatwo nie zapomina i również nie potrafi tak szybko wybaczyć.
- Jak ty to robisz, że potrafisz tak spokojnie do mnie podejść i przywitać się tak jak by nic nigdy się nie wydarzyło - Mruknął i oparł się o oparcie i popatrzył na nią stosunkowo dziwnym wzrokiem. Na pewno to było inne spojrzenie niż jeszcze kilka dni temu.

Przekrzywiła lekko głowę uśmiechając się delikatnie. Bezczelnie klapnęła sobie obok niego najpierw się przeciągając, a potem układając obie dłonie na kolanach.
- Nie znam imienia tej osoby, ale dość sporo zapłacił – Powiedziała poważnym tonem tak, jakby naprawdę ktoś jej zapłacił. On i wybaczanie? Przepraszam bardzo, ale to raczej ona powinna być przepraszana za tą niezręczną sytuację z wcześniej. No trudno. W sumie co się będzie chłopaka czepiać, skoro każda następna dziewczyna prędzej czy później potraktuje go tak samo.
- To nic takiego. Nie jestem pamiętliwa... W sumie jestem. Ale w końcu kiedyś chciałam cię przelecieć, więc jak mogę być stale wredna dla kogoś, kto mnie kręci fizycznie? - Skomentowała swobodnym tonem. Była bardzo otwartą i bezpośrednią osobą trzeba przyznać. Odrzuciła grzywkę do tyłu, gdyż zaczęła je jej wchodzić do oczu i ponownie spojrzała na chłopaka.

Kiedy ta tak bezpośrednio powróciła do już dobrze mu znanego tematu zareagował zupełnie inaczej niż stary dobry Kame. Automatycznie odsunął się od niej i wbił się w poręcz kanapy.
- Eeeee...- Tylko tyle dał radę z siebie wywalić, jednak po chwili usiadł normalnie, jednak zachował pewien odstęp od Corn.
- Nie stawiaj mnie w tak niezręcznej sytuacji - Mruknął cicho i zrobił minę małego dziecka które bardzo czegoś się wstydziło. No tak zmieniła się nam chłopaczyna i to bardzo. Można było to zauważyć od razu. Na pewno był jakoś bardziej radosny niż ostatnio, i zdecydowanie bardziej wyluzowany, ale tez na pewno przestał być tak bardzo bezpośredni jak wcześniej. Oj dziewczyny jednak potrafią utemperować nieznośny charakterek chłopaka. A w wypadku Kame stało się to dosłownie bardzo szybko prawie, że z dnia na dzień.

Gdyby spotkała Nashi'ego od początku utemperowanego, to pewnie bez najmniejszego problemu znaleźliby wspólny język i inaczej wyglądałyby ich stosunki. No trudno. Los chciał, żeby się spotkali w konkretnym momencie, to tak właśnie się stało. Uśmiechnęła się delikatnie widząc, że trochę go tym speszyła. Corin z dnia na dzień robiła się bardziej jak... Corin. To całe jej zimno jakiś czas temu zaczęło mijać. Sama nie wiedziała dlaczego. Czy to przez odnowienie kontaktów z Draconem? Czy to przez zbliżenie się z Nero? Czy zyskanie Angie jako kogoś bliskiego? Chyba to ostatnie miało taki ogromny wpływ. I bardzo dobrze! Bo prawdziwa Cornelia jest... Zdecydowanie lepsza. I to właśnie ta stara Corn przyciągała do siebie tylu ludzi.
- Za późno. Zresztą, przecież to nic takiego – Wytknęła lekko język w jego stronę, po czym puściła mu oczko. Skoro był wyluzowany i radosny, to miała nadzieję, że nie będzie miał problemu z tym, że i ona w tym momencie zachowuje się w ten sposób.

Kame wbijał w nią stosunkowo dziwny wzrok. Nie szło za chiny rozszyfrować jakie uczucia w tej chwili się odbijały w nich. Westchnął sobie spokojnie, jednak nadal nie przybliżył się do Cron.
- no więc... - Zaczął ale nie dokończył. Zaczął poszukiwać w głowie jakiegoś wspólnego tematu, ale jakoś nie umiał. Kurcze jeszcze nie dawno potrafili ze sobą rozmawiać raz przyjaźnie raz zdecydowanie mniej, ale zawsze o czymś umieli rozmawiać, a teraz Kame nie mógł znaleźć nic co by mogło nakręcić rozmowę.
- No więc.....hmmm - Powtórzył ponownie mając nadzieję, że temat może spadnie im sam z nieba, ale raczej jak on czegoś nie wymyśli to to na pewno nikt inny tego nie zrobi za niego. No chyba, że Corn wyjdzie z inicjatywą.

Nawet szczerze mówiąc nie próbowała rozszyfrować tego, co się kryje w jego głowie. Interesowało ją bardziej to co robi i to co mówi, niż to co w danej chwili myśli.
Uniosła brew spoglądając na niego w ciszy. Uśmiechnęła się delikatnie i ledwo się powstrzymała, żeby nie zacząć się śmiać z tego, jak za wszelką cenę poszukuje tematu. Spokojny i cichy nie był, więc raczej powinien poradzić sobie z rozmową z głośną osobą. No, ale cóż poradzić. Widać Corni zawsze musi działać jako pierwsza.
- Co u ciebie? Nie widzieliśmy się sporo czasu. Co nowego? Słyszałam, że masz pannę. No i zmieniłeś się troszkę, pewnie dzięki niej – Zaczęła sypać tematami jak z rękawa i miała nadzieje, że Kame podłapie wszystkie i będzie kontynuował.

- Co nowego...hmmm...pomyślmy - Powiedział spokojnie i zaczął analizować wszystkie wydarzenia jakie się kiedyś wydarzyły. Na kilka wspomnieni aż się lekko uśmiechnął. Jakoś nie mógł tego powstrzymać. Wydarzyło się tyle miłych rzeczy, że jakoś przykrywały te wszystkie nie sympatyczne sytuacje
- Nic ciekawego - Powiedział spokojnie. No tak minął się trochę z prawdą. Przecież nie będzie się jej spowiadać z tego wszystkiego co robił.
- A po za tym porobiłem sobie małe wycieczki do Londynu. Musiałem do domu wpaść, pozałatwiać kilka istotnych dla mojego życia spraw...no i takie tam inne pierdoły. Teoretycznie same nudy - Powiedział i uśmiechnął się lekko. No tak stosunkowo zgrabnie ominął temat dziewczyny. Z kim jak z kim, ale z Corin akurat jakoś kompletnie nie miał ochoty o niej rozmawiać.

Człowiek, który nie chwali się swoją dziewczyną, kiedy tylko ma okazję? No cóż. Ona raczej tego spodziewała się po swoim przyszłym chłopaku, ale różne są odchyły w związkach i w myślach innych. W każdym razie słuchała go uderzając paznokciami o swoje kolano jakby w lekkim zniecierpliwieniu. Ominął troszkę odpowiedzi i zauważyła to doskonale, ale nic nie powiedziała. W końcu ma być miła, tak? Owszem, jej wredna natura jak zwykle często dawała o sobie znać, ale to nie zmienia faktu, że starała się ją hamować.
- A jak ci się podoba Egipt? Żebyś wiedział jakie tutaj się nienormalne rzeczy dzieją. Ostatnio na przykład zaatakował mnie rekin – Uśmiechnęła się zabójczo i zanuciła pod nosem melodię znaną z wszystkich horrorów o rekinach. Zaśmiała się cicho do siebie. Lubiła tą mroczną melodyjkę.

Nie tak, że on nie chce się nią chwalić, ale po prostu jakoś nie ufał tej dziewczynce która siedziała obok niego. Nadal jakoś nie mógł przełamać się do tego aby normalnie z nią porozmawiać. Szczerze tak zastanawiając się nad tym głębiej jakoś nigdy nie umieli ze sobą normalnie rozmawiać.
- Wiesz fajnie tutaj jest, ale jak dla mnie ze ciepło - Mruknął cicho i wysłuchał spokojnie opowieści o rekinie. Jednak jego niektóre reakcje nie zmieniły się. W tej chwili zareagował stosunkowo obojętnie. Wpadła mu do głowy pewna odpowiedź, jednak w ostatniej chwili ugryzł się w język.
- Słyszałem, że mięso rekina po odpowiednim przyprawieniu jest bardzo smaczne - No tak Kame wiecznie głodny chłopak. Chyba jedyna osoba która potrafi dosłownie w każdej chwili wspomnieć o jedzeniu.

No tak. Za pierwszym razem ona się denerwowała, on próbował do niej dość, a potem się całowali. To zdecydowanie nie można było nazwać normalną rozmową. Potem się tylko kłócili, albo spoglądali na siebie kątem oka nie podchodząc... Ze strachu? Sama nie wiedziała dlaczego wtedy, na balu tak to się skończyło.
- Trzeba chodzić całymi dniami nad morze, jeśli chce się żyć i być pełnym sił – Kiwnęła głową potwierdzając jego spostrzeżenie. Na nieszczęście miała dość bladą skórę i łatwo mogła się spalić na czerwono, dlatego też jakiekolwiek wyjście oznaczało krem z ogromnym filtrem i powtórkę z rozrywki po każdej kąpieli.
- Yh. Oj wierz mi tamtego bym zeżarła z chęcią. Odgryzł nauczycielowi nogę – Westchnęła przesuwając się w bok i opadając głową na dalsze części kanapy, głową na poduszkę. W sumie ona znała jeszcze jedną taką osobę. Lilly. No, ale o niej raczej nie rozmawiała.

- Serio któremu ? - Zapytał się. Oj znalazło by się kilka osób które by on sam z chęcią wepchnął prosto w paszczę rekina a potem udał, że nic się nie stało i, że nic nie wiem. Niestety mógł sobie tylko o tym pomarzyć bo jak by przyszło co do czego to na pewno albo ktoś by nim potrząsnął albo by po prostu charakter mu nie pozwolił. Nauczycieli ogólnie wszystkich lubił. No może do jednego miał mieszane uczucia i był nim właśnie Nero. Miał pewne swoje powody do tego aby nie pałać do niego nie wiadomo jaką sympatią. Może i nie zabił by go od razu, ale jak by był w niebezpieczeństwie to Kame na pewno by nie zaryzykował własnym życiem aby go uratować. Prędzej by udał, że nie widzi a jak już by musiał to raczej nie dał by z siebie wszystko. Ale cóż Kame to raczej typ chłopaka który woli pomóc niż zaszkodzić, a jak jakoś za bardzo nie lubi kogoś to woli przejść obok i udać, że nie widzi, ale sam doskonale wiedział, że nie zawsze jest taka możliwość. Czasami trzeba schować swoją dumę i uprzedzenia w kieszeń i komuś pomóc. Chłopak zerknął na Corin kontem oka. Gdyby nie była taka...hmmm...no właśnie bez troska i troszkę dziecinna to była by całkiem niezłą dziewczyną. Niestety nie była taka i pewnie dlatego straciła szanse u Kame a najpewniejsze jest to, że straciła szanse na bardzo długi czas.

- Nero -chan – Mruknęła cichutko w odpowiedzi i z powrotem usiadła. Podciągnęła nogę pod siebie na chwilę, by się do niej przytulić. Szczerze mówiąc ten nauczyciel był jej dość bliski. Może dlatego, że gdyby nie jego działanie, to stałaby jej się sporawa krzywda. Kto wie, czy by jeszcze w tym momencie żyła? No i starał się jej pomagać nawet, jeśli jej problemy były tak malutkie, że wystarczyłaby minuta, by sama je rozwiązała. A i tak, to jedyny nauczyciel, z którym była w pozytywnych stosunkach mimo iż na jego lekcjach zachowywała się bezczelnie.
Są wakacje. Jaka miała być? Ten wyjazd do Egiptu to jedyny moment, kiedy może zapomnieć chociaż o większości rzeczy. Tutaj nie ma zapyziałej, Londyńskiej dziury, gdzie chodzą najgorsze gnidy, a na którą ją i brata i tak ledwo stać. Tutaj niebo było tak czyste, że bez najmniejszego problemu mogła odgadnąć kiedy będzie pełnia nawet bez liczenia dni i odpowiednio wcześniej zaszyć się na pustyni. Nie trudno było znaleźć miejsce bardzo daleko od ludzi – zdecydowanie łatwiej niż w Londynie czy Hogwarcie. Pozostało więc jedynie kilka pomniejszych problemików, jak stale krwawiące ramie i to, że kiedyś będzie trzeba stąd wyjechać, ale tym się nie przejmowała. Dlatego to był najlepszy czas na dziecinną i beztroską dziewczynę.
Machnęła różdżką dość niespodziewanie i szybko. Oczywiście nie miała zamiaru atakować Kao. Użyła niewerbalnego zaklęcia, by przywołać do siebie z namiotu barowego butelkę jakiegoś dziwnego, chyba tutejszego trunku. A może to byłą ognista whisky? Nie miała pojęcia w sumie. Najważniejsze, że powinno być w miarę smaczne. I nie myliła się. Upiła zaledwie łyczek. Dobre i do tego dość mocne.
- Słuchaj tak się zastanawiam... Możemy zapomnieć i zacząć od nowa? Ja naprawdę nie chcę wrogów – Powiedziała pod nosem bawiąc się denkiem butelki, by potem wystawić ją lekko w jego stronę spoglądając pytająco, czy chłopak ma ochotę się napić.

Kame wziął od niej butelkę i pociągnął z niej zdrowo. Kurcze on na tych wakacjach nie robi nic innego tylko pije, a przecież musi napisać jakąś piosenkę jak nie chce wylecieć ze szkoły.
- Wiesz...my przyjaciółmi raczej nigdy nie będziemy. Za wiele różnic między nami - Mrukną cicho. No tak taka była prawda. Corin poznał juz trochę i raczej się tak łatwo nie dogadają.
- nie myśl, że zmieniłem swoje poglądy czy coś. Nie zmienię ich podobnie jak ty nie zmienisz swoich. Może my się tolerować, ale nigdy się nie zaprzyjaźnimy - Powiedział i odgarnął sobie spokojnie kilka kosmyków na bok. Ona nie chce wrogów, ale takim zachowaniem jakie prezentowała przed Kame to raczej wielu przyjaciół nie zyska.

On również swoim zachowaniem nie przyciągał do siebie ludzi. Tylko odpychał i dziewczyna nie miała zielonego pojęcia co w Kame widzi jej przyjaciółka. Tak mój drogi. Cornelia i Mary są przyjaciółkami i dziewczyna nie raz już starała się wyperswadować jej spotykanie się z kimś takim. W sumie to chciała zobaczyć, czy chłopak tak naprawdę się zmienił. Tak dogłębnie. Chyba jednak nie... A szkoda.
- Z różnic nie tyle co powstaje przyjaźń, ale miłość. Spokojnie i tak nie mogłabym skakać po kimś tak niskim. I w sumie trudno cię tolerować z takim poważnym wyrazem twarzy i poważnymi stwierdzeniami – Skomentowała odbierając mu swoja butelkę i po raz kolejny pijąc z niej tym razem dość sporo na jeden raz. Wspominałam, że Corin ma słabą głowę mimo tylu libacji? No cóż, jak na razie byłą trzeźwa. Ale nigdy nic nie wiadomo.

- Życie to nie jest zabawa. Kto jak kto, ale osoba z twoim doświadczeniem życiowym chyba powinna o tym wiedzieć. Chętnie bym się wyluzował, ale po prostu nie mogę. Ja nie mogę sobie na to pozwolić - Powiedział i podkulił pod siebie nogi. Nie lubił rozmawiać o swoim życiu. Zdecydowanie wolał wysłuchiwać problemów innych niż opowiadać o swoich.
- Ja dla nikogo nie jestem odpowiednią osobą i taka jest prawda. A dla ciebie już tym bardziej. Nikt nie powinien był się mną interesować. Bo to jest po prostu sprzeczne z tym co się dzieje w moim życiu. A jak ktoś pojawi się to mimowolnie wciągnę tą osobę w swoje problemy. I żeby było jasne, jestem ostatnim człowiekiem który do tego się pali. Nawet Mary mówiłem o tym, że nie jestem dla niej, że po prostu nie będzie szczęśliwa przy mnie, ale ona się uparła - Mruknął cicho i uśmiechnął się lekko.

- Osoba z moim doświadczeniem wie najlepiej jedno. Jeśli się przejmujesz swoim życiem, to jest źle. Jeśli się nie przejmujesz, również jest źle, ale na zabawie zyskujesz trochę radości. I dla samej tej radości warto się wyluzować, albo chociaż spróbować – Pamiętasz tą dziewczynę, która miała otoczenie w dupie? Szukałeś w niej prawdziwej Corin. Oto ona. Stara się pomóc ludziom, choć w sumie robi to tylko, jeśli wie, że dostanie coś w zamian.
- Ona się uparła, czy tak naprawdę to kolejna dziewczyna, której powiedziałeś, że ją kochasz? A ona nie chcąc być sama przyjęła tą miłość i postanowiła w niej trwać... - Spojrzała na niego jednoznacznie. Westchnęła i wystawiła dłoń w jego stronę. Może chciała mu znowu przywalić? Nie. Zrobiła coś mniej bolesnego. Pstryknęła go w czoło.
- Na pewno jesteś dla kogoś odpowiedni. Może to musi być osoba, która nie pozwoli się wciągnąć w twoje problemy... A sama wciągnie cię w swoje? Albo po prostu da radę ci w nich pomóc. Nie ważne jak to będzie wyglądać, zawsze ktoś taki jest – Szepnęła na chwilę uciszając się. Spojrzała w bok. Jej problemy rozwaliły jak dotąd każdy jej związek. Nimfomanizm, wilkołactwo, strach przed odrzuceniem... Niestety to swobodnie doprowadziło ją do samotności, w której tkwiłą obecnie.

- No właśnie problem w tym, że to ona pierwsza powiedziała. Ja starałem się jak tylko mogłem aby się odwaliła aby tylko się nie zakochała i jak zwykle wyszło na opak. To ona pierwsza powiedziała "kocham" nie ja - Mruknął i podrapał się lekko zakłopotany w tył głowy.
- Słuchaj...nie rób sobie jaj. Poznałaś mnie tak trochę i chyba sama nie wierzysz w to, że ktoś taki jak ja zasługuje na kogoś. A na Mary już na pewno nie. To jest za dobra dziewczyna. Jej ojciec też się nie zgadza na nasz związek. Nie dziwię się wcale. Na też bym nie chciał aby moja córka spotykała się z kimś takim. - Powiedział i uśmiechnął się smętnie na dźwięk tych słów. Trochę głupio to zabrzmiało.
- Ona przy mnie nie będzie mieć spokojnego życia, a nie chcę jej denerwować tym, że kiedyś mogę wyjść i już nie wrócić do domu. Bo będę leżał już gdzieś na dnie rzeki w worku - Jakoś ta wizja sama go przeraziła, ale takie były realia.

- Starałeś się? Przecież to proste. Jeśli nie chcesz, żeby ktoś się w tobie zakochał, to spowoduj, żeby cię znienawidził lub ignorował. Innego wyjścia nie ma... Jeśli nie to robiłeś, to oznacza, że nie tyle co się starałeś, ale miałeś nadzieję – Skomentowała lekko zaskoczona, że tym razem to nie on wyleciał z wyznaniem. Hm... Coś ją dziwnie połaskotało nad wątrobą. Ta sytuacja była zdecydowanie... Inna niż sobie wyobrażała. Ale tłumaczyła sobie to jednoznacznie: Kame jest wstawiony i tyle... Ona też... Nic się nie dzieje.
- Poznałam. Posłuchaj mnie. Jeśli uważasz, że nie powinna być z tobą, to z nią zerwij. Ona będzie bezpieczna, ty będziesz miał spokój. Wiem jak to jest. Ja do końca życia nie będę mogła być z nikim i to nawet nie z mojej winy. I to nie dlatego, że boję się, że ktoś może zrobić mojemu chłopakowi krzywdę, ale dlatego... Że ja mogę wyrządzić mu naprawdę straszną szkodę. W życiu trzeba wybierać to, co jest lepsze dla siebie samego. Jeśli nie chcesz mieć wyrzutów sumienia, to pozbądź się ich źródła – Powiedziała mając na myśli to, że źródłem jego smutków i zmartwień jest Mary. Bo to przecież o nią się tak bał, prawda? W sumie to fajne. Dawno nie czuła, żeby ktoś martwił się o nią. Jej przyjaciółka była w jakimś sensie szczęściarą.
- A jak już chcesz kogoś mieć... To zwiąż się z drugą osobą, która również nie zasługuje na związek. Wtedy oboje nawzajem będziecie sobie szkodzić.

- Najgorsze jest to, że i ja coś do niej poczułem. Myślałem jak powiem jej ile mam długów i u kogo, jak pokaże jej gdzie i jak mieszkam. Jeszcze moi rodzice wparowali z pyskiem obwiniając mnie za całe zło świata. Powiedziałem jej o wpadkach z narkotykami, o problemach z miejscowymi gangami, o kilku rozróbach. Nawet o tym, że umiem gadać z wężami. - Opisał wszystko to co przydarzyło mu się w życiu w wielkim skrócie.
- A ona wiecznie na to, że damy sobie radę. Raz nawet już chciała odejść i prawie jej się to udało, ale jak jej nie było to czułem jakąś straszną pustkę. Czegoś mi brakowało no i przeprosiłem ją - Powiedział jeszcze bardziej pogrzebowym głosem. Robił dosłownie wszystko.
- Nawet pobiłem się z jednym osiłkiem bo miałem nadzieje, że przerazi się tego, że potrafię być agresywny. Trafiłem do szpitala a ta spędziła przy mnie cały czas. Jeszcze jeden gang mi wparował do domu i w ruch poszły noże. Jak mi powiesz, że mało się starałem to normalnie zamorduję. Obiecałem jej, że ją ochronię a najlepszą dla niej ochroną będzie to jak będzie trzymać się jak najdalej ode mnie, ale jak już prawie się udaje ponownie powraca uczucie pustki - Powiedział spokojnie. Nie nie był wstawiony on w końcu wziął tylko jeden łyk i jakoś nie paliło mu się do następnych.

- Przecież to oczywiste, że bez niej nie będziesz już taki szczęśliwy... Zawsze będzie się czuło taką pustkę... - Wyszeptała naprawdę bardzo cichutko zamyslając się na chwilę. Czy ona po kimś czuła się tak, jakby zabrakło jej czegoś bardzo ważnego? Tak. Po Finnie. Bo straciła nie dość, że chłopaka to jeszcze najlepszego i … Jedynego prawdziwego przyjaciela. Wiedziała więc jakie to uczucie. Łapało ją stale. W każdej chwili, kiedy tylko jej myśli staczały się na trudniejsze tory. Wtedy czasem myślała, że szkoda, że wtedy, w lesie... W momencie, kiedy zaatakował ją wilkołak... Uciekała. Mogła dać mu się zabić.
- Ale przynajmniej będzie się wiedziało, że ta druga osoba ma szansę na szczęście. Może znajdzie je ledwo po kilku tygodniach, gdy ciebie już zabraknie... Potem będziesz patrzał na korytarzu, jak uśmiecha się do kogoś innego, podczas gdy was już nic nie będzie łączyć poza smutnymi lub złymi spojrzeniami... Ale widok, że jednak ktoś inny też dał radę wywołać ten specjalny uśmiech i ten ktoś da kochanej osobie szczęście bez zagrożenia będzie nagrodą za wszelkie cierpienia... - Wszystko powiedziała tak, że z góry było wiadomo, że to nie jest po prostu głupia gadanina. Widać było, że w każde słowo włożyła swoje własne czucia, dzięki czemu nadała im autentyczności. Westchnęła ciężko i przyłożyła ponownie butelkę do ust wypijając większość tego, co zostało na jeden raz.