Dwie osoby wylądowały na podłodze namiotu pielęgniarskiego. Mężczyzna obficie krwawił z miejsca gdzie powinna znajdować się dalsza noga, a dziewczyna... również krwawiła, chociaż w jej przypadku nie wyglądało to aż tak groźnie. Ot, nie miała fragmentu łydki. Rozczepienie teleportacyjne? Zapewne, taki własnie efekt ma zbyt mały namysł. Ale w tym momencie, chyba oboje najbardziej cieszyli się, że nie są już na rafie koralowej, razem z głodnym rekinem.
Zaraz w ich stronę podbiegło dwóch czarodziejów w białych szatach i turbanach na głowie, rzucali jakieś zaklęcia, bandażowali, smarowali maściami, kazali wypić eliksiry, a przede wszystkim położyli ich na łóżkach i kazali nie wstawać.

Kiedy myślała, że wszystko jest stracone nagle... Poczuła, że nie są już w wodzie. Mogła zaczerpnąć oddech, co też niemal od razu zrobiła. Ale bała się otworzyć oczy. Nie chciała znów zobaczyć czegoś tak przerażającego, jak rekin umazany krwią. Dopiero, kiedy pierwszy szok minął – a to nie trwało długo – poczuła ogromny ból, a więc otworzyła oczy chcąc zobaczyć, co się stało. Jej noga strasznie krwawiła. I choć nie było to to samo, co u Nero, to jednak miała niski próg bólu i nic dziwnego, że zemdlała niemal od razu. Na szczęście się nią zajęto. I nie było problemu z tymi czynnościami, skoro nie wiedziała co się wokół niej dzieje i obudziła się dopiero w momencie, kiedy musiała wypić jakiś eliksir. Zrobiła więc to grzecznie i leżała z lekko przymrużonymi oczami. Odwróciła głowę w stronę łóżka Nero chcąc zobaczyć, w jakim on jest stanie.

Udało się. Żyją. Jednak gdy zobaczył, iż Corn krwawi poczuł się zawiedziony. A jednak jej nie ochronił całkowicie. Ból go zmógł i zemdlał tak jak i Corin. I tak jak i ona obudził się, gdy przyjmował eliksir. Jego noga już nie krwawiła, lecz stracił wcześniej wiele krwi i był osłabiony. Otworzył oczy i niemal natychmiast spytał:
-Gdzie jest Corneli? Czy... Czy ona żyje? Nic jej nie jest?
Bardziej się martwił o nią niż o siebie. Ona była dla niego najważniejszą osobą. Ta sytuacja na rafie... Obwiniał się za to. W końcu nie zapewnił jej bezpieczeństwa. To było dla niego bardziej bolesne niż rany.

Widząc, jak Nero niemal od razu się nią przejął otworzyła szerze oczy. Przez chwilę jej tęczówki się trzęsły z zaskoczenia. Po chwili jednak uśmiechnęła się delikatnie i podniosła do pozycji siedzącej starając się za wszelką cenę nie poruszać nogą. Podciągnęła kołdrę troszkę wyżej i dopiero wtedy się odezwała.
- Żyję, ale zaraz tobie się stanie krzywda, jak będziesz mówił do mnie pełnym imieniem. Corin – Upomniała go żartobliwym tonem, choć faktycznie nikomu nie pozwalała mówić do siebie „Cornelia”. No, jednej osobie, ale to w tym momencie nie ma najmniejszego znaczenia. Objęła się rękami i spojrzała na niego. Potem kątem oka na pielęgniarkę, która się na nią patrzyła w jakiś dziwny sposób.
- Dziękuję. Gdyby nie t...pan, to byłoby ze mną kiepsko – Wyszeptała prawie bezgłośnie. Czuła, jakby miała w gardle wielką gulę, której nie mogła przełknąć. To pewnie dlatego, że przez widok takiej ilości krwi w momencie, kiedy dopiero co się pozbyła – w psychiatryku oczywiście – strachu przed ów cieczą był dla niej druzgoczący i nie wiadomo, czy nie będzie znowu panikować, kiedy ktoś się zrani.

Gdy tylko usłyszał jej głos od razu się uspokoił.
-Dobrze Corin
Odpowiedział równie żartobliwym tonem
-Kamień spadł mi z serca. Ale.. Chyba coś Ci się stało. To coś poważnego? Jeśli tak, powiedz jak mogę Ci pomóc? Jest coś co mogę dla Ciebie zrobić
Był przejęty. Nie wybaczył by sobie gdyby, przez niego ona miała by uszczerbek na zdrowiu. To było najgorsze przeżycie w jego życiu akcja z tym rekinem, ale czas spędzony z Corn, było najpiękniejszym momentem życia.

- Nic mi nie jest. Spokojnie. To tylko rozszczepienie. Trochę jakiejś maści i jest dobrze. Raczej o ciebie się martwię, jak noga? - Spytała cicho. To było... Naprawdę miłe. To, że tak bardzo się martwił o nią mimo iż sam staną oko w oko ze śmiercią, a ona przez cały czas miała ogromne szansę na przeżycie. Westchnęła cicho odkrywając się i spoglądając na lekko przesiąknięty bandaż przy nodze. Bardo podobnie wyglądała jej ręka, ale to już od dłuższego czasu, dlatego też na nią nie zwróciła uwagi. Potem znowu się przykryła pociągając nosem. Zraniona i jeszcze się pewnie przeziębi. No świetnie. Niezwykła randka, nie ma co!
Zamknęła oczy uchylając lekko usta i będąc cały czas odwrócona w jego stronę.
- Jestem zmęczona... Ale ja nie chcę spać. Możesz do mnie cały czas mówić? - Wyszeptała po czym ziewnęła zasłaniając przy tym usta.

Chyba brak nogi
Powiedział z uśmiechem na ustach. W sumie to się raczej nie przejmował utratą części nogi. Podobno Egipscy lekarze czynią cuda! Ale czy przywrócą mu nogę? To się okaże. Widział, że Corin jest zmęczona. I chora.
-Jak chcesz.. Ale bądź świadoma tego, iż będę gadał dłuugo. Więc, ta cała akcja z rafą to.. to moja wina. Cóż za głupi pomysł z wypływaniem nieuzbrojenie na środek morza. Nie powinienem dopuścić do tej sytuacji. Ale teraz ku przestrodze będę zawsze nosił różdżkę ze sobą. Gdybyśmy jeszcze kiedyś zamierzali gdzieś wybrać, będę przygotowany

Gdy tylko chłopak usłyszał co się stało popędził prawie natychmiast do namiotu pielęgniarskiego. Kiedy zobaczył Cornelię stanął oniemiały. A więc to co słyszał było prawdą? Zacisnął pięści i podszedł do Nero. Nie wahał się. Wziął zamach i zanim mężczyzna zdążył zareagować przywalił mu z prawego sierpowego w twarz. Jednak to nie był koniec. Złapał go za ubrania i uniósł spoglądając na nauczyciela wzrokiem, który mógłby zabić.
- Zabiję Cię gnoju – wysyczał – przez ciebie stała się jej krzywda, nie daruję Ci tego.

Skrzywiła się delikatnie. Wiedziała, że nie przejmuje się tym, ale ona bardzo. Gdyby nie to, że nie pomogła mu wtedy na łódce, to nie musiałby wskoczyć do wody. I wszystko byłoby w porządku! A tak? No cóż, nie ma sensu patrzeć na przeszłość. Przecież ty się Corin nigdy nie oglądasz za siebie. Pomyśl, że teraz leżysz w ciepłej pościeli i możesz z nim spokojnie porozmawiać mimo obecności pielęgniarek.
- To dobrze. Długo gadaj, dużo... I nie martw się. To nie twoja wina. Zbieg okoliczności – Naprawdę nie miała do niego pretensji. I nigdy mu nie będzie tego wypominać.
Słysząc, że ktoś wchodzi uchyliła lekko spojrzenie. Momentalnie się rozbudziła, kiedy dostrzegła, że to Dracon. Usiadła chcąc przywitać się z nim, przytulić go. Ale zamarła widząc, jak ten uderza Nero, a potem zaczyna mu grozić.
- Draco zostaw go! To nie jego wina! - Krzyknęła mając zamiar wstać z łóżka i podejść bliżej do nich. Co oczywiście nie było dobrym pomysłem z jej nogą i zmęczeniem więc...

Rozmawiał z Corn, gdy nagle jej chłoptaś wbiegł. Wbiegł i z ogromem agresji i siły przypieprzył nauczycielowi w pysk. Nero nawet nie zorientował się kiedy to się stało. Dracon złapał go i podniósł, uderzając nogą, a raczej jej częścią o próg. To sprawiło taki ból, jakby ktoś przebił nogę nożem. Wydał z siebie jęknięcie. Gdyby był sprawny, walczył by z tym smarkiem, ale w tych okolicznościach, zdawał sobie sprawę, iż po prostu nie ma szans. Nawet nie potrafi ustać. Przygotował się na następny cios i powiedział:
-Chwila, chwila. Kim Ty jesteś? I czy Ty zdajesz sobie sprawę z tego co zrobiłeś? Nie znając sytuacji
Musiał zagadać. No sorry nie miał wyjścia. Był obezwładniony.

Miał zamiar go po protu zamordować. W tym momencie jedyne, o czym myślał to chęć ukręcenia mu łba. Ale jak zwykle Corin musiała chronić uciśnionych i niewinnych. No i w sumie nie mógłby spowodować rozlewu krwi na jej oczach. Dlatego puścił mężczyznę sprawiając, że upadł na łóżko, na tyłek. Następnie podszedł do Corneli i położył ją na łóżku czy tego chciała, czy nie. Usiadł na brzegu. Jego dłoń wylądowała na jej ramieniu, po którym lekko ją głądził.
- Dobrze wiem, co się stało. Twoim obowiązkiem było przypilnować, by nie stała jej się krzywda. A przez twoją nieodpowiedzialność leżycie tutaj oboje – Mruknął tak zimno, że wydawało się, że mógłby zamrozić cały pokój. Potem odwrócił się ponownie w stronę Gryffonki by spojrzeć na jej twarz.

Corin spoglądała lekko przestraszona na Dracona. Nie spodziewała się po nim aż tak intensywniej reakcji, ale z drugiej strony dobrze wiedziała, że jest taki. Że gdyby miało się jej coś stać, to zamordowałby bez mrugnięcia okiem tego, kto ma do ów celu doprowadzić.
Pozwoliła się położyć. Zerknęła na pana Crow wzrokiem znaczącym tyle co „Wszystko dobrze?” i z miną „Przepraszam za niego”. Ale co do zachowania ślizgona nie upomniała go. W sumie nie powiedziała do niego kompletnie nic. W stosunku do blondyna zawsze była w pełni grzeczna i zdominowana, dlatego też nie chciała mu zaprzeczać i odwróciła wzrok na jego słowa. Położyła dłoń na jego dłoni delikatnie zaciskając smukłe palce. Najlepszy przyjaciel... Przesadził troszkę teraz, ale w sumie miała tylko jego więc...

Rzucony o łóżko poczuł ulgę. Oczepił się. Cóż za brutal... Teraz tylko zastanawiał się nad konsekwencjami tego co ślizgon uczynił. Niee Nero nie jest taki. W sumie uderzenie nauczyciela to jak uderzenie policjanta, ale można raz przymknąć oko. Gdy odwrócił się do Corn, rozpoznał jej grę twarzy. Uśmiechną się do niej. Pomimo uszczerbku na zdrowiu spowodowany atakiem Dracona, ucieszyło go, że jest pod dobrą opieką. Ale wciąż nie mógł zrozumieć ich relacji. Mianowicie Dracon i Corn, niby są przyjaciółmi, ale się cąłują obściskują... Ehhh skomplikowane. Pomimo, iż Cornelia siedziała mu nadal w głębi serca, poczuł ból. Nie ma szans konkurować z takim oto Uchihą. On jest młodszy, i nie jest psorem. Zamyślony położył głowę na poduszce skierowany twarzą ku niebu. Czy to już koniec ich burzliwego.. Romansu?

Draco i Corin... To, co ich łączyło było naprawdę dramatem pełnym zawirowań i pomyłek. Każde ich spotkanie doprowadzało do tego, że się całowali i nie raz trafiali do sypialni. Ale... Blondyn miał wiele dziewczyn, niedawno zakończył poważny związek. Ona spała z prawie każdą napotkaną osobą płci męskiej. Dlatego jakim cudem można byłoby się między nimi doszukiwać czegoś więcej? Owszem, dawno temu przez lata byli najpiękniejszą z wszystkich par. On był jej ideałem, ona była przez niego zaakceptowana taka, jaka jest. No, ale wszystko się kiedyś sypie...
- Nero... Jak myślisz, kiedy stąd wyjdziemy? - Zwróciła się do nauczyciela nie chcąc, by poczuł się zignorowany. Lubiła z nim rozmawiać i wolałaby, żeby nie spał. W końcu Dracon stąd w końcu wyjdzie... Nie? Ne?... No a oni poleżą tu parę dni na sto procent.

Wyjść na chwilę nie można, bo takie szopki odstawiają!
Pielęgniarz wyciągnął swoją różdżkę i już po chwili Draco odrzuciło do tyłu, przeleciał przez cały namiot i wylądował w wejściu, cóż za cel!
- Proszę więcej mi się na oczy nie pokazywać, bo inaczej zostaną z tego wyciągnięte odpowiednie konsekwencje! - krzyknął jeszcze, a kolejne machnięcie różdżką wystarczyło, żeby zasłonka w wejściu została opuszczona. Chłopak oczywiście znalazł się przez to po zewnętrznej stronie.
Nero podał eliksir usypiający, przez czas jego działania mieli zabrać go w inne miejsce i postarać się zrobić jak najwięcej dla jego nogi (czy też jej braku), natomiast Cornelia po wysmarowaniu miejsca rozszczepienia kolejną porcją maści została poinformowana, że teraz ma tutaj leżeć i czekać, aż ktoś do niej za jakiś czas przyjdzie.

Kiedy Corn zwróciła się do niego z pytaniem, ten odwrócił się do niej mówiąc:
-Hmm... Ja może tydzień.. Ty z dwa dni
I wtedy pielęgniarz wyciągnął różdżkę i zaatakował Dracona, odpychając go i jakże precyzyjnie wywalając go z namiotu. Nero nie śmiał nawet zareagować. Pielęgniarz podał mu eliksir nasenny... Poczuł się zmęczony jeszcze bardziej. Zdążył tylko wydukać do Corn:
-Szybko wracaj do zdrowia..
I już spał. W jego głowie roiło się od pytań. Gdzie go zabiorą? Co z nim zrobią? Czy go uratują? Otóż to miało się okazać niedługo.

- Spróbuj tylko nie wyzdrowieć, to zrobię ci krzywdę – Odpowiedziała Nero z uśmiechem. Niesamowicie poważna groźba, prawda? Jakby mu się jeszcze mogła stać większa krzywda, to by było fajnie! Uh, no cóż poradzić na Cornelię i jej pomysły na szantaż.
Aż tu nagle łubu dubu i Dracon został wyrzucony. Szczerze mówiąc chciałby, żeby tutaj został. Teraz, kiedy i Nero zasnął czuła się strasznie... Samotna. Chciałaby z kimś pogadać. Dlatego też miała nadzieję, że będzie mogła stąd jak najszybciej wyjść. I, że nauczyciel nie zostanie zabrany gdzieś daleko, a więc będą mogli się jeszcze spotkać. Dwie dość ważne dla niej osoby – jedna bardziej, druga mnie – zostały jej w tym momencie odebrane. Szkoda tylko, że nic nie może poradzić.

Chłopak spoglądał na Corin widocznie zmartwiony. Ten twardziel, którego nic nie ruszało, ten dupek, którego nic nie obchodziło martwił się o nią. On mógłby zabić byleby ta dziewczyna była bezpieczna.
- Bardzo boli? Już dobrze, obiecuję, że nic Ci się już nie stanie nie pozwo… - niestety nie zdążył dokończyć, nagle poczuł jak wypada z namiotu. Został najzwyczajniej w świecie wyrzucony. A jeżeli sobie myślą, że w ten sposób się go pozbędą, to chyba sobie żarty stroją. Chłopak niezadowolony usiadł obok wejścia do namiotu i czekał. Będzie tam siedział do czasu aż go wpuszczą, albo aż Cornelia sama wyjdzie, więc zapewne baaaaaardzo długo.

Dracon musiał więc czekać mniej więcej dobę. Dopiero następnego dnia, kiedy słońce już chyliło się ku zachodowi, pojawił się pielęgniarz, który oznajmił, że łydka Cornelii już wygląda dobrze i może wyjść i najlepiej, żeby nie musiała tu wracać.

A co z Nero? Uzdrowiciele niestety nie dali rady wyhodować nowej nogi, medycyna i czary nie postąpiły jeszcze tak daleko, więc mniej więcej od kolana sterczała sztuczna noga i właściwie wyglądała jak prawdziwa z tym szczegółem, że nie dało się nią ruszać. Kolejnego ranka, Nero wrócił do namiotu pielęgniarskiego. Cornelii już w nim nie było, a profesor miał pozostać w łóżku jeszcze kolejną dobę, by do końca wydobrzeć.

najpierw posta pisze Cornelia i dopiero kiedy opuści temat, może się w nim pojawić Nero

Dziewczyna oczywiście grzecznie leżała, a kiedy w końcu nadarzyła się okazja niemal od razu wstała, ubrała się i wyszła z namiotu. Jakież ogromne było jej zdziwienie, kiedy zobaczyła przed nim Dracona. Podejrzewam, że skoro musiał siedzieć tutaj aż 24 godziny, to zasnął. Kucnęła więc przed nim, a jej spojrzenie lekko drgało z zaskoczenia. Nie wiedziała co ma o tym myśleć. Zawsze się o nią tak bardzo martwił. Pogłaskała go po policzku. Kochany Pyszczek już chwilę później został zabrany na niewidzialnych noszach w stronę namiotów. Bo przecież szkoda go budzić, prawda?
Dobrze, że dziewczyna nie widziała, co z Nero. Pewnie za żadne skarby nie chciałby opuścić namiotu, bo chciałaby być przy nim. Ta noga to w sumie jej wina w jakimś stopniu. No cóż, mam nadzieję, że biedak będzie w stanie załatwić sobie automail.

[z/t]

To... To był dla niego koszmar. Wspaniali egipscy uzdrowiciele, nie dali rady wyhodować nogę. Teraz... Ma tam implant. I to taki sztywny, którym się nie da poruszać. Pomimo ogromnych nadziei, normalność przepadła. Jak teraz uczniowie będą się na niego patrzeć? Jak na potwora. Teraz wystarczy dodać opaskę na oko i zostanie piratem. Ale pomimo swego stanu, gdy tylko wrócił do namiotu i ujrzał, że nie ma Corin, natychmiastowo zwrócił się do pielęgniarz:
-Gdzie Corin? Ta dziewczyna co leżała obok? Nic jej nie? Gdzie ona jest?
Jego głos drżał. Bał się o nią niezmiernie.

Mężczyzna podawał właśnie Nero posiłek - zielono-niebieską papkę w miseczce i soczek bananowy, wszystko to postawił na tacce, która zawisła w powietrzu przed pacjentem.
- Dziewczyna? Wyszła wczoraj wieczorem, już wyzdrowiała, nie miała po co tu dłużej siedzieć - powiedział łamanym angielskim. - Jak będzie chciała to przyjdzie cię odwiedzić, ale nie śpiesz się z wychodzeniem, jeszcze trochę tu poleżysz.

Kiedy Nero zobaczył to coś co miał zjeść, zrobiło mu się niedobrze. Kiedy pielęgniarz powiedział, że Corn jest zdrowa, kamień spadł mu z serca. Napił się soku bananowego i powiedział:
- Wie pan co? Moje życie jest stracone. Ile ja mam tu jeszcze leżeć? Ja nie mam nogi. I jak inni będą na mnie patrzeć? Jak na potwora. Chcę wyjść jak najszybciej. Skoro już nie mam szans, na zwrócenie nogi, po co mam tu siedzieć?
BYł... Hmmm załamany. Po prostu strasznie jest nie mieć nogi. To prawie jak nie mieć ręki. Nie wiedział, co zrobi, gdy wyjdzie. Ale teraz nie było to ważne.

Pielęgniarz tylko wzruszył ramionami i poszedł. Nie chciał dyskutować na takie tematy, nie po to go zatrudniono.

Kilka dni potem, pozwolono Nero wyjść, tylko miał się nie przemęczać, wracać gdyby cokolwiek było nie tak i, przede wszystkim, nie szukać znowu bliskiego kontaktu z rekinami.

Ale Quenia razem z Shanem mieli tępo. Jeszcze niedawno spacerowali po alejkach, potem wyruszyli na poszukiwanie skarbu co skończyło się niefortunnym wypadkiem. Zdenerwowana nie wiedziała co zrobić. Z różdżki lała się woda, nie mogła jej zatrzymać, a wiadomo, że dziewczyna z zaklęć jest słaba. Zaraz ona ze wszystkiego jest słaba. No może poza wróżbiarstwem. Tam przynajmniej może pozmyślać i dzielić się ze wszystkimi swoimi teoriami, no ale. Dobrze, że pomyślała o teleportacji. Tak więc uczyniła i razem z nauczyciele przenieśli się do skrzydła szpitalnego, który znajdował się w namiocie.
-EEEEJ HALO JEST TU KTOŚ?! - krzyknęła i od razu zza parawanu ujawnił się pielęgniarz. Pomógł Queni położyć Wolffa na łóżku, dał mu parę leków i innych ziółek i kazał mu tak leżeć. Pielęgniarz oznajmił Fennly, że nic jemu nie będzie i może spokojnie iść do swojego namiotu, jednakże ta chciała z nim zostać. UROCZE NO NIE?! Siadła na jakiś krzesełku obok łóżka, gdzie Wolff leżał i zaczęła wpatrywać się...w jego stopy!