Wakacje. Kolejny rok odszedł w niepamięć, puchar domu dumnie dzierżyli Ślizgoni, a uczestnicy Iteriusa wrócili już do swych rodzinnych domów. Nie potrafisz jednak zapomnieć o wszystkim, co wydarzyło się przez ostatnie dziesięć miesięcy. Nawet nie chcesz. Nie wymażesz wspomnienia balu kończącego rok szkolny i twojego duetu z Dexterem; jeszcze przez długi czas będziesz miała przed oczami ostatnią rozmowę z Frederickiem: twoje wahanie, piosenkę, taniec w deszczu. To wszystko i dużo więcej pozostanie w twojej pamięci na długo.

Najgorsze było rozdarcie, jakie czułaś w sercu. Z jednej strony był Dex, szalony muzyk, nieco niezrównoważony psychicznie, partner na scenie, nierzadko kochanek w łóżku. Z drugiej strony stał Freddie. Spokojny, kochany Fredson, który całym swoim sercem kochał pewną Ślizgonkę, waszą współlokatorkę. Po środku byłaś ty i pustka. Przypomnienie, że nigdy już nie uwierzysz w miłość. Spuścizna po Tommy'm, który porzucił twoje serce na londyńskim chodniku po to tylko, by w trzy miesiące później oświadczyć się jakiejś pannie z wysoko postawionej w świecie czarodziejów rodziny. Podjąć decyzję było najtrudniej, w prawo czy w lewo, odwrotu nie będzie. Dlatego pozostawałaś na ziemi niczyjej, bawiłaś się własnymi uczuciami, czekając na jakikolwiek znak ze strony jednego z tej dwójki.

Podeszłaś do miejsca, w którym chłodna morska woda obmywała złociste piaski plaży. Rysy twojej twarzy wygładziły się, gdy fale dosięgły twoich stóp. Odchyliłaś głowę, mrużąc oczy przed oślepiającym blaskiem wschodzącego słońca. Najlepsza pora, by zaznać chwili samotności. Najlepsze miejsce, by poukładać myśli i uspokoić skołatane serce. Oraz wyrzucić z życia dwóch przystojnych chłopaków, którzy nigdy nie byli ci pisani.

Ann jak postanowiła tak zrobiła. Nie miała zamiaru dusić się w namiocie, gdy Ag jest w środku i zatruwa powietrze swoim istnieniem.
Pojawiła się na plaży z ręcznikiem i rozejrzała się. Jak tutaj było pięknie! Widziała, że jest już ktoś, ale nie podchodziła do dziewczyny. Nie będzie jej przeszkadzać.
Zdjęła klapki i zaczęła iść boso w stronę brzegu. Po chwili stopy już miała w cieplutkiej i słonej wodzie. Tak... Nie będzie sobie psuć wakacji idiotami robiącymi za współlokatorów. Nie. Tu był raj, a ona nie chce się smucić. Wyszła z wody. Szkoda, że boi się wody... Oddaliła się od wody na jakieś dwa metry i rozłożyła ręcznik. Usiadła na nim i zaczęła obserwować morze. Było takie piękne. Tak bardzo chciałaby znów móc nurkować i obserwować rafę koralową...

Szedł w krótkich jeansowych spodniach, adidasach krótkiej koszulce którą i tak trzymał w ręce ukazując mięśnie. Papieros w ustach z tyłu w kieszeniach spodni wódkę. Są wakacje kochani krzyknijmy równo bawimy się!! Więc takie rzeczy przy sobie nosi, piwko to na weekendy i inne imprezy ale tak to seta dobrze zrobi każdemu. Papieros był teraz jedyną słodyczą bo słońce prażyło jak cholera. Może znów będzie jakaś wakacyjna miłość? Pomyślał. Szedł dalej gdzie nogi go poniosą nie wiedział gdzie ani dokąd chodz to to samo ale szczegół. Szedł i szedł a ludzie pozdrawiali go rękoma chociaż ich nie znał. Inni byli zainteresowani meczami Euro 2012. Sam spojrzał ale poszedł dalej bo nie będzie oglądał meczy w takich okolicznościach. Zresztą oglądali powtórki. Szedł aż doszedł do plaży. Było sporo ludzi ale szedł dalej bardziej na odludzie. Gdzieś gdzie mógłby usiąść na skałach i rozmyślać. Ale idąc gdzieś dalej napotkał także ludzi. Boże czemu oni tutaj są? Szedł dalej gdzie napotkał tylko dziewczynę. Siedzącą przed morzem jakby czekała na cud boży. Dziewczyna o blond włosach. Taak lubił ten kolor włosów. Przeszedł dalej obojętnie ale jakoś zawrócił. Nie chciał robić jakiegoś głupiego żartu nieznajomej. Chociaż i tak bywało ale to tylko David.
Wyjął z kieszeni flaszkę i położył ją i przysiadł się i zaczął na nią patrzyć. Chyba go nie zauważyła. Przybliżył się.
-Cześć.
Powiedział.
Przeczesał włosy i położył koszulkę obok siebie. Zgasił papierosa i wepchnął go w piasek. Nie będę śmiecić na tak pięknej plaży.Wyjął papierosa i położył go na koszulkę.
Wziął butelkę i podszedł do morza włożył butelkę w wodę.- Trochę się ochłodzi to wiadome.
Chciał nawiązać z dziewczyną jakiś bliższy kontakt. Nie wiedział czemu coś w niej widział była niesamowita. Spojrzał jej głęboko w oczy. Podobno tam widać wszystko. Podobno....
Zastanawiało go czemu nie idzie pływać. On sam nie miał ręcznika ale i tak zaraz pójdzie pływać.
-Nie przedstawiłem się a zaczęłem mówić. David. Emm David Thomson.
Hogwart?
Spytał po chwili było tu dużo mugoli. Dziewczyna przez chwilę nie odpowiadała.
-No ten..
Gdyby była mugolką nie zrozumiała by o co chodzi a on miałby kłopot z opowiedzeniem co to jest . Albo musiałby wmówić że coś przesłyszała. Ale po chwili się uśmiechnęła co oznaczało że wie o co chodzi.

Ann siedziała i obserwowała morze. Było takie piękne... Jak bardzo było jej gorąco, ale w życiu nie wejdzie do wody. No może z Lizakiem, albo z Timem by się udało? Może... Ann wciąż miała przed oczyma tamten wypadek. Cofnęłaby czas i powstrzymała tych debili, ale nie miała zmieniacza czasu. Zresztą i tak by jej nie dali go...
W tym czasie szedł jakiś mężczyzna. Nie wyglądał na tubylca.
Ann obserwowała go kątem oka. Siedziała sama, a samemu zawsze jest niebezpieczniej. Fakt faktem, że miała różdżkę, ale co jej to da skoro mugoli tu cała masa. Gdzie tam masa... RZESZA!
Gdy usiadł obok zadrżała jakby temperatura zmalała o 10 stopni.
Obserwowała w ciszy co robi. Alkohol? Ann poczuła nagle niezmierną ochotę napić się i zapomnieć... O czym? O Yvesie. Przez tego debila nie dość, że jest wkurzona, to jeszcze zraniona, skrzywdzona i zaczyna popadać w alkoholizm. O tym ostatnim Ann nie wiedziała. Znaczy się miała świadomość, ale jakoś specjalnie nie przyjmowała opcji alkoholizmu.
Gdy zapytał o Hogwart kiwnęła jedynie głową.
-Annelise Harding...
Mruknęła jakby wymówienie imienia i nazwiska było niezmiernie ciężkim wysiłkiem. Skąd ona go kojarzyła... Czy on przypadkiem nie był woźnym? Zresztą co to ma za znaczenie...

Tak po chwili nawiązał kontakt. Humor mu się poprawił jakby odkrył coś i dostawał jakąs nagrodę.
Hmm... Była trochę smutna. Nie dobrze że taka ładna dziewczyna jest smutna.
-Sorry że spytam ale czemu jesteś emm taka smutna?
Alkoholem można wszystko zapomnieć. Jakoś tak się złożyło że miał alkohol. Ale co to da zapomnisz na dzień a potem się ockniesz i znów będzie źle.
Ale zanim będą pić a może nie będą on chce popływać.
-Emmm... Idziemy pływać?
Zadał drugie pytanie. Wziął piasek do ręki był ciepły, ale skoro słońce całe dnie tutaj świeci to czego się dziwić?
Wyjął kolejnego papierosa i odpalił go białą zapalniczką którą chwilkę wcześniej wyjął z kieszeni. Powstał. I poszedł bliżej morza. Przykucnął i przytknął palec do butelki. Troche się schłodziło nie dało się tego ukryć. Otworzył butelkę i wziął łyka. Ciarki przeszły przez ciałe ciało. Odstawił butelkę. Jeszcze troszkę. Pomyślał i podszedł do dziewczyny nadal paląc papierosa. Dym wypuszczał w przeciwną stronę aby nie leciało na dziewczynę. Znów zostanie osądzony o to jaki to on debil jest. Sądził że dziewczyna nie pali papierosów. Ale spytać można.
-Nie palisz no nie?
Spytał z wyciągniętą ręką w której miał paczkę papierosów.
Wyciągnął drugą rękę chcąc pomóc jej wstać.
-Wstawaj idziemy pływać nie będziesz mi się prażyć na słońcu.
Wiedział że dopiero co się poznali ale Davidek nie ma złych zamiarów.

Ann wciąż obserwowała. Była ostatnio nieufna. Wszystko dzięki puchonowi..
-Nieważne... Naprawić to może tylko jedna osoba, ale przez osobę trzecią wątpię, by cokolwiek się zmieniło.
Mruknęła. Oj nie miała humoru. Siedzenie samemu na plaży, a potem przypałętanie się kogoś kogo nie znała robiło swoje.
Ciekawiło ją jak można schłodzić alkohol w morzu, które jest niewiele chłodniejsze od powietrza. No nieważne...
-Nie pływam.
Odpowiedziała. Mógł to zrozumieć jako, że nie umie pływać, bądź jako, że nie lubi wody. W każdym bądź razie nie wejdzie do wody, a z pewnością nie przy obecności obcego. Co z tego, że miał na imię David i chyba był woźnym w szkole. Może gdyby był McSexym, albo McDreamy, McSteamy. Którymś z nich to wtedy dałaby się namówić na zanurzenie do kostek. Nie więcej. Ewentualnie usiadłaby na piasku blisko wody i każda fala dotykała by jej ud i łydek. Taka ciekawostka. Ann nawet do wanny nie wchodziła w obawie przed utonięciem, więc to się rozumie samo przez się...
-Nie palę.
Coś dużo tego nie... ale fakt. Ann nie paliła i nie miała zamiaru. Obrzydlistwo to nigdy nie znajdzie miejsca w jej ustach. Ble, Fuj i zbiera się tylko na wymioty. Jak zresztą można zatruwać własne płuca? Gdzie tam swoje. Prócz tego jeszcze wszystkich wokół!
Ann skuliła się, gdy wręcz rozkazał jej wstać. Czy zaczynała się obawiać mężczyzny? Troszkę.

-Trochę ufności dziewczyno. Nie jestem no nie wiem. Nic Ci nie zrobie. Każdy ma doła i ogólnie. Wstawaj.
Tym razem wyciągnął rękę i pociągnął ją. Na siłę jak trzeba to trzeba.
-Idziesz pływać. Nie umiesz nie chcesz? Powiedz mi.
Patrzał na nią. Przecież nie jest jakimś gwałcicielem! Chce ją namówić do pływania. Nie prosi o nic innego.
-Dziewczyno nie bój się. Chodz.
I pociągnął ją do siebie. Stawiała opór czeeemu?!
-Panno Harding rozumiem że Panna nie pali papierosów sam to robi i żałuje. Ale nic Ci nie zrobie. Troche pewności do świata. Wszystko będzie dobrze. Powiedz komuś zaufanemu wszystko. Mnie prawie nie znasz więc pewnie mi nic nie powiesz o co Ci chodzi. Ale tajemnicy uchowam jakby to była moja tajemnica tak jakbym ja mam swoje tajemnice i nie chce o nich mówić.
Teraz brzmiało to całkiem sensownie.
Już trochę ją wyciągnął nie da jej za wygraną.
-Zawsze możesz mnie ugryźć albo użyć czarów.
Coraz bliżej brzegu byli. Jescze troche. Znowu wpatrzył się w jej oczy. Głęboko w oczy. Widać było strach.

Szczerze? Ona chyba wolałaby, gdyby był gwałcicielem.
Ann zapierała się ile wlezie, ale co to da, skoro piasek jest sypki i się rusza?
-NIE! BŁAGAM! TYLKO NIE DO WODY!
Ona błagała. Naprawdę się bała.
Że też nie miała tyle siły, by się wyrwać... Coraz bliżej byli tej wody, a ona coraz bardziej się bała.
Serce jej biło szybko, tętno wręcz wariowało.
-Tylko nie do wody. Ja nie chcę... Ja się boję...
Ann nie wiedziała co już mówić. Zresztą plątał jej się język...
-Tylko nie woda...
Kurde, nawet ogień byłby lepszy...

O urokach tych egzotycznych wakacjach napisze kiedy indziej, sory bejbe.
Uśmiech panicza Fabiano Martello miał obecnie status 'pojawiam się i znikam'. To za sprawą: a. wakacji w miejscu gdzie jest SŁOŃCE b.wścibskiego obserwatora dzięki któremu cała szkoła wie o fabianowym problemie. Cudnie.
Starając się zapomnieć o tym incydencie i napawać się klimatem zbliżonym do jego ojczystego, Włoch dotarł do swojego namiotu. Jak się przekonał, na razie był pusty. Położył torbę na najbliższym łóżku i postanowił się przebrać. Trzy minuty później prezentował się w rybaczkach khaki, białej płóciennej koszuli i okularach zatkniętych za kieszonkę na piersi. Nie wiele się namyślając ruszył w stronę, którą podpowiadał mu instynkt. Kroki poniosły go w stronę morza oczywiście, jakby organizm automatycznie, wychwyciwszy prawidłowy zapach kierował się w miejsce jegoż pochodzenia.
Nawet plaża ta egipska była podobna do tej ukochanej, lokalnej Mondello w Palermo.
Postanowił zdjąć swoje niezastąpione podróżne sandały i przejść się po tej cudownej plaży boso. Czując piach pod stopami, morską bryzę owiewającą mu twarz i i sól, którą było nasączone powietrze wciskającą mu się wszędzie spacerował gapiąc się w horyzont. Niewinnie tak idąc prawie wpadłby na jakąś dziewczynę. Na szczęście zatrzymał się i nie poturbował biednej Rosaline (tożsamość tejże odgadł po bliższych i ukradkowych oględzinach).
- Ooo cześć. - ni to mruknął ni to nie wiem, zmieszany trochę tym nagłym towarzystwem. Postał przy niej chwilkę, już za bardzo nie wiedząc co robić, gdy usłyszał pisk, niewątpliwie dziewczęcy. Skierowawszy tam swój wzrok ujrzał kogoś próbującego wciągnąć do wody Annelise. Tożto z tego co wiedział, dziewczyna ma fobie na tym punkcie i takie niewinne zabawy mogą skończyć się baaardzo źle. Czym prędzej pobiegł w stronę podejrzanego mężczyzny i Gryfonki pozostawiając swoją dotychczasową towarzyszkę.
- Stój! - wydarł się do prześladowcy, którzy już byli bardzo blisko brzegu. Po chwili dobiegł do nich bez cienia zadyszki (wilczkowe cechy, huhu). - Puść ją w tej chwili - zagrzmiał. - Ann, nic ci nie jest? - wtrącił w stronę dziewczyny łagodniejszym tonem. - Ta panna nie ma ochoty na kąpiele z tobą, ZROZUMIANO?! - huhuhu, strach się bać.

Ups... Chyba miał ten wątek skończyć się zanim Fabio się pojawi. Nic się nie bój Rosalie. Zaraz to załatwię.
Ann próbowała się wyrwać, ale nic z tego. Facet był silniejszy od niej. W sumie chyba wszyscy byli silniejsi prócz dzieci od Ann.
Dziewczyna miała szczęście. Nagle jak spod ziemi pojawił się Fabio.
Z tego co wiedział? Przecież Ann mu opowiedziała co się zdarzyło ponad 3 lata temu... ale nieważne.
Ann udało się wyrwać z rąk oprawcy wykorzystując jego chwilową nieuwagę. W końcu musiał się skupić na Fabio.
-Fabio...
Ann podbiegła do niego i schowała się za jego plecami. Dobrze wiedziała, że chłopak jest wilkołakiem. Ba! Nawet mu pomagała w doprowadzaniu jego osoby do porządku, gdy wracał do swojej ludzkiej postaci. Zza ramienia zaczęła obserwować Davida. Serce cały czas jej waliło, ale zaczynała się uspokajać. W końcu nie musiała się już bać. Oj, pójdzie chyba sobie w miejsce z dala od wody. Może wróci do namiotów?

//ogólnie poczekam na odpowiedzi Fabio i Davida, i się zmywam Ros ^^. Nie martw się. Będziesz miała wolny temat z Fabio.//

Mrr, dzięki, Ann. <3

Pamiętacie, o czym marzyłyście, gdy byłyście dziećmi?

Biała sukienka, Książę i szczęśliwe zakończenie. Chciałyście żyć jak w bajce i nie dopuszczałyście do swoich myśli faktu, że to jest niemożliwe. Ta wiara dodaje wam siłę i jesteście szczęśliwe.

Ostatecznie dorastacie. Budzicie się pewnego ranka, a bajka znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Stajecie się sentymentalne i powili wtapiacie się w rutynę, zapominając o beztroskich latach dzieciństwa.
Nie można was za to winić. Szukacie dla siebie najlepszej drogi i często zapominacie o własnych marzeniach. Stare przyjaźnie giną, a wy zawieracie nowe z wpływowymi ludźmi, którzy pomagają wam w pracy.

Ale dla niektórych osób, bajka nigdy się nie kończy. Zawsze trwa, niezmącona i radosna, chwaląca dobro i tępiąca zło. A przyjaciele zostają na zawsze, jak ciche anioły, które są gotowe, by nas podnieść, gdybyśmy spadli.

Słońce z każdą sekundą wschodziło coraz wyżej, a ty nadal stałaś bez ruchu nad brzegiem morza, gdzie fale obmywały twoje stópki. Z zamyślenia wyrwał cię dopiero męski głos osoby, która prawie na ciebie wpadła. Odwróciłaś się, mając ochotę na tego kogoś nawrzeszczeć, gdy zauważyłaś, że to Fabiano.

- Hej - odpowiedziałaś, a delikatny uśmiech wpłynął na twoje usta, zastępując grymas niezadowolenia. Potem zapadła między wami krępująca cisza i gdy już chciałaś ją przerwać, już otwierałaś usta, by coś powiedzieć, chłopak odbiegł w stronę jakiejś wygłupiającej się pary, wrzeszcząc by mężczyzna zostawił dziewczynę w spokoju. Przyglądałaś się temu wszystkiemu ze średnim zainteresowaniem, ponieważ nie znałaś ani tej młodej kobiety, ani jej partnera.

Grrr... Byli już tak blisko a ktoś musiał mu przerwać.
-Kolego coś nie pasuje? Nie robię nic złego. Wszystko się przezwycięża.
Stał przy brzegu. Chyba nic nie będzie z tej przyjaźni a raczej ciężko nawiązać go z tą dziewczyną. Przykucnął i otworzył butelkę. Pociągnął z niej zdrowo a ciarki znów dało się odczuć na plecach i na całym ciele.
-Nie zrozumiano. Chłopie.
Przewrócił włosami i przejechał ręką po włosach.
///Koniec wątku? :(//

Elena już się rozpakowała i w ogółe... postanowiła więc pójść na plażę. Ubrana w swój uroczy stórj kąpielowui z czarną chustą przewiązaną w pasie udała sie na plażę. Na ramieniu dyndała jej torba w której miała koc i pare dupereli, żeby mieć się czym zajać. Znalazła sobie miejsce gdzieś w cieniu, pod palmami i rozlożyła swoje graty. Specjalnie nie leżała w słońcu. Jej mlecznobiała skura nie opalała sie na brazowo, tylko na czerwono, więc musiała uważać. Spieła włosy z tyłu w kucyk i przyglądala sie ludziom bawiącym się w wodzie i na plaży. Kilku chłopaków grało w piłkę plażową, a kilka dziewczyn, siedzacych tuż obok patrzyło na nich jakby byli ósmym cudem świata...
Po kilku minutach wyciągneła z torebki ksiażkę, położyła sie na brzuchu i zatonęła w lekturze.

Gilbert też już zdążył się rozpakować i w ogóle zaaklimatyzować w Egipcie. Całkiem przyjemne miejsce trzeba przyznać. Idealne do uwolnienia się od starych, dobrych znajomych. W końcu spędził z taką na przykład Szarlotką cały pierwszy miesiąc wakacji, ileż można z jedną kobietą wytrzymać, prawda? I to jeszcze z taką marną. Liczył, że na plaży znajdzie kogoś o wiele ciekawszego. Właśnie dlatego nasunął na tyłek swoje super, nowe i hipsterskie spodenki reprezentujące jego podejście do ekologii i reprezentujące biede, bo słyszał, że Crucio ma tu mieć koncert! Nieważne. Teraz nic nie było ważne, bo zobaczył taką laske, że nie uwierzył. Natychmiast podbiegł do Elenki, którą przecież doskonale kojarzył, miał nadzieje, że ona go pamiętała. Usiadł obok i uśmiechnął się głupio z początku nie będąc w stanie wydobyć z siebie słowa.
- Ależ ci znowu pięknie, to ja nie wierze! No i ten strój i te tutaj. Oh, a słyszałem, że się zaręczyłaś, taka szkoda - Mówiąc te tutaj oczywiście wskazał palcem na jej piersi. Hoho, rozkręcamy się.

Ona sobie spokojnie leży i w ogóle, a tu nagle obok niej siada jakiś kretyn w spodenkach rodem ze skupu puszek... podniosła głowę i zobaczyła znajoma twarz. Zaraz zaraz... skąd ona go mogła kojarzyć... ze szkoły? mozliwe, duzo dziwaków z nimi przyjechało. Nagle zaczęło jej coś switać... czy on przypadkiem nie miał na nimię... Gilbert? Hmm... mozliwe...
Chłopak chyba chciał jej powiedzieć, ze ładnie wygląda... a gdy wskazał na jej biust tylko usmiechneła sie zadziorczo.
-Nie dla kotka rybka- powiedziała kręcac głową.

Biedny Gilbert nie był w stanie się skupić na czymkolwiek innym co nie było idealnym ciałem równie idealnej Elenki. Kurcze, głupi to ma jednak szczęście, ledwo wyszedł z namiotu i już trafił na nią! Tylko dlaczego ona była taka niedostępna? Chociaż nie ukrywajmy, Slone to kręciło! Póki nie ma namiociku na spodenkach, jest dobrze.
- No co ty, Elena! Kurcze, a ja się zbierałem do poderwania cie tyle lat. Tylko wiesz, ja jestem strasznie nieśmiały. Ale mam super familie, pieniądze i wielki sprzęt! - Zapewnił ją z wrażenia aż się trochę podnosząc, prostując i w ogóle dumnie prezentując dość chudą klatę.
- Znaczy się różdżke. Znaczy się tą sztywną. Znaczy się no tą - Nie zboki, wyciągnął tą drewnianą super magiczną różdżkę, która faktycznie była dość długa no i na pewno mega magiczna i mroczna

Elena zachichotała.
-Ty? Do mnie? Wiesz Gil, nasi rodzice się znają... Z tego co wiem, to nawet rozmawiali kiedyś, czy by nas nie zesfatać... Ale wiesz... Ty masz dziewczynę, widać Państwo Slone brali to pod uwagę.- Powiedziała z cwanym uśmieszkiem.
Ojej, ci chłopacy... zawsze to samo. Zmierzyła go wzrokiem i przygryzła wargę. Co prawda to była tylko gra, ale i tak ja bawiła. była ciekawa, co chłopak jej odpowie.
Odpychała od siebie wspomnienia ślubu, chciałą o nim zapomnieć raz na zawsze.

Oczy zaczęły mu się świecić jakby co najmniej stado świetlików wleciało mu do organizmu przed jeden tajemniczy otwór i nie chciało wyjść. Tak, tak. Myślcie teraz który. Czyli jednak miał większe szanse niż podejrzewał, to wszystko było takie niesamowite. Poszuka potem w kieszeni króliczej łapki, na pewno mu ją ktoś podrzucił na szczęście no i działała w stu procentach
- A kogo obchodzi moja dziewczyna. Każdy wagon można odczepić. A w ogóle to ona niedługo umrze, więc będzie po problemie. A moi rodzice będą zachwyceni jak uda im się nas zeswatać - Przysunął się do niej odrobinkę, a na jego pyszczku znów pojawił się pełen entuzjazmu i nadziei uśmiech, kurcze nawet patrzył jej prosto w oczy, a nie cycki. Co również było stresujące, ale dawał radę sie nie pocić. Takie poświecenie tylko dla Marion

Zachichotała.
-A jeszcze niedawno słyszałam, ze chcesz się z nią orzenić i w ogóle BIG LOVE FOREVER. Co się takiego stało?- spytała muskając palcem jego dłoń.
Chłopak patrzył jej prosto w oczy... mało kto był taki odwazny. Ale on patrzył na nia tak... z takim uwielbieniem i w ogóle... dawno nikt tak na nią nie patrzył. Poczóła się mile... ze tak się wyrazę, polechatana, tym spojrzeniem.
Elena podniosła sie i usiadła po turecku, czekając na jakąś reakcje z jego strony.

Zestresował się troche na moment odwracając wzrok. Sam nie wiedział jak ogarnać to wszystko z własną narzeczoną, a ona mu teraz zadawała takie trudne i bezpośrednie pytania.
- Doszedłem do wniosku, że to chyba nie dokładnie to na co czekałem i w ogóle ona to ma dziwną twarz, nie to co ty - Biedaczek aż cały zesztywniał... no dobra, nie cały. Ale aż się wyprostował i jakaś pojedyncza kropelka potu spłynęła mu po czole kiedy dziewczyna się do niego przysunęła. I pomyśleć, że przy innych jest taki dzielny, męski i odważny, a przy niej tak się stresuje, to naprawdę fascynujące, to co najmniej przeznaczenie.

-A czy ona o tym wie?- spytała ocierając mu tą "pojedynczą kropekę potu z czoła".
Zachichotała slysząc komplement. Kiedyś slyszała je co chwila, teraz juz żadziej...
-Uwarzaj, bo jak się dowie, to jeszcze zechce mnie wyeliminować, a wtedy to jej może sie stać krzywda.- powiedziala dumnie.
No co, taka prawda! już pare osób w Hogwarcie przekonało się, że Elenka może być niebezpieczna, ale i nie atakuje bez powodu. Przypomniała jej sie Lily... Ach, ta mała Japomnka na prawde jej podpadła... mogła nie rzucać jej rosiczka!
No ale wracając do Gilberta... chłopak dziwnie się wyprostował i zesztywniał i w ógóle... Ale jej to tylko schlebiało.

Bruk był tak bardzo szalenie zmęczony i zirytowany egipską pogodą, a do tego spocony jak jakiś szczuroszczet, że postanowił wybrać się nad morze, coby się trochę orzeźwić. Nie miała tak super seksownego stroju kąpielowego jak Elenka, ani fanowskiego niczym Gilbert, bo bikini miała jakieś w motyw flagi amerykańskiej, żeby pokazać, jaka z niej patriotka. Hasała sobie rześko plażą, zapuszczając z mugolskiego em pe czy (czy tam em pe osiem, nowinki techniczne bardzo ją fascynowały, nie powiem) hity Shakiry i wdzięcznie kręcąc bioderkami w ich rytm, aż tu nagle jej oczy - piękne i zielone niczym smarki alergika - spostrzegły... Slone'a! Normalnie, to by go zignorowała, ale Slone ZARĘCZONY Z SZARLOTĄ Slone przystawiał się do ELENY MARION. Eleny KURCZE MORDERCZEJ JAK AVADA Marion. Z oburzenia aż okulary zsunęły się z jej zgrabnego nochala, a sama Brooklyn walecznie zakasała rękawy (których nie miała, no ale) i bojowym krokiem ruszyła ku owym flirciarzom - cziterom.
- EKHEMMM - chrząknęła głośno, żeby dać o sobie znać. - Och Gilbert i Elena! Jak miło was widzieć. Jak tam woje plany zamachów na Dextera Vanberga, Elenko? - spytała siląc się na pogodny i milutki ton. - Widzę, że w międzyczasie porwałaś się na misję uwodzenia cudzych narzeczonych! - powiedziała już mniej przyjacielsko, a w międzyczasie gromiła kolegę Ślizgona bardzo nieprzyjemnym wzrokiem 'a z tobą to porozmawiam sobie później'.

Pokręcił głową przecząco w odpowiedzi na pierwsze pytanie Elenki. Szarlotka w ogóle niewiele wiedziała, ac od opiero takie rzeczy. Kultura wymaga ją o takich sprawach poinformować, ale jakoś kurcze nigdy nie ma kiedy. Zresztą, teraz zajmował się Elenką, Szarlotka nie była już aż tak ważna i takie tam, to przecież zrozumiałe i Krukonka na pewno mu to wybaczy.
- No wiem, ty to jesteś bojowa i w ogóle. Szarlotka nie miałaby z tobą żadnych szans, a pewnie i tak bałaby się nawet do ciebie podejść przyćmiona twoim blaskiem, wiesz jak to jest - Zapewnił ją tym razem na całkowitym luzie, bo to jedna z niewielu spraw co do których miał pewność i nie musiał się martwić. I pewnie trawałby nadal w takim sielankowym nastroju gdyby się nagle ktos do nich nie dołączył. Bruk normalnie, co za chamstwo! Przerwała mu taką fajną rozmowę. Spojrzał na nią z dołu z miną w stylu wypchaj się dżemem
- A co, chciałaś być pierwsza, ale się nie udało? Nie masz szans Toxic, Elena myśli, że to ja jestem fajny - Znów wypiął chudą klatę dumnie do przodu pokazując ślizgonce swoją wyższość nad nią no i wyższość Elenki, która wyglądała w swoim stroju o wiele fajniej niż Toxic w swoim

No i masz... tutaj Gilbert znów zarzucał jej komplementami, a tu nagle pojawiła sie pewna osóbka zwana BROOKLYN TOXIC!No prawda nie znały sie zbyt dobrze, ale elena nawet ja lubiła, jeżeli ona w ogóle kogoś lubiła.
-jakie plany wojenne?o czym ty mówisz?- spytała spokojbie. Słysząc jej dalszą wypowiedź wybuchnęła śmiechem.- Ja nikogo nikomu nie odbijam, co najwyżej miło rozmawiam.
Gilber dorzucił coś od siebie, a Elena zachichotala.
-A ciebie, co do nas sprowadza?- spytała patrząc na ślizgonkę.

//widzę, że Ros nie będziesz miała wątku, bo teraz Elena się wpieprzyła z Gilbertem//

Ann obserwowała faceta zza ramienia przyjaciela.
-Fabio... Dziękuję.
Szepnęła mu tylko na ucho i pogłaskała po ramieniu.
Zaczęła zbierać swoje rzeczy, a konkretnie kapelusz i ręcznik.
-Chyba będzie bezpieczniej jak nie będę się zbliżała do wody...
Powiedziała po chwili do Fabio. Dziewczynę zignorowała, bo była za daleko, a mężczyznę obserwowała kątem oka w razie gdyby coś mu odbiło.
-To ja już pójdę...
Powiedziała po czym najzwyczajniej w świecie poszła sobie szybkim krokiem.
[zt]