No i musiał wstać. To była smutna część tej eskapady.
  - Dobra, to ja pójdę pierwszy i będę cię osłaniać - powiedział, a swoją bronią dzierżoną w ręku rzucił na siebie urok zwany inaczej zaklęciem kameleona. Puchon stał się mniej widoczny dla oczu, ruszając z dzielnością, której w sercu nie miał wprost do źródła dźwięku. Cały czas rzucał coś za siebie, aby Nikoś wiedział, gdzie znajduje się Wacław.
  Rychło przeszli przez drzwi, a tam mogli dostrzec garb gargulca. Wyglądał jakby coś pałaszował i po chwili ciężka czarna łapa odrzuciła w bok opałaszowne fragmenty surowego szczura. Wacka zemdliło, a zaklęcie kameleona przestało działać. Skulił się pod ścianą wydając z siebie dźwięk zaznajomiony z zakrapianych imprez. No i tak nieidealny plan legł w gruzach.
  - Nie bądź jak Terry, bo wtedy trafie do więzienia - chodziło tylko o wiek, nie to że coś. Nagłe wyznanie Wacława miało być niczym jego ostatnie słowa. Nawet jeszcze nie stanął w szranki z przeciwnikiem, a już czuł się pokonany. Bardziej sytuacją niżeli samym gargulcem. - Nie wiedziałem, że posągi mają pragnienie jedzenia - wtedy obgadywany Jegomość się obrócił i syknął na Puchonów. Z sufitu spadł na nich kolejny, ewidentnie ciesząc się, że narobił tym skokiem szkód. - Lumos kurwa Maxima - rzucił w przerażeniu Wacek i tylko trochę zdziwił się, kiedy różdżka zamiast kuli światła wypadła mu z łapki.

@Wacław Wodzirej

Zamrugał skonsternowany, bo oto proponował Wacławowi, że go osłoni własną piersią, na co Wacław odpowiedział, że osłoni własną piersią jego. To się dogadali. Ale nie paliło mu się być pożywką gargulca, więc wzruszył ramionami i puścił go przodem, takiego półprzezroczystego, podążając za sygnałami dźwiękowymi, wydawanymi przez jego zamaskowaną paszczę.
Kiedy dotarli do gargulca, Lush przechylił głowę z zaciekawieniem.
- fascynujące, po co mu jedzenie? - w odróżnieniu od Wodzireja jakoś nie odrzuciła go ta perspektywa, a może miał za mało samozachowania, żeby założyć, że jak gargul skończył ze szczurem, to teraz zechce zeżreć jakiegoś borsuka - Może powtarza zaobserwowane przez lata czynności. W końcu od wieków patrzy na błonia... - gdybał, krzyżując ramiona na piersi i drapiąc się różdżką w skronie. Dopiero niejasny jęk drugiego puchona uświadomił mu, że Garbacz się odwrócił, dając im swoją pełną uwagę.
- Och. Jest i drugi. Panowie tu na randce? - zażartował, poprawiając chwyt na różdżce, z jakimś szalonym pomysłem, że rzucą zaklęcie wspólnie i wtedy zadziała, ale Wacek postanowił zamiast zaklęcia rzucić różdżką - a przynajmniej tak to wyglądało, co zbiło Nykosa trochę z tropu.
- Immobilus. - zakręcił swoim magicznym patykiem, unieruchamiając tego gargulca, który spadł z nieba bliżej jego wąsatego kolegi, by ten czuł się spokojniej i doskoczył do jego różdżki, by mu ją podać - Wszystko ok?

Wacek jakoś niechętnie przestępował do rozważań na temat żywieniowych/biologicznych/ewolucyjnych aspektów ożywionych gargulców. Miał raczej ochotę skończyć tę farsę i albo to odespać, aby stworzyć sobie eliksir zapomnienia. Niektórzy mogliby go nazwać wódką, inni zaś ginem.
  - Widzisz, nie powinniśmy polować na istoty randkujące. Wychodzimy na nieczułych - Puchon aktualnie uważał się za bardzo wyczulonego na rozerwanego szczura. Jednak za późno było na wycofanie się. Musieli przystąpić do tego nieszczęsnego ambarasu. Chociaż w pewien nieśmiały sposób skok przez okna z czwartego piętra miał swoje zalety. Między innymi niebycie tutaj.
  - Nie jest wszystko okey - wyznał niemal płaczliwe. Poklepał dziękczynnie Lasza po plecach, kiedy w rękach miał już swoją różdżkę. Spojrzał na posążek zamrożony przed sobą, czuł jak ślina niczym wielka gula przechodzi mu przez gardło. - Locomotor - krzyknął, nawet nie tyle, że powiedział głośno. Zwyczajnie krzyknął, machając niezgranie i agresywnie różdżką. Chciał przesunąć skrzynię i zamknąć w niej drugiego gargulca. Ta zaś przeleciała przezeń z impetem, kończąc jako wióry i drzazgi na podłodze. Fatalny pomysł, wrócił więc do swojego pierwszego. - W filmach takie stworzy boją się światła - zauważył wymyślnie. Po coś w końcu oglądał te filmy.

@Wacław Wodzirej

Każdy praktykował takie metody relaksacji, jakie lubił. Wacek lubił wódkę, Nykos zioła. Razem mogliby zrobić solidną piołunówkę i obaj byliby zadowoleni. Potencjalnie. Parsknął cichym śmiechem i w zasadzie skinął głową, bo jakby mu ktoś crashował randkę to by też był nieszczególnie pocieszony.
- Może ja jestem nieczuły. - powiedział swobodnie, rzucając mu piękny uśmiech. gdy Wodzirej zaopatrzył się w swój magiczny patyk, we dwóch stanowili już większą siłę, niż oddzielnie w pojedynkę. Tak przynajmniej się zdawało. Może i Lush trafniej operował zaklęciami, jednak Wackowi nie dało odmówić się tego, że jego działania były brutalne i niszczycielskie - choć nie do końca na tych obiektach, które ich powinny interesować.
- Immobilus! - w ostatniej chwili, gdy gargulec, rozeźlony nie tylko przerwanym posiłkiem (a także być może randką) ale i rozjuszony faktem zakusów na swoje kamienne jestestwo odwrócił się, wyciągając zimne łapska po Wackowe wąsy, spetryfikował go w tym półkroku, aż ten z rozpędu gruchnął na ziemię. Odskoczył sprawnie jak sarna, rzucając obu gargulcom nieprzyjemne spojrzenie, które tylko na chwilę zamigotało na jego permanentnie spokojnej, łamanej przez uśmiechniętą twarzy.
- Trzeba będzie je czymś przetransportować na ich miejsca na gzymsie... - poinformował swojego dzielnego kompana - A tam zrobimy im takie sceniczne oświetlenie, że już nigdy nie zachce im się randki, będą tak prześwietleni. - zapewnił, kiwając głową.

Wacek poczuł, jak serce wali mu w piersi, mocniej niż po najmocniejszej wódce. Przez ułamek sekundy czuł, jak kamienne pazury gargulca prawie go dosięgają – ten zimny, ciężki oddech śmierci, zatrzymany w półkroku, wisiał mu nad głową. Myślał, że to już koniec, że to ten moment, kiedy zostanie przemielony na gruz i wróci do świata jako katedrowy ornament, zapomniany jak wielu przed nim.
  Gdy Puchon rzucił czar, Wacek poczuł, jak strach gwałtownie przechodzi w uderzającą ulgę. Zamrugał, patrząc na sparaliżowanego gargulca, który z trzaskiem padł u jego stóp. Przez chwilę nie mógł złapać oddechu, jakby wszystko w nim się zacisnęło i dopiero teraz, w tej ciszy po walce, zaczynał wracać do siebie. Palce drżały mu od adrenaliny, jeszcze czuł ten przeszywający chłód, ale jednocześnie wiedział, że uniknął nieuchronnego.
  - Na słodkie imię Marzanny, co do do huja było? - Zapytał rozpaczny, klęcząc przy nieruchomych posągach. - To może leviosa i odstawiamy ich do domu? - Zasugerował i nie czekając długo machnął pałką i podniósł kamiennego gnojka do góry. Z trudem. Jeszcze trudniej było go utrzymać. - Ręka mi zaraz uschnie jeśli nie pójdziemy - zasugerował.

@Wacław Wodzirej

Bycie bohaterem Wackowego popołudnia było bardzo miłą odmianą, choć jego mężność nie kwitła często i zasadniczo dość wybiórczo, to jednak dla Wodzireja mógł nadwyrężyć swoją opinię obojętnego odludka. Posłał mu piękny uśmiech, ściskając lekko za ramię, bo adrenalina, która przejęła jego ciałem, wydawała się objawiać we wszystkim, od drżących rąk po rozszerzone źrenice.
- Chyba spodobałeś mu się bardziej, niż jego randka. - zażartował niepewnie, nie wiedząc, czy kumpel jest już psychicznie gotów na takie dowcipaski.
- Myślę, że to dobry pomysł, poczekaj. - poprosił i poszedł naprawić reparo roztrzaskany kufer, po czym z wysiłkiem widocznym w wyskakujących na dłoni żyłach udźwignął drugiego z gargulców- Okej, idziemy. Jest taki skrót koło gobelinu tańczących łabędzi... - przypomniało mu się, jak najszybciej będzie je odstawić tam, skąd nie powinny były uciekać, niezależnie od tego jak gorący był ich kamienny romans, jak wielkie uczucie pchające w objęcia randkowania czy jak wielki apetyt na szczury.
Puścił Wacława przodem, uprzednio uchylając mu z szarmancją drzwi, po czym ruszył za nim korytarzem, próbując jak najbardziej nie wypaść na umęczonego czynnością dźwigania gargulca.

Czuł, jak cień uśmiechu wymyka się na jego twarz, gdy zobaczył szarmancki gest uchylenia drzwi. Ten moment triumfu przyjaciela, ten błysk adrenaliny w jego oczach – Wacław nie mógł się nie uśmiechnąć. A jednak, chociaż scena była niemal filmowa, humorystyczny komentarz o randce gargulca pozostawił pewien niesmak.
  – Oby tylko nie próbował się nam oświadczyć – rzucił półgłosem, by przyjaciel nie spostrzegł, że ton nie był tak pewny, jak powinien. Podążył przodem, tak jak zasugerowano, uważnie nasłuchując za sobą ciężkich kroków i zdławionych oddechów świadczących o tym, że jego towarzysz dźwiga kamiennego romantyka z większym trudem, niż chciałby przyznać. Przechodzili przez kolejne skrzyżowania korytarzy, gdzie portrety szeptały między sobą o czymś.
  – Skrót koło gobelinu tańczących łabędzi – powtórzył, jakby bardziej do siebie niż do kompana. – Jasne. Chodźmy. - Gargulce były naprawdę… niefortunne. Pomysł, żeby się „urwać”, wydawał się im wyjątkowo ryzykowny, biorąc pod uwagę, że wracały teraz na miejsce z pomocą człowieka, którego codzienna aktywność fizyczna ograniczała się do walenia konia sobie albo komuś czy leniwego poszukiwania idealnej pozycji do czytania przepisów na eliksiry. Wacław spojrzał na kamiennego gagatka w rękach przyjaciela i lekko wzruszył ramionami, kiedy ten ledwie nadążał.
  – To… tu, prawda? – spytał, wskazując ręką miejsce, w którym wyraźnie widać było świeżo wytarte smugi pyłu. – Uważaj, jak ich ustawisz, bo jeśli znów ruszą w tango, mogę nie mieć na tyle cierpliwości, żeby ich drugi raz eskortować. - Chociaż bardziej chodziło o jego samego.

/ztx2