Usłyszawszy słowa chłopaka i nie mając nic więcej do powiedzenia już planowała odejść, jednak wewnętrzny głos nakazał jej zostać. Aby zaspokoić swoje żądzę wiedzy i to bynajmniej nie tej książkowej, musi chyba rzucić setką pytań, jak zawsze to robi, a i tak pozostanie niedosyt. Tym razem jednak nie miała wcale ochoty na długie konwersacje, zresztą sam Puchon lub Krukon, z jakiegokolwiek był domu, na ciekawego nie wyglądał.
- Właściwie to jesteś z Huffu czy Ravenclawu? - wewnętrzny głos podpowiadał jej, że może wykluczyć Gryffindor. Sama stawiałaby, że owy student jest z Pucholandu, ale nie może pochwalić się taką wiedzą. Przecież nie jest nieomylna, a błędne stwierdzenie byłoby o wiele gorszym rozwiązaniem, niż zwykłe zapytanie.
- Musisz być bardzo roztargniony, skoro wpadasz na innych uczniów - bardziej stwierdziła, niż zapytała, z pewnością w głosie. Wprawdzie stuprocentowej racji zapewne nie miała, jednak lubiła polemizować. Zaraz się okaże, czy jej stwierdzenie było trafne, a potem będzie mogła spokojnie iść w swoim kierunku lub też - jeśli chłopak okaże się interesujący - przeprowadzić rozmowę.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła jak to się mawia. I tak samo miała w zwyczaju babcia Wave`a, kiedy chłopiec się czymś zainteresował i drążył temat do upadłego. I tak ciekawość sprawiła, że mały Wave został Krukonem.
- Z Ravenclawu - powiedział Waverley. - Taki tu tłum, że nie sposób na kogoś nie wpaść lub trącić - zauważył. - Nie jestem roztargniony raczej rozmyślałem sobie nad czymś.
Nie wspomniał, że jego myśli zaprzątała widna. Taki cud, którego nie wprowadzili do Hogwartu. Może nie było jak, może brakło miejsca, albo zwyczajnie o tym nie pomyślano. Jakby nie patrzeć to może nie było potrzeby jej instalowania w zamku, skoro zdecydowana większość to dzieci i młodzież.
- A ty? Jaki dom reprezentujesz? - Zapytał w rewanżu na odpowiedzialne pytania zadane przez dziewczynę. - Po za tym łatwo wpaść lub o kogoś zahaczyć przy takim tłumie.
Nie dodał, że też mogła uważać, jak chodzi. No, ale nie mógł zawieść mamy i jej zasad dobrego wychowania, co nie?

Ravenclaw, trafiła zatem niemal idealnie. A że była ciekawa? Taka już jej natura, jedna i niezmienna. Nie była żądna wiedzy, nie była kujonką i jedyne, co wzbudzało w niej nagłe zainteresowanie, to byli właśnie inni ludzie. Niektórzy bywali tacy nieprzewidywalni i wyjątkowi - jak tu nie chcieć mieć z kimś takim do czynienia? Przecież może wnieść tyle nowości do naszej nudnej, ziemskiej egzystencji! Z doświadczenia wiedziała, że niejednokrotnie inni wpadają na takie absurdalne pomysły, że jej nigdy nie przyszłoby to do głowy. A realizowanie ich? Jeszcze zabawniejsze! Zatem jej ciekawość jest całkowicie uzasadniona.
Violet nie miała zielonego pojęcia, co to jest widna. Ja zresztą też nie mam, może jestem zwyczajnie niedouczona, ale chyba chodzi o to, że coś jest widoczne? Olśnij mnie proszę, bo jest piątek i mój mózg nieco wolniej rozumuje, może to jest zwykłe, normalne słowo, którego tylko mój mózg nie potrafi zidentyfikować. Okej, koniec lania wody!
- Jestem ze Slytherinu - ten bezbarwny ton mówił sam za siebie, udowadniał, że wcale nie należy jej do przynależności do danego domu. Chociaż faktycznie, nie wyobrażała siebie w Pucholandzie, w Krukolandzie zresztą również - tam są sami kujoni! Ewentualnie Gryffindor, aczkolwiek jak wiadomo, Slyth i Gryff prowadzili zaciekłą walkę o Puchar Domów, na szczęście nie było widać tego wśród uczniów.
- Okej, nie tłumacz się już - przewróciła oczami. Nie miała na celu urazić chłopaka, oczywiście, jedynie taki był jej sposób bycia. Miała nadzieję, że nie urazi to Krukona, nie miała zupełnie ochoty na niechętne spojrzenia z jego strony. - Więc... jak masz na imię? To dziwne, czasem nasze domy mają wspólnie zajęcia, a ja ciągle nie wiem - no tak, przecież kojarzyła go z lekcji, które Ślizgoni odbywali z Krukonami.

Slytherin.
Ten dom, gdzie się patrzyło na czystość krwi, jak się powszechnie uważało.
Wave w sumie nie miał styczności z osobami z tego domu po za wspólnymi lekcjami oraz pór posiłku w Wielkiej Sali. No, ale jakoś szczególnie nie poświęcał mi uwagi. Oni sobie, on sobie i jakoś tam sobie funkcjonowali. Wszak Krukon miał wiele swoich spraw.
- Waverley się nazywam - powiedział chłopak. - A ty?
Lubił swoje imię, chociaż nie zastanawiał się nad tym zbyt wiele czasu. Ale musiał przyznać, że mu się podobało. To imię wybrała mama, więc może to miało wpływ na to, że je akceptował.
- Może nie pamiętasz mnie z imienia, bo zwyczajnie nie uznałaś, że warto zawracać sobie głowę moją osobą? - Zasugerował Wave.
Może i tak było? Rzadko zabierał głos na zajęciach, jeśli uznał, że nie warto robić o to zachodu. Co prawda od czasu do czasu wdawał się w dyskusje z wykładowcami. A po za tym przeważnie zwracano się do niego nazwiskiem niż imieniem.

Violet niegdyś miała uprzedzenia do innych ludzi, spoglądała na nich stereotypowo. Każdy Puchon to gamoń, każdy Krukon to kujon, każdy Gryfon popisuje się odwagą. Tylko oni są normalni, tylko Ślizgoni, nie wiedzieć czemu. Chciała być stuprocentową Ślizgonką, chciała aby ludzie zapamiętali ją jako tą zimną i wyrafinowaną, ale to były na szczęście jedynie dziecięce wymysły, mżonki, z których potem wyrosła. Szybko z tego stanu pozwoliła jej otrząsnąć się ucieczka brata, tak. Kto wie, czy gdyby nie ona, mielibyśmy do czynienia w ogóle z dziewczyną, jaką jest teraz? Kto wie, czy traciłaby ona w ogóle czas na rozmowę z kimś, kto wpadł na nią na korytarzu, czy nie zwymyślałaby mu, nie nakrzyczała, nie posłała spojrzenia mordercy? Ona chciała być złą królową lodu i śniegu (skąd ja to znam?). W każdym bądź razie teraz nie cierpiała ludzi, którzy myśleli o niej stereotypowo. Zmieniła się, a jej przynależność do domu? Pasuje tu, zwyczajnie tu pasuje. Nie rozumiała uprzedzeń innych ludzi spowodowanych powszechną opinią, nienawidziła tego, nie tolerowała. To nie jest obiektywna ocena, a przecież obiektywnym trzeba być. I neutralnym! Tak, po co robić sobie wrogów? Nie każdy musi się lubić, ona to rozumie, ale po jaką cholerę to okazywać? Sama kiedyś taka była i w tej chwili nienawidzi siebie za to. Jednak nie ma na tyle oleju w głowie, aby naprawić wyrządzone krzywdy, do tego poziomu jeszcze nie upadła! I tak już jest lepiej, o niebo lepiej...
- Violet. Violet Lavoisier - przedstawiła się niczym w mugolskich filmach, bo przecież ona widziała niejeden mugolski film. W końcu jest półkrwi, jakby nie zauważyć, Waverley może o tym nie wiedział, ale być może był takiego zdania, przynajmniej jej tak się wydawało. Och, tak naprawdę ma na imię Lucrecia, ale to jej ukochana mateczka i jej cudowny pomysł. Nie, tutaj nie ma ironii, wbrew pozorom. Ona naprawdę kochała swoją rodzicielkę, za te jej szalone idee i nietuzinkowe rozwiązania, tak, kochała ją najmocniej na świecie. Jednak na tyle nie zwariowała, aby mówić wszystkim, jak naprawdę się zwie, wiedzą tylko nieliczni. Przecież takie słodkie i kochane imię by się nie przyjęło, nie dla osiemnastolatki!
- Więc co ciekawego możesz o sobie powiedzieć... Wave? Tak się zdrabnia twoje imię? - zapytała bez cienia entuzjazmu, interesując się bardziej swoimi paznokciami, niż samą osobą Krukona. Och, nie to, że lekceważyła chłopaka, przecież tak nie było. Tylko nagle wszystko wydało jej się takie monotonne...

Wave nie należał do ludzi, którzy od razu szufladkują innych na jakieś kategorie typu dobrzy, źli czy jakoś inaczej. Tak szczerze to raczej wszyscy należeli do jednego wielkiego wora pod nazwą obojętni. Zaczynał tworzyć kategorie, gdy ktoś jakoś mu się na przykrzył, choć nie dał tego po sobie poznać.
Wiedział, że nieco dostaje od innych ludzi ze swojego świata, jak i świata do którego należy jego ojciec. Zawsze trzymał się swoich przyjaciół i tych, których jako tako poznał. A przede wszystkim miał do nich w jakimś stopniu zaufanie.
- Violet - powtórzył. Ładne imię - Co mogę o sobie powiedzieć? Pomyślmy.
Na pewno nie był do końca Krukonem w takim sensie jak wszyscy myśleli. W ogóle jego dom nie był taki jak większość pozostałych sądziła. Nie siedzieli całe dnie przy książkach. Mieli także inne zajęcia i zainteresowania. W końcu też byli tylko ludźmi. A samą nauką człowiek nie da razy żyć.
- Gram na harmonijce - powiedział.

Gra na harmonijce? No nieźle, nie spodziewała się czegoś takiego. W gruncie rzeczy wydawało jej się to nudne, ale przynajmniej nietypowe, a jak powszechnie wiadomo, ona lubiła nietypowych ludźmi z nietypowymi zainteresowaniami. Chociaż sama wtapiała się w tłum jeśli chodzi o charakter, wyróżniała się wyglądem. Chyba każdy powinien mieć coś takiego w swoim życiu, z czym kojarzyliby go inni ludzie. Coś wyjątkowego, typowego tylko dla nas, jedynego. Tak, niewątpliwie, chociaż jeden maleńki element, dzięki któremu można wyłapać go spośród tej całej szarej masy. Dla Wave'a będzie to gra na harmonijce, zapewne ustnej, hehs. Może nie było to coś powalającego, rzucającego na kolana, co jednak nie zmienia faktu, że Violet nie zna drugiego takiego człowieka.
- To... ciekawe! - wybrnęła z tej sytuacji dziewczyna, nie bardzo wiedząc, jak to skomentować. W tej chwili pomyślała, że ma milion innych rzeczy do zrobienia, ale jakoś jej się nie spieszyło. Te jej wahania nastrojów! Jak to kobieta. - I co, trudna jest taka gra?
Ona osobiście chciałaby kiedyś spróbować zagrać na jakiejś gitarze, czymkolwiek, byleby większym. Wydawało jej się, że gra na takich malutkich instrumentach nie jest niczym ciężkim do nauczenia, ani nie daje zamierzonych efektów podczas zespołowego grania, bo zwyczajnie tego... nie słychać. Ale co ona się tam znała! Przecież nigdy nie miała takiej styczności z muzyką.

Wave nie uważał się za osobę interesującą. Był, swoim zdaniem, bardzo szary i zlewał się z otoczeniem. Nie mniej jednak nie przeszkadzało mu to. Sam zdecydował się na taką drogę i jak na razie nie narzekał.
Zakładał, że życie kogoś sławnego wbrew pozorom nie jest takie łatwe i przyjemne jaki się ogólnie przyjęło.
- Nie jest to takie trudne - uznał Wave. - Harmonijka to prosty instrument. Nie to, co pianino - stwierdził przypominając sobie lekcje, jakie odebrał.
Zdecydowanie kariera pianisty nie była mu pisana. Aczkolwiek lubił tamten masywny instrument i jego melodię. Czasami zasiadał do niego i grał, ale raczej dla rozrywki lub uspokojenia się niż dla dalszego szkolenia się.
- Jak widać coś mnie wyróżnia na tle innych uczniów - uznał Krukon, chociaż jego głos był raczej prawie bezbarwny. - A jak z tobą?
Krukon mało wiedział o Ślizgonach po za tym, co stereotypowo się przyjęło.

Naprawdę nigdy nie grała na żadnym instrumencie. Kiedyś ojciec załatwił jej lekcje na wiolonczeli, ale nie pamięta z nich zbyt wiele - miała wtedy dziewięć, może dziesięć lat. Stwierdziła jednak, że nie odpowiada jej takie hobby, wypatrzone przez rodziców w dodatku, po czym kategorycznie odmówiła pójścia na następne zajęcia, kończąc tym samym swoją przygodę z muzyką i od tej pory pozostała jedynie biernym słuchaczem. A trzeba wiedzieć, iż gust muzyczny miała wyjątkowy, bowiem słuchała głównie mugolskiej muzyki! W dodatku miewała nawet momenty, kiedy żałowała, że w Hogwarcie płyty słynnych zespołów typu The Beatels, czy innych, nie będą działać, ponieważ urządzenia elektryczne nie mają tutaj prawa bytu. No dobrze, prawo bytu mają, ale z działaniem już nie jest tak kolorowo. Tak, musiała również przyznać, że coś wyróżniało Wave'a spośród innych, może nie było to coś mega krejzi super, ale jednak.
- Ja chyba nie mam jakichś szczególnych, nietypowych zainteresowań - wzruszyła ramionami na znak, że nie ma pojęcia, co mogłaby o sobie powiedzieć. A może zwyczajnie nie chciała.

Krukon nie uznałby gry na harmonijce za jakiś wielką i ekscytującą zdolność. Tak na prawdę mało komu o tym wspominał, bo i nie ma się czym chwalić. A on sam nie należał do osób, które wszem i wobec mówią o swoich wybitnych osiągnięciach czy tego typu rzeczach.
- Gra na harmonijce też nie jest aż tak ciekawa - uznał Wave. Raczej rzadko uznawał, że jest w nim coś ciekawego. Może do dlatego, że zawsze widział siebie w tłumie ludzi jak zlewa się z nimi? - Po za tym to raczej nie jest szczególne osiągnięcie. Ale zawsze jednak coś - dodał, czym zaskoczył sam siebie. - Chociaż wydaje mi się, że nawet niewielkie zainteresowanie czy hobby jest warte uwagi.
Wave może nie do końca wierzył w to, co mówił. Jednakże wierzył, że takie małe rzeczy są cenniejsze niż jakieś wielkie, które rozgłasza się wszem i wobec. Może dlatego, że on sam się nie wychylał?

Violet nie tylko zaczynała dziwić rozmowa, która zeszła na nadzwyczajne zdolności i niecodzienne zainteresowanie grą na harmonijce. Jednak nie miała ochoty teraz o tym rozmawiać, wszakże wydało jej się to w tym momencie śmieszne i niedorzeczne, całkowicie nie w jej stylu! Najzwyczajniej w świecie Waverley to nudna osoba, a ona przez chwilę również takową się być okazała, ponieważ konwersowała nie tylko o czymś, o czym nie miała zielonego pojęcia, ale w dodatku jeszcze tutaj była!
- Wiesz, przypomniałam sobie, że mam bardzo ważny referat do zrobienia - znalazła pierwszą lepszą wymówkę, która miała posłużyć tylko do bezkonfliktowego ulotnienia się z miejsca. Wkrótce i ona odeszła w stronę pokoju wspólnego ślizgonów. Tak to już bywa, że kiedy coś zaczyna przestać interesować naszą Violet, ta jak najszybciej znika, byleby tylko nie tracić czasu...

[zt]
przepraszam, chciałam zakończyć, bo nie nadążam z wątkami :<

- Jasne - rzucił Wave i ruszył w swoją stronę.
Nie dziwił się, że dziewczyna dość szybko znudziła się jego towarzystwie. Z resztą on te nie palił się do zawierania z nią znajomości.
Nie spodziewał się za wiele po Ślizgonach. Jakoś nie specjalnie ten dom go interesował. Zwłaszcza, że nie miał w zwyczaju wtrącania się w życie innych czy też zawieranie znajomości z każdym, na którego wpadnie.
Tak jest lepiej, bo poznanie kogoś wymaga czasu i chęci, a tych chłopakowi brakowało.
Po za tym, po co się można rozczarować skoro lepiej pozostać z tymi, których się zna?
Tak właśnie myślał Krukon, kiedy wspinał się po kolejych kondygnacjach schodów w kierunku swojego pokoju wspólnego.
z/t

Spokojny wieczór, tak ten czas można było nazwać albo inaczej nudny jest lepszym słowem które opisuje ten wieczór a przynajmniej to co się w nim dzieje. Gesralt wybrał się na spacer po zamku, lepiej mu się myślało w drodze zmierzając gdzieś, w końcu cel był tylko nagrodą podróż za to uczyła była najważniejsza. Tak więc spacerował bez celu czy zamysłu gdzie chce dotrzeć i tak z lochów trafił tu na korytarz pierwszego piętra, przystanął obserwując coś co przykuło jego uwagę za oknem.

Daenerys od dwóch miesięcy przebywała w Hogwarcie. Czuła się tu obco i nieswojo. Nie znała tego zamku i powiedzmy szczerze była zdecydowanie pesymistycznie nastawiona do tej zmiany. Poza tym, nie wierzyła, że ktoś mógł zagrażać jej życiu. No bo kto, i dlaczego? Ojciec nie żył od kilku lat a matki i tak nie widywała. Fakt faktem, poznała kilku ludzi, niektórych pokochała, innych zamknęłaby w lochach, ale nie uważała tej szkoły jeszcze za dom. Kto wie, może miało się to zmienić w najbliżej przyszłości. Nie skłamię, jeśli powiem, że nasza Deny szczerze by sobie tego życzyła.
W tej chwili szła właśnie, rozglądając się na każdą możliwą stronę i próbując odnaleźć wejście do pokoju wspólnego, które zawsze gubiła. Wydawało jej się jednocześnie, że słyszy za sobą głosy. Tak więc odwróciła się, posuwając się ciąglę do przodu. Gdy uświadomiła sobie, że nikt za nią nie idzie, odwróciła się. Jednak było już za późno, bo właśnie wpadała na człowieka który stał. Brzmi to banalnie, ale wpadała na bogu winnego człowieka, który stał i pewnie rozmyślał.
-Scuze*- mruknęła, a w jej głosie słychać było przejęcie, wszak nie chciała nikomu przeszkadzać, czy też podpadać.


*przepraszam, wybacz

Geralt poczuł jak coś się od niego odbija więc obrócił się i ujrzał platynowo włosom dziewczynę, lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy.
-Nic ci się nie stało? Czyżbyś się zgubiła?
Głos miał miły, ciepły, słowa wypowiadał z takim akcentem by chciało się go słuchać, wręcz zapraszały do rozmowy, tak robił to specjalnie, grał, zwabiał ludzi ku swojej osobie by ich poznać, nie wiadomo czy nie okaże się to użyteczne kiedyś. Szybko zlustrował dziewczynę wzrokiem, na pierwszy rzut oka było widać że jest nietutejsza.

Nie tak zazwyczaj DNA poznawała nowych ludzi. Raczej jeśli chodzi o poznawanie nie odbiegała od reszty społeczeństwa, zwykłe "cześć" zazwyczaj kompletnie jej wystarczało. Nie miała też w zwyczaju wpadać na ludzi. To wszystko przez ten cholerny zamek. Próbowała rozglądając się po ścianach znaleźć jakiś punkt zaczepienia, zapamiętany znak, który pomógłby jej w dotarciu do pokoju wspólnego, z którego mogłaby w końcu trafić do dormitorium i byłaby w łóżku. Ale nie, musiała na kogoś wpaść, tym samym zakłócając spokój swój i stojącej sobie spokojnie osoby, którą okazał się mężczyzna, które w ciągu tych dwóch miesięcy poznać jeszcze nie zdążyła.
-To ja powinnam scuze*-powiedziała trochę speszona, jednak nadal urocza, gdy już zapanowała nad swoim ciałem i pewna była, że może normalnie stać na ziemi. Co się tyczy języka Daenerys można powiedzieć, że rozumiała własciwie wszystko, jednak czasem słowko jej uciekała i sięgała po to najbardziej zakorzenione w pamięci, czyli słowo w języku rumuńskim.
-Asa** ni mogę znaliść pokoiju comun*** Hufflepuff. - powiedziała, a w oczach jej widać było zagubienie. Bo jakże można było zapmiętać wśród tylu korytarzy i schodów gdzie skręcić i ile pięter wejść?

*przepraszać
**tak
***wspólnego

-Hem... Patrząc przez okno widać ze to nie te piętro, pokój wspólny macie chyba w lochach a nie na pierwszym piętrze ale nie jestem tego pewien, jestem w Slytherinie.
Jego głos był nadal ciepły lecz przy ostatnich słowach pojawiła się iskierka w oku.
-Dość nietypowy akcent, zdradzisz jaki?
Zapytał z uśmiechem i badawczym spojrzeniem, zaciekawiła go jej osoba, pochodzenie i nie tylko, może się okazać dość pomocna taka znajomość kiedyś, niestety on już taki były że jeśli była najmniejsza szansa że coś mu się opłaci potrafił wejść w najgorszą ciemność by to zodbyć.

Pokój wspólny w lochach, w sumie Dany sama nie wiedziała. Nigdy nie pamiętała czy iść w górę czy w dół, lewo cz prawo, chyba taka była jej natura. Problemem było też to, że każde zajęcia były gdzieś indziej, a ona jeszcze nie odnalazła się w tej szkole. Nie pozostawało jej nic innego jak szukać i mieć nadzieję na odnalezienie owego pokoju by móc się w końcu położyć.
-Ah.. Ty możesz mieć drepata* - powiedziała, dopiero teraz uświadamiając sobie, że najczęściej w ciągu dnia schodziła w podziemia i to chyba tam powinna się kierować w poszukiwaniu Obrazu Dolony za którym mieścił się pokój jej domu. - Scuze.
Dodała w ramach podziękowania, jednocześnie zakładając sobie kosmyk włosów za ucho i spoglądając na młodzieńca przed nią.
-Jestem z Ruminia, ale uczyłam się też w Beauxbatons – odpowiedziała, będąc świadomą, że na jej akcent składają się te dwie rzeczy.
-Dhlaczego nie śpisz? - spytała, nie spuszczając spojrzenie z napotkanego chłopaka.

*racja

-Nie mogłem zasnąć i chciałem się przejść, pomyśleć...
Nie spuszczał swoich szarych oczu nawet gdy ona patrzyła się w jego, co dziwniejsze czerwone żyłki dodawały realizmu jego oczom, wyglądały jak maleńkie wżery w stali, misterne dzieło korazji w metalu.
-Sporo szkół zwiedziłaś już.
Stwierdził nie zapytał, było to nawet dziwne że aż tyle, dziewczyna zaczynała go coraz bardziej intrygować lecz nie wypytywał, nie nalegał by opowiadała, chodziło by poczuła się swobodnie, by to ona chciała mu opowiedzieć, zwierzyć się.

W sumie z jednej strony trochę mu zazdrościła. On wyszedł się przejść, znał to miejsce, można by powiedzieć na pamięć, a ona prawie codziennie błądziła, mając nadzieję, że może tym razem uda jej się w końcu trafić do odpowiedniej klasy, czy też chociażby do swojego własnego dormitorium. Ale nie, zawsze na drodze stawał jej, jej kompletny brak orientacji w terenie i błądziła na ślepo, pytając ludzi o drogę, którzy nie raz i nie dwa spojrzeli się na nią dziwnie, pytając "skąd niby mają wiedzieć, gdzie jest pokój wspólny puchonów". Dopiero później łaskawie uświadomiono ją, że każdy dom ma pokój wspólny gdzie indziej, a wejście do niego jak i samo położenie dla pozostałych domów zazwyczaj jest tajemnicą.
-Takije żyjcie. - powiedziała, wzruszając lekko ramionami. W sumie nie narzekała na to, że zwiedziła tyle świata, brakowało jej tylko ojca, któremu mogłaby o tym wszystkim poopowiadać. - Jesheś już na studijach?
Zapytała w sumie sama nie wiedząc po co, chyba jedynym dobrym wytłumaczeniem była chęć podtrzymania rozmowy.

Noc i wielkie poczucie winy. Alkohol, który parował przez jej skórę, z trudem zmył się podczas godzinnej kąpieli. Co ona najlepszego zrobiła?! Czy aż tak była niestabilna emocjonalnie? Przecież lekarz powiedział, że jest wszystko w porządku! A Cassandra wciąż uciekała, wciąż nie potrafiła odnaleźć się w życiu. Myślała, że jest małą dziewczynką, którą ktoś za rączkę zaprowadzi na sam koniec życia i szepnie cicho "gratuluję, jesteś dzielna". To było niepojęte, że dorosła kobieta potrzebowała kogoś obok. Czy nie powinno być właśnie zupełnie inaczej?
Późną nocą wracała z łazienki, obwiniając się w myślach. Za każdą sytuacje w dzisiejszym dniu, za kalorie, brak ćwiczeń (bardziej konkretnych ćwiczeń niż seks z nieznajomym...). Pragnęła się znaleźć w swoim łóżku, przestać o czymkolwiek myśleć i skryć się pod kołdrą. Tak żaden potwór jej nie dopadnie, wszystko znów będzie we wspaniałych barwach. Tak jak kiedyś. Widząc dwójkę uczniów pałętających się po zamku ciemną nocą, chrząknęła głośno, wyciągając różdżkę i szepcząc "lumos". Od razu poznała nową Puchonkę (wszak prefekt na pewno miał za zadanie ją oprowadzić!) oraz ślizgona, którego kojarzyła z widzenia.
- Panno Anderson, mówiłam, że jutro oprowadzę Cię po zamku, miałaś się wyspać - rzekła ciężko, oświetlając bardziej postury. Totalnie zapomniała, że w ogóle umawiała się na taki spacer. Chciała teraz zamknąć się w sobie i we własnej kołdrze, a nie zajmować się dzieciakami, które nie wiedzą, co robi się w nocy.
- Rozumiem, że Ty pomagałeś wrócić jej do dormitorium? - spytała, zwracając się do chłopaka.

-Jeszcze nie.
Powiedział i obrócił się ponieważ nagle zapaliło się światło i chciał sprawdzić co to jest albo kto to, czyżby była już taka późna pora?
-Może, zależy od punktu widzenia a co ?
Jego ton głosu z miłego w ciągu jednej sekundy zmienił się w zimny i oschły, czyżby pokazał swoją prawdziwą naturę? Nie to coś innego, twarz mu stężała nie pokazując żadnych emocji jak by miał na niej kamienną maskę, badał sytuacje, swoje położenie i czy warto zagrać w tą grę.

Daenerys po prostu stała prowadząc konwersację? Czy to dużo? Chyba nie. A przynajmniej jej się tak nie wydawało. Wolała postać i porozmawiać ze spotkanym osobnikiem zanim dalej ruszy w nużącą podróż która na celu obejmowała znalezienie swojego dormitorium, co jak widać, wcale nie było takie proste. A wręcz przeciwnie, ostatnio spełniało jej dużo kłopotów. Jeśli przychodzi Ci mieszkać w tak wielkim zamku jak Hogwart zgubienie się, to może być jedno z niewielu Twoich zmartwień. Kto wie, co czai się na tych wszystkich korytarzach, albo w tych opustoszałych klasach. Możemy więc uznać, że dalsze samotne zagłębianie się w ten ciemny i ponury zamek nijak nie uśmiechało się panience Anderson. Wolała sobie po prostu postać i porozmawiać licząc na jakiś spadający z nieba cud, czy coś, co pozwoli jej dotrzeć do dormitorium w jednym kawałku.
I gdy tak stała i rozmawiała sobie z spotkanym po drodze osobnikiem, zaznaczmy, że płci męskiej, którego imienia do tej pory nie znała, spadł własnie prosto w jej ręce ten cud, o którym mowa była wyżej. Czy też raczej, przyszedł na nogach. Kojarzyła blondynkę, wiedziała że jest jakąś przewodniczącą ich domu, czy coś. Ich, jak to dziwnie brzmiało, w ogóle nie czuła się jak u siebie. Ale nie o tym, nie o tym. Czy jej się wydawało, czy atmosfera nagle się zagęściła tak, że można by ją nożem ciąć? Zmienił się też ton chłopaka. Może ta dwójka miała ze sobą na pieńki? Wola przetrwania podpowiadała, że jak najszybciej należałoby usunąć się w cień. Ale że Deny kochała adrenalinę, szczerzę wątpię, że posłuchalaby głosu rozsądku. Bardziej pewne, że zostałaby obserwować całe zdarzenie. Poza tym, usuwanie się w cień raczej nie wchodziło w grę, bo blondynka własnie się do niej odezwała.
Daenerys spojrzała na dziewczynę i uśmiechnęła się przepraszająco.
-Od mai mult* godjin szukam dromijtorium - powiedziała na swoje wytłumaczenie. Toż to w tym zamku można się było zgubić bez specjalnych starań!

*kilku

Z kobietami było tak, że jeśli źle czuły się w środku, to stawały się nieznośne dla otoczenia. Cassandra co prawda nie chciała taka być. Była przecież prefektem, który powinien świecić przykładem. Powinna być perfekcyjna. Tak jak podpowiadała jej anoreksja. Dla tej choroby wydarzenia z dnia dzisiejszego były budujące. W końcu spaliła kalorie, nie podjadała… Tylko głos w jej głowie drwił z jej słabości, naiwności oraz głupoty. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Ślizgoni zawsze próbują pokazać, jacy są źli i niedobrzy, a gdy tylko dotrze się do ich serca, to nagle są wrażliwi i delikatni. A może po prostu zbyt dumni? Cassandra zdecydowanie miała do nich słabość. Chyba po prostu lubiła trudnych ludzi.
- Jest już dawno po ciszy nocnej, a nie wierzę, abyś jej w czymkolwiek pomagał – odpowiedziała równie chłodno do chłopaka, nie mając pojęcia, dlaczego ona w tak podłym nastroju musiała być miła dla osoby, która mroziła ją głosem. W jaką grę chciał grać? Szaleństwo? Ryzyko? Zabawa? Cassandra nie da się tak łatwo nabrać w dobroć Geralta. Podeszła do DNA, a następnie lekko objęła ją ramieniem.
- Kochana, nie dostałaś żadnej mapy od dyrektora? – spytała tym razem miło, czując jakby miała chronić swoje małe dziecko przed wrednym, złym mężczyzną, który może ją bardzo zranić. Oj, Cassandro, na stare lata zamieniasz się w feministkę!

-A co weźmiesz mnie przez kolano i dasz klapsa?
Zapytał unosząc jedną brew, co z tego że było późno, chciał pomóc komuś z własnej woli, oczywiście że liczył na korzyści z tego za jakiś czas jak zawsze ale liczy się że chciał.
-I tak to jest gdy chce się komuś pomóc, opierniczą cię nawet za dobre chęci tylko dlatego że jesteś Ślizgonem.
Mówił to przesadnie niczym męczeni, wiadomo że było to robione specjalnie, w oczach było widać dwa złote diabełki fikające co jakiś czas koziołka i uśmiechające się drwiąco do ludzi.
-A tak nawiasem jestem Geralt...

Zaznaczmy na samym początku, że Daenerys czuła się w tej konkretnej chwili strasznie nieswoje. Jakby wpadła między młot a kowadło i nie bardzo wiedziała, czy byłaby w stanie ujść jakoś z tej całej sytuacji z życiem. Niby gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta, ale jaką ona miała wyciągnąć korzyść z dwóch nie znanych osób, które kłócą się na korytarzu? Chyba za wiele nie dało się z tego wyciągnąć. Stała więc tam, pozwalając im rozmawiać między sobą, do póki nie zwrócono się do niej.
-Daenerys - przedstawiła się, no bo przecież wypadało.
Zaraz jednak podeszła jeszcze do niej dziewczyna, która stała z nimi i lekko objęła ją ramieniem, powiedzmy sobie w prost, takiej reakcji Deny się nie spodziewała. Więc lekko zaskoczona odpowiedziała.
-Mapy?-zastanowiła się przez chwilę, chyba pośród tych wszystkich kartek które leżały u niej na biurku była mapa, ale nie była o tym jakoś strasznie przekonana. Tak więc spojrzała przepraszającym wzrokiem na blondynkę i powiedziała. - Chjyba nie. Posa tym, jestem okropnia z czytania map. Nic z nich nie rozumie.
Tak jak mówiłam wcześniej, Deny uznała, że nie będzie ingerować się w konflikt tej dwójki i odpowiadać tylko na bezpośrednio jej zadane pytania.