Szanowny Profesorze Carlton,

egzoplaneta, czyli planeta spoza Układu Słonecznego, którą w niniejszym liście opiszę, nosi oficjalną nazwę HD 209458 b, a mniej formalnie znana jest jako Osiris. Druga z tych nazw odnosi się oczywiście do jednego z najważniejszych egipskich bogów. Znajduje się w gwiazdozbiorze Pegaza, w odległości około 150 lat świetlnych od Ziemi. Osiris został odkryty w 1999 roku, bodajże przez mugolskich naukowców, jako pierwsza planeta poza Układem Słonecznym, na której zaobserwowano zjawisko określone jako tranzyt (przejście planety przed tarczą swojej gwiazdy). Zjawisko to pozwoliło owym naukowcom dokładniej zbadać jej atmosferę i wyszczególnić jej cechy charakterystyczne. Planeta należy do grupy "gazowych olbrzymów" i jest naznaczona podobieństwem do znanego z naszej galaktyki Jowisza, choć masą okazuje się być od niego większa. Wynika to z niebywałej jej bliskości do gwiazdy-matrycy, wokół której krąży, a okrążenie to wykonuje zaledwie w czasie mierzalnym na Ziemi jako około trzy-cztery dni. Ta właściwość czyni Osirisa rozgrzanym do 1000° Celsjusza, a to prowadzi nas do jego kolejnych, unikatowych cech. Atmosfera planety jest niestabilna z powodu intensywnego promieniowania jej własnego słońca, wobec czego część gazów ulatuje w przestrzeń Kosmosu, tworząc ogon podobny do tego, jaki unosi się za kometami. Pod tym względem więc odkrycie Osirisa było przełomowe zarówno dla astronomii mugolskiej, jak i czarodziejskiej.

Lilian Eldridge, rok VII, Ravenclaw

Szanowny Panie Profesorze,

nie było mnie na Pańskiej lekcji, gdyż dopiero co powróciłam ze szpitala św. Munga, ale zostałam poinformowana o zadanej przez Pana pracy domowej, wobec czego niniejszym ją przesyłam. Wybraną przeze mnie planetą do opisania jest 51 Pegasi b. Planeta ta ma równolegle inną, bardzo poetycką nazwę Bellerophon. Z wybranych przeze mnie źródeł wynika, że jest to pierwsza planeta orbitująca wokół obiektu na wzór gwiazdy, która została odkryta poza Układem Słonecznym, a stało się to w 1995 roku. Pegasi jest gazowym olbrzymem, to znaczy, że większość powierzchni planety jest nienamacalna i nie może bytować tam życie, a iluzja tego obiektu jako ciała stałego wynika z odległości, jaka dzieli Ziemian od tej planety. Odkrycie Bellerophonu było przełomowe dla astronomów, gdyż wcześniej uważano, że tego typu obiekty mogą bytować jedynie w chłodniejszych częściach kosmicznej sfery, tymczasem Pegasi orbituje niebywale blisko swej gwiazdy.

Tuilelaith Brennan

Profesorze Carlton,

Planeta "Elysium" jest olbrzymem gazowym o objętości 8,271∙10¹³ km³ i masie 5,865∙10²³ kg. Jej atmosfera składa się w całości z półprzeźroczystych drobin różnorodnych minerałów, które pod wpływem załamania światła, poprzez zjawisko dyspersji, rozdzielają światło na poszczególne kolory w wyniku różnicy w prędkości światła dla różnych długości fal. To sprawia, że planeta ta nie posiada jednolitego koloru, będąc nieustannie zmieniającym się tęczowym skupiskiem. Badacze zauważyli, że częstotliwość zmiany barw zależy od pory dnia oraz aktywności prądów wirowych w helowej atmosferze. Niewielka gęstość planety Elysium wynosząca 7,09 kg/m³ wskazuje na to, że siły grawitacyjne na nią działające nie są silne i, choć na przestrzeni dekad nie obserwowano dissypacji gazów, badacze są zgodni, że wraz ze starzenie się gwiazdy, będącej centrum galaktyki, planeta będzie ulegała degradacji.

Student I roku, Benjamin Bazory

Planeta spoza Układu Słonecznego, jaką zamierzam opisać jest planeta Echo 110dB, za nim przejdę do wyjaśnienia nazwy planety, chciałam wspomnieć, że jest to całkiem zwyczajna planeta podobna do Ziemi, tylko że wszyscy na tej planecie stracili słuch, dlatego nazwano ją Echo 110dB, chociaż kiedyś z pewnością miała nazwę zupełnie inną, nikt już o niej nie pamięta. 110 dB to oznaczenie decybeli, które trwały dłużej niż jedną minutę i dwadzieścia dziewięć sekund, co doprowadziło do głuchoty u wszystkich zamieszkujących Echo 110dB. Podobno był to impuls wywołany przez bliżej nieokreśloną organizacje terrorystyczną. Ludzie na tej planecie żyją w zupełnej ciszy od lat. Oczywiście jest też świat magiczny, w którym rozwinęła się zdolność legilimencji u większości czarodziejów przez to nie jest już coś niezwykłego, a niemal każdy porozumiewa się w taki sposób. Tak samo jak oklumencja.
Planeta ta znajduje się w gwiazdozbiorze bliźniąt. Nie różni się zbytnio od Ziemi. Jest czymś w rodzaju odbiciem lustrzanym Ziemi. Ma takie same parametry, podobną liczbę ludności, nawet Księżyc. Jedyne co ją wyróżnia to, to, że nie jest ogrzewana przez Słońce, a gwiazdę, która wygląda jako ucho.

Szanowny Panie Proefesorze!

Gazorpazorp to egzoplaneta zlokalizowana w galaktyce Andromedy, która jest jedną z najbliższych sąsiadek Drogi Mlecznej. Odległość między Andromedą a Układem Słonecznym wynosi około 2,5 miliona lat świetlnych, co sprawia, że Gazorpazorp leży w strefie zupełnie niedostępnej dla ludzkości w obecnych warunkach technologicznych. Mimo to planeta wzbudza ogromne zainteresowanie ze względu na wyjątkowe warunki środowiskowe i struktury społeczne jej mieszkańców.

Powierzchnia Gazorpazorp to surowy, pustynny krajobraz pokryty czerwono-pomarańczowym pyłem, co sugeruje, że gleba może zawierać wysoki poziom tlenków żelaza – podobnie jak Mars. Rozległe pustynie i skały mogą być wynikiem susz i dużych różnic temperatur między dniem a nocą. Gazorpazorp charakteryzuje się również licznymi klifami i górami, które mogą być efektem intensywnej aktywności tektonicznej. Taki krajobraz sugeruje, że planeta przechodziła liczne zjawiska geologiczne, które pozostawiły trwały ślad na jej powierzchni.

Nie ma pełnych danych na temat atmosfery Gazorpazorp, ale występowanie form życia humanoidalnych może sugerować obecność tlenu lub innego gazu umożliwiającego oddychanie. Klimat Gazorpazorp wydaje się suchy i skrajnie surowy, co mogło zmusić część cywilizacji (głównie kobiety) do zamieszkania pod ziemią, gdzie mogą tworzyć stabilne i przyjazne środowisko. Możliwe, że nadmiar pyłów i piasku w atmosferze chroni planetę przed nadmiernym promieniowaniem ultrafioletowym lub kosmicznym.

Gazorpazorp zasiedla zaawansowana cywilizacja humanoidów, którzy posiadają unikalne cechy anatomiczne, takie jak sześć kończyn, a nawet parę rąk zastępującą uszy. Taka budowa ciała może sugerować, że ich ewolucja przebiegała pod kątem adaptacji do trudnych warunków środowiskowych. Wyróżnia się dwie populacje: Gazorpanki (samice) i Gazorpianie (samce). Gazorpanki rozwijają zaawansowane technologie, które pozwalają im unikać bezpośredniego kontaktu z samcami przy reprodukcji – wynalazły one inkubatory-roboty, co wskazuje na wysoki poziom zaawansowania biotechnologii na tej planecie.

Z wyrazami szacunki
Wacław Wodzirej