Złapał pierwsze zlecenie szybciej niż myślał, chociaż co prawda bardziej liczył na dawanie komuś lekcji, niż granie, to i tak nie narzekał. Niby dziewczyny kompletnie nie znał i granie dla kogoś jeden na jeden wydawało się być trochę dziwne, ale może przynajmniej pierwszy raz od dłuższego czasu miał dostać porządną, wdzięczną widownie, która chociaż trochę potrafi docenić to co ma do zaoferowania. Niestety granie w przypadkowych barach nie zawsze miało taki efekt. Właśnie dlatego był taki zmęczony i zamiast tego postanowił zabawić się w nauczyciela. A może to przez kryzys którego doświadczał w ostatnim czasie - co naprawdę będzie robić, kiedy przyjdzie się zmierzyć z prawdziwą dorosłością. No bo prędzej czy później - nie będzie w stanie od niej uciec. 
Domek był bardzo uroczy i widać to już było z daleka - z wizją, z charakterem, żadna nudna willa, ani zaniedbany kawałek ziemi. Miał swój klimat i charakter, co było tak widoczne z zewnątrz, że aż był szczerze ciekawy jaki wystrój musi być w środku. 
Podszedł do drzwi i zapukał. W torbie miał oczywiście spakowane pianino (zaklęciem zmniejszającym) i kilka utworów, w tym nawet ze dwa swoje, ale nie był ciekawy czego dziewczyna będzie chciała słuchać. Prawdę mówiąc był też bardzo zaciekawiony jej obrazami i do czego potrzebowała aż takiego podkładu muzycznego.

Znalezienie tego konkretnego mężczyzny na Wizzboku wydawało się kompletnie absurdalne i jednocześnie nieodpowiedzialne, ale Clementine nie bała się zapraszać go do domu. Mieszkała z duchem, którego lękali się chyba wszyscy okoliczni, bowiem babcia Noiret bywała dość nieprzewidywalna, czasem nieco głośna i przede wszystkim - była czarownicą z Salem.
Rocco - bez względu na wszystko i swoją pomysłowość - był na straconej pozycji.
Wytarła umorusane dłonie w beżowy fartuch, a zaraz potem jęknęła, gdy nie dostrzegała potencjału obrazu, jaki tworzyła. Wydawał się być nijaki, a tym samym - zaczęła powątpiewać, że cokolwiek przywróci jej wenę i jasność umysłu. Miała zbyt wiele sprzecznych emocji w sobie, a to niczego nie ułatwiało. Anglia przytłaczała, choć w głębi duszy zaczynała ją lubić, tak jak Dolinę Godryka czy sam Hogwart. Hogsmeade znała tylko z opowieści, co stanowiło nie lada enigmę, dla której gotowa była zaryzykować, by tylko rozwiać własne zaintrygowanie.
Usłyszała pukanie, lecz Maria była znacznie szybsza. Przeniknęła przez drzwi, taksując młodzieńca uważnym wzrokiem, po czym prychnęła pod nosem i wróciła do środka. Francuzka dostrzegła to nieco za późno, dlatego zdążyła jedynie jęknąć, a zaraz potem przygryźć dolną wargę.
- Babciu, to nie tak - szepnęła, lecz kobieta posłała jej wymowne spojrzenie. Oczywiście nie komentowała niczego, bo potem zamierzała porozmawiać z wnuczką, która coraz bardziej zaczynała przypominać matkę.
Clementine otworzyła wreszcie drzwi, obdarzając nieznajomego nieznacznym uśmiechem.
- Wybacz - zaczęła powoli, odgarniając ciemne pukle z twarzy, na których pozostała odrobina olejnych farb. - Ona tak zawsze... Lubi mieć nad wszystkim kontrolę - wyjaśniła niepewnie, bo raczej rzadkością było mieszkanie z duchem. Te zazwyczaj spotykało się w szkole lub szemranych miejscach, a dom, w którym żyła panienka Bardot na pewno nie należało ani do jednego, ani do drugiego. - To co... Zapraszam? - spytała z rozbawieniem, wpuszczając Swansea do środka. - Nie wyglądasz tak staro, jak początkowo sądziłam... Używasz dobrych kremów czy pijesz eliksir młodości? - zagaiła, starając się być dobrą gospodynią.

@Rocco Swansea

W innym czasie

Skłamałaby mówiąc, że nie stresowała się wizytą w domu Clementine. Ich znajomość była stosunkowo niedługa, jednak szybko okazało się, że dziewczyny nadają w tym samym rytmie, który dla innych bardzo często mógł brzmieć jak paskudny fałsz. Dla nich była to raczej muzyczna uczta, rozumiana tylko przez dwa, tak samo inneod ogółu umysły. Imogen jeszcze w Polsce miała nosa, że coś z tej znajomości wyjdzie i cóż, chełpiła się faktem, że i tym razem nie pomyliła się względem spotkanego przez nią człowieka.
Dlatego teraz właśnie, w to wyjątkowo nie pochmurne popołudnie, Imogen kroczyła z szerokim uśmiechem na ustach, we wskazanym przez Clementine kierunku. Gryfonka podała jej dość szczegółowe instrukcje dotyczące tego, w jaki sposób mogłaby dotrzeć do domu, który to zamieszkiwała wraz ze swoją babcią. Skylight nie bywała zbyt często w Dolinie Godryka, toteż skoro już miała okazję się tutaj pojawić, korzystała i zapoznawała się z tutejszą florą, która tak bardzo, jak to tylko możliwe, różniła się od Cambridge. Rozglądała się wokół, zaskoczona ilością drzew i krzewów, które to mieszkańcy nagminnie hodowali na swoich podwórkach. Imogen dalej kroczyła dziarsko przed siebie, pogwizdując pod nosem. Na ramieniu dyndała jej duża, płócienna torba, pełna domowej roboty pasztecików. Nie wiedziała, jaki stosunek ma babcia Clementine względem alkoholu, dlatego darowała sobie zabieranie również tego. Wystarczyło, że jej matka zdecydowała, że po prostu musi przygotować coś dla nowej przyjaciółki swojej córki. A przynajmniej taką nadzieję miała Imogen.
Kiedy zobaczyła opisany jej wcześniej dom, stanęła w miejscu i gwizdnęła głośno z zachwytu. Prezentował się jak z jakiejś bajki! Imogen od razu wyobraziła sobie w tym miejscu Clem i wiedziała, że to pasuje do Gryfonki jak ulał. Powoli ruszyła w stronę drzwi, a kiedy to znalazła się na progu, poprawiła sweter, co by prezentował się mniej niechlujnie i zapukała w końcu do drzwi. Odsunęła się od nich na dwa kroki i wyczekiwała pojawienia się Clementine. Aż ją roznosiło na myśl, że spędzi czas w tak wyjątkowym miejscu.

Była podekscytowana, że wreszcie mogła do siebie zaprosić kogoś i to nie byle kogo, wszak Imogen stała się dla niej istotna już na wakacjach, a potem tylko umacniała swoją pozycję, bo - z kim innym mogła spalić drzewa w lesie? Prawdopodobnie takich osób było niewiele, a Clementine - nieprzyzwyczajona do adrenaliny - odkryła w tym dziwnego rodzaju satysfakcję.
Kto wie, co dzisiejszy późno popołudniowy-wieczór przyniesie?
Tkwiła w irracjonalnie transie, malując kolejne linie na sporej wielkości płótnie. Pędzel sunął raz za razem, tworząc nieoczywiste kształty, że w zupełności zatraciła się w transie, który w tej jednej chwili otępiał ją bezgranicznie. Zapomniała nawet o przyjściu gryfonki, co skwitowała siarczystym przekleństwem, gdy babcia Maria zaczęła krzątać się po domu jeszcze bardziej niż do tej pory. Słyszała każdy najmniejszy szmer, co tylko sprawiło, że Bardot poczuła dziwnego rodzaju presję, która spalała ją niemalże w popiół, ale... Cóż - należał przyznać, że czasowość nie była w gestii Francuzki najlepszą cechą.
Szybkim zaklęciem wyzbyła się na swojej sukience ze wszelkich plam, po czym uśmiechnęła się szeroko, mając cichą nadzieję, że Skylight nie będzie żywiła urazy wobec kilku minut oczekiwania. Zbiegła po schodach, zapominając o umorusanych dłoniach w temperze, bo kto by się przejmował w pełni artystycznym nieładem, jaki panował w codzienności Tinie? Nawet ona sama zapominała o tym wielokrotnie, czując że dodawało jej to wystarczającego uroku.
- To nie jest żaden chłopak - mruknęła pod nosem, gdy jej babka postanowiła dopytać kilkukrotnie, czy dziewczę wiedziało, co robiło, a zaraz potem nacisnęła klamkę, obdarzając swojego gościa szerokim uśmiechem. Wpuściła pospiesznie Imogen do środka, a przywitać mógł ją zapach pieczonych ciastek i kwiatów, które zdobiły wnętrze salonu.
- Mam nadzieję, że dotarcie tutaj nie było skomplikowane? Cieszę się, że udało ci się do mnie wpaść! - powiedziała z przejęciem, doceniając moment, w którym to jej koleżanka zgodziła się na odwiedziny. Do tej pory nie miała takiej okazji, dlatego cieszyła się tym dniem jeszcze bardziej. - Masz ochotę na herbatę, kawę, sok? Zrobiłam też słodkości - przyznała, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że była fatalną cukierniczką, w tej sferze to Adela grała pierwsze skrzypce.
Niedługo później, poprowadziła gryfonkę w głąb domu, zagarniając po drodze wybrane przez zeń napoje i przekąski, by poprowadzić ją do swojej sypialni.
- Zabawne, że nam się ostatnio upiekło... Nie sądzisz? - nawiązała do ich ćwiczeń na polanie, mając cichą nadzieję, że domkowi w lesie nic nie grozi. Z drugiej zaś strony - z nimi prawdopodobnie nic nigdy nie mogło być pewne.

@Imogen Skylight