Siedziałeś właśnie gdzieś na parterze, zajmując się kolejnym etapem remontu całej posiadłości, gdy nagle dobiegło do Ciebie jakieś stłumione jęczenie. Dźwięk wyraźnie dochodził gdzieś z góry i można było pomyśleć, że to tylko omamy słuchowe, gdyby nie to, że zaraz po tym nastąpiło dudnienie. Coś znajdowało się w tym domu oprócz Ciebie i pytaniem pozostawało tylko co.
Dziwne odgłosy nie były jednak Twoim jedynym problemem. Mieszkanie wciąż nie było gotowe, a co za tym szło, czekało na Ciebie mnóstwo niebezpieczeństw za każdym rogiem. Kolejne tąpnięcie rozbrzmiało w murach, a kurz, tynk i pył opadły Ci na głowę, siwiejąc Twoje sprężyste włosy. Chyba czas zainteresować się tym, co działo się w murach Twojej posiadłości.

Kosteczka na rozruch:

@Lockie I. Swansea

Kostka: 3

Akurat dotarły do niego płytki do kuchni, które zamówił w okazjonalnej cenie, choć były dwoma zupełnie różnymi i to niekompletnymi zestawami, był pewien, że wystarczy wyżymać z siebie soki ducha Swansea i na bank zrobi z nich coś ładnego. Kręcił się po zapleśniałej kuchni, oczyszczając powierzchnie z grzyba, sprawdzając ściany, czy nie wymagają kompletnej renowacji, czy to, co rosło na wierzchu, było też lokatorem w środku w ścianach gdzieś w izolacji, kiedy usłyszał jęk.
Pierwsze, co mu przyszło do głowy, to, że gęś gdzieś zdycha, ale przypomniało mu się, że Balbinka tylko syczała, a nie jęczała. Zrzucił to na karb dźwięków wydawanych przez stary dom i wróciłby do pracy, gdyby nie raban, jaki nastąpił zaraz potem.
- Co jest, kurwa. - elokwencją nie grzeszył, nawet będąc sam w swoich własnych czterech ścianach. Wziął w rękę różdżkę i wychylił się z kuchni, kiedy kolejne tąpnięcie posypało mu pyłem na głowę, wyraźnie wskazując na to, że cokolwiek robiło rwetes - było nad nim.
Niczym ten ninja ruszył na lekko ugiętych nogach, zakradając się do... sam nie wiedział czego. Pewien był, że mieszka na dosłownie bezludnej wyspie z dala od wszystkiego, a dom jest w takim stanie i w takich zaroślach, że nikt przypadkowy ani chętny by tu nie wlazł chyba. Szelest prowadził go wzdłuż ściany, przy której zatrzymał się, celując w nią różdżką, gotów na jakąś subtelną bombardę, aż tu nagle pisk! I to nie, że myszy piszczały - Lockie na widok takiego stada pisnął jak baba, całe szczęście był w domu sam. Odgonił je nogą, zaskoczony, kiedy unormowało mu się bicie serca i obejrzał się, gdzie pobiegły, po czym ruszył w kierunku korytarza, z którego, cóż, przybiegły.

Balbinka miała się dobrze, na całe szczęście. Nie trzeba było martwić się o konieczność robienia foie gras na obiad. Hałasy w domu to jednak inna bajka. Nie każdy przepadał za dodatkowymi lokatorami, a cokolwiek to nie było, zdecydowanie okupowało swoje miejsce  w tym domu.
Harmider doprowadził Cię do jednej ze ścian. Wyglądało to na sprytną mysią pułapkę. Zwierzątka obiegły Cię, a jedna z nich nawet ugryzła w kostkę, nim pobiegła za resztą. Postanowiłeś iść w ich kierunku, ale czy słusznie? Kolejny jęk dobiegł Twojego ucha i dochodził z kierunku zupełnie przeciwnego. Teraz mogłeś lepiej określić, że dochodził jakby z góry. Nie ze ścian, jak początkowo Ci się wydawało.

k6:

Kostka: 3 cud nad kałużą szczyn gęsi, schody wytrzymały

Syknął, kiedy go zajadła, mała nornica dziabnęła - pewnie zasłużenie, za to, że ją tak odganiał piętą.
- O Ty mała kurwo! - krzyknął za nią - KUPIE KOTA, ZOBACZYSZ! ALBO I PIĘĆ! PRZEKAŻ KOLEŻANKOM! - zawołał zajadle za uciekającymi gryzoniami. Niestety, okazało się, że to i nie one były autorem jęków, bo za chwilę usłyszał kolejny.
Nie będzie mu tu żadna jęczybuła w domu się panoszyć, szczególnie, jeśli to jęczybuła bez imienia. Ruszył na górę, stawiając ostrożnie kroki na starych, spróchniałych już, drewnianych schodach, plując sobie w brodę, że jeszcze nie zmienił ich na solidne, kamienne stopnie. Na szczęście miał już trochę obcykane, które schodki stanowią większe, a które potencjalnie mniejsze zagrożenie, więc wprawdzie skrzypiąc niemiłosiernie, ale bez tragedii, wdrapał się na górę i znieruchomiał, nasłuchując dalej. Oczywiście teraz, jak już przestał skrzypieć deskami, była cisza.
Powoli ruszył dalej, zaglądając za każde drzwi niczym w gangsterskim filmie.

Myszka zdawała się nic nie robić sobie z Twoich krzyków i gróźb. Wróciła do rodzinki i prawie tyle ją widziano, bo jednak te małe stworzenia potrafiły gnać ile sił w łapkach i szło im to lepiej niż Tobie. Wsiąknęły w jakąś dziurę i zostawiły Cię samego z dziwnymi odgłosami.
Schody dzielnie udało Ci się pokonać bez uszczerbku na zdrowiu i zaczęło się dochodzenie. Teraz, na wyższej kondygnacji, jęki i dudnienie zdawało się rozchodzić ze wszystkich stron. Większość otwieranych przez Ciebie drzwi nie przynosiła nic odkrywczego, ale ostatnie pomieszczenie szykowało niespodziankę w postaci bahanek, które rzuciły się na Ciebie gdy tylko drzwi zostały otwarte. Uważaj, jad bahanek jest groźny!!

Kosteczki:

Ilość bahanek: 4
Ataki: 65, 61, 33, 60

Swansea wiedział, że zaklinaczem zwierząt nie zostanie. Rękę do zwierząt miał prawie tak dobrą, jak do wróżenia - czyli nie za dobrą. Niemniej w głowie złośliwej kurwy, jaką była jego osoba, zapisał już, by zdobyć najwredniejszego, najbardziej krwiożerczego kota, jaki będzie u Nanuka dostępny. A może i na zamówienie. Może go odda Rosie na dodatkowy trening bycia zabijaką. Wtedy te małe chujczyki zobaczą, co to znaczy pi-pi-pi.
Przepełniony myślami o zemście wlazł na pięterko i przemierzał je z różdżką w ręku, czując pieczenie w kostce. Ugryzienie myszy to taki drobiazg, ale piekło niemiłosiernie,  jak jakaś drzazga. Oczywiście, zero zaskoczeń z jego szczęściem, bowiem każdy pokój, do którego zaglądał, nie posiadał w sobie nic, poza zdezelowanymi gratami, których ilość i rozmieszczenie znał już na pamięć, aż do ostatniego z pomieszczeń, z którego wyleciały na niego bahanki!
Tym razem odnalazł zw sobie męstwo i nie pisnął jak mała dziewczynka. Uchylił się z refleksem zawodnika kung-fu i z tego pół uchylenia zaczął strzelać w nie immobilusem, a kiedy tylko trafił, rzucał nimi po ścianach, by je skutecznie ogłuszyć (może i uśmiercić, cholerne potwory). Niestety, wciąż słyszał dziwne dudnienie, a więc to i nie bahanki...

Szczęście to pojęcie względne, ale wyglądało na to, że Ty nie miałeś go w żadnym tego słowa znaczeniu. Przynajmniej nie tego dnia. Walka z bahankami na chwilę zgłuszyła dziwne odgłosy, które powróciły, jak tylko sytuacja została opanowana, a ich ogłuszone ciałka leżały gdzieś pod przeciwległą ścianą. To jeszcze nie był koniec problemu, ale zdecydowanie mogłeś szukać dalej tego, co przykuło dziś Twoją uwagę i w międzyczasie rozważyć zakup bahanocydu.
W końcu byłeś w stanie zorientować się, że dziwne odgłosy dochodziły jednak ze strychu. Wejście tam wymagało wspięcia się po wyjątkowo stromej drabince, którą najpierw trzeba było odblokować, a ona zdawała się nie mieć zamiaru tak łatwo Ci na to pozwolić.

Drabinka:

Kostka: I

Stanął i podparł sie pod boki. No to nie było tak, że była to jakaś szczególnie wielka willa i szczególnie wiele miejsc mogłoby pomieścić coś, co TAK DUDNI. Nie było tu ukrytych magicznie pomieszczeń ani zamurowanych pokoi, bo by je przecież już dawno znalazł, albo przynajmniej cena nieruchomości by na to wskazywała. Rozglądał się więc i próbował wytężyć słuch, z jakiegoś powodu również wybałuszając oczy, może mu wycieczka do Kolumbii przemieszała okablowanie w mózgu, że miało mu to teraz pomóc w słuchaniu - ale pomogło. Wydedukował, że dźwięki ewidentnie pochodziły ze strychu. To było tym bardziej zaskakujące, że żył w przekonaniu, że strych nie jest strychem, tylko po prostu pomieszczeniem wypełnionym izolacją. Więc jakie było jego zdziwienie, kiedy analizując sufit, znalazł klapę, która rzeczywiście prowadziła jeszcze jedno piętro wyżej!
Wycelował w nią różdżką, by otworzyć ją zaklęciem i kiedy opadła w dół, podskoczył i złapał za drabinkę. Rzadko się zdarzało, by mógł na czymś zawisnąć, ale zawiasy tej drabinki były już tak zardzewiałe, że praktycznie ani drgnęła, przez co chwilę bujał się na niej jak koczkodan na lianie.
- Kurważ. - burknął, szarpiąc kilka razy. Szarpał wilk razy kilka, poszarpali i wilka, czy jak to głosi staropolskie przysłowie. Drabinka puściła, a i owszem, otwierając mu się prosto na mordę i rozkwaszając mu nos, na co zaklął tak szpetnie i głośno, że chyba nawet dudnienie ucichło na chwilę - albo on ogłuchł od impetu uderzenia.

Choć uderzenie drabinki wyrządziło szkody, to jednak nie na tyle poważne byś od razu ogłuchł. Dźwięki faktycznie na chwilę ucichły, ale tylko po to, by zaraz zastąpiło je srogie beknięcie, dobywające się z pomieszczenie, które tyle co nie tylko otworzyłeś, ale praktycznie odkryłeś. Teraz już nie było nawet knuta wątpliwości, że to tutaj coś zamieszkało. Coś głośnego, pewnie dużego i zdecydowanie średnio wychowanego.
Nie było zaskoczeniem też, że światła na strychu nie było wcale, ale deski skrzypiały niemiłosiernie. Wchodząc na górę odkryłeś cały stos mebli, które ktoś tutaj porzucił i innych śmieci. Niektóre mogły się okazać przydatne, jak choćby szafka sortująca skarpetki, ale inne niekoniecznie. W jednym kącie stało rozbite lustro, krytykujące każdego, kto się w nim przejrzał, gdzieś indziej skrzynia pełna, o dziwo, mugolskich zabawek. Jednym słowem jedno wielkie wysypisko. A gdzieś między tym wszystkim kryło się źródło dudnienia, jęków i beków.

Kiedy się już otrząsnął z osłupienia - w końcu nie co dzień dostaje się drabinką na ryj, smarknął krwią, która zalała mu koszulkę z podobizną Celestyny Wareback, której był wdzięcznym posiadaczem, jako, że została mu w spadku po jakiejś dupeczce, a którą sobie powiększył i teraz służyła mu za koszulkę roboczą na czas remontu. Bo żal mu przecież było swoich ubrań. Celestyna więc, z krwawą pręgą przez twarz, była jedynym świadkiem tego, jak się Swansea zeźlił, włażąc po tej drabinie. Wystawił różdżkę, choć nie po to, by rzucić klątwą w bekacza, a poświecić sobie, bo bekaczowi planował sprzedać plombę na pysk. Jakież było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że na strychu było jeszcze więcej rupieci i gruzu, aż westchnął pod presją zbliżającego się załamania. Dwa tygodnie chodził po pokojach, by ocenić, które z mebli jeszcze nadawały się do czegokolwiek i już był pewien, że ma obcykane wszystko w tym domu - a tu? Jeszcze więcej pierdoletów.
Aż przysiadł na jednym z krzeseł, bo miał gwałtowne intrusive thoughts, by obrzucić wszystko bombardami i rozjebać ten strych w strzępy, znalazł jednak nasionko zen w swoim sercu, myśląc, że to są pieniądze. To wszystko są pieniądze. Można to było sprzedać, można było przerobić i sprzedać, nie trzeba było od razu rozwalać. Tak sobie powtarzając, zaczął się przedzierać przez wszystkie bambetle, co przy jego gabarytach też nie było proste.

Rupieci było tutaj niesamowicie dużo, jak to na strychu. Kurz unosił się wszędzie, drapiąc w gardło i łaskocząc w nos, a większość z przedmiotów była w jakiś sposób uszkodzona. Krzesło, na którym usiadłeś, nie załamało się chyba tylko dlatego, że nie siedziałeś na nim zbyt długo. Nie było jednak czasu zwlekać, trzeba było działać.
Przeglądałeś szpargały, ale nie znalazłeś wśród nich niczego interesującego nim w przestrzeni znów wybrzmiał dziwny jęk. Dochodził z przeciwległego końca, jakby z szafy, która stała przywalona milionem innych rupieci. Dostać się do niej było niełatwym zadaniem. Stosy ubrań, obrazów, lamp i innych śmieci, blokowały drogę do sedna tej muzycznej zagadki, jaka przywiodła Cię aż na strych. Jak więc ktoś lub coś mogło się tam w ogóle dostać? Cokolwiek to nie było, musiało od lat zajmować to miejsce.

Pociągnął nosem i splunął zakrzepem, przystawiając różdżkę do twarzy i z chrupnięciem nastawiając rozkwaszony kulfon. Nie było to szczególnie dobrym pomysłem, bo jak odetkał sobie nos, to nagle zaczął czuć typowe starym miejscom zapachy stęchlizny, starych materiałów, wilgoci i mysiego gówna. Pomijając kurz, którego było tu tyle, że gdyby zamienić go w kokainę mógłby być na haju do końca życia - a od niedawna życie to wcale nie zapowiadało się na krótkie.
Zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć jakiekolwiek rozsądne zaklęcie sprzątające, ale poza chłoszczyściem nic mu nie przychodziło do głowy, a wzbijanie tumanów kurzu nie wchodziło w grę, skoro najbliższy lufcik okienny był tak daleko. Mógłby się udusić zmierzając do niego.
Jęk wyrwał go z tych bezcelowych rozkmin, przypominając, że on tu przyszedł przecież znaleźć bekacza, ale widząc, że bekacz siedział w przywalonej gratami szafie, zaczynał mieć wątpliwości, czy to na pewno aby jakiś trespasser. Musiałby włożyć dużo wysiłku we wlezienie tu, zamknięcie się w szafie i przysypanie całym tym gruzem.
Zmrużył oczy i spróbował się zakradać do tej szafy, ale ani warunki otoczenia, ani jego gabaryty nie były stworzone do skradania - jedno, na czym mógł polegać, to różdżka, którą przy okazji lewitował meble i pierdoły gdzieś na boki, coby się nie szarpać ze wszystkim gołymi łapami.

Lewitacja w tak małej przestrzeni groziła zasypaniem siebie samego śmieciami, ale jakoś udało Ci się odgruzować drogę do szafy, a gdy otworzyłeś jej drzwi zauważyłeś, że w środku znajdował się ghul. I to nie byle jaki, bo odjebany w garniak i zaplątany w jakieś wiekowe apaszki. Ciężko było stwierdzić, czy ktoś mu to zrobił, czy sam z nudów się przebrał, ale jedno było pewne, strasznie waliło mu z mordy, o czym przekonałeś się, gdy na powitanie beknął Ci prosto w twarz, przeradzając ten kulturalny gest w kolejny jęk. Nie trudno było też się zorientować, czemu myszy spierdalały w innym kierunku. Żadna z nich nie chciała raczej stać się obiadem starego lokatora. W tym momencie decyzja zależała już od Ciebie, czy wywalisz istotę na zbity pysk, czy jednak zaoferujesz mu uprzejme współlokatorstwo.

Czuł się, jakby układał tetrisa jednocześnie walcząc o życie. Ustawianie zdezelowanych szafek na innych zdezelowanych kredensach, czy szukanie gdzie upchnąć krzesła, by móc postawić gdziekolwiek stopę graniczyło z cudem, ale ostatecznie doczołgał się do szafy.
Poprawił uchwyt palców na różdżce, by mieć ją w zanadrzu, w razie wielkiego Wu i kopnął drzwi, by się otwarły.
Jakieś było jego zdziwienie, kiedy znalazł w środku wielkiego eleganta, jęczącego jakby siedział na kiblu z zatwardzeniem od ostatniego pół wieku. I na chuj była mu ta różdżka, kiedy ghul beknął mu w mordę, a on odruchowo sprzedał mu za to luta drugą pięścią.
- O stary, subskrypcja na miętuski od dziś wlatuje. Już mi wyłaź, nie będziesz tu stękać i mnie wkurwiać po nocach. - pokazał mu palcem klapę w podłodze, na wypadek, gdyby ghul oczywiście go nie zrozumiał, to może chociaż gest rozpozna - No, Staszek, zapierdalamy. - klasnął parę razy, poganiając. Skoro bały się go myszy, to nie był głupi pomysł, by go jednak trzymać na chacie. Lepiej niż kupowanie pięciu kotów-morderców. Tylko trzeba mu znaleźć jakieś miejsce, w którym nie będzie zawadzał, ani zamykał się w szafie na jakieś przebieranki, bo mu Ghul Fashion Show nie były na rękę. Przynajmniej nie podczas remontu.
Zleźli na dół, ghul w sumie trochę spadł, niemniej Lockie zakwaterował go w pokoju z bojlerem, uznając, że tam i wystarczająco ciepło i wystarczająco ponuro, żeby się Stachowi podobało.

zt


dziękuje