Retrospekcje

Osoby: Nicholas Seaver, Matilda Shercliffe
Miejsce rozgrywki: Hogwart, błonia
Rok rozgrywki: wrzesień 2018
Okoliczności: Gdzieś nieopodal jeziora, pod wielkim drzewem, w blasku wrześniowego słońca po raz pierwszy spotkały się dwie piękne dusze. Nikt nie mógł przypuszczać, że ta znajomość będzie źródłem takiego szczęścia. A zarazem również przyczyną takiego... cierpienia.

Było piękne, wrześniowe popołudnie. Blask słońca padał na całe błonia, ale drzewo, pod którym się skryła skutecznie ją przed nim ochraniał. Siedziała z wyciągniętymi nogami oparta o pień. Ubrana w prostą, niebieską sukienkę, ze wstążką w długich lokach opadających na ramiona, pachnąca jaśminem i zieloną herbatą, jak zwykle. Wyglądała jak lato, bo przecież nie przyjmowała jeszcze do świadomości, że zaczyna się jesień. Że nastąpił powrót do obowiązków, że czas beztroski wkrótce miał się skończyć, że nachodzą szare, ponure dni. Pochłonięta w lekturze w zamyśleniu bawiła się stokrotką, którą zerwała gdzieś po drodze.
Lubiła ludzi, ale samotność jej nie przeszkadzała. Zdawała sobie sprawę z tego, że czeka ją ciężki czas. Czy to pod względem nauki, czy pod względem imprez - przeczuwała, że będzie ciekawe. Że takie chwile wytchnienia będą należały do rzadkości.
Matilda przerzuciła w zamyśleniu kartkę, zastanawiając się, co przyniesie los. Powieść, którą czytała była o poszukiwaniu straconego czasu - być może wybór był przypadkowy, albo i nie?, może to ta nostalgia związana z tym, że wkrótce jej czas w murach Hogwartu bezpowrotnie minie. Ta myśl, która wracała do niej częściej niż powinna, lekko ją zasmuciła. Westchnęła ciężko, wkładając pomiędzy strony zakładkę. A potem przymknęła oczy i oparła głowę o pień drzewa, myśląc nie tylko o tym, co było, ale i co będzie.
Bała się. Dobrze wiedziała, co czeka ją po tym, jak zakończy oficjalnie swoją edukację. Zbliżał się czas trudnych decyzji i nie sposób powiedzieć, jak zachowa się w ich obliczu. Nie chciała odcinać się od swojej rodziny, nikomu tego nie życzyła, choć szczerze mówiąc ojciec i matka nie traktowali jej nigdy z jakimś szczególnym uczuciem. Ot, była kolejnym dzieciaczkiem w gromadce Shercliffe’ów, a w dodatku takim, którego nie słuchały się zwierzęta. Co za beznadziejna sytuacja. Do tej pory nie powiedziała im nawet, że po szkole nie zamierza pomagać w rezerwacie.
Przez chwilę tak dumała, rozkoszując się ciszą i spokojem. Rozejrzała się po błoniach, obserwując z zadowoleniem, że nie ma tu kompletnie nikogo oprócz niej. Uśmiechnęła się do myśli, że chyba znalazła magiczne miejsca owiane tajemnicą, które już na zawsze będzie tylko jej. Drzewo, o które była oparta, było bowiem skryte. Rosło niebezpiecznie blisko skraju Zakazanego Lasu, może nawet na tyle, by mogła zarobić za to szlaban. Nie żeby specjalnie się tym przejmowała - do szkolnych zasad miała całkiem luźne podejście, bo wiele z ograniczeń narzuconych szczególnie dorosłym uczniom po prostu niezmiernie ją irytowało.
I trwałaby zapewne w tym głębokim zamyśleniu, gdyby nie trzask gałęzi.