Retrospekcje

Osoby: Laurent A. I. Rise i @Aoife Dear-Aasveig
Miejsce rozgrywki: szkolny korytarz, Hogwart
Rok rozgrywki: listopad 2023
Okoliczności: Pierwsze spotkanie, które Laurent zapamięta na długo;

Chłodny listopad nie mógł mnie zatrzymać, jeśli chodziło o wędrówki, lubiłem spacerować zwłaszcza zimą. Ubierałem się wtedy ciepło i kierowałem się gdzie, nogi mnie poniosą, nie patrząc na to, czy wieje mroźny wiatr, czy jeszcze pada jesienny deszcz. Pogoda była zmienna, jakby sama jeszcze nie wiedziała, czy zatrzymać się na chwile, czy może iść do przodu. Właśnie miałem udać się do dormitorium i narzucić na siebie ciepłą kurtkę, szalik i kaszkiet, ale moją uwagę zwróciła dziewczyna. Całkowicie niepasująca do tych korytarzy, po pierwsze nie miała regulaminowego stroju, co pewnie bym zignorował, gdyby nie to, że była ubrana cała na czarno. Wyglądała jak jakaś gotka. Najbardziej jednak rzucały się w oczy jej śnieżne włosy, które kontrastowały ze strojem.
Nie zagadywałem obcych ludzi, tym bardziej nie oferowałem swojej pomocy jak bezmyślny puchon, a jednak widać było, że jest nowa. Może z wymiany, na pewno wiem, że gdyby tu była wcześniej z pewnością bym ją zauważył. Myślę, że nawet gdyby chciała się ukryć jej usposobienie, nie pozwoliłoby jej na to, poza tym byłem diabelnie spostrzegawczy. Co prawda nie znałem jej, ale w jej wyglądzie, krokach i dzikim spojrzeniu, kiedy na mnie spojrzała, poczułem coś niepokojącego, coś bliskiego, kiedy bezwładnie zdałem sobie sprawę, że idę w jej stronę, a właściwie miałem ją minąć. Niestety znaleźliśmy się na punkcie kolizyjnym. Wpatrywałem się w nią bez wyrazu, a na moim czole pojawiła się zmarszczka niezadowolenia, którą szybko zastąpiłem obojętnością.

Hogwart ją drażnił. Drażnili ją ludzie, zwłaszcza wyniosła prefekt, która ją wprowadziła do Slytherinu. Drażnili ją nauczyciele, drażnili uczniowie. Może z jednym, niewielkim wyjątkiem, który tylko potwierdzał regułę. A nade wszystko drażnił ją zamek, tak różny od lodowych murów jej ukochanej szkoły.
Teraz szwendała się bez większego celu, po prostu zwiedzając "terytorium wroga", kiedy natknęła się na chłopaka, który bezczelnie się na nią gapił.
- Stoisz mi na drodze. - powiedziała zimno, nie zamierzając ustąpić. Byłby od niej minimalnie wyższy, gdyby nie jej masywne buty, dzięki którym się zrównali wzrostem. Nie wiedziała czy podejmie walkę na spojrzenia, ale jeśli tak, to wiedziała, że nie pozwoli mu wygrać. Różdżkę miała w pogotowiu, by zareagować błyskawicznie, gdyby nieznajomemu przyszło do głowy ją zaatakować.

Miałem ochotę się roześmiać, kiedy dziewczyna rzuciła mi groźne spojrzenie i wyzwała na... Dokładnie nie wiedziałem na co, chciała się ze mną bić? Szybko odniosłem wrażenie, że jej prowokacja jest czymś, czego ona pożąda, właśnie w tej chwili. Nie rozumiałem tego, nie zamierzałem przecież się z nią pojedynkować, ani też się nie roześmiałem, chociaż widocznie powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem. Mogła to zauważyć. Wiedziałem, że mimo maski obojętność, jaką nosiłem na twarzy, nie zdążyłem ukryć przez ułamek sekundy akurat tych emocji. Białowłosa stojąca przede mną wyglądała na taką, która chciała dać upust swojej frustracji, złości, a ja stanąłem jej na drodze. Dość dobitnie to zakomunikowała. Właściwe równie dobrze to ona mogła stanąć na mojej i z mojej perspektywy tak właśnie sprawy się miały.
Byłem ciekawy jej osoby, ale z drugiej strony pragnąłem się wycofać. Mogłem potulnie zejść jej z drogi, w końcu miałem to gdzieś, nie obchodziło mnie, co tu robi, kim jest i czemu chce się ze mną pojedynkować. Jedno wiedziałem na pewno, że gdybym chwycił za różdżkę, rozpoczęłoby się tu niezłe widowisko, nie byłem jednak na tyle głupi, aby dążyć do starcia, z którego nie wyniósłbym żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie.
- Raczej Ty na mojej. - Powiedziałem to spokojnie, wręcz z obojętnym tonem, chociaż gdzieś w głębi duszy szykowałem się już na to, co się wydarzy. - Nie jesteś stąd. - Dodałem tę oczywistość niedbale. Nie sięgałem po różdżkę, nie wykonywałem gwałtownych ruchów. Uczyniłem jedno szybkie spojrzenie na jej całą sylwetkę, jakbym ją oceniał, a następnie skupiłem się na oczach gotki. Tak podjąłem wyzwanie, chociaż tak naprawdę widziałem w tej grze, którą sama zaczęła podobieństwo do zaklinania węża, a w tym byłem całkiem niezły.

Pojedynek na spojrzenia: 62/100

Kpił z niej! Ten wstrętny parszywiec śmiał się jej prosto w twarz. I co, miała mu darować? Niby taki obojętny, nieczuły, jakby stał obok świata, zamiast uczestniczyć w jego losach, ale przez te ułamki sekund widziała, jak zmieniło się jego spojrzenie. ONA stałam na JEGO drodze? Niedoczekanie.
- Zejdź mi z drogi, albo sama cię z niej usunę - wysyczała przez zaciśnięte zęby, zaciskając mocniej palce na różdżce. Ta chyba wyczuła emocje swojej właścicielki, bo przez nadmiar kipiącej w ślizgonce energii wypuściła kilka niegroźnych iskier.
Aoife nie była najbardziej opanowaną istotą na świecie, a obecnie czekała tylko na pretekst, żeby cisnąć w przeciwnika "flippendo", a najlepiej coś dużo gorszego. "Nie jesteś stąd"? Co on sobie myślał?! Co za arogancki, bezczelny...
- Jestem stąd, skąd mam ochotę być. - warknęła mu w twarz. - Za to ty chyba uciekłeś z Gringotta. Twoja matka puściła się z goblinem czy wszyscy w twojej rodzinie to niewyrośnięte pokraki?
Przyczepiła się do wzrostu chłopaka, który był jedyną rzeczą, za którą mogła go w tej chwili obrazić. W końcu do bycia mężczyzną brakowało mu przynajmniej dziesięciu centymetrów. Wzwyż, oczywiście. Aoife chciała gryźć, kopać i wyładowywać frustracje, póki nie odzyska jako takiego spokoju. A Laurent był jedyną osobą w zasięgu, na której mogła to zrobić.

Pojedynek na spojrzenia: 40/100

Obojętność, jaka zawsze mi towarzyszyła, nagle gdzieś się rozmyła. Przytłumione emocje, odżyły, a ja w takich chwilach czułem, że żyje, ale też i obawiałem się tego. Powinienem ją olać, pójść swoją stroną, jednak w jej spojrzeniu było coś takiego, co sprawiało, że chciałem zaryzykować. Wiedziałem, że w chwili, gdy nasze spojrzenia się spotkały i zaczęliśmy toczyć ten mały pojedynek, wstęp do... czegoś poważniejszego, może i nawet złamania kilku punktów regulaminu szkoły.
- Spróbuj. - Zaryzykowałem to słowo, ale zaraz odwróciłem wzrok — przegrałem. Nie czułem jednak, że moja porażka jest jakaś znacząca. Z pewnością nie zależało mi na wygranej tak bardzo, jak jej, dziewczynie o białych włosach, która chciała sobie mnie podporządkować. Była tu nowa, a jednak myślała, że jej wszystko wolno. Poczułem lekkie ukucie irytacji, ale ten mały przebłysk emocji szybko się rozmył.
- Z Gringotta? - Mruknąłem pod nosem, jakbym nie załapał w pierwszej chwili, o co jej chodziło. Prędzej trafniej określiłaby mnie, gdyby wspomniała, że z Azkabanu, tam moja familia zrobiła niezłą karierę, ale nie za wiele osób o tym wiedziało. Sekrety Rise'ów są ich gorzkimi tajemnicami. - Wiesz więcej o mojej matce niż ja sam. - Nie łatwo było mnie sprowokować, nawet mnie bawiło, to jak bardzo chce mi dogryźć. - Dawno jej nie widziałem, więc może się puściła z jakimś goblinem, kto wie, poza tym wcale nie jesteś wyższa ode mnie. - Zerknąłem na jej buty, które dodawały jej wzrostu.
- Może jesteśmy rodzeństwem. - Dodałem smoczej oliwy do ognia i tylko patrzeć, jak ten ogień zapłonie. Głosik rozsądku w mojej głowie już dawno znikł, a jakaś destrukcyjna część mnie powtarzała mi, że mam problemy psychiczne.