Retrospekcje

Osoby: Dolly Fowler i Max Solberg
Miejsce rozgrywki: Pure Lux, Pokątna, Londyn
Rok rozgrywki: luty 2023
Okoliczności: Dolly zgłasza się do Luxa w odpowiedzi na ogłoszenie o pracę.  

Znalazła ogłoszenie w porannej gazecie i pół dnia myślała, jak się dobrze przygotować do odpowiedniego zaprezentowania w robocie. Nie umiała wielu rzeczy, więc widząc, że szukają kogoś kto umie tańczyć ucieszyła się, bo przecież do tańca nie trzeba umieć czarów. Ogłoszenie podkreślało, że chodzi o taniec egzotyczny, przejrzała więc różne filmiki na wizztube  tańców afrykańskich i dancehall'u, żeby nie wypaść głupio - kasa się przyda, jeśli chciała w tym roku nie oszczędzać na wakacjach i kupić sobie chociażby jakąś pamiątkę.
Po zajęciach przebrała się prędko w swój ulubiony, wyczynowy kostium spider-mana, wrzuciła na wierzch płaszcz, w końcu luty piździł złem i popędziła na pociąg do Londynu, by zdążyć w wyznaczonych w ogłoszeniu godzinach, które jak zakładała były godzinami rozmów kwalifikacyjnych przed otwarciem lokalu.
Jak to Dolly nie pomyślała o tym by sprawdzić co to właściwie za lokal, ani co właściwie oznaczają tańce egzotyczne w nocnym klubie. Z duszą pełną nadziei na stałe zatrudnienie niemal biegła przez Pokątną, by nie być już absolutnie ostatnią kandydatką. Tym bardziej się zdziwiła, stając w progu i nie widząc wcale tłumów.
- Tym lepiej dla mnie! - powiedziała dziarskim tonem sama do siebie i z promiennym uśmiechem wkroczyła do cichego, jak na luxowe standardy i wyglądającego dość spokojnie, bez szmerów, bajerów i laserów lokalu- Dzień dobry! Ja w sprawie ogłoszenia o pracę! - zawołała nieco głośniej, rozglądając się w kierunku baru, z nadzieją, że może jeszcze nie zamknęli naboru.

Otwarcie Luxa odbiło się echem w Londynie i choć kadra była niesamowita, to jednak wciąż brakowało kilku tancerek, w opinii Maxa. A że chłopak był szefem, to jego zdanie się tu liczyło najbardziej. Nie wyobrażał sobie, by te kilka tancerzy, które obecnie znajdowało się na jego liście płac, było w stanie udźwignąć wszystkie zmiany, więc postanowił ulżyć ich doli i zatrudnić jeszcze jedną, czy dwie osoby. Tak, osoby, bo niekoniecznie zależało mu przecież na kobietach.
-O pracę? - Dziewczyna z broszką hipogryfa na piersi, zmierzyła Dolly pogardliwym spojrzeniem. -To oferta dla pełnoletnich, przykro mi. - Młoda buźka krukonki robiła swoje i menadżerka lokalu od razu założyła, choć błędnie, że Fowler nie ma odpowiedniego PESELu, by móc pracować w Pure Luxe, na jakimkolwiek stanowisku. Co jak co, ale o legalność biznesu to tutaj dbali, choć ci, którzy znali Maxa, mogli mieć co do tego błędne wątpliwości.

Fowler nie należała do takich, którzy łatwo rezygnują, chyba, że im się wprost powie, że nie. Argument, którego użyła menadżerka nie był argumentem nie do zbicia, więc z uśmiechem przymaszerowała do baru, przy którym stanęła dumnie, z promiennym uśmiechem niezmiennie na twarzy.
- Jestem pełnoletnia! - zapewniła z ekscytacją, wyciągając swoją studencką legitymacje i kładąc ją, może nieco zbyt entuzjastycznie, na blacie- Jestem również bardzo uzdolniona, mam też wiedzę o tańcu egzotycznym. Oczywiście chętnie się nauczę więcej, ale nie było sprecyzowane w ogłoszeniu jaki jest minimalny poziom doświadczenia wymagany na to stanowisko, więc chcę spróbować. - strzeliła w menedżerkę kolejnym słonecznym uśmiechem i zacisnęła dłonie na pasku przerzuconej przez ramię torby.
Lokal wydawał się jej całkiem normalny, ale też nie przyszło jej do głowy, że to jakieś miejsce nierządu. Skoro pilnowali, czy zatrudniają nieletnich to nie mogła być jakaś menelownia, poza tym wyposażenie było takie dość luksusowe. Rozejrzała się z ciekawością, zastanawiając, gdzie można tu zaprezentować rytualne tańce afrykańskie by pokazać swoją wiedzę na temat pokazów tańća.

Kobieta już miała się odwracać i wracać do swoich obowiązków, gdy okazało się, że Fowler wcale nie miała zamiaru opuszczać lokalu. Chwyciła więc wyjętą przez dziewczynę legitymację, która faktycznie udowadniała jej pełnoletność.
-Okej. - Mruknęła tylko, gotowa dalej ją poinstruować, gdy Dolly sama się odpaliła i zaczęła wywalać z siebie słowa. -Dobra, dobra, zachowaj oddech. Nie ja podejmuję decyzje. Poczekaj, pójdę po szefa. - Poklepała blat, przy którym stały, dając tym samym do zrozumienia, że krukonka ma stać właśnie w tym miejscu, po czym ruszyła w głąb lokalu, by po chwili wrócić z Solbergiem, który na widok Dolly uśmiechnął się szeroko.
-Dzięki słońce. - Mrugnął do menadżerki, co było znakiem, że od teraz on się wszystkim zajmie, po czym wszedł za bar i chwycił jedną ze stojących na półce butelek. -Słyszałem, że przyszłaś na rozmowę o pracę? Nie wiedziałem, że tańczysz. - Zagadał dziewczynę, polewając sobie drinka, bo w końcu był u siebie i nikt nie mógł mu powiedzieć, że nie powinien tego robić. -Napijesz się czegoś? W międzyczasie opowiadając o doświadczeniu i oczekiwaniach, jakie posiadasz oczywiście. No i koniecznie musisz mi powiedzieć o co chodzi z tym strojem. - Posłał jej promienny uśmiech. Tak, nie był typowym szefem i choć wiedział, kiedy należało zachować większą powagę, tak w obecności Dolly wiedział, że może pozwolić sobie na nieco luźniejsze podejście do sprawy.

Pokiwała gorliwie głową, na znak absolutnej zgody, choć menadżerka już jej się wydała jakaś niemiła, co sprawiło, że zwątpiła, czy chce tu pracować. Nie miała za bardzo wyboru, bo i nie miała za bardzo w niczym umiejętności ani talentu, ale trzeba coś w życiu robić, może nie będzie źle, może nie tragicznie. Jakby było trochę źle, to da się przeżyć, byle nie bardzo źle...
Kiedy dziewczyna wyszła na zaplecze Dolly złapała się blatu, posłusznie jak pies, jakby to poklepanie kazało jej dosłownie zlepić się z tym meblem i wdrapała się na siedzisko barowego krzesła. Skoro menadżerka była taka a nie inna, to jaki był szef?
Minęła chwila, która dla niej ciągnęła się przez wieczność, ale kiedy tylko Solberg pojawił się na horyzoncie aż podskoczyła jak sprężynka.
- Max! - zachichotała debilnie, jak zresztą bardzo często na jego widok, rumieniąc się intensywnie i uciekając wzrokiem, ale tylko na chwilę- Tak jest! - zakomunikowała entuzjastycznie- Jesteś tu szefem? O rany. Błam się, że to będzie jakiś dziad. - zaśmiała się - masz jakąś oranżadę? Biegłam tu jak głupia, bo się bałam, że zamkniecie nabór zanim dolecę ze szkoły. - przyznała z pełną swobodą i absurdalną szczerością, taką zresztą jak zwykle, w stosunku do byłego ślizgona. Nie potrafiłaby mu skłamać, nawet jeśli by chciała. A nie chciała. - Tańczę! Właściwie to jedna z niewielu rzeczy, które mi wychodzą. Wiem, znasz mnie z tej pierdołowatej strony, ale jak tańczę to się nie przewracam, więc jakby to ma sens, nie? - uniosła brwi. Właściwie nie miało żadnego sensu, ale w jej świecie to był stan naturalny. Kolejne pytania nieco ją przygasiły, jednak wciąż się uśmiechała głupio do pana kierownika złotego, bo i on się uśmiechał, a ona nie umiała się nie uśmiechać jak on się do niej uśmiechał. Przejechała dłońmi po blacie w jedną i drugą, szukając dobrych słów, ale w końcu westchnęła.
- Nie mam doświadczenia. Ale mam entuzjazm, to sie chyba liczy..? - tak przynajmniej pisali w ulotce urzędu dla bezrobotnych, kiedy chciała się tam zarejestrować- Yyy... to spider-man. Znasz spider-mana? Jest wygodny, łatwiej w nim się ruszać. Mam też... Elsę, Młodą Morganę, Grinderwalda, chociaż to bardziej strój clowna i królową Bonę. Sama je szyję, więc jak trzeba jakiś kostium do pracy to bez problemu. Przyszłam w tym bo jest najwygodniejszy, a mój układ zawiera szpagat. Wiedziałeś, że na Kostaryce magiczni zaklinacze wiatru robią szpagaty skacząc przez ognisko w tańcu po to, by bardziej imitować zaklinany wiatr? - tak, obejrzała dużo filmików o egzotycznym tańcu. Tylko nie tym co trzeba.

Kobieta z broszką hipogryfa mogła wydawać się chłodna, ale tak naprawdę była po prostu konkretna i nie lubiła marnowania czasu. Do tego faktycznie nie jednego małolata musiała już stąd przepędzać, więc nie miała ochoty na kolejne takie starcie. Przy bliższym poznaniu okazywało się jednak, że jest naprawdę wyluzowaną osobą pod warunkiem, że akurat nie pracuje i nie ma na swoich barkach wielu obowiązków.
Max wzruszył skromnie ramionami, gdy zdziwiła się na temat jego pozycji w tym lokalu. Tak, wiedział, że raczej nikt nie wróżył mu podobnej kariery, a tak naprawdę to pewnie żadnej, ale cieszył się, że ma to małe miejsce na świecie, które mógł nazwać swoim. A najbardziej cieszyło go laboratorium, które urządził sobie w piwnicy.
-Otworzyłem ten lokal z kumplem, ale tak się stało, że ostatecznie zostałem sam. - Wyjaśnił, by nie trzymać jej bardziej w niepewności. -Skąd wiesz, że nie jestem gorszym szefem, niż jakiś stary dziad? - Zapytał podchwytliwie, bo o ile na co dzień mogli się przecież przyjaźnić, to jeśli chodziło o interesy, chłopak mógł okazać się kompletnie inny. -Oranżada? Raczej nie.... Ale mamy domową lemoniadę, jak nie chcesz nic mocniejszego. - Zaproponował, bo raczej mało kto przychodził tutaj po soczki, a takie w ofercie mieli tylko jako dodatki do drinków w większości. Na całe szczęście i od tej reguły było parę mniejszych wyjątków. Podał Dolly szklankę, po czym sam wlał sobie drina do gardła, po czym ponownie napełnił naczynie alkoholem, tym razem cierpliwiej się z nim obchodząc. -No proszę. Kto by pomyślał. A co konkretnie tańczysz? - Dopytał, bo jakby nie było w tej chwili znajdowali się w trakcie rozmowy rekrutacyjnej i musiał dowiedzieć się jak najwięcej.
-Tak, znam spider-mana. - Prychnął, bo pamiętał bardzo dobrze, jak razem z kumplami bawił się w super bohaterów. -No proszę! Wiele ukrytych talentów przede mną skrywałaś. No ale, samymi kostiumami nie obsadzisz mi etatu, niestety. - Był pod wrażeniem jej pasji i zdolności, ale nie tego tutaj przecież szukał. Skoro jednak potrafiła wykonać szpagat, miał nadzieję, że jest w stanie wykrzesać z siebie wiele więcej. -Tego to nie wiedziałem. Ale spokojnie, u nas raczej przez ognisko nie skaczemy. Chyba że przez basen. Daleko skaczesz? - Zapytał poważnie, choć tak naprawdę był to tylko żart. Ciekawiło go jednak, czy Dolly da się na niego złapać.

Uśmiechała się do niego jak głupi do sera.
- Fajnie. - palnęła kretyńsko, bo nie wiedziała co powiedzieć. Podziwiała ludzi za to, że potrafili ogarniać się w życiu na tyle, by mieć swoje biznesy. Miała wrażenie, że dla niej zdobycie pracy będzie graniczyło z życiowym maksimum, jeśli chodzi o osiągnięcia- No mam nadzieje, że nie jesteś, bo by głupio wyszło. - zaśmiała się, biorąc szklankę z lemoniadą i podciągając pięty na krawędź stołka pociągnęła z niej kilka solidnych łyków. Nie była już pewna, czy bardziej jej zaschło w gardle od biegnięcia tu, czy od tego, że rozmawia z Maxem.
- A różne rzeczy. Nie myśl, że się nie przygotowałam. Wiem już bardzo dużo o egzotycznych tańcach. - poinformowała go ze swobodą, machając ręką, bo to przecież błahostka- Oczywiście będę musiała zaplanować różne układy, gdybym dostała tę pracę i przygotować się do każdego z nich, ale to jest do zrobienia raz dwa. Macie tu jakieś wieczorki tematyczne? - rozejrzała się, zastanawiając, czy może zmieniają wystrój na modłę jakiejś zamorskiej kultury i wtedy odbywają się egzotyczne tańce- Myślę, że mogłabym zrobić różne układy dla różnych tematów. - zaproponowała z uśmiechem, dumna z tak logicznego pomysłu.
Zachichotała głupio na jego słowa, które odebrała jako komplement i nachyliła się lekko przez bar.
- Może dużo jeszcze o mnie nie wiesz? - zapytała zaczepnie. Wpatrywała się w niego przez chwilę jak żaba, dedukując w głowie, jak daleko skacze, bo nigdy nie mierzyła i prawie mu odpowiedziała, że nigdy nie mierzyła, by w ostatniej chwili zreflektować, że to pewnie jakiś test.
- Tak daleko, jak trzeba. - wypaliła, z dumnym uśmieszkiem, że tak mądrze odpowiedziała.

Skinął głową z uśmiechem. Sam może był bardziej ekspresyjny niż Dolly, ale doceniał jej słowa. Wiedział, że czasem im mniej się otwiera jadaczkę, tym lepiej, choć ta wiedza nie szła u niego w parze z podobną praktyką.
-Może sama się przekonasz, jaka jest prawda. - Puścił do niej oczko, podając domowej roboty lemoniadę, która choć pyszna, zdecydowanie lepiej smakowała latem niż w samym środku zimnego lutego.
-Ach tak? - Zapytał ciekaw, bo jeszcze nie słyszał, by ktokolwiek "wiedział" o tańcu egzotycznym wiele rzeczy. Raczej po prostu bronili się praktyką i umiejętnościami, ale może był to po prostu zły dobór słów ze strony krukonki. Czas miał to zweryfikować. -Jeśli chodzi o układy, będziesz się bić z Alex, raczej nie lubi oddawać pałeczki. No ale to tylko czasami, jak potrzeba zgrania, normalnie raczej stawiamy na indywidualność. - Podobało mu się, że Dolly była gotowa przejąć inicjatywę. Miał wrażenie, że może poznać ją dzisiaj z zupełnie innej strony niż normalnie, co niesamowicie go fascynowało. -Co środy mamy raczej syreni motyw, ale myślałem żeby od czasu do czasu zrobić coś bardziej wyjątkowego. - Zdradził, powoli mocząc usta w szklance z alkoholem.
Zdecydowanie był to komplement ze strony Maxa.
-Mam taką szczerą nadzieję. - Odparł uśmiechnięty równie szeroko co ona. Uwielbiał odkrywać wiele różnych twarzy ludzi a wychodziło na to, że dziś miał stanąć na przeciw tej odważniejszej strony Dolly. -Podoba mi się ta odpowiedź, ale uważaj, co mówisz, bo jeszcze zacznę to wykorzystywać. - Ostrzegł ją żartobliwie, po czym wskazał gestem by poszła za nim i ruszyli w kierunku podestów dla tancerzy, które o tej godzinie były jeszcze puste.
-O ile kocham z Tobą rozmawiać, to jednak musisz mi pokazać, co potrafisz. Wskakuj na podest, zaraz pierdolnę jakąś muzykę. - Zaprosił ją kulturalnie do drugiej części rozmowy kwalifikacyjnej. Choć parkiet obecnie wyglądał niepozornie, krukonka nie miała pojęcia, że w połowie jej układu pojawi się na nim magiczna rura do tańca.

Zaśmiała się, obracając szklankę z lemoniadą na blacie.
- Jaka prawda by nie była i tak ... - zająknęła się, bo bezmyślnie chciała mu tu i teraz wyznawać jak bardzo jest wspaniały i jak bardzo go lubi, jednak głos uwiązł jej w gardle a ona poczerwieniała prawie tak jak elementy jej spidermanowego bodysuit'a.
Uniosła brwi na myśl o biciu się z jakąś Alex, no ale właściwie tańce rytualnie nierzadko zawierały pewne elementy starcia między dwoma tancerzami. Taka capoeira na przykład, czy Hakka, będąca w ogóle tańcem wojennym. Potarła w zamyśleniu podbródek, zastanawiając się, czy nie wzięła się jednak za zbyt trudne zadanie, ale jak nie spróbuje to się nigdy nie dowie.
Skuliła się lekko w sobie na widok jego promiennego uśmiechu, który zawsze działał na nią tak samo i zapowiadało się, że nigdy nie przestanie po czym zrobiła chytrą minę, jakby się wcale nie obawiała tego, jakby miał ją wykorzystać.
- Dobra! - klasnęła w dłonie, porzucając torbę przy barze i kilkoma zgrabnymi susami wskoczyła na podest.
Trochę zaskoczył ją dobór muzyki, wcale nie należał do takich, które pasowały do egzotycznych tańców, ale bez chwili zwątpienia zaczęła ten, który jej sie podobał najbardziej, mianowicie taniec tahitański, bardzo wczuwając się w to, żeby jak najwierniej odwzorować każdy gest i wygibas, w końcu chciała być profesjonalna i pokazać pełen profesjonalizm, tak profesjonalny, jak tylko była w stanie.
W międzyczasie na podeście pojawiły się rury, nie dała się jednak wytrącić ze skupienia i w jakiś kuriozalny sposób połączyła egzotyczny taniec wyspiarski z wirowaniem na rurkach jak bączek. No z pewnością szpagat nie był dla niej problemem, ale zadania nie trafiła nawet w jednym procencie.

Machnął ręką, dając znać, że nie musi nic kończyć. Widział tego buraka na jej twarzy, co zresztą było niemożliwe do przeoczenia. Nie mieli przecież skupiać się na prywatnych pogawędkach, a na przyjęciu dziewczyny do pracy, do czego zresztą powoli zaczęli przechodzić.
Alex właściwie był mężczyzną i zdecydowanie nie tańczył capoeiry. Gdyby Max miał wgląd w myśli krukonki, od razy by naprostował ją na odpowiednie tory, ale niestety nie posiadał jednak takiej mocy, więc festiwal nieporozumień wciąż się kręcił, co miało wyjść na światło dzienne po tym, jak dziewczyna wskoczy na podest i rozpocznie pokaz swoich umiejętności.
Max obserwował to, co Dolly wyprawia, unosząc jedną brew ze zdziwienia. Rozbawiła go, to prawda, ale starał się mimo wszystko zachować jakiś profesjonalizm. Musiał szczerze przyznać, że był pod wrażeniem tego, jak udało jej się połączyć te dwa style tańca. Nie mówiąc już o tym, że w kostiumie spider-mana wyglądało to wszystko pięć razy zabawniej i Solberg naprawdę miał problem z zachowaniem powagi.
W końcu jednak muzyka ucichła, a rura ponownie zniknęła z podestu. Max opróżnił swojego drinka i podszedł do krukonki. -To było.... Coś, zdecydowanie. - Skomentował, nie mogąc dłużej się powstrzymać i uśmiechając się szeroko. -Dość niecodzienny wybór choreografii. Ale na rurze nawet jakoś zadziałało. Bo wiesz, że to głównie na tym się tutaj skupiamy, no nie? - Zapytał, żeby upewnić się, że są na tej samej stronie, bo coś wydawało mu się, że Dolly mogła mieć nieco inne wyobrażenie o tym przybytku, niż rzeczywistość faktycznie wyglądała.

Kiedy muzyka ucichła, trochę zwolniła tempa wirowania i fikania, bo wkręciła się jak dziecko w nową rozrywkę. Przygładziła rozczochrane włosy i strzeliła w Solberga jednym ze swoich najbardziej promiennych uśmiechów, w podskokach dobiegając do brzegu podestu z którego zeskoczyła entuzjastycznie, podbiegając do niego i chwytając go za ręce w przypływie niepowstrzymywalnego wybuchu szczęścia.
- Ale było SUPER. - powiedziała przebierając nogami w miejscu, nim jej mózg zreflektował, że to po pierwsze nieprofesjonalnie, po drugie, to Max, po trzecie, co ona w ogóle wyprawiała, puściła więc jego dłoń i nerwowo zakładając włosy za uszy rozejrzała się za Merlin jeden raczy wiedzieć czym. Spojrzała na niego swoimi sarnimi oczami, kiedy upewniał się w jej świadomości wyboru ścieżki kariery.
- Taniec to taniec, nie? - przekrzywiła głowę- Na rurze, bez rury, tak długo, jak mam tylko tańczyć to chyba... bez różnicy? - wzruszyła ramionami.
Kiedy z podestu wystrzeliły rury, jakieś ostatnie szare komórki zaczęły łączyć w jej głowie o jaki egzotyczny taniec mogło chodzić. Jednak w ogłoszeniu nie było nic o tym, że i czy tu sie świadczy inne usługi, więc nawet nie przeprocesowała takiej opcji.
- M-mogę przygotować coś innego... - dodała szybko, uciekając wzrokiem i przysiadając ostrożnie na krawędzi podestu, z którego przed chwilą tak wesoło skakała. Bardzo zależało jej na dostaniu jakiejkolwiek pracy, szczególnie, że zbliżały się wakacje...

Takiej radości i entuzjazmu to się nie spodziewał. Pozwolił Dolly chwycić swoje dłonie, odwzajemniając jej szeroki uśmiech.
-No nie powiem, czujesz muzykę. - Zgodził się, bo akurat nie mógł odmówić jej poczucia rytmu. On sam bawił się świetnie szczególnie, że to wszystko działo się, gdy dziewczyna miała na sobie strój spider-mana.
-No.... Tak nie do końca. - Pomasował się po karku, bo jednak taniec na rurze wymagał nie tylko dobrego akcentowania muzyki swoim ciałem, ale i pewnej siły fizycznej i techniki, a co do tego nie był pewien, czy Dolly je posiada, a przynajmniej nie na tyle, by spokojnie tańczyć całą noc.
-Słodka Dolly, wiesz, że Cię kocham, prawda? - Zaczął delikatnie, bo nie chciał jej zranić, a jakoś musiał przekazać jej te wiadomości. -Przykro mi, ale na ten moment nie mogę Cię zatrudnić. Musiałabyś poćwiczyć typowo na rurze i wtedy chętnie powitam Cię w załodze. - Wyrzucił w końcu z siebie, najdelikatniej jak tylko potrafił. Uwielbiał tę dziewczynę, ale musiał dbać o dobro swojego biznesu, a ekipę tancerzy miał wyjątkowo mocną i nie chciał tego zmieniać. Poza tym, robił wszystko, by nie posądzono go o nepotyzm, o co było ciężko skoro znał połowę osób, które się tutaj kręciły.

Komplement z jego ust był dla niej cenniejszy niż złoto, nawet jeśli nie umiała się do tego przyznać. Był bardzo wielkim bohaterem w jej życiu, tak wiele osiągnął, tak ciężko pracował, zawsze jej pomagał i ratował ją z opresji. Jej prawdziwy, najprawdziwszy książę na pstrym koniu. Czas na chwilę się zatrzymał, kiedy nazwał ją słodką, a gdy upewnił się, czy wiedziała, że ją *to słowo na k* poczuła, że zaraz zwymiotuje. Intensywna czerwień zalała jej uszy, twarz, gorąco spłynęło z czubka głowy na kark i plecy jakby wpadła pod wrzący prysznic. Spróbowała przełknąć ślinę, ale gardło jej nagle wyschło na wiór więc jedynie odchrząknęła, podnosząc na niego niepewne spojrzenie.
- T-t... - zająknęła się, niezdolna wydukać potwierdzenia. Siłowała się z głupimi łzami szczęścia, które cisnęły się jej pod powieki, nim kolejne jego słowa nie sprawiły, że cała ta fala gorąca i szczęścia nie spłynęła z niej, zmyta zimnym prysznicem. Usilnie próbowała przełykać ślinę, bo te szczęśliwe łzy, kiedy przestały być szczęśliwe, zaczęły cisnąć się do oczu jeszcze mocniej.
- O. - tyle. Tylko tyle zdołała z siebie wycisnąć w odpowiedzi, przynajmniej tej natychmiastowej. Rozciągnęła usta w promiennym uśmiechu słoneczka, podnosząc dupę z podestu- Nie no nic sie nie stało! - zapewniła, machając ręką jak na błahostkę. Czemu miała liczyć na dostanie pracy po znajomości, czemu miała liczyć na cokolwiek, a już szczególnie na to, że nie będzie szafował takim wyznaniem tylko w ramach uśmierzenia bólu odrzucenia kandydatury pracy.- Rozumiem, jasne! - zaśmiała się, chcąc brzmieć rezolutnie i lekko, ale śmiech wydał jej sie równie suchy jak jej gardło. Spojrzeniem zaraz umknęła do lemoniadki, która została na barze przy jej torbie i płaszczu i w tym głupim spandeksie spidermana pomknęła by chwycić tę szklankę.

Przyzwyczaił się do jej czerwieni w jego obecności, choć chyba nigdy nie widział, by aż tak zalało jej twarz szkarłatem. Nie wiedział do końca, czy powinien coś z tym zrobić szczególnie, że zaraz miał zrzucić na nią ciężar odmowy. Dolly jednak nie wyglądała jakby specjalnie się na niego przez to obraziła. Choć biorąc pod uwagę jej naturę, nie był pewien, czy w ogóle jest do tego zdolna.
-Cieszę się, że rozumiesz. - Posłał jej szeroki uśmiech i już miał się z nią pożegnać, gdy nagle coś przyszło mu do głowy. Jednocześnie zabawnego, jak i możliwe że edukacyjnego. -Jeśli będziesz chciała, możesz przyjść tu poćwiczyć. Lux zawsze jest dla Ciebie otwarty, a ja mogę Ci pokazać kilka podstaw. Tancerze pomogą już z techniką, bo na tym nie znam się wcale. - Zaproponował, bo choć mistrzem nie był, sam dla własnej uciechy nauczył się kilku sztuczek i lubił spędzać czas z mistrzami podestu, którzy chętnie pokazywali mu to i owo. Nie mówiąc już o tym, że po odpowiedniej ilości drinków, ból praktycznie wcale się nie odzywał. Zarówno ten w mięśniach jak i ten w wyniku licznych, naprawdę licznych w jego przypadku, upadków.

Uwielbiała jego uśmiech pasjami. Kiedy się uśmiechał, zmartwienie bycia ciągle bezrobotną jakoś gasło, a jednak i tak było jej okropnie żal, szczególnie że za pasem wakacje, a ona dalej nie miała nawet najmniejszych oszczędności. Dopadła szklanki z napitkiem, którą natychmiast osuszyła. Wiedziała, że musi się stąd jak najszybciej ewakuować, bo długo nie utrzyma fasady wesołości.
- Jasne! Dzięki za możliwość. - odpowiedziała z promiennym uśmiechem, chwytając płaszcz i zarzucając torbę na ramię- No. To nic tu po mnie! - zaśmiała się wesoło. Odpychała od siebie natrętną myśl, że chciałaby, by zaproponował jej, żeby została. Żeby spędzili razem trochę więcej czasu. Bo tego by chciała, a nie chciała tego, co chciała. Przynajmniej nie chciała tego na zewnątrz.
- Do zobaczenia w ramach jakiejś kolejnej opresji. - dodała z rozbawieniem, nawiązując do tego, że właśnie w takich sytuacjach widywali się najczęściej. Spojrzała na zegarek na nadgarstku zakładając płaszcz i wymieniwszy pożegnalne uprzejmości zmyła się, zanim wstyd na jej twarzy stał się zbyt rozpoznawalny.

koniec.

+