Maska: Księżyc (szczególnie doskwiera mu cecha Tykająca Łajnobomba(zapalnik)

Atrakcja: Przesłuchanie do sztuki
Kostka: Przesłuchanie na aktorstwo 33 oraz zastrzeżenia reżysera 2 - cesarz i gwiazda
Efekt/bonus/przedmiot: -


Nicholas nie przybył na wakacje razem z całą resztą. W ogóle sam fakt, że dowiedział się o tym wyjeździe był dość nietypowy, ale jako obywatel Wielkiej Brytanii miał przecież do niego pełne prawo. Kiedy przypłynął do Wenecji, okazało się, że z racji Karnawału nie ma już wolnych miejsc w pensjonatach. Sam również zamierzał wziąć udział w obchodach karnawału, żeby stopniowo oswajać się z towarzystwem innych czarodziejów, dlatego gotów był spać tak, jak miał ostatnio w zwyczaju - pod gołym niebem.
Wciąż jednak kłóciło się to z jego planami na okrzepnięcie z ludzkim towarzystwem, więc kiedy okazało się, że w Koloseum zatrzymała się brytyjska wycieczka, nie wahała się ani chwili. Może powinien to przemyśleć, może nie, w każdym razie było go stać na dołączenie i to właśnie uczynił.
Kiedy formalnościom stało się zadość, Nico zakwaterował się w pokoju, a zaraz potem ruszył na obchody Dnia Zasłony. Kiedy wszedł do środka, nie mógł przestać się zachwycać kunsztem pomieszczenia, w którym się znalazł. Panowała tu taka aura, że od razu zapragnął stać się częścią całej tej radości. Z tego powodu gdy tylko dostrzegł przygotowania do spektaklu, naprawdę zapragnął wziąć w nim udział.
Dla dodania sobie animuszu przywdział maskę, którą mu podarowano przy zakwaterowaniu i ruszył wprost do miejsca przesłuchań. Nie miał ochoty śpiewać, a na balecie i instrumentach zupełnie się nie znał, dlatego postawił na zwykłe aktorstwo. To przecież mógł robić każdy, prawda?
A jednak kiedy wszedł na scenę poczuł, że ogarnia go stres. Wziął kilka wdechów i zaczął wyobrażać sobie spokojne kołysanie morskich fal, aż wreszcie całkowicie ukoił nerwy i zapanował nad drżeniem rąk. Był kwiatem lotosu na cichym jeziorze. Był tak spokojny, że aż przedobrzył i przydzielono mu rolę straganiarza numer trzy. Zirytowało go to strasznie. Właściwie to nie wiedział dlaczego, przecież na dłuższą metę taka rola bardzo mu odpowiadała. Uczestniczył w sztuce, ale nie musiał się szczególnie angażować. Byłby zadowolony, gdyby nie ta maska.
Ćwiczenia sprawiły, że kontrolowanie przyrostu agresji stało się dla niego szczególnie trudne, dlatego musiał sobie jeszcze raz w głowie powtórzyć, że jest pieprzonym kwiatem lotosu na cholernie spokojnym jeziorze. Lotosem, psidwacza mać!
Nie, nie wytrzyma zaraz. Ten reżyser naprawdę miał niepoukładane w czerepie. Przecież Nicholas grał straganiarza. Straganiarza, postać tła! Wiecej kontroli? Seaver z hukiem odstawił rekwizyt na blat straganu i wbił mordercze spojrzenie w czarodzieja z ewidentnie przegietym powołaniem. Lotos. Lotos na jeziorze.  Wagon tybetańskich mnichów.
I wtedy reżyser wypalił z tekstem "mniej myślenia, więcej działania"! A Nicholas tego nie zdzierżył.
- Chcesz działanie?! To masz!
Wziął jakiś dzban i rzucił nim z całych sił o ziemię, roztrzaskując go na kawałki.
- Gram straganiarza, na Merlina, nie jakaś cholerną primadonnę!
Był tak wściekły, a reżyser popatrzył na niego w taki sposób, że Nicholas mimo nerwów w strzępach postanowił zejść ze sceny i pooddychać głęboko. Może pójdzie się napić wina? U Giovanninich nauczył się częstego picia wina, chociaż w małych dawkach. Może teraz mu to pomoże, bo miał ochotę rozszarpać tego bałwana na strzępy. Był tak wściekły, że ze sceny schodził tupiąc jak obrażony siedmiolatek, którego mama wysłała do łóżka.
Zgarnął szklankę wody przygotowaną dla aktorów i napił się, licząc że ugasi w ten sposób płomienie, które się w nim wzniecały coraz mocniej. Wiecej działania, mniej myślenia. Też coś. Nicholas naprawdę miał ochotę przyłożyć solidnie typowi, zanim wróci do swojej nic nie znaczącej roli tła.

Atrakcja: Eleganckie sklepiki
Kostka: -
Efekt/bonus/przedmiot: -

- Mogliby sobie naprawdę podarować te stroje wieczorowe - mruknął, kiedy wchodzili do teatru, zastanawiając się, czy naprawdę było to aż tak konieczne, żeby chodził odstawiony, jak stróż w Boże Ciało. Uznał, gdzieś po drodze, że Oli było o wiele lepiej w sukience, nie musiała męczyć się w tylu ozdobnych warstwach i prezentowała się zdecydowanie elegancko, bez konieczności zapinania koszuli pod samą szyję, czy wiązania ciasno krawata. Owszem, Max zdawał sobie sprawę z tego, że chodząc tak ubrany prezentował się zdecydowanie inaczej, niż w swoich zwyczajowych trampkach, sprawnych dżinsach i koszulkach, ale mimo wszystko nie sądził, żeby naprawdę miał powód do tego, żeby się tak stroić, kiedy za oknem było bez mała trzydzieści stopni. Skoro jednak nie miał innego garnitury, żadnego lnu, czy czegoś równie przewiewnego, musiał znosić dzielnie wszelkie niedogodności.
Zaraz zresztą mu przeszły, kiedy oczy niemalże wyszły mu z orbit, gdy spostrzegł przepych tego miejsca. Zdawało się ociekać złotem, kosztownościami i wszystkim tym, co on nazwałby po prostu zbędnym przepychem, jednocześnie tworząc coś niesamowicie pięknego. Można było podziwiać to miejsce bez zastanowienia, bez potrzeby zajmowania się czymś innym, ale gdzieś w międzyczasie jego spojrzenie padło na pięknie wyglądające sklepiki, gdzie najwyraźniej sprzedawano również wino.
- Patrz, chyba jednak wiedzą, jak umilić człowiekowi wieczór. Zaczynam odnosić wrażenie, że to jakaś ich tradycja, wszędzie, gdzie się da, wciskają alkohol albo rzeczy alchemiczne. Ten cały bez jest chyba wszędzie albo tak mi się tylko wydaje - stwierdził, biorąc Olę pod ramię, by skierować się w stronę tych eleganckich sklepików, mając zamiar przyjrzeć się temu, co tam sprzedawano, jednocześnie mając wrażenie, że powinna interesować go bardziej sama sztuka, niż cokolwiek innego. Artysta był z niego średni, potrafił jedynie grać na gitarze, a i tak nie był w tym najlepszy, więc nie sądził, żeby mógł się tutaj jeszcze do czegoś nadać. A widział, całkiem dobrze, że oferowano w okolicy jakąś naukę tworzenia przedmiotów, czy inne bzdury, wydawało mu się nawet, że gdzieś trwały przesłuchania, co przypominało mu niemalże eliminacje do marnego talent show.

Nie wyobrażał sobie, by pierwszy dzień karnawału miał spędzić z kimkolwiek innym niżeli Maximilianem, a chociaż nie miał pojęcia, jakie atrakcje na nich czekają, był święcie przekonanym o tym, że będą się dobrze bawić. Taki miał właśnie plan, dlatego z uśmiechem na ustach powitał ukochanego przed budynkiem teatru. Nie mógł sobie również podarować ucałowania chłopięcego policzka, zanim obydwaj wkroczyli do środka, do przepięknie ozdobionego foyer. – Zobacz, cariño, w końcu udało nam się znaleźć miejsce, w którym przepych atakuje cię mocniej niż w El Paraíso. – Pozwolił sobie zażartować, podchodząc do jednej z marmurowych kolumn ze złotymi zdobieniami, na której widok pokiwał głową z uznaniem. Misterna robota.
- Do spektaklu mamy jeszcze trochę czasu… – Zerknął w międzyczasie na zegarek, zastanawiając się nad tym jak zorganizować wspólnie spędzony wieczór. – … co powiesz na zakupy? Sprawdzimy, co tu mają ciekawego. Wystrój wygląda obiecująco. – Zaproponował, czując się w bogatych wnętrzach jak ryba w wodzie. Domyślał się jednak, że Felix niekoniecznie podziela jego wrażenia, dlatego przypatrywał się jego minie, gotów odpuścić sobie przynajmniej część wycieczki, gdyby miał tym samym zanudzić młodszego partnera na śmierć.

Maska: Głupiec - Nie pamiętam nic z elków i transmy
Atrakcja: Sklepiki
Kostka: n/d
Efekt/bonus/przedmiot: n/d

Karnawał to było coś, czego w Venetii nie można było przepuścić i choć Max planował spokojne wakacje, to przecież nie miał zamiaru odmawiać sobie czegoś takiego. Zgodził się więc uczestniczyć w tej zabawie razem z Paco szczególnie, że chyba wyjaśnili sobie największe problemy i byli gotowi na nowo spróbować zbudować coś lepszego. A skoro był to karnawał, domyślił się, że po to mieli w pokojach te dziwne maski. Założył swoją na twarz, ze zdziwieniem stwierdzając, że tylko on ją widzi, co trochę go wkurwiło, bo liczył, że uświetni ona nieco jego elegancki, pasujący do okazji strój. Westchnął jednak tylko, po czym opuścił koloseum, by udać się do Teatru Feniksa.
-Ta, już mi się zrobiło niedobrze. - Prychnął, bo faktycznie to miejsce az kipiało bogactwem. Zdecydowanie nie był to styl, który Max by preferował. Dla niego było to o wiele za dużo i bardziej skłaniał się w stronę bogactwa ukazanego w nieco bardziej skromny sposób, jak choćby pokoje, które gościły ich tego lata.
-No jasne, może mają coś wartego uwagi. W sumie nie myślałem jeszcze o pamiątkach skoro i tak mam już fiolkę. - Skierowali się w stronę straganów, gdzie sprzedawcy bardzo wzięli sobie do serca tematykę tego miejsca. Praktycznie wszystko związane było w jakiś sposób ze sztuką. -No powiem Ci, że kunszt to tu mają. - Przyznał, przyglądając się magicznemu manekinowi do wizualizacji. Widać było jednak, że ceny i tutaj nie były dla każdego. Chyba po prostu trafili do krainy wiecznego luksusu, na co Max miał ochotę przewrócić głośno oczami. -Chyba to nie do końca moje klimaty. Jak myślisz, o czym będzie sztuka? - Zagadał, patrząc na kolejkę ludzi, do jednego ze straganów, gdzie najwyraźniej coś się działo.

@Salazar Morales

Meksykanin przywykł do luksusów, chociaż akurat w kwestii estetyki zgodziłby się z Maximilianem, bo i jemu wystrój pokojów w koloseum bardziej przypadł do gustu. Nie mógł jednak nie docenić weneckiej sztuki, która w tym budynku witała ich praktycznie na każdym kroku. Nic dziwnego, że postanowił rozpocząć wycieczką do eleganckich sklepików, kuszony myślą o zakupie pamiątki wykonanej przez lokalnych artystów. Problem w tym, że niekoniecznie odnajdywał przy stoiskach coś dla siebie. Piękna i dbałości o szczegóły nie mógł wystawianym przedmiotom odmówić, ale stylem nie pasowały mu one do wnętrza londyńskiego hotelu.
- Postarali się, a to dopiero pierwszy dzień karnawału. – Przyznał rację ukochanemu, podziwiając ozdobne, zwierzęce maski. – Chciałbyś którąś na pamiątkę? Delfinia by do ciebie pasowała. – Szturchnął lekko chłopaka, uśmiechając się szerzej, wszak czego by nie powiedzieć o Felixie, trudno było znaleźć większą duszę towarzystwa. Dwudziestolatek miał dar zjednywania ludzi i zarażania ich swoją pozytywną aurą. – Powiem ci uczciwie, że nie czytałem broszury, a przez to nie mam pojęcia na co my w ogóle idziemy. Na razie na degustację wina? – Zaoferował, skinieniem głowy wskazując słynne alkohole rodu Barbarigo. – Może kupię butelkę na wieczór? – Właściwie pomyślał na głos, bo i tak zamierzał to zrobić.

Oczywiście Max doceniał kunszt tego wszystkiego, po prostu nie wpasowywało się to ani trochę w jego estetykę, która bardziej leżała po stronie ślizgońskiego dormitorium niż bogatego pałacu, z którym w pewien sposób miał tu do czynienia. Zresztą, cała Venetia aż krzyczała tym, jak bogaci ludzie tu mieszkali, przez co dla dwudziestolatka, atmosfera w tym miejscu zdawała się być nieco nadęta.
-Jakoś te maski są podejrzane. Nie wiem, czy chcę ryzykować. - Przyznał szczerze, patrząc nieufnie na podobiznę delfina, która zdawała się z nich szydzić. Nie chciał, by kolejna wtopiła mu się w ryj, więc na tę chwilę podziękował za podobną pamiątkę. -Jesteśmy w teatrze, więc zakładam, że na sztukę, a reszta niech nas zaskoczy. - Wzruszył lekko ramionami. Sam nie interesował się szczegółami tego wydarzenia, choć może powinien, to nie bałby się jakiś randomowych masek, które przyprawiały go o ciarki na plecach. -Ja podziękuję, ale mogę Ci potowarzyszyć. - Zgodził się, czując jak serduszko tęsknie bije mu za smakiem alkoholu. Może i nigdy nie był specjalnym fanem wina, zdecydowanie wolał inne alkohole, ale zawsze miało to procenty i mogło go najebać, czego raczej sobie nie odmawiał w przeszłości. Niestety teraz miał teraźniejszość i mógł tylko popatrzeć sobie na te szkarłatne napoje w przepięknie wykonanych kieliszkach. -Może któreś pomoże Ci w dobijaniu targu z klientami. - Zażartował, choć spodziewał się, że nie są to zwykłe wina i niosą za sobą jakieś magiczne efekty.

Atmosfera może rzeczywiście była aż nazbyt nadęta, ale Paco miał nadzieję, że uda im się wyluzować po teatralnej sztuce, ot choćby spacerując wąskimi, kolorowymi uliczkami miasta. Na razie natomiast postanowił zabawić się w mecenasa sztuki, podziwiając marmurowe i złote elementy wystroju, których wykonanie z pewnością wymagało ogromu pracy i niebywałego wręcz talentu.
- Wiesz co, masz rację. Lepiej nie ryzykować. Nie wiadomo kto i czym je zaklinał. – Rzucił lekko, mimo że przypomniał sobie wszystkie niefortunne zdarzenia z ich udziałem, które miały miejsce w ostatnim czasie. Dobrze wiedział, że powinni odpocząć nieco od magii i jej niestety nie zawsze pozytywnych skutków. – Mądrze powiedziane. Powinieneś studiować na Harvardzie, a nie w Hogwarcie. – Prychnął również pod nosem, słysząc kolejne słowa, jakie uwolniły się z ust Maximiliana. Cóż, czasami trzeba było postawić na spontaniczność i dać się zaskoczyć. – Ah, wybacz. Zapomniałem. – Wtrącił a propos alkoholu, z którego przecież Felix na jakiś czas zrezygnował. Rozumiał i nie naciskał, jednak sam podszedł do stoiska, żeby wręczyć sprzedawcy odliczoną sumkę i zakupić całą butelkę czerwonego wina o jakże artystycznej nazwie Una Vena Creativa.
- Wolę wypić je z tobą niż z klientami. Zachowam na dobrą okazję. – Podzielił się planem na przyszłość, podchodząc bliżej ukochanego. – Zapomniałem ci powiedzieć, że zjawiskowo wyglądasz, ale dodałbym krawat. Miałby cię wtedy za co pociągnąć. – Wyszeptał mu na ucho, kiwając zaraz głową w stronę korytarza. – Ale na razie zaciągnę cię tam, gdzie najwięcej złota. Ze szkłem nie poszło nam tak źle, więc możemy spróbować sił i tutaj. – Poszedł pierwszy, kierując się w stronę stanowiska wypełnionego biżuterią. Przystanął przy nim zresztą po chwili, uważnie wsłuchując się w barwną opowieść zajmującego się złotnictwem wytwórcy.

Atrakcja:Zaklinanie złota
Kostka: Etap I: D, Etap II: F oraz2+4(kuferek),6,2 +4(kuferek),1+2(kuferek),2 +4(kuferek),4 +2(kuferek)
Efekt/bonus/przedmiot: zestaw magicznych narzędzi do obróbki metalu (+1 T, +1 DA)

Widać zgodzili się w kwestii masek, choć Max nie wiedział, że ta, która wtopiła się w jego twarz, zabrała mu wiedzę z ukochanych przedmiotów. Na całe szczęście nie musiał popisywać się eliksirowarstwem.
-Widziałbyś mnie w prawie, albo medycynie? - Prychnął, po czym pomyślał, że gdyby nie fakt, jak wiele razy łamał prawo, to może i nawet by się sprawdził w tym zawodzie. Chociaż z drugiej strony nienawidził papierkowej roboty, a niestety jedno z drugim szło mocno w parze.
Machnął ręką na kwestie wina, bo nie chciał o tym myśleć i gdy Paco próbował lokalnych trunków, Solberg rozglądał się, co tu jeszcze ciekawego się działo. W końcu faktycznie mieli jeszcze czas do spektaklu i jakoś trzeba było go zabić.
-Na chuj my tu tak wcześnie? - Rzucił, nie oczekując do końca odpowiedzi, ale jednocześnie ignorując dalej temat winnego napoju. -Tylko Ty jesteś na tyle nienormalny, żeby pakować garniak na urlop. - Zauważył, przejeżdżając palcami po klapie jego marynarki. Tak, jeśli chodziło o garderobę, to starszy z nich zawsze był przygotowany i Max nie wiedział, czy go za to podziwiał, czy jednak uważał to za pojebane.
-Mówisz, że tu pójdzie nam lepiej? - Zapytał z lekkim zwątpieniem, po czym stanął posłusznie w tłumie i zaczął słuchać wykładu o robieniu biżuterii. Gdy tylko dotarł do niego temat przewodni, spojrzał z powątpiewaniem na Moralesa. -Serio? Ja wiem, że wyglądam jak choinka, ale to nie znaczy, że chcę to robić. - Prychnął, machając Paco przed twarzą swoją biżuterią, którą wiecznie nosił na palcach, nadgarstkach, czy też szyi, gdzie ponownie zagościła symboliczna fiolka wypełniona Dictum. Zaraz jednak wrócił do słuchania, bo ktoś syknął na niego z niezadowoleniem i musiał przyznać, że temat był dość ciekawy. Do tego stopnia Max się zainteresował, że nawet zaczął zadawać pytania, które prowadząca uznała za wnikliwe i inteligentne. Prawie jak sam Felix.
Musieli przeczekać, aż inni skończą zadawać pytania, w tym Paco, który również miał kilka trafnych uwag. Tak, dobrali się ambitni ślizgoni, z czego jeden uwielbiał błyszczeć w tłumie, a drugi po prostu chciał zdobywać wiedzę i rozwijać się, na każdym możliwym kroku. Solberg po raz kolejny zdziwił się, gdy za rozpoczęcie tej całej biżuteryjnej dyskusji, Francesca podarowała mu zestaw magicznych narzędzi do obróbki metalu, co przypomniało mu o pewnym projekcie, który dawno temu odrzucił w kąt, a który może przyszedł czas w końcu doprowadzić do końca. -Dziękuję, spróbuję nie wydłubać tym nikomu oka. - Podziękował w swój wyjątkowy sposób, ciekawy, czy narzędzia okażą się mu pomocne podczas praktycznej części warsztatów.

W końcu przyszedł czas by zabrać się za samodzielną próbę zrobienia biżuterii i to nie tylko w ilości kilku sztuk, ale i w jakości odpowiedniej dla aktorów, którzy mieli nosić ją podczas nadchodzącego przedstawienia.
-Jestem pewien, że pobiję Cię na głowę. Szkło, jak szkło, ale złoto to moja bajka. - Powiedział wyzywająco do Paco pewien, że tym razem się zrewanżuje i wzbije na wyżyny swoich możliwości, robiąc zajebiście piękne okazy ozdób. Wiedział, że czas ma ograniczony, a mimo to stawiał na skupienie i precyzję raczej niż po prostu na ilość. Nie, tym razem to jakość była dla niego najważniejsza, co zresztą miał zamiar udowodnić w praktyce.
Pierwsza sztuka nie wyszła mu najlepiej. Trzeba było wprowadzić kilka poprawek i Max uważnie wysłuchał porad Franceski, biorąc sobie je wszystkie mocno do serduszka. -Zobaczysz, teraz wszystkim opadną szczęki. - Obiecał Moralesowi na ucho, biorąc się za kolejne elementy, by następni aktorzy nie musieli już czekać aż Solberg łaskawie zrobi coś dobrze. Nie, tym razem Max pokazał kunszt i profesjonalizm, ostatecznie tworząc jeszcze pięć przedmiotów, okazów biżuterii tak dobrych, że żaden z nich nie potrzebował najmniejszej nawet poprawki i od razu został zaakceptowany, jako dodatek do kostiumu. -Myślisz, że naprawdę zobaczymy je na scenie? - Zapytał w stronę Paco, choć na tyle głośno, by ewentualnie Francesca lub któryś z aktorów kręcących się nieopodal, mogli wciąć się w rozmowę i odpowiedzieć na jego pytanie dotyczące tego, co przed chwilą wyszło spod jego ręki.

- Wygadany jesteś. Poradziłbyś sobie jako prawnik. – Poruszył sugestywnie brwiami z szerokim uśmiechem na ustach, doskonale wiedząc, że jego młodszy ukochany z prawem to akurat ma na bakier i kiedy tylko mógł, wybierał w swoim życiu ciemną, lewą stronę. Niemoralne wybory nie pozbawiały jednak chłopaka kompetencji krasomówczych, a te w zawodzie prawniczym niewątpliwie by się przydały. Inna sprawa, że Meksykanin nie pomyślał o papierkowej robocie, która prędzej czy później wpędziłaby Maximiliana do grobu.
– Chciałem spędzić z tobą więcej czasu. Mogłem cię trochę oszukać co do godziny spektaklu. – Mimo że nie spostrzegł wyczekującego spojrzenia ukochanego i nie musiał mu się wcale tłumaczyć, postanowił bezczelnie przyznać się do własnego grzechu, czując że akurat w tym wypadku Felix wybaczy mu małe kłamstewko. – Proszę cię, to jeden z wielu, które zapakowałem. – Przewrócił natomiast teatralnie oczami na uwagę młodszego kompana, tak jak na wizytę w teatrze przystało, bo co jak co, ale garderobę traktował akurat z wyjątkową dbałością, a ze swoim ekstrawaganckim ubiorem pewnie niewiele różnił się od tych nadętych mieszkańców Venetii. Nie przeszkadzało mu to jednak. Ba, wręcz przeciwnie, skoro Maximilian docenił jego gust, przesuwając zaraz palcami po klapie marynarki.
- Nie musi, byle nie wyrzucili nas za drzwi przed spektaklem. – Dość skromnie ocenił ich umiejętności w świetle rozbudowanego wykładu artysty, który i tak włożył wiele wysiłku w wyłożenie podstaw w najprostszy możliwy sposób. – Przyzwyczajaj się do ciężaru, bo dobrze wiesz, że lubię błyskotki. – Wytknął mu, uświadamiając jednocześnie, że akurat z podobnych do naszyjnika z fiolką prezentów nie zamierza wcale rezygnować, i to nieważne jak mocno chłopak będzie narzekał na zawartość jego portfela. Gotów był w kwestii finansów do pewnych kompromisów, ale czasami po prostu musiał sprezentować mu coś pięknego. Na szczęście jednak, tym razem tworzyli arcydzieła dla zupełnie innych odbiorców.
- Nie strasz, nie strasz… – Upomniał rywala, odwracając się znów w kierunku ekspertów. Nie powiedziałby, że zrozumiał wykład w stu procentach, dlatego zadał jeszcze kilka krótkich pytań, jak najprędzej chcąc jednak przejść od teorii do praktyki. Zresztą… co nieco na temat tworzenia biżuterii wiedział z powodu częstych wizyt u rozmaitych jubilerów, a z tego względu wierzył, że zabłyszczy w tłumie. Nie pomylił się zresztą, czyniąc z wręczonego mu przez Francescę zestawu magicznych narzędzi do obróbki metalu wspaniały użytek. Przedłożył jednak jakość ponad ilość, koncentrując się na sześciu lśniących elementach, spośród których najbardziej zadowolony był chyba z wisiorka w kształcie klucza wiolinowego i dwóch zdobionych bransolet. Te wyszły mu idealnie w przeciwieństwie do broszki z dodatkiem białego złota, która wyszło mu totalnie krzywo i wymagała wielu poprawek. Możliwe, że dlatego iż wziął się za nią jako ostatnią w kolejce, a presja ograniczonego czasu zburzyła całą jego koncentrację. – Chyba zrobiliśmy dobre wrażenie. – Szepnął ukochanemu na ucho chwilę po nim, kiedy wszyscy obecni komplementowali ich działa. Na moment odsunął się zresztą od Maximiliana, opowiadając zebranym o tym, co symbolizują wykonane przez niego elementy biżuterii.
- Na to liczę, nie po to się męczyliśmy. Powiem ci jak wypatrzę coś naszego. – Przysiągł partnerowi, ponownie zerkając na zegarek, by ocenić jak wiele wolnego czasu przed spektaklem im pozostało. – Mamy jeszcze niecałą godzinę. – Poinformował chłopaka, a potem, nie mogąc powstrzymać pokusy, znów przylgnął do jego ucha.

Atrakcja: eleganckie sklepiki
Kostka: -
Efekt/bonus/przedmiot: -
Strój: długa, biała sukienka

- Mógłbyś przestać narzekać, przyszedł pan maruda niszczyciel dobrej zabawy - powiedziała, wywracając przy tym oczami i pacając go w ramię. Naprawdę, jeśli po tym całym syfie ze smokami, klątwami i egzaminami końcowymi to właśnie w strojach wieczorowych widział problem, to ewidentnie gdzieś po drodze musiał upaść na głowę. - Poza tym prezentujesz się naprawdę przystojnie, widziałeś się w lustrze? Niejeden dałby się pokroić za taki wygląd, a ty co - westchnęła przesadnie głośno, zaraz zresztą dając mu do zrozumienia, że wcale nie miała tak znowu lepiej w sukience. Mniej warstw nie oznaczało, że nie musiała męczyć się z suwakami, ba, musiała dodatkowo pilnować, aby przypadkiem ramiączko się nie osunęło, tym samym odsłaniając zbyt dużo, a poza tym jej też mimo wszystko było gorąco. Sorry, taki mamy klimat.
Sam teatr zapierał dech w piersi, zarówno z zewnątrz, jak i w środku. Wpatrywała się z zachwytem w marmury i złoto wręcz kipiące ze ścian i nie tylko. Nie szczędzili sobie środków przy budowie tego miejsca, co do tego nie było najmniejszych wątpliwości, ale efekt był zniewalający. Ciężko było skupić wzrok na jednym elemencie, cieszyła się więc, że będzie miała naprawdę sporo czasu, aby nasycić zmysły tym widokiem.
- Co? - rzuciła niezbyt bystro, mrugając kilkukrotnie, kiedy została nagle wyrwana z tego swego rodzaju transu. Dopiero po chwili, z opóźnieniem dotarły do niej słowa Maxa. - Ach, tak, wino! Nie wiem jak ty, ale ja mam flashbacki z zeszłorocznych wakacji. Myślisz, że w Venetii też mają jakąś dolinę świetlików? - parsknęła, zakrywając nieco usta dłonią, bo to miejsce było takie... wychuchane, że sama czuła się zobowiązana do zachowywania się jak prawdziwa dama. Nie protestowała, gdy wziął ją pod ramię i podeszli do jednego ze sklepików, aby dokładniej zobaczyć, co tam mieli ciekawego. - O, zobacz, złote baletki! Dałabym wszystko, żeby cię w nich zobaczyć, a jeszcze jakbyś odwalił jakąś solową prezentację, to już w ogóle oddam nawet mój dom.

Przewrócił oczami słysząc o zatajonej godzinie spektaklu. Nie żeby specjalnie go to dziwiło, ale postanowił wypowiedzieć się na ten temat.
-Wiesz, że wystarczyło zaproponować? - Zapytał, unosząc z uśmiechem jedną brew ku górze. Po oczyszczającej kolacji, w trakcie której wyjaśnili sobie wiele, Max nie podchodził już z aż taką rezerwą do spędzania czasu z Moralesem. W końcu dali sobie jeszcze jedną szansę i miał zamiar wprowadzić w życie zmiany, o których tyle dyskutowali. Oczywiście nadal miał pewne obawy i ograniczenia w psychice, ale starał się nie kierować strachem, a raczej nadzieją na lepszą wspólną przyszłość. -Chyba nie tylko mi potrzebne jest leczenie. - Prychnął na rewelację o wielu garniturach, które znajdowały się teraz w kufrze Paco. Nie dziwiło go to specjalnie, a jednak sam nie wpadłby na to, by zabrać coś podobnego na wakacje. Szczególnie, że nie wiedział o żadnych uroczystościach i nie planował brać udziału w bardziej nadętych wydarzeniach. Na szczęście teraz, kiedy wracał powoli do magii, przy następnej okazji mógł po prostu sobie coś wytransmutować.
-Mieliby wyrzucać takich wzorowych obywateli? A w życiu. - Zażartował sobie, po opcja była dość prawdopodobna, choć Max teraz nie pakował się w kłopoty specjalnie. Życie jednak często miało dla niego inne plany i był gotów na każdą ewentualność. -Widać mam typ. - Pozwolił sobie na komentarz, który nawiązywał do Felka. Tak, ten też lubił obdarowywać go biżuterią, a szczególnie tą ochronną, na co Max nie narzekał pamiętając, jak pewne magiczne korale prawdopodobnie uratowały Boyda przed śmiercią z łap i kłów pustnika.
Jak się okazało, faktycznie miał spełnić się w sztuce złotnictwa. Spojrzał tylko wyzywająco na Moralesa, po czym zaczął tworzyć arcydzieła, o które sam by siebie nie podejrzewał. Widać skupienie i chęć rywalizacji robiły swoje, a jednak i tak nie miał zamiaru iść na łatwiznę, mizernie dłubiąc szczegóły w swojej biżuterii. Przewrócił oczami widząc, jak Paco ucieka do tłumu, by nieco w nim pobrylować. Tak, ten nigdy nie odpuściłby sobie takiej okazji, do czego Solberg zdążył już się przyzwyczaić. Nie rozumiał, ale wcale mu to nie przeszkadzało szczególnie, gdy sam wykonał świetną robotę.
-Koniecznie. Mi często takie szczegóły umykają. - Przyznał bo wiedział dobrze, że raczej skupi się na całościowym odbiorze sztuki niż na wypatrywaniu elementów, które wyszły spod jego różdżki. Nie ukrywał jednak, że miło byłoby zobaczyć coś swojego w tak cenionym miejscu jak ten teatr.

-Olcia! Jak się bawisz? - Serdecznie ucałował przyjaciółkę, po czym przeniósł uwagę na kumpla, który z nią rozmawiał. -No, no Brewer, nie powiedziałbym, że z Ciebie taki elegancik. Wyglądam przy was jak menel. - Zaśmiał się, wskazując na swoje dżinsy i koszulę pod marynarką. Widać tylko on nie przygotował się na taką odświętną okazję. -Koniecznie idźcie na sztukę. Robiliśmy biżuterię, może pojawi się na scenie. - Wyszczerzył się do nich, po czym życzył przyjaciołom miłej zabawy, dodając jeszcze do Maxa, że niedługo się do niego odezwie.
-Chyba będziesz musiał mi kopsnąć jeden z garniaków na ten cały karnawał. - Westchnął niechętnie w stronę Paco, gdy już oddalili się od gryfona i Oli. Już miał dodawać coś jeszcze, gdy usłyszał biadolenie Francesci. -Pomożemy kobiecie, skoro takie z nas jubilery? - Zapytał, nieszczególnie gotów na jakąkolwiek odmowę w tym temacie.

@Maximilian Brewer, @Aleksandra Krawczyk

- Wtedy wydałbym ci się nudny i przewidywalny. – Pozwolił sobie zażartować, podobnie zaczepnym do Maximiliana uśmiechem reagując na uniesioną wymownie przez chłopaka brew. Nie umknęło jednak jego uwadze, że po tej szczerej, otwartej rozmowie, którą przeprowadzili w gwieździstej restauracji, Felix poczuł się w jego towarzystwie znacznie swobodniej, a co za tym idzie, o wiele chętniej podchodził do jego propozycji czy w ogóle spędzania wspólnie wolnego czasu. Nawet był w stanie jego podejście zrozumieć. Trudno było rozmawiać z kimś, przed kim próbowało ukrywać się gorzką prawdę. – Chcesz zapisać mnie na terapię? Pedantyzmu i estetyzmu się nie leczy, cariño. Chyba musimy z tym jakoś żyć. – Wzruszył niby to bezradnie ramionami, jeszcze szerzej unosząc kąciki ust, bo i doskonale wiedział, że ukochany jedynie się z nim droczy. Miał przecież sporo czasu, żeby przyzwyczaić się do jego ekstrawaganckiej garderoby.
- Przekupiłbym ochronę, taki ze mnie wzorowy obywatel. – Prychnął, ukazując młodszemu partnerowi jeden z bardziej prawdopodobnych scenariuszy, chociaż miał nadzieję, że nie wplączą się dzisiejszego wieczoru w żadne kłopoty. Kochał adrenalinę, ale wyjątkowo zależało mu odrobinie relaksu, przerywanego wyłącznie kąśliwymi ripostami pięknego, uśmiechniętego od ucha do ucha kompana. – Dobrze, że się zrozumieliśmy. – Świadomie nie wypytywał, kto jeszcze wpisuje się w typ Maximiliana. Nie miał zamiaru tracić czasu na szczeniackie sceny zazdrości, skoro mieli wreszcie z Felixem okazję po prostu usiąść na dupie i obejrzeć teatralny spektakl, w romantycznej atmosferze, bez dramatów i problemów w tle.
Jasne, całkowicie natury oszukać nie mogli, dlatego doprawili złotnicze warsztaty szczyptą zdrowej rywalizacji, chociaż Paco musiał przyznać, że nawet nie zidentyfikował zwycięzcy, skoro obydwaj skradli uwagę obserwatorów i niejakiej Francesci. Cóż, malować i grać na instrumentach może nieszczególnie potrafili, ale ewidentnie mieli smykałkę do innych form – jeśli nie sztuki to rzemiosła – a na zdolności manualne nie mogli narzekać. – Słyszałeś kiedyś, że diabeł tkwi w szczegółach? – Zagadnął jeszcze, po części pragnąc odgryźć się za te wszystkie wyzywające spojrzenia szmaragdowych ślepiów rzucane podczas pracy, ale prędko zrezygnował z kolejnych prztyczków w nos, kuszony zgoła inną wizją, która przypadkiem zrodziła się w jego umyśle.
– Znam wiele zaklęć, które zapewniłyby nam prywatność. – Przypomniał ściszonym, acz chrapliwie kuszącym tonem, dostrzegając pewien potencjał w mimice twarzy swego niezwykle przystojnego partnera. – Można, ale nie byłoby to to samo. – Niewiele mógł poradzić na to, że w obecności Maximiliana stawał się niezdrowo pobudzony i siłą rzeczy szukał odpowiedniego ujścia dla wzbierających się wewnątrz emocji. – Felix, sólo dame algo. No te tocaré donde no quieras. Serás el amo de la situación… – Mruknął chłopakowi na ucho, zanim został całkowicie zignorowany na rzecz zupełnie innej laski, co skwitował cichym, zrezygnowanym westchnięciem. – Po prostu pogadajmy o tym później, ok? – Zagadnął po drodze, z oczywistych względów nie naciskając na kontynuowanie tematu w momencie, w którym zderzyli się ze znajomymi dwudziestolatka.
Wpierw podszedł do przyjaciółki ukochanego, kłaniając się lekko głową i podając jej dłoń. – Salazar Morales. – Przedstawił się jej kulturalnie, dopiero potem witając się z poznanym już wcześniej Brewerem. – Mówiłem, że brakuje ci krawata. – Chwilę później zagadnął Solberga, upatrując się w przypadkowej pogawędce idealnej okazji do wytknięcia mu braku dbałości o szczegóły. – Felix rozbił bank, widać że wszystko czego się dotknie, zamienia się w złoto. Dosłownie. – Skomplementował również w towarzystwie popisy ukochanego, a potem powędrował za nim, życząc jego znajomym dobrej zabawy. – Nie ma problemu, ale najpierw dobrze, żebyś je przymierzył. – Zaoferował pomoc, licząc jednak zarazem na uczynienie z pokoju w koloseum prowizorycznego wybiegu. Chętnie popatrzyłby przecież jak Maximilian prezentuje się w idealnie skrojonym garniturze, a nie po to ślęczał nad książkami z transmutacji czy spędzał miliony godzin u krawców, żeby nie potrafić dostosować ubioru do sylwetki młodszego partnera. Cholernie zgrabnej sylwetki, dodajmy. Kurwa, dlaczego on musiał aż tak na niego działać…
- Hm? Tak, tak. Pewnie. – Zamyślił się, dlatego początkowo nie do końca pewien był na co właśnie się zgodził. Wsparcie damy w tarapatach nie było jednak czymś, czego by odmówił, dlatego podążył za Maximilianem i Francescą gotów wykonać zlecone mu przez kobietę zadania, w szczególności że do sztuki pozostało już tylko czterdzieści minut. – Dobra, pójdę do piwnicy poszukać strojów. Przygotuj to, co niezbędne. – Podzielił się z Felixem rolami, od razu schodząc piętro niżej i… tak jak dotychczas podziwiał bogato zdobione salony, tak niestety tam, gdzie nie wpuszczano turystów, napotkał wyłącznie syf, kiłę i malarię… ah, i weneckie szczury. Od cholery szczurów. Wydawało mu się, że nie będzie miał z nimi żadnego problemu, wszak zaklęciami posługiwał się z niebywałą biegłością, ale mnogość tych szkodników przerosła oczekiwania. Rzucał zaklęciami na prawo i lewo, mając wrażenie, że ubija tysięczne stado veneratów, i o ile po wejściu do pomieszczenia bagatelizował zagrożenie, tak z czasem zaczął myśleć wyłącznie o tym, by nie złapać od tych magicznych szczurów jakiejś jebanej choroby. W końcu udało mu się jednak uporać z rozwścieczoną zwierzyną i ułożyć na przedramieniu płachty, które zaniósł na górę. Mina, z którą spojrzał na Maximiliana wyraźnie wskazywała jednak, że podróż nie obyła się bez nieprzyjemnych przygód, a Meksykanin jeszcze mocniej skrzywił usta, widząc że jego ukochany jakby nigdy nic popija sobie herbatkę. – Ktoś tutaj dobrze się bawi. – Stuknął jego ramię, rozkładając ubrania obok. Teraz musieli jedynie zadbać o ich załatanie i odświeżenie.

Atrakcja: Zadanie specjalne
Kostka: 6
Efekt/bonus/przedmiot: Bransoletka tancerki pomysłu i wykonania rodu Gioreatoro (+1 DA, +1 Transmutacja)

-Ale szczery. - Wytknął mu drugą stronę medalu, równie, jeśli nie bardziej wartościową, niż ta przedstawiona przez Meksykanina. Zdecydowanie atmosfera między nimi nie była już tak nieprzewidywalna i napięta, choć Max wciąż miał bardzo wiele myśli w głowie, które nie do końca ułatwiały mu życie, a już na pewno nie to u boku Moralesa.
-Co do pedantyzmu się mylisz, ale nie będę Cię nigdzie zapisywał, nie nadajesz się tam. - Specjalnie nie precyzował, co miał na myśli, skupiając się po prostu na przytyku w stronę Paco. Oczywiście, że odpowiednia i kosztowna garderoba nie stanowiła najmniejszego problemu dla Maxa. No chyba, że sam miał być zmuszany do jej polubienia, bo zdecydowanie wolał wygodę niż elegancję szczególnie, że wiele jego ubrań i tak się niszczyło przy pracy nad eliksirami.
Przewrócił oczami na tekst o przekupstwie, choć sam na pewno próbowałby się jakoś wymigać z tej hipotetycznej sytuacji. Max, ze względu na swoje pochodzenie, stawiał jednak na naturalne talenty i złoty język, zamiast na pieniądze, których zawsze ktoś może zaoferować mimo wszystko więcej.
-Słyszałem, a ja bardzo lubię jego towarzystwo. - Nie dał wyprowadzić się z równowagi i pracy, a tajemniczy błysk na kilka sekund pojawił się w szmaragdowych tęczówkach, które jednak szybko ponownie wróciły spojrzeniem do biżuterii, którą eliksirowar akurat się zajmował. Uważnie kontrolował ruchy swoich dłoni i umysłu, ostatecznie osiągając wynik wręcz wybitny.
-Oczywiście, że znasz. - Pokręcił głową, lekko rozbawiony, choć większość magicznego społeczeństwa posiadało akurat taką wiedzę. Rozumiał potrzeby i natchnienia Paco, ale nie mógł ich w tej chwili zaspokoić, co wydawało mu się oczywiste po ich rozmowie w restauracji, ale jak widać mylił się co nieco. Nie mieli jednak jak porozmawiać, bo Max wypatrzył w tłumie swoich przyjaciół i postanowił się z nimi przywitać. Rzucił krótkie "daj spokój" na niewybredny komplement Moralesa i wymruczał coś niewyraźnego na temat przymierzania garniturów, nim usłyszał zmartwioną Francescę.
-Signora, co się stało? - Zapytał kulturalnie czarownicy, a gdy usłyszał o tragedii od razu zaoferował swoją pomoc. Paco zszedł gdzieś do piwnicy i Max został sam na sam z kobietą, która miała zamiar pracować razem z nim. Krążyli między aktorami, naprawiając szkody, pilnując szczegółów i gawędząc. Max był oczarowany czarownicą i bardzo podobało mu się, jak swobodnie kobieta poruszała się między tym wszystkim. Skłamałby mówiąc, że ze względu na nią, nie otrzymał też nieco specjalnego traktowania, bo i owszem, nim Paco wyszedł cały zmęczony i umorusany z piwnicy, Max i Signora Gioreatoro siedzieli przy stoliku, popijając herbatkę i poprawiając detale przy jednej z większych peruk.
-....praktycznie ciekłe złoto. Na szczęście nie parzyło, a zamieniało włosy w bąbelki. - Opowiadał czarownicy, która zdawała się być zainteresowana i ubawiona historią dwudziestolatka. -O, Paco! Właśnie opowiadałem Sign..., przepraszam, Francesce, o jednym z moich nieudanych projektów. Jak w piwnicy? - Zapytał widząc, że mężczyzna bawił się zdecydowanie gorzej od niego, choć nie potrafił przestać się uśmiechać, po te chwile spędzone z kobietą dostarczyły mu za dużo pozytywnych emocji.

Po uporaniu się z wybiegającymi z każdego zakątka piwnicy szczurami, powrócił myślami do krótkiej, szeptanej pogawędki z Maximilianem, zastanawiając się czy nie naciągał zbytnio struny, składając chłopakowi dość jednoznaczne propozycje. Towarzystwo pięknego, uśmiechniętego młodzieńca zaprzęgało jednak wyobraźnię do pracy, rozbudzając w nim palącą potrzebę fizycznej bliskości, a że nie pamiętał, kiedy ostatnio wylądował z ukochanym w łóżku, wodzę nad nim przejmowała zarazem narastająca w głębi frustracja. Pewnie, mógł znaleźć dla niej ujście, ale rozwiązania niekoniecznie zdawały się satysfakcjonujące. Poszukiwanie ulotnej przyjemności w ramionach weneckiego kochanka kłóciło się ze staraniami, do których przedsięwzięcia zobowiązał się przed młodszym partnerem podczas rozmowy z gwieździstej restauracji. Miał dosyć z kolei radzenia sobie na własną rękę.
- Nic mi nie mów… – Westchnął ciężko, z nie do końca skutecznie skrywaną nutą zazdrości, spoglądając na ploteczki Felixa z Francescą. Mimo to odłożył wpierw znalezione w piwnicy stroje obok kobiety, a dopiero potem pochylił się nad ukochanym. – Piwnice nie mają nic wspólnego z luksusem widocznym wokoło. Od cholery tam veneratów. – Przyznał ściszonym głosem, nie chcąc wprowadzać w zakłopotanie śmiejącej się do rozpuku damy… choć może powinien wytknąć jej mankamenty niby to eleganckiego teatru. Cóż, szczęście w nieszczęściu, że białogłowa zrekompensowała mu wszelkie krzywdy, wręczając w prezencie za pomoc całkiem gustowną bransoletę. – Słyszałem po drodze, że szukają tancerzy, aktorów i śpiewaków, którzy chcieliby uczestniczyć w niektórych scenach sztuki. Chcesz się podjąć przesłuchania? – Podzielił się również z Maximilianem zasłyszanymi w okolicy schodów wieściami, samemu nie będąc jeszcze przekonanym czy woli aktywnie włączyć się w przygotowania czy raczej podziwiać je z perspektywy postronnego obserwatora.

Mieli kompletnie inne doświadczenie w kwestii pomocy przy spektaklu, ale z drugiej strony, to Morales pierwszy wyrwał się do tej całej piwnicy, a Max po prostu nie protestował, preferując bardziej przestronne wnętrze teatralnej garderoby i wyszukane towarzystwo dziedziczki bardzo szanowanego venetiańskiego rodu.
-Bylebyś nic od nich nie złapał. - Wyszczerzył się, bo nazwa tych magicznych szczurów była dość wymowna, choć z tego co się orientował, jedyne czym można było się od nich zarazić do Morbus, a ta zaraza już raczej nie nękała okolic magicznej wyspy. W teorii więc, Paco powinien być bezpieczny, choć zapewne ugryzienie takiego szkodnika najzwyczajniej w świecie nie należało do przyjemnych.
Masz również otrzymał od Franceski ten hojny podarunek, na odchodne kłaniając się jej i całując w dłoń. Kobieta przez chwilę sączyła jeszcze herbatę, po czym wróciła do obowiązków, jako że sztuka tuż tuż miała się rozpocząć.
-Nie odmawiam sceny, ale myślałem, że po prostu razem nacieszymy się sztuką. - Wyraził swoje myśli, przyglądając się uważniej bransolecie, której działanie było niesamowicie magiczne. -Ale jeśli chcesz błyszczeć, będę Ci wierni kibicował. Może nawet założę tę bransoletkę, żebyś mógł pokazać jakikolwiek talent. - Wyszczerzył się w kierunku Moralesa, bo oczywiście musiał mu nieco dokopać w żartach, zaraz po tym jednak nachylił się, całując go krótko, jakby chciał potwierdzić, że mimo wszystko, nawet jakby był największym beztalenciem jakie ta wsypa w życiu widziała, jest tu żeby kibicować mu podczas spektaklu.

Gdyby wiedział, że ta piwnica jest tak zawszona, a raczej zaszczurzona to… i tak w sumie poszedłby tam sam, pragnąc zadbać o towarzyszącego mu partnera. Niestety jednak nie mógł powiedzieć, żeby jego doświadczenia związane z pomocą damulce w opałach były tak samo przyjemne. Nie zamierzał jednak wracać myślami do gryzoni, skoro ostatecznie na jego nadgarstku spoczął nowy element biżuterii, który kolorystycznie nawet komponował się z wybranym przez niego garniturem.
- Na szczęście żaden mnie nie ugryzł ani nie zadrapał. – Postanowił uspokoić obawy ukochanego, zostawiając go chwilę samemu sobie. W końcu i jemu wypadało pożegnać się z elegancką pracownicą teatru. Pokłonił się lekko, kurtuazyjnie, aby ucałować dłoń kobiety i podziękować za podarek, a potem powrócił do Maximiliana, kątem oka zerkając już jednak w stronę prowadzonych przez dwóch młodych chłopaków przesłuchań.
Nie miał pojęcia czy Maximilian będzie chciał skorzystać z kolejnej atrakcji wieczoru, stając się częścią tak reklamowanego w całym miasteczku spektaklu, ale złośliwy żarcik dwudziestolatka prędko rozwiał jego wątpliwości. – Zabawne… odmawiasz mi aktorskich umiejętności? – Szturchnął swojego krnąbrnego towarzysza w bok, a choć po zaczepnym tonie jego wypowiedzi można by przypuszczać, że podejmie rzuconą mu rękawice, skinął głową, pokazując Felixowi na wejście na przestronną, teatralną salę. – Nie chciałbym zawstydzić lokalnych artystów. Chodź, znajdziemy nasze miejsca. – Wyciągnął do partnera dłoń, powoli kierując się do środka.

Atrakcja: Spektakl
Kostka: G jak Gwiazda estrady
Efekt/bonus/przedmiot: Przez 2 wątki jestem rozpoznawalny na ulicy

Dobrze było usłyszeć, że mimo wszystko szczury się do Moralesa nie dobrały. Max miał nadzieję, że te wakacje naprawdę przebiegną im bez podobnych rozrywek i nie będą musieli używać magii leczniczej, by stabilizować swoje funkcje życiowe, czy zapobiegać różnym infekcjom. Jak do tej pory im się do udawało nawet biorąc pod uwagę szybką wycieczkę Maxa na opuszczoną wyspę, podczas której towarzyszyła mu Brooks. A raczej to on towarzyszył tam jej.
-Raczej poddaję wątpliwości. - Dalej go nieco drażnił, nie będąc w stanie sobie odmówić. Choć zdecydowanie prędzej przyznałby Paco zdolności aktorskie niż jakiekolwiek inne. Z czystej złośliwości, bo ten nie raz udowodnił, że co nieco artystycznie potrafi. -Tak, na pewno by padli ze wstydu, gdybyś zagrał z nimi. - Wybuchnął śmiechem, jawnie sugerując, że raczej ma na myśli inny rodzaj zawstydzenia niż ten, o którym mówił Meksykanin. -Chwilkę, poszedłbym jeszcze zajarać. - Powiedział zgodnie z prawdą, klepiąc się po kieszeni marynarki, gdzie chował swoje szlugi.
-Kupiłem paczkę lokalnych i powiem Ci, że są zajebiste. Chcesz jednego? - Zaproponował partnerowi papierosa, po czym wsadził sobie sam jednego do ust i odpalił, delektując się nieco chłodniejszym już powietrzem. Planował zaopatrzyć się w tutejsze papierosy przed powrotem do Wielkiej Brytanii, bo miał wrażenie, że te jakoś lepiej zaspokajają jego głód nikotynowy. -Oby nic więcej się nie zjebało przed spektaklem. Chyba trochę im współczuję tego stresu. - Przyznał lekko zamyślony, a gdy dopalili, skinął na Paco głową, by faktycznie wracali. Ku jego zdziwieniu jednak, nie dane im było wejść głównym wejściem, bo oto nagle Maxa oblegli reporterzy, fotografowie, ochroniarze i cała reszta, prowadząc go, a raczej wręcz pchając, w stronę wejścia dla V.I.P.ów. Oczywiście dwudziestolatek ciągnął za sobą Paco, kompletnie nie mając pojęcia, co się dzieje, ale gdy już znalazł się na szmaragdowym dywanie, postanowił się tym zabawić i iść z nurtem. Flirtował bezczelnie z kamerą, odpowiadając na jakieś pytania, a gdy minęła dłuższa chwila, przeprosił wszystkich i poszedł do loży specjalnej, do której poprowadzono ich z uśmiechem.
-O kurwa, co za widok. - Westchnął szeptem, ja na ważnego gościa przystało, choć taka była prawda, trafili na najlepsze miejsca w całym teatrze obok szanowanych osobistości z całej Venetii. -Nie wiem, co się odjebało, ale za takie profity mogę im sprzedać duszę. - Prychnął jeszcze, kłaniając się jakiemuś aktorowi, który właśnie wszedł do loży, a po chwili zamilknął już całkiem, gdy spektakl się rozpoczął. Max był pewien, że będą oglądać samą historię Dnia Zasłony, ale pozytywnie zaskoczył się, gdy okazało się, że był w błędzie. Oglądanie, jak przekoloryzowane, historyczne postaci próbują nawigować w świecie po tym ważnym wydarzeniu napawało go wieloma emocjami zarówno tymi bardzo pozytywnymi, jak i nieco mniej. Nie wiedział nawet, kiedy zdążył chwycić Paco za dłoń, wpatrzony bez tchu w scenę, na której aktorzy dawali z siebie wszystko. Tak, zbyt rzadko konsumował podobną kulturę i teraz tego żałował. Nie mógł nacieszyć oczu nie tyle kunsztem aktorskim, który też był zachwycający, co kostiumami i scenografią, wykonanymi z niebywałą wręcz dbałością i pasją.

Meksykaninowi również nie uśmiechały się wizyty u weneckich uzdrowicieli, dlatego nawet jeśli namachał się różdżką i zmęczył, ostatecznie przygodę ze szczurami musiał uznać za względnie udaną, a przynajmniej nieprzysparzających żadnych większych kłopotów. Wiadomo, że chętniej posiedziałby sobie przy herbacie z włoską znawczynią sztuki, ale potrafił się zarazem cieszyć tym, że jego młodszemu partnerowi udało się załapać z kobietą naprawdę wspaniały kontakt; widział to po towarzyszących obojgu uśmiechach.
- Dobrze, że chociaż ty we mnie wierzysz. – Przewrócił wymownie oczami, prychając ze słyszalnym zrezygnowaniem, skoro po raz kolejny padał ofiarą żartów swojego pięknego, ale i wyjątkowo złośliwego partnera. Musiał jednak przyznać, że poczucie humoru się chłopaka trzymało i trudno było nie parsknąć śmiechem na przytyk, który za chwilę wydostał się z jego niewyparzonych ust. – Kiedyś cię zatłukę, poważnie. – Rzucił niby to urażony, łapiąc tego niesfornego dzieciaka za ucho. Puścił go jednak dosyć szybko, skuszony perspektywą wypalenia papierosa przed spektaklem.
- Dawaj, spróbujmy tutejszych specjałów. – Podziękował, częstując się fajką z wyciągniętej w jego stronę paczki, a zaraz raczył się siwą chmurą gryzącego dymu, zastanawiając się nad treścią i wizualną oprawą sztuki, która miała rozpocząć się już za parę minut. – Nie ma czego współczuć. Pewnie wychodzą na scenę co parę dni i przyzwyczaili się już do uczucia tremy. – Wtrącił swoje trzy knuty, obserwując najbliższe otoczenie, kiedy nagle, ni stąd ni zowąd, wokół nich zebrała się grupka paparazzi i niezdrowo zainteresowanych Maximilianem gapiów. – Cóż, chyba właśnie wcieliłeś się w jednej z nich. – Mruknął nieco ciszej, nie chcąc zdradzać faktów, zwłaszcza że Felix nie wyglądał na zestresowanego, prędzej pobudzonego nową sytuacją. Nie miał zamiaru zepsuć mu dobrej zabawy, dlatego dał mu się poprowadzić czerwonym dywanem, koncertowo odgrywając rolę towarzyszącego gwieździe partnera, który nagle poczuł parcie na szkło i zaczął flirtować z każdą zwróconą w jego kierunku kamerą.
Wreszcie wkroczyli do specjalnej loży, z której rozpościerał się chyba najlepszy widok na ogromną, oświetloną magicznymi reflektorami scenę. – Niezłe nam załatwiłeś miejscówki. – Rzucił z uznaniem, acz pod nosem podśmiewywał się trochę z wygibasów Solberga na czerwonym dywanie. – Pamiętaj, że siedzisz obok dobrego negocjatora. Wygrałbym tę licytację. – Miał wrażenie, że kiedyś użył względem niego podobnych słów, chociaż nie pamiętał obecnie kontekstu. Nie miał również czasu, żeby go sobie przypominać, bo aktorzy, ci prawdziwi, powoli zapełnili scenę, a po całej sali zaczął nieść się operowy śpiew, więc splótł dłonie z ukochanym, dając się ponieść widowisku. Historia miasta została przedstawiona całkiem realistycznie, za to… Nie przewidziałby, że swoimi przemyśleniami przyjdzie mu podzielić się z kimś innym niż ukochanym, ale kiedy tylko opuścili budynek, już nie tylko Felix, ale i on został napadnięty przez fotografów i dziennikarzy, którzy żądali wywiadu i jego opinii o sztuce. – Wizualnie bez zastrzeżeń. Wspaniały dobór arii i kostiumów… – Zaczął swój wywód, nawet nie zauważając, kiedy totalnie się rozgadał. – …to, co kłuło w oczy to płytkie historie i emocje bohaterów… – Poczuł się jak ryba w wodzie, charyzmatycznie opisując to, co rozgrywało się na scenie, ale w końcu odprawił zainteresowanych, pragnąć skupić się wyłącznie na czarującym publikę Maximilianie.
- Kochanie, chyba powinniśmy odpocząć od tego całego zgiełku? – Zagadnął ukochanego w sposób iście teatralny i zmanieryzowany, świadomie, aby wszyscy fani chłopaka usłyszeli tę propozycję. Jak można było się spodziewać, widzowie z jeszcze większym zainteresowaniem patrzyli na nich, wypytując aktora o to, czy towarzyszący mu krytyk jest jego mężem i jak długo są już ze sobą.

Bardzo mocno uwierzył w te groźby śmierci z rąk Paco. Tak mocno, że aż roześmiał się jeszcze bardziej na jego słowa, po czym skupił się na rozmasowaniu swojego ucha, niżeli na obronie własnego bytu. Jeśli ktokolwiek z tej dwójki naprawdę chciał pozbawić Solberga życia, to obydwoje wiedzieli, że był to sam zainteresowany.
-Nie mówię o tremie, a raczej o tym całym zamieszaniu z kostiumami i venertami. W koncu to chyba jedna z najważniejszych nocy w roku, a tu trafiło im się takie gówno. - Wykrzywił się lekko, zdecydowanie nie chcąc teraz podzielać losu aktorów, z czym w pewnym małym stopniu, zdecydowanie tym przyjemniejszym, po chwili przyszło mu się zmierzyć. Nie miał doświadczenia z gwiazdorstwem, choć już kiedyś przyszło mu spacerować po czerwonym dywanie, w towarzystwie Stacey, na premierze ekranizacji jednej z jej wspaniałych książek. Co prawda Max nie chodził jeszcze wtedy nawet do Hogwartu, ale było to jedno z tych wspomnień, których się nie zapomina, a dzięki temu wiedział też, mniej więcej oczywiście, czego ma się zaraz spodziewać. -Skoro nie wiedzą, kogo zapraszają, to ich problem, nie mój. Liczę na kawior na backstage`u. - Odszepnął w stronę Moralesa, by zaraz później już posyłać olśniewający uśmiech do kolejnej kamery.
Co prawda kawioru w loży nie zastali, ale przecudne widoki rekompensowały ten drobny brak. -Widzisz, ma się ten urok. - Posłał Moralesowi oczko prawie, jakby ten był jednym z aparatów, których flesze o mało co nie pozbawiły go kompletnie wzroku. -Ale Ty, w przeciwieństwie do nich, wiesz że to wcale nie jest wartościowa wygrana. - Zażartował jeszcze, nim światła na sali zgasły, a reflektory zaczęły oświetlać pracujących na scenie aktorów. Max musiał przyznać, że nie spodziewał się aż tak dobrze bawić. Był pewien, że po obróbce złota i miłej pogawędce z Francescą, nie spotka go nic lepszego, a tu kolejne zaskoczenie. Nigdy nie miał okazji widzieć sztuki tak magicznej, a jednocześnie tak bliskiej jakiejś jego estetyki. Aktorzy i scenografowie zdecydowanie dali z siebie dwieście, jeśli nie trzysta procent, składając to wszystko w jeden, niesamowity spektakl.
Wychodząc z teatru, dostąpili zaszczytu pogawędki z samymi gwiazdami i Max ze zdziwieniem dostrzegł, że niektórzy faktycznie nosili biżuterię, którą on i Paco wcześniej zaprojektowali. Oczywiście powiedział o tym na głos i dostał kilka niezłych komplementów, dając wyciągnąć się fotografom nawet na kilka wspólnych zdjęć z obsadą podczas, gdy Morales udzielał wywiadu.
-Palnąć Cię w łeb to za mało. - Przewrócił oczami na słowa Paco, szepcząc do niego, zaraz po tym, jak z gracją odpowiedział reporterom, że okropnie mu przykro, ale nie ma zamiaru komentować publicznie swojego prywatnego życia.
-Boże, a miały to być spokojne wakacje. Najbardziej rozbawili mnie Ci, którzy pytali o mojego stylistę, po takie luzackie podejście jest teraz w modzie. - Prychnął, gdy w końcu zostali sami, gdzieś nad venetiańskim kanałem i mogli w spokoju cieszyć się razem resztą nocy.

//zt x2

Atrakcja: -
Kostka: -
Efekt/bonus/przedmiot: -

- Jakbym przestał marudzić, to byś mnie tak bardzo nie kochała - stwierdził, uśmiechając się do niej jak idiota, którym rzecz jasna był i ta sprawa nie ulegała najmniejszej nawet wątpliwości. Później zaś spojrzał w dół, jakby próbował ocenić to, jak wyglądał, mając również świadomość, że nie prezentował się źle, chociaż nie do końca rozumiał, dlaczego inni mieliby mu właściwie zazdrościć. O wiele lepiej czuł się tak nieporządnie, jak tylko to się dało. Albo w stroju uzdrowiciela, na którym miał biegające lunaballe, co uważał za całkiem uroczą rzecz i nie zamierzał tego zmieniać. Ostatecznie jednak mruknął coś na temat tego, że bał się luster, co oczywiście było z jego strony idiotycznym żartem, a potem zamknął się, rozglądając się po wnętrzu teatru.
- Możemy w każdej chwili poszukać. Ale wydaje mi się, że nawet tutaj coś by się znalazło, jakieś wyjście na dach, czy coś równie interesującego - stwierdził, dopytując Olę, czy chciała jednak się napić, skoro mieli przed sobą cały, długi wieczór, nie przejawiając zbyt wielkiego zainteresowania tym, co się przed nimi znajdowało, bo jakoś nic do niego nie mówiło. Nie był zbyt artystyczną duszą i to było doskonale widać w tej chwili.
- Potrzymaj mi piwo. Ktoś coś gadał o przesłuchaniach do występu - powiedział, dodając, że w takim razie ona musiała iść zaśpiewać i nie obchodziło go ani trochę, czy będzie wyła, czy robiła coś podobnego, a później obejrzał się, żeby zobaczyć Solberga, w towarzystwie kogoś, kogo się nie spodziewał. Nie zamierzał jednak odwalać debilnych scen, nie w tej chwili, bo to do niczego dobrego nie prowadziło. Mogli o tym pogadać później, więc teraz jedynie parsknął, wzdychając przy tej okazji ciężko.
- Nie mogę. Będę wtedy latał w samych gaciach - stwierdził jedynie żałośnie, bo faktem było, że innego garnituru nie miał, a nie zamierzał za długo zatrzymywać imiennika, za którym jednak spojrzał nieco nieufnie, domyślając się, że pewne sprawy trzeba było, cóż, przegadać.

Atrakcja: Zaklinanie złota
Kostka: I na wykład, a później śmiech na sali – B 2 i 1 ale dodajmy do tej jednej 2 + 2 z gibki jak lunaballa, niech chociaż aż tak wstydu nie będzie
Efekt/bonus/przedmiot: Złote szczypce wielofunkcyjne

- I podobno jest przesłuchanie do sztuki! Koniecznie chcę w niej wystąpić! Rozumiecie to? Tańczyć na Venetiańskiej scenie! Przecież to spełnienie marzeń! – zachwycała się, co chwila podskakując wesoło i przyciskając ręce do piersi, jakby właśnie snuła tysiące wspaniałych scenariuszy na przyszłość i się nad nimi rozpływała. W sumie to trochę tak było.
Idąc z @Ruby Maguire i @Scarlett Norwood nie mogła się powstrzymać od paplania o tym, co tam na Karnawale będzie, co będą mogły zrobić i jak wspaniale będzie się zaprezentować. Próbowała domyślić się, jakie role będą do zgarnięcia, co będzie można zaprezentować i jak w ogóle zaprezentować się właśnie powinna. Zawsze była rozbrykaną kulką energii, ale kiedy chodziło o sztukę – nie miała żadnych hamulców.
- Chcę już zobaczyć tę scenę, musi być przepiękna! Podobno wszystko jest zrobione ze złota… Byłyście kiedyś w tym teatrze? Ja nigdy! Ooo! I zróbmy sobie wspólne zdjęcie! – aż podskoczyła z ekscytacji, wyciągając aparat. – I pod teatrem też! I…! O JA CIĘ NIE MOGĘ! – wykrzyknęła, gdy zza jednej z bocznych uliczek wyłonił się, a raczej one wyłoniły się na niego, Teatr Feniksa. Tak cały w przepychu, jak obiecywali, a nawet jeszcze bardziej.
Co dopiero musiało być w środku…
Niemal natychmiast złapała dziewczyny pod ramię i ruszyła biegiem do wejścia. Może i była z nich najmniejsza, ale siły miała za trzy byki, gdy czymś się podekscytowała (plus te cztery centymetry nie robiły znowu aż tak wielkiej różnicy). A entuzjazmu naprawdę jej nie brakowało – żeby wziąć udział w atrakcjach, wystąpić na scenie, zobaczyć teatr od wewnątrz… Ależ on był piękny w środku! Zaciągnęła się głośno powietrzem, robiąc zdjęcie za zdjęciem sklepieniom, kolumnom, podłodze i wszystkiego, co przykuwało wzrok.
Z kolei jej spojrzenie łapało praktycznie wszystko, bo i wszystko błyszczało złotem i polerowanym marmurem.
Omal nie odpłynęła z tymi zachwytami i sesją, ale wtedy zahaczyła o tabliczkę, uderzenie przywróciło jej, cóż, jakąś część zdrowych zmysłów.
- Ej spójrzcie tutaj – zawołała do dziewczyn, wskazując na tablicę informacyjną. – Jesteśmy za wcześnie na przesłuchanie, ale… Tu coś jest o zaklinaniu złota? – uniosła wyżej brew, próbując rozszyfrować włoski. To, że jej kuzyn był w połowie Włochem i język ten był dla niego natywny dawało jej tylko tyle, że znała wszystkie przekleństwa. – Próbujemy? – zaproponowała.
Co ją podkusiło, żeby w ogóle próbować tego całego zaklinania, kiedy wiedziała, że jest absolutną nogą z transmutacji? Nie miała pojęcia, ale nie była to szkoła, a wakacje i dobra zabawa, więc w sumie co szkodziło jej spróbować. W najgorszym wypadku odkupiłaby swoje błędy na scenie.
Jak było jednak widać, nie tylko ona miała popełnić „błędy”. Gdy ustawiła się razem z dziewczynami przy stanowisku, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jedne ze szczypiec były po prostu popsute.
- Ej, czy one powinny tak wyglądać? – szepnęła do kumpelek, pokazując im przedmiot. – No spójrzcie – spróbowała uciąć nimi kawałek złotego druta, ale one zamiast tego po prostu go złapały i przytrzymały w miejscu. – Cóż… Przynajmniej sobie palca nimi odciąć nie da – zażartowała, ale na te słowa szczypce głośno klasnęły metalowym zakończeniem, jakby właśnie kłapnęły na nią zębami. – Albo… Albo to zaraz zgłoszę – stwierdziła, zdecydowanie nie chcąc tracić palców. Ostatnio trzy odpadły jej na feriach i proces ich „przyklejania” wcale nie był taki przyjemny.
Tak więc, gdy Franceska przeprowadziła grupę przez cały sprzęt i poprawne jego używanie, Remy podeszła do kobiety z wadliwymi i zdecydowanie agresywnymi szczypcami. Pani Gioreatoro też zwróciła uwagę na ich naganne zachowanie i dała dziewczynie inny, złoty sprzęt do pracy, z który to bardzo mocno podziękowała, nim wróciła na stanowisko do części praktyczniej. Bo i miały same spróbować zrobić pare ozdób. I tu zaczął się problem, bo transmutacyjne zaklęcia współpracować z nią zdecydowanie nie chciały.
- Na wykładzie nie było o tym mówione – jęknęła, kiedy złoty łańcuszek zamiast upleść się w ozdobną pajęczynę, postanowił zapajęczynować jej palce. – Pomocy? – uśmiechnęła się głupkowato, wyciągając związane ręce. – Patol już by mnie z sali wyrzucił – prychnęła, próbując się z tego cholerstwa oswobodzić.

Venetia była cudowna. Larkin miał problem, aby nie rozglądać się wokół z zachwytem na twarzy, dostrzegając na każdym kroku wszelkiego rodzaju rzeźby. Sztuka zdawała się wypełniać każdy kąt miasta i samo to sprawiało, że miał problem zapanować nad sobą, zachować powagę, której wciąż potrzebował dla utrzymania swojego wyglądu. Nie lubił nagle zmieniać się co chwilę pod wpływem emocji i wystarczało mu, że jego włosy bawiły się w tęczę przy każdym spotkaniu z Victorią.
Mimowolnie powracał myślami do obchodów Celtyckiej Nocy, wszystkiego, co się wtedy wydarzyło, do ich rozmowy. Miał wrażenie, że coś się zmieniło między nimi, a jednocześnie podejrzewał, że nie było sensu w poruszaniu tego tematu. Przy obcowaniu z Brandon ważniejsze były czyny niż puste słowa i miał tego pełną świadomość. Tak jak tego, że z pewnością nie czuła się dobrze w mieście przepełnionym wodą. Jak do tej pory Larkin nie zdołał znaleźć choć jednej trasy, która nie wymagałaby wejścia do gondoli i przepłynięcia nią jakiegoś odcinka. Owszem, wciąż było wokół wiele mostów, ale często wymagały zmiany trasy, albo zwyczajnie nie pozwalały dotrzeć w oczekiwane miejsce.
Pewnie w innych okolicznościach próbowałby zachęcić Victorię do zwiedzenia czegoś w pobliżu ich pokoi, aby jakoś odpoczęła. W innych okolicznościach próbowałby odciągnąć jej myśli od wody i częściowo miał zamiar to zrobić. Dlatego też zaprosił ją na Karnawał, aby spędziła z nim pierwszy dzień, wierząc, że to pomoże jej, choć na chwilę zapomnieć, gdzie byli i co ich otaczało. Jednocześnie pragnął po prostu przybliżyć jej sztukę, pokazać jako coś więcej niż tylko piękno, a podejrzewał, że właśnie w trakcie największego święta w Venetii będzie to najbardziej możliwe.
- Tak właściwie nie zapytałem cię jak poszły egzaminy, ale podejrzewam, że jeśli nie same wybitne to powyżej oczekiwań, mam rację? - zapytał, kiedy zbliżali się do teatru, starając się odciągać wciąż jej myśli od okolicy, od obecności wody. Jednocześnie musiałby skłamać, gdyby powiedział, że nie był zainteresowany jej wynikami. Wiedział, jak ambitna była i choć zmieniła się częściowo, choć nie spoglądała już na wszystkich w ten sam sposób i pozwalała sobie doceniać także tych, którzy nie byli dobrzy w zaklęciach.
W końcu dotarli przed budynek teatru, wzbudzając zachwyt Larkina widoczny dobrze w jego jasnych oczach. Nawet kolor włosów nieznacznie mu się zmienił, rozjaśniając, mieszając z różowymi pasmami. Przesuwał spojrzeniem po samym gmachu, wyciągając w końcu rękę w stronę Victorii z szerokim uśmiechem, nie chcąc zgubić jej w tłumie, jaki przybywał na świętowanie karnawału. Choć miał na sobie luźniejszą koszulę, eleganckie spodnie i szelki, jak zwykle uwielbiał się ubierać, miał wrażenie, że nagle jego strój nie był wystarczający dla tego miejsca, co zauważył cicho, nie robiąc jednak nic, aby to zmienić.
- Zaczniemy od straganów? Czy wolisz od razu przejść dale… Dalej… Och - zapytał, nagle tracąc możliwość mówienia, kiedy dostrzegł warsztaty zaklinania złota. Owszem, potrafił już obrabiać właściwe kruszce, ale nie powiedziałby, aby był w stanie zaklinać jakikolwiek. Czuł, że pragnął tam iść, pragnął skorzystać z każdej możliwości oferowanej przez teatr, choć powstrzymywał się jeszcze, czekając na to, gdzie Victoria chciałaby podejść, mając nadzieję, że dziewczyna nie zdecyduje się wracać do pokoi.

Maska: Księżyc (szczególnie doskwiera mu cecha Tykająca Łajnobomba(zapalnik)

Atrakcja: Nauka magicznego zaklinania złota
Kostka: Etap I - D, Etap II - A, Jakość - 3+2 za 10pkt z T
Efekt/bonus/przedmiot: zestaw magicznych narzędzi do obróbki metalu (+1 T, +1 DA)

Nicholas był naprawdę rozwścieczony, choć nie do końca wiedział, skąd wzięła się w nim ta agresja. Prawie wpadł na jakiś facetów i jeszcze bardziej go to wkurzyło, ale na szczęście obyło się bez przepychanek i młody Seaver dotarł wreszcie do stolika z napojami dla osób z przesłuchania. Ugasił pragnienie, a wraz z nim trochę własny temperament, tak więc mógł rozejrzeć się dookoła nieco przytomniejszym wzrokiem.
Wtedy właśnie zauważył, że na karnawale odbywały się warsztaty z zaklinania złota, a ponieważ Nicholas odkrył w sobie potencjał twórczy, natychmiast dopił zawartość pucharka i ruszył w stronę kółeczka tworzącego się z zasiadających na podłodze zainteresowanych.
Francesca Gioreatoro opowiadała w sposób barwny, choć konkretny i Nicholas słuchał jej z przyjemnością, zabarwioną niestety pewną grozą. Liczba ozdób niepokojąco przypominała mu obwieszoną biżuterią Hepzibah, w dodatku część bransolet wydawała mu się dziwnie znajoma. To wszystko sprawiało mu poważny dyskomfort i kazało mieć uczącą ich czarownicę stale na oku, co wcale nie przysparzało większych trudności, biorąc pod uwagę fakt, że gapili się na nią obecnie wszyscy.
Nicholas słuchał wykładu bardzo uważnie, podejmując poważną decyzję, by zwalczyć strach i niechęć, którą zaszczepiła w jego duszy wiedźma, która stała się jego katem. Zdecydował się na konfrontację, aktywnie więc dopytywał o wszystko, począwszy od tego, czy ozdoby rzeczywiście zrobione są ze złota i jak dokładnie sprawić, by ozdoby sprawiały tak realistyczne wrażenie żywego ognia. Inspiracja feniksami była oczywista, a choć Nicholas był powiązany z zupełnie innym żywiołem, nie mógł zaprzeczyć, że złoty ogień mamił, zachwycał i prawdziwie pociągał. Widział w tym potencjał i kombinował jak wyciągnąć z tego coś dla siebie, marzył mu się diadem kapiący srebrnymi łzami, albo zbroja ze srebrnych, trytonich łusek. Wyobraźnia prowadziła go coraz dalej, pchając go w stronę miechów i młotów kowalskich. Czy tego właśnie chciał? O tym marzył? O tworzeniu rzeczy pieknych, niepowtarzalnych, wyjątkowych, dedykowanych tej jednej osobie, dla której w danym momencie kreował ósmy cud świata...
Nicholas westchnął do własnych myśli, oczarowany wizją przyszłości, która się przed nim malowała. To, że miał możliwość decydowania, że miał perspektywy i możliwości, to było coś obłędnego. Kochał tę wolność i pełną swobodę w decydowaniu o swoim następnym kroku.
Tymczasem wykład trwał w najlepsze, a dociekliwe pytania Nicholasa zostały nagrodzone zestawem magicznych narzędzi do obróbki metalu. To było dla czarodzieja jak zrządznie losu, jak znak, że jego mysli idą w całkowicie odpowiednim kierunku.
Kiedy zabrali się do pracy, Nicholas zdecydował się wcielić w życie swój pomysł o diademie, który w głowie jawił mu się tak doskonale! Seaver pracował bardzo wytrwale, konsekwentnie tworząc rozmaite zawiłości i misterne wzory. Transmutował biżuterię w najwyższym skupieniu, wyobrażając sobie jak piękne, jak olśniewające będzie jego dzieło. Był pelen najprawdziwszej pasji i szczerego oddania swemu dziełu, a wcześniejszy stres zdawał się ulatniać z niego wraz z pochłaniającą go pracą. I właśnie wtedy, kiedy był pewny, że trzyma w rekach arcydzieło, dotarło do niego, jak niedoskonały był diadem, ktory wykonał. Włożył w niego ogrom pracy i serca, a tymczasem nie nadawał się nawet na dekorację sceniczną! Owszem, nie brakowało mu wiele, ale i tak rozczarowanie Nicholasa było ogromne, tym bardziej że zorientował się, jak bardzo w tyle za innymi pozostał. Niech to Morgana pochłonie! Seaver znów wybuchł, znów trzasnął swoim dziełem o ziemię i zagniewany wstał od stołu, niemal przewracając krzesło. Nich to wszystko szlag trafi. Ale proszę bardzo. Sam się nauczy, poćwiczy i jeszcze wszyscy będą się zachwycać jego dziełami, jeszcze będą się o nie bić!

Atrakcja: Zaklinanie Złota
Kostka: H oraz C, a potem: 5, 5, 2
Efekt/bonus/przedmiot: -

Oczywiście, że nie mogło jej tutaj zabraknąć, w końcu ten cały karnawał fascynował ją od samego początku, powodując, że nie mogła usiedzieć w miejscu, więc nie zamierzała przegapić wyjścia do teatru. Wiedziała, że nadawała się tam co prawda, jak kwiatek do kożucha, bo była co najwyżej niezłym komikiem, ale nie zamierzała protestować, uważając, że i tak mogła się dobrze bawić, bo przecież o to w tym wszystkim chodziło. Liczyła również na to, że Remy spożytkuje swoją energię przede wszystkim na występy, a nie paplanie o nich, bo jak się już rozpędziła, to właściwie końca nie było widać. To zaś było co najmniej szalone i nie miała jej przerwać, dając się po prostu porywać tej burzy szaleństwa, która mknęła i mknęła przed siebie, nie zwracając uwagi na to, co się dookoła niej działo. Tak po prostu!
Dlatego też zgodziła się na wszystkie zdjęcia, przez pewien czas przyglądając się złoceniom i innym ozdobom teatru, zastanawiając się, czy komuś nie odbiła palma. Czuła się, jakby pływała w kufrze ze złotymi ozdobami i nie wiedziała, czy było to ładne, czy raczej paskudne, trudno było jej to ocenić. Wahała się gdzieś pomiędzy tymi dwiema możliwościami, starając się pojąć, co dokładnie Venetianie mieli na myśli, kiedy tworzyli taki architektoniczny cudowny koszmar, którego nie umiała inaczej określić.
- A co? Mają tutaj za mało złotych ozdób? - zapytała swobodnie, śmiejąc się ciepło, kiedy Harmony wspomniała coś o warsztatach z zaklinania złota, zastanawiając się, co właściwie mieli robić. - Może trzeba zmusić te kolumny, żeby tańczyły w czasie występu, jak sądzicie? - rzuciła w przestrzeń, za bardzo nie przejmując się tym, o czym w tej chwili opowiadała, by ostatecznie dać się wciągnąć w te zajęcia, bo życie polegało na tym, żeby próbować różnych, nowych smaków, które mogłyby okazać się fascynujące. A przynajmniej dokładnie z takiego założenia wychodziła, nadstawiając ucha, gdy rozpoczął się wykład, co jakiś czas nieco się rozpraszając. Dookoła było ostatecznie głośno, wszyscy gdzieś biegali, coś robili, wszyscy chcieli zrobić wszystko, co tylko możliwe, więc Carly nie była pewna, czy aby na pewno wszystko zrozumiała.
- Jak na moje, to mogą ci zaraz uciąć coś więcej niż palce. Na przykład godność - stwierdziła, przeciągając klasycznie ostatnie słowo, a jej oczy zabłyszczały pełne rozbawienia, kiedy zdała sobie sprawę z tego, jak mrocznie zabrzmiała w tej chwili. Nie przejmowała się tym jednak, traktując wszystko, co się dookoła nich działo, jako wspaniały żart i zabawę. Tym bardziej że sama radziła sobie całkiem nieźle, a przynajmniej tak jej się wydawało.
- Schowaj ręce do kieszeni i udawaj, że nic się nie dzieje jestem pewna, że to rozwiązanie wszystkich twoich problemów - zakomunikowała Carly, nim prawie sama przyłożyła sobie w palec, robiąc to w zdecydowanie bolesny sposób, orientując się, że jej złoty łańcuszek postanowił rozpaść się na kawałki, tworząc coś w rodzaju kruszcowej konstelacji i to zapewne również nie było zbyt piękne. - Może powinnam jednak zostać przy zabawianiu tłumów swoją niezwykłą charyzmą. Wygląda na to, że kremy jakoś łatwiej się robi!