Po cichu (a raczej bardzo głośno, podczas pełnej emocji dyskusji z Marleną w zaczarowanym autokarze) marzył o feriach w Zakopanem, o którym słyszał same superlatywy od souhvezdańskich kolegów i obiecał sobie, że kiedyś to magiczne miejsce odwiedzi, no ale skuta lodem Antarktyda też wcale nie prezentowała się źle - zresztą, Ryszardowi niewiele było potrzeba do szczęścia więc ekscytował się już wyjazdem samym w sobie. Nie miał pojęcia z kim w duecie przypadnie mu pokój, a raczej jak się później okazało - grota, ale satysfakcjonowała go już informacja o tym że Marla miała mieszkać tuż obok i to w doborowym towarzystwie Brooks. Przed wejściem pożegnał się z siostrą, umawiając od razu że wieczorem uroczyście pójdą razem na kolację odjebani w najelegantsze stylówki jakie mieli, a potem rozpoczął intensywną eksplorację lodowego domku. Nie miał za wiele do oglądania, bo w środku było tyle miejsca że ledwo dał radę się obrócić dookoła własnej osi, a przecież wcale nie miał największych gabarytów; rzucił więc plecak na łoże, a okiem na mikroskopijną łazienkę, utwierdzając się przy tym w przekonaniu że najwyraźniej przypadł mu pokój jednoosobowy. Spoko. Fajnie. Luksusowo.
Rozłożył się na łóżku jak francuskie dziewczę przed portrecistą, odpalił papieroska, korzystając z braku współlokatora któremu mogłoby to przeszkadzać i sięgnął po ulotkę informującą o atrakcjach dostępnych w okolicy, bo oczywiście nie miał zamiaru tu próżnować; czytał właśnie o porach posiłków kiedy ktoś wszedł do środka. Podniósł wzrok znad gazetki, przekonany że to Marla przybiegła szpiegować jak wygląda jego miejsce zamieszkania. Mylił się jednak!
- Harold... To już podchodzi pod stalking - zachichotał, ale klepnął zapraszająco materac obok siebie - Klapnij se, zobacz jakie wygodne. Mieszkasz tu obok? Fajnie że wpadłeś, ale wiesz że jak się stęskniłeś to wystarczyło napisać - bajdurzył dalej, bardzo ubawiony faktem że ostatnimi czasy gdzie nie poszedł, tam w parę chwil zjawiał się Harry. Nie żeby mu to przeszkadzało.

@hariel whitelight

nie ma wszy

Nie jestem przekonany co do całej idei spędzania ferii na Antarktydzie. Nie wiem czy nie będziemy czuć się klaustrofobicznie w jakichś śmiesznych grotach. Dobrze, że przynajmniej było tutaj ciepło, chociaż kiedy słyszę o grasujących tu wszach, jestem odrobinę zaniepokojony. Co to za miejsce? Jestem dziś znowu w moim wielkim futrze, które okazało się być idealne na tegoroczne ferie kiedy będę wychodził z tej klitki bez okien i widoku nieba.
Ze sobą mam gigantyczny bagaż gdzie spakowałem znacznie więcej ubrań niż teoretycznie mi potrzeba na ferie. Ale wiadomo, posiadanie mojej obłędnej stylówki i brak umiejętności w transmutacji, miał swoje wady. Dlatego wbijam do swojego pokoju najpierw bez niczego, już bardzo umęczony, bo kierowanie różdżką kufra w tej ciasnocie było tragiczne.
- O, hej Ricky! - mówię zmarnowanym tonem istnej drama queen i z tego wszystkiego za mocno szarpię różdżką, więc mój kufer z wielkim impetem uderza w lodowe ściany pokoju. Nie wiem czy bardziej się martwi o moje ciuszki czy fakt, że zaraz strop spadnie nam na głowę. Jednak z większym niepokojem zerkam jednak na sufit.
- To też mój pokój. Może nauczyciel który nas dobierał czytał psidwaczka i chciał mi umilić życie moim przygłupem - żartuję , żeby rozładować stres nad tym że będziemy zaraz pięknymi truchłami pod gruzami. - Dobra. Chyba nic się nie dzieje... O matko, ale tu mało miejsca. Niektórzy mają trójki, wiesz? - zagaduję Ryszarda, bo teraz mój kufr zajął tu prawie cały pokój. Gdzie powinienem go położyć? Siadam obok Gryfona i sprawdzam czy łóżko jest w porządku. - Bałem się, że będzie zimne - dzielę się swoimi obawami, z widoczną ulgą na twarzy, że tak nie było. - Jest tu coś ciekawego? Uduszę się w tym ciasnym miejscu... - dodaję z grymasem na twarzy, rozglądając się po klimatycznym pokoiku.

Aż podskoczył na łóżku i upuścił papieroska na kołdrę, kiedy znienacka za Harrym do środka wleciał gigantyczny kufer i prawie rozwalił im całą grotę; nagła śmierć pod gruzami może i nie była jakaś przerażająca, no bo trudno, zginęliby to zginęli i na chuj drążyć temat, ale śmierć pierwszego dnia ferii? To by była po prostu żenada. Kiedy krótkie niebezpieczeństwo minęło, a grota przestała drżeć, spojrzał na Harry'ego z niedowierzaniem, co jednocześnie było reakcją na rewelację o tym że muszą dzielić tą ciasną przestrzeń oraz na szokujący rozmiar bagażu. Ostatecznie jednak parsknął śmiechem na słowa chłopaka.
- Po prostu się przyznaj że mu zapłaciłeś żeby ze mną mieszkać - odpowiedział, przesuwając się uprzejmie bardziej na bok i doprowadzając do pionu, żeby Harold mógł sobie w spokoju stestować jakość materaca i rozejrzał się po grocie, w której było aktualnie dosłownie zero wolnej przestrzeni. - Trójki, serio? Jak kogoś nam dołożą, to go wypierdolimy i niech śpi na wycieraczce, bo twój bagaż robi za ośmiu współlokatorów. Co ty tam spakowałeś, swoje ego?? - oburzał się, chociaż tak naprawdę to już planował podpierdalać Hardolowi fikuśne futerka, bo sam spakował raptem dwa swetry i jakąś średnio ciepłą kurtkę, co stanowiło dosyć marny asortyment na arktyczne warunki atmosferyczne. - No raczej, jak mogłoby być zimne jak ja w nim jestem - skomentował, bardzo ubawiony swoim własnym żartem i zaczął przeglądać raz jeszcze ulotkę, bo z wrażenia na widok Harolda zapomniał wszystko co do tej pory w niej wyczytał. - No słuchaj, same atrakcje... Witamy na Antarktydzie... cośtam, że najzimniejsza kraina na świecie... Posmakuj lokalnej kuchni, bla bla... też mi przysmaki, ryba we wszystkim... Bogata oferta turystyczna dla fanów grotołaźnictwa, piętnaście różnych typów jaskiń! Wow. Można zapierdalać na fomisiach, patrz, zobacz, ale heca - relacjonował, wyłuskując najważniejsze informacje - S i e d e m d z i e s i ą t galeonów?? No chyba kogoś srogo posrało, za tyle to ja trzy miesiące przeżyję - skwitował, porzucając w mig marzenia o ujeżdżaniu niedźwiedzia polarnego - W środku też w chuj rzeczy, nawet bar mają! Nawet wygląda luksusowo na tej fotce, zobacz. Ale to bym zostawił bardziej na noc. O ile tu w ogóle jest noc? Nie ma, nie? Super, nie będzie trzeba spać! Wiesz co myślę - podsumował, zgniatając papier w kulkę i odrzucając na bok, po czym wstał - Nie ma co czytać, po prostu chodźmy się rozejrzeć i sami obczaimy co tu jest fajnego. Chodź. Zahaczymy po drodze do Marleny i poprosimy żeby coś zrobiła z tym kufrem, może ci go transmutuje w jakiś zgrabny... ee... neseserek - zdecydował i wyciągnął rękę do Harolda, żeby pomóc połamanemu gumochłonowi zgrabnie podnieść się z łoża, a następnie wciągnął na grzbiet tą zdecydowanie zbyt cienką kurtkę i ruszyli na podbój wyspy.

|ztx2