kostka 54

Za każdym razem obserwowanie jak statek wyłania się nagle ze środka jeziora nie przestawało jej fascynować. Tym bardziej, że nie poczuwała się w obowiązku do pomagania przy organizacji eventów, ani jeżeli chodziło o zapewnienie dekoracji, orkiestry, przekąsek, czy tym bardziej osuszania pokładu po takim wyłonieniu, bo to tyle roboty zaklęciowej, tu trzeba rzucać, tam rzucić synchronicznie, inaczej część się wysuszy, a część, za którą odpowiedzialny był sąsiad i nie zdążył wyleje się na nasz kawałek podłogi... Niemniej jednak, obserwowanie tego było dla Marie zawsze hipnotyzujące, zwłaszcza, gdy miała chwilę na kontemplację w ciągu dnia czy nocy, kiedy lubiła z wieży czy z okna obserwować okołozamkowe łono natury, w końcu było to bliskie jej sercu wychowanym na wakacjach na suchych wsiach u babci.
I tak bez wyrzutów sumienia pojawiła się na statku, nie zamierzając wyściubiać nosa poza obowiązki pedagoga, który może podać na wymioty ziółka na żołądek, chociaż pierwszeństwo odda szkolnej pielęgniarce.
Wtapiała się w tło. Trochę dlatego, że to Mary, trochę dlatego, że założyła prostą suknię w kolorze starego złota brudnych ram obrazów. Cienkie ramiączka odsłaniały piegi na ramionach i dekolcie, wcale nie na tyle gęsto rozsiane żeby móc je uznać za urocze, zupełnie jakby ktoś przypadkiem przy projektowaniu Horvathovej kichnął na nią złotym piaskiem i z lewej strony mieniło się tych piegów na (za) chudym ciele więcej niż z prawej.
Włosów specjalnie nie układała, usta jedynie musnęła czerwoną pomadką, którą pewnie zaraz zje, bo pierwsze swoje kroki skierowała do baru po piwo, które może i nie pasowało zupełnie do eleganckiego tonu imprezy, ale zdecydowanie ładnie kolorystycznie współgrało z jej sukienką i całą prezencją Mary. Pozostawiła na kuflu czerwony ślad, skręcając później w stronę kasyna, żeby wydać, a może przegrać swoje ciężko zarobione (minusowe) galeony. Kto wie, może się znajdzie szczęśliwy totem, który jej będzie na gargulki chuchał.

strój ciemnozielono mi
loteria 56

Nie kłamał, gdy mówił siostrze, że nie miał ochoty iść na bal. Próbował nawet przedstawić to swoim strojem, który ostatecznie i tak prezentował się bardziej elegancko, niż zamierzał. Cienki czarny golf w połączeniu z ciemnozielonym garniturem został również uznany przez Scarlett za odpowiedni ubiór na bal i przynajmniej nie kłócili się o to, jak powinien wyglądać. On sam również nie miał nic do zarzucenia jej sukience, więc gdy tylko skończyło się przemówienie wicedyrektorki, życzył Carly udanej zabawy i sam skierował się pod pokład.
Tak naprawdę nie miał pojęcia, co ze sobą zrobić. Skoro już przyszedł, nie zamierzał od razu wychodzić, choć jednocześnie właśnie to było tym, czego chciał. Kusiło go odnaleźć Goldwyna i zabawić się trochę jego kosztem, albo chociaż Basila, ale ostatecznie dostrzegł kogoś zupełnie innego.
W złotej sukience Mary zdecydowanie bardziej przypominała kobietę, którą poznał, zanim wrócił na studia, niż gdy wchodziła w rolę profesor od eliksirów. Przyciągała również uwagę i po chwili wahania Jamie podążył za nią do kasyna, ciekaw, czy kobieta przyszła sama, czy jednak miała towarzystwo na wieczór.
- Odrobina ryzyka podobno nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Może powinienem też spróbować? - rzucił, podchodząc blisko kobiety, po czym bezceremonialnie sięgnął po jej szklankę z piwem, żeby upić z niej niewielki łyk, patrząc na nią z mieszaniną bezczelności i rozbawienia. Nie powinien zachowywać się w ten sposób w trakcie szkolnego przyjęcia, ale jednocześnie miał wrażenie, że noworoczny bal cieszył się dość swobodną aurą.
- Czy lepiej, żebym został obok, aby w razie problemów było na kogo zrzucić winę za swój pech? - dopytał, odstawiając szklankę na stół, przybierając dość niewinny wyraz twarzy, podłapany przez lata od siostry.

@Mary Horvath

Och, nie, nie przyszła tutaj z jakimś plus jeden, ale też prawdę powiedziawszy czy zaprosiłaby kogoś z zewnątrz na bal nowowroczny? Na sylwestra, którego spędza tam, gdzie większą część roku? Do szkoły?
Może by zaprosiła. Ale nie miała kogo, więc wszystko jedno. Może dzisiaj miałaby ochotę kłamać. Na razie jednak tę perspektywę przysłoniło jej wysokie na prawie dwa metry cielsko półwila. Głowę zadarła lekko spoglądając Norwooda, na jego dłoń sięgającą po jej szklankę, na to upijanie jednego łyka zaledwie, choć miała wrażenie, że trwa to dłużej, wolniej przez jego urok, przez który ona fokusowała się przez chwilę tylko na tej czynności połykania piwa. Poczuła mimowolnie formującą się w brzuchu kulę gorąca, ale przywołała się do porządku, brew unosząc, a jedną dłoń podpierając biodro.
- Chcesz, żebym ci postawiła piwo, Jamie? - Uśmiechnęła dławiąc parsknięcie na ten gest zgoła bezczelny względem belferki, nawet, jeśli się już znali. Nie, żeby sobie coś z tego robiła specjalnie, ale musiała zachować czasami jakieś pozory, w końcu nie była już smarkulą, tylko dorosłą kobietą. Ostatecznie prędzej sama by sobie postawiła kolejnego browara.
Rozluźniła ramiona i oparła się dłońmi na stół, spoglądając na niego i znowu na Jamiego.
- Graj, śmiało. Ja wiem na kogo zrzucić swój pech. Zresztą jak się zaangażujesz w grę to może przestaniesz skradać ludziom łyki trunków, mały. - Mały oczywiście było w tym przypadku określeniem bardziej ironicznym niż pieszczotliwym, chociaż Marie lubiła to określenie, tak po prostu. Maleńki, mała kojarzyło jej się ciężko z siwymi bikersami w skórzanych kurtkach, a ten klimat wywoływał u niej jakąś słabość. Nic dziwnego, że pomyślała o tym, dzięki czemu miękną jej kolana skoro Jamie obok wydzielał tak silne feromony.

@Jamie Norwood

Mały. Jakkolwiek nie uważałaby tego określenia za pieszczotliwe, jasne oczy Norwooda zdradziły irytację, którą w jednej chwili poczuł. Mimo to zacisnął zęby i usiadł obok kobiety, starając się nie przekraczać ogólnych granic, jakby w kontraście do jego zachowania sprzed chwili.
- Chciałem tylko skosztować i jednak podziękuję za piwo tutaj. Znam miejsca, gdzie można napić się zdecydowanie lepszego niż to – odpowiedział zgodnie z prawdą. Nie tylko nie zasmakowało mu, co nie miał na nie tak naprawdę ochoty, a jedynie liczyło się wcześniej sprawdzenie reakcji kobiety. Reakcji, która go nie zawiodła, choć ostatnie słowo mogła sobie podarować. Z jego powodu, Jamie potrzebował chwili, aby znów uśmiechnąć się nieznacznie kącikiem ust.
- Czyli, pani profesor, plan na ten wieczór to hazard? Myślałem, że kadra ma za zadanie pilnować, czy nikt nie próbuje zrobić czegoś nieodpowiedniego na szkolnym balu, a tu proszę – rzucił, sięgając po jedne kulki, zastanawiając się, czy rzeczywiście powinien zagrać, czy sobie odpuścić. Prawdę mówiąc nie pamiętał, kiedy ostatni raz grał w gargulki, a skoro i tak nie miał większych planów na wieczór, mógł spędzić go w kasynie. Przynajmniej nie kusiłoby go się spić, a to mogło uratować twarz kilku studenciaków, którzy zaszli za skórę jemu, bądź jego siostrze. Zostając we względnie spokojnym miejscu, miał możliwość nawet dobrze się bawić, a towarzystwo Mary było o wiele przyjemniejsze, niż początkowo sądził. Zabawne, że przypadkowe poznanie mogło być teraz jeszcze zabawniejsze, gdy przychodziło im widywać się na szkolnych korytarzach, gdzie teoretycznie nie mógł zachowywać się równie swobodnie, co wcześniej.
- Może mały zakład, przegrany spełnia życzenie zwycięzcy, czy coś podobnego? - zaproponował, decydując się ostatecznie zagrać.

Mary spoglądała z boku na chłopaka, może czekając trochę, aż (albo czy?) ta irytacja minie. I w jakim tempie. A może coś powie? Może jej dokuczy jeszcze? Czy ugryzie się w język? Czy zmieniał się w złości jego wpływ na otoczenie?
Nie mogła sobie odpowiedzieć na to pytanie, bo Jamie znowu się uśmiechnął. Za to Mary parsknęła i wzruszyła ramionami, sięgając po swoją wysoką szklankę.
- Piwo, to piwo. - Stuknęła palcem w stół. - Innego tu nie leją.
Jakby lali to pewnie by się skusiła, a z drugiej strony lubiła też nie płacić za alkohol milionów. Bo była wiecznie na minusie.
Dobrze, że miała gdzie mieszkać i żarcie w Hogwarcie było za darmo. Odłożyła piwo i oparła dłonie o ławę, unosząc lekko brodę i posyłając tym razem chłopakowi miły uśmiech i zupełnie szczery.
- Niech inni pilnują. - Puściła mimo uszu ten oficjalny zwrot. I oczywiście, gdyby coś się działo w zasięgu jej wzroku, czy zostałaby wezwana to zareagowałaby. Ale nie zamierzała podpierać ściany obserwując tańczących uczniów, dla niej to też był nowy rok. Mogłaby mu nawet zdradzić sekret, czemu miała takie podejście, ale nie. Nie zasłużył. Zmrużyła lekko oczy słysząc propozycję i nie tracąc swojego uśmiechu, za którym się dużo rzeczy kryło, bo Marie zwykła sporo myśli zachowywać dla siebie samej, nie tylko dlatego, że jej czasem jako belferce czegoś mówić nie wypadało. Wstała, upijając jeszcze łyk piwa, zanim poszła zgarnąć kamienie i wykonać pierwsze rzuty.

Kostki: 1,6
Twoje punkty: 1+2=3
@Jamie Norwood: -

Kostki: 1 i 2(chybiam w innych)
Twoje punkty: 1
@Mary Horvath: 3

Och, piwo mogło naprawdę być różne i smakować lepiej, ale w tym Jamie miał wrażenie, o wiele lepsi byli mugole. Nie mówił o tym dość często, ale w Londynie było o wiele ciekawiej iść do jednego z ich pubów i wypić tamtejsze piwa, niż nie jedno, które podawano w czarodziejskich knajpach. Co prawda nie takie miejsce miał na myśli, gdy tylko komentował smak trunku ze statku, ale wyglądało na to, że jego towarzyszce naprawdę nie smakował jego smak.
- Skoro tak, to możemy się zabawić - powiedział, uśmiechając się lekko, słysząc jej odpowiedź. Prawdę mówiąc, czasem zastanawiał się, jak to było możliwe, że w dalszym ciągu uczyła, co ją tak naprawdę trzymało pomiędzy dzieciakami. Nie wyglądała na kogoś, kto uwielbiał otaczać się młodymi umysłami, które niczym gąbki chłonęły wiedzę. Była raczej tą, która szuka stale rozrywki, a przynajmniej w oczach Jamiego, a to z kolei go intrygowało.
- Rozumiem, że to oznacza zgodę - odezwał się cicho, widząc, jak kobieta zaczyna partię gargulków. Zamiast jednak skupić się na tym, co robi, gdzie dokładnie jej kulki się toczą, obserwował materiał jej sukni, jak układał się na niej, a także pieprzyki na odsłoniętych ramionach. Była atrakcyjna, nie można było temu zaprzeczyć, a przez swój stosunek do obowiązków profesorskich, do stereotypowego bycia belfrem, wydawała się młodsza, a tym samym ciekawsza. Norwood uśmiechnął się do własnych myśli, odwracając znów spojrzenie na stół, aby rzucić swoją kulką, Wyraźnie jednak był rozproszony, bo nie trafił w gargulka swojej przeciwniczki, zupełnie chybiając.

Loteria: 61

Do Anglii wrócił zaledwie przedwczoraj i, prawdę mówiąc, wcale nie miał planów na spędzenie tego sylwestra, ani tym bardziej parcia, by było to coś innego niż drzemka pod ciepłym kocem i wyjrzenie za okno, kiedy niebo pokryje się magicznymi fajerwerkami. Okazało się jednak, że wbrew wszystkiemu nie ma ochoty się zatrzymywać.
Ostatnie miesiące nieustających podróży wprowadziły w jego życie pęd, z którego trudno było wrócić do względnej stateczności – o ile w ogóle było to możliwe. Był to pęd przyjemny, zgoła odmienny od tego, który towarzyszył mu przed wyjazdem. Nie czuł się zmęczony, wręcz przeciwnie, mimo gonitwy był wypoczęty tak, jak nie zdarzało mu się od lat. Pomimo braku satysfakcjonujących odpowiedzi, po które w ogóle wyruszył w swoją podróż, nie czuł frustracji i goryczy. Mimo że prawa dłoń pozostawała wciąż tak samo niesprawna, zdawał się tym wcale nie przejmować. W końcu żył, tak naprawdę żył.
Kiedy tylko poczuł, że cztery ściany mieszkania naprawdę go przytłaczają, stwierdził, że coś zrobić jednak musi. Nie był zorientowany w repertuarze magicznych imprez, ale Camael w jednym z ostatnich listów wspominał coś o hogwarckiej imprezie – zamek był zaś miejscem, który, choćby ze względu na krótki incydent nauczania, który powielił grono jego tamtejszych znajomych, odwiedzał chętnie. Wciąż pozostawał jednak sobą, zamiast bowiem na koncert, będąc już na statku, niemal od razu odnalazł miejsce, w którym czuł się jak ryba w wodzie. Miał nadzieję zagrać choć partyjkę krwawego barona przed nastaniem północy, skoro i tak pojawił się tu tak obrzydliwie spóźniony.

Jak ktoś szuka kompana do rozmowy, gry lub hazardu - zapraszam!

Życie: 61 - 20 (kara za cechę) + 15 (z literki)= 56
Wybrany scenariusz: pod pokładem
Kostki literki i dorzuty: I, E; muszę wybrać gorszą albo dowolną i odjąć 20, wybieram E
Modyfikatory: dwie lewe różdżki
Zyski i straty: wpisz wszystkie zyski oraz straty

Obstawił raz w astroletce, tyle zdążył zrobić. Po pierwsze zbliżała się północ, po drugie szalenie chciało mu się palić, a po trzecie i chyba najbardziej zaskakujące, nie znalazł tu towarzystwa na tyle interesującego, by go tutaj zatrzymało. Dosłownie zbierał się do wyjścia, kiedy sufit nad jego głową, a podłoga pod stopami ludzi z góry zaskrzypiała pod wyraźnie wzmożonym ruchem. Czyżby wszyscy wyszli już na pokaz magicznej pirotechniki? A może ktoś wypadł za burtę? Druga opcja wydała się znacznie bardziej prawdopodobna, kiedy to rozległ się czyjś krzyk... a potem cała ich masa wypełniła każdą wolną przestrzeń na statku, nieprzyjemnie wibrując w uszach. Różdżki dobył, nim zdążył o tym choćby pomyśleć. Kiedy usłyszał „pożar”, nie zastanawiał się dwa razy – wziął nogi za pas. Po drodze na górę rozglądał się tylko, czy aby nie napotka Camaela lub Harry'ego, których spodziewał się tu zastać, innych miał w głębokim poważaniu.
Sytuacja na górze okazała się gorsza niż zakładał, ale nie zatrzymał się nawet na chwilę, dochodząc do wniosku, że nawet gdyby mógł w czymś pomóc – a naprawdę nie uważał, by tak było – to dokonałby tego wyboru, na drugiej szali stawiając własne bezpieczeństwo. Ogień rozprzestrzeniał się z każdej strony i nawet liznął go to tu, to tam, powodując kilka oparzeń i braków w marynarce, które starał się na bieżąco gasić zaklęciami. Żaden był z niego bohater, nie zamierzał udawać, że jest inaczej.
Lodowata woda, choć nieprzyjemna, stanowiła kojące zapewnienie, że najgorsze ma już za sobą.
Chyba jednak miał wejść w nowy rok pod kocem.

| z.t.