Retrospekcje

Osoby: @Maximilian Felix Solberg i Leonardo O. Vin-Eurico
Miejsce rozgrywki: Las w Hogsmeade
Rok rozgrywki: Przed wakacjami 2022
Okoliczności: Ciąg dalszy nauki animagii!

Było mu miło, że zachowali kontakt i faktycznie o tej animagii ze sobą korespondowali - sam chętnie przeszukiwał swoje stare notatki i popakowane w przeprowadzkowych pudłach książki, żeby znaleźć dla Maxa jakieś ciekawe materiały do zwiększenia swojej wiedzy dotyczącej animagii. Pierwszy raz miał taką myśl, że może Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami nie była jego maksimum i może jednak warto było się zastanowić nad tym, by wesprzeć również hogwarcką kadrę w kwestii Transmutacji... tym bardziej, że wydawało mu się, że misiowy asystent dla kociego Camaela wyglądałby naprawdę super. Teraz jednak miał na głowie powrót do modelingu, za który dopiero się zabrał, więc nie było czasu na takie kolejne zmiany - prawdę mówiąc, Leonardo miał trochę dość ciągłych zmian.
Usiadł sobie na pniaku, który wybrał jako wygodne siedzisko jeszcze podczas ich poprzedniego spotkania przy tym hogsmeadzkim ognisku; wyjął z kieszeni paczkę papierosów i sam jednego zapalił, rozkoszując się rzadko, ale za to chętnie smakowanym dymem, gdy czekał na Maxa, by powitać go uśmiechem i szczerym zaciekawieniem w oczach - bo jak dużo zapału dalej miał jego podopieczny?

Jak już Max się na coś zakręcił, to nie było chuja, by zapał mu tak łatwo opadł. Dlatego też po swojej wyprawie do Japonii i bardzo nieudanej wycieczce do Grecji z Salem, korespondencja z Leo znów rozkwitła, a on nie mógł doczekać się kolejnego spotkania, które miało pomóc mu na tej skomplikowanej magicznej drodze ku odkrycia swojej zwierzęcej persony.
Jak zwykle lekko spóźniony pojawił się w umówionym miejscu z pudełkiem w ręku.
-Wybacz spóźnienie. Domowe obowiązki zatrzymały. Ciasteczko? - Zaproponował, otwierając pojemnik, skąd uniósł się aromat świeżych wypieków. -Spokojnie, nie moja robota. - Zapewnił z uśmiechem, samemu częstując się słodyczą, dla nabrania energii przed ciężką pracą, jaka niewątpliwie ich dzisiaj czekała.
-To od czego zaczynamy? Revelio? - Zapytał, gotów do akcji. Różdżka pewnie spoczywała w jego dłoni, a szmaragdowe tęczówki jarzyły się radością i zapałem, którego Maxowi rzadko brakowało, gdy robił coś, co naprawdę go jarało.

Nie przeszkadzały mu spóźnienia, bo sam wcale nie należał do jakichś szczególnie punktualnych - zresztą, latynoska krew robiła swoje i przecież kilka(naście czy dziesiąt) minut w jedną czy drugą stronę, to naprawdę nie była taka wielka różnica i nie było sensu się pieklić. O punktualności pamiętał tylko wtedy, kiedy druga osoba od niego tego bardzo wymagała, bo jednak słabo było spalić randkę zbyt lajtowym podejściem...
- O, wiesz co, moglibyśmy się umówić na taką zapłatę za moje niesamowite usługi nauczycielskie - stwierdził, od razu pewnie sięgając po ciasteczko, bo przecież nie mógłby odmówić dobrego wypieku, zwłaszcza gdy ten wyglądał profesjonalnie, więc mniej groził zatruciem się. Nie to, żeby Leo nie wierzył w Maxa, ale jednak nie wykazywał zainteresowania gotowaniem czy pieczeniem...
- Gotowy do pracy, to mi się podoba - przytaknął, strzepując okruszki z palców. - Myślę sobie, że zrobimy jeden test z Humanum, tak dla przypomnienia! I spróbuj mnie zamienić w niedźwiedzia, żeby to było faktycznie jak najbliższe mojej animagii - zaproponował, nie wątpiąc wcale w to, że chłopakowi wyjdzie to bez problemu. - A potem lecimy z konkretami!

Max też nie zwracał uwagi na punktualność, choć sam wolał być raczej na czas. Chyba, że życie popsuło mu plany, a to zdarzało się nad wyraz często i nic już nie mógł na to poradzić, że jak nie klątwa to amnezja.
-Nie ma sprawy. Stacey ucieszy się, że w końcu ktoś chce pożerać jej góry wypieków. Od kiedy zrobiła sobie przerwę w pracy ciągle siedzi i bawi się w cukiernika. - Zaśmiał się, bo choć kochał przybraną matkę i jej góry wypieków, to jednak nie był w stanie przejeść ilości, jakie produkowała. Nawet gdyby bardzo chciał i wynosił słodkości przy każdej możliwej sposobności, co zresztą czynił.
-Nie tęsknisz za czułkami? Spoko, niech będzie niedźwiedź. Gotowy? - Pozwolił sobie na drobny żarcik, nim przełknął ostatni kęs ciastka, zostawiając otwarte pudełko na pniaku i szykując się do rzucenia zaklęcia, które wyszło mu tak, jak miało. Czyli bezbłędnie. Chyba jednak miał dużo lepszą rękę do wielkich zwierząt. Albo faktycznie łatwiej było przemienić osobę w coś, co tak bardzo ją przypominało.
-Początek dobry. Byle dalej tego nie stracić. - Powiedział do patrzącego na niego misia, po czym ponownie uniósł różdżkę, przywracając Leo do jego ludzkiej postaci. -Całkiem nieźle, co? Ćwiczyło się w domu. Co prawda na manekinie, ale zawsze. Wiesz, nie do końca etyczne jest rzucanie tego na brata mugola. Nawet jak czasem kusi zdeptać tego małego gnoja. - Wyszczerzył się łobuzersko, bo naprawdę chętnie by potraktował Hugo tym, czy innym zaklęciem, ot tak dla przekory.

- Stacey? - Dopytał ciekawsko. - No ja jedzenia nie odmawiam, spożywania czy robienia - zaśmiał się lekko, już decydując, że będzie musiał się jakoś porządnie odwdzięczyć za taki prezencik, jakim były ciastka.
- Niee, chyba brakuje mi tej motylej gracji - prychnął, wrzucając sobie na szybko jeszcze jedno ciastko do paszczy, tak naprawdę chrupiąc je dopiero niedźwiedzimi zębami, co chyba nie było szczególnie zdrowe... ale przynajmniej wiedział, że to tylko kwestia czasu aż wróci do ludzkiego metabolizmu, który poradzi sobie z tym bez problemu. - Początek idealny - przytaknął, nie zamierzając szczędzić chłopakowi pochwał, skoro naprawdę świetnie sobie radził i nie poddawał się też w obliczu ewentualnych trudności. - Nooo brata może oszczędź, ale już jakichś znajomych nie ma co - zauważył wesoło. - Dobra, w takim razie ci ufam, że z Revele animagi też sobie dasz radę. Próbujesz? - Zachęcił go z wesołym klaśnięciem dłońmi.

Kostki:

Kość: 2

-Moja matka zastępcza. - Odpowiedział bez ogródek, choć tak naprawdę Stacey była dla niego kimś więcej i naprawdę nie czuł się, żeby nie łączyła ich jakakolwiek więź krwi. Zawdzięczał jej naprawdę wiele. -W takim razie szykuj się na regularne paczki żywnościowe. - Prychnął, choć nie do końca żartował. Gdzieś trzeba było to wszystko opychać, a skoro Leo sam był chętny...
-Wszystko można zmienić. - Wyszczerzył się, nim to zamienił Leo w misia, w czyjej to skórze mężczyzna czuł się chyba najlepiej, a i Maxowi gładko przechodziło to przez różdżkę. -Spróbuję kogoś znaleźć do tego, ale najpierw chcę opanować wszystko w miarę bezpiecznie. Wiesz, nie przepadam za wizytami w Mungu. - Przyznał szczerze. Brakowało mu praktyki na żywych organizmach, ale nie miał zamiaru ryzykować zdrowiem, czy też życiem przyjaciół, a na sobie niezbyt mógł poćwiczyć, więc chciał chociaż zadbać o minimum BHP.
-Nie wiem, czy to mądre. - Prychnął w kwestii zaufania, choć gdyby nie to, Leo na pewno by tutaj nie było. -A czy jednorożce srają w lesie? - Zapytał ironicznie, po czym uniósł różdżkę i przypominając sobie wszystko, co wiedział o zaklęciu ujawniającym animaga, wycelował magiczny kijaszek w Leo i rzucił czar.
Niestety na Humanum szczęście Maxa się wyczerpało, bo skutki, jakie musiał oglądać nie były dokładnie takie, jakich by chcieli. Stał bowiem przed nastolatkiem centaur, tylko że zamiast końskiej części była na miejscu zadka część niedźwiedzia. -O kurwa. Przepraszam! - Wystraszył się nieco, bo nie miał pojęcia, jak to wpływa na ciało Leonardo, ale nim zdołał to naprawić, mężczyzna sam animagował się do odpowiedniej postaci.

- Obiecuję, że się chociaż trochę odwdzięczę - zapewnił wesoło, żeby nie pozostać jednak dłużnym maxowej rodzinie.
- Też prawda, trzeba uważać... Ale dobrze ci idzie, więc te próby z manekinem ewidentnie się sprawdzają - zauważył, bo faktycznie nie miał się do czego przyczepić - a przynajmniej tak mu się wydawało na samym początku, bo później okazało się, że jednak Revele nie wyszło zbyt przyjemnie. Ogólnie zaklęcie nie należało do szczególnie miłych, ale też ciężko było to nazwać bólem... teraz poczuł efekt tylko w swojej dolnej części ciała, więc opuścił zaskoczone spojrzenie, by zobaczyć jak spodnie znikają w gęstym, niedźwiedzim futrze, a zamiast czubków butów połyskują pazury. - Eeee, spokojnie, jest okej - obiecał, początkowo nawet myśląc, że efekt rozleje się powoli po jego ciele, ale ten wreszcie całkiem się zatrzymał gdzieś na poziomie jego pasa. Leo uśmiechnął się lekko do Maxa, samemu na szczęście będąc w stanie wrócić do ludzkiej postaci i nie zamierzając się przyznawać do tego, że częściowa przemiana wzbudziła szybsze bicie niespokojnego serca - przed tym przecież zawsze wszyscy przestrzegali przed pierwszą próbą, bo skutki mogły być katastroficzne.
- Dobra, spróbujemy jeszcze raz - zdecydował, zaraz jeszcze dając kilka wskazówek co do ruchu różdżki, by jak najpewniej przenieść zaklęcie. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest idealnym okazem do testów, bo jako ćwierćolbrzym miał sporo ciałka do zaczarowania. - Na spokojnie i nie musisz w ogóle myśleć o tym, że zmienię się w niedźwiedzia. Chcesz tylko zobaczyć zwierzę, chcesz zmienić mnie w animaga - nie musisz wiedzieć, jakiego - poradził, nie chcąc by chłopak rozpraszał się tym, co nieistotne, a co przecież przy ćwiczonym raptem chwilę temu Humanum było kluczowe.

Kostki:

Kość: 6 i 3

-Daj spokój. I tak już robisz wystarczająco. - Machnął ręką, bo jak ktoś tu powinien się komuś odwdzięczać to zdecydowanie Max, a ciastka to było minimum, co mógł zrobić w podziękowaniu.
-Jak się nie ma co się lubi, to się dłubie co popadnie. - Przyznał bez bólu, bo do kombinowania to on był wręcz urodzony. Praktykował od małego, więc i znalezienie takiej alternatywy nie sprawiało mu najmniejszego problemu.
Przeraził się nieco widząc, jak Leo tylko w połowie staje się niedźwiedziem i choć widok był doprawdy komiczny, to jednak Solbergowi nie było aż tak do śmiechu. Odetchnął więc z ulgą, gdy Leo doprowadził się szybko do porządku. -Czy tak wyglądają początki? Mi też to grozi? Jak temu zapobiec? - Zapytał w ramach przyszłości, gdy będzie sam podejmował próby zamiany w zwierzę. -Jak w ogóle zacząć, jeśli nie wiem jakie zwierzę mi się trafi? - Pytań miał milion i starał się nie zalewać nimi animaga, ale nie było to takie proste, gdy działy się podobne rzeczy, coraz bardziej uświadamiając Maxowi ryzyko, w jakie się pchał.
-Okej. Bardziej się skupię na różdżce i mniej na niedźwiedziu. Spróbuję. - Widać było, że chłopak jest dużo bardziej skupiony, choć chyba zbyt mocno się cykał, bo pierwsza próba nie dała żadnego, absolutnie żadnego rezultatu. - Yhym... No nie w tę stronę miało to pójść. - Zaśmiał się lekko, po czym ponownie uniósł swój magiczny kijek i ponowił próbę, która okazała się być chyba bezbłędna.

- Zawsze to jakoś grozi, ale ogólnie - nie - zapewnił go od razu, nie dziwiąc się wcale tym wątpliwościom. - Podczas samodzielnej przemiany, kiedy faktycznie już się jest animagiem, to niepełny efekt jest niemożliwy - wyjaśnił, bo raczej robiło się albo jedno, albo drugie i nie było za bardzo nic pośrodku. Czasami przemiana mogła trwać nieco dłużej, ale dalej wychodziła naturalnie. - Podczas pierwszej próby przemiany, po wypiciu eliksiru, istnieje możliwość niepełnej przemiany i to jest wtedy trwałe i bardzo niebezpieczne, bo po prostu ludzkie ciało nie jest przystosowane do funkcjonowania z jakimś obcym elementem. Ale to się zdarza bardzo rzadko i tylko wtedy, kiedy ktoś jest nieprzygotowany albo zrobił coś źle - na przykład eliksir - wyjaśnił, strzepując odrobinę zagubionej sierści ze swoich spodni. Ot, taki dodatkowy aspekt futrzastego animaga, o którym mało kto mówił. - Trzeba nie panikować, być pewnym siebie i spróbować, ot tak. Podczas tej pierwszej próby koncentrujesz się najmocniej na rytuale i właśnie na tym, że chcesz stać się zwierzęciem. Wydaje mi się, że ciekawość jakim działa tylko na plus - przyznał. Doskonale pamiętał swoją panikę chwilę przed próbą, że wyjdzie mu jakiś malutki puchaty króliczek albo coś w ogóle głupiego; ale później wziął głęboki oddech i skupił się tylko na tym, by przemienić się w siebie, ale trochę innego.
- Wdech, wydech, druga próba - zachęcił go, nie pokazując po sobie żadnej frustracji ani niczego podobnego, bo wcale nie odbierał negatywnie tych drobnych potknięć, które wydawały mu się bardzo ludzkie. Zresztą, zaraz już mógł ryknąć dumnie jako niedźwiedź, do ludzkiej postaci wracając samodzielnie i ze śmiechem. - No i pięknie! Jeszcze raz, a później Lividus Fera? I znowu nie koncentruj się na tym, że muszę wrócić do mojej postaci, tylko po prostu na tym, że mam być człowiekiem - przypomniał.

Pokiwał głową ze zrozumieniem, bo brzmiało to logicznie i nawet nie tak przerażająco. Przynajmniej jeśli się wszystko poprawnie przygotowało, a Max nie chciał iść tą drogą po łebkach.
-Eliksiru boję się najmniej. Ćwiczyłem trochę, jestem pewien, że tę część mam ogarniętą i gotową. Tylko czeka mnie jeszcze długa droga nim będę mógł go spożyć. - Zapewnił, bo co jak co, ale eliksir animagiczny bardzo go interesował i uwarzył go sobie raz czy dwa dla samej frajdy. Nic nie jebło, więc był dość pewny siebie, ale przekonać miał się o tym dopiero, gdy na poważnie do próby podejdzie. -Zapamiętam i postaram się na tym właśnie skupić. - Obiecał, bo chyba teraz nie miał więcej pytań, skoro te wątpliwości zostały zażegnane. Czas byłó przejść do zaklęć, a te szły, jakby chciały a nie mogły.
-Jasne Panie Niedźwiedziu! - Zgodził się na taki obrót treningu, bo przecież jak już opanuje o co w tym wszystkim chodzi, to będzie mógł też ćwiczyć samodzielnie, ale narazie potrzebował kilku wskazówek.
Po chwili stał przed nim ponownie dorodny okaz niedźwiedzia. -To ten, teraz w drugą stronę? - Spojrzał na niego, kuszony chęcią pogłaskania tego wielkiego, milusiego łba między uszami, ale ostatecznie tego nie zrobił. Zamiast tego przez chwilę przypominał sobie o co chodziło w Lividus Fera, po czym podjął próbę i czekał na jej rezultaty.

- Będzie dobrze. Sam poczujesz, że jesteś gotowy, jeszcze ci ta burza spadnie jak gwiazdka z nieba - obiecał, nie wątpiąc w to kompletnie. Niby rozumiał czemu animagów jest mało, bo jednak wymagało to dużo wysiłku i pracy, a jednocześnie była to trochę umiejętność jak każda inna - możliwa do opanowania, nawet jeśli trudna. Max był ambitny, co do tego nie było żadnych wątpliwości, a Leo lubił wierzyć w ludzi. - Dobrze, że ćwiczysz - pochwalił go jeszcze, samemu przecież idąc z eliksirem na łatwiznę tak bardzo, jak tylko było to możliwe.
Ponownie zaklęcie wyszło bezbłędnie, a Leo usiadł swoim niedźwiedzim zadkiem na ziemi, dumnie przyglądając się misiowymi oczami swojemu uczniowi. Skinął mu łbem i mruknął potakująco, ciekaw jak pójdzie chłopakowi w drugą stronę; nie zawiódł się, samemu też zawsze mając wrażenie, że w Lividus Fera jest coś prostszego - bo łatwiej było przecież szukać znanego sobie człowieczeństwa niż tak tajemniczo brzmiącej zwierzęcości. I chociaż przemiana trwała dość powoli, to jednak nie na tyle, żeby się zmartwić; Leo uśmiechnął się zaraz do Maxa, szukając w jego oczach odbicia swojego zadowolenia.
- Nie mam uwag, Wybitny jak nic - zaśmiał się. - Możemy poćwiczyć jeszcze kilka razy, ale wydaje mi się, że najważniejsze załapałeś. I co myślisz, jak się z tym czujesz? - Dopytał.

-Oby. Bo jak cały ten wysiłek pójdzie na marne tylko dlatego, że burza nie przyjdzie, to chyba się wkurwię. - Przyznał bez ogródek, bo to był chyba najgorszy scenariusz jaki mógł sobie wyobrazić. Już chuj z byciem pół zwierzakiem, ale no tyle pracy na marne? Tego by nie zniósł.
Skinął głową na tę niewielką pochwałę. Może i było to głupie z jego strony, ale swoim eliksirom ufał dużo bardziej niż tym kupnym i jeśli miał możliwość, wolał się samodzielnie zaopatrywać. Tak samo, jak czuł się bezpieczniej wiedząc, że jego bliscy piją jego wytwory, a nie jakieś leżące od miesiąca na półce gówno ze sklepu.
Powolna przemiana w człowieka w wydaniu Leonardo była dość osobliwa do oglądania, ale Max uważnie się jej przyglądał, jakby przez to chciał się nauczyć, jak to działa i jak powinien sam się za to zabrać gdy już przyjdzie jego czas, choć wiedział dobrze, że nie da się w ten sposób opanować tej sztuki. -Chyba bym jeszcze przećwiczył. - Mimo pochwały czuł się jeszcze niepewnie i wolał doszlifować swoje umiejętności. -Szczerze? Czuję się dziwnie. Samo zmuszanie kogoś do ujawnienia postaci jest raczej niekomfortowe, a już tym bardziej myśl, że ktoś to może kiedyś na mnie użyć. No i te przemiany wcale nie wyglądają tak prosto. - Wyjawił swoje wątpliwości, bo w końcu byli tutaj żeby o tym rozmawiać i nie miał co oszukiwać mężczyzny, że jest wszystko zajebiście i kolorowo, skoro wątpliwości nachodziły nastoletni umysł, jedna za drugą.

- Jak normalnie się przemieniam, to już aż tak dokładnie o tym nie myślę - przyznał. - Nie zastanawiam się, że o - prawa ręka, lewa, głowa, cokolwiek. Wychodzi automatycznie i bardzo, bardzo naturalnie! Z tymi zaklęciami jest trochę inaczej, jest trochę bardziej wbrew mojej woli, ale ostatecznie kończę dalej w moim ciele, nawet jeśli tym "drugim" - wyjaśnił, nie chcąc by chłopak przesadnie się stresował Revele animagi czy Lividus ferą, bo oba zaklęcia były jak najbardziej do przeżycia. - Wiadomo, raczej nie ma co ludzi testować, ale na mnie się nikt złośliwie z tym chyba nie zasadzał... w sensie, nikt mnie tak nie zmuszał. Grunt, to się zarejestrować jak najszybciej i tyle, żeby nie mieć jakichś głupich problemów - dodał, nie chcąc żeby Max przypadkiem postanowił sobie dać więcej luzu z tym, bo takie zapewnienie dawało bardzo dużo spokoju.
- To poćwiczmy jeszcze trochę - zachęcił chłopaka, nie szczędząc mu też wskazówek przy kolejnych rzuconych zaklęciach, ale wcale nie mając za wiele do dodania, bo Max sobie naprawdę dobrze radził. Ostatecznie i tak musieli skończyć, kiedy tylko zmęczenie dało o sobie znać - zarówno maxowe, jak i leosiowe!

/zt x2