Teoretycznie nie potrzebował nowej miotły, ponieważ posiadał Nimbusa 2015, ale prawdę mówiąc, nie był zadowolony z tej miotły. Latając na niej, nie mógł pozbyć się wrażenia, że jest na niego zwyczajnie za mała. Długo nosił się z myślą, czy udać się do jednego z licznych zakładów i poprosić o stworzenie miotły specjalnie pod niego, ale za każdym razem dochodził do wniosku, że nie było mu to potrzebne. Jednak nie było mu również potrzebne uczucie dyskomfortu, kiedy latał, więc w końcu postanowił udać się do Fantastycznych Podróży Brandonów. Był również ciekaw, jak układało się Victorii, która pamiętał, że kiedyś chciała stworzyć miotłę sportową.
Prosto po zajęciach teleportował się do Doliny, gdzie powolnym krokiem udał się wprost do jednego z bardziej eleganckich sklepów. Podobało mu się wnętrze i trzeba było przyznać, że chwilę zajęło mu podziwianie modeli samochodów. Może była pora na zrobienie licencji i zakup czegoś większego, czym mogliby podróżować dalej, niż na miotłach? Czym mogliby udać się także do miejsc pełnych niemagicznych…
- Dzień dobry, zastałem Victorię Brandon? - zapytał, kiedy dostrzegł jednego z pracowników, zastanawiając się, czy będzie mieć na tyle szczęścia, aby rozmawiać z byłą uczennicą.

Właściwie od razu został powiadomiony o tym, że owszem, młoda kobieta była na miejscu, a po zapytaniu go o sprawę, jaką miał do panny Brandon, nastąpiło chwilowe zamieszanie, kiedy pracownicy przekazywali jej zapytanie Josha. Nie zaprosili go w tym czasie nigdzie dalej, choć jednocześnie starali się zająć jego czas, by nie czuł się tutaj niechcianym gościem, ostatecznie nie o to w tym wszystkim chodziło. Musieli mieć jednak pewność, że Victoria nie była obecnie na żadnym ważnym spotkaniu albo nie prowadziła jednej z poważnych rozmów z ojcem - w tym bowiem z całą pewnością nie należałoby im w żaden sposób przeszkadzać. Po dłuższej chwili otrzymali jednak potwierdzenie, żeby wpuścić gościa do warsztatu, w którym właśnie pracowała nad wyzwaniem jakie postawiła przed nią Irvette, wykorzystując wolną chwilę, pomiędzy realizacją zamówień, jakie otrzymała.
- Podejrzewam, że postanowił pan profesor sprawdzić, jak radzę sobie z tworzeniem mioteł - powiedziała spokojnie, właściwie zupełnie beznamiętnie, kiedy Josh wszedł do jej pracowni i jednym machnięciem różdżki odgarnęła na bok papiery, jakie leżały na niskiej ławie w pobliżu drzwi. - I zgaduję, że chce się pan o tym przekonać na własnej skórze - dodała, bo nie sądziła, żeby mężczyzna postanowił wpaść tutaj na pogaduszki, nie była jedną z jego ulubienic, nigdy również nie zawiązała się pomiędzy nimi jakaś szczególna relacja, nie traktowała go jak kogoś, za wzorem kogo mogłaby podążać, a on nie trzymał najpewniej kciuków za jej dalszą karierę. To jednak nie miało znaczenia, tym bardziej kiedy było się tak bezpośrednim człowiekiem, jak Victoria, która odsunęła na bok prototypy skrzyń - poszybowały na swoje miejsca w warsztacie - i otrzepawszy dłonie, stanęła przy stole roboczym, czekając na to, co usłyszy.

Posłusznie czekał w miejscu, gdy pracownicy sprawdzali, czy Victoria jest na miejscu i czy mogą go do niej zaprowadzić. Nie chciał nikomu przeszkadzać w pracy, czy też nadmiernie mieszać w rozkładzie dnia. Jednak poczuł się miło, gdy ostatecznie został poprowadzony do warsztatu, z zaciekawieniem rozglądając się wokół po to, aby uśmiechnąć się ciepło do Krukonki.
- Przyznam, że masz rację - odpowiedział, skinąwszy lekko głową. - Zastanawiałem się, czy trwasz przy postanowieniu tworzenia między innymi sportowych mioteł, a jeśli tak, czy jest możliwość złożyć zamówienie na miotłę dopasowaną do mnie. Z pewnością nie muszę ci tłumaczyć, że jednak standardowe modele, choć rzeczywiście osiągają znakomite wyniki, nie są w pełni wygodne dla wszystkich i zarówno niskie osoby, jak i w moim wzroście, mają z nimi problem - powiedział, rozkładając nieznacznie ręce na boki. Zaraz też dodał, że może przyjść w późniejszym terminie, jeśli ten dzień nie był właściwy na składanie podobnych zamówień.
Właściwie czuł cień zadowolenia, gdy tylko widział ją w trakcie prac, w miejscu, w którym wyraźnie chciała być. Owszem, nie należała do uczniów, z którymi miał jakąkolwiek silniejszą więź, z którymi relacja nie była w pełni oparta na nauczaniu, ale i tak był na swój sposób dumny z tego, co w tej chwili robiła. Jednocześnie kryło się w tym także zadowolenie związane z wiedzą, do kogo mógł się udać, aby złożyć specjalne zamówienia związane z miotlarstwem.
- Obecnie latam na Nimbusie 2015, ale nie jest tak zwrotny, jak mógłby być - dodał jeszcze dla zobrazowania Victorii, z czym aktualnie się mierzył w trakcie latania.

- Jak najbardziej, chociaż muszę przyznać, że miotły to zdecydowanie zbyt mało, bym mogła tworzyć je cały czas - powiedziała całkiem szczerze, nie widząc powodu, dla którego miałaby ukrywać to przed Joshem. Ostatecznie bowiem był kimś, kogo znała, komu kiedyś tłumaczyła, co chciałaby robić w przyszłości i nie uważała, żeby wyjaśnienie mu, że to, co obecnie ją zajmowało, było nieco zbyt ograniczone, było czymś złym. Mierzyła wyżej, dalej, szukała innych rozwiązań, o których inni mogli jedynie marzyć i trzymała się tego w pełni, wiedząc, że jej zawód, czy może raczej, miejsce pracy i nadzieje rodziny, sięgały zdecydowanie dalej niż do kilku latających kijów. Była pewna, że mieli zdecydowanie większe ambicje, a ona sama nie zamierzała zatrzymywać się w miejscu nawet na chwilę, szukając czegoś zdecydowanie większego, niż to, co miała przed nosem.
- Zatem poszukuje pan miotły dostosowanej do pana wzrostu i odpowiednio zwrotnej. Ma być w stanie doścignąć uczniów w czasie meczów, czy ma mieć inne cechy? To bardzo ważne, bo będziemy musieli dobrać odpowiednie drewno, dostatecznie wytrzymałe, by długość go nie przeważyła, ale na tyle giętkie, by można było dokonywać na niej odpowiednich zwrotów, kombinacji i skrętów. Zacznijmy zatem od dokładnych oczekiwań - powiedziała, przywołując do siebie miary, prosząc Josha, by stanął przed nią, a następnie sprawdziła dokładnie jego wzrost, rozpiętość ramion i wszystkie inne odległości, jakie były jej potrzebne do tego, by miotła była odpowiednio do niego dostosowana, jednocześnie marszcząc lekko brwi. Wiedziała już teraz, że będą musieli bardzo uważnie dobierać detale, żeby miotła, jaką miała stworzyć, była czymś lepszym, niż Nimbus, zresztą, na tyle klasyczny, że obecnie już przestarzały, o czym doskonale wiedziała. Musiała jednak zrozumieć, czego dokładnie oczekiwał Josh, żeby mogli podejść do półki, na której spoczywały bele różnych rodzajów drewna.

- Nie jestem zdziwiony. Sięgasz po wszystko, co wasz zakład oferuje, czy również po przedmioty spoza transportu, jako takiego? - odpowiedział na jej słowa, dopytując szczerze zaciekawiony kwestią jej zajęcia. Zawsze byla ambitna i prawdę mówiąc nie był pewien, czy mógłby wskazać drugą, równie żądną wiedzy i zdolności osobę. Nie było to nic złego tak długo, jak długo Krukonka nad tym panowała, a wyglądało na to, że naprawdę rozwijała się tak, jak tego chciała.
- Dokładnie tak, ma być do mojego wzrostu i wagi, co też nie jest tak oczywiste w niektórych zakładach... Nie gram już zawodowo, więc wystarczy, żebym mógł prześcignąć uczniów, jednak trzeba pamiętać, że część z nich jednak zaczyna grać dla klubów więc... Niech nie będzie zbyt wolna - poprosił, wymieniając swoje oczekiwania, na moment w zamyśleniu opuszczając spojrzenie niżej, na swoją dłoń. - To może będzie dziwne, ale dobrze, jakby nie była zbyt wąska... Siedzisko to jedno, ale lepiej trzyma się w pełni trzonek miotły, niż ma się luz w uścisku, a jednak dostępne miotły są zbyt wąskie dla mnie. Nie wiem, czy próbowałaś kiedyś manewrować miotłą, która jest jednak zbyt mała, nawet jak ją chwytasz. Teoretycznie nie ma problemu, bo przecież obejmiesz trzonek, ale jednak jest opóźnienie przy zwrotach - dodał, mając nadzieję, ze Victoria zrozumie, o co mu chodzi.

- Powiedzmy, że szukam różnych rozwiązań - powiedziała, a kąciki jej ust uniosły się lekko, chociaż trudno było powiedzieć, co dokładnie miała na myśli. Nie zamierzała zdradzać mu wszystkiego, ale skrzynie, które wcześniej odesłała na półkę, czy pierścienie na jej palcach, jasno wskazywały na to, że nie zasypiała gruszek w popiele i działała, szukając odpowiednich rozwiązań. Nie zatrzymywała się nawet na chwilę w miejscu, nieustannie szła naprzód, starając się uzyskać to, o czym marzyła, nawet jeśli jej marzenia wydawały się skazane z góry na porażkę.
- Wydaje mi się, że wydaje mi się, co dokładnie ma pan na myśli, ale będziemy musieli nad tym popracować. Miotła ma z góry założony kształt i rozmiar, zmiany w tym zakresie zawsze będę zmuszały nas do prowadzenia różnych testów. To oznacza, że będę musiała zaprosić pana tutaj kilkakrotnie, żeby przekonać się, czy to, co robię, jest odpowiednie - powiedziała, kiwając lekko głową, kiedy samonotujące pióro zapisywało na kartce wszystkie potrzebne jej wymiary, na które zerknęła, zastanawiając się wyraźnie nad tym, co mogła zaproponować. - Z tego wynika, że ma to być miotła prosta, pozbawiona większości ozdób, jeśli się nie mylę? Jakieś szczególne wymagania, co do okuć? - dopytała, kiedy poprosiła Josha, by podeszli razem do półek, na których trzymała bele drewna. Chciała, żeby przyjrzeli się im wspólnie, wybierając to, co najbardziej im odpowiadało. Chciała mieć pewność, że Joshua będzie w pełni zadowolony z tego, co otrzyma, wiedząc również, że miotła, na której będzie latał, będzie doskonale widoczna dla wszystkich uczniów i nauczycieli Hogwartu, to zaś znaczyło dla niej bardzo, ale to bardzo wiele.

Skinął lekko głową, rozumiejąc, że nie chciała w tej chwili zdradzać więcej na temat swoich zajęć i prawdę mówiąc, nie oczekiwał tego. Cieszył się, że się rozwijała w dziedzinach, w jakich Hogwart nie mógł już jej pomóc. Czy żałował, że nie grała w klubie? Nie. Nie oczekiwał tego od dzieciaków, których uczył w zamku.
Uśmiechnął się na moment szeroko, kiedy Victoria powiedziała wprost, że raczej wie, o co mu chodzi, a gdy tłumaczyła, że konieczne byłyby dodatkowe wizyty w zakładzie w celu dopasowania dokładnie miotły skinął ponownie głową.
- To nie będzie problemem. Skoro oczekuję, że miotła będzie całkowicie do mnie dopasowana, to zrozumiałe są przymiarki i testy. Kiedy dacie znać, że mam się pojawić, przyjdę - zgodził się, po chwili ruszając za Krukonką w stronę beli drewna. Nie znał się na nich i nie był pewien, czy mógłby odpowiednio wskazać, z którego chciałby miotłę, ale nie komentował tego, będąc pewnym, że za moment Victoria wszystko będzie tłumaczyć.
- Jesteś w stanie utrzymać okucia w barwach Hufflepuffu? Co do wzoru, czy materiału zdam się na ciebie, ale chętnie przyjmę smaczki związane z moją przynależnością do Puchonów. Miotła jak najbardziej, niech jest prosta, ma być szybka nie piękna, choć wolałbym coś bardziej… jak Błyskawica niż Zamiatacze - odpowiedział, przeciągając dłonią po brodzie z wyraźnym namysłem. Nigdy nie był za wybi firm mody na boisku, ale też nie chciał topornej miotły i liczył, że Victoria zrozumie, o co mu chodziło.

- Postaram się nie wzywać pana zbyt często, ale kiedy będziemy mieć już ogólny kształt, będzie trzeba sprawdzić, czy jest odpowiednio wyważona. A tylko pan będzie mógł to zrobić, pode mną taka miotła się przechyli - stwierdziła prosto, uśmiechając się przy tej okazji lekko, jakby opowiedziała wspaniały żart. Nie ulegało wątpliwości, że nie nadawała się do testowania miotły, jaka była odpowiednia dla wielkiego mężczyzny, o wiele cięższego, o szerszych barkach i większych dłoniach, który zupełnie inaczej składał się do prędkiego lotu, niż ona. To były oczywiste kwestie, jakie należało zawsze brać pod uwagę, a o jakich z reguły się całkowicie zapominało.
- Mogę się postarać, ale jeśli na tym panu zależy, starałabym się utrzymać w tonacjach czerni, żółć nie będzie prezentowała się zbyt wyjściowo. Możemy postarać się o wyrzeźbienie borsuka w trzonku, gdyby panu na tym zależało - powiedziała, kiwając głową, wiedząc, że pióro wciąż notuje, by nie musiała się kłopotać zapamiętywaniem dosłownie wszystkiego. Chociaż, ona i tak z reguły pamiętała większość szczegółów danych rozmów i zamówień, tak po prostu skonstruowany był jej umysł.
- Mamy tutaj cis, nie jest zbyt popularnym drzewem, jeśli chodzi o miotły, ale jest giętki i mógłby sobie poradzić z większym ciężarem bez większego problemu. Jesion albo robinia akacjowa, to z kolei bardzo wytrzymałe gatunki, nie będą jednak na pewno tak zwrotne, to drzewa, jakie wykorzystuje się na, powiedzmy, mocno statyczne miotły. Mamy również wierzbę, są giętkie, a ich drewno jest stosunkowo wytrzymałe, z całą pewnością nie tak bardzo, jak jesion albo robinia, ale daje nam więcej możliwości. Może się również ciekawie prezentować, bo ma stosunkowo jasne drewno - powiedziała, wskazując na konkretne bele drewna, domyślając się, że dla profesora była to mimo wszystko nieco tajemna wiedza i liczył na to, że ona pomoże mu wybrać coś konkretnego.

- Zdecydowanie wolę teleportować się tu kilka razy, niż mieć niedopasowaną miotłę, więc bez problemu, proszę o wiadomości, gdy tylko będą potrzebne testy - zapewnił, śmiejąc się cicho z wizji, jak miotła mogłaby się zachowywać pod jego ciężarem, a jak pod ciężarem Victorii. Nie było możlliwości aby odpowiednio ją stworzyła bez jego pomocy jako testera, chyba żeby przygotowała sobie odpowiedniego manekina, ale podejrzewał, że to nie miałoby tak naprawdę racji bytu. W końcu manekin wciąż nie będzie zachowywał się tak, jak człowiek.
- Czerń może być, a za borsuka jestem gotów dodatkowo zapłacić. Więcej ozdobników nie potrzebuję, a czarne okucia brzmią odpowiednio prosto i elegancko zarazem - zgodził się, nie probując nawet ukryć eksyctacji na słowa o wygrawerowaniu borsuka. Nie potrzebował podpisywać miotły swoim imieniem, ani nawet nazywać miotły, jednak znak Hufflepuffu był dla niego naprawdę ważny. Być może dla innych było to komiczne, nie spodziewał się, aby ktokolwiek to zrozumiał, ale przecież zamawiając miotłę nie oczekiwał zrozumienia.
Zaraz po tym skupił się na drewnach, o których opowaidała i naprawdę próbował zrozumieć, co chciała mu przekazać. Wyniósł z tego jedynie tyle, że pierwsze mogłoby go unieść, drugie było wytrzymałe, ale nie szybkie, a trzecie mogło być odpowiednie jakościowo oraz było najjaśniejsze, więc uzyskaliby odpowiedni efekt. Spojrzał na Victorię, unosząc brwi, niemo pytając, czy naprawdę sądziła, że cokolwiek z tego zrozumiał, aż w końcu odetchnął głęboko.
- Jeśli to ostatnie… Wierzba, jest odpowiednio wytrzymałe i będzie zwrtone oraz szybkie, to chyba będzie najlepszym drzewem. W tym przypadku na walorach estetycznych zależy mi najmniej, bo borsuk i okucia na pewno zrobią swoje. Niech jest to wytrzymałe drzewo, które zapewni właściwą zwrotność przy dużych prędkościach - powiedział, wskazując na ostatnią belę, jaką omawiała.

- Doskonale, będziemy w takim razie w stałym kontakcie - powiedziała, kiwnąwszy głową, bo chociaż miała oczywiście swoje sposoby na to, by miotła działała jak powinna, by nie niszczyła się, a zaklęcia, jakie na nią nakładała, odpowiadały temu, co chciała osiągnąć, przy projektach wykonywanych specjalnie dla kogoś, każdy szczegół miał wielkie znaczenie. Wolała więc, żeby profesor zjawiał się i sprawdzał postęp prac na kolejnych etapach, wolała, żeby widział, jak to wszystko wyglądało, żeby miał świadomość, co go czeka. Musiała również przyznać, że była zadowolona z tego, że zdołała już wstępnie wybrać coś, co by mu odpowiadało, dostrzegła zadowolenie, gdy wskazała na możliwość grawerunku, zestawiając w myślach to wszystko, co specjalnie dla niego miała przygotować. To było coś ważnego, coś nowego, ale zdecydowanie również coś, co pasowało do Walsha. A Victoria lubiła robić rzeczy konkretne, które właśnie pasowały do danych osób, które im w pełni odpowiadały, osiągając dodatkowy sukces, o którym trudno było nie mówić na głos.
- W porządku, wykorzystajmy wierzbę. Dobiorę odpowiedni kawałek drewna, ale pozwoli pan, że pokażę, o co chodzi - powiedziała, widząc, że mężczyzna naprawdę nie do końca rozumie, co chciała mu przekazać. Dlatego też wydobyła bele drewna z półek, sięgając również po gałązki, jakie im odpowiadały i zademonstrowała Joshowi dosłownie wszystko, o czym mówiła, począwszy od wytrzymałości i giętkości, a skończywszy na barwach drewna, ostatecznie dochodząc do wniosku, że wierzba mogła prezentować się naprawdę dobrze. - Mogę ją również delikatnie rozjaśnić, tak by była faktycznie niemalże biała, jeśli to coś, co by panu odpowiadało - dodała na koniec, wspierając się o blat stołu roboczego, na którym spoczywały obecnie bele drewna, czekając na jego decyzję, bo to również było coś, co należało odnotować. Była przekonana, że zmierzała we właściwym kierunku, ale by mieć tego pewność, potrzebowała zdania osoby, która chciała coś zakupić.

Z uśmiechem skinął jej głową, mając pewność już teraz, że miotła będzie wyjątkowa, a kiedy jeszcze zaproponowała odpowiedni grawer nie miał żadnych wątpliwości, że udanie się do niej po nowy nabytek było dobrym pomysłem. Uważał, że mógł sobie pozwolić na posiadanie dwóch mioteł, bo też dlaczego nie? Jedną mógłby komuś pożyczyć, gdyby miał gości i mieli zamiar nieco polatać. Druga, aktualnie zamawiana, miała z kolei być czymś jak klejnot koronny w jego karierze. Nie miał już latać na niej na meczach, nie miała zabłysnąć na zdjęciach w gazetach, ale jednocześnie miała być podziwiana na szkolnych wydarzeniach. Miała być jego drugą miłością i był pewien, że Victoria odpowiednio ją stworzy.
Obserwował kolejne gałęzie, gdy demonstrowała mu, o czym mówiła, kiedy pokazywała o co chodziło z giętkością i teoretycznie rozumiał więcej, ale wciąż było to za mało, żeby mógł z przekonaniem pokiwać głową. Uśmiechnął się więc jedynie ciepło do Victorii, kiedy przyjęła ostatecznie jej wybór, potwierdzając, że nie był najgorszy.
- Nie musi być biała. Jeśli będzie w tonacji żółci będzie odpowiednia. Szczególnie w połączeniu z borsukiem i czarnymi okuciami, im bardziej puchońska, tym lepiej, jednak z odpowiednią dozą elegancji i nie nazbyt strojna. Wciąż ma to być miotła do latania, nie jedynie ozdoba w szklanej gablocie – doprecyzował, rację jeszcze spoglądając na drewno ułożone na stole roboczym. Zastanawiał się przez chwilę, czy wolał borsuka, czy herb Hufflepuffu, ale zaraz odrzucił drugą myśl. To nie miała być szkolna miotła, a jego.
- Nie mam wymagań co do terminu zamówienia, więc ile czasu będzie potrzebne, tyle będę czekał. Czy zaliczkę jakąś teraz wpłacić? – wrócił spojrzeniem do Victorii, będąc przekonanym, że na ten moment ustalili wszystko, co było konieczne.

Victoria nie wypuszczała spod swoich rąk czegoś, czego nie uważała za idealne. Taka była, nie znosiła partactwa, nie lubiła przygotowywać czegoś jedynie na pół gwizdka, nie zamierzała robić podobnych rzeczy, toteż miotła dla profesora Walsha miała być idealna, miała mieć w sobie wszystko, czego potrzebował i czego sobie życzył. Sięgnęła po czysty kawałek papieru, by nanieść na nią pierwsze szkice, zaznaczając sobie, gdzie powinna dodać borsuka, zastanawiając się również nad takimi detalami, jak długość witek, ale zaraz zapowiedziała Joshowi, że to coś, co będą musieli dobierać tak naprawdę w czasie testów, jakie nastąpią po tym, jak już zabierze się do pracy. Doszła jednak do wniosku, że dobrze by było, gdyby witki odpowiadały kolorom, jakie zastosuje na reszcie miotły. To były detale, ale zaśmiała się aż cicho, na uwagi mężczyzny, po czym pokręciła lekko głową.
- Wybarwienie jej na żółto nie wyjdzie najładniej, drewno zrobi się sztuczne, będzie wyglądało, jak coś dla dziecka, a chcemy osiągnąć odpowiednią elegancję. To, że będzie piękna, nie oznacza, że nie będzie nadawała się do latania, to w ten sposób nie działa, profesorze. Mogę stworzyć coś, co będzie użyteczne, a jednocześnie nadać temu odpowiednie wiele piękna, zdążyłam się tego nauczyć. Prostej, praktycznej elegancji, więc mogę zrobić ją żółtą, ale ostrzegam, że będzie się to prezentowało co najmniej kontrowersyjnie – wyjaśniła dość stanowczo, jasno pokazując mu, że jeśli chciał, żeby się wykazała, to powinien mimo wszystko jej posłuchać. Wiedziała, co będzie prezentować się lepiej, przebywała dostatecznie wiele w obecności Larkina i swojej mamy, żeby w końcu zacząć dostrzegać niektóre kwestie, żeby zacząć rozumieć niektóre rzeczy lepiej i chociaż wciąż obstawała przy praktyczności, rozumiała również subtelną elegancję, a miotła, o jakiej dyskutowali, miała mieć w sobie obie te cechy.
- Tak, zaraz wszystko spiszę, proszę przekazać to sprzedawcy przy głównym kontuarze. Prześlę list, kiedy będę miała do pana prośbę o pojawienie się na pierwszej próbie – powiedziała, machnąwszy ręką w stronę pióra, jakby zakładała, że to będzie wiedziało, co powinno przygotować. – Postaram się skończyć ją do nowego roku, a może na święta, jeśli wszystko odpowiednio się złoży – dodała, nim ostatecznie się pożegnali, najwyraźniej zadowoleni z tego spotkania.


z.t x2