Mnie też to niezbyt interesuje. Chwytać za słowa potrafię, tak samo i dzierżyć pióro tworzące, jak również niszczące. Kwestia tego, jak należy podjąć się aktywności i jak w sumie... doprowadzić do jakiegoś dobrego ładu. Staram się myśleć, podsuwając pod skrzydła ramiona spokoju, ale nie jest to wcale takie łatwe. Czuję się zmęczony całą tą sytuacją i całym tym przedstawieniem; czuję się zmęczony, niczym gumowa piłka rzucana pegazom i raz po raz maltretowana. Może lepiej by było, gdyby pękła.
Moment wyciągnięcia przez Borisa różdżki jest dla mnie momentem natychmiastowego wycofania się i próby odsunięcia, schowania magicznego stworzenia za plecami. Nie chcę, by mu się coś stało, ale obawiam się - z każdym wdechem i każdą kolejną minutą - że to wszystko jest na marne. Bo i chociaż zależy mi w pierwszym odruchu na bezpieczeństwie elfa
Z końcówki drewnianego patyczka, gdzie dłoń chwyta za rękojeść tworu magicznego, wydobywa się wiązka światła i mnie uderza bez większych skrupułów. Zaczynam się obawiać i zaczynam mieć co tego wszystkiego coraz większe wątpliwości, ale z drugiej strony - muszę się uspokoić.
Wiem, że już jestem karany. I to nie tylko pod tym względem. Cała sytuacja robi się mi coraz to bardziej obojętną, gdy w podświadomości znajduje się cień czegoś innego, bardziej bolesnego.
- Dobrze wiedzieć. - prycham. Konsekwencje. A późniejsza próba wytłumaczenia się i zastosowania nagrody jeszcze tylko bardziej utrzymuje mnie w jednym przekonaniu: że gra nie jest warta sięgnięcia po świeczkę. Jedynie jej zapalenia i zostawienia, by wszystko poszło z dymem.
Zamykam usta, idę dalej, dostajemy się do stanicy; tam mogę zaznać większego spokoju od towarzysza szantażysty, z którym przyjdzie mi spędzić następne chuj-wie-ile-czasu na zwiedzaniu Avalonu. Już dawno bym tym pierdolnął o ziemię i w sumie się do tego kuszę po części, sięgając po grzane wino. Nie jestem z siebie dumny, ale nie widzę obecnie innej opcji. Po powrocie do domu będę musiał się poważnie zastanowić nad tym, co z tym fantem zrobić dalej. Patrzę na elfa, elf patrzy na mnie. Zamykam oczy, chcę zasnąć, chcę marzyć, to tylko koszmar i za niedługo ulegnę uwolnieniu.
Po spędzonej chwili na odpoczynku idę dalej, nie nawiązując z Borisem żadnego kontaktu.

POPRZEDNIA LOKACJA Kasztel Morholta
Efekt grzane wino
ZDOBYCZE 2pkt do GM, tracę 50g, 2pkt do dowolnej statystyki, skarpety z wełny kulinga, jednorazowy przerzut w następnych lokacjach

Widział, jak Ola staje do walki z Morholtem. Nie było to mądre i wiedział o tym, ale nie był w stanie krzyknąć do dziewczyny, żeby lepiej spróbowała ucieczki. Liczył na to, że za moment się przekona, jak wpariona w pojedynkach Ola jest, ale zamiast tego widział, jak bardzo poniżona dziewczyna jest. Poniżona i pobita przez zardzewiałego rycerza. Nie dziwił się, że potrzebowała chwili, że potrzebowała usiąść i udawał, że nie dostrzegł łzy na jej policzku. Nie znosił słabości, a za takie uważał płacz, jednak nazywanie Oli słabą mijało się z prawdą.
- Nie, mi nic nie ma - mruknął mało przyjemnie, nie wiedzieć, jak powinien właściwie zareagować. Przez chwilę wahał się, obserwując, jak dziewczyna rzucała na siebie odpowiednie zaklęcia, kiedy jednak wstała i mieli ruszać dalej, po prostu złapał dziewczynę za plecy, pochylając się, aby drugą rękę włożyć jej pod kolana.
- Nie wiemy co jest dalej, więc oszczędzaj siły - dodał warkliwym tonem, wyraźnie nie zamierzając jej puścić. Szedł w stronę stanicy, którą mogli dostrzec spod bram kasztelu Morholta. Nie wiedział, jak mocno działały zaklęcia, które Ola rzuciła na siebie, ale jej mieliby znów z kimś walczyć, wolał, żeby była w pełni sił, a przynajmniej na tyle, na ile mogła po walce z rycerzem. Ostatecznie, skoro zdecydowali się iść na wycieczkę wspólnie, nie mógł dopuścić do tego, żeby dziewczyna odpadła po walce, która nie była wyrównana.
- Trzeba było wybrać ucieczkę. Sam nie walczyłem z nim czysto. Było widać, że jest zdolny nas rozgnieść - mruknął do dziewczyny, nie patrząc na nią, jednak nie dlatego, że nie chciał, bo to akurat nie było nieprzyjemne, ale nie był pewien, jak Ola może zareagować na jego słowa i zachowanie. Miał jedynie nadzieję, że oszczędzą sobie nerwów i nie będą się niepotrzebnie szarpać z powodu tak błahej sprawy.

Kasztel Morholta
Nic nie wybieram ze względu na kostki z poprzedniej lokacji

Bez dwóch zdań nie postąpiła mądrze, stając do walki z Morholtem, tym bardziej że widziała, że nawet Jamie miał problemy. Wybrała jednak tę opcję, chociaż gdyby ktoś się jej zapytał dlaczego, nie potrafiłaby udzielić mu sensownej odpowiedzi. To był po prostu impuls i już po chwili stała gotowa, przynajmniej w teorii, bo w praktyce zebrała takie bęcki jak jeszcze chyba nigdy w życiu. Zaklęcia uzdrawiające nieco pomogły złagodzić ból, ale nie udało jej się usunąć go całkowicie i cały czas czuła się jakby przebiegło po niej stado buchorożców. Słysząc, że Jamie nie potrzebuje żadnej pomocy w kwestii leczenia, schowała różdżkę i wreszcie wstała. Zupełnie się jednak nie spodziewała, że chłopak postanowi dosłownie nieść ją dalej. Drgnęła, kiedy ją złapał i prawie zakrztusiła się powietrzem.
- Hm… okej. Dzięki…? - wymamrotała dość stłamszonym głosem, nie za bardzo wiedząc, jak powinna się zachować. Niepewnie objęła go ramionami, żeby dodać sobie choć trochę stabilności, ale zrobiła to najlżej jak się dało. Zastanawiała się czy powiedzieć mu, że przecież mogłaby iść sama, że nie złamała sobie nogi, ręki ani innej części ciała, a była jedynie (i aż) poobijana i zmęczona, ale nie na tyle, żeby nie być w stanie wędrować dalej. Skutecznie uciszył ją jednak burkliwy ton chłopaka, a poza tym faktycznie nie wiedzieli co czeka ich w kolejnych zamkach. Postanowiła więc po prostu czekać i zostawić sytuację w spokoju. Zacisnęła usta na jego kolejne słowa.
- Tak, no stało się, trudno, czasu nie cofnę choćbym chciała. Mam nauczkę na przyszłość czy coś - odpowiedziała i westchnęła, bo naprawdę nie musiał jej mówić, że postąpiła niemądrze. Doskonale o tym wiedziała. - Dobra, możesz mnie już puścić. Ten kawałek przejdę sama, jeszcze nie jest ze mną tak źle - powiedziała, kiedy znajdowali się już dość blisko stanicy. Miała jedynie nadzieję, że tutaj nie będzie stada rycerzy gotowych do walki.

POPRZEDNIA LOKACJA Kasztel Morholta
Efekt grzane wino
ZDOBYCZE 2pkt do GM, tracę 50g, 2pkt do dowolnej statystyki, skarpety z wełny kulinga, jednorazowy przerzut w następnych lokacjach

Skrzywił się, gdy tylko usłyszał jej ton, kiedy próbowała się jakby wytłumaczyć z tego, co się działo. Nie o to mu chodziło i czuł, że akurat w tym wypadku powinien to wyjaśnić, choć nie miał na to najmniejszej ochoty. Zamiast jednak puścić ją, gdy powiedziała, że może przejść się kawałek, zacisnął mocniej palce na jej ciele.
- Jak już cię niosę, to zaniosę cię na miejsce - mruknął jedynie, odwracając na moment głowę, żeby spojrzeć prosto na dziewczynę, próbując znaleźć słowa, przez które zostanie właściwie zrozumiany. Niemal słyszał krzyk Carly w swojej głowie, że powinien iść na kurs z relacji społecznych. Zupełnie jakby coś takiego istniało, a nawet jeśli to z pewnością bardziej irytowało, niż pomagało, więc i tak nie poszedłby na nic takiego.
- Chodzi mi o to, że nie masz powodu do… Żałowania? WIdziałem, że płakałaś - powiedział w końcu, ostrzej niż powinien, odwracając głowę od Oli, patrząc przed siebie. Sam wolałby, żeby nikt na niego nie patrzył, gdyby przyznał, że widział jego łzy, więc wolał nie patrzeć na nowo poznaną dziewczynę. Była silna, widział to, ale każdy miał granice wytrzymałości i być może ona dotarła do swojej. W tym przypadku płacz nie był słabością, choć Jamie nawet na to nie pozwalał samemu sobie.
W końcu dotarli do stanicy, gdzie szczęśliwie mogli coś zjeść i napić się. Norwood zamówił dla siebie grzane wino, czując, że bardziej potrzebuje odrobiny procentów, niż jedzenia. Jednocześnie upewnił się, że Ola zamówiła dla siebie wystarczająco, a gdy oboje posilili się i napili, ruszyli w dalszą drogę, gdzie nie niósł już dziewczyny. Wierzył, że odpoczęła wystarczająco.

/zt z Olą

poprzednia lokacjaKasztel Morholta
Efekt mgielne ciasteczka
zdobycze 4pkt do dowolnej statystyki, płaszcz z wełny kulinga, nie mogę korzystać z przerzutów, ale następne nagrody są podwójne

Longwei spróbował jeszcze upewnić się, że Mulan ma na pewno siły, aby iść dalej, ki następnej stacji, ale kiedy tylko okazało się, że nie stało się jej nic poważniejszego, odetchnął z ulgą. Tylko tego brakowałoby, aby musiał próbować teleportować się z siostrą do uzdrowiciela. Ciekawe było, czy właściwie mogliby to zrobić. Cały szlak, którym podążali, zdawała się okrywać jakaś magia, nie tylko Avalonu, jako wyspy, ale coś dodatkowego. Jakby zatrzymywała wszystkich wewnątrz. Ta myśl zwiększała przeczucie, że musieli przejść wszystkie zamki, aby ostatecznie móc wrócić do domków. Był pewien, że w innym przypadku nie będą mogli się wycofać. Szczęśliwie kolejnym postojem okazała się stanica, a w niej coś dobrego do zjedzenia, coś dobrego do wypicia.
- Zatrzymamy się na chwilę? Może dojdziesz do siebie - zaproponował, uśmiechając się łagodnie. W końcu sam podszedł do Madora, wysłuchując, co też poleca. Choć grzane wino brzmiało dobrze, Longwei nie potrafił skusić się na nie. Mimo wszystko grzany alkohol był groźniejszy od zwykłego, a skoro Huang nie pił… Nie, wolał zrezygnować z alkoholu jakiegokolwiek. Ciekawie za to brzmiały mgielne ciasteczka, które ostatecznie zamówił. Podpytał przy okazji rycerza, kim był w dawnych czasach, próbując nie zastanawiać się, czy jedzenie, które w stanicy podawali, było prawdziwe, czy jak to dla duchów - zgniłe, zepsute, do wyrzucenia.
Został jednak pozytywnie zaskoczony nie tylko opowieścią o dawnych czasach, gdy Mador był paziem króla Artura, ale i przepysznymi ciastkami. Próbował jeszcze poczęstować nimi siostrę, nim ostatecznie ruszyli dalej.
- Jak dobrze liczę, mamy za sobą osiem zamków. Przed nami już tylko dwa… Gotowa na kolejną walkę i sprawdzenie, czy mieliśmy rację i spotkamy to jakiegoś heberydzkiego zielonego? - zagadał do Mulan, uśmiechając się szeroko, pewny tego, że teraz zdoła zrobić wszystko. Choć jednocześnie miał nadzieję, że rzeczywiście nie przyjdzie im walczyć ze smokiem, albo kolejnymi rycerzami. To mogłoby nie skończyć się dobrze, bo choć częściowo mieli szczęście przy walce z Morholtem, nie był pewny, czy poradzą sobie z kolejną walką.

Poprzedni post: klik
Efekt: nie mam bonusów za wpierdol

Może i faktycznie otrzymała całkiem spory wpierdol, ale nie było tak źle. Zdecydowanie mogło być o wiele gorzej i była tego doskonale świadoma. Najważniejsze, że była w stanie iść w miarę prosto o czym też poinformowała brata, upominając go o tym, żeby za bardzo się o nią nie troszczył, bo w końcu była twardą dziewczyną i da sobie jakoś radę.
-Możemy, ale serio nic mi nie jest, Wei - jęknęła po raz kolejny, starając się zetrzeć zaschniętą krew z policzka.
Co prawda przystanięcie po tak długim szlaku wydawało się mądrym pomysłem, ale nie wynikał on bynajmniej z faktu, że czuła się oględnie mówiąc średnio po tym, co jej się przydarzyło. Tym bardziej propozycja brzmiała kusząco, gdy wzięło się pod uwagę fakt, że akurat w stanicy można było zamówić coś do przekąszenia. I skoro już brat skusił się na ciastka to sama postanowiła zamówić gulasz, stwierdzając, że przyda jej się coś treściwego. W dodatku akurat ciastki zawsze mogła mu podprowadzić. W końcu jedno czy dwa mniej go nie zbawią, prawda?
Razem z Longweiem wysłuchała tego, co też im rycerz miał takiego do powiedzenia po czym odwróciła się w stronę chłopaka, gdy tylko podsumował on ich dotychczasową trasę.
- To znaczy, że prawie skończyliśmy. Dokończ ciasteczka i idziemy dalej. Jestem ciekawa co na nas dalej czeka - powiedziała, wstając już od stołu.
Nosiło ją. Zwłaszcza, gdy wiedziała, że znajdowali się już prawie na samej końcówce szlaku. Dlatego też niecierpliwie czekała na to, aż brat dokończy swoje ciastka, aby mogli iść dalej. Nie miała pojęcia, co jeszcze ich czekało, ale chętnie się o tym już przekona na miejscu.

z|t z Longweiem

Poprzednia lokacja: Kasztel Morholta
Kostki:
Zdobycze: 2pkt DA (zamczysko Borsa), elf (bastion Segwranswd), 2pkt dowolne (forteca Grifleta)

Stadnica Madora okazuje się być cudownym miejscem na odpoczynek, a ja go bardzo potrzebuję. Najwyraźniej nie jestem wcale aż tak dobrze przystosowany do tego typu wyjazdu - coraz częściej zastanawiam się nad przedwczesnym powrotem, coraz bardziej doskwierają mi trudy samotnej i absolutnie niezorganizowanej podróży. W myślach wyklinam pomysł tej wędrówki i przysięgam przed samym sobą przynajmniej kilka razy dziennie, że następne 5 lat nie zgodzę się nawet na biwak, chociażby miał to być epicki glamping, a nie tylko zwykły camping.
Humor poprawiają mi nieco mgielne ciasteczka, którymi zostaję poczęstowany. Są absolutnie pyszne, a po nich pozwalam sobie jeszcze na krótką drzemkę, nim wraz z moim elfim towarzyszem nie podejmujemy decyzji, by ruszyć dalej. Do przodu pcha mnie głównie świadomość, że jestem już prawie u celu, a poddanie się teraz... cóż, byłoby bardzo mało ślizgońskie.

/zt do Baszty Króla