Skoro już byłem w Camelocie to nie mogłem pominąć oglądnięcia zamkowych wystaw. Następna taka sposobność mogła się przydarzyć dopiero jak skończę podstawowe nauczanie, a był to jeszcze bardzo długi okres czasu. Wchodząc do sali zatytułowanej "Bestia Birtannica" moim oczom ukazał się największy smok jakiego widziałem. Może i był to tylko szkielet, ale i tak robił ogromne wrażenie. Szczerze mówiąc wolałbym go nie spotkać kiedy latał sobie na wolności. Zadarłem głowę do góry, z otwartymi ustami przejeżdżając wzrokiem po każdej, nawet najmniejszej kości. Był to zdecydowanie lepszy widok niż kości dinozaurów w mugolskich muzeum. Majestatyczność szkieletu obudziła we mnie chęć zobaczenia żywego smoka, i to nie tylko na obrazkach w podręczniku do ONMS. Podszedłem do tabliczki opisującej smoka i przeczytałem krótką historię o proto-aurorach. No, to było coś! Mugolskie opowiadania o rycerzach szarżujących z lancą na smoka to przy tym wyglądały jak liche bajki. Ruszyłem dalej, czytając każdą napotkaną tabliczkę z informacjami. Moją uwagę przykuła wzmianka o hipogryfie-albionosie, co skomentowałem wysokim uniesieniem brwi. Wychodziło na to, że magiczne zwierzęta również mogły mieć genetyczne wady. Kłóciło się to z moim przeświadczeniem o wyższości i doskonałości magicznych stworzeń i wszystkiego, co zawierało w sobie moc magiczną. Częściowo skonsternowany, częściowo nieco zniesmaczony zdobytą wiedzą podszedłem do wystawy z siodłem dla pegaza. Wyglądało całkiem normalnie, ale w raz z dłuższymi oględzinami dostrzegłem wiele zabezpieczeń dla jeźdźca. Pegazi rycerz występował w mugolskiej popkulturze, chociaż do dzisiaj nie spodziewałem się, że mogli faktycznie istnieć. Zacząłem się zastanawiać ile faktycznie opowieści z legend arturiańskich było prawdziwych. Artefakty takie jak święty Graal i miecz Excalibur również istniały? Prychnąłem sam do siebie, bo zamiast uzyskać jakieś odpowiedzi, to ciągle sobie zadawałem kolejne pytania. Zagłębiony w myślach niemalże wlazłem w miniaturowe jezioro, w którym można było spróbować znaleźć Loch Ness. Dowiedziałem się z podręcznika, że legendarny potwór to w rzeczywistości kelpia zmieniająca kształt. Te niektóre momenty, gdy mugole dostrzegali świat magiczny musiał mocno wpłynąć na ich myślenie. Opowieści, legendy...a ile rzeczy było wymazywane przez amnezjatorów. Samo pojawienie się Camelotu, po tylu set latach bycia ukrytym...był to jeden z dowodów jak mało możemy jeszcze wiedzieć o własnym świecie. Przerywając na chwile swoje filozoficzne rozmyślania wpatrzyłem się w jezioro, poszukując kelpi. Spędziłem na tym kilkanaście minut, aż w końcu zrezygnowany odszedłem od jeziora. Oczy mnie rozbolały od intensywnego wpatrywania się tafle wody. Czyżby miniaturowa Loch Ness spała lub była na przerwie obiadowej? Jakakolwiek była odpowiedź nie zamierzałem na nią czekać. Moją uwagę przykuło jeszcze kilka rzeczy i zanim się zorientowałem to minęła godzina. Chcąc obejrzeć jeszcze jedną wystawę byłem zmuszony opuścić salę. Zawiesiłem jeszcze na chwilę wzrok na majestatycznym szkielecie smoka, po czym wyszedłem.

z/t

Samonauka ONMS

  Po pierwsze - Darren wziął ze sobą cieniutki elementarz, który wygrzebał gdzieś w Esach i Floresach na Pokątnej. Nie miał zielonego pojęcia, czy zamieszczone w nim "podstawy elfiego języka" były czymś więcej niż tylko zbiorem czytanek dla małych czarodziejów zakończonych wyższym lub niższym brzęczeniem, ale był to jego w tej sytuacji jedyny trop.
  Po drugie, Shaw wskoczył przed wyjściem parę razy do myślodsiewni. Nie po to, żeby przeżyć jeszcze raz walkę z Mordredem - choć to także mu się zdarzało, choć raczej po to, żeby poobserwować w akcji choćby Bloodwortha, Whitelighta czy Voralberga, od których, mimo bycia notabene mistrzem pojedynków, było oczywiste że mógł się jeszcze czegoś nauczyć. Robił to mianowicie po to, żeby jeszcze raz przesłuchać elfie brzęczenie, które układało się jakby w znajome słowa - choć słuchając tego z boku, nie na żywo, wrażenie to zacierało się coraz bardziej, aż w końcu mężczyzna zdecydował, że czas wziąć sprawy w swoje ręce, zanim nie będzie w stanie sobie zupełnie nic przypomnieć, nawet z pomocą urządzenia przechowującego wspomnienia.
  Po trzecie więc, Darren pojawił się w Camelocie. Tym razem jednak nie w celu zgubienia się w jego podziemiach lub otrzymania prezentu od tajemniczej Pani Jeziora, ale by odwiedzić muzealną ekspedycję dotyczącą stworzeń Wielkiej Brytanii. Parę stanowisk poświęconych było elfiemu rodzajowi - także więc przede wszystkim przed nimi spędził długie godziny Darren, próbując połączyć jakoś w spójną całość elementarne podstawy podstaw, które zawierał elementarz, oraz informacje na temat angielskich, walijskich, szkockich elfów i ich przodków, połączone z przykładami różnych wybrzękiwanych wypowiedzi w ich języku, których można było wysłuchać na miejscu.
  Shaw nie przejmował się dialektami ani akcentami - bzyczał i brzęczał jak osa czy inny szerszeń, starając się naśladować znajome odgłosy, przede wszystkim ćwicząc wymowę, a dopiero potem koncentrując się na odpowiedniej tonacji, która pozwalała uformować dane dźwięki w słowa, które byłyby możliwe do rozpoznania przez elfy. Koncentrował się też na początku na najprostszych sformułowaniach - ostrzeżeniach, pytaniach, kierunkach świata, stwierdzeniach "tak" i zaprzeczeniach "nie", prostych zwrotach, które byłyby nie tylko zrozumiałe dla elfów - które przecież nie były znane ze swej ponadprzeciętnej inteligencji.
  Mężczyzna ćwiczył też najprostszą formę tego języka - dialekt elfów pochodzących z południowej Anglii. Te z Walii bzyczały nieco wyżej, przez co czasami "słowa" wychodzące z ust Darrena mieszały się z jękami wydobywającymi się ze zmęczonych strun głosowych. Szkockie zaś miały specyficzny akcent, po usłyszeniu którego zaledwie przez chwilę Shaw zrezygnował z dalszych prób. Podstawy podstaw - podczas długiej, żmudnej nauki Darren celował w poznanie właśnie tego.

+

z/t