Kolejna wystawa którą odwiedziłem była poświęcona Starożytnemu Rzymowi, a przynajmniej tak wnioskowałem po jej nazwie. Zaraz po wejściu zobaczyłem dwa duże stoiska w centrum sali, ale postanowiłem najpierw zobaczyć to co było przy ścianach. Wielki stojący menhir skutecznie mi w tym przeszkadzał, bo miałem słabość do starych języków. Dałem radę siebie przekonać, że poświęcę mu później odpowiednią ilość czasu, póki co obserwując i słuchając o rzymskich wpływach na wyspy brytyjskie. Dużo z tych rzeczy znałem z mugolskich ławek, historia Rzymu budziła we mnie podziw nawet bez dodawania jej magii. Zatrzymałem się na dłuższą chwilę przy mankiecie obozu legionistów i obserwowałem jak magiczne figurki krzątają się po obozie i wypełniają jakieś obowiązki. No, to było zdecydowanie ciekawsze od nieruchomych i w dużej mierze zniszczonych figurek z mugolskiej szkoły. Będąc ciekawym jak bardzo zróżnicowane jest zaklęcie, obserwowałem jednego legionistę i towarzyszyłem mu podczas jego podróży. Najpierw był na patrolu wzdłuż muru, później poszedł do magazynu i przez chwilę wynosił worki, zapewne z pożywieniem, a następnie podszedł do jednej z ławek i na niej usiadł, by chwilę odpocząć. Pokiwałem głową z podziwem i ruszyłem dalej. Kodeksy, które były praktycznie non stop czytane przez jakiś magiczny automat, dźwięczały mi w głowie kiedy przyglądałem się miniaturze rzymskiej łaźni. Zdołałem wyłapać kilka łacińskich przysłów, a przynajmniej tak mi się wydawało. Dura lex, sed lex, słowa idealnie pasujące do wielu dzisiejszych praw i zasad. Gdy uznałem, że zobaczyłem to co chciałem, podszedłem do stoisk w centrum. Przez chwilę obserwowałem zmagania żołnierzy w niekończącej się bitwie, zastanawiając się w jaki sposób tak wielka, zdyscyplinowana i doskonale uzbrojona armia, mogła tyle się namęczyć w walce z dzikusami. Pokręciłem nieznacznie głową, odwracając wzrok od rzymskiego legionisty który z pasją dźgał gladiusem raz za razem jednego z wojów Togodumnusa. Przyszła kolej na menhir, który był dla mnie najcenniejszą rzeczą w tym pomieszczeniu. Zapewne wiele osób przewróciłoby oczami, widząc moją minę na widok tekstu, którego zupełnie nie rozumiałem. Przejechałem wzrokiem po kamiennej tablicy, wyłapując sporadyczne słowa widziane w książkach od historii lub tych ze szkolnej biblioteki. Trudno było mówić o dowiedzeniu się czegokolwiek, ale sam fakt, że tu byłem i to widziałem wystarczał. Obiecałem sobie, że oprócz zobaczenia żywego smoka poduczę się łaciny, by następnym razem móc przetłumaczyć tekst z menhiru, choćbym miał stać przy nim ze słownikiem i robić to przez cały dzień. Posłałem jeszcze kilka miłośny spojrzeń na łacińskie słowa, wyglądając przy tym co najmniej jak ktoś stuknięty i nieco się ociągając opuściłem salę.

z/t

Po tym jak Egon pomógł mu z pierścieniem Jafara, Max nie wyobrażał sobie zapomnieć o pergaminach, które ten używał podczas badań. Gdy tylko nadeszła więc okazja umówił się z nim w Muzeum w Camelocie, by podpytać więcej o stosowane na pergaminach runy. Nie wyobrażał sobie do tego lepszego otoczenia niż Wystawa Dziedzictwa Rzymu.
Solberg pojawił się na miejscu pierwszy, chcąc nieco wchłonąć kultury nim pojawi się rzeczoznawca. Przechadzał się między eksponatami, czytając o ich niesamowitej historii, ale to tajemniczy menhir najbardziej przykuł jego uwagę i to właśnie przy tym kamieniu dorwał go Franke.
-Runy to nie są, ale rozumiesz coś z tego bełkotu? - Zagadał wskazując na łacińskie inskrypcje wyryte przed wiekami. Bardzo był ciekaw, jak wyglądało prawo tak dawno temu i ile z pierwotnych założeń do dziś dzień miało rację bytu.
-Przyniosłeś ze sobą te pergaminy? - Zapytał, nie potrafiąc powstrzymać ciekawości przed tym, po co naprawdę tutaj przyszli. Na szczęście muzeum było odpowiednio zaopatrzone w ławeczki, na których mogli oddać się dyskusji i rozjaśnić co nieco nastolatkowi w sprawie alfabetu, którego nigdy w życiu na oczy nie widział.

@Egon Franke

Zawitał do Camelotu przelotem, właściwie spotkać się z Solbergiem. Nie orientował się w tym co słychać i co jest organizowane z tej okazji, bo okres zimowy miał wyjątkowo pracowity. Usilnie próbował odszukać korzenie Hildy i poznać tę stronę swojego dziedzictwa, a im dalej był od Londynu tym rzecz jasna było to trudniejsze.
Mimo to z przyjemnością zaszył się w muzeum i kilkukrotnie złapał się na tym, że przedłuża swoje podróżowanie korytarzami po to tylko, by dłużej wzrok zawiesić na którymś z dzieł czy przy którejś z tabliczek informacyjnych. W końcu odnalazł swojego towarzysza wycieczki i dalszą część zwiedzania spędzili w swoim towarzystwie.
- Wygląda na starą łacinę. - ocenił na pierwszy rzut oka, pochylając się nieco w stronę menhiru.- Coś o galach i wywarze dającym nadludzką siłę i wytrzymałość. - nie znał takich historii, ale wiedział, że nierzadko druidzi lubili wyolbrzymiać swoje umiejętności i możliwości, szczególnie zapisując je w nie kontrolowanych przez nikogo, swoich własnych manuskryptach.
- Oczywiście, wziąłem kilka, które mogą Ci się spodobać. - dotknął kurtki na piersi, lekko, jakby chował tam cenny skarb. Trudno powiedzieć, czy tam trzymał pergaminy, czy to taki gest położenia dłoni na sercu jako podkreślenie dotrzymanej obietnicy.- Muszę Ci powiedzieć, że sprawia mi to wielką przyjemność, że jesteś zainteresowany pergaminami. - przyznał, myśląc o tym, że jego Mistrz byłby wielce zszokowany, że jakiś Szkot zainteresowany jest czymś innym poza własnym kiltem.

@Maximilian Felix Solberg

Słowa Egona od razu przykuły jego uwagę szczególnie, że mówiły coś o wywarze, a to przecież był konik Solberga.
-Nadludzka siła i wytrzymałość? Opowiedz mi więcej! - Zajarał się jak głupi, choć oczywiście nie wymagał tutaj pełnego wykładu na ten temat szczególnie, że tekst był napisany w języku jakby nie patrzeć już nieźle martwym.
-Spodobają mi się wszystkie chyba, nie martw się. - Dał mu kuksańca, po czym przycupnęli na jednej z ławek, by móc nieco wygodniej zadbać o stan nauki. Max wyciągnął różdżkę i przetransmutował stojącą obok ławkę w stolik, by mieli gdzie te pergaminy porozkładać -Pergaminami bardzo. Wyglądają jak coś przydatnego i potężnego. Ale skłamałbym mówiąc, że nie interesują mnie te runy, które są na nich wykorzystane. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. - Przyznał szczerze, nie widząc problemu, dla którego miałby ukrywać swój prawdziwy powód zainteresowania. Egon miał tu pełne pole do popisu mogąc rozgadać się praktycznie o każdym aspekcie, a Solberg i tak słuchałby jak zaczarowany.

@Maximilian Felix Solberg


Chrząknął, jakby to miało mu pomóc w czytaniu i poprawił okulary. Pocierając podbródek próbował rozszyfrować coś jeszcze z tych dawno zapomnianych szlaczków. Mógł więcej uważać na tych wykładach z martwych języków, ale nie uważał, bo Janice. Och słodka Janice. Po dziś dzień przypominały mu się jej piękne długie nogi, kiedy tylko spoglądał na wczesną cyrylicę bułgarską.
- Coś tu jest o druidach, znających przepis na specjalny eliksir... coś o tym, że Imperium Rzymskie próbowało podbić całą Galię i tak też widnieje to w rzymskich manuskryptach historycznych, acz nie była to prawda... - zmrużył oczy - Niestety, nie widzę niż o samym eliksirze. Albo się zatarło, albo przepis znajduje się w tych fragmentach, których nie rozumiem. - spojrzał na bruneta przepraszająco, po czym wyprostował się i rozejrzał. Trochę odruchowo oceniał co się dzieje wokół niego, przyglądał przestrzeniom publicznym, w których bywał. Może nie dlatego, że rzeczywiście miał coś na sumieniu i ktoś dybał na jego życie, ale to było silniejsze od niego. Miał wrażenie, że to kwestia tego, że dawno nie miał wizji. Jakiś niepokój rosnący w nim, spowodowany zupełnie niczym.
- Niektóre są okropnie nudne - przyznał, siadając na ławce i otwierając swoją torbę- Mój Mistrz miał... bardzo specyficzne poczucie humoru - uniósł brwi- Jak każdy geniusz chyba. Tworzył niesamowite pergaminy, ale widziałem też takie do których wstyd się przyznać. - pokręcił głową i podał Solbergowi pierwszy z przyniesionych zwojów.
- Gerade. To proste podstawowe zaklęcie, pozwalające utrzymać pergamin prosty. Jestem pewien, że macie podobne. -stuknął różdżką w pergamin, który jak uprzednio tamten w sklepie, rozłożył się na płasko na blacie.- Są to anglosaskie runy opisujące staro wysoko niemiecki. Przesadna kombinatoryka jeśli ktoś pytałby mnie o zdanie, ale jedną z pierwszych lekcji, jakich nauczyłem się na praktykach było nie kwestionować swojego Mistrza. - uśmiechnął się ciepło.
Pergamin wydawał się pusty, jednak pod niektórymi kątami wyraźnie było widać odbite na nim zapiski i inskrypcje runiczne. Wyglądały, jakby ktoś wplótł je w papier, jakby papier miał wiele warstw niczym tort, a przecież był zupełnie płaski!
- Te znaczą "giziug", parafrazowane na niemiecki "werkzeug" czyli "the tool", narzędzie. Używany do tego, by rozpoznawać przedmiot magiczny od niemagicznego. Taki drobiazg, a przy pracy z większą ilością przedmiotów okazuje się nieoceniony. - wskazał mu palcem runiczną inskrypcję.

Powstrzymał się od dalszego gadania pozwalając Egonowi skupić się na tekście. Łykał każde słowo i już miał powiedzieć, że bez tego przepisu stąd ni chuja nie wyjdzie, gdy nagle w jego mózgu coś zaskoczyło.
-Czekaj, czekaj. Czy oni skopiowali fabułę "Asterixa i Obelixa"? - Zaśmiał się doskonale wiedząc, że jeżeli już coś było kopią to francuskie komiksy, a potem ich adaptacje. Nie mógł jednak wywalić sobie z mózgu tego skojarzenia teraz, gdy już się ono tam pojawiło.
-Mistrz? - Złapał się tego słówka, bo było ono dość nienaturalne w Szkockiej kulturze. Przynajmniej Max nigdy nie słyszał, by ktokolwiek na poważnie kogoś tak nazywał. -Bekowe techniki masturbacji, czy esej o tłoczeniu oleju rzepakowego? - Zapytał podając dwie skrajności i mając nadzieję, że Franke zrozumie ich przesłanie. W każdym razie w tej chwili naprawdę ciężko było młodego Solberga zniechęcić do czegokolwiek.
-Gerade... - Powtórzył nieco ciszej. -Brzmi jak coś, co byłoby piękne po francusku. - Zauważył, lecz skupił się na dalszej części wypowiedzi rzeczoznawcy. -Coś tam mamy, ale raczej tego nie stosuję. No wiesz, istnieją zeszyty, czy coś. - Wytknął wygody mugolskich zastosowań nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni w swoim życiu. -Runy anglosaskie? Jakim cudem nie uczą nas tego w szkołach? Bliżej nam do was niż do Norwegii. - Kolejne zdumienie przemknęło przez twarz byłego ślizgona. Naprawdę coraz bardziej wątpił w tutejszy system edukacji nie wiedząc nawet, że jest to możliwe. -Zawsze bezwzględnie wszystkich tam słuchacie? - Było to raczej pytanie retoryczne, ale te kulturowe różnice naprawdę były ciekawe. -No dobra, nawijaj o tych runach, bo wyglądają nieźle. - Machnął w końcu ręką, bo zaraz nigdy nie przejdą do rzeczy, a przynajmniej jeden z nich miał pracę i nie mógł bez końca siedzieć w muzeum w Camelocie.
-Giziek? Werkerk? - Spróbował zapamiętać nazwy, ale zdecydowanie mu to nie szło. -No dobra, zapisz mi to lepiej. - W końcu się poddał i podał Egonowi długopis, by ten uwiecznił na papierze to, co przed chwilą opuściło jego usta. -Rozpoznawanie magicznych przedmiotów. To brzmi jak podstawa. Jest w stanie wykryć dosłownie każdą ilość magii? - Zapytał nie mając pojęcia, czy ten rodzaj pisma runicznego ma jakiekolwiek narzucone ograniczenia w tym temacie.

@Egon Franke

@Maximilian Felix Solberg

Podniósł na niego zamyślony wzrok.
- Może cały ten menhir to bujda na resorach? - wzruszył ramionami. Lubił sobie czasem pomyśleć, że w ważnych placówkach brakowało sensownych rzeczoznawców, takich jak na przykład on sam. Przykładał się do pracy całym sercem, wierząc, że każda informacja odgrzebana z szarości zapomnienia to dla niej nowe życie i szansa na to, by zachwyciła kolejne osoby.
Może dlatego chciał zostać wykładowcą na uczelni? Nigdy jednak nie spełnił tego marzenia.
- Mistrz. To trochę archaiczne i formalne, ale tak wygląda rzeczywistość w cechu rzeczoznawców artefaktów, w którym odbywałem praktyki. Wyzwoliłem się już na czeladnika, ale brakuje mi jeszcze kilku lat by podjąć egzamin mistrzwski - wyjaśnił. Mistrzowie rzemiosła cechów różnych dziedzin byli już przeżytkiem, ale najwyraźniej niemiecki ordnung lubił wciąż trzymać w ryzach takie ustawy. Egonowi nawet już nie przeszkadzało nazywanie Mistrza Mistrzem, nawet nie widział w tym niczego nadzwyczajnego.
Pokręcił głową z łagodnym uśmiechem.
- Trafiłeś za pierwszym razem. Mistrz miał żenujące poczucie humoru, myślę, że w bekowych technikach masturbacji przebiłby niejednego śmieszka z moich studiów. - uniósł brwi.
Nie kwestionował tego, każdy odreagowywał stres po swojemu a kto wie jakie kłębowiska toczyły się w meandrach myśli takiego specjalisty.
Skinął głową, no tak, jeśli nie stosowali pergaminów do użytku innego niż ozdobne listy, to w zasadzie i zaklęcie mogło być bezużyteczne.
- Trudno mi powiedzieć. - przyznał, marszcząc brwi- Wcale nie są dużo trudniejsze od futharku, ale kto wie, może w Anglii macie więcej zastosowań do run nordyckich. - rozłożył ramiona- Spodziewałem się tego, dlatego mam dla Ciebie prezent. - uśmiechnął się zagadkowo, sięgając do swojej torby. Wyjął z niej niewielki słowniczek, który wyraźnie swoje już przeszedł. Franke przetarł okładkę kciukiem niemal pieszczotliwie, wyraźnie nie była to dla niego byle jaka książeczka- To mój ulubiony słownik runiczny. - przekazał tom Solbergowi - Może Ci się kiedyś przydać. Spójrz na ten pergamin. Służy rozpoznaniu artefaktów przemienionych w inny artefakt w celu ukrycia go. - wskazał mu runy na pergaminie - Spróbuj używając inskrypcji na ostatniej stronie rozszyfrować jakie to słowa. - zaproponował jako małą rozgrzewkę do czytania run anglosaskich.

Wzruszył tylko ramionami, nie wiedząc do końca co odpowiedzieć. Przecież się nie znał na tym, a kamień wyglądał jak kamień. Max nie czuł od niego jakiejś zajebiście wielkiej energii, ale nie świadczyło to ani o tym, że był bezużyteczny, ani o tym, że taki nie był.
-Aha... - Mruknął, kumając całą tę hierarchię. On sam nie był fanem podobnych systemów, ale szanował to, że niektóre profesje go wymagały. -I co potem, jak już zostaniesz tym mistrzem? - Zapytał ciekaw, czy zmienia to cokolwiek, czy tylko daje tytuł, którym można się chwalić przed znajomymi na herbatce.
Parsknął słysząc odpowiedź, bo szczerze się jej nie spodziewał. Potrzebował kilku sekund by dojść do siebie po tym wszystkim. -Stary, kurwa muszę go poznać. I to nie tylko dla żartów o masturbacji. -Otarł łezkę śmiechu, która zakręciła się gdzieś w oku. Był pewien, że mężczyzna o runach musi wiedzieć sporo skoro uczył Egona, chociaż w tej chwili akurat to zabawne techniki samogwałtu raczej interesowały Maxa, gdy myślał o mistrzu rzeczoznawcy.
Temat zszedł na runy i nastolatek całą uwagę oddał temu, co mówił Franke. Temat był czymś nowym dla Solberga i ten już zastanawiał się, czy znajdzie dla niego zastosowanie do własnych celów.
-Myślisz, że to kwestia zastosowania czy popularności? Czy jest możliwe, że te runy niosą ze sobą zupełnie inną magię niż te nordyckie, czy raczej działają podobnie, ale właśnie różni się obszar ich popularności? - Ciągnął temat chcąc dowiedzieć się jak najwięcej, a podstawowe różnice były tym, co mogło mu pomóc lepiej to wszystko zrozumieć i nie popierdolić jednej runy z inną.
-Słownik? Lecimy od razu z tym koksem widzę. - Przyjął z wdzięcznością książkę, po czym spojrzał na pergamin i przechylił lekko głowę, co wskazywało na to, że naprawdę się skupił. Przez chwilę Egon dla niego nie istniał, gdy Max kartkował słownik, szukając w nim run, jakie wyrysowano wcześniej. Nie miał jeszcze pojęcia co to wszystko znaczy, ale odszyfrowanie symboli było dobrym początkiem do całej reszty.
W końcu, po kilku dobrych minutach Solberg wyprostował się i odezwał.
-Gotowe. Chyba. - Podał Egonowi pergamin, gdzie zapisał "firztantan wizzan". O ile drugie słowo brzmiało jakkolwiek o tyle pierwsze zdawało się być zupełnie wyssane z dupy, ale hej, może właśnie na tym opierały się te całe anglosaskie runy?