Była zajęta rozpakowywaniem swoich rzeczy w sypialni. Tej właściwej - oczywiście. Nie miała szczególnie rozbudowanej szafy, chociaż nie należała też ona do najmniejszych - musiała też więc, jakoś rozmieścić swoje wszystkie fatałachy po szafie i szufladach, tak, by jeszcze nie wygryźć z nich Shawa. Jakoś nie mogła nie szczerzyć się jak głupia, kiedy rozkładała swoje swetry i koszulki obok t-shirtów Krukona. Po podłodze leżały porozkładane wieżyczki z książek - na jednej z takich leżał mały skórzany tomik służący dziewczynie za wizzbooka. Była tak pochłonięta ubraniowym tetrisem, że kompletnie nie zauważyła wysłanej przez Darrena wiadomości.
Nachylając się więc nad wizzbookiem i widząc wysłaną już jakiś czas temu wiadomość - praktycznie momentalnie zerwała się do truchtu. W tym pośpiechu zapomniała zrzucić z siebie męskiej koszulki Tajfunów - do której odkryła pewne zamiłowanie - w biegu jedynie wciągając ją w talię jeansów.
Wstyd się trochę przyznać, ale w tym całym zaaferowaniu, dziewczyna dwa razy pomyliła drogę do jadalni - która była jedną z najprostszych możliwych - i ostatecznie, kiedy znów wylądowała nie w tym skrzydle w Exham w którym powinna - aż złapała się za skronie.
— Do prdele — mruknęła, z niejakim zrezygnowaniem związując rozpuszczone włosy w luźny węzeł na karku i biorąc głębszy oddech - teleportowała się.
Z cichym trzaskiem aportowała się na jednym końcu jadalni (ciesząc się, że nie wtopiła się w ścianę) tuż za plecami Darrena. Uśmiechnęła się i od razu do mężczyzny podeszła, obejmując go od tyłu i splatając przedramiona na jego obojczyku.
— Przepraszam, nie patrzyłam na wizzengera — wymruczała mu do ucha, składając drobny pocałunek tuż za nim. Przejechała dłońmi po ramionach Shawa i okrążyła krzesło, wsuwając się na róg mosiężnego stołu. — No i pomyliłam drogę na dół... — przyznała się, poprawiając spadającą jej z ramienia koszulkę. Rzuciła okiem na papiery wśród których się rozsiadła - a jedna brew powędrowała jej w górę. Przemilczała jednak sprawę - tematyka okołohusycka była jedną z tych, o których mogłaby opowiadać w środku nocy, wybudzona z kamiennego snu.
— ... ale przybyłam na wezwanie, gdzie byłeś? — Nawet ona wyczuła drgania w barierze wokół Exham, kiedy Shaw się teleportował.

Nie zwracała szczególnej uwagi na dźwięki krzątania się w kuchni - z góry zakładając, że to Shaw, być może praktykował jakieś zaklęcia gospodarcze, które nie były jeszcze zbyt precyzyjne. Stąd te wszystkie brzęki z sąsiedniego pokoju i drobne grymasy na twarzy Krukona. Smith prawdopodobnie sama zawiązałaby na sobie fartuch i weszła do kuchni - gdyby miała, po pierwsze: czas; a po drugie: jakiekolwiek zdolności kulinarne. Co prawda nie miała dwóch lewych rąk do kuchni i wody na herbatę by nie przypaliła - ale najlepiej wychodziło jej krojenie warzyw i owoców. Dla zwierząt, zazwyczaj.
— Hmm? Kogo? — I właśnie w tym momencie hałasy z sąsiedniego pokoju stały się dość podejrzane. Smith poprawiła się na stole, wiercąc niespokojnie - zaciskając szczupłe palce na dłoni Darrena, i podskakując wręcz, gdy do uszu dotarł jej cichy pisk.
Obrzuciła Krukona nierozumiejącym spojrzeniem - wszystko się zaraz jednak wyjaśniło, gdy z kuchni wyłonił się... skrzat. Skrzatka dokładniej. Jessica aż otworzyła szerzej oczy, w niejakim szoku lustrując drobniutką, żylastą sylwetkę, podchodzącą do stołu. Szybko się jednak upomniała - sama nie chciałaby być obrzucona tak zszokowanym spojrzeniem.
— Serwus Grzywko — przywitała się z łagodnym uśmiechem - nakrywając drugą dłonią palce Shawa. Myśli gnały jej przez wszystkie umysłowe trybiki tak, że z uszu powinna pójść jej para - wyglądała jednak na wyjątkowo spokojną, nic nie zdradzało jakiegokolwiek napięcia. Ostatecznie, zerknęła na mężczyznę, kręcąc subtelnie głową na boki - i uśmiechając się z rozbawieniem.
Kiedy skrzatka usadawiała się na stole - Smith zgarnęła wszystkie papierzyska spomiędzy nich i sprzed Darrena, obracając się delikatnie w kierunku stworzenia i tym samym podwijając jedną nogę na blat stołu, siadając właściwie w płotkarskiej pozie, z jedną nogą spuszczoną w powietrze. Sięgnęła po swoją filiżankę - odwzajemniając spojrzenie istotki z równym zaciekawieniem.
— A więc od dzisiaj będziemy mieszkać razem — stwierdziła po prostu - uznając, że jakakolwiek dyskusja pt. "Darren, naprawdę potrzebny nam tutaj skrzat domowy?" byłaby głęboko nie na miejscu, zwłaszcza w obecności Grzywki. I bez sensu, swoją drogą. — Mam nadzieję, że nie boisz się zwierząt? Trochę się ich tutaj nazbierało — delikatny uśmiech nie schodził z jej ust, gdy próbowała zagadać skrzatkę, zupełnie jak jej pobratymców w Hogwarcie - kiedy niezliczoną ilość razy wpadała im do kuchni, prosząc o zaparzenie kawy.
— Da... — 'Dałeś' w odniesieniu do skrzata było chyba dość kulawym określeniem. Chrząknęła, maskując zły dobór słownictwa. — Darren, przydzieliłeś pokój Grzywce? — zwróciła się do Krukona, pociągając łyk z filiżanki. Wiedziała, że skrzaty domowe żyły raczej w ascetycznych warunkach, a oddychały samą pracą - ale nie wyobrażała sobie, żeby skrzat Exham koczował na jakiejś karimacie przy piecyku.

Krukonka mogła unieść się jakimś absurdalnym honorem czy oburzeniem - nie trzeba było być kimś szczególnie jej bliskim, żeby wiedzieć o jej podejściu do magicznych stworzeń. I tym, że tylko gobilnów nie darzyła szczególną sympatią i nawet wyjątkowo szorstkie w obejściu trytony były przez nią traktowane nie jak 'zwierzęta' a 'istoty'. A skrzaty domowe... Ich sytuacja w czarodziejskim świecie była co najmniej budząca wątpliwości. Smith jednak nie była jakąś zaślepioną 'Zieloną', sama w końcu pracowała w Departamencie Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami - i to w Wydziale Istot. Znała sytuację skrzatów.
I wiedziała, że jeśli Grzywkę miał 'zatrudnić' jakiś staroświecki Shafiq albo jej Shaw... To w Exham Priory skrzatka będzie mogła czuć się jak w domu. Jako domowniczka, nie służąca.
— O, wspaniale! — skomentowała poczynania skrzatki - w istocie, zadowolona, że lubiła ona zwierzęta i się ich nie bała. To dopiero byłby problem. Pół biedy jeśli chodzi o ghule, ale feniks albo widłowąż...?
— Tylko uważaj, bo ta dwójka jest wiecznie głodna — przestrzegła istotkę przed ghulami, uśmiechając się wyraźnie uszczęśliwiona, że Grzywka nie była na tyle zahukana, żeby w ogóle się nie odzywać. Albo tylko kiwać głową. — Gdyby któreś ze zwierzątek — jakoś mimowolnie podjęła zdrobnienia skrzatki — Ci się narzucało albo przeszkadzało, to daj mi znać Grzywko.
Zabawne było to, że Smith przyjęła dość śmiałą postawę i podjęła się small-talku ze skrzatką - natomiast w przypadku innego czarodzieja najpewniej sama siedziałaby z filiżanką herbaty przy ustach, uciekając wzrokiem na boki. Najpewniej, choć... Krukonka wykazywała raczej zwiększony animusz przy pewnych osobach i w pewnych miejscach.
— Myślisz o wszystkim — zaśmiała się pod nosem, roziskrzonym spojrzeniem łypiąc na Shawa, zaczepnie trącając go w kolano. Chrząknęła jednak zaraz, biorąc łyk naparu - dla niej herbata jakoś zawsze smakowała tak samo - i wróciła wzrokiem do Grzywki.
— Umm... — nie wiedziała jak ubrać to odpowiednio w słowa. — Mieszkałaś już wcześniej w takiej rezydencji? — Zerknęła na Darrena, z lekkim uśmieszkiem. — Bo my nie.
Ona dzieciństwo spędziła w londyńskim apartamencie - Shaw z kolei w naprawdę uroczym angielskim domku - nawet jeśli bywał czasem w Priory. Oboje mieszkali przez pewien czas w Hogwarcie, ale tam interesowało ich tylko zaścielenie łóżka w dormitorium. A Exham... to zupełnie inna para kaloszy.

Przyjęła niewerbalną odpowiedź Grzywki również bez słowa, dalej nie tracąc łagodnego uśmiechu nad filiżanką herbaty. Była pełna nadziei mimo wszystko - odnośnie całego tego 'przedsięwzięcia'. Jej związku z Shawem, wspólnego mieszkania - nawet jeśli cholernie szybkiego i niespodziewanego dla ich dwójki - a teraz i obecności Grzywki, która w tej budowanej przez nich rzeczywistości mogła również znaleźć swój dom. Bo Smith już go znalazła - niekoniecznie w murach Exham jednak.
Zanim zdążyła się obejrzeć - skrzatka zniknęła, a na stole przy którym rozmawiali - a na którym ona siedziała - zaczęły aportować się elementy zastawy. Jess szybko więc zsunęła się z blatu, bo choć ufała magii skrzatów - wolała jednak nie przyczynić się do potłuczenia jakiegokolwiek talerza. Nawet jeśli wystarczyłoby zwykłe Reparo do jego rekonstrukcji... O ile znalazłaby wszystkie odłamki.
— Na Merlina... jak pięknie pachnie — skomentowała od razu - i zupełnie szczerze, czując jak ślinianki podejmują wzmożoną pracę. A jej żołądek momentalnie kurczy się - by zaśpiewać pieśń swego ludu. — Dopiero teraz czuję jak bardzo byłam głodna — przyznała ze śmiechem - bo poranna owsianka już dawno była tylko wspomnieniem.
Nie chcąc więc czekać - i zmuszać do czekania ciekawsko wychylającej się Grzywki czy samego Shawa - skorzystała z tego, że już jest na nogach i porozlewała porcje gulaszu. Równie niezwłocznie próbując kawałka mięsiwa w sosie - które praktycznie rozpłynęło się w jej ustach. Zmrużyła oczy z wyraźnym zadowoleniem, siadając na jednym z licznych, wolnych krzeseł - zaraz po prawicy pana domu.
— Hogwarckie skrzaty mogłyby się od Ciebie uczyć Grzywko! — pochwaliła skrzatkę - ani trochę nie przesadzając, bo gulasz jednak był wyborny. — Nie zjesz z nami? — spytała jeszcze kurtuazyjnie, by zaraz potem zwrócić się do Shawa. — Czymś jeszcze masz zamiar mnie zaskoczyć? — spytała - bez żadnej pretensji, czysto żartobliwie.
Gdyby ktoś dwa miesiące temu powiedział jej, że będzie siedzieć po południu w rezydencji na nizinach Archenfield, jako lokatorka zamku i ukochana gospodarza, zajadając obiad zaserwowany przed domowego skrzata - to kazałaby mu puknąć się w czoło i wrócić do pisania książek dla młodych czarownic.

Uśmiechnęła się szeroko, kiedy skrzatka postanowiła do nich dołączyć. Nie wyobrażała sobie, żeby było inaczej - zwłaszcza, że Grzywka była autorką tego obiadu i naprawdę nic nie znaczyło to, że była domowym skrzatem. Jak bardzo niektórzy czarodzieje i czarownice mogli być skrzywieni, żeby odmawiać komuś - w tym wypadku innej istocie - posiłku przy wspólnym stole? Smith prędzej by sczezła niż - dla przykładu - w tym momencie stwierdziła, że Grzywka powinna jeść w kuchni, nie z nimi. Albo czuła się urażona tym, że skrzatka sama dołożyła zastawy dla siebie bez pytania. Absurdy ludzkie - w większości tradycjonalistów - nie znały granic.
— Więc dzisiaj spokojny, leniwy dzień... — mruknęła w odpowiedzi - tonem bynajmniej wcale nie zawiedzionym, gdy wzięła się za posiłek. Codzienność z Shawem wcale nie była nudna - ba! - akurat Krukonkę wyjątkowo satysfakcjonowała. Wspólne poranki, mniej lub bardziej leniwe, w zależności, które z nich wybierało się do pracy lub jakie mieli zajęcia. Wspólne posiłki, rozmowy, ciągle nawarstwiające się pomysły... Ale też momenty, kiedy po prostu siedzieli obok siebie - zajęci swoimi sprawami. Zerkając z uśmiechem jedno na drugie. Po prostu, bez ciśnienia. Bo przecież mieli naprawdę dużo czasu.
— Do... biblioteki? — Oczy Smith rozbłysły - ciekawością i łzami, kiedy za szybko połknęła zbyt duży kawałek mięsa. Wolną dłonią przetarła powieki i odkaszlnęła, szybko zapijając resztą herbaty. —  Jeśli nie masz na myśli archiwum w piwnicach, ani swojego gabinetu, to nie. Nie mówiłeś, że jest tu też biblioteka! — Zaaferowana, zaczęła kręcić się niespokojnie na krześle - rzucając przy tym przepraszające spojrzenie Grzywce. Głód fizyczny był niczym wobec głodu wiedzy. Niemniej, dziewczyna nie miała zamiaru wstawać od stołu bez ukończenia posiłku.
Jęknęła cicho.
— Dopiero teraz mi mówisz... A ja już zaczęłam rozpakowywać książki w na... w sypialni.

— Wspominałeś...? — Zmarszczyła śmiesznie brwi, próbując sobie przypomnieć ich rozmowę, w której mignęło choćby wspomnienie o bibliotece w Exham. Nie zdążyła jednak przekartkować zbyt wielu kart w swoich myślach, bo Shaw sięgnął po wizzbookową książkę. A kiedy tylko zaczął ją wertować - Smith już wiedziała, że w istocie, coś jej zdecydowanie umknęło.
— Ojej — westchnęła krótko, uśmiechając się do Krukona przepraszająco. — Tak, to był... Intensywny dzień. Zapomniałam — przyznała - a przepraszający błysk w oku przeszedł w bardziej rozmarzony, kiedy jej myśli powędrowały w kierunku tamtego właśnie popołudnia. Wieczoru. I nocy. Poczuła, że zaczyna się głupio uśmiechać i udało jej się to jeszcze maskować - póki Shaw nie poprawił jej niedopowiedzenia odnośnie sypialni. Wtedy już niemal wypuściła widelec z rąk, musząc rozmasować nieposłuszne policzki rozciągające się w uśmiechu. Musiała dać sobie chwilę - nim znów wróciła do obiadu i tonu niezdradzającego jej rozanielenia.
— Wystarczy, że pokażesz mi gdzie jest ta biblioteka. Chociaż... pomocą nie pogardzę. Książek mam więcej niż ubrań, nie utrzymam tyle Locomotora — stwierdziła, od razu zmieniając zdanie co do zosio-samosiowania. Miała bardziej tendencję do zaniżania swoich rzeczywistych umiejętności, niż oceniania ich nad wyraz - ale tutaj była pewna, że nie da rady przenieść całej swojej biblioteczki na raz. Co innego, gdyby chodziło o ubrania właśnie. — Poza tym milej mi się będzie segregować z To... — przerwała, kiedy Krukon podsunął jej najnowsze wydanie Proroka Codziennego. Biorąc kolejny kęs gulaszu - nachyliła się nad wskazanym fragmentem.
Zdecydowanie za rzadko miała w swoich rękach czarodziejskie gazety.
— Och... Druzgotki? Widocznie za duża populacja, skoro uszkodziły tamę... — mruknęła sama do siebie, przyciągając biuletyn nieco bliżej siebie. — Dobrze by było porozumieć się z trytonami, oni rozganiają takie ławice... Hmm... — Zadumała się na moment, w myślach odtwarzając swój grafik na marzec. — Możemy się wybrać.
Nie wahała się długo - wizja spędzenia czasu z Darrenem, gdziekolwiek i jakkolwiek, zawsze malowała jej się w różowych barwach. Nawet jeśli mieliby naprawiać szkody po druzgotkach - w końcu anihilację czyrakobulw również miło wspominała. Mimo wszystko.
— Ale teraz: leniwy dzień — przypomniała, z uśmiechem opierając się o dłoń i zerkając na równie uśmiechniętą Grzywkę. — Spacer po obiedzie?



+

Mieli za sobą dość intensywne dni - pełne treningów z kłaczkowym, fałszywym jackalope, ale przede wszystkim wspólnego leniuchowania w każdym praktycznie kącie Exham Priory. Flash podążał za Smith praktycznie jak pies - ba, nawet bardziej! W końcu zarówno Warg jak i Fantom w rezydencji mieli własne kąty i kiedy Jess ich nie przywoływała, a miski mieli pełne - to nie zabiegali o stałą uwagę. Z jackalope było inaczej, bo nie odstępował jej nawet na krok, póki Smith nie ulokowała go na powrót w jego transporterze. Co zazwyczaj robiła jedynie w nocy, w dzień pozwalając zającowi na bycie jej cieniem. Cóż, przynajmniej kiedy miała wolne - a przed wyścigami Swanna starała się uszczknąć go jak najwięcej.
— No chodź Flash, zmęczyłeś się, zjesz coś teraz — gadała do jackalope w najlepsze, wprowadzając go niczym najlepszego gościa do jadalni Priory. Na własnych rękach. — Grzywko! — zawołała skrzatkę, która dosłownie w ułamek sekundy zmaterializowała się tuż obok. Formalnie Jessica nie była jej 'Panią', niemniej relacje między domownikami w Exham były dalekie od jakichkolwiek formalności. — Mamy trochę marchwi i innych warzyw na zbyciu?
Jak się okazało - mieli, rzecz jasna. Jess poszła tuż za Grzywką do przyjadalnianej kuchni i - nie dając się wygonić - wzięła się za szatkowanie poszczególnych smakołyków, którymi mogłaby nakarmić jackalope'a. Flash z kolei, czując na sobie uważne spojrzenie skrzata domowego, siedział grzecznie przy nodze Smith, jakby wyczuwając, że czekanie jedynie mu się opłaci.
W końcu dzierżąc miseczkę pełną króliczych cymesów, Krukonka wzięła na ręce swego tymczasowego przyjaciela i przeszła na powrót do jadalni. Tam też umościła ich dwójkę na jednym z dywanów rzuconych na zimne kafle. Pogładziła Flasha po grzbiecie, podsuwając mu pod nieustannie chodzący nosek kawałek marchewki.
— No dalej... — Zając jednak nie wydawał się tym zbytnio zainteresowany. Jess przygryzła policzek, odkładając warzywo i w dłoń biorąc seler naciowy. Widocznie sam jego zapach zainteresował stworzenie, bo rogacz aż stanął na tylnych łapkach, wgapiając się paciorkowatymi ślepiami w zieloną łodyżkę.
— To chyba Ci posmakuje, co? — zaśmiała się cicho pod nosem, wręczając do drobnych, zajęczych łapek warzywo. Flash momentalnie chwycił seler i zaczął radośnie pałaszować, obracając łodyżkę, by obgryźć najpierw zielone części przysmaku. Smith obserwowała królika z niejakim rozczuleniem, podrzucając mu jeszcze pod pyszczek kilka orzechów. Pogładziła zajęczy bok - podnosząc się na równe nogi i szybko wracając do kuchni po miseczkę z wodą. Sama zapominała o wypijaniu odpowiedniej ilości wody - ale stworzenia pod jej opieką praktycznie w każdym kącie miały poidełka lub miski. Jackalope nie był wyjątkiem.
— Dobrou chuť — mruknęła do stworzonka, siadając po turecku i przyglądając mu się z uśmiechem. Jackalope, hipogryf, charjuk czy ghul... Na wszystkie magiczne stworzenia spoglądała z równym zainteresowaniem. — Zjesz i jeszcze Cię wyczeszę — zapowiedziała, wyciągając z miseczki kolejny kawałek warzywa.

Ledwo wrócili z Arabii - a Jess już przeszła z trybu 'wypoczynkowego' na tryb 'pełno obrotowy'. Jeśli w Jamal pozwalała sobie spać do oporu, wcześniej zaczytując się w arabskich księgach do późnych godzin nocnych na hotelowym balkoniku - tak po powrocie do Exham... W moment wróciła do wyrobionych już domowych nawyków. Wstała wcześnie, jeszcze przed Darrenem, który - kiedy wychodziła z łóżka - mruczał coś jeszcze nieprzytomnie w poduszkę. W pierwszej kolejności, jeszcze w piżamie, zajrzała do Kruczopióra i Różoszponki, wypuszczając parkę, żeby rozprostowały skrzydła - a zaraz dołączyła do nich reszta ptactwa w postaci Kolumba, Armitage'a i roztrzepanego Napoleona. Fantom i Warg jeszcze smacznie spali przy kominku w westybule, pod zaczarowanym, słonecznym niebem. Oranżerię Smith postanowiła odwiedzić po śniadaniu - toteż zaraz dołączyła do Grzywki w kuchni, gdzie zaparzyła dla siebie i Darrena świeżą kawę, prosząc skrzatkę o francuskie tosty i jajecznicę na bekonie. Przejadły jej się lekkie, owocowe śniadania w Arabii.
— Tylko, Grzywko, naprawdę nie rób całej kopy tych tostów! — poprosiła jeszcze, wsuwając się na jedno z krzeseł w jadalni. Rozsiadła się na nim wygodnie, podwijając nogi i opierając kolana o blat stołu. Sięgnęła po kubek z kawą i nowego Proroka, zaczynając lekturę od tyłu - od rzeczy najmniej ważkich, w sam raz na leniwy poranek. Ledwo co zatopiła się w artykule - a do okna w jadalni zapukała sowa. Jess podniosła spojrzenie na stworzonko, poprawiając okulary na nosie. Rozpoznała jedną ze szkolnych sów - co było dość niezwykłe, biorąc pod uwagę fakt, że rok szkolny jeszcze się nie zaczął.
Dobyła różdżki - z którą nauczyła się nie rozstawać - wpuszczając ptaszysko do środka i odbierając od niej jeden z listów. Zaadresowany bezpośrednio do niej. Drugiego sowa nie chciała jej oddać, choć Smith wyczytała na nim godność Shawa.
— Expecto patronum — mruknęła, przywołując u swego boku świetlistą lunkę, która zatańczyła wdzięcznie w miejscu. — Wstawaj złoty chłopcze, zapraszam na śniadanie! Kawa już czeka i poczta przyszła! — przekazała wiadomość lunaballi, która zaraz potem rozpłynęła się w obłoczek i pognała w górę, przez sufit - ku ich sypialni. Jess w tym czasie otworzyła list, z którego wypadła... odznaka prefekta. Nie musiała czytać słów na pergaminie, żeby domyślić się co to ma być.
Parsknęła głośno, niemal krztusząc się kawą.
— DARREN!!! — krzyknęła głośno, w akompaniamencie upuszczanych przez Grzywkę żeliwnych patelni.

Darrenowi można w sumie wybaczyć jego dość marny stan tego poranka - miał bowiem dość ciężką noc. I to nie dlatego, że położył się dość późno po rozpakowywaniu wszystkich rzeczy po powrocie z Arabii, albo dlatego że Napoleon skubał go co jakiś czas w ramię, przypominając o tym że jutro ma padać. Otóż po nieco ponad miesiącu na wakacjach, Shaw tak bardzo przyzwyczaił się do niesamowicie wygodnych łóżek w pałacu, że stary materac w Exham Priory wydawał się być zrobiony wręcz z kamieni i zardzewiałych sprężyn. Czas było go wymienić - a w tym pomyśle z pewnością poparłaby go też Smith, gdyby tylko...
  Shaw odwrócił się na jej połowę łóżka, spodziewając się znaleźć tam ciepłe ciało ukochanej, zastał jednak jedynie zimne prześcieradła i pustą poduszkę. Westchnął i przetarł oczy, podnosząc lekko głowę - coś mu świtało, że rzeczywiście, Jess już wstawała - kiedy z podłogi wyłonił się patronus, a zaraz po przekazaniu wiadomości przez widmowego duszka, z okolic kuchni rozległ się głośny krzyk i brzęk metalowych kuchennych przyborów.
  Krukon westchnął i usiadł na łóżku, po omacku szukając stopami papuci z wielkimi pomponami na czubku, po czym przeciągnął się, wstał i teleportował do kuchni, przecierając pięściami zaspane jeszcze oczy.
- Co się staaaaaaaa-aaało - spytał, ziewając szeroko i siadając obok Jess, kiwając przy okazji Grzywce głową na powitanie.
Szybko jednak wybudził się z letargu, kiedy zauważył co leży przed Smith.
- O cholera - powiedział, wyrzucając ręce do góry - Może mnie zastępujesz? - spytał, widząc że na stole leży jeszcze nieotwarty list do niego. Być może Hampson postanowił dokonać nieco rotacji na stanowiskach prefektów - Shaw złapał więc za kopertę, przy okazji kontynuując - Gratuluję, kochanie. Na pewno pójdzie ci świetnie - powiedział, uśmiechając się i odrywając się nad chwilę od otwierania listu, by upić parę łyczków herbaty... którą zaraz zresztą potem wypluł, gdy na stół spadła odznaka - nie z herbem Ravenclawu, ale całego Hogwartu.
- JEEESSSSS, CO JEST - wrzasnął, podskakując na krześle kiedy zdenerwowany hałasem kruk zapukał w okno - Ochujchozi - wymamrotał, miętoląc kartkę papieru oznaczoną podpisem Garetha.