4 lipiec, 2020.

Dopiero niedawno Lara zrozumiała, że nauka zaklęć jest dosyć istotna w kwestii tego, co w ostatnim czasie pragnęła robić dalej w życiu. Nie brała w ogóle pod uwagę tego, że  czarna magia i jej nauka jest stricte powiązana z tym, aby umieć poprawnie rzucać zaklęcia. Wcześniej, kompletnie skupiona na ścieżce kariery powiązanej z byciem uzdrowicielem, kolokwialnie rzecz ujmując, olewała zaklęcia, nie przykładając do nich żadnej większej wartości. Żałowała swojego działania i wiedziała, że miała wiele braków do nadrobienia. Jednak mimo wszystko odczuwała pewnego rodzaju ekscytację na myśl, że będzie pogłębiać rewiry nauki, które dotychczas były dla niej kompletnie nieosiągalne. Ostatnimi czasy znalazła w sobie nowe pokłady energii, które pozwalały jej ruszyć z pewnymi tematami do przodu. Pewnie właśnie dlatego, zamiast korzystać ze wspaniałych uroków miejsca, w którym nie znalazła, rozkoszować się ogólnym gorącem i pobliskim sąsiedztwem plaży, zaszyła się w swoim pokoju, czytając kolejne książki odnośnie poprawnego rzucania zaklęć. Siedziała na swoim ogromnym łóżku, otoczona stertą książek. Gdzieniegdzie leżały porozrzucane w kompletnym nieładzie notatki, które w tym konkretnym momencie nie były dziewczynie do niczego potrzebne.  W końcu dziś bawiła się z dosyć popularnym zaklęciem, które przecież niemal każdy czarodziej powinien znać. Dzisiaj na tapecie było zaklęcie bomblogłowe. Czar ten był bardzo prosty w swoim zastosowaniu, ale mimo wszystko wciąż poza zasięgiem umiejętności Lary. Z opowieści ojca słyszała o tym, jak piękne są niektóre podwodne miejsca w tej okolicy, a nie miała możliwości sprawdzenia ich, bez ryzyka ewentualnego utopienia się. Użycie tego zaklęcia było więc wręcz wskazane, a nauczenie się go koniecznym procesem, dzięki któremu mogłaby zobaczyć więcej. W końcu to zaklęcie pozwalało na wytworzenie wokół głowy bąbla z powietrzem, które powinno pozwolić jej na to, aby przez mniej więcej godzinę, czuć się kompletnie swobodnie pod wodą. Próbowała więc po raz kolejny rzucić ten czar, choć nie wychodziło jej to najlepiej. Za pierwszym razem nie wytworzyła kompletnie nic. Za to za drugim nastąpił ogromny przełom! Bąbel utworzony wokół jej głowy był na tyle duży i posiadał na tyle dużo powietrza, że już po trzech sekundach miała wrażenie, jakby za chwilę miała się udusić. Musiała więc działać szybko. Bąbel zmniejszał się, skutecznie dusząc dziewczynę. W ostatnim rozsądnym odruchu, przekłuła go swoją własną różdżką, tym samym zapewniając sobie dostęp świeżego powietrza do płuc. Oddychała ciężko, wystraszona nie na żarty po tej próbie. Nie wiedziała, że jeśli źle użyje tego zaklęcia, może się to zakończyć w nie do końca odpowiedni sposób. Ale miała w sobie na tyle dużo samozaparcia, że wiedziała, że nie podda się. Dlatego właśnie pozwoliła sobie na jeszcze dwie chwile paniki, po czym ponownie rzuciła czar, dokładnie się na nim skupiając. Musiała przyznać, że nie rozproszona przez wszelakie dodatkowe myśli, poszło jej to znacznie lepiej! Nie dość, że bąbel utworzył się wokół jej głowy, to był jeszcze znacznie większy niż ten, który zrobiła podczas poprzedniej próby! Zadowolona ze swojego małego osiągnięcia, trzasnęła książką, zamykając ją. Bąbel wciąż się nie rozpadł i nic nie zapowiadało się na to, aby tak się stało w najbliższym czasie. Chyba więc mogła iść i faktycznie popływać w tutejszych wodach, aby poszukać odpowiednich dla siebie przygód.

Z.t.